Mam dość facetów - Netkobiety.pl

To jest pójście na łatwiznę. Jedni uczą się na własnym doświadczeniu, a inni uczą się na ich doświadczeniu.
W zasadzie po to jest te nasze forum

Obracasz się w innych kręgach niż ja. Znam 30-40 latków którzy są dalej dziećmi.
Znam też 20 latków którzy są bardziej dojrzali emocjonalnie od niejednego 40 latka.

Wiem, że to nie jest proste.
Fakt z tym 40 latkiem i plastycznością przesadziłem.

Tak tylko że przychodzą i nachodzą momenty ,chwile, zastanowienia i przetwarzania informacji które się zdobyło o tej drugiej osobie
samo serce to podobno najsmaczniejszy kawał mięsa jest - ludzkiego nie jadłem i nie próbowałem.
Bez pewnego analizowania nie jest się w stanie zaakceptować drugiego człowieka a akceptacja to nie tylko ciekawość moim zdaniem ,to też proces,stały i nieodłączny w związku ponieważ nie ma możliwości poznać innej osoby tak na 100% takie niby poznanie to złudzenie kolejne.
Weryfikowanie własnych wyobrażeń też jest czyś rozsądnym ,ponieważ ludzie w stanie zauroczenia fascynacji podlegają sztuczkom natury
i bywają podatni bardziej na magiczne,życzeniowe myślenie i inne takie  .

Bagienniku 00:17 to młoda godzina jest nawet jak na Olinkę

Ostatnio do tego samego wniosku doszedłem.
W relacji leciałem na autopilocie. Bezmyślnie jak jakieś zwierzę.

Co do autopilota, to Ty Britam młody jesteś, ale jak wspominałam o swoim A., który był ok. 20 lat w związku małżeńskim to miał mega wyuczony autopilot ad kobiet(y). A okazało się, że ja jestem zupełnym jej przeciwieństwem i nie "kobiety tak mają" , tylko "ta kobieta tak ma".
I tak nie było picia, bicia, po prostu nie wyszło i rozstali kiedy tylko dziecko dorosło. To jedno z takich małżeństw zawieranych w młodym wieku z "pierwszą" miłością.
Ja przez to, że miałam więcej związków, choć nie zbyt długich, na tej płaszczyźnie (nie jechania autopilotem) było mi łatwiej.

Zarówno Rox, jak i Britain mają rację, wszystko jednak zależy od konkretnego przypadku. Stereotypy wynikają niestety ze zbyt prostych założeń a priori. Przecież nie ma gwarancji, zę taki kawaler będzie miąl większy problem w dostosowaniu się do nowej rzeczywistości niż osoba po przejściach, której poprzedni partner miał całkowicie inne nawyki niż ten nowy..

Natomiast co do zasobów, to zawsze będe miał przed oczami związek w mojej rodzinie, gdzie kuzynostwo o różnicy wieku między sobą jednego roku jest obecnie już w małżeństwie jakieś 18 lat. Pobrali się pod koniec swoich studiów, oboje pracowali i zbierali środki na swoje utrzymanie. Mieszkali kolejno: najpierw przed krótki czas u teściów, potem długo w schludnym i przestronnym mieszkaniu a wreszcie teraz mają swój własny, obszerny dom, na obrzeżach miasta. Żadnego utrzymywania jedno przez drugie, żadnych wielkich różnic i roszczeń. Związek, gdzie ludzie są zainteresowani przede wszystkim sobą a nie tym, co druga osoba może im dać, bo na to, co chcą muszą postarać się sami. I to mi się właśnie podoba

pasławku: raczej chodziło mi o takie godziny, jak 2 w nocy O tej porze to chyba tylko byłem na nogach na jakiś weselach, albo w pracy w terenie, jak uganiałem się za nocnymi, skrzydlatymi mieszkańcami lasu

Niby tak ale skoro ludzie po 20l decydują na rozwód to chyba nie po to by szukać kolejnej podobnej osoby. Ex A. jest zaledwie 4-5l ode mnie starsza (i jest zadbana, mówię to szczerze i bez przekąsu). Więc na pewno nie chodziło o nowy podobny tylko młodszy model.
Btw widziałam jej nowego faceta i taka trochę ciapa choć wygląda nieźle (jednak totalnie nie mój gust) i też przeciwieństwo A.

może być o Ryczącej
co prawda napisała tylko 2 posty i zamilkła na razie ,ale to bywa trochę "uniwersalne dzieło" wśród ludzi to dowalanie sobie, za cichy chód po ulicy lub za wiek ,za wzrost,za za duży, za mały biust,mały tyłek duży tyłek,za wcześniejszych partnerów,albo ich brak istnieje cały kalejdoskop i spektrum możliwości dowalania sobie,a przecież wszystkie doświadczenia i ich brak jest cenny ,co byście w życiu robili dalej

Rox, akurat ze słowem "ciapa" bym uważał. Bo np Ty, mając skądinąd super faceta możesz tak pomyśleć o kimkolwiek, kto choć odbiega nieco od niego..
Dla mnie takie określenia są odpowiednie, jak już ktoś naprawdę nie jest w stanie funkcjonować w codzinności. Akurat znam kilka takich osób, skądinąd świetnych ludzi, jeśli chodzi o towarzystwo, poza tym wykształceni, inteligentni o ogromnym zasobie wiedzy, potrafiący gadać naprawę o wszystkim, może poza sportem, modą i motoryzacją Problem w tym, że są nieco zawieszeni w swoim świecie i nie potrafią(albo nie chcą) ogarniać wokół siebie najprostszych rzeczy.

Ok, tylko co ma zrobić kobieta, kiedy facet przestaje nią interesować albo pozwala na niewybredne komentarze słysząc jej wiek? Bo załóżmy wyglądała na 33, a ma 38?
Btw przy pierwszych spotkaniach ja też okłamałam A. jeśli chodzi o wiek, on mnie też. Co może śmieszne to on na +. Ja wiadomo na -. No ale mi zawsze dawali dużo mniej Jak na chyba 3 spotkaniu już naprawdę powiedzieliśmy sobie o wieku to też wyszła motywacja, tzn. ja w tym nieszczęsnym wieku nie chciałam wyjść za desperatkę, a on jak się okazało nie jest po 50-tce, tylko kilka lat przed, ale mu chodziło głownie, że "za stary" na dzieci.
Pierwszy raz się spotkałam, że facet zawyżył swój wiek.

Jak to co zrobić? Olać buca (w przypadku niewybrednych komentarzy), po co mi buc?
A poza tym uznać cudze prawo do własnych upodobań. Ja nie wszystkim się spodobam, ale i mnie nie wszyscy.
Uważam, że głównym problemem jest tu właśnie samodowalanie.

P.S. Zanim mnie ktokolwiek ochrzani za buca, wyjasniam, że trochę przerysowuję i upraszczam.
No, po prostu jeśli mi z kimś nie po drodze, to po prostu nie. Nie warto dorabiać do tego ideologii.
Ja się leczę z "ideologii" po takim jednym, który migiem zastąpił mnie inną, bardzo "rasową" na oko panią, o niezłej pozycji społecznej (i młodszą, hehehe).
Na szczęście widzę znaczne postępy.

Ok, Piegowata i Pasławek wiadomo jak zachować w przypadku takich komentarzy, ale jak kogoś poznać?
Ja przyznałam, że skłamałam ale jak mi facet powiedział, że wyglądam na 30-stkę, a nawet mniej to po co psuć humor I Tak mu potem prawdę powiedziałam, on mi też.

Roxann i krew się z tego powodu nie polała Ale ja nie widzę sensu w kłamaniu. No i chcę być kochana, jaka jestem naprawdę.
A jak kogoś poznać? O tym napisano tomy, ale też jest to trochę loteria.
Zawsze będę powtarzać, że trzeba w życiu brać pod uwagę różne opcje.
Akurat z ujawnieniem swojego wieku nie mam żadnego problemu. To taki sam szczegół jak np. niebieskie oczy.
Niektórzy lubią niebieskie, niektórzy nie. Nie będę rozdzierać szat, że ktoś woli brązowe.

Paradoksalnie kiedyś ludzie mieli łatwiej, choć trudniej, bo odpadało im wiele dylematów. W ciąże sie po prostu zachodzilo (lub nie) i było jak Bóg dał.

Ja mam jeszcze 38l ale i tak boję.
Może założę nowy wątek by poznać opinie innych w podobnej sytuacji. No wiadomo, że chodzi o pierwsze dziecko.
Kiedyś się mówiło, że pierwsze najlepiej przed 30-ską bo potem problemy.
Jeśli to nie jest problem, proszę daj mi znać (nawet na priv) jak u Twojej siostry.

Roxann o ciąże i poród boimy się zawsze, czy mamy 20 czy 40 lat.
akurat wszystkie chore dzieci które znam urodziły niestety młode matki, przed 30. ale moze to przypadek,

Przykra sprawa z poronieniem...

Nie mam zbyt dużego rozeznania w otoczeniu, jak to jest z in vitro, ale grunt to postępować w zgodzie z samym sobą

Babcia przed 40-stką? No, ciekawe uczucie musi być

W ogóle dowiedziałem się ostatnio, że jedna osoba w mojej rodzinie została poczęta, jak jego ojciec miał ponad 60 lat..

Normalnie się uśmiałam

Z jakiego powodu ty w ogóle przejmujesz się opiniami jakiś dupków?

Gdybym  miała zliczyć kandydatów do swojego talerza i łoża i pewnie palców u rąk i nóg by mi nie starczyło, ale TO JA WYBIERAM!!

Nie pozwalam na tzw. szybki podryw, bo zbyt się szanuję. Nie wyobrazam  sobie, żeby dać telefon jakiemuś dupkowi w parku, tylko dlatego że on tego chce Niech spada pod czerwoną latarnię, bo pewnie tam de facto chce trafić ale taniej, bo go nie stać, więc poluje w parku.

Odpuść i ciesz się życiem.

Gdyby Autorka tu jeszcze chciała zaglądnąć, to rada Salomonki byłaby chyba najskuteczniejszą i najbardizej dosadną , z czym się osobiście w pełni zgadzam

Haha, nie jest tak źle, spokojnie da się to ze sobą pogodzić . Mój mąż też kładzie się spać znacznie wcześniej ode mnie, bo w tygodniu ok. 4:45 wstaje do pracy. Dopiero w weekendy mam go dłużej. Ja z kolei jestem typową sową i chyba się z tym urodziłam, bo mam tak właściwie od zawsze. Z drugiej strony lubię ten czas, który mam tylko dla siebie, kiedy wszyscy już śpią i w domu panuje cisza.

Nie wiem czy nie należałoby napisać "zwłaszcza jak na Olinkę" . Ja o takiej godzinie doskonale funkcjonuję i w zasadzie mogę... wszystko. Na przykład dziś dopiero przed 22.00 uznałam, że jest to doskonała pora na aktywność, więc idę pobiegać, kiedy wróciłam Bagiennik w najgorszym wypadku zapewne już przykładał głowę do poduszki, bo była to mniej więcej 23.15 .

Wracając jednak do głównego tematu wątku, to w kwestii wieku mam podejście niemal bliźniacze do Piegowatej - uznaję go za taki sam element mojej osoby, jak wzrost czy kolor oczu. Przecież nikt z nas nie miał najmniejszego wpływu na to, kiedy się urodził, więc zasadniczo nie mamy też najmniejszego powodu, aby się tego wstydzić. Ba, biorąc to na rozum, takie myślenie jest przecież wręcz zabawne. Owszem, można mieć problem z brakiem doświadczeń czy osiągnięć właściwych dla danego przedziału wiekowego, jeśli bierze się pod uwagę większość w tej grupie, jakiejś stabilizacji życiowej, braku perspektyw, można też mieć problem z ich nadmiarem (np. jeśli ma się za sobą kilka bardzo nieudanych związków), ale wieku jako takiego?
I oczywiście, że niemal wszyscy chcielibyśmy być wiecznie młodzi, ale z drugiej strony każdy wiek rządzi się swoimi prawami i tu jest coś za coś. Na przykład doświadczenia i nabywanej z wiekiem życiowej mądrości nie da się przecenić.

Ja na miejscu autorki cieszyłbym się z takiego obrotu sprawy. To tak odnośnie tych 2 napotkanych panów.
Nie marnując i nie angażując zbyt dużo własnego czasu mogła odrzucić kandydatury dwóch nieokrzesanych samców. Ci "panowie" sami się skreślili za co trzeba ich "docenić"

Autorko - życzę powodzenia w odpowiednim przefiltrowaniu kandydatów. Pamiętaj, że wiek to tylko stan umysłu.

Jeśli jest atrakcyjna lub bardzo atrakcyjna z wyglądu to mogę podejrzewać, że miała sporo, powiedzmy, niezobowiązujących przygód. Natomiast wszelkie podejrzenia czy spekulacje mogę sobie wsadzić, póki kogoś nie poznam bliżej i nie dowiem się DLACZEGO owa osoba miała pecha w tej konkretnej sferze życia. Nie polegając oczywiście na żadnej mitycznej intuicji czy przeczuciu, ale na faktach. Wystarczy, żę mi powie, że skupiała się na karierze do tejh pory w takim stopniu, żę nie była w stanie stworzyć związku. W pełni to zrozumię i nie będę nikogo oceniał przez pryzmat braku partnera, bo widocznie dla niej w życiu najważniejsze było co innego, niż domek, mąż, dzieciątko(a) i pies

Olinka podała świetny przykład z tym znajomym, który się przez większość czasu opiekował schorowanym i niedołężnym członkiem rodziny. Ludzie są w stanie kogoś takiego zaszufladkować jako dziwaka, bo nie miał nigdy wcześniej kobiety a nie widza choćby tego, że się poświęcił dla bliskiej osoby, wykazując troskę i sprawując staranną opiekę nad drugim człowiekiem, mimo oczywiustych trudności z tym związanych. To już bardziej pretenduje go do wystawiania mu ewentulanej oceny, choć i tak nie powinno się tego robić tylko na podstawie jednego aspektu.

Po pierwsze, świadczy to o braku pewnych pozytywnych cech charakteru, jakimi są ciekawość, samodzielne myślenie, chęć podejmowania wyzwań, a świadczy przede wszystkim o tchórzostwie.

Po drugie, tak samo sporo kobiet reaguje na atrakcyjnych mężczyzn, którzy nie mieli doświadczeń. Tylko jaki w tym sens? Obie płcie wzajemnie się blokują i tylko narasta potem ich frustracja.

Zamiast dopatrywać się w kimś ukrytego feleru, lepiej poszukać tam ukrytego diamentu. Większość o takim ukrytym diamencie marzy, tylko mała jest szansa że będzie nim kamień, który był już w wielu rękach.

Tycho ma absolutną rację Jak tak będzie się pochodzić do ludzi, na zasadzie zakładania z góry istnienia pewnych "felerów" to daleko się nie zajedzie. Podejrzliwość przechodząca w obsesję nie sprawi, że ktoś nagle spotlka swojego wymarzonego partnera.
Rox, takie sytuacje się zdarzają, ale równie dobrze możę być odwrotnie, kiedy kogoś się odrzuci a potem okaże się, że nasza decyzja nie miała jakichkolwiek podstaw.

Jak się odrzuci na starcie, to się nie okaże bo niby jak? Można tylko gdybać lub żałować, że jednak nie dało się 2 szansy czy nie poświęciło więcej czasu danej osobie. Co nie oznacza, że gdyby się ten czas dało, to nie byłby on stracony.
To jest loteria, historie ludzi są złożone, także nie ma opcji by na pierwszym czy nawet 3 pierwszych spotkaniach kogoś "prześwietlić" i dokonać właściwej oceny. Każdy ma jakieś swoje wytyczne, a im człowiek bardziej doświadczony, tym są one bardziej skonkretyzowane (tak mi się przynajmniej wydaje). Mi z czasem zupełnie inne "czułki" się włączały. Chyba najważniejszą, to było jak najszybsze wykluczenie, że facet gra na kilku frontach, co w obecnych czasach jest niemal plagą. Miałam gdzieś, że mogę wyjść na desperatkę ale wolałam to, niż za jakiś czas się dowiedzieć, że jestem 2-gą, 3-cią czy nie wiem którą, a w ogóle to jest gdzieś żona za granicą czy choćby w innym mieście.
Kolejną rzeczą, która od razu by u mnie skreśliła faceta to "seks po ślubie".
To są takie 2 podstawowe rzeczy (oczywiście jeśli facet mi odpowiadał z wyglądu i zachowywał kulturalnie, bo to absolutna podstawa).
Reszta to już indywidualna kwestia. Ja np. zaakceptowałam jego dziecko, dla innej kobiety mogłoby być to nie do przeskoczenia, itd., itd.

Jeśli ma się taką możliwość, to robi się taki research asap Nie zawsze jest to jednak możliwe. Odkąd mieszkam w Wawie, nie udało mi się nikogo poznać przez znajomych bo większość jest po prostu zajęta albo nie chce wtrącać, cytując: u(nie)szczęśiwiać kogoś na siłę. Nawet jak poznałam kiedyś przyjaciela Z., to ten go po prostu krył. A ludzie, którzy znają tylko zawodowo zwykle niewiele wiedzą o sobie nawzajem prywatnie. Takie niestety są realia. O necie nie wspomnę bo tam nawet nie szukałam.
Poza tym portale społecznościowe są chyba bardziej popularne wśród kobiet. Ci faceci, których poznałam albo nie mieli profiii albo byli ich biernymi użytkownikami (nie dzielącymi się swoim życiem), a korzystali jedynie z ew komunikatorów lub jakichś grup tematycznych, które ich interesowały.

No cóż..

Na widok grupy dresiarzy z bejsbolami będę raczej sp****ł, ale już kogoś, kto w wieku 40 lat nie był w żadnym zwiazku(a nagle mu się zachciewa), odrzucać tylko za ten sam fakt, ale nie co najwyżej za konkretną przyczynę, jaka się na to złożyła. Poza tym nie jest powiedziane, że taka osoba będzie przecież tragiczna we wspólnym życiu.

Rox, akurat w moim środowisku ludzie tez się sporo znają prywatnie, ale to kwestia tego, żę praca i zajęcia poza nią, bardzo często się pokrywają. Poza tym to osoby podobnie patrzące na świat i poza obowiązkami zawodowymi, często razem spędzają czas. CO do social mediów, to nie muszę się niczym chwalić, wystarczy, że nawet przpadkiem się czegoś dowiem albo się delikatnie spytam. Co dalej z tego będzie, to już inna bajka...Dla mnie umiarkowane korzystanie, choćby z FB, to nie wrzucanie postu co godzinę na temat swojego życia prywatnego :) , ale i tak mogę się czegoś dowiedzieć. Jak patrzę u siebie, to wśród znajomych nie ma podziału ani na płeć, ani o dziwo nawet na wiek, jak chodzi o użytkowanie. Wielki misz masz :) Choć mowa tutaj akurat tylko o fb.

Uuufff to dobrze, że ja nie jestem przystojniak

co do startowania 40latkow do 20latek - ja zawsze bylam z rownolatkami. teoretycznie ok, facet moglby byc starszy, ale nie wyobrazalabym sobie bycia ze starszym powyzej 7 lat. a tacy startujacy do mnie wydawali mi sie jedynie oblesni, nawet jesli to byl pan 40 lat, prawnik, chcacy zalozyc rodzine. zastanawialam sie jedynie, czemu sobie jej wczesniej nie zalozyl.
poza tym nie zwiazalabym sie z rozwodnikiem, majacym dzieci. raczej celowalabym w kawalera, ale to moze poprzez moje doswiadczenia. bylam w zwiazku z panem, mial dziecko. tak nagadal na swoja byla, a sie okazalo, ze ona od niego uciekla, bo miala go dosc. z nami historia sie powtorzyla, a gdy z nim zerwalam zaczal opowiadac o mnie to samo, co mowil wczesniej o niej, ten sam stek klamstw i bzdur.
odtad mam w glowie, ze skoro byl w zwiazku malzenskim i sa dzieci to musialoby z takim panem byc serio cos nie tak, zeby kobieta musiala go zostawic. przeciez nikt nie chce niepelnej rodziny dla dzieci.

Widzisz - byłbym dla Ciebie obleśny. I nie ma na co się obrażać, kończyć że stereotypami, czy dawać szansę, bo mógłbym okazać się diamentem. Sytuacja jest jasna, podobasz mi się, podchodzę, dajesz kosza i po temacie, bo okolice 40stki są dla Ciebie nie do zaakceptowania.

Rox, ja absolutnie na nic ani na nikogo nie czekam Gdybym naprawdę chciał kogoś poznać, to zapewne byłbym nieco bardziej aktywny w tym temacie. W moim otoczeniu jest sporo osób, przynajmniej takich, które mają podobne spojrzenie na świat. Ta słynna chemia czy fascynacja może pojawić się z czasem, więc może i by się tam co udało. "Problem" w  tym, że dobrze jest, jak jest

Natomiast co do rozwodników, to znowu: jeden drugiemu nierówny. Przyczyn rozwodów trochę by się znalazło. Nie wiem, czy rozsądne jest traktowanie każdej z nich w ten sam sposób..NAtomaist widać silny wpływ osobistych przeżyć czy doświadczeń.

Dlatego wydaje  się to tak nieracjonalne, to zrównywanie wszystkich, którzy pasują lub nie pasują do obrazka, jak choćby z tymi kawalerami czy rozwodnikami. Zwczyajnie można źle ocenić człowieka, a potem okazuje się, że ktoś jest całkiem spoko, bo np inna kobieta się zwiąże z takim rozwodnikiem. Nie mówiąc głośno nicku jednej użytkowniczki, to mogła w ten sposób sobie szansę zmarnować.

"Ustawione" małżeństwo - prawie jak scenariusz na telenowelę latynoską

"Powinno się" to złe określenie, ale jeśli ktoś się nie zamyka na takie znajomości, to może się coś z tego wartościowego rozwinąć, czego przykładem jest Roxann.
Puchatek napisał, że "wiek to stan umysłu". Wiem, że to było życzliwe, ale osobiście to dla mnie przereklamowane hasełka. Na swój wiek lepiej patrzeć realnie - coś minęło, jakieś szanse uciekły, można otworzyć na inne, miast udawać, że biologia nie działa, bo... działa.