30latek-, czyli gra małego palucha Paslawka - Netkobiety.pl

... na przykład, jak ktoś z Forum Ci podpadnie, to szybka decyzja...

Przekomarzam się, żeby nie było

No całkiem nieźle ale trochę do innej bramki Ludzie niedecyzyjni, hamletyzujący, dzielący zapałkę na cztery mają prawdopodobnie kłopoty osobowościowo - emocjonalne, a to już niebezpiecznie blisko stanu, który lekarz zdiagnozuje jako niewskazany dla człowieka aplikującego o broń.

Tak jakby decyzyjność świadczyła o tym, że ktoś podejmuje dobrą decyzję Koń by się uśmiał. Ci decyzyjni to faktycznie nie mają kłopotów osobościowo - emocjonalnych Taki Hitler był decyzyjny, Stalin był decyzyjny, nasz Jaruś też jest decyzyjny. Same kryształowe osobowości Tylko takim faktycznie dać broń. Jaruś przecież ma pistolecik. Chwalił się.
Ja hamletyzuję, więc jestem niebezpieczny

Bry wieczór.
Co do Powstania Warszawskiego, to mam podobny pogląd do Snake'a, Lucyfera i Bagiennika.
Samych dowódców też nie odsądzałabym od czci i wiary. Łatwo jest oceniać takie decyzje post factum, zwłaszcza po wielu latach. Nie można też pominąć (wiem, nie gdyba się w historii), że wcale nie musiało być takie zakończenie PW. Przecież z sowietami były prowadzone rozmowy na temat ich pomocy powstaniu. Mało tego, jeszcze w lipcu (przed wybuchem powstania), to właśnie sowieci (radio "Wolna Moskwa" i inne środki propagandy) wzywali ludność Warszawy do chwycenia za broń, wskazując na rychłą pomoc ze strony Armii Czerwonej. Za to potem czekali aż powstanie się wykrwawi. Sabotowali pomoc ze strony aliantów (uniemożliwiając lądowanie samolotom alianckim na prawym brzegu Wisły).
Tak że nie jest to wszystko jednoznaczne.

Dlatego ja nie słucham. Nie przeżywam też tego, co mnie nie dotyczy, ale oczywiście samym dramatom nie zaprzeczam. Rozgrywały się i będą rozgrywać, oby nie na moich oczach. Nigdy nie miałam tendencji do umartwiania się. Synonimami tego wyrażenia są na przykład: masochizm, samoudręczanie, cierpiętnictwo. Ciekawe, że wyraz ten zawiera cząstkę wyrazu "martwy". Można się zajmować zamartwianiem się wszystkim wokół i nie przeżywać własnego życia właściwie. To jest właśnie ta decyzyjność

Ja powstanie Warszawskie odbieram podobnie jak Misinx. Obwiniam wojskowych, polityków za tragiczne decyzje, za śmierć wielu Warszawiaków. Graczy którzy bawią się zawsze żywymi żołnierzykami. Siedząc ze swoimi rodzinami w bezpiecznych miejscach Powstańców nie oceniam, wiem, że chcieli dobrze, że dali się zmanipulować, nie oni pierwsi i nie ostatni. Choć Informacje od chłopaków na temat tego czym kierowano się, co wiedziano przed wybuchem powstania są ciekawe.

No ale co z tego?
Trwała wojna i zawierano różne dziwne sojusze.

Nie no nic. Luzik Że sobie Jankesi, albo Angole zawierali sojusze ze Stalinem, to co tam. Oni go słabo znali. Ale my ??? Nic tylko się dogadywać ze Stalinem i wierzyć mu.

Przykłady nie są chybione, tylko nie pasują do Twojej teorii i pochwały decyzyjności. Niestety wojny wywoływali głównie ci decyzyjni Narody podbijali też ci decyzyjni.
Przykład z dzieckiem na drogę ? I Ty mi mówisz o chybionych przykładach
Nie chce mi się Snake z Tobą gadać Taką podejmuję decyzję.

Z pewnością nie ma co na siłę się zamartwiać, ale jeśli ktoś ma w rodzinie taką osobę, to czasami ciekawość zwycięża. Do tego dochodzi zainteresowanie bardziej hm naukowe. Pojawia się u mnie wtedy współczucie dla tych, którzy przeżyli tragedię, choćby tracąc kogoś bliskiego. Nie mogę stwierdzić, że niczego nie przeżywam, co mnie nie dotyczy, bo uważałbym się za kogoś, kogo świat się kończy się na własnym "ja". Ale to tylko moje zapatrywanie

Taa, "bestia ze wschodu":P Ileż to razy miała przychodzić przez ostatnie kilka lat..

Choć takie lata pamiętam, kiedy tego typu warunki nie były oceniane jako ekstremalne, lecz raczej normalne.

Gdzieś w głębi serca dzieckiem zostałam

No ale to jest abecadło polityki, z tym, że akurat po co zaraz wierzyć? Co najwyżej kalkulować szanse na dotrzymanie zobowiązań. Tak to mniej więcej działa od prehistorii. Polecam więcej literatury historycznej. Wróg twojego wroga i takie tam. W polityce kto idzie w emocje ten przegrywa. Tak zresztą odnośnie Stalina, który był tylko emanacją wiecznego, wielkoruskiego imperializmu, to prosta historia z naszych dramatycznych dziejów. Wspomniałem wcześniej o tym, że i przez Polaków Warszawa była oblegana za czasów potopu szwedzkiego. No to odwołując się do tych czasów klimat wówczas był taki, że Polska jako Rzeczpospolita była wówczas liczącym się graczem w europejskiej polityce. Sąsiadowała z carską Rosją, Chanatem Krymskim, Monarchią Habsburgów (Austria, Czechy, Węgry), Rzeszą Niemiecką oraz Szwecją. Zarówno przez morze jak i podbite księstwa niemieckie czy Inflanty. Z prawie każdym z tych państw Rzeczpospolita toczyła ciągłe wojny na przemian z różnymi sąsiadami. Akurat z wyjątkiem, przynajmniej wtedy, Monarchii Habsburgów i Rzeszy Niemieckiej, z którymi nie tyle wojowaliśmy co rywalizowaliśmy politycznie. Głównie zresztą Monarchią, bo Rzesza wówczas jako taka mało się liczyła.
No więc w czas świąteczny można było sobie odświeżyć Potop w telewizji. Akcja zaczyna się, gdy Rzeczpospolita dostaje na Litwie srogie baty od Rosjan, który zajęli prawie całą Litwę puszczając z dymem m.in. Wilno. Na Ukrainie Korona Polska dostawała w
dupę od zbuntowanych Kozaków również wspieranych przez cara. Sytuacja jest wręcz dramatyczna i wtedy na Polskę z terenów niemieckich napada Szwecja głosząc zresztą, że nie tyle napada co obala władzę króla Jana Kazimierza, co było efektem sporu kuzynów Jana Kazimierza i Karola Gustawa o to kto ma prawa do tronu szwedzkiego. Szwedzi zajmują prawie całą Rzeczpospolitą i jak wiemy z poparciem wielu jej obywateli. Szykuje się powstanie unii Szwecji, Korony Polskiej i Wlk. Księstwa Litewskiego. Co wtedy robią Rosjanie? Ano wstrzymują operacje wojskowe przeciw Rzeczpospolitej. Raz, że mogą wówczas znaleźć się w stanie wojny ze Szwecją, a dwa, że ze Szwecją też wojowali i postanowili poczekać i zobaczyć na czyją korzyść przechyli się szala fortuny. Co wtedy robi Chanat Krymski wiecznie napadający na Rzeczpospolitą? Otóż oferuje jej sojusz i wymierną pomoc wojskową do odparcia Szwedów oraz obiecując, że niech no tylko zbuntowani Kozacy podniosą głowy, to poczują tatarski nahaj na grzbiecie. Co wtedy robi Monarchia Habsburska? Ano daje schronienie na swoim terytorium królowi Janowi Kazimierzowi i wszystkim dysydentom uciekającym z Rzeczpospolitej oraz prowadzi rozmowy pokojowe. Co wtedy robią lennicy Rzeczpospolitej, którzy jej przysięgali wierność jak Prusy Książęce czy Siedmiogród (Mołdawia i Wołoszczyzna). Ano lawirują do czyjego obozu przystąpić Furda tam przysięgi na wierność! Elektor pruski przechodzi wreszcie na stroną szwedzką występując przeciw polskiej ręce, która go karmiła. Władca Siedmiogrodu zwąchuje się z Kozakami i napada na Rzeczpospolitą. Co wtedy robią Habsburgowie? Wysyłają Rzeczpospolitej na pomoc wojska pomagają bić Rakoczego i Kozaków. Dlaczego? Bo gdyby Rakoczy wygrał, to byłby tak silny, że mógłby się upominać o Węgry będące we władaniu Habsburgów. No i dalej odbywały się kolejne alianse, przechodzenia z obozu do obozu, gdzie po stronie polskiej m.in. wystąpiła Dania, której nie w smak był wzrost potęgi szwedzkiej.
I tak dalej, bo w tej całej zabawie chodzi o to, że wszyscy utrzymywali się w szachu. Kiedy ktoś staje się za silny, to słabsi się jednoczą żeby mu dokopać. Dziś temu, jutro innemu. To się nazywa polityka Nie ma obietnic, których się nie łamie. Przyrzeczeń dotrzymuje się dotąd aż przynoszą korzyść. Jak to Anglicy ładnie określili "Anglia nie ma przyjaciół, ma tylko interesy".

Cóż... To jest jasne, że w polityce nie ma sentymentów, a już tym bardziej na wojnie.
Toteż jestem... antypatykiem (no, co? skoro można być sympatykiem... ) polityki i zagorzałą przeciwniczką wojen.

Zgadzam się ze Snake'iem, że w polityce nie ma hamletyzowania, a z Misinxem, że to nieludzkie.

I nie gadam dzisiaj z Wami, bo mam ochotę na setunię

Miłych i kolorowych!

Cześć i czołem
U mnie dziś ładny dzień. Widzę błękit, i blade słoneczko. Śnieg się trzyma. Dwa gołompy romansują koło rynny.
Miłego dnia.

O no to tak jak ja. Wczoraj posłuchałam Stelmacha, zrobiło się nostalgicznie, ale przyjemnie.
Patrzę przez okno z drugiej strony- zaśnieżone choinki, słoneczko, no cudo.

I Brodka gra:)
Te widoki mam w pracy

U mnie to jest pytanie "czemu marnujesx swój potencjał?"
Musiałabym wtedy przyznawać się do głęboko tkwiącego przekonania, że nie za bardzo do czegoś się nadaję. Albo że mi się na pewno nie uda . I wtedy rozmówca przekonuje mnie że wcale tak nie jest, a ja zaczynam się właśnie wstydzić, wycofywać.

U mnie to zależy, z kim rozmawiam. Pamiętam, jak forumowiczka pisała kiedyś o rozmowie ze swoją matką na temat seksu. Z moją za Chiny o tym nie porozmawiam.
W ogóle są tematy, które rezerwuję tylko dla naj, naj-bliższych. Przede wszystkim jakieś emocje, które inni mogliby ocenić jako głupie i nieadekwatne. Zdarza mi się ukrywać, że mnie coś zabolało, zraniło, żeby nie uznano mnie za księżniczkę na ziarnku grochu.
Generalne jestem kontaktowa, lubię rozmawiać, więc niektórym się wydaje, że wiedzą o mnie bardzo dużo.
Bardzo dużo, to nie wszystko.

Rozgadam się, ale dla przykładu...
Bolał mnie kiedyś żołądek, a byłam świeżo po rozpoznaniu mojej choroby, na etapie dużych emocji.
Naczytałam się o ryzyku chłoniaków i oczywiście gdy tylko coś mnie zabolało, zaraz miałam raka
Rozbolał mnie żołądek, a zdarzyło się to kilka razy pod rząd. Zestresowałam się, dałam temu wyraz, a koleżanka z pracy mi na to: "A czemu ty się przejmujesz takimi bzdurami?". No, sorry, dla mnie to bzdury nie były.
Ta sama koleżanka dosoliła mi kiedyś, że jestem niedojrzała emocjonalnie, bo powiedziałam, że mam wątpliwości co do swojej decyzji o pozostawieniu syna u jego ojca.
Zabolało mnie to jak cholera, ale nie dałam po sobie poznać.
Kiedyś bardzo ją ceniłam, lubiłam ; po kilku takich pstryczkach podchodzę do niej jak pies do jeża i wolę za wiele nie gadać.

Ja zawsze jestem chętna na oglądanie tygrysów.

To zdjęcie jest autorstwa mojej żony ,że się pochwalę
Pingwiny - wiadomo z Madagaskaru .
Obrobiłem pańszczyznę papierologiczną taką której nie mogę zwalić na nikogo i pytanie co dalej z tak pięknie rozpoczętym dniem ?

Może w poprzednim wcieleniu byłam pingwinem, bo uwielbiam śnieg. Właśnie (o)padają za oknem jakieś pojedyncze płatki.

Dla mnie jest to temat moich relacji i nastawienia do ludzi. Gdy z kimś rozmawiam, to czasem cieszę się, że ta osoba nie wie, co mi chodzi po głowie. Ale o ile nie mówię o tym na głos, a wolę tego nie robić, to wstydu nie czuję
Czasem wstydzę się niektórych decyzji, które podjęłam, ale ostatecznie wyszło mi to na dobre.

To ciekawe A co Ci często chodzi po głowie jak z kimś rozmawiasz ? Jakieś mordercze zapędy ?

A ja znalazłam ostatnio niewykorzystany mak w szafce, a mam fajny przepis na ciasto. Niedrogie, nieskomplikowane, nawywa się... Piegusek

Matyjaśny?

Mnie psiapsióła nazwała "wszyzstkożrąca", więc jak Misinx nie zechce, to ja zawsze chętnie

Dzisiaj u mnie na obiad coś o paskudnej nazwie, ale niezłym smaku: psiochy.
Pewna pani w pewnej stołówce tak nazywała te placki. Smaży się je z takiego samego ciasta jak na kopytka. Kiedyś PP stwierdził, że są zaj...ste. Można ze śmietaną albo z sosem jakimś, np. pieczarkowym.

Naleśniki zjem zawsze, ale szpinaku nie lubię, traktuję raczej jako dodatek.
Jak można nie lubić sernika?
A placki ziemniaczane z czym jecie?
Bo z gulaszem, to standard, ale ja najczęściej z cukrem.
Psiochy? Muszę spróbować. Ja placki robię, z czego się da.
U nas "psiocha" mówi się na cipkę.
A gdzie Ty, Piegusie- mieszkasz?

.

Ja poproszę z pastą. Szpinak na surowo jak najbardziej. A surowy kalafior jaki jest dobry.

Piegusie-byłaś może ostatnio w Sanoku? Tam podobno pomnik cipki stoi.
No właśnie podchodziłam kilka razy do szpinaku a to z fetą, a to klasycznie, ze śmietaną i czosnkiem.
Raz jadłam w indyjskiej knajpie, ale w domu nie udało mi się tego odtworzyć.

Yyyhhmmm... szpinak! Teść specjalnie dla mnie robi szpinak ze skwarkami i jajkiem na twardo. Pakuje w naczynie i posyła busem albo obdarowuje przy okazji. Mogę zjeść każdą ilość.

Pewnie nie można ale są szkoły z rodzynkami i bez. Ja jednak wolę szarlotkę, moje najukochańsze ciasto.

Jak mówił Marlon Brando jako pułkownik Kurtz w Czasie Apokalipsy - Horror! Horror!
Placki ziemniaczane z cukrem?! Nie no słyszałem, że niektórzy tak jedzą U mnie tylko ze śmietaną. Jak z gulaszem, to jest to placek po węgiersku, a nie placki ziemniaczane. Domyślnie jeden duży.

Jeszcze świeżo ulepione pierogi ruskie z wody ze skwarkami zjem każdą ilość. Każdą Mama nie nadążała gotować. Ostatnio na wyjazdach służbowych wpadłem na taki straszny z wyglądu zewnętrznego bar, gdzie znajomy polecił pierogi. Skorzystałem i wcinałem aż mi się uszy trzęsły. Ostatnio co prawda w samochodzie ze względu na te idiotyczne przepisy ale zawsze.