Czekać czy nie - Netkobiety.pl

Może czegoś nie doczytałam, ale chyba nigdzie nie napisałeś jak długo trwa Twoja walka z nałogiem?

Wrócę jeszcze do pierwszego posta, a konkretnie do tego fragmentu:

Możesz wyjaśnić co konkretnie kryje się pod pojęciem "osiągnąłem swoje dno, jeśli chodzi o alkohol"? Chodzi mi o to, abyśmy mieli jasność jak daleko to zaszło, co się wtedy działo i na co żona była z Twojej strony narażona?

To co mogę Ci poradzić, choć zostało już wcześniej napisane, to abyś teraz nie skupiał się na żonie i dzieciach, ale na sobie samym. Jeśli tam cokolwiek ma się zdarzyć, to się zdarzy, ale Ty musisz brać pod uwagę również taki scenariusz, że nowy związek żony będzie udany, zaś Ty przecież będziesz musiał jakoś żyć i dobrze byłoby, aby to życie miało wysoką jakość.
Generalnie dążę do tego, że nasza psychika jest tak skonstruowana, że często działamy na zasadzie przekory, czyli im bardziej ktoś usiłuje nam coś udowodnić, usilnie zabiega, naciska, tym bardziej stajemy okoniem. Uwierz, że i bez tego żona będzie Cię obserwować, choćby z uwagi na dzieci i kontakt jaki z tego tytułu będziecie musieli mieć ze sobą. Urośniesz w jej oczach, jeśli będzie widzieć realną i TRWAŁĄ zmianę i nawet jeśli jej uczucia nie ulegną zmianie, to na pewno to zauważy, a Ty i tak będziesz wygrany. Po prostu rób swoje, żyj swoim życiem, idź do przodu, trzeźwiej, nie nawalaj, ale rób to dla siebie i sam dla siebie bądź największą motywacją. Tylko tyle i aż tyle.

Zresztą na tym etapie, kiedy ona jest w fazie zauroczenia i tak NIC nie możesz zrobić, bo ona zwyczajnie nie jest Tobą zainteresowana. Teraz mógłbyś stawać na rzęsach, a dla niej nie będzie to mieć znaczenia, czego zresztą wyraźnie doświadczasz. Mało tego, zmiana na lepsze może być dla niej niewygodna, bo w ten sposób trudniej zagłuszyć ewentualne wyrzuty sumienia. Tak to niestety działa i jest zupełnie niezależne od przyczyny, z powodu której w związku pojawiła się zdrada.

A kiedy "spałeś" ostatni raz z żoną?

Bo do alkoholu może dorzucić ustanie pożycia małżeńskiego - taka nie pisana separacja.
Złożyła już wniosek rozwodowy?
Macie termin?

Jest pozew. Do poniedziałku muszę wysłać. Powód nad używanie alkoholu. W listopadzie na prośbę powódki pozwany się wyprowadził więc ustały więzi itd.
Pełne prawa rodzicielskie gdyż więzi emocjonalne są na takim samym poziomie , kontakty 2 x w tygodniu po przedszkolu plus dwa weekendy od piątku do niedzieli.

Więc tak na chłopski rozum, jeśli ktoś ma duży problem alkoholowy to nie daje mu się dzieci.

Dlatego problemem jest "kolega", a alkohol to dodatek. Tylko że przez alko jest kolega i krąg się zamyka.

Jednak dlatego chcę walczyć, bo jak uporam się z alko i tak po ludzku stanę na nogi, będę silnym, pewnym siebie facetem jak kiedyś, a z kolegą nie wyjdzie, to może żona coś zrozumie. Ja byłem jej pierwszym facetem, trochę to rozumiem że chciała spróbować coś innego, nie pochwalam tego, ale jeśli przyzna się do błędu, zacznie pracować nad sobą, starać się o mnie, to ja spróbuję wybaczyć. Jednak nie wiem czy będzie to możliwe.

Franku już Tobie o tym pisano i wyczuwasz to sam być może - jest jeszcze kwestia taka że żona mogła naprawdę Ciebie przestać kochać,a pokochać kogoś na nowo od nowa to ciężka sprawa ,rozumiem że bardzo chcesz wierzyć  w to że żona gdzieś jeszcze coś czuje do Ciebie głębiej,z tym że to bardzo niepewne ,wątpliwe jest po tym co może być i się stać zadziać jeszcze miedzy wami i w jej innych relacjach.
Prężenie muskułów przed nią wcale niczego nie gwarantuje,jak zacznie nawet w pewien sposób Ciebie podziwiać ,doceniać za abstynencję, trzeźwienie czy dojrzałość - to nie tak chyba działa a przynajmniej nie zawsze.

Syn albo istotnie go nie lubi, albo swoim dziecięcym rozumkiem wyczuwa, że tego od niego oczekujesz, a on nie chce Cię zawieść.

Moim zdaniem wersja z chorym tatą nie była dobrym pomysłem. Raz, że dzieci zapewne tęsknią, a ta opcja daje im nadzieję na Twój powrót do domu, a dwa - choroba może kojarzyć się z czymś strasznym i dodatkowo potęgować lęk, tutaj, że Cię zupełnie stracą.
Nie róbcie im tego, im jest wystarczająco trudno.

Nie, nie jest za późno żeby tata wyzdrowiał. Na kolejne pytanie córki czy syna powiedz że już jesteś zdrowy ale macie problemy z mamą.
Oczywiście uprzedź żonę.
I nie w padaj w rolę ofiary - to czy będziesz szczęśliwy nie może zależeć od innej osoby - szczęście to stan umysłu, wypracuj sobie swój stan szczęścia.
I proponuję Ci żebyś "dał" żonie rozwód.
Po pierwsze nie będziesz dawał tamtemu amunicji w postaci wspierania żony.
Po drugie Może Ciebie za tą nie walkę znienawidzić.
Po trzecie wszystkim w koło mów - ja kocham żonę ale jak chce rozwodu to go dostanie.
Nawet na sali sądowej powiedz - ja kocham żonę, chce jej szczęścia i jeżeli do szczęścia chce rozwodu to ja się na to zgadzam chociaż uważam że to błąd. Coś w tą mańkę.
Idąc na zwarcie z żoną wzmacniasz u niej potrzebę rozwodu i wzmacniasz tamtego.

O to to to...

”...Zaczęła zarabiać duzo więcej odemnie, a dodatkowo drugą wypłatę zarabiają dodatkowo pracując popołudniami online. Więcej czasu spędzałem z dziećmi, oddaliliśmy się od siebie. Byłem bardziej ojcem niż mężem. Żonie coraz bardziej zaczął przeszkadzać alkohol, ale ja już miałem problem by samemu to dostrzec. Żona też mi to ułatwiała, gwarantowała mi komfort picia..."

Oczywiście może to być ślepy strzał, ale taki się składa że osatnio czytałem artykuł na pewnym feministycznym portalu gdzie był poruszany temat urlopu "tacieżyńskiego". Ciekawy był jeden z wniosków. Mimo iż panie uznały że pewne normy się zmieniają i idzie ku lepszemu (więcej ojców decyduje się na te urlopy, przestaje być to marginesem), to niestety okazuje się że nawet najgorętsze zwolenniczki równouprawnienia, kiedy przeprowadzono badanie, uznawały że facet w domu z dzieckiem (dziećmi) staje się dla nich dużo mniej męski...
Do tego kwestia zarobków. Pewna pani psycholog (psycholożka), której wywody lubię czytać, (po swoich pacjentkach) zauważyła że jednym z problemów rynku matrymonialnego obecnie jest to że ogólnie kobiety są teraz bardziej niezależne, odnoszą sukcesy, sięgają po prestiżowe stanowiska z najwyższymi zarobkami ale jednocześnie dalej większość z nich za partnera wzieła by tylko faceta który zarabia więcej/ma wyższą pozycję (a nie tylko powszechne: mężczyźni boją się silnych kobiet...).

W odniesieniu do opisów autora (powyższy cytat) sądzę że te kwestie (mimo że brzmią jak stereotypy) też mają niebagatelne znaczenie...

Czyli: jeżeli żona autora już nie widzi w nim mężczyzny to ja nie widzę szansy na jej powrót...

To zdanie mnie bardzo zastanawia. Moja żona mówiła również coś w ten deseń, że będzie swoim szczęściem pokazywać dzieciom jak mają być szczęśliwi. Oczekiwanie, że żona będzie dbała o tatę jest moim zdaniem za duże. Jednak idziecie już swoją drogą każde osobno, ale ze względu na dzieci nie powinno się rzucać drugiej stronie kłód pod nogi.

Bo tak zdroworozsądkowo patrzeć, jeśli np tata pogrąży się do reszty w alkoholiźmie, straci pracę to choćby alimentów nie będzie w stanie płacić. Także wiadomo, żona nie może brać odpowiedzialności za Twoje szczęście, ale przez wgląd na dzieci, nie powinno być jej to całkowicie obojętne.

Musisz dać czas czasowi. Z czasem zapewne będziecie się lepiej dogadywać. I zgadzam się z przedmówcami, że jakiekolwiek działania z Twojej strony teraz, odniosą przeciwny skutek. Jeśli serio chcesz się kiedyś z żoną jeszcze zejść, to niech ta nadzieja tam się gdzieś jeszcze tli, ale musisz działać w założeniu, że to jest na pewno koniec, nie łudzić się i nie walczyć. Może kiedyś niespodziewanie nadarzy się okazja i się zejdziecie. Na ten moment nie możesz jednak zrobić nic, tylko zająć się sobą i swoim życiem... dokładnie tak jak zrobiła ona.

To wydaje się też istotne wraz z "przewagą finansową nad facetem" i dyskredytowaniem Franka tym że mniej zarabiał (mogło to mieć spore znaczenie )
Dla  wielu osób abstynent to podejrzana sprawa i to wcale nie wygłupy czy przelewki ,niektórym nie pijący facet jawi się i  bywa widziany jako ten "słaby ,uszkodzony,niepewny,niepełnowartościowy" staje się przeszkodą w imprezowo/towarzyskim życiu bo "ogranicza" jest z nim problem,kłopot. nie jest to już tak powszechne ,ale może się zdarzyć taki pogląd ,nie warto z tym walczyć warto odpuścić i nie nawracać nikogo. Takie życie i ludzie mają prawo do tego żeby nie widzieć ,nie rozumieć ,nie znać się , nie jesteśmy pępkami wszechświata ,nawet jak odstawiliśmy alkohol łaskawie.Z drugiej strony trzeźwiejesz niezależnie i samodzielnie - uwalniasz się od opinii innych też .
z tym jest bardzo podobnie jak z obawami samego alkoholika co do przyszłości i funkcjonowania w rodzinie wśród pijących znajomych te sprawy bywają ciężkie i trudne na początku,bo alkoholik tęskni,ma żałobę ,żal po alko, zazdrości alkoholu innym ,bywa że to kryje przed sobą, jest niechętny nudzi się miewa suche kace męczy się udając że bawi się świetnie ,ludzie w koło widzą to wyczuwają i różnie reagują ,co wywołuje oczywiści reakcje na akcje jednak jak się jest na terapii dostaje się narzędzia i sposoby radzenia sobie chociażby asertywność ,sposoby na zmianę i weryfikowanie przekonań ,u żony Franka jeżeli nie ma chęci na jakąkolwiek formę terapii to jego abstynencja wydawać się może  niemęska ,aspołeczna i może być kolejną wymówką argumentem przeciwko związkowi z nim,do tego dochodzi obawa przed nawrotem i zapiciem,nieufność .

Franku nie dla wszystkich hurtowo będziesz bohaterem i herosem trzeźwienia ,spotkasz się z niechęcią nieufnością a nawet pogardą nie tylko być może ze strony jż ,choć jak bym miał podsumować swoje doświadczenia to jednak spotkałem w życiu więcej życzliwości od ludzi niż niechęci i to śmiało mogę powiedzieć że znacznie więcej ,z tym też dobrze jest uważać bo czasem chwała bohatera może uderzyć do głowy a pycha kroczy przed upadkiem.Tak jak żądanie ,roszczenie ,oczekiwanie zrozumienia,uwagi ,podziwu ,przywilejów od innych może być rozczarowaniem ,pokora i jej ćwiczenie jest rozwiązaniem i chroni przed sztuczkami ego.
Inni ludzie nie muszą Ciebie podziwiać ,chwalić ,rozumieć mogą ale nie muszą .

Franek to nie chodzi o to kto ma rację i żeby mieć rację , chodzi o to by żyć i dać żyć innym, żeby wierzyć w siebie i wierzyć ludziom, Ty już wygrałeś bo uratowałeś siebie przed destrukcją, jeśli wytrwasz czego Ci życzę to tym bardziej wygrasz, a jeśli z dziećmi utrzymasz i wzmocnisz więzi to już jesteś król może wtedy ktoś do was dołączy...

Wiele bardzo mądrych rad dostałeś Franek tutaj na forum. Naprawdę mądre listy; Maku, Izabela, Ela, Pasławek.. Tylko co z tego weźmiesz, a co wrzucisz do kosza, oto jest pytanie   Moje zdanie znasz, nie jestem twoją fanką, sorry Może dlatego, że byłam żoną alkoholika i patrzę na twoją sytuację jakby z drugiej strony..

Dla mnie jesteś "trzeźwiejącym na pokaz" bo pod tyłkiem zaczęło ci się palić. Żona stała się niezależna finansowo bo zdała sobie sprawę że na ciebie nie może liczyć a ma dzieci. Do tego pojawił się jakiś adorator i zaczęło się Pić nagle przestaleś, zacząłeś zbierać punkty na męża i tatusia roku a to dzonk.. Nikt teraz już tych punktów nie chce liczyć.

Gdzieś tam napisałeś już nie chce mi się szukać, ale coś w tym stylu  że żona tolerowała twoje picie i pozwalała ci pić. Poszukam tego fragmentu jak będę musiała. Jakie to sztampowe   Ja nie jestem winny, że chlałem.. Winna ONA. Ja zajmowałem się dziećmi.. Zapytam tylko: Jak zajmowaleś się dziećmi? Pijany? Śmierdzący alkoholem? Najdelikatniej jak tylko możliwe zapytam; Nietrzeźwy? Komu chcesz wmówić, że dzieci cię szanują, kochają i nie mają do ciebie pretensji? Bo ci TEGO NA GŁOS NIE MÓWIĄ? Dzieci alkoholizm rodziców cierpią w milczeniu, ale to temat nie na teraz.

Franek, skrzywdziłeś żonę, skrzywdziłeś dzieci i weź to na klatę. Najlepiej zrobisz jak zgodzisz się na rozwód, pozwolisz żonie odejść i przestaniesz ją obwiniać, bo ty ją zdradziłeś pierwszy.. z wódą.
Rozwód to jeszcze nie koniec świata, jak się okaże że rzeczywiście przestałeś pić i zależy ci na rodzinie, to żaden rozwód nie sprawi, że żona i dzieci tego nie docenią. Tylko bądź facetem i pokaż, że potrafisz przyznać się do błędu i wziąć za niego odpowiedzialność.

Drogi Andrzeju Guzik prawda z tym żalem do mężczyzn. Proszę mnie z łaski swojej nie traktować jak kobiety przegranej, która ma żal do całego świata męskiego o zniszczone życie, bo tak nie jest. Nie zamierzam jednak się tu spowiadać, bo to nie mój wątek i nie będę robiła off topu.
Mam swoje doświadczenia, nie wyczytane w "Claudii" i to one sprawiają, że nie łykam wszystkiego jak pelikan.
Sięganie po piwo przy dzieciach to nie jest alkoholizm.. No, no.. Ciekawa teoria. Zwłaszcza, że malżeństwo się rozpada i główny powód to alkoholizm pana autora.

A żona autora pewnie do niego nie wróci, nawet jak nowy związek jej się rozpadnie, albo w ogóle żadnego związku nie będzie
Żeby wyjść z alkoholizmu, trzeba najpierw przejść trudną drogę przyznania się do niego, a na razie mamy pana który innych poucza, sam sobie wyznacza stopień swojego alkoholizmu plasując się na szczeblu arystokracji alkoholików. Do tego teksty wpisujących się w podobnym stylu utwierdzają go w przekonaniu, że przecież tak źle z nim nie jest... To żona winna ,  nie on.
Słabo to widzę

Cóż jak Salomonka tak ostro zareagowała w pierwszej chwili pomyślałam że ma coś osobiście nieprzepracowany,ale teraz tak nie myślę.
Oczywiście Franek to nie mąż Salomonki nie jest na tym etapie, ale rzecz w tym że niestety wbrew temu co piszesz Franek wcale jeszcze póki co z tej ścieżki nie zszedleś. A co jest na końcu tej ścieżki Salomonka niestety wie.
Z szacunkiem dla Ciebie jako człowieka Franek w Twoim sposobie myślenia wiele się nie zmieniło.
Nadal ośrodek kontroli Twojego życia znajduje się poza Tobą.
Co wychodzi w Twoich niektórych sformułowaniach.
Mówi się że alkoholizm to choroba, nerwica to też choroba.
Tylko że to nie są takie choroby jak rak czy choroby nerek, gdzie chory ma mniejszy wpływ na to co się dzieje i może po prostu stosować się do zastosowanej przez lekarza terapii.
Tu niestety nie wystarczy powiedzieć: jestem chory to nie moja wina.
Trzeba dokonać wysiłku by choroby nie wspierać.
A Ty masz daleką drogę. I chyba ścieżki na której póki co tkwisz Salomona nienawidzi. Tak mi się wydaje.
Bardzo dużo myślenia życzeniowego u Ciebie jest.
To też jest taka sytuacja gdzie takie cechy charakteru jak m alkoholik bez skłonności do pocieszania się alkoholem nie wyglądają tak drastycznie i człowiek zapętli się w życiu i nawet tego nie wie..

Chciałbym wznowić swój temat. W tym tygodniu mam pierwszą rozprawę w sądzie z żoną. Mamy odmienne stanowiska i ok. Żona niech robi co chce, ja też mam prawo robić co chcę. Ja jestem spójny w tym co robię, żona niestety nie. I chodzi bardzo o wychowywanie dzieci. Dzieci już muszą korzystać z pomocy psychologa, bo zaczęły zachowywać się agresywnie (ale tylko do żony). Moja więź mimo ograniczeń kontaktu nie uległa pogorszeniu. Odwiesiłem się od żony. Nie myślę o niej. Kocham cały czas. Staram się żyć szczęśliwie mimo sytuacji, czasem zachowuję się irracjonalnie bo mimo kłopotów finansowych nowy samochód, nowe hobby itd. Dla mnie ważne że czuję się z tym dobrze. Jak w moim temacie, czekam, ale nie czekając. Mógłbym pójść w nowy związek itd ale świadomie nie chcę. Jest mi dobrze tak jak jest chociaż rusza mnie bardzo cierpienie dzieciaków. W sądzie, ale też poza nim będę walczył o swoją rodzinę. Nie naklanianiem, proszeniem itp tylko swoją postawą. Pewnie nic nie "ugram", ale dzięki temu będę fair z samym sobą. Pozdrawiam przede wszystkim facetów którzy zabiegają o to by utrzymać rodzinę bo wiem jakie to jest trudne.