Czy po rozstaniu zdradzająca osoba ,,podniosła się/ zrozumiała błąd ? - Netkobiety.pl

Co do odczuwania błędów przez osoby zdradzające, to właśnie przed chwilą zauważyłem ciekawą rzecz. Na profilu FB wyświetlił mi się w proponowanych artykuł o kobiecie, która jawnie przyznaje się do prowadzenia od lat podwójnego życia. Otóż otwarcie opowiada o tym, że na codzień żyje z "nudnym mężem" a na wakacjach spotyka się z przebojowym kochankiem. Twierdzi, żę nie ma wyrzutów sumienia, bo "po prostu jest szczęśliwa". Także tego...

Skrucha to raczej nie jest, prędzej żal, że nie wyszło tak, jak sobie wymarzyli..

Kilka razy w innych wątkach, część z użytkowników wątpi, że przeciętny romans przerodzi się w jakiś trwały związek. Jakby się tak dobrze zastanowić, to sama specyfika romasu, utrudnia nawiązanie bliższej relacji...

Cześć normalnyjestem
Jak pisała onegdaj Aurora Borealis, część z nas jest na forum jak na terapii, inni zaś na sympozjum.
Twój topik chyba skierowany jest do tych drugich, bo czego oczekujesz od tych, co są na terapii? Od tych, co nie przerobili jeszcze w swoich głowach wszystkich etapów. Oni jeszcze nie są w stanie odpowiedzieć logicznie czego mają oczekiwać od siebie, a co dopiero zastanawiać się nad tym, czy zdradzający wszedł w normalny związek i jest szczęśliwy. Na takie dywagacje jest jeszcze dużo za wcześnie.
A ci co na sympozjum...
Nie ma tu Twojego wątku, nie znalazłem też na innych forach, na których się udzielasz. Może najpierw podziel się swoją historią i swoimi odczuciami.

Normalny, nie znam Twojej historii, ale ogolnie daleko bylabym od uogolniania w takich tematach.
Bo to roznie jest, a mam wrazenie, ze taki temat moze sluzyc glownie do tego, zeby zdradzona osoba mogla sobie zywic nadzieje, ze ta zdradzajaca jeszcze zrozumie i przyjdzie i przeprosi.

A tak po prostu w zyciu nie jest. Czy zrozumie czy nie zrozumie to juz osoby skrzywdzonej nie powinno interesowac, bo ta powinna sie odciac i utrzymywac wymagany kontakt w kwestii dzieci, ale nie wchodzic w to, w jakim zdradzajacy jest stanie emocjonalnym.

Kilka miesięcy temu sprawiloby mi wielka przyjemność gdyby moj jm doszedł do wniosku, ze popełnił blad i kajal sie przede mna. Doszlam jednak do etapu, gdy mi na tym nie zależy juz. Czy bedzie z nia czy nie - jego sprawa. Myslenie o "karmie" to kierowanie energii w zla strone - ciągle w strone bylego partnera. Zamiast skupic sie na wlasnym życiu, i odzyskiwać rownowage krok po kroku...Trzeba puścić przeszłość i odwrocic sie w strone przyszłości. Plecak z cegłami przeszlosci waży dopóki...go nosimy:)

Zazdroszczę Wam, dziewczyny, że macie to juz za sobą. To odpuszczenie i zrozumienie tego, że kajanie się ze strony zdradzacza nic nie daje i nie zmienia. Nie wiem, ile czasu na to potrzeba? Wkurza mnie i nie daje spokoju fakt, że ja zostałam z żalem, smutkiem i zdemolowanym życiem ,a on nie. Jemu nic nie jest. ( chociaz tego nie wiem). Jak do cholery mam to zaakceptować? Chcę chociaż namiastkę sprawiedliwości. Albo równowagę w postaci jakiegoś szczęśliwego zdarzenia w moim życiu. Msciwa nie jestem. Jeśli jest równowaga, akceptuje sytuację, i idę dalej. A tak, czuję się gorsza.

Bo to nie jest nawrócenie, tylko powrót do ciepłego dołka. Szczególnie w przypadku spławienia. Co innego, jeśli on sam się ocknie, ale to tez dyskusyjna kwestia.

Ile wytrzyma daję miesiąc dwa
Później będzie chciał powrotu tego co było i będzie chciał wpuścić cię w wyrzuty sumienia. A co z babą rozwiodła się ze swoim czy wróciła obstawiam to drugie.....
Standard nad standardem. kajanie się niezależnie od płci nigdy nie działa to sygnał dla drapieżcy możesz mnie olewać i tka będę z tobą.

Aby uzyskać odpowiedź na  pytanie jak w tytule, trzeba by zapytać zdradzaczy i jeszcze poprosic by byli szczerzy, my możemy powiedzieć co się nam wydaje - mniej lub bardziej obiektywnie, przy czym  dla mnie zdradzacz to osoba będąca w związku a równolegle utrzymująca relację intymną poboczną, panienka czy kawaler będący elementem zdrady czy romansu to inny temat i inna złożoność,  zdradzacze są tak skonstruowani psychicznie (według mnie ) że liczenie na ich głębsze przemyślenia trąca naiwnością, ja miałam taką jedną,ciekawą rozmowę z jm gdzie gdy brakło mu argumentów to mi wykrzyczał że nie może w ten sposób myśleć bo mu łeb rozwali i ja widocznie tego bym chciała żeby mu rozwaliło
Nie wiem czy zdradzający żałują, nie prowadziłam statystyk ale wiem że w dłuższej perspektywie związki , które były przyczyną rozpadu wcześniejszego związku a przede wszystkim małżenstwa i rodziny i powstały w wyniku oszukiwania partnera, nie są stabilne, szczęśliwe, jeśli w ogóle są, nie jest to M!ri moja 'nadzieja' jako 'strony poszkodowanej' ale lata uważnego życia wśród ludzi, nie potrzeba szczególnego wglądu aby zauważyć że jest para a za rok-dwa-trzy lub pięć już jej nie ma, oczywiście nie wykluczam że parę miodowych miesięcy też było i było fajnie
Jeśli chodzi o dziunie, to jeśli wiedziały że adorator jest żonaty lub ma partnerkę i mimo to rozwijały znajomość to tak, uważam że są głupie. W poście  M!ri  uderzyła mnie konkluzja że z pustego emocjonalnie związku można wydostać się za pomocą zdrady i to jest wtedy ok  ( oczywiście to mój luźny wniosek, nie napisano tak dosłownie  )....no nie wiem ale znam parę sposobów prostszych a uczciwszych jednak mniej atrakcyjnych

Jeśli kiedykolwiek teoretyzowałam i rozpatrywałam kwestię, czy umiałabym wybaczyć zdradę czy nie to dochodziłam do wniosku, że jedyną sytuacją, kiedy mogłabym to rozpatrzyć byłaby ta, gdyby partner przyszedł i sam przyznał się do tego, że dopuścił się skoku w bok (choć z założenia byłby to jednorazowy skok czysto fizyczny, nie wiem jak z więzią emocjonalną). Dla mnie taka bezwzględna szczerość i zebranie się na odwagę by przyznać do błędu ze świadomością ewentualnych konsekwencji to szacunek do partnera, to deklaracja "zraniłam/em, złamałem/am przysięgę, ale nie chcę żyć w kłamstwie i Cię ranić oszukując czy zatajając to". To ogromna odwaga. Na pewno bym to doceniła i to jedyna sytuacja kiedy można by według mnie coś odbudowywać- bo dalej fundamentem pozostaje szczerość.

Ja znam taką sytuację z życia. Moja chrzestna zdradziła wuja, ale właśnie- tak jak piszesz, był to jednorazowy skok w bok a nie romans, życie na dwa fronty i budowanie więzi z innym człowiekiem, miała tę odwagę by się przyznać mimo ryzyka, że nie wybaczy i będzie rozwód- nie było mu łatwo, ale "docenił", poszli na terapię małżeńską, ona dostała informację, że drugi raz nie wybaczy i nie znajdzie zrozumienia i... to było z 15 lat temu. Do dziś są razem. Więc jak widać... można. Życie pisze różne scenariusze.

Jestem zdania, że zależy w jakim wieku przychodzi ta zdrada. Im człowiek starszy, tym ma więcej do stracenia i siła rzeczy więcej przeżytych wspólnie lat. Te więzi jednak mają znaczenie, choć często zdrajca nie zdaje sobie z tego sprawy. Porzucając współmałżonka traci się większą część ludzi z rodziny i kręgu znajomych, a to też ma znaczenie. Pamięci nie można sobie wymazac, a nowe relacje nie budują się z dnia na dzień. Motyle zdychają i przychodzi proza życia, nowa miłość też zaczyna mieć wady, a dawne życie odeszło i nie ma do niego powrotu. I tu przychodzi miejsce na wielki żal. Pewnie prawdziwy i rozdzierający serce. Wtedy dobijają się do dzieci i usiłują odzyskać stracony czas, a niestety tego nie sposób zrobić. Widziałam to na przykładzie moich rodziców,którzy rozeszli się po 19 latach małżeństwa, bo ojciec znalazł cuuudowną kochankę. Oboje zdradzacze oskarżali się o zniszczenie swojej rodziny. Oczywiście związek okazał się piekłem dla obojga i rozstali się po paru latach.
U ludzi z małym stażem pewnie wygląda to zgoła inaczej. Jest po prostu nowe życie.

A skąd to niby wiesz..?

Nie chcę być nadto dosadna, ale ''dobrze'' rozegrana zdrada czy romans nigdy nie wychodzą na wierzch, więc nikt z boku nigdy się nie dowie, że były przyczyną rozpadu związku vel małżeństwa...

Jeśli cały świat wie o tym, że ktoś kogoś walił po rogach, to ten ktoś jest wyjątkowo tępy po prostu i żaden z niego przykład do wyciągania wniosków natury ogólnej.

...no bo przecież prawda zawsze wyjdzie na jaw...
Karma wraca i te sprawy.

Bzdura.
Związki budowane na cudzym - często nawet własnych dzieci - nieszczęściu potrafią być trwałe i szczęśliwe. I żadna siła wyższa nie upomina się o sprawiedliwość.
Oczywiście osoby pokrzywdzone lubią pocieszać się wątkami takimi jak ten, ale rzeczywistości tym nie zmienią.

Witamy w dorosłym życiu.

Noben przeczytaj sobie mój tekst, który sama zakreśliłaś i może dojrzysz że nie piszę o " o dobrze rozegranym romansie, zdradzie" !? ale o takich zdrajcach co zostali pogonieni albo sami odeszli jak już się zdrada wydała
a skąd wiem....bo ich znam to moja rodzina to moje koleżanki , koledzy i znajomi oraz ja z osobistym, oryginalnym zdradzaczem, któremu podziękowałam za całokształt, puściłam wolno, a on i tak przypomina codziennie o sobie od 3 lat, no to chyba bardzo szczęśliwy w tym Twoim pojęciu

Zgadzam się z noben w 100%. Choć sam byłem zdradzony i było to głównym powodem rozpadu mojego małżeństwa to po latach (i wielu poznanych osobach i historiach) to patrze całkiem inaczej na to.

Wtedy byłem załamany i rozżalony. Nie dopuszczałem wgle możliwośći, że na mojej krzywdzie (w moim pojęciu) była żona coś bedzie mogła zbudować. Bolało mnie na maxa, że z jej strony praktycznie nei było takiego czegoś, że chce zawalczyć, że chce być ze mną, że żałuje. Może żałowała mnie (bo widziała jak to sie na mnie odbiło), ale nie chciała już nic próbować. Był czas, że czekałem gdzieś w głębi duszy na jej znak, że popełniła błąd itd. Co sobie myślała to nie wiem i sie pewnie nigdy nie dowiem, ale oczywiście nie było z jej strony nigdy żadnego sygnału . Generalnie do dzis jest z tym gościem. Jak im sie układa - nie wiem, ale jakaś relacja nadal trwa.

Od razu po rozstaniu jak chodziłem do psychologa i wylewałem mu swoje żale i rozczarowanie: Że jak to, że tak było dobrze, mieliśmy wszystko, że ona na pewnoe nie będzie szczęśliwa itp. To on mi na to powiedział, że musze rozważyć taką rzecz. Jak bym się czuł i co myślał jakby ona za 40 lat podsumowała, że ten romans to były najszczęśliwsze chwile jej życia. No i to jest właśnie ta esencja co po latach gdzięś zrozumiałem .

Kolejna sprawa o czym często myśle. Własnie te hasło budownia szczęścia na nieszczęściu (też wgle ie wierze w to ). Tak naprawdę co jest w życiu istotne? Nasze szczęście, czy wszystkich dookoła (nawet dzieci)? Kto to wie? Każdy z nas robi wiele świństw tłumacząc to sobie jakoś, w histori kogoś zawsze będziemy złymi charakterami. Ale może ostatecznie się liczy tylko nasze szczęście, nawet kosztem innych? To jest ciężkie pytanie, bo wiadomo - ostatecznym miernikiem jest spokojny sen i sumienie. Ale gdy dojedziemy do tego stanu, to wtedy nie będzie sie liczyć, że doszliśmy tam kosztem kogoś krzywd. Życie przemija jak błysk, na końcu może jednak bardziej człowiek sie cieszy co zrobił, niż z tego co spieprzył

Zgadzam się z tym co piszesz. Po prostu ja często stawiam sobie te pytanie i do końca nie jestem pewien odpowiedzi;)

To kajania się, zrozumienie swojego błędu jest potrzebne tylko osobie zdradzonej, by poczuła, że sprawiedliwość jest po jej stronie. Nie kajałam się. Przeprosiłam tylko za to, że wplątałam się w romans zanim zdecydowałam się na rozwód. Bo ja tego rozwodu wewnętrznie bardzo potrzebowałam, tylko wszystko, łącznie z mężem, powstrzymywało mnie przed podjęciem decyzji. Ale zakochałam się. Szaleńczo, kompletnie i do bólu. Przez jakiś czas byłam najszczęśliwszą osobą na świecie. I nie żałuję tego. Nie żałuję, bo wcześniej doszłam do etapu całkowitego nieszczęścia. To wcale nie są frazesy, gdy ktoś pisze, że w małżeństwie utracił całą swoją wartość. Ja się czułam zerem. Ale pokochałam ze wzajemnością fajnego faceta i to mi dało jakąś wewnętrzną siłę, niezgodę na to życie, jakie wiodłam. Romans/związek trwał trzy lata, to nie była miłostka czy skok w bok. Jego wynikiem było moje rozstanie z mężem i kompletna przebudowa życia. Mój kochanek nie zdecydował się na taki krok i gdy teraz (rozstaliśmy się, zresztą z mojej inicjatywy) mu się przyglądam lub czasami zamienię parę zdań, to mam wrażenie, że żałuje. Nie romansu, być może nawet nie jego końca. A raczej tego, że nie poszedł za ciosem i nie zmienił kursu swojego życia.
Gdy patrzę na to z perspektywy, to widzę jak bardzo ten romans był mi potrzebny, jak inną osobą jestem po tym wszystkim. Mimo tego, że zdradzałam męża, teraz bardziej siebie lubię. Co ciekawe mój już ex-mąż też ma się lepiej. Jakiejś energii dostał, wyswobodził się z uwikłania. Czasami się spotykamy i w tych momentach przypomina mi znowu tego faceta, w którym się zakochałam. Czy żałuję? Tylko tego, że podejmowanie decyzji zajęło mi tak dużo czasu.

Z harlequinem? Ja raczej myślałam o powrocie do żywych. Tak postrzegam teraz mojego ex, tak postrzegam siebie. Zapętliliśmy się, byliśmy nieszczęśliwi, tak cholernie nieszczęśliwi. Przemykaliśmy obok siebie do swoich spraw, by tylko nie eskalować problemów, a one i tak wracały jak bumerang. To nie miało szansy się udać, długo się rozjeżdżaliśmy się. I pewnie rozjeżdżalibyśmy się dalej, jeszcze ciszej przemykając obok siebie.
Może uznasz to za dziwne, ale ja naprawdę cieszę się widząc mojego ex uśmiechniętego. Cieszę się, że on wciąż umie i chce ze mną rozmawiać. Nie wracamy do tematu. Żadne z nas nigdy nie wyznawało zasady, że jest jedna miłość po sam grób.

Tylko jak jedna osoba jest w małżeństwie szczęśliwa, a druga nie, to jest mały kłopocik... Bo w takim układzie zawsze ktoś będzie nieszczęśliwy.

Z całą pewnością? Niezła deklaracja. Sądzę, że chwilowo tak masz, może się utrzyma, może nie.

Co to znaczy, że był zainteresowany głównie sobą (że byłaś na drugim i dalszym miejscu)? Poszedł z Tobą na terapię, więc chyba jednak nie tylko o sobie myślał.

Skąd wiesz, co myślał i czy Cię rzeczywiście nie zauważał?

No i wreszcie nie trzeba związku małżeńskiego, żeby zdradzać.

Moim zdaniem skoro zdradziłaś raz i nie widzisz w tym nic złego, nie będziesz mieć problemu, by zrobić to ponownie. A takie podejście jest nieuczciwe, chyba że na początku relacji jasno zaznaczysz, że jesteś do zdrady zdolna i że możesz to kiedyś zrobić.

Prawda jest jednak taka, że nie powiesz tak, bo to z góry skreśli jakąkolwiek relację.

EDIT

Przepraszam za złamanie regulaminu

Ale głównie ci co odeszli do kogoś. Ci co odeszli w próżnię traktowani są ok i wspierani.

Że co? Gdzie dokładnie?

Skoro nie chcesz łamać regulaminu, to go nie łam, zamiast za to przepraszać. To po pierwsze. Po drugie odpowiedziałam na zadane w poście głównym pytanie o to, czy osoby zdradzające żałują, a nie przyszłam po biczowanie od nieznajomego, który coś na mnie projektuje. Ja nie żałuję tego, co się stało. Mam też na tyle dużo lat, by rozumieć, że dobra relacja, która ma szansę na trwałość, opiera się bardziej na przyjaźni niż namiętności. Gdy byłam młodsza nie pojmowałam jak to możliwe, że wiele osób starszych, jakie poznałam, żyje z kimś, ale oddzielnie. Że nie chcą ślubu, że tworzą bliską relację, lecz bez tego wszystkiego, co młodym osobom wydaje się takie istotne: wspólny dom, czas wypełniony niemal wyłącznie sobą nawzajem, w ogóle absolutna wspólnota wszystkiego. Teraz to rozumiem i mi również wydaje się to lepsze. Niesie za sobą mniej dramatów. Pozwala na regularne wybieranie tej bliskiej osoby świadomie. takie: dzisiaj też chcę, byś był blisko.
Nigdy nie uważałam, że związek opiera się na wyłączności seksualnej. A wiele trwających związków do czegoś takiego ewoluuje. Mój ewoluował. I dobrze, że się skończył. Pewnie gdybym nie zakochała się, nie miałabym w sobie wystarczająco energii, by odejść. Nota bene - nie odeszłam do kochanka. Nie zamierzałam nawet. Pozwoliłam sobie na romans, który był chyba pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam wyłącznie dla siebie. Czy skrzywdziłam męża? W tamtym momencie tak. Ale minęło trochę czasu i jest dobrze. Chociaż nie łączy nas to samo nazwisko rozmawiamy normalniej i chętniej niż przed tym całym bałaganem. Musieliśmy się od siebie oddzielić, by móc znowu żyć. I chyba taką naukę z tego wyciągnęliśmy.

Miało być o tematach, gdzie ktoś odchodzi i nie ma drugiej gałęzi, a podałaś temat, gdzie mąż odszedł do kochanki.

W punkt, też mi się wydaje, że to czepianie się nowej gałęzi zanim puści się drugą jest powodowane strachem przed samotnością. Tak jak piszesz, jeśli związek taki zły i tyle nieszczęścia przynosi, to samotność nie jest żadnym problemem, a wręcz wybawieniem. Tylko tu jest haczyk, bo trzeba się z samym sobą dobrze czuć. Wątpię, że osoba, która nie lubi siebie i nie potrafi być sama ze sobą szczęśliwa chętnie odejdzie w próżnię.

Jako, że jesteś tu nową osobą, tłumaczę: Regulamin mówi, że nie wolno zamieszczać postów bezpośrednio pod sobą. Przeprosiny nie były adresowane do Ciebie tylko do moderatorów

Nic na Ciebie nie projektuję, bo zawitałem na forum z innego powodu niż zdrada. Natomiast, jeśli decydujesz się tu pisać, bądź gotowa, że ktoś nieznajomy odniesie się, do Twoich komentarzy.

Nie musisz też powtarzać w kółko, że nie żałujesz, bo jasno to napisałaś za pierwszym razem.

W porządku, o ile jasno mówisz partnerowi, że takie masz podejście. Inaczej to nie jest w porządku, tylko bawienie się z drugą osobą w związek, bo ta druga osoba może kompletnie inaczej podchodzić do tych spraw.

Ponawiam pytanie - uważasz, że to Twój mąż powodował Twój brak siły?

OK, ale to, że nie robiłaś nic wcześniej dla siebie, to nie wina Twojego męża. Próbuję Ci uświadomić, że choć może tego bardzo potrzebowałaś, to po prostu zachowałaś się mocno nieuczciwie.

Mąż doszedł do siebie. Czas leczy wszelkie rany. Mnie też zdradziła kiedyś żona. Rozeszliśmy się. Dziś nie mam do niej żalu. Rozmawialiśmy ostatnio i było całkiem przyjemnie. Tylko co z tego? To co zrobiła było mocno nieuczciwe.

Piszesz o Twoim podejściu TERAZ, o drodze jaką przeszłaś. Wszystko fajnie, ale w momencie zdrady tak nie było. Chyba, że chcesz powiedzieć, że mąż w momencie gdy zdradzałaś miał takie samo podejście jak Ty dziś, czyli że Wasz związek nie opierał się:

Innymi słowy, po prostu się usprawiedliwiasz. Co innego to biczować się niepotrzebnie, a co innego zrozumieć, że postąpiło się źle i sobie to wybaczyć.

Ale czuję, że i tak te słowa do Ciebie nie trafią, więc niech każdy pozostanie przy swojej opinii.

Nie sądzisz, że wypowiadanie się w imieniu większości małżeństw to nadużycie z Twojej strony?

To, że miłość jest dyrdymałem dla kogoś, nie znaczy, że dla wszystkich. Dla mnie osobiście nie ma piękniejszej rzeczy na tym świecie.

Ale bardzo fajnie czytać zupełnie odmienne zdanie, bo pozwala zrozumieć, dlaczego tyle związków po prostu się rozpada. Dobrze jest, jeśli w związku osoba gra w otwarte karty i mówi, że to związek na teraz, aż skończą się motylki. Gorzej jak dwie osoby obiecują sobie miłość aż po grób, a potem nie potrafią w tym wytrwać. Wtedy jest to zwykła niedojrzałość.

Kiedy coś robię manualnie aby zagłuszyć cisze włączam radio lub TV. Właśnie nomen omen leciał : Rozwód. Walka o wszystko - odc.34 . Pomijając fakt autentyczności zawarta historia przedstawiała hipokryzje zdradzającej kobiety , jej zachłanność i bezuczuciowość. Pomimo wypłynięcia jej kłamstw , mataczenia dalej przedstawia siebie jako poszkodowaną i jest wściekła że może nie dostać na siebie alimentów (pomimo jej zdrad od 2 lat - romans) ale i przejąć dom który pierwotnie należał do jej męża. Nie boli ją że zdradzała, że uwikłała męża w zdradę , że okłamywała wszystkich dookoła ale że wredny mąż nie chce dać jej swojego majątku i utrzymywać ją po rozwodzie. Kochanek nie będzie wstanie jej zapewnić takiego samego poziomu życia i to dla niej największy dramat. Nie rozwalone małżeństwo, nie jej romans, nie kłamstwa. Skoro pokazuje się takie historie w normalnym przekazie to oznacza że nie są to incydencjalne przypadki lecz często spotykane praktyki wśród zdradzających. Żyjemy w matrixie , żyjemy życzeniowo, żyjemy marzeniami i może dlatego tak ciężko przechodzimy ciosy od innych zamiast uśmiechnąć się , powiedzieć od serca co sądzimy i życzyć szczęścia na nowej drodze życia. Dużo trzeba zmienić w mentalności ludzi, w wychowaniu, w przepisach prawnych które krzywdzą.

Mrs.Q  - Odniosę się do tego co piszesz...... bo chyba wolno jeśli piszesz, jak dobrze zrozumiałam byłaś w małżeństwie , które Cię zabijało, weszłaś w romans, który Cię ożywił, zakończyłaś małżeństwo, zakochałaś się w romansie ale go zakończyłaś bo......? i tu zaczynam wymyślać; bo on Cię nie kochał ? bo jak miałaś męża to on mógł mieć żonę ale jak już nie miałaś męża to on nie mógł mieć żony ? wytłumacz mi bo mnie zaciekawiłaś czemu porzuciłaś kochanka jeśli jak piszesz, kochałaś go i był dobry gdy byłaś mężatką a przestał Ci odpowiadać jak byłaś już wolna ?
Napisałaś że nie preferujesz wyłączności seksualnej w związku, używając innych słów, nie oferujesz wierności i myślę że też nie oczekujesz,  mając takie poglądy powinnaś kontynuować romans, chyba że pociąga Cię tylko faza motylków, to ok rozumiem
             Noben czy Ty masz jakiś problem ze związkiem małżeńskim jako takim ? kochasz inaczej ? narzeczony uciekł spod ołtarza ? czy kochanek wolał rodzinę ? czy ty wolałaś kochanka i musiałaś wziąć na klatę rozwód ? jestem też ciekawa Twojej definicji miłości, musisz się na tym znać tym bardziej że masz już 89 lat a to zobowiązuje

Ranna_Panna
Bo co innego zabawiać się z mężatką a co innego wziąść ją sobie z całym ,,dobrodziejstwem" na 24godz/dobę. Wiele kobiet mężatek nie dopuszcza do siebie że kochanek w zasadzie traktuje je jako darmowe panienki od rozrywki. Koszta ponoszone przez niego w porównaniu z prostytutką czy żoną są żadne ! Kupi od czasu do czasu kwiatek, jakieś czekoladki czy perfumy , zapłaci za kawiarnię, motel. Po nie musi się bac chorób wenerycznych, od żony musi wysłuchiwać monologów w temacie proza dnia a tu tylko uniesienia oderwane od rzeczywistości i może dlatego romanse bardzo żadko po rozwodzie przeradzają się w długotrwałe związki. Inaczej zachowujemy się na spotkaniach, wycieczkach a inaczej w własnym domu (zdejmujemy maskę) kochanek też pierdzi i nosi skarpetki a kochanka też ma okres i rano wygląda troszkę inaczej. Co do histori w takich serialach to sam dostałem od życia po dupie (nie moja wina, nie zdrada) tak silnie że gdyby to nakręcili i pokazali to nikt by nie uwierzył co nauczyło mnie pokory i nie robienia sobie planów na przyszłość.