Problem z mieszkaniem z dziewczyną - Netkobiety.pl

Ja tu widzę tylko czystą kalkulacje ze strony autora, jemu się opłaci mieć 200 zł więcej, podzielić rachunki na pół no bo przecież światło i tak się pali, mieszkanie i tak się ogrzewa, trochę więcej wody i prądu najwyżej pójdzie. Zakupy na pół, mniej jedzenia się zmarnuje bo ciężko sie kupuje dla jednej osoby, dziewczyna zaoszczędzi też. No biznes życia.

Ja bym się chciała zapytać jakie byłyby argumenty i jakby brzmiało zaproszenie do wspólnego zamieszkania gdyby dziewczyna w chwili obecnej miała mieszkanie za darmo? Bo ja nie widziałam nic oprócz chłodnej kalkulacji w poście autora, żadnego więcej czasu razem, wspólne wieczory i takie tam.

Każdy widzi to co mu mówią jego doświadczenia i intencje. Układ z jej mieszkaniem niemożliwy, z jej podejściem. Trzeba szukać chopa z mieszkaniem, albo bulić obcemu.

Jak to dlaczego?
Facet uznał, że skoro on się przyczynia do tego, że jej zostanie w kieszeni trochę kasy, to ma automatyczne prawo do dysponowania nie swoimi pieniędzmi. Jednostronnie uznał, że mu się one należą i w związku z tym wchodzi ze swoją dziewczyną w układ najemca-wynajmujący bez nazywania tego w ten sposób.
Wiesz to coś w stylu, jakbym miała problem z wykonaniem zadania polegającego na nazywaniu ptaków ;-), a Ty byś przyszedł i zrobił to od ręki, a potem powiedział, że „skoro jestem taki zarąbisty i oszczędziłem Tobie godziny siedzenia nad albumem z ptakami, to Ty teraz połowę tego czasu przeznacz na masowanie mi stóp”. No przecież nie ma nic bezinteresownego na tym świecie :-D Dlatego nawet w bliskich relacjach trzeba żydzić i rozliczać partnera z każdej korzyści, którą dzięki Tobie osiąga i ściągać za nią haracz ;-)

Pytanie, jakie rozchodzi się od 7 stron wątku brzmi: Czy WSZYSTKO w naszym życiu, niezależnie od tego, z czym to się wiąże, mamy przeliczać na KORZYŚCI FINANSOWE? Już abstrahujac od tego przykładu czy związków/relacji między ludźmi? Tu jest chyba odpowiedź na pytanie, która niektórym powinna rozjaśnić trochę sytuację..

Idąc tokiem myślenia Kolegów nie warto w życiu zrobić absolutnie NIC bezinteresownie, tudzież wydać jakąś tam sumę na coś/kogoś, wiedząc, że się to nie zwróci lub zwróci się w mniejszym nakładzie, niekoniecznie finansowym..

Magda, próbuję sobie ten przykład wyobrazić, ale ciężko mi idzie Niezbyt pasujące do siebie są te "usługi"

prego, też powyżej przyznałam, że to jest racjonalne rozwiązanie. Bo z biznesowego punktu widzenia, to jest korzystna propozycja dla obu stron.
Sęk w tym, że związek to nie układ biznesowy, a partnerzy w związku wyświadczają sobie różne przysługi, wykonują gesty na rzecz  drugiej osoby nie po to, aby coś zyskać, ale z potrzeby wewnętrznej, bo satysfakcję sprawia uszczęśliwianie drugiej osoby.

Oczywiście miłością się nie najedzą, więc powiedzmy, że z biznesowego punktu widzenia autora rozumiem, dla niektórych nie ma nic za darmo w żadnych okolicznościach, więc także w bliskich relacjach, ale to nie moje klimaty na związek, bo wybieram wspólnotę, w której ludzie z własnej inicjatywy nie obliczonej na zyski dają sobie to, co dla drugiej osoby jest wartościowe. A to wcale nie musi być to samo, tak samo, symetrycznie.

bagienny, możesz inną czynność sobie wymyślić. Chodzi o to, że czujesz się władny gospodarować moim czasem, który dzięki Tobie zaoszczędziłam, bo przecież nie ma nic za darmo a za przysługi trzeba się wysłużyć ;-)

Wymienisz taki gest tej dziewczyny?

Ale po co? Przecież nie o tym jest wątek. Przy takim podejściu to obawiam się, że facet żadnego gestu może się nie doczekać.

Ale podam Ci przykład od siebie. Bo sama kiedyś wyprowadziłam się z domu i zamieszkałam ze swoim facetem. On mnie nie obciążał żadnymi kosztami, bo po prostu mnie kochał, chociaż ja wówczas już zarabiałam i to sporo więcej od niego. Jakiś czas później zaczęłam ze swojej kasy ten domek remontować, bo to był stary, mały domek po jego babci i wymagał remontu. Zainwestowałam sporo więcej niż bym płaciła za najem pokoju, już nie wspominając o swoim czasie i zaangażowaniu, ale wkładałam to w NASZ dom, bo tak go wtedy postrzegałam i z własnej woli. To, że jakiś czas potem uznałam, że mi z tym facetem jednak nie po drodze, to zupełnie inna sprawa, ale jak stanowiliśmy wspólnotę, to nie rozliczaliśmy się z każdego zainwestowanego w związek zasobu.

Ale co niby chce ugrać dziewczyna? W pierwszym poście jest napisane, że planują razem zamieszkać, a nie że ona chce się do niego wprowadzić, żeby było taniej. Jest też podana kwota, którą placi za wynajem, ale bez żadnych informacji, że narzeka z tego powodu.

Albo umie gospodarować swoimi zasobami na tyle że może sobie mieszkać za 1200 zł i nie musi się zgadzać w imię 600 zł na mieszkanie z chłopakiem, który chce z nią zamieszkać bo tak będzie dla każdego taniej a nie dlatego że chce zamieszkać ze swoją dziewczyną. Jak pisałam już wyżej, święty spokój jest bezcenny.
Jeśli jest mądra to wie że kłótnie o pieniądze w związku to jeden z najczęstszych powodów. Jeszcze jak widzi że chłopak ma inne podejście niż ona no to może lepiej sobie jeszcze się sprawdzić na neutralnym gruncie bez przeprowadzek.

oraz

Podpisuje się rękami i nogami. Ten wątek to już nie  roztrząsanie sprawy i położenia autora i jego partnerki tylko mam wrażenie używanie sobie przez sfrustrowanych Panów i durnego hasełka "roszczeniowych Karyn".
Bo, że Panna chciała za siebie płacić to zapomnieli. A to już 8 strona przerzucania się tymi samymi argumentami. Nawet nie ma co czytać, wciąż to samo piszecie

Rita, zdradzę Ci sekret ;-)
Bo ja już tu dużo dłużej od Ciebie jestem.
Zazwyczaj jest tak, że najważniejsze tezy i argumenty oraz możliwości i rozwiązania są jasne po max 2 stronach wątku, a potem to już tylko bicie piany :-D
Powiem więcej, podobne tematy jak ten pojawiają się z zaskakującą regularnością i te dyskusje zawsze wyglądają podobnie.

Prego, co ja przeżywam? toś sobie nadinterpretował Panie. Moja subiektywna ocena tego konkretnego wątku to już moja sprawa, wiesz mi, nie towarzyszą temu żadne emocje, ewentualnie smuteczek. To, że w tym wątku dostrzegam sfrustrowanych Panów głownie, nie znaczy, że w innym nie dostrzegam takich Pań. Ba, sama się frustruje. No i? No i... tu możemy zakończyć

Magda No uczę się powoli, jak dziecko we mgle jeszcze, ale uczę i zawsze człowiek ma nadzieję, że coś ciekawego wpadnie A tu lipa.

Bagienni_k wszystko co piszesz jest dyskusyjne i jest patrzeniem "na jedno oko". Ale nie chce mi się do tego odnosić. Wybrałem jedno zdanie.

A ona może mieszać jego w sprawy związane z opłacaniem swojego czynszu? Według tego co piszesz opowiadanie o swoim czynszu Autorowi -  jest nieprzyzwoite.

Czy informowanie kogoś o wysokości płaconego czynszu to mieszanie go w tę sprawę?
Podczas gdy wynajmowałam pokój, cała masa moich znajomych i duża część rodziny wiedzieli ile płacę za wynajem. Czy to znaczy, że wmieszalam ich wszystkich w tę sprawę? Wysokość czynszu to życiowy temat, który przewija się w codziennych rozmowach. Bardzo dziwnie interpretujesz pewne rzeczy, Prego.

Ale co jest złego w informowaniu kogoś ile się placi czynszu? Nie jestem w stanie zrozumieć Twojej logiki. Przecież ona go nie prosila, żeby płacił ten czynsz za nią.

To nie moja logika, to Twoja logika, która mi domawiasz. Nigdzie nie napisałem przecież, że jest coś złego w tym, że ona mu mówi o swoim czynszu.

Zaczyna się robić nieco pokrętnie..

No cóż, to wszystko, co na ten temat sądzę, zawarłem w poście powyżej: MUSI gdzieś być granica między rozsądkiem(kalkulacją) a przyzwoitością, wynikającą z faktu, że jest się w związku.

Mam kilka przemyśleń opartych na związkach ludzi, których znam:

1. Najczęściej, zdecydowanie najczęściej, jeśli ktoś ma mieszkanie (na kredyt lub nie) to gdy się mieszka razem, opłaty wyglądają tak, że dzieli się kosztami życia (czyli czynsz do wspólnoty/spółdzielni, media, jedzenie, inne wydatki, ale też naprawy bieżące, przynajmniej te drobniejsze); podział na pół lub, przy większej dysproporcji zarobków - proporcjonalnie.
1a: Znam też taki wariant tego rodzaju funkcjonowania, w którym właścicielka mieszkania zarabiała znacznie mniej niż jej chłopak i taka sytuacja przełożyła się na to, że zaczęli prowadzić 2 życia, bo jej po spłacie kredytu i wspólnych kosztów zostawało na życie kilkaset złotych, a jemu kilka tysięcy; on korzystał zatem z różnych udogodnień życiowych (zamawianie jedzenia do pracy, siłownia, kino itd.), a ona żyła bardzo skromnie, ledwo wiążąc koniec z końcem. Rozstali się.

2. Mam też koleżankę, która zakupiła na kredyt mieszkanie (zaraz po studiach, zarobki miała niewysokie) i by móc spłacać kredyt planowała wynajmować jeden pokój komuś; jej chłopak zaproponował, że zatem on od niej ten pokój wynajmie; to rozwiązanie było ok dla nich obojga, ale rzeczywiście funkcjonowali też wtedy tak, że mieli przestrzeń wspólną, a do tego każde swój bardziej prywatny pokój np. do pracy;
3. Znam jedną parę, która wspólnie wynajmowała mieszkanie, zarobki mieli podobne; chłopak zdecydował się na zakup mieszkania na kredyt (dysponował pewnymi oszczędnościami), spłata kredytu była dla niego dużym obciążeniem finansowym. Samodzielnie ponosił koszty remontu i wyposażenia mieszania. Ich budżet spinał się ledwo. Gdy mieli zamieszkać razem, to dziewczyna zaproponowała, że skoro wcześniej opłaty mieszkaniowe stanowiły około połowy ich wydatków (drugą połowę  - jedzenie i "chemia"), to skoro on "wnosi" zasób mieszkania, ona wniesie "zasoby" jedzenia i "chemii", a resztą wydatków będą się dzielić. Jakiś czas tak funkcjonowali, później się pobrali i teraz rozliczają się inaczej.

Moje rozważania są więc takie, że przy stabilnej sytuacji finansowej rzeczywiście rozwiązanie nr 1 wydaje mi się najlepsze. Przy niestabilnej może być warto porozmawiać na ten temat (Edycja: głupio napisałam, zawsze warto rozmawiać, jak się ma stabilną sytuację to też

Można i tak ,można i tak

Ja dokładnie pamiętam ten czas kiedy mieszkania mega podrożały (2003 r.? jakoś tak). Wcześniej nie było takich problemów bo i koszty zakupu jak i najmu były nieporównywalnie mniejsze. Potem już mało kogo było stać na własne z pracy/oszczędności a rata najmu i kredytu bardzo wzrosła wahając średnio od 1,5-2,5 tys. (wtedy udzielano bez problemu bez wkładu własnego, no ale wiadomo w mniejszych miejscowościach to mogło być ok 1 tys.), czyli wypłatę jednego, albo znaczną jego część jeśli zarabiał najniższą krajową. Stąd zaczęły w relacjach międzyludzkich pojawiać coraz większe problemy w tym temacie.
Jak ktoś zarabia 10 tys./msc, to pół biedy.. ale jak najmniejszą krajową albo nawet średnią to jest problem jak to dograć. Wtedy był bum na kupowanie mieszkań, często we frankach, każdy chciał mieć swoje... nie ważne, że będzie spłacał 30l, ważne że swoje i przy często niezbyt płatnej pracy. Często też licząc, że jak znajdzie 2 połówkę, to mu w tym pomoże. Tylko no właśnie.. jak i na ile? Skoro mieszkanie nie jej/jego.
Drogie mieszkania/kredyty nie jedną relację zepsuły. Bo jednak to duże obciążenie dla jednej osoby i za długi czas kredytowania. Jak jeszcze razem biorą kredyt to pół biedy ale jeśli jedno do drugiego wprowadza i oboje zarabiają niewiele albo średnio, to jest problem.

SaraS Ten przykład z nartami ciekawy, ale rozumiem, że oczekiwałabyś jednorazowego obiadu a nie za każdą lekcję? Wydaje mi się, że można tak postąpić jeden raz, ale co, jeśli oczekujemy podobnego rodzaju zapłaty za każdym razem? Zależy pewnie sporo od kontekstu wypowiedzi i danej sytuacji, bo jeśli bym coś takiego usłyszał od kogoś, to bym pomyślał właśnie, że jest roszczeniowy.
Może nie jestem samarytaninem ani instytucją charatatywną, ale w niektórych przypadkach wolę po prostu coś komuś ofiarować bezinteresownie. Co nie oznacza, że będę tak postępował cały czas.
Za takie jednorazowe akcje raczej bym nieczego nie oczekiwał. Co innego, jeśli w rewanżu druga osoba SAMA Z SIEBIE coś zaproponuje potem, to wtedy nie widzę problemu, żeby nie skorzystać..

Nie rozumiem czemu Ty i kilka innych użytkowniczek upieracie się przy tym micie. To znaczy podejrzewam jak to rozumujecie. Takie myślenie przypomina mi wymuszanie przez PIS heroizmu kobiet, co do rodzenia dzieci w imię jedynie słusznej ideologii. Nie można od ludzi oczekiwać, by robili coś dla nas za darmo. To jest nieludzkie, rodzące frustracje i nieporozumienia. Nikt niczego nie musi robić za darmo. Związków nie tworzy się po to żeby wzajemnie sobie świadczyć darmowe przysługi to błąd w myśleniu. Wtedy zawsze będzie, a ja mu dom wyremontowałam, a ja mu tyłka dawałam, a ja jej wypłatę dawałem.

To powiem Ci prego, żę ja na przykład nie rozumiem z kolei Twojego myślenia. Błagam, nie mieszjamy już w to polityki czy w ogóle tego wymiaru, jakim jest temat aborcji czy wtrącania się państwa w życie PRYWATNE obywateli.
Naprawdę wszystko, bez wyjątku co robisz w swoim życiu, to coś, za co oczekujesz zapłaty, w jakiejkolwiek formie? Nie zdarzyło Ci się nigdy nie zrobić niczego ot tak z dobroci serca czy bardziej realnie patrząc, zwykłej ludzkiej przyzwoitości? Kuźwa, jakbym miał takie myślenie, to nawet chcąc wejść z kimś w związek, chyba bym odpuścił, wiedząc, że musże do niego podchodzić w sposób całkowicie wyrachowany.
Przecież tu nikt nie mówi o tym, żeby się poświęcać całkowicie i rezygnować ze swoich przyjemności czy wygód, ale znaleźć jakąś nić porozumienia. Stanie Ci się coś, jeśli udzielisz komuś takiej darmowej lekcji jazdy na nartach, chociażby ten jeden raz? Będziesz zawsze oczekiwał zapłaty czy rewanżu, stawiając warunek: " naczuę Cię, jak mi postawisz obiad!"
Wydaje mi się, że poruszamy się trochę po innym torze, bo myślisz zbyt ogólnie. Tak, jakby ZAWSZE w każdym związku, kazdy się poświęcał dla każdego, rezygnując ze swoich potrzeb. A to przecież chodzi o jakieś większe lub mniejsze gesty, czy przyjemności które ofiaruje się partnerowi. No nie wiem, czy ja bym wytrzymał w relacji, gdzie dziewczyna jest ze mną tylko dlatego, żę jej się to opłaca.

Czy naprawdę nie nie ma dla Was różnicy między naiwną ofiarnością czy podporządkowaniem się komuś i rezygnacji z siebie a drobnymi gestami, które sprawiają przyjemność partnerowi? Posługując się podanym przykładem z nartami: jeśli RAZ zaofiaruję komuś, że poświęcę dla niego swój czas, nie żądając nic w zamian i da mmu tą lekcję, to znaczy, że już będę musiał postąepować tak cały czas? Bo on wyczuje, że jestem "frajerem" i będzie oczekiwał dalszych lekcji za free? Chyba każdy powinien stawiać jakieś granice, ale to nie znaczy, że mamy postępować, jak ci Żydzi z przysłowia. Jeśli takie postpowanie się sprawdza w życiu zawodowym( choć też nie powinno tak być zawsze), to chyba nie znaczy, że muszę w ten sposób działać wobec bliskich czy rodziny.

edit:
SaraS Może to zależy od sytuacji, ale jeśli stać mnie na ten obiad, to przynajmniej nie będę z góry oczekiwał, że ktoś mi go postawi, za coś, co tak naprawdę względnie mnie dużo nie kosztuje a poza tym sprawiaa przyjmność przekazać mi np wiedzę czy umiejętności komuś bliskiemu czy znajomemu. Takie zdarzenia pokazują chyba, żę nam na kimś zalezy i nie widzimy w tym wszuytkim tylko korzyści dla siebie. Jeśli dajmy na to ta koleżanka sam zaproponuje, że postawi Ci obiad, to wtedy, jak najbardziej, mogę skorzystać.
Idąc tokiem myślenia prego należałoby za KAŻDYM RAZEM rozliczać drugą osobę z poświęconego jej czasu i środków, oczekując rewanżu.
W temacie Autora cały czas się przewija się motyw, żę mieszkając z Autorem dziewczyna płaciłaby połowę rachunków i kosztów jedzenia czy utrzymania mieszkania. To właśnie jest dla mnie akurat sprawiedliwe, bo wspólnie z tego mieszkania korzystają. Co innego kredyt, który to FACET zaciągnął a nie oboje. Tu leży dla mnie ta granica.

no ta ja jako instruktor to miałam specjalny cennik dla znajomych, nic za darmo ale jak trzeba było dać nocleg na miesiąc to nie brałam ani złotówki za to nawet za rachunki więc chyba jednak jestem w stanie chętniej podzielić się wolną przestrzenią niż moim wolnym czasem.

Można i w ten sposób,z tymze to nie są związki "na dobre i złe", a jedynie jakieś tam układy na czas gdy jest dobrze. Jeżeli ktoś nie jest w stanie dostarczać drugiej osobie korzyści, jest z takiego układu wykopywany.

prego Zatem inaczej: jeśli uparcie twierdzisz, że praktycznie za KAŻDĄ czynność w życiu jaką wykonujesz, w szczególności bedąc w relacji z bliską Ci osobą, oczekujesz rewanżu czy/i zapłaty, to rzeczywiście się  nie dogadamy...

Oczywiście, że powinno się znaleźć miejsce na drobne gesty. Tylko że jeśli raz poproszę o coś konkretnego, to znaczy tylko tyle, że akurat jest też coś, czego ja bym chciała/potrzebowała. To nie świadczy o tym, że zawsze za każdą rzecz czegoś oczekuję (chociaż tak ogólnie to jednak oczekuje się jakiejś wzajemności, tyle że już nie tak konkretnie zdefiniowanej). Znacznie dobitniej moim zdaniem o drugiej osobie świadczy to, że mając wskazane, czego ja potrzebuję, nie tylko odmawia, ale wprost mówi, że ona może tylko przyjąć, sama nic za to nie da, mimo że to - w stosunku do oferowanej rzeczy - drobiazg.

I można sobie mówić o bezinteresowności, ale tak totalnie bezinteresownie to ja kocham swojego kota , a rodzice - zapewne - dzieci. Czyli niezależnie od tego, co ten obiekt miłości zrobi. A partnera? Oczywiście kocham najbardziej na świecie, ale jeśli dbam o niego, kiedy źle się czuje, to kiedy ja się będę źle czuła, oczywistym jest, że oczekuję tego samego. Sprawiam mu przyjemności, ale chcę jednocześnie, żeby sprawiał je mi. Robię mu niespodzianki, ale chcę też, żeby robił je mi. Pomagam mu zawsze, jeśli tylko mogę, ale tak samo, kiedy ja będę potrzebowała pomocy, oczekuję, że on mi pomoże.
Co za różnica, czy się o tym mówi wprost (czyli to "nauczę cię jeździć, jak postawisz obiad"), czy zostaje to niewypowiedziane, ale wciąż przecież oczywiste (czyli "zawsze ci pomogę, ale ty też masz mi zawsze pomagać")? Nie ma żadnej, tu i tu czegoś oczekujesz. Bezinteresowność? Jasne, byłaby wtedy, gdybym z pieśnią na ustach robiła dla partnera wszystko, ale rzeczywiście niczego nie oczekiwała. Czyli w zasadzie do związku wystarczyłoby, że ja kogoś kocham, ja dbam, ja się staram, a on zupełnie nic nie musi, bo w końcu ja niczego nie chcę. Super sprawa. XD

Gdybyśmy chcieli jechać z partnerem na wakacje, ja nie miałabym kasy, a on zaproponował, że za to zapłaci, to też nie ja bym prosiła, a przecież on mógłby oczekiwać, że kiedy on będzie czegoś potrzebował, to za to zapłacę.
Ewentualnie mógłby powiedzieć, że możemy pojechać na wakacje do jego górskiej chatki, za którą spłaca kredyt, a ja opłacę nam wyżywienie i dojazd. Nie widziałabym w tym problemu, ale rozumiem, że powinnam się zbuntować, bo to, że on spłaca swoją chatkę, dzięki której mogę mieć tańsze wakacje, nic nie znaczy; ma spłacać grzecznie chatkę, a pozostałe wydatki idealnie na pół.

Moim zdaniem motywacja się nie zmienia niezależnie od tego, czy wprost mówimy o rewanżu czy nie, bo ten rewanż zawsze był czymś stosunkowo niewielkim.
Gdyby motywacją autora był zarobek, to by zaproponował pokój w cenie rynkowej, a nie za 200 zł, podczas gdy - zdaje się - wspominał, że 80% żywności czy czegoś tam "życiowego" pokrywałby on.
Gdyby moją motywacją miał być zarobek, to nie proponowałabym 2 h jazdy, sprzętu i karnetu w zamian za obiad, tylko wzięłabym normalne lekcje, skasowała 90 zł/h, a po sprzęt i karnet wysłałabym do kasy.
Gdyby motywacją jakiegoś faceta miało być wypicie drinka, to byłby niespełna rozumu, proponując w zamian kolację - gdyby zależało mu na drinku, to lepiej by wyszedł na opłaceniu swojej kolacji i swojego drinka niż dwóch kolacji.
Wszędzie motywacją jest to, co powinno być - mieszkanie z drugą osobą, pomoc przyjaciółce, kolacja z interesującą osobą itp. Pytanie jednak, co jest motywacją drugiej strony, jeśli malutki rewanż jest nie do przejścia. Czy kobieta, która oburza się na kupno drinka, chce spędzić czas z facetem czy zjeść kolację za darmo? Czy przyjaciółka chce ze mną spędzić czas na stoku, czy oczekuje po prostu darmowej nauki jazdy i pełnego zaopatrzenia? O co chodzi kobiecie, która chce zamieszkać z partnerem, ale jeśli ma dorzucić mu 200 zł, to woli płacić obcym 1200? O wspólne mieszkanie czy o mieszkanie za darmo?

Problemem wydaje się  w takim razie neico odmienne podejście do pewnych spraw. Dla Autora wydaje się oczywiste i korzystne, kiedy dziewczyna SAMA zaoszczędzi przy okazji mieszkając z nim. Zapewne będzie się upierał przy tym, że jest dla niego ważna i ją kocha. Jednak nie pomyślał, że moze ona uznaje, że nie powinno się oczekiwać zapłaty w tej formie, w jakiej on się spodziewał. Zatem ona woli przepłacić, niż zgodzić się na spłacanie kredytu, bo uważa prawdopodobnie, żę to wykracza daleko poza tą granicę, gdzie wystepują wspólne korzyści z mieszkania razem. Ona chyba za te korzyści była gotowa zapłacić połowę rachunków i kosztów utrzymania. Dla niej widocznie tu granica się kończy. W tym widzę tez szkopuł, bo możę właśnie tutaj tkwi przyczyna jej podejścia do całej sprawy? Może uważa, że czuje się "wydojona" z kasy( choć kwota, którą miałaby dorzucać jest dość mała). Może ona czuje sę tak, jakby czuła się Twoja znajoma, gdybyś oczekiwała od niej, że Ci zapłaci za ten jeden raz pełną kwotę?

Pewnie to w dużej mierze zależy od indywidualnej sytuacji, ale ja po prostu czułbym się głupio gdybym miał OCZEKIWAĆ Z GÓRY( nawet nie zgadzać się na czyjąś propozycję), że partner będzie mi się dorzucał do kredytu, kiedy sam mam dobrą sytuację materialną a druga strona zobowiązuje się płacić pewną kwotę za te rachunki czy zakupy.

Staram się dostrzegać płynność czy skalę danego zjawiska. Z tego względu, w moim odczuciu, płacenie za rachunki czy zakupy jest rzeczą naturalną, podczas gdy dorzucanie się do kredytu to juz zwykłe przekroczenie granicy przyzwoitości.

Traci finansowo, co w swoich oczach tym zyskuje to już inna kwestia (chociażby wspomniany przez niektórych użytkowników święty spokój tudzież kolejny krok w stronę dotarcia się na podłożu finansowym)

prego Zrozum chłopie, że mam inne podejście od Twojego, tyle powinno Ci wystarczyć.
Jeśli ktoś wszystko przelicza na kasę i bezpośrednie zyski finansowe, to już jest jego problem..Każdy najwidoczniej ma swoją prawdę a niektórym tak trudno dostrzec, że można inaczej patrzeć na relacje międzyludzkie, niż jak na kontrakt. Niech sobie dziewczyna buli więcej, widocznie ma trochę inną wizję związku i podejścia do owych korzyści z niego wynikających.

Tutaj w ogóle Autor nie zostawił żadnego pola do rozmów czy negocjacji, założył, że tak będzie lepiej, bo panna zaoszczędzi i on zaoszczędzi. "Święty" pieniądz rządzi.