Depresja po rozstaniu. Czy po depresji wychodzi słońce? Co Wam pomogło - Netkobiety.pl

Większej bzdury dawno nie czytałam. Chciałabyś być z kimś, dla kogo jesteś plastrem i lekarstwem? Nie, nigdy nie powinno tak być, że klin klinem. Bo właśnie później ludzie wpadają w takie dziwne stany porozstaniowe, nie potrafią sami żyć ze sobą, uzależniają swoje szczęście od obecności drugiej osoby, nie umieją sami o siebie zadbać i się zatroszczyć. Naucz sie żyć samemu zanim zaczniesz żyć z kimś. Takie wchodzenie z nieprzerobionymi sprawami w nową relację nigdy nie daje szczęścia i takie związki bardzo szybko się rozpadają. I nie, ta osoba nie zapomina nagle o całej przeszłości tylko tkwi dalej w tym samym schemacie, który powiela. I tak będzie powielać aż dostanie wystarczająco po dupie żeby zacząć prace nad sobą a nie ładować się w kolejne kiepskie relacje.
Myślę, że skoro masz takie podejście to będzie bardzo dobrze, jak pod okiem psychologa porzucisz takie myślenie i zaczniesz zdrowo podchodzić do życia i relacji.

Źle mnie zrozumiałaś. Napisałam, że bardzo często tak jest, że starą miłość leczy się nową. Bardzo często tak zachowują się mężczyźni po rozstaniach, nawet jeden z nich wypowiedział się, że poznał kogoś nowego i jest super. Czytałam też wiele wpisów, że ktoś przestał cierpieć jak pojawiła się druga osoba. A ja na końcu wypowiedzi napisałam:  ale pytanie czy da się inaczej i czy to jest rzeczywiście szczęście? Takie prawdziwe, prawdziwe. - miałam na myśli, czy da się być szczęśliwym bez wchodzenia w nowy związek i czy to szczęście jest pozorne czy prawdziwe. Wspominałam tutaj już, że nikogo nie szukam i chcę ułożyć sobie szczęśliwe życie samej, nie rozmyślać o dawnej miłości, realizować się, walczyć o nigdy niezrealizowane marzenia (chociaż są absurdalne i wręcz niemożliwe), podróżować, doceniać małe rzeczy. Tylko czy to daje prawdziwe szczęście, czy jednak pozorne. Czy jednak odczuwalny jest ten brak drugiej osoby i jest to takie bardziej pół szczęście. A mi zależy na tym by być szczęśliwą naprawdę z samą sobą.

Nie miałam niczego takiego na myśli, ehh

Każdy ma jakieś wady, ale zaakceptowałam go z tymi wadami. Najgorsze tak naprawdę było to co zrobił na koniec i to, co robił w ubiegłym roku. Prowadzę sobie taki dziennik emocji. Zapisuję tam różne myśli krzątające się po głowie. Zapisuję sobie jego wady zalety. Ale ja to widzę jak przez mgłę, jakoś te wady nie przemawiają za mną, kiedy ten ostatni rok był naprawdę dobry. Ten sposób generalnie pomaga na natarczywe myśli, typu "nie mam nikogo" - mam mamę, siostrę i tak sobie to tam tłumaczę jakoś. I te myśli w miarę odlatują. Nadchodzi taki spokój. Ale z jednym sobie nie daję rady. On wypomniał mi masę jakichś tam moich błędów sprzed 2 lat nawet. Uzbierała się tego spora lista. Nie były to jakieś zdrady, kłamstwa czy nie wiadomo co, ale rzeczy, które np dawno temu się zmieniły, bo bardziej się przed nim otworzyłam (potrzebowałam czasu) a on mi to wszystko wypominał, jakby to było wczoraj. Każdą najmniejszą kłótnię, nawet miał pretensje o to, że nie szukam mu ubrań w internecie i nie interesuję się, czy ma w czym chodzić, czy nie wyciągnęłam kiedyś mięsa z lodówki. Albo, że miałam pretensje że nie odzywał się przez cały wieczór, noc i do południa i inne tego typu rzeczy. I nie radzę sobie z tym poczuciem winy. Notuję to, założyłam sobie nawet gumkę recepturkę i strzelam sobie nią w rękę, gdy o tym pomyślę (niby miało to działać). Ale nie mogę się pozbyć poczucia winy i tego, że w wielu sytuacjach mogłam zachować się inaczej. I on po prostu chyba nie był ze mną szczęśliwy. On tak jakby chciał, żebym była kopią jego mamy. To jego mama mu wynajdowała ciuchy itp. Jego mama mu gotowała, sprzątała codziennie (była okropną pedantką), prasowała mu ubrania, prała. Była radosna, nie miała nigdy żadnych pretensji o nic, wychwalała go w niebogłosy, przytulała do piersi, codziennie pisała, dzwoniła, wysyłała serduszka. Ja też starałam się być dobrą dziewczyną, wspierałam go ile mogłam, jak miał jakieś gorsze dni. Robiłam mu niespodzianki, porywałam do tańca żeby go rozweselić, rozśmieszyć. Np mówił że nie interesuje się tym czy ma się w co ubrać, ale właśnie często na jakieś urodziny i inne okazje kupowałam mu coś co mu wpadło w oko. Mówił, że nie wychodzimy do znajomych, tak jakby mi to wmawiał - a była to nieprawda bo wychodziliśmy, zapraszaliśmy do siebie. Miałam wrażenie, że on był oderwany od rzeczywistości i że coś wspomniała mu matka i on ślepo przejmował jej zdanie pomimo, że rzeczywistość była zupełnie inna. Jak mu coś we mnie nie pasowało, jakaś cecha, starałam się nad nią pracować i np od 2 lat nie mówiłam tego co go tak we mnie denerwowało a on pod koniec wypomniał mi to, mimo że to się zmieniło. I przez to wszystko mam ogromne poczucie winy, nawet za rzeczy, które miały miejsce 2 lata wstecz. Próbowałam na wszelkie sposoby wyłączyć to myślenie ale ono dopada i sobie z nim nie radzę. Czy ktoś miał podobnie?

Ja się nie gniewam absolutnie, ja sama z jednej strony widzę absurd tego wszystkiego. A z drugiej ciągle się obwiniam, i nawet jak coś robię, to łapię się na myślach, że się obwiniam. Wiele rzeczy robiłam nie tak i wydaje mi się, że jak przestanę się obwiniać to będzie mi łatwiej stanąć na nogi. Ale za nic w świecie mi się to nie udaje, nie umiem tego przepracować.

No ale skoro widzisz sama absurd Twoich rozkmin, to czemu po prostu nie przestaniesz rozkminiac?
to nie jest trudne. Wpadasz tutaj, piszesz post, a potem walisz sie w glowe i zastanawiasz, po co to napisalas i wywalasz polowe, zeby wlasnie nie napedzac rozkminy niepotrzebnie. Tak wlasnie to dziala i tak sie to robi.
Jak lapiesz sie na tym, ze o czyms myslisz, to swiadomie zaczynasz to myslenie zmieniac.
To nie jest cos, co zrobisz z dnia na dzien, to zajmuje miesiace i jest trudne. Ale potem za to bedziesz w stanie sie lepiej kontrolowac.

Nie, Ty sie topisz w mysleniu o nim i widac to w kazdym poscie oczywiscie, ze to bedzie wracac. Oczywiscie, ze bedzie natarczywe. To jest normalne. Nie odkrecisz tego w kilka tygodni, to jest proces na miesiace. Nie wymagaj od siebie cudow, po prostu dzialasz z dnia na dzien i mysl po mysli wywalasz go z glowy.

Tylko najpierw musisz wywalic z glowy ten 1% szans na to, ze on wroci.

Bo to tak nie działa, że jak nie będziesz chciała o czymś myśleć, to tak się stanie.
Już Dostojewski rzucał czytelnikom wyzwanie, żeby przestali myśleć o białych niedźwiedziach. Przecież, jak mówię do siebie, że nie będę myśleć o białych niedźwiedziach, to od razu przed oczyma staje mi widok ośnieżonych połaci z miśkami na pierwszym planie :-D
Zacznij kwestionować własne myśli. Trochę podobnie jak w przypadku, który opisałaś, że jak nachodzą Cię myśli, że jesteś sama i nie masz nikogo bliskiego, to kwestionujesz je stwierdzeniem, że przecież masz mamę siostrę.

Mnie w wątkach, gdzie w tle jest depresja jako wynik straty zawsze porusza wrażenie omnipotencji u osób depresyjnych, które uważają, że wszystko od nich zależy, że jakby były inne, zachowały się inaczej, coś przewidziały, czemuś przeciwdziałały, to mogłoby być inaczej, nie doszłoby do straty. A to guzik prawda. Mamy wpływ na tom co się dzieje, ale też ograniczony przez wpływ innych osób i interakcje z nimi, ale także przez sytuacje.
Jak Ty możesz się zadręczać, że nie wyszedł związek z facetem, który chciał drugiej mamusi, zamiast takiej dziewczyny jak Ty. Chcesz niańczyć dorosłego faceta czy mieć u boku partnera i przyjaciela? Myślę, że tego drugiego, więc sobie nie wyrzucaj, że nie stałaś się mamuśką dla dzieciaka, który myśli jak dzieciak, zachowuje się jak dzieciaki nawet jak dzieciak rani bezrefleksyjnie, bo ktoś dojrzały darowałby sobie na koniec durne i bzdetne wypominki. Trzymaj się :-)

Dziewczyno, wez sie za jakas robote, miej jakis cel w zyciu. Z twoich opisow wynika, ze nic poza uzalaniem sie nad soba nie robisz, a jedynym celem twojego zycia byl zwiazek. Zwiazki sie koncza, ktos moze nie chciec juz z nami byc. Wyciagnij lekcje z tej wpadki i zacznij sie rozwijac.

Dziękuję, jest w tym sporo racji. Dodałaś mi trochę otuchy, bo już naprawdę myślałam że jest ze mną coś nie tak, że nie potrafię nie myśleć

Dobrze, przepraszam moja nieuwaga.

To kobiety np po 40, które załamały się bo zostawił je facet również są niedojrzałe? Nie zgodzę się, że robię z siebie ofiarę, bo ja nie uważam, że wszystko to była wina mojego ex, wręcz przeciwnie, dręczą mnie wyrzuty sumienia, widzę jakie błędy popełniałam i wielokrotnie to powtarzałam.

To rozumiem, że jeśli człowiekowi jest z czymś źle, nie ma się komu z tego wygadać, potrzebuje wsparcia to ma najlepiej tłumić wszystko w sobie bo nie ma prawa wyrażać tego co czuje? I tu nie ważne czy powodem załamania się jest rozstanie, czy śmierć kogoś bliskiego. Nie można się wyżalić i wygadać, bo jest to robienie z siebie ofiary i szukanie atencji? Ja jestem chyba z jakichś innych czasów.

Właśnie przez takie tłumienie w sobie żali i emocji, wiele osób w depresji popełnia samobójstwa. Szczególnie mężczyzn, tłumiących w sobie negatywne emocje, bo przecież są mężczyznami, nie mogą użalać się nad sobą, powinni wziąć się w garść, bo mężczyźnie nie wypada.

W takich chwilach ważne jest wsparcie, a nie pisanie komuś weź się za robotę, nie rób z siebie ofiary, bo tak Ci wygodnie. Nie potrafiłabym tak komuś napisać....

Autorko, jeśli mogę przedstawić na sobie przykład z emcojami, to naprawdę musi się coś zdarzyć ciężkiego, abym musiał to z siebie wyrzucić i to w sposób gwałtowny. Zazwyczaj po prostu nie widzę powodu do tego, aby te emocje uwalniać. Jeśli już takie sytuacje mają miejsce, to zazwyczaj jakiś wysiułek fizyczny pozwala się ich pozbyć. To mi zawsze ukajało te nerwy i żal. Na pewno nigdy nie potrzebowałem głaszczenia po głowie, trzymania za rękę czy pocieszających słówek. Raz, że mnie to denerwuje jeszcze bardziej, dwa - nie przynosi żadnych pozytywnych skutków. Siedzenie przy mnie i pocieszanie mnie nie zmieni niczego, ani mojego samopoczucia ani sytuacji. Oczekuje, od siebie przede wszystkim, realnego działania. Dlatego, jak zdarzył się w moim życiu ciężki okres, związany z chorobą, to wpierw po usłyszeniu wiadomości wkurzyłem się i zacżałem krzyczeć, kopnąłem drziw od domu z całej siły, po czym a chwilę się uspokoiłem i od tej pory takich emocji naprawdę nie było. Było spokojen poddawanie się zabiegom i kuracji razem z opytmistycznym patrzeniem w przyszłość. Ten upust żalu i gniewu("dlaczego mnie to spotkało?") trwal zatem przez chwilę.

A wiesz, że coś w tym jest. W tej książce O dzieciach niedojrzałych emocjonalnie rodzicach autorka określa, że ludzie mają dwa sposoby radzenia sobie ze światem i pasuje do nich albo bardziej eksternalizacja albo internalizacja jeśli mieli niedojrzałych emocjonalnie rodziców.

Pierwsze, eksternalizatorzy, działają impulsywnie, bo zależy im na jak najszybszym rozładowaniu uczucia lęku. Są bardzo niepewne siebie lub wręcz przeciwnie – mają przerośnięte ego. Nie umieją wyciągać wniosków z własnych działań i są przekonane, że będą szczęśliwe tylko wtedy, gdy zmienią się okoliczności zewnętrzne. A to powoduje, że mają skłonność do popadania w uzależnienia i korzystania z różnych form natychmiastowej gratyfikacji. Często także wikłają się w toksyczne związki.

Internalizatorzy próbę rozwiązania problemu zaczynają zaś zawsze od siebie, starając się uczyć na własnych błędach. Wierzą, że mogą naprawić sytuację, muszą się tylko bardziej postarać. Są wrażliwi i empatyczni (często nadmiernie). Najistotniejsze jest dla nich to, by w pierwszej kolejności zadowolić innych, poświęcają się więc dla nich w zbyt dużym stopniu, są wdzięczni za każdy przejaw sympatii lub uznania. Od dzieciństwa mają silną potrzebę nawiązywania z innymi silnej emocjonalnej więzi polegającej na „nadawaniu na tych samych falach”. Gdy nie mogą jej zrealizować, czują się samotni i próbują zrekompensować to sobie, opiekując się zwierzętami, uciekając w kontakt z naturą lub świat własnej duchowości. Mają także tendencję do przejmowania odpowiedzialności za relację. Przyjmują rolę pocieszycieli rodziców, jako dorośli próbują na siłę ratować własne związki, nawet jeśli druga strona już tego nie chce. Czasem określa się ich mianem „starych dusz”.

Autorka w książce wspomniała, że osoby ze skłonnością do internalizacji dużo częściej przychodzą na terapię. Ci ze skłonnością do eksternalizacji podobno znacznie rzadziej o ile życie nie zasadzi im porządnego kopniaka albo sytuacja nie zmusi do zastanowienia się nad sobą.

Autorko, ja myślę, że to dla Ciebie idealny czas żeby pobyc sama ze sobą i siebie poznać. Piszesz, że 9 lat Twojego życia rozłożyło się na dwa związki, które drenowały z Ciebie energię, a Ty masz przecież 26 lat. Moim zdaniem każdy człowiek musi pobyć w życiu trochę sam, przekonać się co lubi, czego nie lubi, jakie ma cele i wartości. Ta sytuacja, choć bolesna jest dla Ciebie taką szansa.
Myślę, że podjęte przez Ciebie kroki dadzą efekt. Może Ci się wydawać, że osoby, które doradzają Ci, żeby nie rozpamiętywać i nie pławić się w myślach są nieczułe, ale brutalna prawda jest taka, że tylko przestawienie myślenia i zmuszenie swojego mózgu do skupienia na czymś innym da Ci ukojenie. Takie wracanie do wspomnień (które, co ciekawe, mogą być w 50% zniekształcone przez percepcję, więc tym bardziej mające niewiele wspólnego z rzeczywistością) to jak dłubanie w otwartej ranie i zastanawianie się dlaczego boli.

Twój mózg Cię teraz oszukuje i próbuje udowodnić, że nie przetrwasz bez byłego, bo był on źródłem emocji, od których jesteś uzależniona, ale to z czasem minie.

Powtórzę za innymi. Daj sobie czas. Bądź dla siebie dobra i cierpliwa i dzień za dniem próbuj zmieniać perspektywę. Dziś jesteś skupiona na tym jednym obszarze swojego życia, ale masz ich dużo więcej i zakładam, że w niektórych nawet wszystko się układa, a to znaczy, że jest z czego czerpać szczęście. Trzeba się trochę zmusić, by dopuścić to do świadomości. A najważniejsze to pamiętać, że ten stan przeminie, ale trzeba pozwolić mu odejść. Ludzie czasami kurczowo trzymają się żalu i bólu po rozstaniu i wtedy, zamiast otrząsnąć się z tego, cierpią latami. A szkoda życia.

Na pewno zdecydowanie mam dość tego bólu i jestem już na tyle wypruta psychicznie, że nie chcę w tym tkwić ani minuty dłużej. I może to moja niecierpliwość sprawia, że chciałabym żeby te wszystkie myśli i emocje rozpłynęły się jak najszybciej w niepamięć. Ile można płakać i ile można chodzić smutnym.

Widzę małe, malusieńkie postępy, że najgorzej jest rano, mam okropnie monotonną pracę, która sprzyja różnym myślom.

Ale są wieczory, kiedy jest jest po prostu lepiej. Kiedy dostaję jakiejś wewnętrznej siły i myślę sobie dam radę, czas pokochać życie takim jakie jest i kolorować je na nowo warsztatami itp. I marzeniami o pięknym spokojnym życiu w spełnieniu.

Potem nadchodzi poranek i wszystko wraca do nienormalności.

Ale doceniam. Doceniam, że po ponad miesiącu nawet na chwilę pojawia się ta wiara. I dwa dni z rzędu nie śnił mi się. Pierwszy raz od ponad miesiąca.

Widzisz tutaj po kilku osobach, które przeszły podobne problemy a jednak właśnie dały sobie czas. Ten czas w połączeniu z zajęciem się w życiu innymi aktywnościami, pracą, doddatkowymi zajęciami itp, sprawia, że człowiek dostrzega sens w tym, że można prawidłowo funkcjonować bez tej osoby, bo cieszą nas też inne rzeczy i zadania, jakie sobie wyznaczamy. Najpierw robisz coś, żeby odwrócić uwagę i wposmnienia od tego, co było. Potem owe aktywności nabierają coraz większego znaczenia.

U mnie jest dość niestabilnie. Czasem mam takie chwile, że mówię sobie będzie dobrze, mam szansę zmienić swoje życie, zrobię to to i tamto. Potem czuję wielki bezsens wszystkiego, apatię, zwłaszcza jeśli jakaś rzecz mi go przypomni. Chyba mniej płaczę. Jakiś czas temu płakałam na okrągło. Ale nadal boli. 2 dni mi się nie śnił i było to super. Ale dziś znów mi się przyśnił, pogodziliśmy się w jakimś pięknym miejscu zagranicą. No i co tu mówić - rozwala to bardzo emocjonalnie, jak co poranek.
Dziś idę na warsztaty, właściwie to się zmuszam, by na nie iść. Ale są jakąś moją nadzieją, że zmieni to mój świat. W końcu są realizacją starych marzeń. Zobaczymy jak to będzie.
A jak u Ciebie?
Nie jestem w stanie zrozumieć logiki mężczyzn, ale karma do niego wróciła. A dla nas jest to wielka nauczka życiowa, by nie oddawać całej miłości partnerowi a najwięcej samej sobie. Mocnego kopa dała mi ta depresja i wszystkie najgorsze momenty. W zasadzie cały miesiąc najgorszych momentów i tak szczerze to nie wiem, czy z kimkolwiek się zwiążę po tym wszystkim. Teraz to wszystko rozumiem, mimo że kompletnie nie radzę sobie z budowaniem lepszego świata. Mimo że nadal boli. I są te okropne sny, moją nadzieją jest że to minie. I skoro każdy tu mówi, że minie to mam nadzieję, że tak będzie.

Cześć Majowa   Nigdy nie mów nigdy, jak mówi stare mądre przysłowie . Życie potrafi nas nieźle zaskakiwać w każdym temacie, ale jest mistrzem jeśli chodzi o uczucia. Wydobrzejesz, ogarniesz się i bogatsza w doświadczenia, mądrzejsza i silniejsza pewnie znowu się kiedyś zakochasz i stworzysz z kimś związek. A bycie singlem, choćby tylko czasowo też ma swoje dobre strony, przekonasz się. Może czegoś nie doczytałam, ale co to za warsztaty na które się wybierasz? Życzę ci miłego dnia.

Cześć Samolonka
Wiem, że życie potrafi być nieprzewidywalne, ale póki co paraliżujący jest strach przed zranieniem. Ale nie wiadomo co przyniesie los . Pocieszające jest to, że nie ja jedna jestem singielką i te osoby całkiem sobie z tym radzą, daję sobie czas w każdym razie. Warsztaty wokalne i naukę gry na instrumencie. Zawsze marzyłam o szkole muzycznej, o założeniu takiego małego hobbystycznego garażowego zespołu. O znajomych z podobną pasją i podróżowaniu z gitarą. Takie głupie marzenia, a od października warsztaty teatralne - w tym też się super spełniałam.

Salomonka, póki co to przestało mieć to jakiekolwiek znaczenie, ale tak jak piszą inni, być może zacznie mnie to kiedyś cieszyć na nowo.

Ja zamiast watku Pain polecilabym inny watek bo Pain to inny kaliber rozstania.
Dziewczyny, tutaj jest taka mini kafejka troche dziewczyn po rozstaniu. One tez dluuuugo byly w zaprzeczeniu i wkurzaly sie na kazdego, kto im mowil, zeby wziely sie w garsc. A teraz daja rade.
https://www.netkobiety.pl/t111304.html

majowa95, czyli są postępy i to jest plus.

U mnie jak pisałam to wygląda ciut inaczej. Tęsknota czasem jest, za tym wspólnie spędzonym czasem, miłymi chwilami, jego uwagą itp itd.
Czy konkretnie za nim? Moi znajomi twierdzą że eks tak skakał przy mnie bo nie miał mi nic więcej do zaoferowania. Coś w tym jest. Laska za którą wcześniej biegał koncertowo go zlała, poznał mnie, może faktycznie się zakochał i tak się zaangażował, może chciał sobie zrobić plaster na złamane serce, nie wiem i się nie dowiem, chyba że spotkam go z nową albo ktoś miły mi doniesie, że jednak jest dalej zaręczony ale dziwnym trafem narzeczona zmieniła imię.
Podusmowujac, chyba nie tęsknię stricte za nim. Zdążyłam go poznać, wiedziałam jaki jest, myśl o tym, że kogoś miałabym teraz poznawać od podszewki, zaufać, zaprosić do domu i poznać z rodzicami z taką swobodą na jaką mogłam pozwolić sobie z byłym, napawa mnie lękiem.
Rozumiem Twoją samotność, uczucia i obronę przed zarzutami, że chcesz w tym tkwić. Możesz naprawdę nie chcieć, ale tego nie da się wyrzucić ot tak. Ja mam urazona dumę i ten kolec trochę tam posiedzi.
Cóż, dla mnie takie coś jest osobistą porażką może pachnieć to wszystko wyrachowaniem ale spływa to po mnie w tej chwili.

bagienni_k - odniosę się do tego stwierdzenia o błędzie, jak oddawalismy sobie swoje rzeczy to ja powiedziałam mu, że zaręczyny były ogromnym błędem, na co on odpowiedział, że wcale tak nie uważa. Więc o co mu kaman?

PS. Musiałabym być niezłą desperatka żeby do niego wrócić, chociaż msciwa i pamietliwa jestem więc jeśli tak to tylko po to aby dać mu lekcję wyrównawcza
A że szukamy odpowiedzi..Myślę że jest to normalne, jeśli nie znasz do końca powodu to zawsze będziesz się zastanawiać 'czemu'. Człowiek z natury jest ciekawski a ja jestem z tych osób które lubią mieć czarne na białym. Nie znoszę niedomowien i nierozstrzygniętych sytuacji.

Tak szczerze mówiąc, nie wiem czemu służy Ci wmawianie co ja myślę, co ja robię.
Zwierzenie się komuś z tego co się czuje daje ulgę. Ja zawsze wtedy czuję się bardziej oczyszczona. Np wczoraj pożaliłam się troszkę mamie z tego co tak we mnie siedziało przez cały dzień i poczułam się wtedy po prostu lepiej. Nie widzę sensu tłumienia w sobie wszystkiego co boli. Inaczej nie byłoby terapeutów itp. Np cieszę się bardzo, że mogę tu napisać co szczerze czuję, jest mi wtedy po prostu lepiej, czuję uwolnienie, bo gdzieś te emocje i uczucie przelewam. Co wcale nie oznacza, że jedyne co robię to żalę się, wspominam na siłę.  Nie rozumiem dlaczego mi coś wmawiasz i tak bardzo negujesz wyrażanie swoich uczuć - to jest wręcz niezdrowe.
Druga sprawa wmawiasz mi również, że myślę co by było gdyby. Że non stop rozpamiętuję. To też nie jest tak. Wielu rzeczy żałuję i nachodzą takie chwile, że człowiek żałuje, widzi swoje błędy obwinia się - ale to też czemuś służy. Analizując relację widzimy jakie popełniliśmy błędy. Z czasem gdy emocje opadają widzimy błędy partnera. A to cenne doświadczenie na przyszłość. Każdy ma takie chwile. I gdyby tak nie było, psychologowie nie tworzyliby modelów przechodzenia przez rozstanie. Są to różne etapy, niedowierzanie, obwinianie się, żal, tęsknota. I tylko przeżycie tych emocji pozwala przeżyć pełną żałobę po rozstaniu. Oczywiście masz rację, że nie może to trwać w nieskończoność, albo żyć w jakichś złudzeniach latami, że może on wróci itp. ale trzeba sobie pozwolić na te emocje. Nawet polecana jest taka metoda, którą staram się stosować, żeby każdego ranka wypisać wszystko co leży mi na sercu, wyżalić się wypłakać. A potem ruszyć dalej. Dlatego to też nie jest tak jak w Twojej wizji, że ja siedzę i obwiniam się cały dzień, analizuję, wspominam. Nic z tych rzeczy, nie wmawiaj mi tego proszę. Jedyne co robię to winię się za rozpad związku, nie potrafię tego przepracować z samą sobą i to na pewno poruszę na terapii. Ale nie robię tego całymi dniami. Dopada to czasem. Więc jak widzisz, nie sprawia mi to przyjemności, chcę z tym walczyć.

Zrób. Teraz jest dzień dłuższy, zaraz ma być naprawdę ciepło. W deszczowe dni możesz sobie uprawiasz swoje hobby w domu . A jak jest ładnie, można wyjść I sobie pojeździć.

Wiedziała że ktoś zada to pytanie uwierz mi, nie mam czegoś takiego w planach, szkoda życia, sił i energii, a jakbym naprasde chciała i potrzebowała tej zemsty, to dokonałabym jej dawno. Ale to że mam takie cechy to akurat prawda, co nie znaczy że pod każdym kto coś mi zrobił kopie dołki lub czynię inne złe rzeczy.

Ja nawet w poprzednim poście napisałam że niekoniecznie żałuję tego faceta. Wszyscy moi znajomi i rodzina twierdzą, że on mi wyswiadczyl przysługa tym rozstaniem. Czuję się samotna a będąc z nim tego nie było. Wiem że to kiedyś minie, ale jadę gdzieś, myślę o czymś i robi mi się po prostu smutno że to już nie wróci - oczywiście mam na myśli te fajne chwile. Nie porównywalam się i nie będę się porównywać do kobiet, które zostały zdradzone i porzucone po kilkunastu latach małżeństwa bo to nie ma sensu. To co one przeżyły to koszmary w porównaniu do moich blahostek. Tylko że jak napisała majowa95, każdy wszystko przeżywa na swój sposób. Ja jestem strasznie wymagająca wobec siebie wiesz? Mimo że ludzie mnie chwalą, doceniają, ja i tak znajdę coś, co mogłam zrobić lepiej, coś co mogę poprawić. Nie lubię porażek i ciężko jest mi sobie z nimi radzić na spokojnie i bez emocji.

Z pewnością przeczytam ten wątek, lubię czytać historie z happyendem.
W przypadku mojej historii, ja się tego kompletnie nie spodziewałam. Byliśmy o krok od realizacji wspólnych planów i traktowałam nasz związek bardzo poważnie. Wydawało mi się, że on też. I jeśli w związku działo się źle, łatwiej jest się z tym pogodzić. Jest mnóstwo wątków o zdradach, o psychicznych facetach. I takie kobiety dochodzą do wniosku - dobrze się stało!
A u mnie, przez pierwszy rok było słabo, przez drugi rok było naprawdę dobrze. A tu taka niespodzianka. Ciężko jest mi powiedzieć, dobrze że tak się stało, kiedy byłam z nim szczęśliwa. No ale staram się zaakceptować to co się stało, nie mam wyjścia.

majowa95, to pierwszy rok znajomości z nim był zły i jeszcze udało Ci się go wybłagać o to, żeby został? Pytam, bo piszesz, że lepiej było po jakimś czasie a na samym początku nie bardzo...To daje do myślenia, bo jeśli jest odwrotnie to jeszcze jakoś można zrozumieć, ale co wtedy, jak od samego początku to nie wygląda dobrze?

Rozumiem,że to wszystko uzależniasz od obecności faceta, tak? Jeśli nie to rozumiem, bo każdy chyba chciałby w życiu dla siebie jak najlepiej, choć wiadomo, że nie do końca się udaje..Natomiast przeświadczenie, że właśnie to zalezy od tego, czy ktoś będzie obok nas, jest dużym błędem.

bagienni_k, dokładnie tak. Przez pierwszy rok było źle, były właśnie te porzucenia. A przez 2 było dobrze, mieliśmy poważne plany, codziennie mówił że mnie kocha, nie wyobraża sobie życia bla bla bla. Aż tu bańka mydlana pękła. Nie staram się już nawet tego zrozumieć. Wiem, że maczała w tym palce jego matka. A on tak mocno liczył się z jej zdaniem, że wmawiał mi rzeczy, które nie miały miejsca w rzeczywistości, i to akurat są fakty.

Ale wiecie co Wam powiem? Może to jest tylko chwilowe, ale dziś jestem po prostu szczęśliwa. Byłam na tych warsztatach, poczułam na maksa, że to to. Usłyszałam, że mam talent, co w poczuciu całej tej beznadziei i spadku samooceny było tak miłe. I wracam sobie do domu, mijam ulicę na której mieszkał i "nasz" park i czuję obojętność.

I nawet jeśli to tylko moment w tym całym piekle i wrócą szare dni to jestem szczęśliwa i doceniam tą chwilę!

Shoggies, to wspaniałe co piszesz. Będę wracała do Twojego postu. W tej chwili mam stan, że wierzę, że się ułoży, nie wierzę natomiast w miłość.

Majowa, a moze to kierunek, w ktorym powinnas isc? Popatrz, wczoraj zajelas sie czyms innym i Twoj nastroj byl zupelnie inny. Czy to nie jest sygnal, ze po prostu warto zajmowac swoj czas na maksa i wykorzystywac "wolnosc" zamiast siedziec i spedzac cale dnie na placzu i narzekaniu?

W tym przypadku dziwi mnie w ogóle to, że po tym niby kiepskim początku, byłaś w stanie w ogóle iść dalej. Wiadomo, że błędy popełnia każdy. Można dawać drugą szansę i się starać, aby lepiej coś rozegrać. Jednak, jeśli to wyglądało na początku tak, jak się skończyło, tzn wystąpił kompletny brak zaangażowania i uwzględniania czyichś potrzeb, to się dziwię, dlaczego w ogóle dalej to ciągnęłaś..