Trudna sztuka wybaczania - Netkobiety.pl

Tu istotne wydaje się czy dana osoba kiedykolwiek była nam bliska, bo przecież możemy być na kogoś źli, choć nigdy nie byliśmy z nim emocjonalnie związani. Ponadto, zgodnie z tym co napisała Faja, upływający czas powoduje złagodzenie emocji, w efekcie czego zarówno sama sytuacja, jak i ludzie, którzy je wywołują, stają się nam coraz bardziej obojętni - na tym etapie złości też już nie ma, nawet jeśli wcześniej nami aż szarpało.

Swoją drogą mówi się, że w związkach najgorsza jest obojętność, bo kiedy ludzie się ze sobą kłócą, złoszczą się na siebie, to są w tym przynajmniej jeszcze jakieś emocje, próby walki o ułożenie sobie relacji, sposoby, by zmienić to, co nam nie pasuje, czasem wiara, że jeszcze się uda. Kiedy jednak pojawia się obojętność, oznacza ona poddanie się, pokazuje, że już nam nie zależy. Obojętność mówi wyraźnie, że druga osoba może nie istnieć i niczego to już dla nas nie zmienia, a złość jest emocją intensywną. I to nie nienawiść jest na drugim biegunie miłości, ale właśnie obojętność.

Być może.
Zastanawia mnie czasem, czy potrafiłabym wybaczyć taką krzywdę jak np. w przytoczonym wcześniej przykładzie Eleni. Nie podejmuję się odpowiedzi.
Myślę jednak, że wybaczenie bardzo mocno łączy się ze zrozumieniem.

Nie czuję się jakoś ekstremalnie skrzywdzona, ale posłużę się przykładem mojego byłego męża, przez którego wylałam wiele łez, zrobił mi niejedno świństwo i niejedną złośliwość.
Nie akceptuję takiego postępowania, ale znam jego uwarunkowania, trudności, traumy itd. Znam swój "wkład" w sytuację, a więc takie czy inne reagowanie, uruchamianie mechanizmów itd. Wiem, że i on, i ja byliśmy na takim etapie życia i rozwoju, a nie innym. Co w takiej sytuacji zostaje oprócz wybaczenia? Jemu i sobie.
Nie pozwoliłabym się już dzisiaj krzywdzić, ale nie chowam urazy. Jest mi przykro, że za życia nie dał mi szansy na poprawną porozwodową relację, na przeproszenie go za moje błędy.
Nieraz zadaję pytanie, nie wiem, komu, co myślał i czuł wiedząc, że już odchodzi. Bo nie było rozmowy przy tzw. łożu śmierci. On był półprzytomny, wszystko, co mogłam dla niego zrobić, to podać szklankę wody, pomóc się napić i potrzymać go za rękę na ostatniej już prostej.
Mam tylko nadzieję, że nie chował złości, że odszedł wolny. Sądzę, że jeśli jest życie po śmierci, to niesie właśnie zrozumienie i wybaczenie.

Mam jeszcze o wybaczaniu świetny cytat z ks. Twardowskiego na podorędziu. Jak odgrzebię, to napiszę.

Ale tak wybaczyć po prostu? Bez ukorzenia się sprawcy? Bez posypywania przez niego głowy popiołem? Ot, tak?
A czym żyć? Czym się karmić?

Nie sadze, by ktos holubil krzywdy. Szczegolnie te osobiste. Nikt po jakims czasie nie zastanawia sie dlaczego tak sie stalo itd. Akceptuje to co sie stalo, rozumie i godzi sie z tym.

Jednak wybaczyc sprawcy sie zwyczajnie nie da. Po prostu zrozumienie, akceptacja tego co sie wydarzylo nie zawsze idzie w parze w wybaczeniem.

Są osoby, i wcale ich niemało, które rozpamiętują swe krzywdy. Są osoby, które nie zaakceptowały tego, co się im/z nimi stało, nie pogodziły się z tym, żyją przeszłością i wciąż myślą o sobie jak o ofiarach.

Nie wiem czy zwyczajnie, czy też niezwyczajnie, ale wybaczyć się da. Są jednak i tacy, którzy na taki krok się nie zdecydowali i - wedle ich opinii - na niego sie nie zdecydują. Dlaczego? Powody są zawarte także w tym wątku.

Dla mnie jest.
Według mnie puszczenie wolno jest równoznaczne z wybaczeniem. Nie twierdzę, że nic się nie stało, ale odejdź, żyj, bądź szczęśliwy. Nie życzę źle, nie szukam zemsty, po prostu daję sobie i winowajcy spokój.

Ofiara w koncu puszcza wolno wszystkie zle rzeczy jakie ja spotkaly. Nie szuka zemsty, nie zyczy zle sprawcy, bo zaakceptowalya to co sie stalo z nia stalo. Zaakceptowala CZYN, ale nie wybaczyla OSOBIE, ktora ten czyn dokonala.
Zly czyn jest tozsamy z osoba sprawcy i tu nie zawsze ofiara jest w stanie mu wybaczyc. Wybaczenie bowiem jest jednoznaczne ze zrozumieniem dlaczego sprawca to w ogole zrobil i dlaczego akurat mi. To przyzwolenie na dopuszczenie przez winnego dokonanego czynu mysli, ze dwa lata w wiezieniu, prace spoleczne czy inna kara wystarczy by mogl czuc sie niejako "obmyty" z winy, bo "zaplacil".

I to wlasnie jest przyklad zrozumienia postepowania i myslenia sprawcy. Droga do wybaczenia mu.

Moge rozumiec, ze jest chory, ale nie wybaczam mu tego co mi zrobil. Jedno nie ma nic wspolnego z drugim.

W związku z tym, że do kin wszedł film "25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy", nasunęło mi się skojarzenie z tematem będącym istotą naszej dyskusji. Filmu jeszcze nie widziałam, ale sądzę, że większość z nas zna sprawę, bo swego czasu żyła nią cała Polska. Jeśli jednak nie, to wyjaśniam, że jest to historia chłopaka, który trafił do więzienia za zbrodnię, której nie popełnił. Stał się ofiarą społecznego, ale i politycznego nacisku, by jak najszybciej znaleźć i ukarać sprawcę gwałtu i zabójstwa 15-letniej dzieczyny, przy czym nieważne okazało się, że po drodze popełniono mnóstwo błędów i nie dopełniono należytej staranności, by ukarać właściwą osobę. Najważniejsze było, że cel został osiągnięty. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić tej bezsilności i krzyku rozpaczy, które musiały pojawić się w psychice zarówno samego Tomasza, jak i jego najbliższych, w tym matki, która nawet przez moment nie zwątpiła w niewinność syna. Mężczyzna w więzieniu przeszedł piekło, wyszedł po 18 latach, kiedy tematem zainteresowali się ludzie chcący sprawę rzetelnie wyjaśnić i doprowadzić do końca. Teraz powoli od nowa zaczyna układać sobie życie na wolności, ale w społeczeństwie właściwie dopiero raczkuje.
Na szczęście znaleźli się ludzie, którym jego los nie jest obojętny i wyciągają pomocną dłoń - prawnicy, którzy wywalczyli ogromne odszkodowanie, ostatnio pracodawca oferujący intratną posadę. Układa też sobie życie osobiste - oświadczył się, zaręczyny zostały przyjęte, a niebawem zostanie ojcem.

Dążę do tego, by zadać pytanie czy sądzicie, że coś takiego można wybaczyć? To jest przecież połowa życia tego mężczyzny, w dodatku traumatyczna, odbierająca nadzieję i rujnująca psychikę. 

Na marginesie dodam, bo to też wydaje się ważne, że rodzice zgwałconej i zamordowanej 15-latki są żądni zemsty i do dziś z ich strony pojawiają się głosy, że Tomasz Komenda powinien wrócić za kratki, pomimo że przecież został oczyszczony z zarzutów i uniewinniony.

No właśnie. Już wcześniej napisałam, że moim zdaniem skrucha, wypowiedziane słowo "przepraszam", uznanie wyrządzonej krzywdy, chęć jej naprawienia i świadomość dokonanego zła - ma spory wpływ na proces wybaczania. Pomijając jednak kwestię postawy 'kata', to czy w niektórych sytuacjach, jak choćby u Tomasza Komendy albo w przytoczonym przez Ciebie, MagdaLeno, filmie "Jak nas widzą" wybaczenie przypadkiem nie przerasta ludzkiej psychiki i stąd moje pytanie czy w ogóle jest możliwe? W końcu krzywdy mogą mieć różny kaliber, wyrządzić mniejsze lub większe zło, czasem takie, które rujnuje nam życie. Oczywiście możemy silić się na poprawności, ale spróbujmy podejść do tematu zupełnie po ludzku, dokładnie tak, jakbyśmy sami mieli znaleźć się w takiej sytuacji.

Mnie się nasuwa jeszcze jedna forma aktywności, dzięki której wybaczanie staje się łatwiejsze.
Jest nią uczynienie świata lepszym.
Nadal twierdzę, że uzyskanie przeprosin lub skruchy ze strony sprawcy dość często bywa nieosoiągalne. Często sprawca może nawet już nie żyć lub z innych powodów być nieuchwytny.

Można jednak wytoczyć działo przeciwko wadliwemu systemowi, całemu komplowtowi, który produkuje ucisk, krzywdę, niesprawiedliwość, ból. Ktokolwiek by nie był powodem naszego cierpienia: osiedlowi rozrabiacy, niesprawiedliwi nauczyciele, księża-pedofile, pschopaci na stanowiskach dyrektorskich [...wstaw swoje], można im się przeciwstawić kolektywnie.

Zamiast zgorzknieć i zatruć samego siebie od środka w nienawiści do sprawcy, możemy z naszą prawdą wyjść do świata. Nagłośnić ją, uczynić przedmiotem publicznej debaty. Nie jako atak przeciwko danej osobie, tylko jako protest przeciwko całemu systemowi. Można wystatrować z inicjatywą: pomóc innym ofiarom podobnych sprawców, tworzyć grupy wsparcia, nagłaśniać pewne problemy, zakładać stowarzyszenia, napisać książkę, założyć bloga czy zastosować inne formy niebezpośredniej "walki ze złem".

Są to działania transformujące krzywdę w zwycięstwo, nadające cierpieniu znaczenia, przestaje ono być tylko bezsennsowne.
Czy taki Viktor Frankl powinien był ot tak "radykalnie wybaczyć" i już? Nie, on swoją historię przepracował i dał światu coś dobrego, na grunice jego obozowego cierpienia (getto, Oświęcim, matkę zagazowano, żona zginęła w obozie itd.) wyrosła nadzieja dla człowieka poszukującego sensu. Sensu w doświadczeniu okrucieństwa, brutalności, bezsilności... Sensu w bezsensie.

Idaca na spacer dziewczyna zostaje pobita przez faceta, ktory w ataku szalu skatowal ja i pozbawil dwojki dziecki, ktore w sobie nosila...
Samochod prowadzony przez alkoholika wjezdza w czyjsc i pozbawia go zony/meza, dzieci, rodziny, przyszlosci...
Gosc, niewinnie skazany za gwalt jest traktowany w wiezieniu podobnie a nawet gorzej przez iles lat...
Maz zmusza zone/12 letnia corke do prostytucji ze swoimi kolegami...
Ludzie molestowani, w tym dzieci, czesto przez czlonkow rodziny...
Maz zakatowal dziecko, bo uznal, ze jest konkurencja dla zony...

I wiele, wiele innych takich...

Moge sprawic, aby ci ludzie pogodzili sie z tym co sie stalo, dac im sile do akceptacji i pojscia do przodu, ale nie mam prawa dazyc do tego, aby wybaczyli...

Kazdy z nas podchodzi do wybaczania inaczej. Ja, poprzez doswiadczenie, wlasnie tak.
Szanuje zdanie innych, ale oczekuje takze uszanowania mojego a nie opowiadania herezji o walce na slowa.
Mowimy tu o czynach a nie teoretyzujemy o rzeczach, ktore mogly ewentualnie sie zdarzyc i czy wowczas daloby sie to wybaczyc.
Sadze, ze trzeba samemu doswiadczyc ogromnej krzywdy aby byc w stanie zrozumiec o czym teraz mowie.

Dla mnie to jest niezrozumiałe, albo inaczej zrozumiałe na poziomie intelektualnym, ale niezrozumiale emocjonalnie, więc budzi dysonans poznawczy, że ktoś wybacza deklaratywnie. To ma jakieś korzenie w religii, gdzie wybaczenie często ma status cnoty albo powinności (że już o nadstawieniu drugiego policzka nie wspomnę), a de facto jest to sprzeczne z naturą ludzką, która dąży do odwetu jako obrony siebie.
Mamy tutaj to o czym jakby w kontrze pisała Ajko, czyli, że robi się coś wbrew sobie, bo jeżeli wybaczam tylko deklaratywnie to po prostu nie kieruję się tym, co czuję, ale tym, co „otoczenie” uważa za słuszne. W psychologii to chyba jest rezygnacja z ja-realnego na rzecz ja-idealnego.

To, że ktoś czuje się współwinny za rozwój zdarzeń, to rzeczywiście pomaga w wybaczeniu, pomaga zrozumieć ciąg przyczynowo-skutkowy i w ten sposób zrozumieć sprawcę.

Religijna nie jestem i nigdy nie bylam. Może i było to deklaratoryjne wybaczenie, ale wtedy wydawało mi się, że sprawca [mojego cierpienia] tego potrzebuje, że to jemu będzie się żyło lżej. Czułam że słusznie robię. Potrzebowałam tego symbolicznego gestu, by dokonało się we mnie prawdziwe wybaczenie. Od czegoś trzeba było zacząć. Kiedy przeszedł mi żal do sprawcy, odkryłam, że jest mi obojętna jego wiedza na temat moich uczuć.

".............dla mnie wybaczenie to jest powiedzenie sobie, że nie czuję do tego człowieka żalu za to co zrobił i że to co zrobił było słuszne z jego punktu widzenia..."

Myślę teraz ciężko nad tym Twoim zdaniem Pikupik,  bo jakkolwiek mogę zgodzić się z pierwszą częścią... to coś mi zgrzyta w następnej, podstawiam siebie i swoją sytuację,  chyba to jest tak u mnie.... że wybaczam, myślę tak bo widzę że spotkania z mężem, które są częste, jak dla mnie za częste ale konieczne, nie wyzwalają już we mnie  emocji, nie mam potrzeby udowadniać mu cokolwiek, nawet mi go żal czasami że tak się wmanewrował w układ, który zbudowany na kłamstwie nigdy nie będzie powiedzmy 'grzechu wart' a czas działa tam na niekorzyść, wybaczanie nie zmienia mojego zdania na temat tego co zrobił i nie powiem że to było słuszne bo z jego punktu widzenia, nie, miał dużo możliwości postąpienia uczciwie a wybrał źle, jednak nawet do złego wyboru miał prawo i z tym nie dyskutuję, ja z upływem czasu widzę  że człowiek dokonujący takich wyborów jak zdrada nie jest kandydatem na mojego partnera, na pewno,  gdyby to był mój kolega to może nawet lubiłabym go nadal bo jeśli z kimś  nie mieszkam, nie sypiam, nie mam planów to i odpuszczam więcej i traktuję pobłażliwiej.
                     Jestem pewna że nie pielęgnując uraz i wybaczając robimy przysługę sobie, przede wszystkim sobie bo uwalniamy siebie z toksycznej relacji i nie znaczy to  że wybaczając zmieniam zdanie na jakiś temat czy sytuację, po prostu dopuszczam prawo innych do swojego postrzegania sytuacji, do swoich zachowań , swoich decyzji, swoich wniosków
                     Uważam że w procesie wybaczania bardzo pomocny jest czas, pod warunkiem że chcemy pozbyć się uraz, nie karmimy ich , nie podsycamy, dystansujemy się nawet jak mamy kontakt, wygaszamy niepożądane myśli, człowiek naprawdę dużo może ale tylko wtedy kiedy tego chce
   Najłatwiej wybaczać mi swoim dzieciom,  jeszcze nie zdążą mnie zranić a już im wybaczam, osoby z którymi nie mam więzi nie są w stanie mnie zranić , osobom bliskim staram się odpuszczać szybko,  zdrada to już duży kaliber do wybaczenia i parę czynników temu pomaga, dużo zmienia rezygnacja z jakichkolwiek oczekiwań od tej osoby , świadomość i zrozumienie sytuacji,  kontakt jeśli już to bez udziału ego, spokojnie i asertywnie, jak z dobrym, starym znajomym, z takim co to nie do końca mu ufamy że czegoś nam nie wywinie, powiedziałabym że wybaczyłam bo nie czuję już bólu związanego z tą sytuacją,nie obchodzi mnie czy mąż jest z kochanką czy nie, nie wiem,  przeszłam proces żałoby po małżeństwie, nie wyobrażam sobie obecnie że miałabym mieć fizyczny kontakt z jm, czasami jak tak kontrolnie zaprojektuję wyobraźnię to jestem przerażona że coś takiego mogłoby nastąpić, pół roku po 'radosnej nowinie' wszystko było możliwe, dziś już nie

Moze to ciekawe narzedzie taka wizualizacja tyle ze mozna ja podciagnac pod przebaczanie przyslowiowemu Hitlerowi czy czlonkowi gangu z patologicznej dzielnicy - takie wczucie sie w nich by...moc przebaczyc. Rozciagnalem to cwiczenie nie komus na zlosc ale po prostu "przeskalowalem" by pokazac do czego mozna je probowac wykorzystac.

Zadziwia mnie, jak różnie jest rozumiane dzisiaj słowo wybaczenie.

Dla mnie wybaczenie odnosi się do relacji ze sprawcą krzywdy. Czyli: jeśli wybaczam, to relacja zostaje odbudowana, może dalej trwać, w pewnych sytuacjach nawet rozkwitać. Sprawca musi o wybaczenie poprosić, musi też rozumieć, że wyrządził krzywdę i żałować wyrządzonego ofierze bólu. To ważne: chodzi o żal sprawcy za ból wyrządzony ofierze, a nie smutek z powodu przykrych konsekwencji, których doznał sprawca na skutek swojego wyczynu. Ważny jest aspekt zadośćuczynienia, naprawienia krzywdy na tyle, na ile to możliwe. Sprawca musi być też emocjonalnie ważny dla ofiary, bo wtedy jest sens podejmowania wysiłku wybaczenia mu. I oczywiście pisząc o krzywdzie mam na myśli coś dużego, a nie drobiazgi i błahe urazy dnia codziennego.

Zawsze zdumiewa mnie, gdy ludzie piszą o wybaczeniu sobie w kontekście krzywd, które zadał im ktoś inny. Bo wybaczenie zakłada "winę". A wina jest dla mnie przy sprawcy. Jeśli ktoś wyrządza mi krzywdę, to czuję złość, urazę wobec sprawcy, nie wobec siebie, więc nie mam sobie czego wybaczać. Z kolei przebaczenie sprawcy, który nie żałuje albo nie jest dla mnie emocjonalnie ważny, nie jest mi do niczego potrzebne. Może jest do czegoś potrzebne sprawcy, ale nie mi. Los "krzywdziciela" mnie nie interesuje. Mogę natomiast "zaopiekować się" samą sobą, zadbać o przeżycie bólu w taki sposób, żeby mnie to nie zniszczyło, uszanować mój smutek i gniew, dać sobie czas. Jest to dbania o siebie, a w dalszej perspektywie pogodzenie się z losem, pójście do przodu, przeniesienie uwagi z doświadczonych nieszczęść na inne sprawy. Ale nie nazwałabym tego przebaczeniem.

Natomiast sobie mogę wybaczać tę część winy, która jest przy mnie, czyli moje błędy, czy zaniechania, rzeczy na które miałam wpływ, jeśli takowe są.

Poniewaz oni nie zaluja czynu, ktory zrobili, tylko tego, ze zostali zlapani... Zaluja siebie...a o ofierze mowia: przypadkowa, "mial/a to cos" itd a oni to tylko "wykorzystali okolicznosci"...

Wybaczenie jest obowiązkiem takim samym jak uczenie się języka, by móc funkcjonować normalnie.
Kto nie wybacza sam sobie utrudnia.

Moim zdaniem zdecydowanie nie jest obowiązkiem, jest pewnego rodzaju decyzją, którą podejmujemy.

Ja nie mowie, ze nie istnieje taka mozliwosc. Kazdy ma swoje predyspozycje.
Twierdze jedynie, ze mozliwe jest zaakceptowania tego co sie stalo, ale wybaczenie sprawcy juz niekoniecznie.

Wybaczenie nie jest potrzebne do akceptacji wlasnej tragedii i mozliwosci w miare normalnego dalszego zycia.