Nie lubię życia w parze z facetem - Netkobiety.pl

Oczywiście, że nie wie. Facetowi zdaje się, że jest w związku, a de facto jest w układzie sponsorskim. On ją utrzymuje, w zamian dostaje trochę udawanego zainteresowania i pewnie czasem seks. Niestety, nie ma świadomości czym w rzeczywistości jest ta relacja...

Niewykluczone że wie i mu taki układ pasuje. Możliwe też, że stosuje wobec autorki coś na kształt  biernej przemocy, co przejawia się w ciągłym stawianiu autorki przed faktem, że musi być jak on chce. Nie zauważa, bo nie chce widzieć, że ona potrzebuje odrobiny własnej przestrzeni (ta sławetna osobna kołdra do spania, na którą nie wyraził zgody). W normalnie funkcjonującym związku z kobietą która nie ma tych wszystkich lęków, jest samowystarczalna i samodzielna ona przyholowałaby któregoś dnia tę kołdrę do domu i tyle. Ciągły lęk autorki o to, że gdy zacznie zbyt mocno egzekwować swoje prawa w związku, to on ją po prostu wywali za drzwi, też wiele mówi. Można w związku stosować "przemoc w białych rękawiczkach", taką którą często trudno zauważyć nie tylko komuś postronnemu, ale nawet osobie, która jej doświadcza.
Dlatego ważne jest, aby autorka o wszystkim co dzieje się w jej związku mówiła terapeucie.

Proszę wytłumacz mi, dlaczego w takim razie On też zachowuje się jak w układzie sponsorski?
Utrzymuje Autorkę w zamian za nic ma Jej potrzeby.
Jej potrzeby spania pod dwoma kołdrami.
Jej potrzeby, aby w ciszy mogła pooglądać przez okno tramwaju nowe miasto.
Jej potrzeby, aby o 22.00 ściszył muzykę i nie prowokował psa do ujadania.

Serio uważasz, że po 3 latach!!! mieszkania ze sobą to jest normalne, że Oni się tak traktują?
Naprawdę Twoim zdaniem Facet myśli, że jest w normalnym związku?

A może dla Ciebie to jest też normalny związek, gdzie druga strona nie respektuje dobra swojego partnera?

Droga Krejzolko, jak mam Ci w kilku słowach wytłumaczyć dla czego jest dobrym człowiekiem?:) No jest, musisz mi uwierzyć na słowo:) Pomaga mi finansowo jak i psychicznie, daje wsparcie, zapewnia o mojej wartości (już wspominałam, że mam adekwatne do swoich osiągnięć zawodowych  poczucie wartości- czyli zerowe), kibicuje, trzyma kciuki, pomaga, załatwia, opłaca terapeutę, sam czasem jest moim terapeutą, np kiedy pomaga mi wyjść  z głębokich dołków. To w nim cenię. Problem który opisałam to inne pojmowanie bycia w związku, a nie przemoc.
Jak to się stało że jesteśmy w związku- normalnie, poznaliśmy się, zaprzyjaźniliśmy i zamieszkaliśmy razem.
Tak, był w związku już kiedyś.

EDIT:

Nie zgadzam się, że ZA NIC MA potrzeby. Partner nie lekceważy tych potrzeb, tylko bardziej się nimi zadręcza i zachodzi w głowę czemu ja się odgradzam. On chce być blizko, wszystko razem, para, związek, misie pysie, na zawsze  razem. Ja tych interakcji tyle nie potrzebuję, może z 10 procent tego potrzebuję, reszta jest dla mnie przejedzeniem. Ale nei zgodzę się w zadnym wypadku, że partner "lekceważy". Z tą kołdrą to już zamówiłam tak btw. Partner nie jest jakimś tyranem, który mówi stanowcze nie kołdrze i moim potrzebom. On poprostu zachodzi w głowę dla czego ja chcę się tak odgradzać, dla czego nie możemy spać przyklejeni do siebie, dla czego nie chcę z nim nawijać 24/7. Jego to martwi i alarmuje, że coś jest nie tak w związku.

!!!!
Tu jest pies pogrzebany, w tych twoich słowach. Boisz się że zostaniesz bez dachu nad głową, więc gdzieś jest tego przyczyna. Jeśli on jest taki wspaniały jak mówisz, to dlaczego ten strach?

A co, wspaniały człowiek nie może zmienić zdania co do bycia z kimś? Jak ktoś kogoś rzuci to oznacza, że jest złym człowiekiem? Trzeba się trzymać swojego pierwszego związku i ma być to już ten jedyny, bo jak nie to co? Będzie się ostatnią świnią, która porzuciła? Partner ma prawo zmienić zdanie co do naszej relacji w każdej chwili tak samo jak i ja mam prawo. I nie oznacza to, że jest się wtedy złym człowiekiem, ludzie się rozstają, poprostu.

Fakt, bywa że się rozstają. Nie zmienia to faktu, że jeśli rozstają się bo nie zdołali podporządkować sobie partnera w 100% to już ani zdrowe, ani normalne nie jest. Tym gorzej, jeśli wykopany z życia partner obwinia o to siebie, bo nie widzi i nie czuje, że związek powinien wyglądać inaczej.

Strasznie dużo sprzeczności w tym, co piszesz Autorko.. Z jednej strony mówisz, żę spełnia Twoje oczekiwania, zachwalasz go, jak bardzo jest dobry, ale coś Ci w nim przeszkadza, co ciężko jest Ci zmienić..Niby wszystko jest OK, bo partner zaspokaja Twoje potrzeby, ale i tak pewnych rzeczy nie widzi czy raczej nie che zrozumieć. Tobie niby to przeszkadza, ale boisz się, żę odejdzie, jeśli nie przyjmiesz jego zasad czy nie zaczniesz patrzeć na waszą relację tak, jak on to widzi..

To może inaczej: Są kobiety które zniosą wszystko, aby tylko mieć dach nad głową i kąt do spania. Niektóre pozwalają nawet na przemoc fizyczną wobec siebie. Układ chory, ale czasem funkcjonuje latami i mniejsza o powody, bo twoje już nam tutaj wyłuszczyłaś.

Albo więc usamodzielnisz się i coś zmienisz w swoim życiu, albo pogódź się z tym co jest,  bo charakteru partnera nie uda ci się zmienić.

Twój terapeuta wie, w jakiej psychicznej matni żyjesz? Czy też mu szczędzisz informacji, jak nam na początku.

To uczucie, które do niego żywisz, po tym, co teraz opisałaś, wygląda raczej na taką wdzięczność z okazanej pomocy, ale czy to można miłością nazwać?

Nie, to są bardzo łatwe pytania a jeszcze łatwiejsze odpowiedzi.

Prawdziwa miłość związkowa nie jest równoznaczna z wdzięcznością o wyrwanie kogoś z bagna.
Jasne ja też jestem wdzieczna Mojemu, wdzięczna, że żywi do mnie prawdziwą miłość.

Strasznie mi Ciebie żal.

Czekaj bo zgłupiałam.
Nie rozumiem tych słów: "Krejzolko nie mylmy miłości, zakochaniem."
Czyli, że ja mylę miłość z zakochaniem?

Mi siebie też. Wolałabym być samodzielną, silną, pewną siebie business woman I przeżywać miłość jak z telenoweli. Ale nie jestem. życie.

Przecież autorka jasno już powiedziała, że go nie kocha taką miłością romantyczną, a przynajmniej nie na tyle, żeby ciągnąć ten związek, padły słowa: gdybym mogła odejść to bym odeszła. Ale jest z nim, bo bez niego będzie bezdomna, samotna, bez pieniędzy na terapię.

Ja się nie dziwię, że facet się jej kurczowo łapie, wyobrażam sobie, że on się zakochał, ratuje ją jak może, przykleja się do niej, dlatego, że wie, że to już niedługo się skończy. Ona jest oddalona, nieobecna, bo nie chce być w tym związku w taki sposób, on nie dostaje tego, czego by potrzebował (podskórnie wie, że to pozory, że ona to znosi, bo nie ma wyjścia, ale to nie karmi).
Chce być przyklejony, bo boi się jej odejścia, i myśli, że coś tak zdziała. Tak jak w wątku obok z odwróconymi rolami - ona nie zaspokaja jego potrzeb, ten kontakt, więź jest powierzchowna, więc on zadowala się ILOŚCIĄ, a nie jakością.

Jak sama nazwa wskazuje "miłość jak z telenoweli" występuje tylko w telenowelach.
Więc to nie wyznacznik.:)

Ja Ci życzę takiej normalnej miłości związkowej!!!

A i szczerze życzę Ci, abyś pokonała wszelkie demony i odnalazła wewnętrzny spokój.
I abyś w końcu była niezależna we wszystkich aspektach życia!!!

Nie znam się na związkach z rozsądku, ale to co piszę Autorka to nie wydaję mi się, że to jest nawet związek z rozsądku.
Dla mnie związek z rozsądku, jest wtedy, kiedy wiadomo, nie ma niczego związanego z zakochaniem, pożądaniem, jest za to szacunek, może i przyjaźń. Wiadomo od samego początku, jakie są ustalenia.

A tutaj nie ma nawet elementarnych praw do bycia na chwilę sam ze sobą bo zaraz obraza, że związek to ciągłe przebywanie ze sobą.

Ja nie idealizuję związku z miłości, bo doskonale wiem, jak się czasem kończy.

Ale wiem doskonale, że nie mogłabym się odnaleźć w takim układzie, w jakim jest Autorka.
Wiem, że nie ma łatwo i naprawdę bardzo Jej współczuję, ale chociażby ten ciągły strach, że Ją opuści bo nie będzie wystarczająco dobra, to już pokazuje, że to z żadnym związkiem nawet i z rozsądku nie ma nic wspólnego.

Zakochane osoby, które wiedzą, że ta druga osoba nie odzwzajemnia ich uczuć, zrobią wszystko nawet wbrew sobie, aby zadowolić tę osobę.
Będą desperatami.

Tutaj tego nie ma.
Tutaj Pan wie, że ma przewagę nad Autorką i to wykorzystuje w perfidny sposób.

No właśnie  do jasności obrazu partnera autorki brakuje mi tej zdecydowanej jej reakcji by wiedzieć czy on tak ma czy niektóre rzeczy w jej głowie się toczą .bo o czytanie w myślach go nie posądzam.
Nie jest on też z tych mężczyzn co dają dużo wolności i przestrzeni, ale tacy to nie wyciągsja z bagna tylko mówią masz nogi ksiezniczko dasz radę.:)

Lambadziuniu, to może inaczej, bo bardzo się ślizgasz - czy on wie, że jesteś z nim tylko dlatego, że dzięki jego dobroci masz dach nad głową, ale gdyby Twoja sytuacja była inna, byłabyś samodzielna i sama mogła sobie zapewnić jakieś lokum, to nie czułabyś się na tyle przywiązana, by nadal z nim być i żyć, "służąc" swoim towarzystwem? Jesteś z nim na tyle szczera, a jedynie on udaje, że nie słyszy, ewentualnie godzi się na to świadomie, bo z jakiegoś powodu ten układ mu odpowiada? Czy może przyciśnięta sytuacją zaciskasz zęby i udajesz, że Ci na nim bezinteresownie zależy?

W moim odczuciu teoria z dobrocią służy poukładaniu sobie tego jakoś w głowie, ewentualnie zagłuszaniu własnych wyrzutów sumienia.

Trochę nie rozumiem zasadności zadawania takich pytań. W myśl tej retoryki powinnam wyskoczyć z wyznaniem mu, że gdybym była kimś innym nie byłabym z nim, czy jak? Jakbym miała inną przeszłość, była niezależna, silna I pewna siebie to bym z sie z Tobą nawet nie spotkała? Ale nie jestem jak powyżej, jestem sobą, kobietą w trudnej sytuacji o trudnej przeszłości. Może on, gdyby był bogatszy też by się nie wiązał ze mną a z 19letnia modelką z Instagrama ale nie byłoby mi potrzebne takie wyznanie z jego strony. Trochę nie rozumiem dokąd mnie prowadzisz, Olinka. Bo od takiego teoretyzowania I gdybania nie stanę się nagle silną osobą, nie wezmę walizki I nie ruszę ku "przygodzie".

Mniej więcej to mi się tłucze po głowie, od kiedy autorka zdradziła nieco więcej szczegółów na temat tego, co jej partner robi dobrego. Wspiera, kibicuje, pociesza, opłaca psychoterapię, sam robi za psychoterapeutę, motywuje i co tam jeszcze było. No, mocno zaangażowany facet chcący dla swojej damy jak najlepiej; autorka to docenia. Super. Tylko że te jego mile widziane działania są czymś spowodowane - zapewne mieszanką zaangażowania, upodobań, cech charakteru. Dokładnie tak samo jak te działania, które już autorce się nie podobają. Czyli: autorka wzięła sobie mocno zaangażowanego i okazującego to zaangażowanie pana, ale chciałaby wybrać tylko te zachowania-wynikające-z-zaangażowania, które są dla niej korzystne. Jak pan jest taki zaangażowany, że pociesza, płaci, kibicuje, wysłuchuje itd. - super, bo to są rzeczy "dla dobra autorki". Jak pan jest taki zaangażowany, że szuka rozmowy, towarzystwa, bliskości itp., to już źle, bo autorka potrzebuje przestrzeni. Tylko dziwne, że ta potrzeba przestrzeni zupełnie nie przeszkadza wtedy, kiedy to autorkę trzeba wspierać itd.

Wracając do tego, co napisała Ela210: przecież nie problem znaleźć faceta, który potrzebuje tak samo dużo przestrzeni, co autorka. Ile to było? 10% tego, co oferuje obecny? Problem w tym, że jeżeli znalazłaby podobnego do siebie, to on by w tych 10% nie znalazł na to wszystko czasu/ochoty - nie byłoby płacenia na autorkę, nie byłoby "wyciągania z bagna", służenia za psychoterapeutę itd., bo kiedy autorka przyszłaby się wygadać/po wsparcie, usłyszałaby, że ma teraz być cicho, bo on podziwia widok za oknem. Ale - jako się rzekło - taki też by nie zamęczał autorki swoją obecnością. A autorka chciałaby po prostu zjeść ciastko i mieć ciastko. Kiedy ona potrzebuje, partner ma być wzorem zaangażowania, ale kiedy nie - nagle zaangażowanie staje się czymś niepożądanym.

Po co ta ironia? Spróbuj, bądź uczciwa i pozwól mu świadomie zdecydować, zobaczysz co z tego wyniknie. Bo może on takim układem wcale NIE jest zainteresowany i wolałby, aby Cię nie było, jeśli nie kochasz i nie widzisz się u jego boku? Sama zresztą masz świadomość jak bardzo się angażuje, martwi o Ciebie, ile uwagi Tobie poświęca, a przy tym jak bardzo nie rozumie dlaczego się od niego odsuwasz. Uważasz, że jeśli odejdziesz za rok czy dwa, kiedy już staniesz na własne nogi, to wtedy jemu będzie łatwiej? Naprawdę sądzisz, że to w jaki sposób postępujesz jest w stosunku do niego w porządku? Zaraz się okaże, że w ogóle robisz to z uwagi na jego dobro. 

Tylko widzisz, to wszystko podszyte jest zwykłym egoizmem. Ciągle jest tylko ja, ja, ja, a on i jego uczucia nie są ważne? Jego zaangażowanie jest bez znaczenia?
Temat zaczęłaś od żalenia się na partnera, narzekania, że już nie dajesz rady, usiłowałaś wejść w rolę ofiary, co biorąc pod uwagę Twoje nastawienie do tej relacji i rzeczywiste intencje nabrało zupełnie innego wymiaru. Okazuje się bowiem, że to wszystko opiera się na udawaniu i na zwykłym - nazywając rzeczy po imieniu - wyrachowaniu. Dla mnie takie podejście jest nieetyczne, dla Ciebie zaś jak najbardziej w porządku.

No to przecież masz opiekuńczego. Dziwi w takim razie, że irytuje Cię to, że np. martwi się, kiedy Ty się dystansujesz. Nie ma szans, żebyś znalazła faceta opiekuńczego tylko wtedy, kiedy Ci to odpowiada. To tak, jakbyś wybrała pracoholika imponującego Ci zaradnością, stanowiskiem, umiejętnościami, ale jednocześnie narzekała na to, że ma dla Ciebie mało czasu, bo dużo pracuje. Chciałaś jakiejś cechy u mężczyzny i ją masz, ze wszystkimi plusami i minusami.

Inna rzecz to to, że Ty w ogóle nie widzisz, że pod tym względem chcesz tylko brać. Mało tego, przeszkadza Ci fakt, że on śmie oczekiwać, że coś dostanie. Jak to jest, że napisałaś, że cenisz w nim to, że robi za Twojego psychoterapeutę, że wspiera itp., a jednocześnie drażni Cię sam fakt, że on też może potrzebować rozmowy? Olinka ma rację, wyjaśnij panu, jakie masz motywy i powiedz dokładnie, co w nim cenisz. Ciekawe, jak długo będzie chciał być z kimś, kto jest z nim tylko dlatego, że został wyrwany z bagna. To nie związek tylko sponsoring.

Oczywiście, bo tu chodzi o Twoje główne motywy i intencje, którymi się kierujesz. W zdrowej relacji powinna istnieć równowaga, a w Twoim podejściu do związku tego nie ma, jesteś tylko Ty - chłodno kalkulująca ile możesz od partnera otrzymać. To dlatego tak drażni Cię, kiedy on oczekuje jakiejś wzajemności. 
Cała ideologia, jaką sobie do tego dorobiłaś i tak uparcie forsujesz, to już tylko próba zatarcia tego wrażenia.

Oczywiście, że nie musi się wiązać z byciem bluszczem. Pytanie, czy on jest faktycznie bluszczem, czy po prostu wyjątkowo lubi towarzystwo itp., a Ty odbierasz to negatywnie, bo Ty nie lubisz? Poza tym jednak opiekuńczym można być w różnym stopniu. Jednej wystarczy, że facet ją okryje marynarką, gdy jej zimno, żeby go uznać za opiekuńczego, a druga będzie potrzebowała złotego pakietu. Biorąc pod uwagę to, że Ty specjalnie szukałaś tej zaradności i opiekuńczości, oraz to, ile wynikającej z nich pomocy potrzebowałaś/potrzebujesz, zupełnie mnie nie dziwi, że Twój partner się tak zachowuje. Bo raz, że to rzeczywiście musi być wyjątkowo opiekuńczy/pomocny/zaangażowany facet, a dwa, że często jedna cecha idzie w parze z drugą. Czyli skoro on miał być aż tak bardzo opiekuńczy, to bardzo prawdopodobne, że przy tym będzie osobą, która dąży do bliskości i ceni wspólnie spędzony czas; zapewne w tym samym stopniu, co jest opiekuńczy, czyli bardzo. W każdym razie znacznie większa szansa niż na to, że znajdziesz kogoś, kto będzie na tyle zaangażowany/opiekuńczy, żeby cię zawsze wysłuchać, wesprzeć, utrzymywać, ale jednocześnie nie będzie miał żadnych innych potrzeb związanych z Tobą/relacją.

Myślę, że jeden wątek to to, że wybrałaś sobie takiego faceta na partnera to go masz. Chciałaś opiekuńczego, to niestety ma swoje dobre i złe strony. Wybrałaś gadatliwego, absorbującego i każdego dnia, zostając z nim, ciągle go wybierasz. No, Twój wybór.

Inny wątek to jest taki, czy jesteś wobec niego w porządku, będąc z nim w związku z rozsądku, a nie z miłości. Czy on o tym wie i czy się godzi na taki układ? Czy raczej jest tak, że Tobie jest na rękę, że on myśli, że to z miłości, bo on chce związku, w którym jest miłość, a Ty po prostu nie wyprowadzasz go z błędu.

Ja również widzę wiele sprzeczności w kolejnych wypowiedziach Lambadziuni. Niektóre treści wręcz się ze sobą wykluczają. Odnoszę przy tym wrażenie, że Autorka tak bardzo nie chce dopuścić do siebie myśli, że jej postawa jest egoistyczna, że za wszelką cenę usiłuje to sobie jakoś tłumaczyć, niestety chwilami bardzo pokrętnie, co niestety skutkuje tak wyraźnym myślowym bałaganem.
Bo owszem, każdy ma prawo szukać i jeśli znajdzie, to mieć takiego partnera, jakiego sobie wymarzył, ale w tym wszystkim ważna jest jeszcze szczerość intencji i uczciwość.

Prawdę mówiąc coraz bardziej zastanawiam się czy partner istotnie jest tak irytujący, jak to Lambadziunia opisuje, a jej potrzeba ciszy i spokoju tak bardzo niezaspokajana, że stało się to nie do zniesienia, czy może to jednak sytuacja, w której się znalazła, tak bardzo ją frustruje, że nawet nie zdaje sobie sprawy, że jest stale rozdrażniona, w efekcie czego partner irytuje ją już z samego faktu istnienia. Dążę do tego, że to mogą być tzw. emocje wtórne, co znaczy, że szuka tematów zastępczych, bo te wszystkie bodźce same w sobie mogą nie być aż tak męczące, a reakcja jest do nich nieadekwatna właśnie z uwagi na ogólną sytuację i negatywne nastawienie do partnera, którego MUSI znosić. Ten mechanizm przecież tak działa.
Rzecz w tym, że tu wina partnera może być żadna, za to stał się obiektem, na który przelewana jest Autorki złość i wspomniana frustracja.

Niekoniecznie, bo zauważ jak Autorka to sobie tłumaczy - skoro jest to typ opiekuńczy, to przecież na tej relacji też coś zyskuje:

Jednym słowem do wszystkiego można sobie dorobić ideologię .

Ale to właśnie jest przyczyna Twojego problemu. Brak miłości i wyższych uczuć do parntera. Wybralas zaradnego i dobrego partnera- bardzo słusznie! Problem jest tylko taki , ze nie wybralas takiego, którego Ty będziesz kochać i dawaćmu cos z siebie. Ja mam 34 lata i jestem oburzona.
Niestety , ale mimo tego ze mialas zle w życiu nie wszystko będzie się kręcić w koło Ciebie i Twojego problemu. Twoj parter nie będzie przynosil pieniędzy do domu a potem kladl na sofie w pokoju obok żebyś Ty nie czula się " zabluszczona". Wiesz dlaczego ? Bo on tez ma swoje potrzeby. Jestes trochę jak alkoholik w związku. W rodzinie gdzie jest alkoholik wszystko się kreci w okolo nalogu i domownicy muszą zepchnąć swoje pitezeby na dalszy plan. W Twoim przypadku wszystko też ma się kręcić dokoloka Twoich potrzeb. Powiem może troche na wyrost, ale jak juz staniesz na nogi to wtedy zepchniesz partera calkiem w kat a może z nim rozstaniesz. Przestanie być potrzebny.

Z Twoich opisów nie wynika ze jest on typem bluszczu. Zabrania Ci mieć znajomych ? Każe zerwać kontakt z rodziną? Kontroluje rozowy? Czy po prostu jest facetem, który po ciężkim dniu w pracy potrzebuje się przytulić do kogos kpgo kocha ?

Założyłas ten wątek ponieważ nie umiesz żyć z kimś pod jednym dachem. Wniosek tych wszytskich dyskusji jwst jeden " tak nie umiesz".Czy jest jakieś rozwiązanie? Tylko jedno Twoje usamodzielnienie do tego stopnia ze będziesz mogła żyć jako osobna jednostka. Bardzo dobrze , że podjęłas się leczenia i może niedlugo stanie się to faktycznie realne.

Ok, dziękuję za tyle odpowiedzi. Czy wobec tego macie dla mnie jakieś rady co do dalszego postepowania? Bo może się okazać że któraś rada okaże się pomocna, może naświetli mi sytuację. Tyko prosiłbym o rady z wzięciem pod uwagę mojej sytuacji, o ktorej pisałam wczesniej, inaczej będzie to bezużyteczne gadanie.

Ja bym Ci radziła nic nie zmieniać tylko chodzić na terapię tak jak do tej pory i dać sobie czas aby stanąć na dwie nogi. W złej kondycji psychicznej nie powinno podejmować się decyzji mających znaczący wpływ na dalsze życie. 
Co do Twojego współdzielenia życia z partnerem to sama słusznie zauważyłaś ,że nie wychodzi Ci to. Na pewno ciężko oczekiwać ,że partner schowa się za szafą i będzie udawać ,że go nie ma.
Skoro bez niego sobie nie radzisz a z nim jest źle to może warto poczekać na rozwój Twojej terapii a do obecnej sytuacji jakoś się póki co przystosować.