30latek-, czyli gra małego palucha Paslawka - Netkobiety.pl

Poproszę

Moje zdrowie wypijcie

znam to wino, łagodne, białe

Pewnie

No to polewam. A gdzie Ty się dziś po mieście włóczyłaś?

Współczuję. Chociaż wiek piękny.

Przykro mi. Tak jak wspomniała Ela, to, że odeszła wśród bliskich, jest ważne. Matka kolegi umarła niedawno w szpitalu na covid, w samotności.
Trzymaj się.

Ha, ha nie dla mojej połowicy, znaczy sikacz. Za dwa zyle więcej jest w biedrze coś o większej pojemności i mocy
No ale u mnie teraz prohibicja

Najszersze kondolencje Paslawku
Żadne słowa nie potrafią dodać otuchy w obliczu tak wielkiej straty

Pasławku bardzo tobie  współczuję i twojej rodzinie. Dużo wsparcia ci wysyłam. Z jednej strony mama umarła z wami, nie musiała być samotna przy tej ostatniej chwili życia. Gdyby ją zabrali do szpitala to może by pomogli, a może  tam umarłaby w samotności. Nie moglibyście jej chyba odwiedzać. Mam nadzieję, ze ta pyralgina pomogła jej trochę uśmierzyć ból przed śmiercią.

Snake, pamiętam, jak pisałeś o ojcu.

Paslawku, przytulam...

Umajona,Syl dziękuje

Do mojej mamy jak bym miał "dopasować" jakiś cytat ze znanych mi to ten pasuje najbardziej

"Jest wiele gorszych rzeczy niż śmierć. Nie być kochanym albo nie być zdolnym, by pokochać kogokolwiek: to jest gorsze."
Cassandra Clare

Jesteście kochani

jednak nie chcę tego udostepniać

Przykro mi Pasławku, moje kondolencje. Mój ojciec też był już na morfinie. Nie zdążyłem wrócić do domu jak odchodził, tak wtedy chciałem być przy nim.

Śmierć zawsze jest smutna i przykra. Szczególnie, gdy przychodzi za wcześnie, ale co to za stwierdzenie, śmierć przecież zawsze jest za wcześnie, nawet o ten jeden dzień, o godzinę.

Moja mama nie miała pod tym względem szczęścia w życiu. Jej mama zmarła, gdy ona miała 7 lat. Jej tata, gdy skończyła 36 lat, w dniu jej urodzin. Z żadnym z nich się nie pożegnała, zawsze była w innym miejscu, a ją i mojego dziadka w chwili jego śmierci dzieliło 600 km.
Mój tata miał za to dużo szczęścia. Swoją mamę stracił rok temu, mając samemu prawie 60 lat. I moim zdaniem to jest wielkie szczęście. Chciałabym jeszcze widzieć i słyszeć rodziców następnych 20-30 lat. Mieć tyle szczęścia, co tata i nie podzielić losu mamy.

Podobno my sami zaczynamy myśleć o naszej własnej śmierci dopiero po stracie rodziców. Oni są naturalną barierą między nami a śmiercią. Gdy ich nie ma, wiemy, że następni w kolejce jesteśmy my. To jest pierwsza poważna próba zmierzenia się z lękiem przed własną śmiercią. I wtedy tym, którzy mają dzieci może być łatwiej się z tym mierzyć. Samotni wiedzą, że na nich ta podróż się zakończy. Trochę lepiej jest, gdy ma się rodzeństwo, szczególnie młodsze. Nie wyobrażam sobie straty młodszego brata, on musi żyć dłużej

Dziś miałam ciekawy sen. Śniło mi się, że w morzu, w oceanie pływają babeczka i facet. Rozmawiają w jakimś języku skandynawskim (ja oczywiście wszystko rozumiem)Jest miło, słonecznie i nagle okazuje się, że nie mogą wypłynąć, po jakimś czasie wskakują do nich ratownicy, w sumie nic nie robią tez sobie pływają. Stwierdzają, że nie mogą pomóc. Nagle podpływa duży rekin do jednego z uwięzionych turystów. W tym śnie jestem raz ratownikiem, raz turystą, raz obserwatorem. W pewnym momencie wychodzę z wody jako ratownik idę plazą do wyjścia, ciągle myślę jak im pomóc, ale wiem, że nie mogę, nie umiem. Na plazy są ludzie, dzieci, jest piękne słońce. Sielanka.
Tak sobie z chłopiną opowiadaliśmy swoje sny i ja stwierdziłam, że mój był o Pasławku i jego rodzinie.

Ja czesto wracam do myśli o śmierci, o tym, że mnie czeka, że czeka innych. Próbuję się oswoić z tym co nieuchronne, totalnie nieznane, na co nie jestem w ogóle przygotowana. Na różne jej formy. Czasami jak widzę, że czas tak szybko mija, zastanawiam się ile mi zostało, że tak przepuszczam swój czas przez palce. Nie mogę się doczekać jakiegos dnia i z innych dni między tym wydarzeniem robię niewygodny czas, który bym chciała by minął jak najszybciej, a tak naprawdę to mój cenny czas bycia tutaj. póki co nie doświadczyłam jeszcze odejścia rodziców. Mimo, ze u mnie sytuacja rodzinna  nie jest standardowa, to gdy mama w tym roku miała udar mózgu, wystraszyłam się, bałam się o nią. Chciałam żeby była.
Gdy rodziłam mojego syna, bałam się tego co mnie czeka, bólu, rozrywania, ale wiedziałam, że nikt mi nie pomoże, że to już musi się stać. Musze się z tym zmierzyć i też przemknęło mi przez myśl, że tak chyba bedzie jak będę umierała. Bedę sama. Przy porodzie była młodziutka pielęgniarka i ona mnie wzięła za rękę i łagodnie do mnie mówiła. To mi tak bardzo pomogło. Bardzo bym chciała nie umierac w szpitalu tylko w domu by moje najważniejsze dla mnie osoby mój syn i mój parter byli przy mnie, bym nie czuła się taka sama zostawiona w tej ostatniej chwili. Ale też chciałabym by bardziej cieszyli się z tego, że było nam dane sie spotkac w naszych życiach. BY wspominali mnie miło i by długo się nie smucili. Nie chciałabym być ich powodem do smutku tylko dobrymi wspomnieniami. Tylko wymagać tego od nich,  może to zbyt wiele. Bo ja sama bym strasznie rozpaczała.

Byliśmy przy moim byłym całą rodziną, tylko jednego brata zabrakło, bo mieszka daleko. Klęczeliśmy na podłodze, teściowa włożyła zapaloną świecę w dłoń swego syna - przejmująca scena ; wciąż mi stoi przed oczami, wciąż porusza mnie myśl o matce, która odprowadziła swoje dziecko w ostatnią drogę. Ogromnie współczuję tej kobiecie.

Ja o śmierci myślałam dużo i często już jako dziecko. Bardzo się bałam. Z wiekiem trochę ten lęk zmalał, pomagają przemyślenia i wiara, niekoniecznie taka stricte katolicka.
Śmierć byłego chyba dlatego tak mną wstrząsnęła, że jak pisze Syl, była to konfrontacja z własną przemijalnością. Odszedł mój rówieśnik (dwa lata więcej, to żadna różnica).

Ajko, jest taka książka dla dzieci: "Maciupek i Maleńtas" Anny Janko. W naszej bibliotece było kiedyś spotkanie z tą pisarką. Czytała fragmenty "Maciupka..." - jedno zdanie z tej książki powaliło mnie "na pysk".
Tytułowi bohaterowie to bliźniacy w łonie matki. Prowadzą tam sobie różne rozmowy. Jeden z bliźniaków boi się porodu, nie wie, co go czeka, czuje się dobrze w swoim bezpiecznym schronieniu. Brat wtedy mówi mu tak:
- A skąd ty wiesz, że nie ma życia po porodzie?
Byłam i jestem pod wrażeniem mądrości i wrażliwości Autorki.

Piękne słowa, pokazują, że życie nie jest jednowymiarowe, że warto chcieć widzieć więcej. Dziekuję Piegusko za ten cytat!!! (krzyczę z zachwytu ). Czy mogę spytać jak, co twój syn się czuł, poradził sobie po doświadczeniu umierania taty?
Mnie naszła teraz refleksja do mnie samej, że w chwili porodu jest z nami nasze dziecko, taki anioł, miłość nad miłościami (jeśli ktoś umie z tego czerpać) że nie jesteśmy wtedy sami. Tylko zazwyczaj wtedy nie potrafimy być tak mocno w sobie, tak mocno doceniać, tak mocno korzystać z tego co dobre. Bardziej się skupiamy a tym co mroczne, smutne, na tym czego nam brakuje, a nie co mamy, co właśnie dostajemy.

Ajko, piękne to z Maciupkiem, prawda?
A co do Twojego pytania - odpowiedź jest trudna. Myślę, że synowi uruchomił się jakiś mechanizm obronny.
Pamiętam, jak wyszliśmy z tego szpitala w upalny, sierpniowy, niemożliwie słoneczny dzień. Szwagierka ocierała łzy, ja czułam się, jakby mnie obuchem zdzielili, a mój syn zaczął mówić, zdziwiony chyba, że nie potrafi płakać. Powiedziałam mu wtedy, że ludzie różnie reagują w takich chwilach, że nie ma w tym  nic złego, że ja też nie potrafiłam płakać po śmierci mojego taty.
Czasami zagaduję na temat taty. Syn mówił po jego śmierci, że tak się czuje, jakby się nic nie stało. Gdy zaczęła się szkoła, wychowawczyni w rozmowie ze mną wyraziła niepokój, że syn zupełnie nie wyraża emocji po stracie taty, zachowuje się jak gdyby nigdy nic, jest pogodny. Doszłyśmy do wniosku, że po prostu trzeba mieć go na oku.
Rozumiem go, bo ja po stracie mojego ojca byłam zupełnie zamrożona. Pamiętam dobrze, jak po pogrzebie przyszła do nas rodzina na kawę i poczęstunek, a ja zmywając naczynia doznałam tak silnego złudzenia, że to jakaś miła rodzinna impreza, że aż zaczęłam pogwizdywać. Dopiero po chwili się zreflektowałam.
Moje emocje po śmierci byłego męża były innne - bez znieczulenia i ulgowej taryfy zafundowanej przez własną psychikę.

Niedawno miałam okazję zapoznać się z bardzo ciekawymi sprawami typu hipnoza, podświadomość, uwalnianie trudnych emocji. Próbowałam "poeksperymentować" na synu, ale nie miał ochoty spotkać się z własnymi uczuciami. W sobie za to znalazłam ich bez liku i owszem, korzystam z zaoferowanej mi techniki uwalniania.

Absolutnie tego nie rób,możesz zaszkodzić i to bardzo,on ma swój wzór, skalę przeżywania nie ważne czy poprawną ,czy prawidłową jak Ci się może wydawać i nie musi przeżywać jak Ty ,ba może nawet i ma prawo do tego ,to trochę jak zmuszanie mańkuta do pisania prawą ręką .A jeżeli ma deficyty potencjalne to jego sprawa nie Twoja Piegusie ,kiedyś nieuchronnie jeżeli coś nabył w dzieciństwie to to się odezwie i to też jest jego sprawa i jego odpowiedzialność.

Pasławku jakby co to wiedz, że mimo ciszy, tutaj jesteśmy i szanujemy przez co przechodzisz. Jak tylko będziesz chciał pogadać to pewnie wszyscy przybiegną by z tobą być. Jak będziesz chciał opowiedzieć o swojej mamie jaką ją pamiętasz, co ci dało spotkanie jej w swoim życiu to będziemy w tym uczestniczyć. A może chcesz pogadać o swoich uczuciach, którymi nie chcesz obarczać swoich bliskich to tutaj od tego jesteśmy. Zapadła cisza, która wynika z szacunku dla twojej mamy, dla ciebie i twojej rodziny. Pewnie jest w nas obawa by cię niestosownym słowem  nie urazić. Piszę to, bo gdybyś  poczuł, że nie wypada ci się z nami  dzielić tą chwilą, swoimi uczuciam, to wiedz, że wypada. Jeśli tylko poczujesz taki impuls. To tutaj jesteśmy. Bo nie ma nic ważniejszego niz wspierać się swoją obecnością.

Wiesz Piegusko też tak mam, że bardzo często przy trudnych sytuacjach mnie zmraża, jakbym była totalnie nieczułą osobą. A przecież mój rozum wie co się wydarzyło, dlaczego inni przeżywają rozpacz na zewnątrz. Chyba w dzieciństwie mi to dużo pomagało. Jestem mojej głowie za to bardzo wdzięczna Ja to tak widzę jakby nasz organizm w swej mądrości robił to po to byśmy z rozpaczy nie oszaleli. Bo po jakimś czasie przychodzi czas uwolnienia tych emocji, ale to już sie dzieje w samotności, przy dużo mniejszym nasileniu, intymnie w towarzystwie samych siebie. A czasem w postaci zadręczania się, ale to nie ma sensu.  To wszystko jest logiczne, tylko my tego nie zawsze rozumiemy.

Ela Jakie były oczy lekarza? Pięknie babcię odprowadziłaś. Poczułam to ciepło, tą troskę  i głaskanie pełne miłości.

Adela piękne wspomnienie. Z tobą babcia wracała do swoich ważnych chwil dobrych i tych smutnych, tęsknoty.  To była babcia od strony taty czy mamy? Dzieci są niesamowite.

Ja sobie próbuję przypomnieć takie chwile, ale nie pamiętam. Z dzieciństwa pamiętam tylko fajne zabawy na podwórku. Ciekawe wyjazdy na obozy harcerskie.
Babcia mojej siostry była poczciwa kobietą, naprawdę starała się jak umiała być w miarę miłą. Siostrę kochała nad życie. To co dla niej wyczyniała ta drobna, mała kobietka, rozwalało system. Ale to takie trochę wypocone wspomnienie, bo to nie była moja babcia, a ja nie byłam jej wnuczką, ale trochę ciepełka do mnie tez docierało.

Pasławku fajnym sposobem na kontakt jest pisanie listów i mail. Nie dzwoń pisz do mamy. Miło mi poznać twoją mamę Pasławku.  Ja trochę z opowiadań uzupełniam sobie to czego nie zarejestrowałam w życiu, jak to powinno  wyglądać. Ale nie chodzi mi tylko o to, że cos niefajnego  w moim zyciu się przytrafiłą, tylko po prostu, pewnych rzeczy nie wiemy i wymieniając się swoimi doświadczeniami zawsze już łatwiej się domyślić jak co z nami rezonuje  Uczę się czasem na doświadczeniach innych. Pewnie wszyscy tak robimy.
Kiedys Pasławku napisz czego w tym czasie po smierci mamy, potrzebowałeś od ludzi, otoczenia ogólnie, czego ci brakowało, czego było w nadmiarze i przeszkadzało.

Dziękuje Artiii też Pozdrawiam

Ajko tak zrobię za jakiś czas.

Piegusko, tak mamy ta samą mamę a innych ojców.

Miłych snów Piegusko . Ja też zmykam dobranoc wszystkim.

Zazdroszczę Wam wspomnień z babciami i dziadkami. Ja z jednej strony dziadków nie zdążyłem w ogóle poznać, bo zmarli gdy się urodziłem (nie z tego powodu   ). A od drugiej strony była bardzo kiepska relacja. Babcia od strony ojca nie przepadała za moją matką i za mną, a dziadek był tylko nieszkodliwym pijaczkiem pomiatanym przez resztę rodziny.

Ajko wywołałaś Bagiennika ale go pewnie wyprzedzę ze swoim wspomnieniem - Mój dziadek i babcia ze strony taty, to moje dzieciństwo i młodość, nie ma ich już, ale są częścią mojego życia, dziadek nas uwielbiał (wtedy było nas troje dzieci) jego obecność w moim życiu jest wryta we mnie jak Rów Mariański w dno oceaniczne, miał niesamowitą wyobraźnię, powinien być pisarzem, opowiadał nam bajki w odcinkach, mieliśmy do domu dziadków jakieś 100 metrów, biegliśmy na tę wieczorynkę sprintem, dziadek chcąc sprawdzić nasze zainteresowanie i uwagę, w najbardziej newralgicznym punkcie udawał zaśnięcie, co się wtedy działo ?! piski i szarpanie ramienia, prośby o dalszą część, natychmiast, dziadek to była pierwsza śmierć dla mnie tak bliskiej osoby, na pogrzebie  trzymałam się do pewnego momentu, do momentu jak dopadła mnie wizja: jak dziadek skomentowałby tę chwilę, jak to sobie wyobraziłam to poszłam w taki płacz, w taki płacz w jaki chyba nigdy już nie poszłam, nie szło mnie zatrzymać, wszyscy zaczynali kondolencje ode mnie   chyba wtedy pochowałam jakąś część siebie, potem już nie było tak dramatycznie, ze strony mamy, babci nie znałam, dziadek typowy warszawiak jak z piosenek Kapeli Czerniakowskiej, lubiłam go, pozostawił w mojej pamięci kilka 'cwaniackich numerów'  które pokazały jak można sobie w życiu radzić wykorzystując spryt i dowcip wszyscy oni, ci moi nieżyjący bliscy; dziadkowie, babcie, tata i ciocia S, są ze mną prawie codziennie, jakiś zapach, zdarzenie, czyjeś słowa, melodia, i już znowu są, w moich myślach, te przebłyski wspomnień, uważam za swoją modlitwę za nich

Ajko, z chęcią

Zresztą, jakby coś, to w moim profilu jest link do mojego fb, gdzie widnieje w albumie Jej zdjęcie..

Babcia odeszła w wieku prawie 91 lat, będąc bardzo schorowaną osobą. Nie ma co tutaj wymieniać, ale istotnym jest fakt, że przez ostatnie kilka lat życia nie wychodziła z domu, gdyż była częściowo niepełnosprawna. Mimo to, do końca starała się żyć z pogodą ducha i radością, jaką dawała jej liczna rodzina - miała już czworo prawnucząt. Przeżyła większość ze swojego rodzeństwa(było ich dwanaścioro) czy nawet młodszych siostrzeńców/siostrzenice.
Była osobą głęboko wierzącą, do tego całkowicie oddaną rodzinie, wierzącą w bezinteresowne dobro i szlachetność. Fakt, że poprzez życie w nieco innych realiach, niż za jej młodości czy dorosłości, miewała problemy z akceptacją tzw. obecnych czasów, to nigdy bym nie powiedział, że robi coś złośliwie czy na przekór innym. Zawsze miała na uwadze bardziej czyjeś dobro niż swoje. Będąc najstarszą osobą w rodzinie, wszyscy darzyli Ją ogromnym szacunkiem i poważaniem, chociaż nie zawsze i nie do końca często, jakby się chciało - wyrażało się to wprost..
W dzieciństwie spędzałem z Nią mnóstwo czasu, bo Mama zawsze była zagoniona i sporo pracowała. Zżyłem się z Nią bardzo i nawet po latach, jak w domu rodzinnym byłem gościem to wspólne chwile, spędzane razem zawsze będą wywoływać nostalgię.