Mąż odszedł ode mnie - Netkobiety.pl

Iść do sądu pół godzinki i po kłopocie. Oboje będziecie wolni.

A Ty co czujesz do męża ?
Uzależniasz swoje uczucia od jego uczuć ?

Wygląda to jak kryzys, który jest konsekwencją tego, że przestaliście dbać o swój związek i Waszą relację. Trudno powiedzieć, czy teraz większy sens ma pogodzenie się z tym co jest, czy zawracanie rzeki :-/ Jedno jest pewne, skoro oboje położyliście tę relację, to teraz oboje musielibyście chcieć ją odbudować, żeby jednak coś na nowo powstało. A Twój mąż chyba właśnie doszedł do wniosku, że nie ma ochoty zawracać tej rzeki.

Tak pracuje zawodowo,

Julka1212 musisz się wielu, ale to wielu rzeczy nauczyć. Np. Nie wolno w związku kogoś, kogo niby się kocha, prosić o wyprowadzenie się, bo posłucha twojej prośby.

Tak masz rację we wszystkim co piszesz, ale co mam teraz teraz robić, czy poprostu nie robić nic i czekać na jego reakcje?

Pierwsze co przyszło mi do głowy, to że nie wypowiada się słów, nie będąc gotowym na zmierzenie się z ich konsekwencjami, ale to już wiesz, choćby dlatego, że pojawiło się w poprzednich postach.

To co mogę poradzić Ci na tę chwilę, to szczerą rozmowę. Usiądźcie, zapytaj czego mąż od Ciebie oczekuje i co Ty możesz zrobić, abyście wciąż byli małżeństwem, a przede wszystkim słuchaj, ale tak, żeby usłyszeć, czyli nie forsuj swojego zdania, nie przekonuj go do niczego, nie podnoś głosu, skup się na tym co ON mówi. Potem zastanów się czy jesteś gotowa, aby spełnić jego oczekiwania.
Weź jednak pod uwagę, że jego uczucia mogły zmienić się tak bardzo, że już siebie u Twojego boku nie widzi. Wtedy nic z tym nie zrobisz.

Rozumiem, że Ty byłaś blisko męża.

Czego autorko brakowało Ci w tym związku że stwierdziłaś że nie tak powinna wyglądać rodzina?

Podpisuję się pod tym pytaniem, a ponadto dodam swoje: jak długo jesteście małżeństwem? Nie wspominasz nic o dzieciach, czy to znaczy, że ich nie macie?

Jesteśmy że sobą 10 lat 2.5 roku po ślubie. Nie mamy dzieci , długo się staraliśmy były procedury im vitro, poronione ciąże a na koniec uszkodzona macica i praktycznie brak możliwości ponownego zajścia w ciążę. To stało się 2 lata temu. Przez rok próbowałam podejść do przyjęcia zamrożonych zarodków i ale macica cały czas była nie prawidłową. Od tamtego czasu zaczęliśmy się oddalać, ja się w sobie zamknęłam , mąż też uciekł w treningi, pracował zawsze bardzo dużo. Od tamtego okresu praktycznie w tyg nie spędzaliśmy że sobą czasu, nie rozmawialiśmy, nie było czułości miłych gestów z żadnej ze strony, id tak żyliśmy obok siebie nie razem. Mi to bardzo przeszkadzało, ale nie potrafiłam tego okazać , mu zresztą też i tak mijały miesiące takiej egzystencji . Ja miałam bardzo duże wyrzuty sumienia że nie mogę dać mu dziecka, trochę się w tym zatracalam. Mąż w ostatnich mc też moeol że ma dużo złości w sobie, ale jak pytałam z jakiego powodu to mówił nie wiadomego pochodzenia . Nic nie mówił wprost . Jestem też po rozmowie z nim pytałam dlaczego wcześniej nie mówił że myśli o rozstaniu, powiedział że wcześniej nie rozpatrywał tego pod tym kątem nie myślał o tym tak samo o tym że przestał mnie kochać czy że się wypalił.Czuł się źle, ale i tym nie myślał. Powiedział że wszystko w nim pękło po moich słowach żeby się wyprowadził. Chce dać sobie 2 mc oddzielnego mieszkania, że może zatęskni i wtedy będzie to dla niego znaczyło że warto walczyć, ale też jest raczej pewny słuszności swojej decyzji. Ale czy to jest możliwe aby wcześniej nie myśleć o rozstaniu tylko w jednej chwili uświadomić sobie wszystko ? Zawsze myślam że do takiej dezycji się dojrzewa dosyć długo, a mu to zajęło chwilę tak samo jak uświadomienie że się wypalił , bo wcześniej jak mówi nie zdawał sobie sprawy. Nie wiem co tym sądzić, ale jakoś nie mam nadzieję że uda nam się uratować to małżeństwo . Zresztą powiedziałam mu że tylko wtedy jak będzie pewny przez te 2 mc  że chce spróbować i będzie gotowy że wszystkich sił walczyć i się zaangażować w odbudowanie naszych relacji, może wrócić. Ach nie wiem już co myśleć o tym wszystkim

Chyba winna temu wszystkiemu  jest pandemia izolacja żyliście wcześniej za długo później mieliście dość on pojechał wrócił nic przerwa nie pomogła i się wszystko zawaliło.

Sprawiasz wrażenie jakbyś na nic, z własnym zachowaniem włącznie, nie miała wpływu. Zamiast zająć się sobą, swymi uczuciami (nie tylko związanymi z ewentualnym końcem związku) poupychanymi w najodleglejsze zakamarki, swym zachowaniem z nich wynikającym, zajmujesz się gdybaniem na temat męża.
Myślenie o drugiej osobie utrudnia, czasem uniemożliwia, zajęcie się własną osobą. I może to jest Twój cel.
Trudno się żyje z osobą uczepioną u szyi, w takich wypadkach niektórzy decydują się (mimo że kochają tę uwieszoną osobę) na rozstanie, bo to jedyny sposób uratowania własnego życia.

Napiszę wyraźniej.
Masz wpływ jedynie na własne zachowanie.

W tej trudnej dla Was sytuacji oboje popełniliście bardzo dużo błędów, zamykając się we własnych skorupach i nie rozmawiając szczerze o tym, co każde z Was właśnie przeżywa. Takie rozmowy to nie tylko wspieranie się, ale też możliwość wzajemnego zrozumienia, co z kolei pomaga zapobiegać wyciąganiu fałszywych wniosków.
Zresztą sama spójrz - Ty, jak napisałaś, czułaś się winna, że nie możesz dać mężowi dziecka, w efekcie czego odsunęłaś się od niego, a on mógł to widzieć zupełnie inaczej, na przykład (od razu zaznaczam, że wyłącznie gdybam) jednego z drugim zupełnie nie łączyć i uznać, że już go nie kochasz ani nie pożądasz. Mogło być też zupełnie przeciwnie - mógł czuć taką bezradność wynikającą z nieumiejętności udzielenia Ci wsparcia w tej bolesnej sytuacji, że łatwiej mu było milczeć na ten temat i uciec we własny świat. Ty tego jednak nie wiesz, bo nigdy żadne z Was nie zdecydowało się ani zadawać pytań, ani mówić o sobie.

Teraz dzieje się to samo. Dam sobie rękę uciąć, że żadne z Was nie wie do końca co obecna sytuacja oznacza dla drugiego, co dzieje się z jego emocjami, jak bardzo chce/nie chce się rozstawać ani na co liczy. Większość to domysły i przypuszczenia, zastanawianie się co może się wydarzyć, a bierność naprawdę nie jest Twoim sprzymierzeńcem, jeśli chcesz, aby to małżeństwo obecny kryzys przetrwało. 

Pytasz czy możliwe jest, że mąż nagle podjął decyzję o rozstaniu. Moim zdaniem nie, ale mógł do niej stopniowo dojrzewać, nawet jeśli nie dokonywał takich analiz w sposób racjonalny i w pełni świadomy, zaś Twoje ultimatum okazało się być tą przysłowiową kropką nad "i", która już tylko utwierdziła go w przekonaniu, że go nie kochasz, bo gdyby tak było, to takie słowa nigdy by nie padły.

Ja również zachęcam do podjęcia terapii. Jeśli nie uda Ci się namówić męża na sesje dla par, to na pewno warto, abyś zaopiekowała się samą sobą.

Ty i tak nie masz nic do stracenia teraz ujawniając mu swoje emocje wobec niego i starając się to trochę  zrozumieć.
Powiedz mu jeżeli nikogo nie ma by został przy żonie  bo na odległość niczego nie zalatwicie.
I idźcie na terapię.  Wybaczcie czad ile sobie to dajecie i powiedz że rozstaniecie się w dobrej atmosferze jak nie wyjdzie. Z czystym kontem że próbowaliście.
Ty też się musisz zastanowić przeanalizować czy dostawalas wsparcie .

Uważam dokładnie tak samo. To jest taki moment, kiedy należy dać mężowi chwilę oddechu, ale nie czekać biernie na to co postanowi.
Natomiast, Julko, to na pewno nie może wyglądać w ten sposób:

Żadnego brania na litość, robienia wyrzutów, żadnych histerii. Podejdź do tematu dojrzale i na poziomie. Powiedz mężowi, że zależy Ci na Waszym małżeństwie, że go kochasz, że gotowa jesteś wykonać nad sobą pracę, aby było mu z Tobą lepiej, choć to oczywiście musi zadziałać w dwie strony, bo Ty także masz swoje potrzeby i oczekiwania. Zaznacz, że zdajesz sobie sprawę, że popełniłaś określone błędy, powiedz mu co wtedy czułaś i jak teraz się z tym wszystkim czujesz, zapytaj czy mąż poczuł się odsunięty, nieważny, niekochany. Jeśli odpowie, że tak, to opisz mu tamten czas swoimi oczami i poproś, aby spróbował to zrozumieć i nie przypisywał Ci złych intencji. Niech ta rozmowa będzie szczera, ale nie obciążająca. Niech nie padają oskarżenia ani wyrzuty. I słuchaj. Uważnie słuchaj co ON ma do powiedzenia.

Ja mu życia nie zayruwalam , nie zwracałam na niego uwagi