Mam dość facetów - Netkobiety.pl

No właśnie, są różne języki miłości, czy też jak wolisz - każdy co innego lubi.

Dla mnie też obowiązki domowe to jest normalna sprawa, coś co dotyczy każdej osoby. Zawsze spodziewam się, że facet też to robi. Nie napiszę, że spodziewam się, że umie, bo co to za wielka umiejętność. Nie wiesz jak ugotować, to otwierasz przepis z internetu lub youtuba i tam masz dokładną instrukcję. Dla mnie jest to zaskakujące jeśli ktoś oczekuje, że mam go chwalić np że odkurzył. Byłoby zaskakujące gdyby ktoś się zachwycał jak ja ślicznie odkurzyłam. Nie mówię, można docenić, czy być wdzięcznym, szczególnie jeśli samemu nie ma się siły wykonać swojej porcji obowiązków.
W praktyce to niestety wiele razy obserwowałam  jak faceci potrafią się elegancko wymiksować z większości obowiązków domowych, mogłabym tonę przykładów tu podać :-) Zwykle świetnym pretekstem jest "ale ja nie umiem tak dobrze/ szybko tego zrobić jak ty, więc ty to zrób".
A kwiatki bym doceniła, bo dla mnie to jest szczególny gest i coś ekstra. Jak widać podejścia są różne.

Ja tak na serio. Doceniam kiedy ktoś cos dla mnie robi i jestem doceniana. Wychodzi to zazwyczaj automatycznie, ale jak chcę więcej podziękowań to się domagam. Kiedy czegoś chcę mówię jak chcę. Kiedy ktos chce mi zrobic przyjemność a nie wie, pyta się jak chcę. Kiedy jest mi np. smutno mówię, że potrzebuję pogadania i przytulenia i to dostaję. Naprawdę jest miło. Milej niż szukanie w kimś ciągle tego złego, zacofanego, niedomyślnego, krzywdzacego.  Tylko to o czym pisze jest zarezerwowane dla naprawdę bliskich mi osób.

Z tym co teraz napisałaś, w zupełności zgadzam.
Może inaczej odebrałyśmy post Britana bo mnie od razu poraziło zestawienie "pozmywałem STOS naczyń kiedy NIE MOGŁA WSTAĆ Z ŁOŻKA" a ona "nie doceniła i stwierdziła, że wolała dostać kwiaty".
Każdy inaczej to może rozumieć. Jeden, że nie rzeczywiście nie doceniła i tylko pretensje i oczekiwania, a drugi, że pozmywanie naczyń ogólnie nie jest wyczynem a co dopiero w takiej sytuacji i że kobieta najpewniej potrzebowała jakiegoś innego wsparcia, a kwiatki to raczej taka metafora (ja z tych drugich ).

A ja to widzę inaczej.
Jest środek tygodnia. Ona choruje na depresję (stwierdzoną u psychiatry). Miała ten gorszy okres, nawrót choroby. Pytam czy jej w czymś pomóc. Odpowiedziała, że tak, że nie daje sobie rady z życiem i chce abym przyjechał. Co ja robię? Rzucam wszystko, biorę wolne w pracy i jadę autobusem przez godzinę (nie miałem wtedy dostępu do auta) do niej. Przyjeżdżam ona zmarnowana w kocu otwiera drzwi. Ogarnąłem jej mieszkanie, CV do pracy, laptopa i wróciłem do siebie.
Według mnie to jest gest miłości.

Czy dawałem jej prezenty? Kilka razy kwiatki z biedronki, czekoladki.
Może w tym był problem.
Na koniec wysłałem jej własnoręcznie robiony duży czerwony magnes na lodówkę w kształcie serco-róży z naszymi inicjałami. Tydzień czasu go robiłem i malowałem.

.

Moim językiem miłości jest słowo, ale nie jakiś tani bajer, tylko fakt, że mam z kim rozmawiać, że mój facet nie żyje milcząc obok mnie. I dotyk, ten nieerotyczny, bo erotyczny jest oczywisty.
Potrzebuję być zauważana i doceniana: przytulona, przywitana rano czy po powrocie do domu jakimś "cześć". opowiadać i słuchać, co kogo z nas spotkąło w ciągu dnia, dzielić się przemyśleniami.
Pomoc w zwykłej codzienności doceniam jak najbardziej - w ogólę lubię doceniać i frajdę mi sprawia, gdy mogę to robić, podziękować choćby za te naczynia, jeżeli umyto je za mnie (bo same w sobie naczynia to zakichany, codzienny obowiązek i żadna łaska).
PP zawsze mówił, że podoba mu się to, jak cieszę się z jego przysług, a mnie cieszyło, że mi to mówi.
Ba! Gdy sobie człowiek ze wszystkim radził przez 6 lat, choćby i nieźle, to docenia, jaką ulgą jest wsparcie drugiego człowieka. To było piękne, gdy leżąc z bólem brzucha słyszałam: "leż sobie, ja to zrobię". Albo gdy mogłam poprosić: "zrób mi herbaty" - i dostawałam ją. W małżeństwie nie miałam takich luksusów,

Hmm, jeśli warunkiem sprzyjającym do bycia incelem jest wychowywanie przez samą matkę, to muszę uważać

A tak na poważnie, to naprawdę trzeba w życiu wiele przejść, aby się w określony sposób zachowywać czy wypowiadać. Z drugiej strony pewne przypadki czy zachowania mogą wywoływać po prostu gniew. Tak jest moim zdaniem z wieloma kwestiami, które przypisuje się albo kobietom, albo facetom. W zasadzie i u jednej i u drugiej strony się je spotyka.

Z tym wyglądem czy elegancją i porządnąścią, to naprawadę trzeba podchodzić ostrożnie. Nie wiem, musiałbym się chyba spytać pierwszej losowo wybranej kobiety na ulicy Natomiast ciężko mi jest się dostosować do trendów czy pewnych kanonów. Wszystko zależy od tego, GDZIE akurat się wybieram. Stram się wychodzić na miasto umyty, w schludnym i dobrze pasującym ubraniu, ale i tak dla niektórych pewnie byłbym niechlujem lub pozbawionym gustu, bo noszę głównie luźne, sportowe ubrania. Nosimy to, w czym się czujemy swobodnie Pewne okazje są oczywiście wyjatkowe, ale na codzień nie zamierzam paradować w koszuli czy garniturze, jeśli sytuacja ode mnei tego nei wymaga.

Teraz widzę post Britaina i właśnie takie postępowanie, jakie opisał, jest dla mnie najlepszym chyba przykładem, jak można wyrazić miłość i uczucie do drugiej osoby -CZYNAMI, nie zaś prezentami czy nie daj Boże tylko słowami. Możemy oceniać czy analizować to, co widzimy i czytamy. Kolega podał tutaj jasno pewne zachowania i ja się z nim zgadzam. Tak zawsze wyobrażałem sobie miłość W przeważającej mierze

edit: Britain, pewnie skończyłbym tak samo, bo czuje, że mam bardzo podobną perspektywę I pewnie do końca nie widziałbym niczego złego w tym, że sam chciałem coś od siebie dać a nie kupowąć gotowce

O to chodzi. Ja jak źle się czuję czy nie mogę wstać z łóżka to zazwyczaj jest 1 dzień okresu (bardzo ciężko go przechodzę) i wtedy doceniam wszystko, bynajmniej nie mycie naczyń, choć też ale choćby "herbatkę" taką jak lubię.
U kobiety (ex?) Britana inna sytuacja, bo jak z ostatnich postów wynika, kobieta miała depresję.

A wiesz co jest najgorsze? Teraz spotykam się z kobietą która jest psychiatrą i specjalizuje się w depresji.
Zaczęła opowiadać czym na prawdę jest ta choroba. Ludzie na prawdę nie mają pojęcia i bagatelizują sprawę.
Teraz jak mam odpowiednią wiedzę to jest mi tak głupio i smutno. Tak wiele rzeczy rozumiałem na opak. Tak wiele razy źle postąpiłem, bo nie wiedziałem co robić.

Mój terapeuta powiedział abym przelał całą historię na papier. Za jakiś czas pewnie opiszę całość na forum.

Ajko Dla mnie słowo jest bezużyteczne i bezbarwne, dopóki nie zamienia się w czyn, przynajmniej w odniesieniu do drugiego człowieka. Dlatego zamiast mówić 10 x dziennie "Kocham Cię", wolałbym po prostu coś dobrego zrobić dla takiej osoby, co by to nie było, jak choćby podanie szklanki herbaty
Dlatego tak często widać rozdźwięk, między tym, co ludzie robią a tym, co mówią. Słowo "Kocham Cię" czy inne tego typu jest dla mnie puste, póki nie idą za tym żadne czyny. Można sobie takie słodkie słówka szeptać, ale czy ich zwiększona ilość zwiększa nasze uczucie do kogoś? Sam osobiście nigdy tak nie myślałem a dotyczy to zresztą nie tylko miłości do partnera, ale choćby rodzicielskiej czy dzieci względem rodziców.

Budda - mądry gość Przydałoby się kilku takich dzisiaj Akurat filozofia wschodu kryje w sobie wiele wartościowych kwestii.

Pamiętam, jak przykro mi było, gdy mój mąż wrócił do domu, a ja leżalam. Owszem, poszedł do kuchni i bez słowa zmył gary, ale nawet nie zapytał, dlaczego lezę i co się dzieje. Pozmywał i poszedł do drugiego pokoju, a na mnie nawet nie spojrzał.
Poczułam się zupełnie zignorowana.
Bez łaski z takimi garami, sama se umyję jak wstanę
Te gary nie miały ze mną nic wspólnego, on po prostu zrobił swoje, bo u nas zmywał ten, kto akurat zauważył taką potrzebę .

Kiedyś byłam tak chora, że nawet nie miałam siły go zawołać i poprosić o tę całą herbatę, a on miał mnie w d...

Wiesz co, nie wiem co gorsze, nie mieć kogo zawołać czy mieć ale nie móc (z różnych powodów).
Tu w tym wątku ale też innych często jest myślenie, że jak ludzie W KOŃCU spikneli, to im udało. Guzik udało, chyba tylko spiknąć. Związek to 'harówa', i tylko ludzie, którzy go tworzą zrobią z tego albo fajną przygodę albo udrękę.
Umówmy się, nie ma związków idealnych, ale jak jest uczucie, szacunek i chęć rozmowy, rozwiazywania problemów to już sukces.

Ja specjalnie wzięłam to w cudzysłów. Bynajmniej nie o zwykłą harówę chodzi ale choćby o to, że ludzie muszą po pierwsze sami dotrzeć, potem za sobą nadążyć itd. Bardziej mi chodziło o to by odróżnić etap poznania i chęci być razem (który, szczególnie w pewnym wieku jest jak widać mega trudny), a ten kiedy już jesteśmy razem.
Po prostu bez wdawania w szczegóły, to że ktoś kogoś pozna i "piknie", nawet w wieku ok 40l, to nie znaczy, że już żyli długo i szczęśliwie. Przygoda dopiero zaczyna

Z tym się zgadzam,dla mnie "harówa" oznaczała głównie i na pierwszym miejscu tak zwaną  pracę nad sobą (brrrry) ,a nie na wymuszaniu zmian i moich różnych nieraz odlotowych księżycowych oczekiwań na niej kontrolując jej postępy w jej rozwoju, ważne jest nie tylko czego się oczekuje ale też jak i co samemu się od siebie daje, chociaż z tym oczywiście też miewałem i miewam problemy

Niby obowiązki domowe sa oczywiste, ale akurat dziewczyny ujęły to w innym kontekście Chodziło zapewne o docenienie czegoś, co i tak jest normalne, ale gdyby w danej chwili nie zaszła sytuacja, że jedna osoba tego zrobić nie może, to zapewne by to zrobiła A tutaj zachodzi sytuacja, kiedy już coś mamy z głowy, na co musielibyśmy poświęcić czas i energię. Zresztą tu nawet nie chodzi o jakieś domowe roboty, ale bardziej przyziemne i rzeczywiste sprawy a nie słodkie słówka i gadżety. Cho ćby jakiś fajny pomysł na spędzenie razem czasu

Dlatego podzielam zdanie Ajko, że należy właśnie (też) doceniać takie proste rzeczy. Są one proste i nie wymagają poświęcenia, bo to nie jest przecież zbudowanie LHC w 2 minuty, ale skoro w danym momencie ktoś tego nie jest w stanie zrobić, to tym bardziej można choćby podziękować za to, kiedy czynność zostanie załatwiona. Nie wiązałbym też żadnej "kastracji" z faktem, że ktoś  oczekuje, że takie proste sprawy będą docenione. Słowo daję, gdyby moja relacja miałaby się opierać przede wszystkim na tych wszelakich sentymentalno -romantycznych podstawach, to długo bym nie wytrzymał...
Nigdy jakoś nie wyobrażałem sobie życia jako sielanki, możę dlatego doceniam takie proste gesty i znaczą one akurat dla mnei o niebo więcej niż prezenciki, które wyzwalają euforię, ale są chwilową uciechą. Chociaż już lepiej, jak prezent zostaje na dłużej.

Roxann, ja w sumie przyznaję, że nie mam do czynienia teraz z nastolatkami, ale mam wrażenie po tym co czytam na tym forum, że w tych sprawach związkowych, rodzinnych niewiele się zmieniło. Cały czas młodzi ludzie wchodzacy w związki, albo tęskniący za zwiazkiem piszą o tym samym co przeżywałam ja w ich wieku.
Przyznaję, że czasy obecne, internet, otwarte granice dają tyle możliwości. Coś fantastycznego.

Ale chyba szybciej ogarniesz jedno pokolenie, niż dwa.
Może tak zabawnie i szczęśliwie zdarzy, że razem zajdziemy w ciąże, ja i córka A Ja bym chciała. Nawet wolałabym by ona pierwsza Mimo, że ok 15l ode mnie młodsza

Później to rozwinę ponieważ teraz nie mam dostępu do komputera Ale mam całkowitą świadomość że I ja walnie przyczyniłam się do rozpadu naszego małżeństwa. Na swoje i męża usprawiedliwianie mam fakt, że oboje weszliśmy w związek z ogromnymi deficytami,  bez świadomości i doświadczeń.

natomiast słowo harówka ma dla mnie  wybitnie negatywny wydźwięk.  praca, nawet trudna, nie zawsze jest harówką.  ta,  w odniesieniu do związku, kojarzy mi się z daremnym trudem nie przynoszącym efektów wysiłkiem.  dla mnie w związku harować to próbować z psa zrobić kota jak to ktoś niedawno napisał na forum.
I ja Zdecydowanie wolę wziąć od razu kota niż harować.
zwykła praca nad sobą nie kojarzy mi się z harowaniem,  nie powoduje tego potężnego wyczerpania  znanego mi z małżeństwa

całkowicie się zgadzam że Sam  poryw uczucia nie wystarczy.
ale wiem że z jednymi Ludźmi łatwiej dojść do porozumienia, a z innym Jest to niemal niewykonalne.
jeżeli przez większość czasu Jest mi z kimś ciężko i źle, to dla mnie  jakieś nieporozumienie.

No, u mnie akurat tekst "dupa"  o kobiecie Skreśla Delikwenta.  nawet jeśli  powiedziane żartem, to na takie poufałości przyjdzie czas.
natomiast fakt mieszkania z rodzicami w dojrzałym wieku nie oznacza dla mnie z automatu maminsynka i ciamajdy.  czasami układy z rodzicami są na tyle dobre,  a warunki mieszkaniowe na tyle korzystne, że nic nie stoi na przeszkodzie by z nimi mieszkać,  czasami wręcz to rodzice potrzebują wsparcia i opieki.

Nic mi o tym nie mów. U nas każdy wyprowadzał z "toksycznego domu". Mam 4 starszego rodzeństwa, a zostałam z tym (Rodzicami) sama bo najdłużej tam byłam i wszystko na mnie (choć nie wiem jak będzie po ich śmierci). Bynajmniej nie o majątek chodzi tylko łatwo zwiać i odciąć jak komuś coś nie pasuje i zwalić wszystko na tego kto nie tyle został ale przez to, że został to na niego. Jednak to są lata i nie będzie lepiej.. ludzie nie zrobią młodsi, sprawniejsi itd.
To jest bardzo trudny temat.

Nie wiem, co musiałoby się zdarzyć, żebym całkiem zerwać kontakt z rodzicami. Wiem, że Mama ma swoje lata i zwyczajnie pewnych rzeczy po prostu nie zrobi a nie ma ich komu zrobić.

Chociaż nasłuchałem się neico dziwnych relacji rodzinnych w moim bliskim otoczeniu i się zastanawiam czasami, czy to nie jakieś krzywe zwierciadło albo inny Monthy Python..Choć raczej mało tam komu do śmiechu..

Apropos wychowania dzieci:
Może mnie zablokują, lub nie ale teraz ten film obejrzałam i jestem w jeszcze większym szoku i w obawie jak teraz wychowywać dzieci?
https://www.youtube.com/watch?v=RZP0OCBPD-w
MASAKRA
Jak żyć, jak wychować dziecko?
Kończę off top.

1,,5 lat wlewo w prawo to nie problem ..wazne by 2osob sie dogadywalo,,ja mam43 ,,i ciezki okres za sobo,,troche przedemno...chcesz porozm,pryw,,lub na forum,,pozdr

Witaj Yellow, a ja bym przewrotnie powiedział że kobiety decydują się na późne macierzyństwo bo często tyle im zajmuje dostrzeżenie że prawdziwi faceci to nie Ci wymuskani chodzący od klubu do klubu za którymi owe kobiety biegają. Choć to przerysowane to coś w tym jest. Do pewnego wieku - kiedy nie trzeba już zakładać rodziny ogarnięci faceci są wręcz niezauważani.. do czasu.

Mam 29 lat, dobrą pracę na własne konto więc i elastyczną, marzę o założeniu rodziny, budowaniu czegoś, załatwiam właśnie sobie mieszkanie ( da się w polsce załatwić mieszkanie na własność bez kasy i kredytu - od ręki, choćby Nowy Nikiszowiec w Katowicach. Kilkaset mieszkań wynajem z dojściem do własności) i jedyne zainteresowanie którę budze to u kobiet 30-40. Dla tych młodszych przecież jestem "troszkę zbyt poważny" bo chodzę w koszuli i oxfordach albo wiem kto to Kalman... I w sumie tak, jesteś dziwna co mnie też intryguje.. bo jak bagienni_k napisał(a) faceci bez przebiegu to ryzykowna karta.. a może po prostu chcą raz a porządnie odbić pieczątkę w dowodzie a nie tak od przeglądu do przeglądu :-)