Namawiał na dziecko, teraz go nie chce. Potrzebuję wsparcia... - Netkobiety.pl

Przykro mi Twój mąż zachował się obrzydliwie.. W którym miesiącu jesteś? Rozmawiałaś z nim o jego zachowaniu? Czy otoczenie zauważyło jakąś zmianę w nim? Mój mąż bardzo mnie wspierał w ciąży, kibicował, podtrzymywał na duchu i martwił się jak się źle czułam. Czułam się przez niego adorowana, kochana i zaopiekowana. Są mężczyźni, którzy staną na wysokości zadania. Pytanie co się takiego wydarzyło, że Twój mąż tak się zachowuje..?

Autorko, bardzo mi przykro to czytać.

My jesteśmy taką parą jak napisałaś- nie byliśmy razem, kiedy dowiedzieliśmy się o ciąży. Zaliczyliśmy tragiczny początek bo oboje zmagamy się z wieloma demonami i wiem, że on ma straszne wyrzuty sumienia o to i chyba jakoś chce teraz odpracować, ale On od początku przyjął swoje ojcostwo z radością i bardzo się zaangażował. U nas jest wszystko co opisałaś w cytacie i więcej, bo to on pierwszy się interesuje co się dzieje z moim ciałem, na jakie dolegliwości się nastawiać, jak pomagać, co się dzieje z dzieckiem, co on jako ojciec może dla nas robić, lubi słuchać jak to wewnętrznie przeżywam, najchętniej wszystko by za mnie robił. Jest kochany pod tym względem. Teraz mi głupio, że narzekam na nadopiekuńczość mojego

I obstawiam, że pewnie obwiniasz siebie... bo to typowe niestety. Ale mam nadzieje, że sobie tego nie robisz. Rozmawialiście na ten temat? Może faktycznie przeżywa poważny kryzys? Bo ile to trwa?

Twój mąz brzmi jak ktoś bardzo niedojrzaly i narcystyczny. Jak żyl sobie fantazjami o malym bobasie, to byl wniebowzięty, ale jak zderzyl się z realiami ciąży, to zacząl się fochać, bo nagle za cos jest odpowiedzialny i czegoś się od niego wymaga jako od przyszlego ojca. Jego komenty na temat Twojego ciała są już wogóle poniżej jakiegokolwiek poziomu. Nikt kochajacy naprawde tak się nie zachowuje. Tak się zachowuje rozpuszczony bachor, który przestal byc w centrum zainteresowania.

Tak się zapytam z ciekawości: mąż lubi byc oczkiem wszystkich w glowie, adorowany, cholubiony?

Dziękuję za taki odzew.

Chomiku, to już 6 miesiąc Miło czytać, że twój mąż był dla ciebie oparciem. Próbowałam z nim rozmawiać na spokojnie i pytać co się stało i czemu tak się zachowuje ale on uciekał od rozmów, odpyskowywał, wychodził, ja nie wytrzymywałam tego i krzyczałam na niego a wtedy mówił że jestem nienormalna i czy myślę że teraz jestem świętą krową czy co. A ja naprawdę analizowałam swoje zachowanie i nie byłam trudna. Chodziłam już na palcach wokół niego a i tak słyszałam, że mi się poprzewracało w czterech literach, tylko dlatego, że pospałam dłużej Szukałam pomocy u jego rodziców, szwagierki ale oni zgodnie twierdzą, że to nie jest sprawa mężczyzn i on pracuje... a ja to co, nie pracowałam? Sama się za przeproszeniem zapłodniłam? Nie wiem jak otoczenie, nie znam jego ludzi z pracy. Wspólnych znajomych mamy tyle co kot napłakał. Wstyd mi o tym opowiadać.

Szeptem, bardzo mi przykro, że i ciebie to spotkało. Jesteś silna babka, skoro nie pozwoliłaś na powrót kogoś kto Cię tak zawiódł. Ja sama już nie widzę dla nas żadnej szansy po czymś takim. Teraz wydaje mi się, że wcale go nie znam niestety.

R_ita,jesteś szczęściarą, że twój mężczyzna zachował się odpowiedzialnie, tak jak na mężczyznę przyznało i przeżywa to razem z tobą. Ja miałam ostatnio łzy w oczach jak chłopak mojej koleżanki mówił, że oni są w ciąży... mój mąż się nie poczuwa, to jest "moja" ciąża. Ja rozpatrywałam, że może on ma kryzys, przestraszył się, może ma jakąś traumę z domu, naprawdę, zaczytywałam się, dlaczego mężczyzna może tak postępować i skąd nagła zmiana. Rozmyślałam, że może ma kochankę, że kogoś poznał. Wstyd mi ale przetrzepałam mu telefony, laptop, rzeczy ale nic nie znalazłam. WIem, że nie powinnam tego robić i nigdy wcześniej nie robiłam ale już odchodziłam od zmysłów. To trwa długo, bo 5 miesięcy, odkąd tylko wiemy o ciąży Więc to nie jest chwilowy kryzys.  Mówiłam, by zobaczył jak mały kopie i nic, nie chciał. Że już nas słyszy i pewnie chętnie posłuchałby taty i nic... on nie będzie bawił się w taką dziecinadę. Twój robi takie rzeczy i nie wstydzi się?  Ja naprawdę nie wiem co się stało i jak z nim rozmawiać. Teraz już w ogóle nie rozmawiamy. Ja już tylko płaczę, a im więcej płaczę tym on bardziej robi ze mnie nienormalną i ja mam dosyć, naprawdę Jak to jest że tak często przy wpadkach ludzie się do siebie zbliżają, a w małżeństwach są takie kryzysy?

Janix2, dziękuję, przeczytam. Ja mam teraz taki uraz do niego, że nie widzę innego rozwiązania niż rozstanie. Bo jak ja mogę liczyć na takiego człowieka? Skoro nie mam w nim wsparcia w takich momentach? Jak nie będę dawała rady z karmieniem to co mi powie? Że jestem do niczego i że to obrzydliwe?

Beyondblackie,  mój mąż jest przedstawicielem handlowym. Lubi błyszczeć w towarzystwie, jest duszą towarzystwa. Sama już rozmyślałam, czy nie tylko on, ale czy oboje nie żyliśmy w jakiejś bańce. Odhaczyliśmy dobre studia, odhaczyliśmy dobre prace, kupiliśmy mieszkanie, raz w roku jeździliśmy na egzotyczne wakacje i faktycznie jakby na pocztówkach brakowało słodkiego bobaska Ale ja nie raz z nim rozmawiałam, czy on wie, że to trudne, że wiele par oddala się w ciąży, że potem jest połóg, że już nic nie będzie takie samo, że wielu tatusiów jest zazdrosna o dzieci... a on tylko mówił, że wie ale my na pewno sobie poradzimy. I co? I jest to co jest Nie wiem czy to istotne, ale ja nie jestem jakąś kwoką która od niego odstaje. Też pracuję w sprzedaży, miałam widoki na zostanie kierownikiem działu sprzedaży. Byliśmy nowoczesną rodziną, dzieliliśmy się obowiązkami, opłatami, byliśmy bardzo aktywni. O tym też mu mówiłam, że wiele się zmieni jak pojawi się dziecko, ale naprawdę, tylko słyszałam, że nas kryzysy nie dotkną

Pikupik, czytałam już twój wątek bardzo Ci współczuje. Już wyżej pisałam, rozpatrywałam tę opcję, ale na nic nie trafiłam niestety. A przecież jak zapytam wprost, to zaprzeczy. Ciągle rozmyślam, co zrobiłam nie tak i co przegapiłam że mnie to spotkało. Nie mam sił po prostu. Wybaczyłabym, gdybym to ja go namawiała na to dziecko. A to przecież on tak bardzo chciał.

Marnie mi to rokuje Autorko

Twój mąż nie ma 20 lat, nie byla to ciąża z zaskoczenia, ba, nawet sam tego dziecka chciał- problem w tym, ze on sobie WYOBRAŻAŁ jak w cukierkowym filmie posiadanie tego potomka, to byly fantazje pewnie posiadania syna, chwalenia sie nim i tak dalej. Zderzenie z rzyczywistością pokazuje, że jest on niesamowicie niedojrzały, bo tak naprawdę nie potrafi przekladac uwagi na inne osoby niz on sam, nie potrafi widzieć swojej odpowiedzialności. Smutno mi to napisac, ale to jest typowy obraz takiego Piotrusia Narcyza. Albo wszystko jest pod niego i gra zawsze pierwsze skrzypce, albo urzadza awanture, fochy i tupanie nóżkami. Potrafi też być psychicznie przemocowy, by uzyskać atencję i podbudowac swoje ego.

Czy tacy ludzie się zmieniają? Yyyh... ciężko powiedzieć. Im starszy jest, tym jest mniejsze prawdopodobieństwo.

Han.Fan - przeczytałem Twój dotychczasowy wątek i mówiąc szczerze nie wiem co Ci napisać. Nawet wątki o zdradach nie zrobiły na mnie takiego wrażenia.

Dla mnie sama wiadomość o ciąży mojej jż spowodowała wielkie wzruszenie. Były łzy szczęścia. Radość. Czułem się dumny. Bo miałem mieć dziecko. Swoje pierwsze dziecko. Owoc miłości dwojga ludzi. Tego samego dnia, gdy się dowiedziałem - obwieściłem wiadomość całej rodzinie. Nie potrafiłem ukryć emocji i wzruszenia.
Dla mnie osobiście - kobiety w ciąży są uosobieniem piękna. I to bez względu, jak tą ciąże przechodzą. To jak zmienia się ciało kobiety, możliwość obserwowania jak zmienia się nasze własne życie przed rozwiązaniem. Czas, gdy wspólnie można iść do lekarza i podziwiać zdjęcia z USG. Ktoś z boku pomyślałby, że człowiek oszalał, ale talkie małe zdjęcie sprawiało mi większą radość niż niejedna materialna rzecz w życiu.
Nie wspomnę już tu nawet o czasie, gdy można wyczuć ruchy dziecka. Poczuć jak kopie. "Mówić do brzucha" czy słuchać muzyki, bo ta podobno rozwija umysł rozwijającego się płodu. Nie ma chyba w życiu człowieka piękniejszych chwil niż moment, gdy może współuczestniczyć w tych wszystkich zmianach, które wtedy zachodzą.

Chciałbym znaleźć wytłumaczenie dla Twojego męża, zrozumieć jego postępowanie - ale nie potrafię. Przepraszam, że to powiem, ale wydaje mi się, że Twój mąż jest nawet gorszy od zdradzaczy z tego forum. Gorszy - bo odwraca się od swojego własnego potomka, od najważniejszej osoby w swoim życiu. Od życia, które wspólnie razem daliście. Od swojej cząstki. Odwraca się od kobiety, która nosi pod sercem Wasze dziecko. Kobiety, którą powinien chronić, troszczyć się, okazywać zrozumienie i troskę w każdej sytuacji. By móc pokazać, że jest prawdziwym mężczyzną. Osobą odpowiedzialną.
A Twoja historia pokazuje niestety, że noszenie spodni nie czyni z każdego mężczyzny. Ten Twój facet nawet nie wie ile traci...
Jeśli to nie jest kwestia kochanki (dla ktorej zgłupiał i która przysłoniła mu cały świat) - to ten człowiek zatracił istotę człowieczeństwa.

Pozdrawiam Cię,

Super, że wypowiedzieli się panowie,pozwala to nam kobietom spojrzeć na to z ich perspektywy. Coś mi się też wydaje, że chodzi o inną kobietę.. bo jeśli nie to po prostu Twój mąż jest jakimś chorym okrutnikiem. Nie potrafię tego zrozumieć i nie wiem czy potrafiłabym być z kimś takim.

Rozczarowania za brak wsparcia w tak ważnym czasie, który się już nigdy nie powtórzy (nie z tym dzieckiem), nigdy się nie wybacza. To jest czas najpiękniejszy na świecie i zniszczenie go przez jakiś zje*ów jest jedną z najgorszych rzeczy, które można kobiecie zrobić. Takie traktowanie sprawia, że kobieta boi sie zdecydować na kolejne dziecko, by nie narazić się na powrót z rozrywki. Te durne gadki, że "ciąża to nie choroba", to chyba tylko półmózgi mogą uskuteczniać. To czas gdy zmienia się nasze życie (przestaje być beztroskie), zmienia się nasze ciało (własnie wtedy tak bardzo potrzebujemy wsparcia, potwierdzenia, że wszystko będzie ok), zmienia się nasze samopoczucie, (wiele kobiet czuje mdłości, ból róznych cześci ciała, w jej ciele rozwija się nowy człowiek, to nie jest bez żadnych skutków ubocznych). Smutna kobieta w ciąży, to jeden z najsmutniejszych widoków na świecie.
Dziewczyno ratuj dla siebie ten czas, pogoń pasożyta dziecioroba  by ci nie psuł każdego dnia swoją krzywą gębą i płytkimi tekstami. Nie chce niech idzie gdzie go oczy poniosą.

Jakieś specjalne wyskoki radości czy ekstaza może się rzadko zdarza, ale w sumie facet, który chce świadomie zostać ojcem, powininen być dumny z tego i pokazać partnerce, że mu na tym zależy..

Czyli potwierdzasz, że takie zachowanie nie było naturalne, tylko urządzałeś szopkę dla żony i reszty rodziny, żeby sprawić jej/im frajdę.
Jakoś mi to zalatuje męską wersją udawania orgazmów... Cel może szczytny, ale mam mieszane uczucia wobec takich zachowań.

Han.Fan, bardzo, bardzo mocno jestem z tobą. Wiem z doświadczenia, jak ciężko jest przeżywać ten okres samemu, ale wierzę, że dasz radę. Jesteś bardzo silną osobą. Nie każdy by się w takim momencie życia zdecydował na taki krok ale dobrze zrobiłaś. Nie są ci potrzebne teraz te złe emocje.
I nie powinnaś czuć rozczarowania sobą, a tylko i wyłącznie nim. To dupek. Trzymaj się.

Podobnie jak dziewczyny gratuluję decyzji Ciesz się tym pozostałym czasem mimo faktu, że nie tak miało być... Trzymaj się!

Gosc sie zgubil... dzieciak. Przeroslo go to.
Wg mnie ma prawo do szansy. Jesli go kochasz a on wroci z checia bycia z wami to rozwaz to, ale na Twoich warunkach. Samotne maciezynstwo jest trudne. Powodzenia

Farmamo, u mnie sytuacja troszkę się polepszyła. Pogodziłam się z poczuciem rozczarowania, pustki i milionem myśli, co poszło po drodze nie tak, że nie znałam swojego męża. Bo mimo, że każdy mi mówi, że nie powinnam się obwiniać, ja wiem, że coś musiało być nie tak z mojej strony skoro znaliśmy się tyle lat, bo ponad 10 a wcale się nie znaliśmy. Codzienność bez mojego męża w mieszkaniu jest łatwiejsza. Teraz popłakuję przez hormony, a nie przez jego złe traktowanie mimo, że są dni, że bardzo chciałabym się do niego przytulić, ukoić nerwy i ciało. Ale mam mamę, mam bratową. Odwiedzają mnie. Z mężem nie rozmawiałam od czasu jego wyprowadzki. To jest takie żałośne i śmieszne zarazem. On nie szuka kontaktu, ja nie szukam. Jeśli przyjdzie porozmawiać to go wysłucham, jeśli mi powie, że jest inna kobieta to odetchnę z ulgą. Bo i tak nie widzę szansy by przejść do porządku dziennego bo takim dużym zawodzie, a jeśli jest ta trzecia, to chociaż nie będę miała wyrzutów sumienia, że nie dałam szansy, jeśli w ogóle by o nią prosił Zastanawiam się czy moje ciążowe zachowania były jakieś bardzo nienormalne. Miewałam dziwaczne potrzeby, owszem, ale to przecież taki czas, że trochę nie jesteśmy sobą i minimum zrozumienia dla stanów, których przecież same często nie rozumiemy to chyba nie jest tak dużo? A może jest? Mam wyrzuty sumienia, może mogłam różnych potrzeb nie demonstrować. Może są tu Panie, którym zdarzyło się irracjonalnie zachowywać a nie spotkały się z potępieniem ze strony partnera?
Farmamo, cieszę się z zaangażowania Twojego męża i jego zrozumienia dla ciążowych hormonów

Dwa tygodnie temu popłakiwałam sobie w nocy. Partner się obudził i pyta co się dzieje. Powód miałam "poważny": miałam ochotę pospacerować nad morzem jeszcze "sama", jeszcze z względnie wolną głową bo kiedy jak nie teraz, no temat był "poważny" co nie.... Pół godziny później byliśmy w drodze nad morze, a nie mamy jakoś specjalnie blisko. Pochodziłam 15 minut i chciałam wracać bo zimko i już super... Dlaczego to opisuje han.fan. Samej zdarza mi się zachowywać irracjonalnie, trochę byłam agresywnawa i krzykliwa, wstydziłam się i miałam wyrzuty. I przepraszałam. Wiem ile dla mnie znaczyło to co powiedział partner, że jak on będzie miał mnie już dość to może na chwilę wyjść i odetchnąć, a ja jestem z tą karuzelą w środku 24h na dobę i to od paru miesięcy, a i do maja jeszcze trochę czasu, to ja jestem fizycznie obciążona i mam prawo mieć dość, że wszystko mija i za parę lat będziemy się z tego smiać. To jest tak nie wiele prawda, to tylko zrozumienie dla kogoś. AŻ zrozumienie. Do czego dążę...

Nie obwiniaj się han.fan. Najpierw uczciwie informowałaś męża co z czym się je, był tego świadom. Nawet jak byłaś bardzo trudna, to mógł zakomunikować, że ma ochotę wyprowadzić się na księżyc albo znaleźć swoją przestrzeń, rozmawiać o tym, a nie poniżać się i traktować jak... no tak, jak traktował. A traktował obrzydliwie. Ja w żaden sposób nie usprawiedliwiam irracjonalnych zachowań i chowania się za ciążą, ale tak naprawdę to ostatni czas, kiedy jesteś sama, kiedy możesz jeszcze tak skupić się na sobie, bo przez najbliższy czas co inne będzie na pierwszym miejscu. Wiem, że mówi się, że wina zawsze jakoś leży po dwóch stronach ale uważam, ze ty zrobiłaś sporo by on był na to przygotowany. To jego wybory i jego błędy Han. Nie zadręczaj się, proszę. Stracił przede wszystkim on. Ty się ciesz ostatnimi miesiącami, choć wiem, że w takim położeniu jest to pewnie trudne. Dużo siły Han Ci życzę. Powodzenia.

Krejzolka82 <3 Bardzo, ale to bardzo dziękuję!

Witam wszystkich.
Mogę śmiało powiedzieć, że kamień spadł mi z serca, bo wszystko się wyjaśniło chyba. Mój mąż poinformował mnie x dni temu, że nie mógł znieść że z samodzielnej i niezależnej osoby, która zawsze polegała na sobie nagle stałam się kimś, kto oczekiwał od niego nie wiadomo czego i angażowania się w te sprawy, a to przecież nie jego męska sprawa I jak się nad sobą zastanowię to może wrócić ale mam zacząć zachowywać się jak normalny człowiek. I wiecie, ja już byłam w takim dole, że poczułam się winna. Ale szczęśliwe zrządzenie losu i ptaszki doniosły mi, że jest inna kobieta. Czyli skoro do mnie przyszedł i powiedział, że może wrócić to znaczy, że kochanka mu podziękowała? Czy jak mam to rozumieć? Tak się teraz uśmiecham, ale w środku wszystko mnie boli. To jest taka pustka, wiecie. Całe moje życie było kłamstwem. Ja nawet nie wiem czy ja mam się zacząć zajmować rozwodem, czy co. co ja mam robić, nie wiem. Ale to co mnie najbardziej boli ale też sprawia, ze nie tkwię ciągle myślami przy mężu i tego co nam zrobił to przyjscie dzidziusia na świat. Muszę mieć cesarskie cięcie a go nie będzie. Co z florą bakteryjną, kangurkowaniem do czasu końca zabiegu. Na wstępie odbieramy też dzidzi tak ważne rzeczy Bo przecież nie poproszę obcego mężczyzny,  a tym kimś dla mnie jest teraz mój mąż, by tam z nami był. Dziewczyny, nie wiem co robić Pozwolić mu wrócić dla dobra rodziny? Dać szansę, próbować zrozumieć? Poprosić o udział w porodzie? Co wy byście zrobiły?

Nigdy, przenigdy nie wróciłabym do faceta, który:
- porzucił mnie, kiedy byłam w ciąży
- przez cały okres ciąży był dla mnie wredny i podły
- zdradził mnie i przez okres kilku miesięcy budował sobie romans i równoległe życie z inną
- nie przyznał się do tego, a jedynie zaproponował, że udzieli mi łaski powrotu do mnie, o ile go grzecznie przeproszę za to, że to on zachował się jak ostatni złamas
- nie przeprosił, nie jest mu przykro, nie ma żadnych wyrzutów sumienia, nie stać go było nawet na to, aby być szczerym i przyznać się do zdrady

Piszesz, że całe Twoje życie było kłamstwem ... a jednocześnie zastanawiasz się, czy dalej to kłamstwo ciągnąć i czy zamieniać resztę swojego życia w kłamstwo.
Przecież stawianie sprawy w taki sposób, w jaki zrobił to Twój mąż, to skandaliczna bezczelność, chamstwo i skończone buractwo.
Facet zdradzał Cię, porzucił Cię w ciąży (!) - zamieniając Ci wcześniej kilka miesięcy tego stanu w koszmar, a teraz stawia Tobie warunki dotyczące jego powrotu?!
To się w głowie nie mieści.

Co musisz teraz robić - to dbać o siebie. O swoje zdrowie, o swoją równowagę, o swoje emocje.
To robić musisz.
Resztę zrobić możesz - ale nie musisz.
Nie musisz podejmować żadnej decyzji dotyczącej męża. Nie musisz podejmować decyzji o rozwodzie, ani kroków prawnych. A przede wszystkim o co Cię bardzo proszę - nie musisz czuć się winna.
To co robi Twój mąż, to manipulowanie poprzez wzbudzanie poczucia winy u Ciebie, jest to wstrętne i obrzydliwe postępowanie.

Jeśli chodzi o obecność męża przy CC - nie jestem pewna, czy przy obecnych ograniczeniach jest to w ogóle możliwe. Decyzja o tym, że mąż może być obecny podejmuje chyba ostatecznie szpital w którym będziesz rodzić. Nie sądzę, żeby go tam obecnie wpuszczono, przecież to jest jednak sala operacyjna.
Skoro mogłaś być najpierw dręczona obojętnością i odrzuceniem w ciąży, skoro mogłaś być porzucona - i jak się okazało, dla innej kobiety, to dasz sobie radę sama podczas porodu.
Tak naprawdę flora bakteryjna Twojego męża, nie jest już bezpieczna dla noworodka.

Pytasz też o to, czy dać mu szansę, czy próbować go zrozumieć.
Jasne, że można dać szansę.
Ale to się rozważa w przypadkach, w których drugi człowiek o taką szansę prosi.
Tymczasem Twój mąż niczego podobnego nie zrobił. Wręcz przeciwnie, bezczelnie postawił Tobie warunki swojego powrotu, i to po tym, jak prawdopodobnie dostał kosza od swojej kochanki.
Tak nie postępuje człowiek, który żałuje zdrady i któremu zależy na szansie.
Gdzie jest szczerość, skrucha, przyznanie zdrady, wytłumaczenie? Gdzie jest w ogóle jakikolwiek znak, który mógłby wskazywać na to, że jest mu przykro, wstyd, że zrozumiał jak bardzo Cię skrzywdził?
Gdzie jest jakaś praca z jego strony, zabieganie o wybaczenie?

Absolutnie nie chciałabym podcinać Ci skrzydeł, ale dawanie szansy komuś, kto ma ją głęboko gdzieś, to bezsensowne rozdawnictwo i szastanie swoim sercem. Nie dawaj go znowu tak łatwo komuś, kto ciągle wyciera w nie buty

Podpisuje się pod tym postem. Jak czytałam o Twoich watpliwościach, to aż przecierałam oczy ze zdumienia. To na pewno Ty pisałaś ten post czy ktoś się pod Ciebie podszył? Naprawdę choćby dopuszczasz do siebie myśl bycia dalej żona chłopczyka w krótkich spodenkach, który nie okazał Ci za grosz szacunku i wsparcia, zostawiajac Cię w ciąży, zaliczając po drodze kochankę, a teraz składając Ci taka wspaniałomyślna propozycje powrotu na jego warunkach? Nad czym tu się można zastanawiać? Jeśli jakimś cudem miałaś jakiekolwiek wątpliwości, to ta ostatnia sytuacja, powinna Cię ich na zawsze! pozbawić, tymczasem Ty się zastanawiasz. Mam nadzieje, ze to przez hormony, bo pytania, które stawiasz w tym poście, są co najmniej zastanawiające... Co Ty chcesz próbować zrozumieć? On jako człowiek i jako mężczyzna prezentuje poziom dna. A Ty się zastanawiasz, czy nie dać mu szansy. Pomijam, ze on Cię o szanse nie prosi. To on ja Tobie daje. To znaczy ewentualnie Ci ją da, jak zaczniesz zachowywać się normalnie! A normalnie jego zdaniem oznacza zachowywanie się jak samowystarczalny automat, który nie angażuje jaśnie pana w problemy jakiejś ciąży, a póżniej w wychowanie dziecka, tylko wszystko ogarnia sam. Naprawdę chcesz takiego męża i takiego ojca dla dziecka? Nieodpowiedzialnego i nie uznającego żadnych granic? Takiego, który po tym wszystkim, co zrobił, ma czelność, powiedzieć, żebyś to Ty zachowywała się normalnie? Przecież to się w głowie nie mieści. Ale jeszcze bardziej nie mieści się w głowie, jak w takiej sytuacji możesz mieć choćby najmniejsze wątpliwości. On Cię nie prosi o szanse, a o Twoja zgodę na traktowanie Cię jak wycieraczkę. A Ty się zastanawiasz, czy mu ja dać. Trudno szanować człowieka, który nie szanuje sam siebie. A będąc dalej z człowiekiem jego pokroju - najgorszego pokroju - pokazałabys, ze nie szanujesz sama siebie. Bo gdy kogoś szanujesz, to chyba nie uważasz, ze powinien mieć wszystko co najgorsze? Tymczasem zastanawiasz się, czy jednak nie mieć przy sobie takiego „mężczyzny”. Jakim on może być wzorem dla dziecka?

W punkt. I nie tyle chodzi o bycie traktowana dobrze, co o traktowanie siebie dobrze.

Kochana, co do porodu, CC i kangurowania, poradzisz sobie ze wszystkim, my kobiety nie zdajemy sobie sprawy jak jesteśmy silne!
Mój mąż co prawda nie zostawił mnie w ciąży, ale jego zachowanie i tak powodowało, że czułam się bardzo samotna, zarówno w ciąży jak i w połogu, to są rzeczy, których się nie zapomina NIGDY, to jest rana, która chyba nigdy mi się nie zabliźni. I musiałam sobie radzić sama, z dwoma wcześniakami w inkubatorach, tak małych, że nie mogłam ich nawet dotknąć bo miały tak cienką skórę, że zwyczajnie by je to bolało.
Potem pół roku karmienia dwójki dzieci (gdy w domu był jeszcze dwulatek) samym laktatorem.
I też byłam z tym sama. I dałam radę. Dzieci super się wybroniły, żadnych braków.
Mąż już jest oczywiście moim byłym mężem. Dasz radę!!!

A Twój mąż to wyjątkowa kanalia. Serio, to nie stało obok faceta/ojca.

Oj nie, tak daleko już doszłaś, nie łam się teraz. Nie rozumiem podejścia, że nagle wymagasz jego zaangażowania. No przepraszam bardzo, to nie tylko Twoje dziecko ale i jego, to od kogo masz tego wymagać? Piotruś Pan i człowiek nieodpowiedzialny na maxa. Najbardziej przykre jest to, że tyle czasu żyłaś w iluzji, pewnie kiedyś dałabyś sobie za niego rękę uciąć ... Myślę, że nie jest Ci on potrzebny w Twoim życiu. Jeżeli teraz zrobił takie coś, zostawił Cie totalnie samą kiedy powinien być obok to zobacz, jakim on jest człowiekiem? Przecież on nie ma ambicji, honoru. Całą winę zrzucił na Ciebie, nie jest w stanie przyznać się do błędu, nie ma żadnych autorefleksji. Zamiast porozmawiać, powiedzieć co jest dla niego ciężkie do przejścia, to zobacz jak się zachował. Jak po takim czymś chciałabyś z nim być? Zaufałabyś mu ? Wierzyła? Nie martwiła się?
Jesteś inteligentną babką. Na pewno dasz sobie rade z porodem i całym tym stanem bez jego pomocy. Nie poprosiłabym go o nic już. Dziewczyny bardzo dobrze Ci piszą, Izabela, Zielony Domek, Rita...

Piszesz, że nie masz z kim się dzielić wszystkim tym, co się dzieje. Ależ masz. Pisz na forum, jest nas dużo na pewno każdy pomoże w miarę możliwości. Jest tu dużo osób po przejściach, z podobnymi problemami. Myślę, że każdy pomoże .
Ściskam mocno!

Zielony domku jesteś bardzo silną kobietą, dziękuję Ci za tę historię. Wiem, jakie jesteśmy jako kobiety silne. Zawsze sobie poradzimy- szkoda, że dlatego, że musimy. Bo mężczyźni się nie poczuwają do konsekwencji własnych czynów.
Kolorowe Sny Dziękuję Ci bardzo Kolorowe sny. Masz rację, daleko już zaszłam w swoich postępowaniach i decyzjach, nie bałam się tamtych kroków, nie powinnam bać kolejnych. Dla własnego dobra. Dziekuję.
R_ita nawet nie wiesz jak bardzo chętnie skorzystam z tej propozycji. Nawet moja bratowa już nie pamięta jak to było i wysłucha, ale czuje, że nie rozumie. Napiszę do Ciebie Dziękuję.
To_mek Nie wiem skąd biorą się tacy mężczyźni Jeśli przeczytałeś tylko pierwszy post to streszczę- kazałam mu się x tygodni temu wyprowadzić. To mi bardzo pomogło. Planuję też poszukać wsparcia specjalisty by nie tracić wiary we własna siłę. Dziękuję bardzo.

To na pewno nie reguła, ale pewnie zdarza się, że facet potrafi być mega nieodpowiedzialny, bo tak to trzeba nazwać. Dziecko to poważna decyzja, którą trzeba mocno przemyśleć żeby nie skrzywdzić potem nikogo, a nie nasza zachcianka

Ostatnie dwa miesiace to najgorszy czas w moim życiu. Wstydzę się tego, muszę się wyżalić, nie radzę sobie, nic nie czuję już. Nie czuję nic oprócz bólu teraz już tylko psychicznego i przerażajacej samotności. Jestem ze wszystkim sama. Wszystko źle znosiłam, wszystko. Okropny połóg, źle gojąca się rana, zakażenie, obrzęki, gorączka,  zatkanie przewodów mlecznych, zatrzymanie odchodów połogowych. Płakałam z bólu brzucha przy karmieniu, płakałam więcej niż samo dziecko. Ten czas to jakiś koszmar. Nie radzę sobie z niczym, nie rozumiem tego dziecka, miałam takie wahania nastroju, że myślałam, że albo zrobię krzywdę sobie albo dziecku. Siedziałam na ziemi i ryczałam nie majac siły zmienić mu pieluchy z bólu. Gdybym tylko mogła cofnąć czas nigdy, ale to nigdy nie zdecydowałabym się na to wszystko drugi raz! Mojego męża nie ma przy nas. Tfu, mojego męża. Po prostu ojca tego dziecka. Był raz je zobaczyć i zapytać, czy umiem się nim zajmować. Był godzinę! Zobaczył, nawtykał że powinnam posprzątać w mieszkaniu bo jest syf i czy potrzebuje pieniędzy. Powiedział, że widzi, że dalej nie umiem się ogarnąć i sobie nie radzę!!! Byłam tak rozhwiana, że zaczęłam go popychać i kazałam mu WY......................... Powiedział, że zawsze wiedział, że jestem niezrównoważona.  Była raz jego mama. Oczywiście, on jest w ciężkiej sytuacji życiowej i musi przewartościować swoje życie i JA MAM TO ROZUMIEĆ. On ma inną kobietę! J mam to rozumieć!!!!!!! A czemu mnie nikt nie rozumie??? Nienawidzę swojego życia!

Han.Fan, też jestem z tobą, mimo, że były mąż jeszcze w połogu był ciałem przy mnie to duszą też go nie było. Nawet dwóch tygodni nie wziął tacierzyńskiego, bo ciągnęło go już do dziuni. Miałam też trudny połóg, problemy z laktacją, potem poporodowe zapalenie tarczycy i dokładnie takie same myśli jak ty, żałowałam że nam się udało zajść, bo po co to wszystko skoro on odchodzi, cały czas płakałam. Chciało mi się wyć jak jeszcze usłyszałam, że nie może na mnie patrzeć bo ciągle mnie boli... a bolało długo. To wszystko hormony za chwilę się ustabilizują i będzie lepiej. Trzeba przetrwać ten czas jest bardzo trudny w samotności ale obiecuje ci, że jak tylko hormony się ustabilizują i dziecko złapie z tobą pierwszy kontakt rozpłyniesz się momentalnie. Wszytko ci wynagrodzi. Też w to nie wierzyłam ale tak było. Nie spodziewałam się, że tak to działa. Jak potrzebujesz jakiegokolwiek wsparcia to pisz, moja ma już 2,5 roku więc jakieś doświadczenie już mam. Syf w mieszkaniu olej to nie ma znaczenia. Odpoczywaj kiedy możesz nie oceniaj się. To ciężki czas i jestem pewna, że dajesz sobie radę tylko postrzeganie masz chwilowo zaburzone. A to co mu powiedziałaś to bardzo dobrze. Na takie zachowanie nie można było inaczej zareagować. Nie wyrzucaj sobie tego w żadnym wypadku.

Han. Fan ja też cię bardzo dobrze rozumiem. Czuję twój gniew na tego żałosnego typa zwanego ojcem. Niesamowite jaki ma tupet by przychodzić do człowieka, którego skrzywdził i jeszcze bardziej mu dokopywać. Jestem z ciebie dumna, że dziada pogoniłaś po tych jego żałosnych tekstach.
Bardzo dobrze cię rozumiem, ja też w momencie zajścia w ciążę poczułam się najbardziej  samotnym człowiekiem w potrzasku bez wyjścia. Po porodzie nie mogłam zaakceptować tego co się działo z moim ciałem. Na rodzinę nie miałam co liczyć. Straszny ból piersi, 40 stopni gorączki, a tu nie ma możliwości się położyć odpocząć. Mój partner jak prosiłam by mi pomógł, odpowiadał "Niee, przecież siedzisz w domu". Ciagły brak pieniędzy, mieszkanie w słabych warunkach. Nie wiedziałam czemu moje dziecko płacze, doprowadzało mnie to do szewskiej pasji. Nie było internetu, pomocy. To była straszna męka.
Z drugiej jednak strony, któregoś dnia poczułam, że jeśli ja go nie  pokocham, to nikt nie będzie kochał  tego małego szkrabiszona. I nikt tak jak on mnie nie pokochał. Jego uśmiech przy pierwszym wstaniu przy szczebelkach łóżeczka. Uśmiech gdy do niego mówiłam. Przytulenie się małym ciałkiem do mojego. Dużo innych pięknych chwil.
Han fan czy możesz liczyć na czyjąś pomoc? Pisałas o mamie.

Nie słuchaj go. Ciekawe jak on by sobie zajebiscie poradził. Dziecko to kawał roboty a Ty jesteś dzielna na tyle ile możesz bo zostalas z tym sama.
Nie ma nikogo bliskiego kto mógłby Ci pomóc? Samotne macierzyństwo to nie lada wyzwanie i nie zarzucaj sobie, ze Ty sobie nie radzisz.
Ma inna kobietę? To jej tylko współczuć. Ogólnie musi byc jakas idiotka skoro widzi jak Ciebie traktuje i własne dziecko. Z pewnością dla niej będzie aniołem i oparciem.
Pomysl o tym co pozywtyne. Masz zdrowe dzieciątko, masz dobry zawód do którego możesz wrócić jak maleństwo pójdzie do żłobka. Teraz warto poprosić kogos bliskiego o pomoc i poszukac tez profesjonalnej pomocy. Ten facet bardzo Cie skrzywdzil , ale juz więcej mu na to nie pozwól.Znajdz w sobie jescze troche sily aby wyjść na prostą a jego zasądź o takie alimenty żeby" usiadł" i ta jego nowa kobieta tez z pewnością sie ucieszy. Skoro tak dobrze zarabia to alimenty też powinien płacić konkretne. Każdy sąd stanie po stronie matki.

Ja pi....

Nóż się otwiera w kieszeni..Po samym przeczytaniu tego wątku człowiek miałby ochotę takiemu "osobnikowi" przemówić do rozumu w odpowiedni sposób.Chociaż gdzie tam rozumu szukać.., chyba dawno go tam nie ma..

Autorko, szczerze wpsółczuję, bo takie odpady nie powinny siebie nazywać w ogóle mężczyznami..

Jesteś kobietą a kobieta, jak chyba wiadomo, może znieść wiele ale zawsze wypływa na powiechnię Bądź silna, bądź odważna i nie wahaj się prosić o pomoc bliskich, jeśli ich masz

Zastanawiam się czy nie istnieje przypadkiem jakaś fundacja np która mogłaby wspomóc Cię pomocą wolontariuszy. Tak sobie pomyślalam, bo teraz jest multum różnych fundacji, jest też trochę ludzi w różnym wieku, którzy chcą pomóc. Są np osoby samotne, które czują się niepotrzebne, którym brak celu a mają dużo czasu. Jeśli nie ma takiej fundacji, to może byś dała radę przez ogłoszenie znaleźć jakieś osoby, które byłyby w stanie wpaść do Ciebie przynajmniej raz w tygodniu i coś ci pomóc. Twoja sytuacja jest szczególna. Gdybyś mieszkała w pobliżu to na pewno wzięłabym pod uwagę by pomoc w ogarnięciu domu, zakupach czy przy dziecku ci zaoferować. Kobieta po porodzie, z małym dzieckiem potrzebuje wsparcia innych. To nie jest bułka z masłem jak się niektórym wydaje. Dziecko zajmuje 24h na dobę a oprócz tego są inne rzeczy, które trzeba robić. Jak przy okazji zamiast wsparcia wali ci się życie, to obiektywnie jest to bardzo trudna sytuacja. I bez takich atrakcji wiele kobiet ma depresję poporodową bo czują jakby nagle ich życie przestało istnieć, bo dziecko całkowicie je zawłaszczyło.

Ludzie przy niemowlaku to często ledwo sobie radzą na początku we dwójkę, oboje chodzą niewyspani. W wielu przypadkach pojawia się babcia, żeby wesprzeć matkę przynajmniej na początku ze 3 mieciące. A Ty zostałaś sama i jeszcze ojciec, który powinien pomóc ma czelność wytykać ci, że nie wystarczająco dobrze sobie radzisz. To jest chamstwo po prostu. Nie wiem co ten facet ma w głowie ale mentalnie to jest raczej chłopcem.

Co do fundacji to hasłowo wrzucając w internet nie znalazłam. Szczerze to zaciekawiło mnie to. Napisałam maila do organizacji która pośredniczy w szukaniu wolontariuszy w mieście żeby się dowiedzieć z kim można porozmawiać o takim pomyśle. W stolicy jest /czy byla akcja pomocy sąsiedzkiej seniorom chyba organizowana przez miasto miedzy innymi. Może daliby radę takie coś ogarnąć. Widać, że nie jest to chyba taka rzadka sytuacja a pomoc może być bardzo potrzebna. Ja to sobie wyobrażam, że jakaś kobieta wolontariusz, czy może więcej niż jedna przychodziłaby zająć się trochę dzieckiem czy pomóc w czymś innym. Takie wolontariaty bywają organizowane w domach samotnych matek czy też w ośrodkach które wspierają imigrantów to czemu trochę tego nie rozszerzyć.

Moim zdaniem od pomocy psychiatrycznej najlepiej zacząć. Depresje poporodowe zdarzają się a Ty mialas jeszcze podwójnie gorzej bo bez wsparcia.
Oczywiście on jest ojcem dziecka więc niech na to dziecko loży pieniądze. Chociaż finansowo musi się zaangażować i to bezsprzecznie. Dojdziesz do siebie , odkujesz się to ma rozwod i alimemty przyjdzie czas.
Na razie słusznie warto skupić się na tym aby odzyskac równowagę.