30latek-, czyli gra małego palucha Paslawka - Netkobiety.pl

1. [Kraków] Kraków Główny    odjazd    17:28   

6. [Łódź] Łódź Widzew             przyjazd 20:03

Właśnie, w kilku godzinach by się zmieścili z drogą w obie strony i ze spacerem... Trzeba korzystać

Dobrze, Adelo, trzymamy za słowo i czekamy

Misinx, macie blisko, ja na przykład mam dużo dalej

Tak, ja znad morza, do Zakopanego kawał drogi, zazdroszczę Wam

A tam Zakopane Ja Ci zazdroszczę morza szumu i tupotu mew Uwielbiam polskie morze.

Góry też oczywiście lubię, ale jednak wolę morze

Widzisz, a u mnie jest na odwrót... Nie ma sprawiedliwości

Do Krakowa też niemal rzut beretem

Dobrze jej idzie

Szamanka a co ?

W skokach to warto być niskim, tzn fu średniego wzrostu  
Stoch to akurat dokładnie mój rocznik i mój wzrost Małysz też chyba mierzy koło 1,7
Przyznając się uczciwie, to może i te 10 cm więcej warto by było mieć, ale jednak tak już wyraźnie powyżej 1,9 - Hm, nie bardzo Widzę to po swoim dobrym kumplu, który sam nieraz narzekał na pewne mankamenty
Człowiek się czuje jak wysoka wieża...
Widzę, że pojedynek na morze i góry trwa w najlepsze No ja muszę pozostać przy górach i niech mnie pochowają w skalnej szczelinie, gdzieś pod Zawratem

Piegus, książką musi by ciekawa, skoro opowiada o przyrodzie
Polecam poszukać sobie różnych opowiadań, gawęd o luźnym, popularnonaukowym charakterze, dotyczącym zwierząt, zresztą chyba już poruszaliśmy kiedyś wcześniej ten wątek

Nie zastanawiam się nad tym, czy ktoś się w tej chwili smuci czy przeżywa dramat, wiem, że tak jest po prostu Ale ciężko popadać od razu w marazm..

Akurat teraz, jak jestem na obczyźnie, tuż przed świętami, dowiedziałem się o dwóch wydarzeniach: z jednej strony w dalszej rodzinie wybudził się ze śpiączki wujek, będący ofiarą wypadku drogowego. Po ciężkich obrażeniach wewnętrznych i kilku operacjach, kiedy nie dawali mu szans, wybudził się i wyszedł do domu przed Wigilią Czy może być coś wspanialszego dla rodziny?
Z drugiej strony, przypadkiem okazało się, że jednemu z holenderskich pracowników w naszej firmie zginał tragicznie syn, dwa tygodnie przed świętami.
Mimo, że ono są dla nie zupełnie obcymi ludźmi, nie mogłem sobie nawet wyobrazić bólu rodziców po takiej stracie..

Ja tak czasem mam . Myślę sobie teraz na przykład, że gdzieś komuś dzieje się krzywda, nieszczęście,albo może bardziej obrazowo : że ktoś moją sytuację uznaje za  megakomfortową, bo sam jest np bezdomny. Dla niego to, że siedzę sobie w ciepełku, pod kocykiem, z pełnym brzuchem to szczyt marzeń.
Albo jakaś kobieta w Indiach poddawana zbiorowemu gwałtowi, co ona przeżywa, a ja tu się przejmuję głupotami.
Ludzie doświadczają niewyobrażalnych cierpień i wielkiego szczęścia jednocześnie.
Jakby projektant coś schrzanił, bo powinien to wyśrodkować.
Trochę to skomplikowane, temat rzeka

I widzę, że znowu smęty przyniosłem do rozmin.
To chyba znikam na moment.

Też dbam o swoją pogodę ducha, bo zdołowana nie pomogę nikomu. Za to zwariować łatwo.
Nie rzucę wszystkiego i nie pojadę na misję do Indii, ale mogę np. nakarmić głodnego kota na swojej ulicy, zrobić zakupy sąsiadce.
Gwizdnęłam kiedyś z bibliotecznych ubytków piękną książkę Ernsta Wiecherta: "Dzieci Jerominów". W tej powieści ktoś wypowiada słowa, że przede wszystkim trzeba być w porządku na swoich dwudziestu (czy ile ich tam było) morgach. Bardzo mi to przypadło do serca.

Pamiętam swoje wyrzuty sumienia, gdy czytałam "Anus Mundi" Kielara. To wspomnienia z Auschwitz ; czułam wstyd, że o takich rzeczach czytam w ciepłych kapciach, z pełnym brzuchem, przy herbatce.
Wiesław Kielar to mój podkarpacki krajan, jeden z pierwszych więźniów Oświęcimia. Udało mu się doczekać wyzwolenia.

A propos - czy Was nie razi obecny trend wydawania powieścidełek w stylu "Tatuażysty z Auschwitz" albo "Esesmana i Żydówki"? Bo mnie owszem. Omijam te książki, choć obiecuję sobie sięgnąć kiedyś, żeby nie było, że nie zna, a ocenia.

Bagiennik, uwielbiam gawędy Andrzeja Trepki, Jana Żabinskiego, Witolda Tyrakowskiego, Simony Kossak, pana Sokołowskiego, którego imię wyleciało mi teraz z pamięci.
U Adeli pisałam, że przepraszam się z książkami i wczoraj do poduszki machnęłam seteczkę... stron
Dziś ciąg dalszy Fajnie wrócić do czegoś, co kiedyś tak cieszyło.

Lucek, różnie bywa ze słabościami, nie obwiniaj się.
Mój dziadek, ojciec Taty urodził się w 1908 r. Miał co opowiadać, ale gdy zaczęło mnie to interesować, on niebawem zmarł. Szkoda. Jedni i drudzy dziadkowie byli świadkami ostatniej wielkiej wojny. Niestety, mieszkali daleko, odwiedzało się ich raz na jakiś czas, a my, dzieci wolałyśmy się bawić, niż siedzieć i słuchać. Zmarli gdy miałam 14 i 17 lat, parami odeszli, najpierw babcie. Szkoda.
Ojciec PP ma już 90 lat, jego opowieści słuchałam z otwartą gębą.
Tereny Wołynia to moje rodzinne korzenie. Przypuszczam, że i od swoich dziadków niejedno bym o tym usłyszała.
Dom rodzinny mojej mamy to była odremontowana chata po Ukraińcach.

Uciekam do łóżka. Trzym się, Lucuś, tudzież cała ferajna

hej słodziaki
Mnie bardzo ciągnie do oglądania relacji z czasów wojennych prawdziwych świadków wydarzeń. Kiedyś zapisałam sie na 1 sesję do terapeutki i ona mi powiedziała żebym się zastanowiła czego w tym szukam. I zrozumiałam, ze ja tam szukam doceniania tego co mam. Lucyferze z tą odwagą to nie jest tak prosto, czy miałeś odwagę czy nie, bardziej liczyło się szczęście, albo jego brak. Tak ich naznaczył los.
Powiem wam, że im bardziej czasem smęcicie tym bardziej jesteście ludzcy. Wtedy tak naprawdę pozwalacie zbliżyć się do was.

Takie refleksje o jakich piszecie to mnie czasem dopadają, ale jak się stykam z jakimś nieszczęściem. Na fejsie mam regularnie przykładowo posty fundacji typu Pomagam i tam się można napatrzyć na moc nieszczęść. Dzisiaj rano mnie nawet dopadła taka myśl, że ilu podopiecznym z takich fundacji mogłoby pomóc takie przejeb... 70 mln Sasina. Chyba naprawdę rządzą nami psychopaci (i to już nie chodzi o barwy partyjne), bo po czymś takim to na miejscu Sasina zapadłbym się pod ziemię. A te ćwoki przechodzą nad tym do porządku dziennego. To jest chore, że w naszym państwie są ludzie, którzy muszą żebrać o pomoc, chociaż uczciwie pracują, płacą podatki, a system po prostu skazuje ich dzieci na śmierć. A te debile się pochylają nad zygotkami.

Nie ma żadnego pojedynku Nikt nie mówi co jest lepsze. To kwestia gustu. Ja bardzo lubię góry. Chodziłem kiedyś po tych niższych i trochę mi tego brakuje. Nie wiem czy bym jednak dał radę wyjść teraz na jakąkolwiek górkę. Natomiast widok morza wprowadza mnie niezmiennie w pewien stan, który nie umiem nazwać. Niech będzie, że to pewna melancholia, ale nie w negatywnym sensie Dlatego morze uwielbiam o każdej porze roku.

Mnie ciągnęło swego czasu do literatury obozowej - miałam istną "fazę". Przeczytałam sporo o Holocauście itp. Dziś też czasami sięgam z zainteresowaniem. Ale była to zwykle literatura faktu, bezpośrednie relacje - na takim traktowaniu tematu się wychowałam.
To pewnie kwestia pokolenia, nabierania dystansu, ale mnie cholera bierze, że ktoś sobie robi z tak tragicznych rzeczy bajeczki typu "Chłopiec w pasiastej piżamie". Dla mnie to... szukam określenia... profanacja?
Muszę przyznać, że z filmów inspirowanych tą tematyką bardzo do mnie przemówiło "Życie jest piękne", ale może mój młody wtedy wiek wpłynął na odbiór. Przy "Chłopcu..." czułam wewnętrzny sprzeciw, zarówno wobec książki, poznanej najpierw, jak i filmu.

Misinx, pomalutku, powolutku i jeszcze niejedną górkę (może nie od razu górę) zdobędziesz. Ja byłam zaskoczona, jak ciężko mi się szło po bieszczadzkim szlaku, ale dałam radę, a satysfakcja była wielka.

Luc, kurczę, to w którym roku urodził się Twój dziadek, że już pierwszą wojnę przeżył jako dorosły?
Mój w 1914 miał 6 lat.

Na mnie duże wrażenie zrobiło "Powstanie Warszawskie". Ten dokument. I zawszę, jak słyszę piosenkę " Warszawo ma"- ścisk w gardle, łzy w oczach.

Ej no, zwykłe wyżyny najlepsze Ja jestem człowiekiem pól i lasów ale takich wyżynnych. Mazowiecki równy stół powoduje u mnie depresje, jeśli już to bardziej w kierunku "wpłynąłem na suchego przestwór oceanu"
Morze i góry mogą być ale osobiście gustuję raczej w klimatach irlandzko - szkockich krajobrazów. 

Z traumatycznych doświadczeń rodziny. Zdaje się babcia mojej żony w czas wojenny pojechała odebrać zwłoki brata z pobliskiego obozu koncentracyjnego i wróciła cała siwa. Druga jej babcia mając lat 17-18 była w lokalnej partyzantce walcząc głównie z bandami UPA. Wyszła za mąż za dowódcę swojego oddziału, którego później Ukraińcy zabili, a jej spalili dom. Mój jeden dziadek nie dogonił wciąż cofającego się punktu mobilizacyjnego we wrześniu 1939 roku więc po paru tygodniach pieszych wędrówek aż pod granicę rumuńską wrócił do domu. Dalej prowadził swój zakład produkcji i naprawy maszyn rolniczych. Pod koniec okupacji musiał się ukrywać przed Niemcami, bo jego własny szwagier doniósł na niego Niemcom, że pomaga podziemiu. Szwagier doniósł z zemsty, bo dziadek go z roboty za pijaństwo wyrzucił. Szwagier i tak był łaskawy, bo gdyby doniósł o ukrywaniu żydów, to nie tylko dziadek musiałby się ukrywać ale cała rodzina. Za pomoc podziemiu groziła kara śmierci podejrzanemu, a za pomoc żydom całej rodzinie. Drugi dziadek coś ostro działał w czas wojenny w podziemiu ale nikomu się z tego nie spowiadał, na pewno nie córkom i wnukom. Okolica była nieciekawa narodowościowo więc różne tam historie mogły się odbywać.
Od innego dziadka usłyszałem historię z września 1939 r. To znaczy nie mnie mówił, bo ja gówniarz byłem ale starsi już ostro popili i myśleli, że dzieciaki śpią. No i dziadek opowiedział jak we wrześniu służąc w WP przechodzili przez Bydgoszcz, gdzie uaktywniła się niemiecka V kolumna. Dostali rozkaz żeby zrobić "porządek" z dywersantami w mieście, a jak ich poznać? Wchodzicie do domu, jak wisi Matka Boska, to nasi. Jak nie wisi, to niemieccy dywersanci. No i trochę tam tych dywersantów dostało kulkę pod płotem... Potem ich oddział dostał się w kleszcze wojsk niemieckich i sowieckich. Miotali się po bagnach nie wiedząc komu się poddać. Niemcom się bali, że będą sprawdzać w książeczkach wojskowych przynależność do oddziałów, które były w Bydgoszczy. Ruskim też nie chcieli. W końcu trafił do niemieckiej niewoli i przesiedział wojnę w stalagu.

Mazowiecka płaskość działa na mnie tak samo Też zdecydowanie wolę wyżyny.

Słyszę Marka Niedźwieckiego w Radio357. Miło.

Nie taka znów durna. Mieli swoje powody. Główny polityczny, to zamanifestowanie czynnej walki przez Armię Krajową jako zbrojne ramię Polskiego Państwa Podziemnego czyli delegatury rządu na emigracji. To żeby dać odpór komunistycznej propagandzie, że Armia Krajowa nic nie robi i nie walczy z niemieckim okupantem. Efektem tego miało być przyjęcie na równych prawach wojsk sowieckich w Warszawie przez struktury rządu londyńskiego. Główny militarny, to podjęcie walki w momencie, gdy Niemcy są w rozsypce, a wojska sowieckie tuż obok. Niestety okazało się, że Niemcy panikę i rozsypkę dość szybko ogarnęli, Sowieci ponieśli spektakularną klęskę pod Wołominem w wielkiej bitwie pancernej (trzecia co do wielkości bitwa pancerna II wojny światowej) i zalegli na przedpolach Warszawy. Pomijając obwinianie Stalina o celowe wstrzymanie natarcia, to Sowieci faktycznie byli u kresu sił po wielkiej letniej pogoni za Niemcami w ramach operacji Bagration. Wyparli Niemców z olbrzymich terytoriów, wojska mieli poważnie przetrzebione, a linie logistyczne rozciągnięte do niemożliwości. Nie udało się zdobyć z marszu Warszawy na przełomie lipca i sierpnia więc musieli zebrać siły, odtworzyć poniesione straty, podciągnąć amunicję, paliwo itp. Kiedy zapadała decyzja o powstaniu przez Warszawę uciekało na zachód pobite niemieckie wojsko ale już Niemcy ściągali z Francji całe dywizje żeby dać odpór Sowietom. Nagle Warszawa stała się bezpośrednim zapleczem niemieckich pozycji na wschodnim brzegu Wisły i nie było opcji żeby Niemcy olali powstanie. Przy czym dla Sowietów powstanie miało znaczenie tylko i wyłącznie, gdyby udało mu się zdobyć przeprawy przez Wisłę. W innym przypadku nie miało dla nich specjalnego znaczenia militarnego, bo i forsowanie Wisły oraz zdobywanie Warszawy przez Pragę nie miało sensu i nikt tak nigdy nie robił. Warszawę zdobywa się wyłącznie od zachodu, a żeby to zrobić idąc ze wschodu trzeba przekroczyć Wisłę na północ lub południe od Warszawy i dopiero po przekroczeniu Wisły atakować Warszawę od zachodu. Rosjanie mieli to świetnie przećwiczone z ubiegłych wieków I dokładnie tak się stało tj. kiedy Sowieci zdobyli i utrzymali przyczółki na Wiśle poniżej i powyżej Warszawy oraz wyprowadzili stamtąd natarcie, to Niemcy opuścili Warszawę bez jednego strzału, bo stamtąd była nie do obrony.
Można więc co najwyżej mówić o mylnej ocenie sytuacji przez podejmujących decyzję o powstaniu. Inna sprawa, że po tygodniu powstanie powinno zostać przerwane, a oddziały powstańcze wyprowadzone z Warszawy. Co też w pewnej mierze się odbywało. Po tygodniu, bo po tym czasie było już wiadomo, że żaden istotny cel militarny powstania nie został osiągnięty. Nie uchwycono żadnego mostu i nie zablokowano tranzytu niemieckich wojsk przez Warszawę.
Tyle, że to się tak ładnie i łatwo pisze dziś. Tymczasem po tym tygodniu oddziały powstańcze były w dużej mierze rozciągnięte i nie dałoby się wyprowadzić z Warszawy całości ich sił. Spora część musiałby się Niemcom poddać, a w takiej sytuacji powstańców czekała kulka w łeb, bo Niemcy uważali powstańców za bandytów. Dopiero pod koniec września po naciskach zachodnich aliantów zgodzili się uznać powstańców za kombatantów, którym przysługuje ochrona jako jeńcom. Po tym dowództwo powstania złożyło broń. 
Pomijam oczywiście wiarę w mityczną pomoc polskiej brygady spadochronowej, w którą wierzyli nawet niektórzy w sferach polskiego dowództwa w Londynie. Co było oczywiście całkowicie nierealne logistycznie i Brytyjczycy cały czas to tłumaczyli jako komu mądremu

Miałam w życiu sytuacje, w których zaskoczyłam samą siebie reakcjami i zachowaniami.

Snake, zaimponowałeś mi wiedzą.
Ja rzadko angażuję się w dyskusje o polityce, bo nie czuję się kompetentna.
Ludzie z taką łatwością ferują jedynie słuszne wyroki, a przecież na te wszystkie sprawy trzeba patrzeć bardzo szeroko. Mało kogo na to stać.
Mam może prymitywną opinię o polityce, ale o nic więcej w niej nie chodzi, jak o władzę i pieniądze. A nam się mydli oczy patriotyzmem i innymi ideałami.

Mam podobne Snake  przemyślenia jak Ty.
Mało znanym jest też faktem jakby pomijanym przez historyków rozporządzenie wydane przez Niemców w sprawie robót przy umocnieniach w Warszawie.Wydano takie i dotyczyło to  pracy przymusowej.Rozporządzenie obejmowało udział sporej ilości ludzi przy tym - nie pamiętam ile tysięcy osób miało kopać rowy przeciwczołgowe,ale można to sprawdzić.
Nikt się nie zgłosił ,w odwecie przewidziane były dla ludności cywilnej różne karne działania ze strony hitlerowców.w tym wywózki egzekucje etc ,to też miało wpływ na decyzję o Powstaniu.

Osobiście gdybym miał przedstawić zachodniemu odbiorcy koszmar Powstania Warszawskiego to poświęciłbym film terenom, które pacyfikowała grupa iście aryjskiego śmiecia o imieniu Oskara Dirlewangera... Tylko chyba ten film nie byłby już nigdzie dopuszczony.

Snake bardzo dobrze zaznaczyłeś, że Rzesza zatrzymała ofensywę sowiecką w bitwie pod Wołominem. Mało kto sobie zdaje sprawę, że AK miało mimo wszystko niewielki dostęp do informacji, a w lipcu sytuacja w Warszawie przedstawiała się, że Niemcy się wycofują (co było widoczne z racji dyslokacji sprzętu). Brak skutecznego wywiadu w terenie robił swoje. Dodatkowo warto pamiętać również o samym morale ludzi chcących walki. Oby nikt z nas nie musiał nigdy wiedzieć do jakiego stanu doprowadza blisko 5 lat bestialskiej okupacji i dodatkowo groźba okupacji niespecjalnie lepszego zamiennika.

Zawsze byłam bardzo ciekawa dziadkowych i babcinych wspomnień, ale nigdy nie śmiałam pytać, bo może to złe wspomnienia?
Raz przypadkiem usłyszałam, jak dziadek, ojciec mamy, opowiadał mojemu tacie o rozstrzelaniu Żydów, którego był świadkiem jako nastolatek. Rodzice mamy byli młodsi o pokolenie od moich drugich dziadków.
Drugi dziadek opowiadał mojemu bratu, jak na wojnie zdemaskował szpiega.
Niewiele poznałam tych opowieści.

Uciekające w końcówce lipca wojska niemieckie wszyscy widzieli i wyglądały jak każda pobita armia czyli fatalnie. Jednocześnie koleją zjeżdżały z Francji świeże i elitarne oddziały, i o tym też podziemie wiedziało. O dokładne rozeznanie sytuacji pod Warszawą na prawym brzegu było już trudno, bo to po prostu był front walk. Sytuacja zmieniała się z godziny na godzinę. Dwuznaczna jest rola Montera czyli ówczesnego pułkownika Chruściela, który na kluczowej naradzie 31 lipca podał zebranym decydentom informacje o sowieckich czołgach na Pradze, co okazało się nie być prawdą.

Natomiast co do zdobywania Warszawy, to parę razy była zdobywana. Od najnowszych do starszych:
- w 1945 r. zajęta bez walki przez Sowietów od zachodu po opuszczeniu jej przez Niemców,
- we wrześniu 1944 r. zdobyto Pragę przez żołnierzy 1 Armii Wojska Polskiego i Armii Czerwonej,
- we wrześniu 1939 r. po 2 tygodniach oblężenia Warszawa skapitulowała przed Niemcami. Samego miasta w walce nie zdobyto.
- w sierpniu 1915 r. do Warszawy wkroczyli Niemcy po tym jak Rosjanie ją opuścili paląc mosty na Wiśle. 
- we wrześniu 1831 r. Warszawa skapitulowała przed Rosjanami po rosyjskim szturmie i upadku pozycji obronnych powstańców na Woli.
- w listopadzie 1794 r. Rosjanie zdobyli Pragę (rzeź Pragi), a wojska polskie wycofały się z lewobrzeżnej Warszawy i miasto skapitulowało.
- w lipcu/wrześniu 1794 r. odparto szturmy i oblężenie Warszawy przez wojska pruskie.
- raz jeden, to Polacy zdobywali Warszawę (nie licząc zdobywania Pragi w 1944 r.). W czerwcu 1656 r. wojska Rzeczpospolitej podjęły oblężenie Warszawy zajętej przez Szwedów. Walki trwały prawie miesiąc i wymagały czterech generalnych szturmów na pozycje szwedzkie.

I to jest właśnie ta cholerna polityka, Misinx: człowiek się nie liczy.

"Historia, historia,
ty żarłoczny micie,
co dla ciebie znaczy
jedno ludzkie życie?" (Osiecka)

Naprawdę trudno założyć bardziej krwawy scenariusz od tego, który się wydarzył. Gdyby Warszawa stała się miejscem takich walk jak Wrocław, to owszem byłaby zniszczona i owszem ucierpiałaby ludność cywilna, ale niejako rykoszetem, bo wątpię czy pogrążeni wtedy w ciężkiej walce Niemcy mieli jeszcze czas i zasoby do tego, by urządzać sobie egzekucje i rzezi jak ta na Woli.

Skoro to dla Ciebie normalna sytuacja, to Ty naprawdę powinieneś iść w politykę. Marnujesz się. Jeszcze z takimi dziadkami w życiorysie.

Czyli ktoś uznał poziom strat w Warszawie za dopuszczalny ? Super. Mam nadzieję, że był z siebie zadowolony. Warto było !!!!