Nagłe wątpliwości po (niby) przepracowanej zdradzie. - Netkobiety.pl

Wydaje mi się Autorko, że nie do końca przepracowałaś zdradę męża. Stąd te wątpliwości. Póki tego nie zrobisz, to myśli w stylu 'a moze jednak mnie znowu zdradza' będą się pojawiać i zatruwać Twoja głowę, z czasem wpływać na zachowanie i na wasza relacje. Myślę, że tarapia okazałaby się pomocnym narzędziem. Nauczy Cię jak radzić sobie z emocjami, myślami. Warto spróbować

Ta sytuacja pokazuje, że nie masz zaufania do niego. Dla mnie to świadczy o twoim rozsądku, poważnym podejściu do powoływania na świat dziecka. Musisz sama siebie zapytać, czy w razie czego jeśli wyjdzie jak wcześniej (bo nigdy nie będziesz miała pewności) czy ty sama decydujesz się na dziecko? Czy zgadzasz się na to, że być może będziesz je wychowywała sama. Jest taka możliwość. Bo przyjście na świat dziecka to nie jest bajka. To jest zderzenie się ze zmianami w ciele, w umyśle, z brakiem czasu dla siebie, potrzebą pomocy, która nie zawsze przychodzi, wielkim zmęczeniem. Czy twój mąż podoła takiemu wyzwaniu, czy ma świadomość, że zmienisz się ty, zmieni się on, zmieni się wasz świat. Czy nie zacznie znowu szukać rozrywki na boku? Spójrz na sielankę, która się obecnie dzieje bez kolorowania i zastanów się, czy na pewno jest dobrze na dobre i na złe?

Straciłam pracę, trochę się podłamałam. On za to wtedy pracy miał aż nadto. Masa nieporozumień, kłótni, ja się zaniedbałam i straciłam wiarę w siebie, on chodził wkurzony przez nadmiar pracy i obowiązków, i tak z tygodnia na tydzień robiło się coraz gorzej. Ja mialam pretensje do niego, on do mnie, o wszystko. I rzecz w tym, że początkowo próbował naprawiać, nawet zaproponował terapię, to ja wtedy nie chciałam, chyba się tego bałam, choć patrząc z perspektywy czasu - nie wiem czego. Potem poszło już lawinowo.. Dlatego po zdradzie nie było dramatu i wyrzucania z domu, ale wiele sobie wyjaśniliśmy i w końcu bardzo szczerze porozmawialiśmy o nas.

A co do pytania o to, czy odrzucił mnie, bo nie byłam super laską - nie, nigdy chyba tego nie skrytykował, no chyba że zachęcając do sportu i wyciągania na zakupy, żebym kupiła sobie ubrania bardziej „jak kiedyś”. Pod tym kątem mąż na medal

Co zrobicie, jeśli znów spotka Was kryzys? Bo spotka na pewno, nie jeden. Jakie macie nowe metody, mechanizmy, żeby kolejny trudny moment, pełen stresu i załamania, nie skończył się skokiem w bok czy rozwodem?

Od dawna mieliśmy problem z rozmawianiem ze sobą, mówieniem co nas boli, po zdradzie obiecaliśmy sobie nad tym popracować. Może nie jest idealnie, ale nawet po jakiejś większej kłótni, kiedy emocje opadną, staramy się o tym porozmawiać. No i trochę bardziej odpuszczać

Mojemu mężowi, kiedy mnie zdradzał, pasował układ żony i jednocześnie wianuszka zapatrzonych w niego dziewczyn. On w zasadzie wcale nie chciał wtedy ode mnie odejść, jasno im mówił, że ma żonę, standardowo się trochę na mnie żaląc, ale generalnie  nie planował wywracać "naszego" życia do góry nogami - przynajmniej tak wynikało z treści tych wszystkich rozmów, które akurat przeczytałam. Kochanki nie przeszkadzały mu wtedy w snuciu planów związanych z naszym wspólnym życiem, kupnie nowego samochodu, wyjazdami, rozwojem zawodowym itd. Jedyny temat, którego unikał, to było dziecko, a kiedy już się pojawił kiedyś w sporej kłótni (jakoś przypadkiem, nie pamiętam okoliczności, nie była to rozmowa o tym, że ja chcę a on nie, raczej też wtedy średnio chciałam), to powiedział że dziecko ma być z miłości i nie wyobraża sobie mieć dziecka, kiedy nie dogaduje się nawet z własną żoną i dopóki nie zacznie być normalnie to dla niego nie ma tematu.

I w związku z tym, jak to wtedy wyglądało, nie myślę wcale, że on nagle przyjdzie do domu, spakuje się i wyprowadzi do kochanki, tylko męczy mnie taka wewnętrzna obawa, że w domu będzie kochanym mężem i ojcem, a na boku znów znajdzie sobie grono adoratorek. A mnie życie w wielokątach, nawet jeśli tylko takich bardziej internetowych, średnio kręci, tym bardziej z małym dzieckiem. I im więcej o tym myślę, tym bardziej się nakręcam

Przydarzyć to się może skok w bok po pijaku.
Ale nie zdrada.
Coś nie zdarza się drugi raz gdy przyczyny są  usunięte.  To raz.
Po drugie bardzo częste jest ratowanie małżeństwa dzieckiem i to nie tylko przez kobiety. Dalej macie napięcia autorko? O co?
Przeanalizuj przede wszystkim to małżeństwo czy to jest mężczyzna Twojego życia?
Napisałaś  że w czasie waszego kryzysu chodził wkurzony przez nadmiar pracy i obowiązków. .
Hmm.. dlaczego to Twoja wina? Ten nadmiar pracy bo z jednej pensji nie przezylibuscie?
A jak urodzi się dziecko i będziesz mieć przerwę  to też będzie chodził wkurzony?  Jak odpuść dziecko będzie chore i trzeba będzie  we domu z nim być też będzie wkurzony ? Albo to leczyć pieniądze zarabiać?

Przeczytaj swoje posty autorko: sama napisałaś że ostatnio mąż chodził znowu rozdrazniony i mówił że chce szukać  ukojenia od problemów w pracy  w Twoich ramionach.
Czy mężczyzna proponuję dziecko gdy mu się akurat praca destabilizuje?

Wiesz. Piszemy ile chcemy na anonimowym forum.
Ale jeśli Ty piszesz że wasze kłótnie są o zło całego świata to ja odpadam..

Ja bym się nie doszukiwala niczego złego w chęci posiadania dziecka przez Twojego męża. Wyznał Ci, że Cię kocha i chce być z Tobą. Wszystko wskazuje na to, ze jesteś dla niego ważna. Może zrozumiał , że mógłby Cię stracić i teraz chce żebyście tworzyli pełna rodzinę.

Nie chciałam dopuszczać do siebie takiej myśli, ale zastanawiając się nad tym....  być może tak jest, ale... po co w takim razie byłoby  tyle starań o naprawienie wszystkiego, czułe słowa i gesty, miliony rozmów (wszak minęło już wiele miesięcy od zdrady, prawie 2 lata), żeby teraz chcieć dziecko tylko po to, by mnie do siebie przywiązać? Przecież to dziecko w takiej sytuacji byłoby dla niego również niemałą komplikacją...

Nie wiem co siedzi w głowie Twojego męża. Jednak (pomijając romansowanie) reszta tego co piszesz brzmi... dobrze. Mąż nie chciał dziecka i jako powód podał że miedzy Wami jest źle (bardzo rozsądnie - gdyby chciał dziecka dla poprawienia waszej relacji czy utrzymania Ciebie przy sobie - chciałby go wtedy). Jego romansowanie wyszło na jaw i dzięki temu w końcu zaczeliście poważnie rozmawiać. Może faktycznie zauważył że przez to Wasz związek ma nową jakość i Wasza relacja jest teraz odpowiednia dla tego by powołać na świat nowe życie. Może. Na moje brzmi to logicznie.

Ela210 - nie wiem czemu, ale czytając Twoje posty odnoszę wrażenie jak by nie do końca podobało Ci się to że autorka dostrzega swoją winę w kryzysie i potrafi dostrzec jej znaczenia dla tego co się stało. Jak byś próbowała okrężną drogą napisać: nie rób sobie z nim dziecka, w końcu to zdrajca, zły człowiek. Na pewno ma złe zamiary.
A ja, mimo iż nienawidzę zdrady, dostrzegam to co napisała autorka: to Ona się od niego oddaliła, On jej nie odrzucił bo przytyła ani nie obnażał tego w złośliwy sposób. On zaproponował terapię widząc co się dzieje, ona nie chciała. Wreszcie w kwestii romansowania. On nie szukał nowej kobiety żeby zastąpić żone tylko adoracji której żona odmawiała. Fakt, rozwiązanie wybrał najgorsze z możliwych, godne potępienia, dla sporej części godne rozwodu. Ale rozwodu nie było. Autorka sama dostrzega własne błędy będąc ofiara zdrady (to się nie zdarza często), dostrzega też że z tego zdarzenia można wyciągnąć wnioski i poprawić swoje małżeństwo. I wg jej opisi, na razie, im się to udaje.

Uwaga, "adwokat diabła": Ktoś kto boi się rozwiązywać problemy nie proponuje terapii...

Trochę masz rację Airuf. Są różne kryzysy i często 2 osoby a nawet osoba zdradzana solidnie na takie efekty pracuje.
Problem w tym że odpowiedź na autorki wątpliwości czy mąż nie będzie żył swoim życiem po urodzeniu się dziecka czego skutki spadną głównie na kobietę tkwi właśnie w przeanalizowaniu tamtego kryzysu
A tu informacje są skąpe. Jak dla mnie przynajmniej by stwierdzić czy mają szansę na recydywę.. bo sama strata pracy przez autorkę to za mało na jej współwine i awanturowanie się w domu.bo w wyniku tego się  oddalił ja tak zrozumiałam.
Jeśli sytuacja była taka że to ona w wyniku straty pracy się oddalił i sie odsunela to pomyslalabym jak piszesz.

I to jest dobrze wskazany kierunek działań. Musisz to przepracować na pewno i profesjonalnie, bo to początek waszego życia. A jeśli on przy każdym kryzysie będzie wymiękał i uciekał?
To musicie naprawdę przerobić, a pomysł z dzieckiem musi poczekać. Bez zaufania to wszystko runie, nie teraz, to później, kwestia czasu.

Dokładnie! Może szczera rozmowa z mężem, skoro wcześniej problem polegał na tym, że nie rozmawialiście o trudnych sprawach?

Ja się nie dziwię, Autorko, że masz wątpliwości. Gwarancji nikt Ci nie da, co więcej nikt z nas nie siedzi w głowie Twojego męża i nie powie Ci z całą pewnością o co mu chodzi. Twój wewnętrzny niepokój prowadzi Cię w dobrą stronę - najpierw trzeba przepracować problem, odbudować zaufanie, a potem brać się za dziecko. Myślę, że sprowadzanie na świat dziecka w atmosferze braku poczucia bezpieczeństwa nie jest rozsądne. Początki macierzyństwa raczej nie będą kolorowe, nie będziesz pachnąca, wypoczęta, w eleganckich ciuchach i topowej formie. Zanim będziesz miała chęć i możliwość podejmować zbliżenia z mężem po porodzie, też minie trochę czasu. Może warto usiąść na spokojnie i przegadać wszystkie wątpliwości oraz dobrze zrozumieć jakie zmiany zajdą w Waszym związku kiedy pojawi się bobas?

Sama ciąża to też nie rurki z kremem. Ja przez pierwsze 3 mieisace szlifowałam drogę z łóżka do toalety zeby wymiotować. Potem ciało wiotczeje i przedtaje być takie atrakcyjne.Naprawde wsparcie faceta jest tutaj kluczowe. Sama już najlepjej wiesz jaki jest Twój mąż Skoro bardzo chce tego dziecka to jest  duza szansa , ze da Ci to wsparcie.Tak nagrodę dowiesz się jak to będzie jak jiz w tą ciążę zajdziesz. Teraz to gdybanie. Mam taką koleżankę, która zdradzala męża przez rok czasu i zaszła w ciążę. Nie wiedziala czyje to dziecko. Była pewna , że kochanka a okazało się , ze męża. Poplątana historia a jednak mąż stanął na wysokości zadania. Opiekowal się nią i dzieckiem a teraz spodziewają się kolejnego. Woec cos co z góry mialo się nie udać okazalo się udane. Gdyby nie dziecko może juz nigdy by się nie pogodzili.

Chyba warto jeszcze poczekać z tym dzieckiem. A mężowi i tak musisz wyjaśnić czemu na dzień dzisiejszy potomka nie będzie bo jak tego nie zrobisz to sam sobie dorobi historie do tego i będzie pewnie dużo gorsza niż prawda. Nawet nie musisz wygrzebywać przeszłości ale po prostu przyznaj się, że masz w tej chwili w głowie pełno lęków i myśli nad którymi nie możesz zapanować i potrzebujesz czasu aby to uspokoić.

Poczułam przypływ instynktu macierzyńskiego jeszcze zanim mąż rozpoczął swoje podchody do rozmów o dziecku, ale sama nie zaczynałam jeszcze tematu na poważnie. Relacja z mężem była lepsza niż kiedykolwiek, sytuacja finansowo-mieszkaniowa bardzo stabilna, zawodowo nie mam się czego obawiać w kontekście powrotu do pracy po ciąży, a do tego po prostu poczułam, że byłabym już gotowa na macierzyństwo. Mam nadzieje, że wiesz o co mi chodzi, nie umiem opisać tego uczucia. Wcześniej kiedy o tym myślałam, to uznawałam, że oczywiście chcę mieć dziecko, ale kiedyś, w bliżej nieokreślonej przyszłości.
W pierwszej chwili jak usłyszałam od męża, że bardzo chciałby mieć ze mną dziecko, to bardzo się ucieszyłam, a obawy, o których mowa w tym poście, przyszły trochę później.

Przeciez takie mysli, po zdradzie, a w momencie tak waznej decyzji jaka jest posiadanie potomstwa, sa naturalne, jednak nie musisz sie z nimi dzielic z mezem, bo w twojej odpowiedzialnosci lezy podjecie decyzji, czy te mysli bedziesz zasilac czy nie. Zwiazek i tak moze sie rozpasc, niezaleznie od bylych zdrad, ale czy takie lekowe myslenie daje nam jakies wsparcie i buduje zaufanie do siebie, swiata i partnera? Moim zdaniem nie Ja bym uwazala na swoje mysli, bo nastawienie moze czasami zrujnowac i przykryc naprawde fajne chwile w zwiazku. To od ciebie zalezy jakie postawy bedziesz wspierac w swoim mysleniu .

Piszę tu totalnie anonimowo, po co miałabym to robić? Potrzebowałam spojrzenia na sprawę osób, które mnie/nas nie znają, gdybym mijała się z prawdą w tym, co piszę, to nie miałoby sensu. A co do tego, że dziecko to odrębny człowiek i nie plasterek na zepsutą relację - wiem, przecież gdybym nie podchodziła do tematu odpowiedzialnie, to  już bym pewnie w tej ciąży była.

Skąd w ogóle tal skrajnie absurdalny wniosek, że naszemu małżeństwu pomogły koleżanki męża? Zdrada męża, a raczej jej wyjście na jaw sprawiła, że w końcu ze sobą szczerze porozmawialiśmy, bo w zasadzie nie było nic do stracenia, wiec można było wylać wzajemne żale i pragnienia. Nie wiem jak to sobie wyobrażasz, ale nie rzuciłam mu się w ramiona z zapewnieniem miłości tuż po tym jak dowiedziałam się o jego przygodach na boku. To był okropny, bolesny czas, pełen żalu, złości i nieprzespanych nocy. Ale skoro podjęliśmy decyzję, że spróbujemy to naprawić i ja czułam, że chcę spróbować, to nie rozumiem jak w Twojej opinii powinnam się zachować - wypominać w nieskończoność mężowi to, co się stało? Chyba bym oszalała. Dla swojego zdrowia psychicznego w końcu musiałam odpuścić i zacząć się skupiać na tym, co jest.

Idź do psychologa i rozgryź sama ze sobą ten temat. Nie chcesz z mężem rozmawiać o swoich obawach, czy rozterkach, bo nie chcesz poruszać tematu zdrady. Bo teraz jest dobrze, bo boisz się, że poruszając ten temat, wszystko się może rozsypać - tak ja to odbieram. Dlatego zapytaj się sama siebie ile w tym wszystkim jest prawdziwej szczerości? Czy ty jesteś winna tej zdrady, która cały czas ryje ci dziurę w głowie? Nie jesteś nic winna i wiesz o tym doskonale, nie ufasz mu i boisz się, że znowu on zawiedzie i ciebie obarczy choćby częścią winy. To jest problem, który musisz ogarnąć zanim zdecydujesz się na dalszy krok.