Nie lubię życia w parze z facetem - Netkobiety.pl

Po tym, jak Autorka zaczęła coraz głębiej opisywać swoją sytuację, jest to zupełnie prawdopodobne.

Uderza mnie w tym wszywtkim coś jeszcze. Nie dalej, jak wczoraj przeglądając FB, wyświetlił mi się w proponowanych post z linkiem do pewnego artykułu. Dotyczył kobiety, która po kilku latach stwierdziła, że oddejdzie od męża, który...jest dla niej przyjacielem, stara się cały czas o nią, będąc troskliwym, pomocnym i opiekuńczym, no po porstu człowiekiem do rany przyłóż... Od razu skojarzyłem to  z tym wątkiem, bo na pierwszy rzut oka można było odnieść wrażenie, że w obu przypadkach kobieta się zwyczajnie dusi, nie mogąc znaleźć żadnej osobistej przestrzeni. Teraz jednak, ma się wrażenie, że JAKIEKOLWIEK oppiekuńcze zachowanie tego typu ze strony faceta irytowało tamtą kobietę, tak samo denerwuje Autorkę, tylko jednocześnie Lambadziunia twierdzi, że jej to odpowiada i docenia partnera za takie właśnie zachowanie.
Tamta kobieta doszła po czasie do wniosku, że "zaniedbała fizycznie i mentalnie"swojego męża, bo patrzuyła cały czas na siebie i nie doceniała tego, co dla niej robi, będąc obojętną na jego potrzeby. W końcu doszło do rozwodu.
Dlatego takie przypadki są zastanawiające, bo nigdy nie wiadomo jak bardzo takie zachowania, jak u faceta Autorki należałoby traktować.

Nie zgadzam się, że to sponsoring I nie mogę znieść mojego faceta. Uważam, że mam problem z uczuciem bycia zawłaszczoną, co zresztą można wytłumaczyć moją przeszłością (toksyczna, zawlaszczajaca rodzina plus pierwszy w życiu partner który groził mi samobójstwem gdybym go rzuciła). Dodam, że kilka lat temu pomieszkiwalam z facetem w którym byłam zakochana po uszy (mniejsza o to, że to drań, ale motylki w brzuchu zaliczyłam) I skończyło się tak samo: czułam się sciśnięta, zawłaszczona, uciekałam do samotności. Nic nie jest takie jednowymiarowe: prawdziwa miłość versus wyrachowanie.

Czytając wszystkie posty tez mam podobne zdanie co wcale nie zmienia faktu że jest introwertyczką. Znalazłem ciekawy portal [nieregulaminowy link]

A z resztą postu zgadzasz się czy nie?

Moim zdaniem - niekoniecznie. Mało chociażby tu, na forum, wątków, gdzie wszyscy wypowiadający się wskazują, że kobiecie nie zależy, ale facet uparcie widzi nadzieję? Nie każdy musi być od razu desperatem, wystarczy, że mu zależy. Do tego niech autorka mydli mu oczy jakimiś tekstami o potrzebie przestrzeni zamiast kawy na ławę i już. Opiekuńczy przy tym, to jej przecież nie zostawi ot tak, bo ona nie za często chce z nim rozmawiać. Woli się łudzić. I to nie jest dobre, ale nie oznacza od razu bycia bluszczem czy desperatem.

Zresztą jakie tu mamy oznaki tego bycia bluszczem poza odczuciami autorki? Że mówi coś do niej w tramwaju? No nie wiem, może ja dziwna jestem, ale jak jadę gdzieś z facetem, to nie zabraniam mu się odzywać, bo "przeszkadza oglądać świat". Że woli jedną kołdrę? Wiele osób woli; ostatecznie coś autorka pisała, że zamówił drugą. Nie przesadzajmy.

Moim zdaniem autorce facet jest obojętny, w związku z czym sama jego obecność ją drażni - jako ta w gruncie rzeczy niepożądana, ale wymuszona sytuacją. I to, tak podejrzewam, może drażnić jeszcze bardziej; ta świadomość, że tyle mu zawdzięcza i musi go znosić. Ludzie nie lubią mieć długów wdzięczności. Coś mi się nawet kojarzą jakieś badania, z których wynikało, że przysługi zwiększają sympatię darczyńcy do biorcy, a nie odwrotnie. A tu łazi autorce po domu taki wyrzut sumienia jak przypomnienie o "długu", czegoś chce, a nawet go w diabły nie można posłać. Komu by było dobrze w takiej sytuacji?

Bycie bluszczem można rozumieć w sumie szeroko. Na początku, jak się czyta coś takiego, ma się wrażęnie, że ta osoba, będąca owym bluszczem, nie chce się od partnera odkleić..Z drugiej strony może być tak, że facet jest zwyczajnie opekuńczy, bo mu rzeczywiście zależy? Tylko skoro sam widzi i wie, że on czegoś więcej potrzebuje, niż ciągła "opieka" nad Autorką, to dlaczego w tym siedzi? W imię szlachetności i przyzwoistości? Gdyby Autorka otwarcie powiedziała, że nic się jej w tym nie podoba, to być może juz dawno by to zakończyła. Tymczasem twierdzi, że mimo wszystko sama czuje się bezradna i potrzebuje tej opiekuńczości i uwagi, bo inaczej sobie nie poradzi. Przeszkadza jej obecność partnera i te wszytkie jego "nachalne" działania a jednocześnie tego potrzebuje?
W takim układzie, to dla niektórych troskliwość czy opiekuńczość w ogóle nie będa brane pod uwagę, jesli przyjdzie im starać się o partnera? Potem pojawiają się narzekania, że partner o kogoś nie dba czy nie zwraca uwagi na potrzeby...

Swoją drogą, to w tym artykule wspomniana kobieta twierdziła, że 2 lata(!) jej zajęło, żeby się w końcu przemóc i powiedzieć mężowi prosto w twarz, że go nie kocha, bo nie pasują do siebie.. To można się zastanowić, czy ktoś taki rzeczywiście potrzebuje tyle czasu na otrzeźwienie czy zwyczajnie na swój sposób korzysta z tego, co oferuje partner, mimo, że się męczy w takiej relacji. Czy raczej oboje się męczą..

Ja jeszcze tak nieśmiało chciałabym przypomnieć, że Oni mieszkają ze sobą 3 lata!
To nie jest początek związku, gdzie dopiero poznajemy  się nawzajem i uczymy się siebie.
Początki związku są najpiękniejsze, jak i najtrudniejsze zarówno. To podczas pierwszych miesięcy mamy prawo nie wiedzieć, że coś denerwuje drugą stronę, strzelać focha, obrażać się.
Pierwsze miesiące związku powinny weryfikować czy dana osoba jest nam najbliższa czy nie, czy potrafimy być z tą osobą, pomimo jej wad.

Gdyby Autorka nie napisała, że mieszkają już ze sobą trzeci rok, nie zorientowałabym się, że to jest związek z długim stażem.

P.S. Wiadomo, że czasami związki się rozpadają z różnych przyczyn, ale nie o to mi chodziło opisując początki związku.

Nie uważam Autorki za dziwną. Jest bardziej introwertyczna niż wielu innych ludzi, i tyle.

Dobrze ją rozumiem, bo tez tak mam. Większość czasu lubię spedzać we wlasnym towarzystwie, do takiego stopnia, ze swiadomie pracuje z domu, a nie w biurze. Od prawie dekady jestem w udanym związku i bardzo kocham mojego partnera, ale gdybym miała spędzac z nim cale dnie, to by mi wybiło. Niezaleznie od tego jakim uczuciem mogę kogoś darzyć, to po prostu nie jestem w stanie znieść obecności drugiej osoby poza ramą jakiś 3-4 godzin. A sypialnię też lubię mieć dla siebie i w lóżku z drugim czlowiekiem bym się nigdy nie wyspała.

Tylko ja mam szczęście, że Miśkowi to nie przeszkadza. Zamiast suszyć mi glowę, ze nie mam ochoty spedzac calego weekendu razem, idzie na rower, pogada na skypie z kumplem, ogarnie ogródek- po prostu potrafi się sam soba zająć. U partnera Autorki widzę nieumiejetność widzenia sytuacji z innego punktu widzenia niż jego wlasny i brak szacunku dla jej potrzeby komfortu. Nie wiem, ale ja z kims takim bym nie została.

Po przeczytaniu dokładnie wszystkich stron, a nie tylko pierwszego posta, dochodze do wniosku, że Autorka z własnego wyrachowania, zgotowala sobie ten los. Nie kochała tego mężczyzny i nadal nie kocha, ale jest od niego finansowo uzalezniona, więc nie dziwię się, że tlamsi wlasne odczucia i nie stawia granic. Oczywiście, to nie jest zdrowa sytuacja. Jak samemu nie potrafi się/ nie chce asertywnie wyznaczać parametrów, inni tez nie bedą mieli dla nich szacunku.

I faktycznie, ja nigdy sie nie prosilam w związku o to czy mam swoją sypialnię, chodze sama na spacery, idę sobie poczytać- po prostu to robię. Tylko, że do tego potrzebne jest branie odpowiedzialności za samą siebie, której Autorce kompletnie brak. Na jej miejscu zaczełabym od tego.

A ile to osób tkwi w związkach oszukując się że partner nas kocha, że mu zależy itd? Łatwo jest poznać czyjeś intencje gdy mówi nam wprost "nic do Ciebie nie czuje i mnie nie interesujesz", gorzej natomiast jak dostaje się sprzeczne sygnały: z jednej strony ta nasza druga połówka jakaś taka niezbyt w nas wpatrzona, niezbyt zakochana, czasem robi coś co wręcz przeczy idei kochającego związku, no a z drugiej przecież mówi że jej zależy, że kocha, seks jest, wspólne mieszkanie jest. Ja myślę że multum ludzi ląduje w takich relacjach i latami się łudzi że partner kocha i jest spoko wszystko

Mało jest rzeczy, które potrafią mnie zaskoczyć.. Jeśli jednak mieszkają ze sobą już 6 lat(!), to czy on nie jest w stanie wyrazić jej swoich potrzeb, jeśli oczywiście mu czegoś brakuje i Autorka nie daje mu tego, czego facet oczekiwałby od kobiety w związku. 6 lat..W tym momencie gość jawi się jako zwyczajny cierpiętnik..

Może po prostu wystarcza mu to, co dostaje czy co w ogóle z tego ma, bo dużo ważniejsze dla niego jest to, co sam daje Autorce..Mimo, że widzi lub (udaje, że nie widzi), iż ją to irytuje..? Coś na zasadzie: moim paliwem jest Twoje szczęście/ sprawianie Tobie przyjemności/pomoc etc.."

jeśłi na jakieś pytanie nie odpowiedziałam to poprpstu przeoczyłam. Nie zgadzam się z tymi opiniami, że siedzę jak księżniczka i nic nie robię i wykorzystuję partnera. Absolutnie tak nie jest. Nie jest też tak, że usprawiedliwiam swoją bierność przeszlością. Nie czuję potrzeby się tłumaczyć przed forum, więc poprzestanę na tym krótkich kilku zdaniach. Nie twierdzę też, że gdybym miała pracę i mieszkanie nie chciałabym znać partnera, absolutnie tak nie jest, a jeśli gdzieś moja odpowiedź zabrzmiała jakbym tak myślałą, to przepraszam, źle wyraziłam myśli. Na pewno chciałabym by relacja z tycm człowiekiem była na innych zasadach.  Niektórzy wspomogli mnie radą, za co dziękuję, dziękuję też za nieprzychylne komentarze, być może tak mój problem wygląda z boku, to też daje mi do myślenia. Dobranoc

Lambadziunia czytałam większość postów i co mogę powiedzieć to że sytuacja w której jesteś przypomina moja ale w odwrotnej wersji.. Ja byłam takim co zabiera przestrzeń. Mój partner tzn już ex miał tak samo jak ty... prosił mnie abym dała mu przestrzeń i że on lubi przebywać sam w swoim towarzystwie... No ja przegięłam i było dużo takich sytuacji że było mnie za dużo... Teraz nie jesteśmy razem bo miał dość.. Doszły oczywiście moje wady charakteru i inne rzeczy ale napisze o tym wszystkim osobny post... a mieszkamy nadal do czerwca potem kazdy na swoje. Twój post uświadomił mi co ja zrobiłam... Każdy ma prawo do swojej przestrzeni wiec Ty tym bardziej. Jeśli kochasz partnera to postaw granice i on powinien je uszanowac