Sprawny rozwód a dalszy byt materialny dzieci - Netkobiety.pl

Brit   -  może przegapiłeś jakiś krytyczny moment po którym zaczęło lecieć w dół, będę się upierała przy tym waszym braku współżycia i podejrzewam, Twoim małym zaangażowaniu w zmianę tego, niektóre kobiety nie potrafią pokazać że seks jest dla nich też ważny, odczuwają jego potrzebę ale nie przełamią się do tego by mężczyźnie zaproponować go wyraźnie, może Twoja zbyt łatwa rezygnacja z tej sfery życia małżeńskiego kazała myśleć żonie że nie jest dla Ciebie dość atrakcyjna,  nie wiem, wiem natomiast że długoletnie małżeństwa z trójką dzieci całkiem dobrze funkcjonują również jako para, pomyśl o tym

Chyba w punkt 'Lady Loka'. Myślę, że bardzo dużo jest prawdy w tym co napisałaś. Problemy obiektywnie nie były aż tak wielkie ale zamiast na bieżąco omawiać to je odkładaliśmy. Mi to nie przeszkadzało ale mojej żonie 'wybuchło' i to nie po zakończeniu wychowywania dzieci ale w połowie. Pytanie czy to koniec czy kryzys i po tym wybuchu jeszcze da się wszystko posklejać. Nie wiem.

Nie pisałem, że nie znam w ogóle kobiet ale że nie rozumiem. To chyba nic dziwnego, przecież wiadomo że mężczyźni i kobiety często rozmijają się komunikacyjnie co do własnych potrzeb i innych spraw ze sfery emocjonalnej, nawet po wielu latach małżeństwa. A ja nie ukrywam, że jestem bardzo słaby w odczytywaniu i rozumieniu emocji nawet na tej 'męskiej' skali.

Ja Ci wierzę Brit że Ty nie rozumiesz kobiet, jest sposób żeby to zmienić tzn poznać swoją żonę ( nawet jak się rozwiedziesz to warto wiedzieć z kim) a więc najprostszym sposobem czy próbą poznawania kogoś jeśli nie ma czasu na 'beczkę soli' to pytać, po prostu zadawać pytania, Ty masz zadawać pytania bo to Ty nie ogarniasz sytuacji, i obyś pamiętał że to co usłyszysz to nie materiał do Twojej oceny jeno do przemyśleń, weryfikacji z tym co jednak już wiesz o żonie, bo coś jednak wiesz, choćby jak wychowuje dzieci ale, ale...już inaczej może wyglądać to jak chciałaby je wychować i też coś nowego mógłbyś się dowiedzieć

Ale mowisz bzdury.

Straszne te wasze niektóre historie i mam nadzieję że nasza tak się nie potoczy ale drugiej strony nie jestem głupi i rozumiem że matka z trójką dzieci po rozwodzie musi walczyć o zapewnienie bytu swojego i dzieci. Jak teraz rozumiem dzięki waszym odpowiedziom, ewentualny nowy partner niewiele musi żonie i dzieciom zapewnić a wszystko będzie nadal w większości spoczywało na mnie. I tutaj będzie problem, nie dlatego że nie chcę, ale dlatego że zawodowo ja już funkcjonuję powyżej swoich możliwości tylko dzięki zastrzykowi energii spowodowanemu posiadaniem rodziny. Nie jestem ani biedny ani kasiasty. 'Dzięki' konieczności zapewnienia bytu żonie i dzieciom przeszedłem z roli zawodowej która w normalnych warunkach zupełnie by mnie satysfakcjonowała na wyższą, lepiej płatną, ale dużo bardziej stresującą i wymagającą, której byłem w stanie podołać głównie dzięki kochającej najbliższej rodzinie jak ją postrzegałem. Od pół roku, po usłyszeniu słowa 'rozwód', już jakby ktoś mi odciął zasilanie i wszystko leci w dół - coraz bardziej powierzchownie wykonuję swoje obowiązki, po łebkach, kwestia czasu jak w firmie ktoś zacznie zauważać. Także koniec końców musimy się z żoną dogadać racjonalnie sami i bez wygórowanych oczekiwań. Wyroki sądów wyrokami sądów a koniec końców żaden sąd nie zmusi mojego pracodawcy żeby zatrudniać nieefektywnego pracownika jeśli takim się stanę. Ja nie pracuję zmianowo żebym musiał tylko zwlec się z łóżka i odfajkować przyjście o tej porze i wyjście o tej, jestem rozliczany za efekty. Jeśli rozwód mnie tak załamie psychicznie, że odbije się to trwale na efektach pracy to koniec końców wszystko odbije się też na żonie i dzieciach więc w naszym wspólnym interesie jest żeby przejść to jak najspokojniej i wzajemnie dogadać się cokolwiek nie postanowimy. Żona o tym dobrze wie więc mam nadzieję że cokolwiek się nie wydarzy to uda nam się to zrobić bez niszczycielskich 'fajerwerków'.

Brit to co napisał Niski nie ma raczej zbyt wiele wspólnego z rzeczywistością,w trochę nadgorliwie -durnowaty sposób chłopak niby broni płci męskiej .
Chyba Cię bardziej chciał nastraszyć i zdopingować do czujności, niż nakreślił obraz faktycznej praktyki rozwodowej "tylko dla facetów",tak myślę.
Napisał nico dyrdymałów ot co.
Najlepiej u prawnika lub radcy poznać swoją indywidualną sytuację oraz prawa,a nie czytać plotki i pogłoski z jakiejś niby statystyki,stereotypów podszytych frustracją rozgoryczeniem,poczuciem krzywdy.

Ta energia nie pochodziła z seksu tylko ze świadomości że mam super rodzinę dla której warto żyć i przekraczać swoje ograniczenia. Niby indywidualnie rozwód nic nie zmienia - wszyscy będziemy nadal tymi samymi osobami - ale jak by na to nie patrzeć to już niestety nie rodziną.

Ad 1) Nie ma czegoś takie jako minimalny okres. No nie ma. Lepiej nie planować, aby się nie rozczarować. Niech ten okres separacji trwa tyle, ile musi. Kto wie, może ta separacja spodoba się Tobie bardziej niż żonie ;-)

Ad 2) Terapię możecie podjąć niezależnie od tego, czy mieszkacie razem, czy nie. Moim zdaniem warto, ale niekoniecznie dlatego, że macie słuchać rad terapeuty, ale żeby postronna osoba stała się dla Was mediatorem. Kilka spotkań i finito.

Zgadzam się całkowicie z powyższym.

Więc nie powinieneś sobie nic zarzucać. To tylko życie, a nie test, w którym tylko jedna odpowiedź jest słuszna. Mogłeś pewne rzeczy zaniedbać, bagatelizować je, itd, ale byłeś dobrym mężem, który po prostu uważał, że u Was nie ma większego problemu.

Dlatego (to tylko moje zdanie) nie słuchałbym rad pochodzących od osób, które nie mają ani takiego stażu, ani podobnej liczby pociech. Sytuacja sytuacji nie równa. Jest taki moment relacji, gdzie oczekujesz od drugiej strony, że weźmie na swoje barki pewien ciężar odpowiedzialności, nawet jeśli to oznacza nudę i rutynę. Jeśli druga strona tej odpowiedzialności nie chce wziąć, to znaczy tylko, że stawia siebie ponad rodzinę.

Kompletnie nie trafia do mnie takie tłumaczenie. Odkładaliście... być może byłoby lepiej, gdybyście tego nie robili, A L E... co stoi na przeszkodzie, by teraz pogadać? Nic. Tylko postawa żony na to nie pozwala. Może chciała być usłyszana? Teraz się otwierasz, a z jej strony nic już nie wychodzi. To nie Twoja wina.

Nie mam nic złego w poświęcaniu się dla rodziny. Wręcz raczej takie podejście powinno się podziwiać. Szkoda, że Twoja ukochana tego nie docenia.

`Lady Loka` trafiła w sedno, że dzieci przesłoniły nam obojgu wzajemną relację i w ogóle przestaliśmy rozmawiać o sobie. Jesteśmy oboje naprawdę fajnymi rodzicami - nawet moja żona uważa tak o mnie i tak mówi nadal teraz, że nie ma żadnych zarzutów wobec mnie jako ojca. Zapomniałem wcześniej o tym napisać a to jest chyba ostateczny dowód, że nie chodzi o relacje ja-dzieci czy mnie jako osobę tylko o coś w relacji ja-żona. Myśmy tak zaangażowali się w dzieci od narodzin pierwszego, że fundamentalnie zagubiliśmy wzajemną komunikację o nas jako małżeństwie. W zasadzie od razu wskoczyliśmy tak mocno i z takim zaangażowaniem w role rodziców, że chyba rzeczywiście przez lata ta część komunikacji, która dotyczyła nas zupełnie zanikła kosztem relacji my-dzieci. I rzeczywiście żona to chyba sygnalizowała wcześniej, chociaż nie wprost i nie takimi słowami więc myślę, że sama tego nie widziała aż tak przejrzyście a ja to przegapiłem. Tylko to czego nie rozumiem to że jakby nie było tego etapu naprawy tylko od razu przeszła do zapowiedzi rozwodu no i to że teraz mam takie trudności w nawiązaniu rozmowy o naprawie naszego związku. Inne tematy jakoś swobodnie poruszamy a tutaj jest jakaś blokada z jej strony. Mam nadzieję, że to tylko ostrzeżenie albo punkt krytyczny ale jeszcze nie podjęta decyzja. Dopóki papiery nie leżą na stole dopóty sprawa jest otwarta, zobaczymy.

Nie ale technicznie cos podobnego jest przeciez do zalatwienia. To superpomysl i to nie tylko na weekend ale nawet na tydzien. Do tej pory prawie wszystkie urlopy zawsze z dziecmi... Nie odseparowywac sie od siebie ale wszystkie dzieci od nas wreszcie i chociaz na weekend zostac sami 8D. Oprocz innych kwestii na pewno ich stala obecnosc nie pomaga w jakosciowej komunikacji miedzy nami.

W takim razie powodzenia Brit. Masz rację, dopóki piłka w grze, nie ma się co nastawiać na najgorsze.

"Time traveling is just too dangerous. Better that I devote myself to study the other great mystery of the universe: women!" Emmett Brown

Dzięki wszystkim za dawne rady. Pomyślałem, że wrócę tutaj trochę więcej napisać bo w międzyczasie się podiagnozowaliśmy i sami oraz wzajemnie lepiej zrozumieliśmy. Nadal się rozwodzimy ale sprawa wygląda tak, że ja jestem wysokointeligentnym autystykiem (dawny Asperger) a żona też raczej wysokointeligentnym ADHDowcem. I tak myślę, że nie negując wszystkich innych kwestii zderzenia osobowości jakie występują też między ludźmi neurotypowymi, to tutaj był największy problem braku wzajemnej łączności i komunikacji. Nie wiedząc wcześniej nic o autyzmie/ADHD wzajemnie obwinialiśmy się o cechy wrodzone z nich wynikające i wzajemnie nam one przeszkadzały. Zresztą obiektywnie zapewne nic dziwnego, że przeszkadzały, ale trochę tak się zachowywaliśmy jakby można je było zmienić zamiast może zaakceptować jako stałe cechy wrodzone. Myślę, że to sporo tłumaczy.