Trudna sztuka wybaczania - Netkobiety.pl

Nie wiedzieć kiedy nauczyłam się wybaczać, dzięki temu żyje mi się łatwiej, spokojniej, przyjemniej; choć na amnezję nie cierpię i pamiętam zadane mi rany, nie ma we mnie jakiejkolwiek chęci odwetu/zemsty.

Zrozumienie wybaczenia u mnie przebiegało etapowo, być może jeszcze gdzieś czeka jakieś odkrycie przede mną.
Na początku był gniew i niezgoda na wybaczenie (bardzo ważne emocje, bez których nie nauczyłabym się wybaczać). Gniew pozwolił mi stanąć po mojej stronie, sprawił, ze zaczęłam istnieć. Potem było wybaczenie sobie swoich błędów, zrozumienie dlaczego je popełniałam, współczucie, że nie potrafiłam inaczej, bo nikt mnie tego nie nauczył, żal, że nie miałam szansy ich nie popełnić. Potem w tym etapie dobroci dla siebie, zrozumiałam dlaczego ta osoba jest taka jaka jest, przyszło odpuszczenie sobie i jej wyrządzonych mi krzywd. Potem przyszedł dzień gdy poczułam, że jestem gotowa wybaczyć, współczuć nie tylko tej osobie, ale wszystkim osobom z przeszłości, które jak te kręgi na wodzie wywołały moją krzywdę, krzywdząc innych z pokolenia na pokolenie. Wybaczyłam im wszystkim (nie zapomniałam), ale współczuję, że nie umieli tego wszystkiego zatrzymać. Chciałabym żeby na mnie się skończyło, ale życie dzieci mojej rodziny pokaże. Moje wybaczenie nie sprawia, że chcę utrzymywać z tą osobą kontakt, nie chcę. Jednak to odpuszczenie uwolniło mnie od dźwigania w myślach tego co mi robiła.
Co do obcych mi ludzi, nie od razu udaje mi się znaleźć spokój, ale analizuję często dlaczego robią cos co krzywdzi innych, znajduję wytłumaczenie, zrozumienie, bo wiem, że człowiek daje drugiemu tylko to co sam sobie i swoim bliskim potrafi dać. Nie wybaczam nie mam takiej potrzeby, nie naprawiam relacji, tam gdzie tego 2 strona nie chce, dystansuję się bo w sumie są to obcy ludzie z którymi mi nie po drodze. Uważam, że jeśli człowiek nie czuje się gotowy na wybaczenie, to nie powinien tego robić, bo to jest zdradzanie siebie.

W moim odczuciu wybaczenie odbywa się w nas samych. To nie jest coś, co w ogóle musimy drugiemu człowiekowi przekazać i okazać, a już na pewno nie jest przyzwoleniem na kontynuowanie krzywdzących zachowań.

Bogusław Włodawiec, psycholog, psychoterapeuta, redaktor portalu Psychologia.net twierdzi, że wybaczyć oznacza: zrezygnować z pielęgnowania urazy, zrezygnować z zemsty (w tym karania samego siebie), pogodzić się z brakiem rekompensaty za doznane krzywdy, pogodzić się z tym miejscem w życiu, w którym się jest. Rozumiem to w ten sposób, że jest to coś, co pozwala nam iść do przodu bez pielęgnowania w sobie urazy i negatywnych emocji.

Cóż ja nie wybaczam i mściwym człowiekiem jestem i się tego nie wstydzę. Nie wierzę w karmę, a w realizację powiedzenia "Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę". Zemsta jest logiczną konwekwencją.

Ale widzisz Piegowata
Sama napisałaś, że to kwestia doświadczeń, interpretacji.
Po prostu w życiu za dużo razy zostałem w swoim czasie skrzywdzony, żeby przyjąć postawę odpuszczającą.
Do tego oczywiście nie mówimy tutaj o byle pierdołach, że ktoś o mnie źle powiedział czy coś, bo tak to by człowiek w paranoję wpadł.
Niemniej są tego typu czynności, którym nie można nigdy odpuścić. Dla mnie to pewna forma kary, po której mówimy koniec i idziemy dalej.
Ale jest jeszcze inna kwestia. Ja nie mam nic do stracenia - więc bardzo ważna jest perspektywa, jak i fakt, że nie przekroczy się prawa.

Ja to po prostu robiłem zbyt wiele razy i żadnego ukojenia mi to nie przyniosło

Oj to nie - brońcie bogowie, żebym tutaj scenki robił, czy coś
Może pojęcie zemsty też inaczej rozumiemy.

To nie - ja uznaję możliwość zemsty, tylko w przypadku osób, które świadomie krzywdziły ludzi, a jeszcze potem oczekiwały uznania, bo w końcu robiły to w dobrej intencji, a tak ogólnie to nic złego nie robiły.

No to już wiesz, dlaczego mojemu ojcu w swoim nie odpuszczę, mimo tego, że po przeprowadzce itd. utrzymujemy normalny kontakt.

Z jednej strony nie widzę sensu międlenia urazy, ciągłego rozpamiętywania, pielęgnowania siebie w roli ofiary itp.
Byłam w takim miejscu i nie polecam. Pod względem emocjonalnym bezustanne wskrzeszanie przeszłości jest procesem wyczerpującym, drenującym energię i prędzej stanowi zemstę na samym sobie, niż na kimś. Druga strona żyje zaś sobie w błogiej nieświadomości, a to my się męczymy z bolesnymi wspomnieniami, czy też własną interpretacją tych wspomnień.
Usłyszałam kiedyś, że najlepszą zemstą jest bycie szczęśliwym . Przykład: ktoś brutalnie i chamsko nas zdradził, porzucił, a my latami nie możemy dojść do siebie. Wtedy przecież ten ktoś jeszcze będzie miał dodatkową satysfakcję, jeśli po latach nadal będziemy o nim myśleć, rozpaczać.  Prędzej tego kogoś ukłuje zawiść i złość, gdy dostrzeże, że wiedzie nam się przednio i nawet nie pamiętamy, jak w ogóle miał na imię.

Jednak uwolnienie się od balastu nie oznacza dla mnie że:
- będę dążyła do kontynuowania znajomości, pogodzenia się lub
- zaniecham zadośćuczynienia.

Mam taki przypadek. Wybaczyłam (w sensie: pogodziłam się z przeszłością), ale zrobiłam to dla siebie i tylko dla siebie. Ale gdyby nadarzyła się okazja do wymierzenia sprawiedliwości, to bez wahania przyłożyłabym do tego rękę. Nie lubię, kiedy wykroczenia nie mają konsekwencji i tu nie chodzi o zemstę, tylko o poczucie sprawiedliwości. Nie chcę, nie dopuszczam, żeby złoczyńcy pozostawali bezkarni, bo to dla mnie oznacza nieme przyzwolenie na krzywdzenie. Czym się brzydzę.

Dlatego wybaczam, ale pamiętam. Nie śledzę życia tamtego człowieka, ale gdyby przypadkiem nadarzyła się w moim życiu okazja, abym stała się narzędziem wymierzenia sprawiedliwości, to wiem, że to zrobię. Chwycę za miecz i bez mrugnięcia powieką dokonam swojego obowiązku.

A co, jak druga strona się pojednać nie chce? Związać i torturować, żeby było "prawdziwe pojednanie"?

zemsta to zemsta ma związek ze sprawiedliwością, a wybaczanie jest potrzebne oprawcy, nie ofiarze i ma związek z miłością.
Jak ofiara potrzebuje wybaczenia, by lepiej się poczuć to musi wybaczyć, ale samej sobie, że była ofiarą.
jeśli taką sytuację uzna za niezawinioną przez siebie, a nie ma miłości, to idzie w zapomnienie, jak pisała Magdalena.

To akurat dość proste, jeśli chciałbyś być z żoną dalej, myślę że przebaczyłbyś bez tortur własnych i żylibyście dalej.
Jak ktoś niby przebacza, ale dalej dręczy małżonka, ma coś z głową.
ale mogłoby dojść do sytuacji, że coś by się w układzie na tyle złamało, że nie chciałbyś już z nią być. wtedy na zasadzie: stałaby się obcą osobą, od której niczego nie chcesz, tylko żeby zeszła z oczu.
takie przebaczanie z własnym cierpiętnictwem to jakieś przedstawienie na użytek nie wiadomo czego.

No wszystko jest jak najbardziej w temacie,
Takie przebaczenie często się nam kłóci z poczuciem sprawiedliwości.
Ale Jezus mówił: sprawiedliwość moja nie jest z tego świata, jak pamiętam
Co do przebaczenia jest aktem miłosierdzia faktycznie..
Tylko że jak za pierwszym razem np w moim przypadku wszystkie pokrzywdzenia poszły w zapomnienie, to na pewnym etapie ex  wypowiadał się  o tym z pogardą, i mówił że wziął to za słabość. To mnie zamknęlo na jego osobę.
A ludzie mają cięzszego kalibru rzeczy do wybaczenia.
Ja straciłam tylko wiarę w pewne rzeczy, inni życie, zdrowie, czy bliskich.

Chyba nie doznałam naprawdę poważnych, tragicznych krzywd.
Przyszła mi na myśl piosenkarka Eleni i pamiętne morderstwo jej córki.
Nie wiem, naprawdę nie wiem, jak postąpiłabym na miejscu tej matki. Może wybaczyłabym na zasadzie: nie chcę widzieć, nie chcę znać, żyj i bądź szczęśliwy (jeśli potrafisz), ale z daleka ode mnie.
Takich krzywd nie da się zapomnieć, taki ból zostaje do końca życia.

Paslawku, wybaczyć samemu sobie czasami najtrudniej. Ja kilka lat miałam do siebie pretensje za błahą, jak później ze zdumieniem odkryłam, rzecz. Dziś mam w sobie wiele zrozumienia dla siebie i samoakceptacji, co nie znaczy, że zwalniam się z odpowiedzialności za siebie.

taa... temat rzeka..
jak rozmawiac z rodzicem, który wypomina cos co było dawno temu a nie zna całej sprawy i nie dopuszcza jej bo on wie lepiej i nie dązy do wyjasnienia,  ale jątrzy, wypomina, kole przy każdej okazji..   na dodatek złość (i poczucie krzywdy w opinii tego rodzica) takze przenosi na wnuki , im się tez przy okazji obrywa, sprawa nie rozwiązana, nie wyjasniona, nie zrozumiana i wybaczona tylko obrasta dodatkowym żalem na dalszych czlonków rodziny...  i po co? wnuki mają jeszcze drugich dziadków - sobie poradzą,  dziwnym zbiegiem wszystkie dzieci tych rodziców są takie "niewychowane " i niewdzięczne .. chyba się te dzieci oczywiscie zmówiły więc Ci .. skrzywdzeni rodzice nie mają za bardzo kontaktów ani z wlasnymi dziecmi ani z wnukami..
ryzyko niedocenienia.. niektórzy rodzice uwazają że skoro tyle dziecku dali mają zawsze rację i nie dopuszczają innej mozliwości jak zbieg okoliczności - tylko nie - specjalnie czegos nie zrobiles, zapomniałes o rodzicach ktorzy tyle dla Ciebie poswiecili... jescze zeby to jakos z czasem cichło ale co chwila rodzic obraca coś co się dzieje jako specjalnie, jako niedocenianie, brak szacunku....
jak skłonić drugą stronę do wybaczenia kiedy ta pierwsza nie do konca uznaje ze się krzywdy dopuscila.. a jesli juz to nieswiadomie... jak skoro nie potrafią ze sobą juz za bardzo nawet normalnie rozmawiać?....  temat rzeka...

No właśnie tak powinno się w tym temacie działać, wszystko ma zadziałać w zgodzie ze sobą, a nie według Ikeowych instrukcji obsługi. Wybaczenie nie jest niczyim obowiązkiem do stania się "lepszym człowiekiem". Jak przychodzi na to czas to się wie co i jak. Czasami może nie przyjść nigdy, czasem po wielu dekadach, a czasem od razu. Każda opcja jest właściwa, jeśli tak czujemy.

Mówi się, że jesteśmy tak silni na ile nas sprawdzono. Dlatego być może piszę z perspektywy osoby, która nie została sprawdzona, albo z perspektywy osoby, która automatycznie wszystko wybacza.

Jest taka książka "Radykalne wybaczanie" w której twierdzi się, iż wybaczać trzeba na siłę, a nawet miłować wroga swojego. To samo niby mówił Jezus w Biblii o nadstawianiu drugiego policzka.

Uważam, że jedno i drugie jest przekłamaniem.

Dlaczego w ogóle chcemy wybaczać? Chcemy, aby poczuć się szczęśliwymi, aby poczuć, że stała się sprawiedliwość.

Wierzę w sprawiedliwość losów ludzi. I wierzę w karmę. Jeśli dzieje mi się krzywda, to staram się minimalizować skutki. Rozliczenie działań drugiej strony zostawiam karmie. NIEzależnie czy ta osoba jest świadoma że źle działa, czy nie jest świadoma.

Obrona przed krzywdzeniem nas jest konieczna. Trzeba dużo myśleć, działać intelektualnie, aby wiedzieć którą drogą iść. Czasem trzeba przyjąć ciosy, czasem walczyć, czasem uciekać. Byle skutki negatywne zmniejszyć.

W świetle powyższego...

1. "skłanianie drugiej osoby aby uznała i zrozumiała krzywdę jakiej się dopuściła" -- to jest spalanie się, złe działanie; ból w duszy bierze się stąd, że chcemy aby druga strona zrozumiała nas, i dopiero wtedy wybaczymy;     ja mówię -- "sorki! ale druga strona nie zrozumie... przykro mi że dostałaś krzywdy... trzeba z tym żyć";           to tak jakby tłumaczyć żmiji że jej ukąszenie boli, powoduje paraliż i że źle zrobiła, bo dziecko chciało ją tylko pogłaskać...    żmija nie rozumie i trudno jej wybaczyć, a cała sytuacja boli

2. poczucie "bycia frajerem" bierze się stąd, że mamy wyrzut sumienia iż nie poczyniliśmy odpowiednich starań, nie bronimy siebie wystarczając dobrze;

Przykłady.

Dziewczyna była pijana na imprezie, padłą do łóżka, pamięta, że przyszedł chłopak, pewnie też pijany, zaczął ją obmacywać, włożył rękę do majtek, dotykał cipki...            Dziewczyna nie zareagowała, nie broniła się, ale w końcu go przegoniła, bo uznała, że jest pijana i nie kontroluje sytuacj. Na drugi dzień opowiedziała o tym matce, a matka chce iść na policję i gwałt zgłaszać...     dziewczyna zaś myśli "O kurczę! Nie mogę tak pić, bo mnie ktoś następnym razem zgwałci... Wyciągnę z tego ważną lekcję...". Matka choć chce dobrze ("muszę bronić córki, nie puścimy gwałciciela płazem"), to tak naprawdę czyni zło... Z powodu działań na policji dziewczyna dozna większej traumy. Działania matki budują i poczucie winy i poczucie bycia frajerem, który się nie broni.

Inny przykład. Dziecko wyrastało w domu, gdzie były awantury, a ono było cały czas dołowane, przez co upadło jego poczucie wartości. Gdy stało się dorosłe, to zrozumiało, że rodzice zrobili mu krzywdę. W dorosłości jednak dręczy go chęć pokazania rodzicom jak bardzo źle go traktowali i ta skrucha rodziców jest warunkiem koniecznym do wybaczenia. Niestety... to żadna droga do wybaczenia. To wręcz pielęgnowanie bólu... bo rodzice nie zrozumieją nigdy, zatem i przebaczenia nie będzie nigdy, zatem to dziecko do końća życia będzie nosić żal do rodziców.

jaka droga wybaczenia w tym przypadku?    1. uświadomić sobie, że rodzice byli głupi krzywdząc dziecko; tacy oni byli... może źli...    2. dziecko trafiło na takich rodziców, tak mu się życie ułożyło, że doznało krzywdy      3. krzywdy go zniszczyły i musiał się z takiego upadku podnosić, przez co jego życie było trudne     4. ale mimo tych trudów powstało i może dalej wieść szczęsliwe życie, a swoim dzieciom zapewnić lepszy los.

To nawet nie jest wybaczenie... to jest w zasadzie działanie tu-i-teraz.       

Polecam -- Carnegie, "Jak żyć i rpzestać się martwić"   10 godzin słuchania na yutubie.

Perspektywa z tej książki daje trzy kroki:

1 co najgorszego może się stać, jaki jest najgorszy scenariusz
2. wymyśleć najlepszą drogę ucieczki od tego najgorszego scenariusza
3. wdrożyć rozwiązania szybko i skutecznie, jak robot, jak wojsko

W przykładach powyżej:

niby-zgwałcona dziewczyna... nic najgorszego się nie wydarzy, bo w ciąży nie jest, a chłopak miejmy nadzieję ręce miał czyste... zatem trzba na przyszłość nie upijać się, albo tylko z zaufanymi osobami

dziecko skrzywdzone przez rodziców -- nagorsza konsekwencja, to załamanie przyszłego życia;    zatem trzeba się wziąć za przyszłe życie;     zatem od teraz, od dzisiaj, od zaraz wziąć się za organizację dobrego życia...         i chrzanić rodziców -- to historia.

Kazda sprawa jest osobna moim zdaniem. Jezeli chodzi o bledy moich rodzicow, to nie mialam takiej ochoty czy umiejetnosci by wybaczyc, ale za to jak zrozumialam mechanizm psychologiczny za bledami to wtedy nie bylo co wybaczac. Tutaj trzeba pogodzenia sie z rzeczywistoscia.
Jezeli chodzi o zle postepowanie mojego przyjaciela, wybaczylam mu bez rozumienia, ale tez dlatego, ze sie go pozbylam z zycia. Wiec oczywiscie, ze wybaczam bo nie mam zali jak mysle o nim, ale to jest tak jakby byl martwy.
Moj maz popelnil pewne 'zbrodnie' przeciwko mnie na poczatku relacji i ja rzeczywiscie jestem w stanie chowac uraz i chowalam uraz. Ostatecznie jednak z powodu innego wydarzenia (nie zwiazanego z nasza relacja) zrozumialam, ze co zrobil to zrobil, ale jego lojalnosc w stosunku do mnie i nie przerwane proby w pomaganiu mi bym dostala czego chce rekompensuja to i udowadniaja jego stosunek do mnie. Jego oddanie mi jest zadziwiajace i nie ma sensu chowac urazy w takim wypadku i trzeba wybaczyc dawne bledy.
Wybaczyc mam na mysli: Nie widziec relacji przez pryzmat jakiegos zachowania.

To brzmi tak, jakbyś zakładał, że człowiek nie ma w sobie zdolności do refleksji. Przecież nie zawsze działa się z premedytacją, czyli tutaj świadomym zamiarem wyrządzenia komuś krzywdy. To raz, a dwa - są ludzie do których dopiero po czasie dociera, że zachowali się nie w porządku, wtedy mogą pojawić się wyrzuty, a nawet chęć naprawienia uczynionej szkody. Nie wszyscy, którzy postępują niewłaściwie są pozbawionymi jakiejkolwiek empatii psychopatami. Czasem zło pojawia się w efekcie braku dojrzałości, zwykłej głupoty, zaniedbania, pod wpływem działania alkoholu czy innych używek albo nawet w efekcie uzależnienia, które w danym okresie życia stoi ponad wszystkim innym. Oczywiście nie twierdzę, że tak jest zawsze, dążę jedynie do tego, że takie sytuacje są i temacie wybaczania jak najbardziej warto brać je pod uwagę.

Prawdę mówiąc pisząc o byciu naiwnym frajerem miałam na myśli te sytuacje, kiedy usiłujemy wybaczyć komuś, kto swoją postawą pokazuje nam, że na to nie zasługuje. To może być partner, który zdradził, ale którego kochamy i z którym nadal chcielibyśmy być, a jednak nie wykazuje postawy osoby, która żałuje tego, co się stało, rodzic, którego jednak wolelibyśmy mieć w swoim życiu albo jakikolwiek inny człowiek, który był dla nas ważny, zawiódł i nie widać w nim nawet cienia skruchy. Sądzę, że tu nie chodzi o brak naszej własnej przezorności, ale o wewnętrzny dysonans, który pojawia się w efekcie potrzeby wybaczenia komuś, kto z całą mocą pokazuje nam, że na to nie zasługuje.
Oczywiście w całym tym "wywodzie" ważny jest też kontekst poprzedniego posta. 

To wcale nie są łatwe sytuacje, nawet jeśli jest się przekonanym, że działało się w zgodzie z sobą samym i tak, żeby nie robić niczego wbrew sobie, a tym bardziej na własną szkodę. Osobiście, jeśli jestem przekonana, że podejmowane decyzje są dla mnie słuszne, a jednak druga strona ma problem z ich zaakceptowaniem, staram się wyjaśniać swój punkt widzenia i pokazać, że to absolutnie nie jest przeciwko komukolwiek wymierzone, ale jest sprzeczne z moim własnym dobrem.
Uważam, że tu jednak trzeba wykazać się pewnego rodzaju dojrzałością i spróbować zrozumieć drugą stronę, ale równocześnie my też jak najbardziej mamy prawo oczekiwać wzajemności. Jeśli to tak nie działa, warto konsekwentnie trzymać się własnego zdania, a na pewno nie ulegać presji, szantażom czy innego typu próbom manipulacji. Swoją drogą takie ostentacyjne okazywanie zawodu, jaki komuś wyrządziliśmy, oczywiście jego zdaniem, jest toksyczne i nie należy sobie na to pozwalać. Ja sama dojrzałam już do tego, by nikomu nie dawać wbijać się w poczucie winy, ale skłamałabym twierdząc, że zawsze tak było. Co ciekawe, zauważyłam, że inni przestali już sobie na to pozwalać.

Czyli chodzi o to, że ktoś znalazł w nas winnego, ale wątpliwe jest, czy w ogóle miało miejsce „przestępstwo” albo „wykroczenie”?

Trudno oczekiwać przyznania się do „winy” i wyrażenia skruchy za coś, w czym, w moim odczuciu, żadnej mojej przewiny nie ma. Chyba można tylko wyrazić swoje ubolewanie, że ktoś boleśnie odbiera wydarzenia, ale zbyt wiele więcej zrobić się nie da.

Jestem z natury człowiekiem łatwo wchodzącym w rolę ofiary, pielęgnującym urazy. A raczej byłam takim człowiekiem. Wybaczanie było dla mnie trudne, trwało bardzo długo. Więc wypracowałam sobie pewne wytyczne.

Bliskie jest mi odróżnianie wybaczenia od pojednania. To dwie zupełnie różne sprawy. Wybaczenia jest aktem wewnętrznym i dotyczy mnie, a pojednanie jest aktem zewnętrznym i dotyczy przynajmniej dwóch osób.

Przecież nawet Jezus nie pojednał się ze swoimi krzywdzicielami, bo ci nie byli na to gotowi. W chwili Jego śmierci oprawcy się nad nim znęcali, więc pojednanie nie było możliwe, choć Jezus powiedział „Boże wybacz im, bo nie wiedzą, co czynią”. Więc można domniemywać, że Jezus był gotowy do pojednania, a jego oprawcy nie. Pojednanie to akt dwustronny, możliwy wtedy, gdy przynajmniej dwie strony są dojrzale i gotowe do pojednania i chcą to zrobić. Nie można pojednać się w pojedynkę, chyba, że przebaczenie dotyczy siebie i wtedy pojednanie jest aktem wewnętrznym. Ale to jedyny wyjątek.

Wybaczenie da mnie jest aktem wewnętrznym i dotyczy mojej postawy, woli, emocji. Nie dotyczy krzywdziciela i jego działań, a tylko mojego odbioru tych działań i mojej reakcji na nie.  Najpierw jest decyzja, potem postawa, akt woli, a na końcu wyciszają się negatywne emocje, uczucia. Wybaczam komuś i robię to głównie dla siebie. Pamiętam co mi uczyniono, nie akceptuję tego, nie wymazuję  win krzywdziciela, ale wybaczam mu, bo nie chcę ponosić dalszych konsekwencji jego zachowania, nie chcę dalej już sama siebie krzywdzić swoimi reakcjami na jego złe zachowania. Chcę poczuć się wolna, szczęśliwa, więc pozwalam oprawcy odejść w spokoju, nie mszczę się, życzę mu dobrze, wysyłam dobrą energię, a nawet życzę nawrócenia, błogosławię mu.  Po mojej stronie jest spokój, bo zrobiłam wszystko co mogłam dla siebie, a nawet pośrednio dla tej osoby.
Ale wszystko to robię sama w sobie, nikogo o tym nie informuję, nawet oprawcy. Bo on na to raczej nie jest gotowy i takim zewnętrznym wybaczeniem mogłabym mu zrobić nawet krzywdę. Ja mam spokój i jest mi z tym dobrze, żyję dalej już bez obciążeń. To brzmi łatwo, ale to proces i w trudnych sprawach ten proces może trwać latami. Do czasu, aż koło wybaczania się zamknie i do decyzji, aktu woli doskoczą emocje, uczucia. Wtedy wybaczenie jest pełne.
Ja sobie daję na to tyle czasu ile będzie potrzebne, kiedyś trwało to długo, teraz krócej. Dużo zależy także od rodzaju krzywdy, osoby sprawcy, jego zachowania po tej krzywdzie. Zachowanie sprawcy może pomagać (przeproszenie, zadośćuczynienie itd.) ale może także przeszkadzać (zawziętość, zaprzeczanie, przerzucanie winy na ofiarę itd.)

Wybaczając, nie zajmuję się  oprawcą, życzę mu dobrze i to wystarczy. Nie latam za nim i nie mówię, że czekam na pojednanie. Jezus też nie latał za krzywdzicielami i nie prosił o pojednanie, raczej czekał i był gotowy, aż ktoś do niego przyjdzie. Jeśli kiedyś ten człowiek przyjdzie do mnie i poprosi o wybaczenie, będzie chciał pojednać się, spróbuje zadośćuczynić, to wtedy powiem, że wybaczyłam mu już… dawno temu. A reszta zależeć będzie już od przynajmniej dwóch osób, ich wzajemnej gotowości do pojednania. Mam nadzieję, że ja będę na to pojednanie gotowa bez stawiania jakichś warunków itd.

To model dla mnie idealny, a w życiu nie ma spraw czarnych i białych, więc wychodzi rożnie. Ale staram się i to wystarczy, nie spinam się, daję sobie dużo czasu i to jest dla mnie najlepsze.

Masz rację, szlachetne są działania mające na celu edukację/naprawę/poprawę moralności osoby, która jest sprawcą krzywdy. Jednak oczekiwania wobec sprawcy krzywdy mogą być kotwicą do wolnego życia, do przebaczenia.

To jest własnie ta kotwica. Jestesmy uwiązani do sprawcy. Jakie znaczenie dla nas ma postawa sprawcy po wyrządzonej krzywdzie?

Pewnie byłbym takim partnerem, który nie żałuje i nie zmieni się.

Oczekwianie skruchy jest kotwicą. To boli. Edukacja jest stratą czasu. Rozwijają się moralnie tylko Ci co chcą.

Co masz na myśli mówiąc "wybaczenie"? Bo to zdanie brzmi jak uniewinnienie...?

Zgubne jest przekonanie, że jeśli czynimy zło, to karma do nas nie wróci, bo Bóg wybacza grzechy. Wierzę, że karma wróci, wróci bez względu na stan wiedzy czy wiary tej osoby.

Warunkowanie wybaczenia postawą sprawcy jest kotwicą... "Wybaczę, jeśli przeprosi", "Wybaczę, jeśli szczerze żałuje". Zostawmy rozrachunki, żale, wyliczenia Bogu/losowi/karmie. Zajmijmy się sobą.

Zdecydowanie łatwiej jest przebaczyć, gdy sprawca chce naprawić krzywdę.
Ale chyba rozważamy beznadziejny przypadek w którym sprawdza nie prezentuje oczekiwanej przez nas postawy.

W kontekście seksu poza małżeństwem mam właśnie taki pogląd, że nie jestem winny, a oczekiwanie wierności jest nieuzasadnione, a tym bardziej oczekiwanie że będę żałował.    Gdyby żona dowiedziała się o zdradzaniu, to nie ma szans na wybaczenie, jeśli uzależnia swoją sytuację od mojej postawy.   

Chętnie bym wtedy żonie wyjasnił wszystko szczerze i otwarcie. Ale poglądy są tak przeciwne, że nie będzie porozumienia.

Hmmm... i wypracować kompromis? Pewnie czasami się nie da.

Po prostu przestałaś być dobrym dawcą energii dla wampirów energetycznych.

To, co faja napisała wydaje mi sie bliskie:

Przy czym pojednanie musi wyjść od sprawcy. Warunkowanie wybaczenia od tego, czy nastąpiło pojednanie jest właśnie tą kotwicą, która nas trzyma uwiązanych ze sprawcą.

Dokładnie taki jest cel -- uwolnienie się od złych zdarzeń. Nie umniejszamy krzywdy, nie umniejszamy winy sprawcy. Nawet sobie mówimy "Tak! Oni zrobili bardzo źle. Tak! Zostałam przez nich bardzo skrzywdzona. Tak! Cierpiałam, mam straty w życiu. Jestem w obecnej sytuacji, tutaj zaczyna się nowa przyszłość. Mimo tych strat postaram się maksymalizować moje szczęście -- od tej chwili do przyszłości... "

Z tym nie do końca się zgodzę. To jest w pewnym sensie pogląd z "Radykalne wybaczanie", albo "nadstawianie drugiego policzka". Kult cierpienia.

Od sprawcy się odcinamy. Staramy sie zneutralizować wpływ jego na nasze życie. Nie zajmujemy się już sprawcą, nie dajemy mu ani czasu, ani myśli, ani energii. Żadnego błogosłąwieństwa. Kasujemy całą przestrzeń w naszej osobowości jaką ten sprawca mógł zajmować. Budujemy mur, odgradzamy się. Jak Donald Trump od Meksyku.

Słusznie.

Co więcej -- poświęciłabyś kolejne porcje własnej energii, własnego życia na kogoś kto Cię skrzywdził.

Słusznie. Ale życzenie dobrze to bym sobie darował. Trzeba się odciąć i niech się z nim dzieje co chce... To już nie nasz los.

Staropolskie podziękowanie "Bóg zapłać" -- czyli jak ktoś nam zrobił coś dobrego, to przymujemy to dla siebie i wiemy, że los/Bóg/karma mu wynagrodzi dobrem.

To samo można powiedzieć jak ktoś nam robi coś złego... "Bóg zapłać"

Dokładnie tak. Cały czas usiłuję naświetlić, że skrucha i zrozumienie wyrządzonej krzywdy nie jest warunkiem koniecznym do wybaczenia, ale może ten proces znacząco przyspieszyć.

Pytasz co mam na myśli mówiąc wybaczenie - na pewno nie jest to uniewinnienie. Uniewinnić można kogoś, kogo oskarża się o krzywdzące działanie, a kto w rzeczywistości wcale tego nie dokonał, jednym słowem kiedy pozostawaliśmy w błędzie. Dla mnie wybaczenie to jest ten proces, który odbywa się w nas samych, a który przynosi spokój. To zaakceptowanie, że coś się w naszym życiu wydarzyło. To pozbycie się nienawiści, złości, nie nadawanie temu większego sensu niż konieczny.
Raz jeszcze powtórzę - skrucha i zrozumienie nie jest warunkiem koniecznym, ale bardzo pomocnym, bo łatwiej przychodzi nam zaakceptować coś, co jest dla nas trudne i bolesne, kiedy druga osoba ostatecznie uznaje naszą krzywdę i pokazuje chęć jej zadośćuczynienia. W moim odczuciu to jest bardzo ludzkie podejście. Zresztą nikt tu raczej nie powinien oczekiwać, że będziemy nadludźmi.

Z wieloma rzeczami się zgadzam, z tym odcięciem się także. Ale można odciąć się i jednocześnie starać się życzyć komuś dobrze.  Bo po co mam mu życzyć źle? Zgodnie z tym, co piszesz, to karma do mnie wróci. Jeśli życze mu źle, to wróci do mnie zło. A jeśli będę mu życzyć dobrze, to wróci do mnie dobro. Także więc z egoistycznego punktu widzenia lepiej życzyć sprawcy dobrze.  Nie jest to łatwe, ale w perspektywie całego życia, to właśnie się opłaca. Myśli kreują rzeczywistość moją jako Obserwatora. Myślenie o złym jest więc marnowaniem energii życiowej.

No i całkowicie nie zgadzam się z Twoim podejściem do zdrady. Że nie masz wyrzutów sumienia.
Ja byłam osobą zdradzaną, dowiedziałam się prawie rok po rozstaniu o wieloletniej, wrednej w przeprowadzeniu zdradzie. I co ciekawe, to nie ta fizyczna, a nawet emocjonalna zdrada najmocniej mnie bolała. Najmocniej bolał mnie sposób przeprowadzenia tej zdrady. Te wszystkie manipulacje (wiele klocków mi się potem ułożyło, puzzle powskakiwały na swoje miejsce), przerzucanie na mnie winy, obrzucanie mnie g...em, knucie z kochanką przeciwko swojej rodzinie, wizyty kochanki z jej rodziną u nas. To wszystko złożyło się na to, gdzie mój mąż rzeczywiście miał mnie, swoje dzieci, stworzoną przez siebie rodzinę. Mój mąż najbardziej zdradził w sumie siebie, swoje przekonania, wartości życiowe, swoje dotychczasowe życie. I poszedł w całkowite zaprzeczenie w stylu "ona (żona) taka okropna była, więc ja mogłem zrobić wszystko" (donosili znajomi). W takiej sytuacji odcięcie się jest koniecznością. Dużo czasu i pracy nad sobą  kosztowało mnie dojście do sytuacji, by życzyć mu dobrze i osiągnąć spokój.
Ty żyjesz w zaprzeczeniu z podobnym wyparciem winy i przerzucaniem winy na żonę. Napiszę Ci więc to co mówiłam swojemu mężowi (nie wiedząć nawet jeszcze o zdradzie)
" Gary, podejdź do lustra, spójrz w nie, powiedz sobie, że jesteś ch...m, otwórz drzwi, przejdź przez nie i ... dobrze zamknij drzwi od drugiej strony". I piszę to do Ciebie w dobrze pojętym Twoim interesie. Jeśli weźmiesz odpowiedzialność całkowitą za SWOJE działania, spojrzysz sobie w oczy.... dopiero wtedy może zacząć się dziać w Twoim życiu dobro. Dopiero od tego momentu.

Mam takie rzeczy, których nigdy nie wybaczyłam...

Dobra, muszę się zapytać.
Pomimo, że interesuję się ezoteryką, rozwojem duchowym itp., to jestem też zainteresowana nauką wraz z jej empirycznymi dowodami.
I ciężko jest mi wierzyć w powyższe. Dobro wraca - to znaczy co się dzieje? Skąd wiadomo, że to, co do mnie wraca jest skutkiem tego, że coś tam wysłałam do sprawcy? A nie czegoś innego?
Jak tak sobie to przeanalizuję, to takie myślenie jest (oprócz tego, że "magiczne") również nieco... wyrachowane?
Zmuszę się do myślenia o tym dupku dobrze, bo  mi się to w sumie opłaci. Wróci do mnie przecież dobro - wow, świetna inwestycja!
To ja już bym wolała szczerze kogoś zrównać z ziemią, niż zmuszać się do wysokich uczuć, których akurat w danej chwili nie potrafię odczuwać.
Stała mi się krzywda, to szalaję, a nie wysyłam dobro - wydaje mi się to uczciwsze i prawdziwsze.

To było kilkanaście lat temu... tearz nie mogę znaleźć stron, plus rozmowy z ludźmi. Brzmiało to "Karma czyli konsekwencja wyborów własnych". Za pseudonimami się kryli tak jak my tutaj na forum. 
Natomiast jak wpiszesz w google "jak działa karma i energia moralna"   to trafimy na stronę, która mniej więcej tak brzmi.

Piszeœ wszystko z zastrzeżęniem, że rozmowa o karmie jest śliska, bo to rozmowa o tym w co wierzymy, a nie mamy żadnych dowodów. 

Jeśli ofiara przeżywa negatywne emocje to obdarza nimi sprawcę. I to wystarczy. Nie trzeba kierować tymi emocjami.
Ale jeśli ofiara źle wyczuwa krzywdę to będzie cierpieć podwójnie. Na przykład pasożytująca osoba zostanie zablokowana przez potencjalnego dawcę... Pasożytująca uzna, że dzieje się jej krzywda, że została odtrącona, i że winowajcą jest ten "dawca". Ale skoro się pomyliła, to prawdopodobnie sumienie zaboli podwójnie.

Prawdopodobnie odpowiadamy za wszystkie uczucia. Wiedza i intencjonalność niekoniecznie mają tutaj znaczenie.

Zgodnie z tym w co wierzę -- musiałabyś w sprawcy wzbudzić dobre emocje, czyli musiałby stać się adresatem twoich dobrych uczynków. A tego nie robisz, tylko masz jakiś proces sama w sobie. Może nawet sobie sama krzywdę robisz.

Wierzę, że uczucia trzeba przezyć takimi jakie one są. Nie wzbudzać, nie hamować.

Jeśli masz na myśli zdradę, to jest cały wątek "Moralność vs zdrada", ale może o zdradzie tutaj nie mówmy (?), aby nie rozdrapywać ran (?) i nie robić offtopu (?).

Po pierwsze -- ja nie rozumiem co znaczy "wysyłać dobrą energię" -- to chyba modlić się za kogoś? Życzyć mu dobrze? Powiedzieć "jestem z Tobą"?

Po drugie "wysyłanie dobra" nie może się dziać u nas w głowie. Dobro musi ktoś odczuć. To samo dotyczy zła.
Myśli dobre i złe dzieją się w nas samch. Sterując myślami, np. pielęgnując w sobie nienawiść zazdrość lub lenistwo, sami sobie robimy krzywdę. Może coś na zasadzie że czynimy sobie zło, a potem zło do nas dodatkowo wraca, czyli cierpimy podwójnie.

Po trzecie w końcu -- gdybyś gościa zrównała z ziemią, to być może byłoby to bardzo oczyszczające.

Przykład... dziecko wie, że nie może dotykać kwiatków, bo rozbije wazon. Jak mama nie widzi, to dziecko dotyka kwiatków, rozbija wazon. Przypadek pierwszy: matka się wkurzyła, dała mu w tyłek (nie zbiła... tylko dała klapsa, aby pokazać że źle zrobiło i to jest natychmiastowe pouczenie), popłakało, wybaczyła, przytulili się, uznali, że dziecko musi słuchać rodziców, bo potem są szkody. To przypadek moralny chyba (?).     Przypadek drugi: matka się wurzyla, zacisnęła zęby, pogłaskała dziecko, powiedziała, że nic się nie stało, ale aby dziecko nie robiło tak więcej. Negatywne emocje matki poszły w duszę dziecka. Dziecko dodatkowo otrzymało porcję poczucia winy -- zawaliło świadomie, a nie dostało kary, zostaje z poczuciem winy.

I tutaj jest największy trik... bo Bóg dał ludziom wolną wolę. Wynika z tego, że mogą wybierać działania dobre lub złe. W szczególności mogą w Boga nie wierzyć lub wierzyć. Zatem Bog aby tej wolnej woli nie łamać nie może w sposób jednoznaczny karać/nagradzać (Bóg=karma=los... zwał jak zwał). Jeśli w życiu zaznajemy dobra, to nie wiemy czy to nagroda, czy może zadanie jakieś przed nami stoi, taki kredyt dobra na realizację trudnych rzeczy... Jak zaznajemy zła, to nie wiemy czy to kara, czy może zadanie do rozwiązania, zadanie na drodze rozwoju osobowego, trudna nauka, jak obóz przetrwania.

Niektórzy wierzą, że karma wraca w ciągu kilku lat. Wierzą, że dusza na nowo sie rodzi w nowym ciele za jakiś czas. I ta karma dobra lub zła przechodzi na następne zycie.

Karma to nic innego jak zwykla mentalna gimnastyka i pocieszanie sie.
Moja znajoma sie upiera, ze karma istnieje bo zawsze jak zrobi cos ze zlych powodow to dostaje jakas karme. Ona mysli, ze to ezoteryczne, a to zero ma zwiazku z ezoteryka i caly zwiazek z podswiadomoscia.
Jak sobie do glowy wmowi, ze cos sie dzieje to juz jej podswiadomosc sie upewni, ze tak sie bedzie dzialo.
Raz miala stluczke bo oklamala szefowa czemu sie spozni. Tylko kto prowadzil samochod? Raz poparzyla reke, raz ktos byl dla niej nie mily.
Nie mamy kontroli komepletnej i swiadomej nad swoim umyslem bo wiekszosc wiadomosci idzie prosto do podswiadomosci. Wystarczy, ze specjalnie lazla tam gdzie ktos bedzie nie mily lub gadala z taka osoba.
Ot caly sekret.
Swietnym przykladem jest moja prababka, ktora byla robila mase zlych rzeczy dla zabawy. Karmy nie bylo, miala wszystko czego chciala i osiagnela najwiecej ze wszystkich osob jakie znalam (mam na mysli, ze osiagnela szczescie i brak kompleksow na wszystkich polach)
Bo nie miala konfliktu i nie szukala podswiadomie sposobow jak sie zranic.

Oj, jak czlowiek mysli, ze jest zly i okropny czy zrobil cos zlego to ile rzeczy mu zaraz nie wychodzi. Sama wiem najlepiej bo to byl moj konflikt.

Ludzie zapominaja ile informacji przyjmuje mozg na raz, a jak malo samo z tego swiadomie wiedza. Stad tez jest 'przeczucie'.
Tutaj masz strone naukowa tego problemu.

Ludzie, wydaje mi sie, ze czesto zamiast stanac twarza w twarz ze swoimi prawdziwymi motywami i sie z nimi pogodzic to wola karme albo udaja, ze sa niewinni i szukaja wymowek. Udaja, ze to co robia jest dobre, ma logiczne powody, ma sens.
Prawda czasem nie jest szlachetna.
Kiedy gwalciciel mnie zaatakowal, a pozniej ja go prawie zabilam to nie czulam, ze mam cos do wybaczania jemu.
On mnie zaatakowal bo widzial mnie przedmiotowo, jak rzecz, ktora moze wykorzystac do spelnienia mrocznej fantazji i wyladowac sie. Wybral mnie bo weszlam do tamtej lazienki.
Z kolei ja widzialam jego przedmiotowo, jak rzecz, ktora moge wykorzystac do wyladowania wscieklosci i zlej energii, ktora gotowala sie pod moja skora od dziecinstwa. Wybralam jego bo dal mi wymowke.
Powstrzymalam sie tylko i wylacznie dlatego, ze nie chcialam problemow z prawem. Do dzis mysl o tym sprawia mi czesciowa satysfakcje i frustracje bo odmowienie sobie zabicia go bylo bardzo bardzo trudna decyzja.

Chyba kazdy je ma...

Mozna czasami zaakceptowac, ze sie staly, ale nie wybaczyc...