30 latek - Netkobiety.pl

To dość skrajny przypadek. Dyskusje robią się jałowe, gdy pojawiają się ekstrema zamiast typowych sytuacji :-P

Przeważnie oceny ludzi, których dokonujemy, są zniekształcone własnym interesem. Warto o tym pamiętać.
Do mnie przemawia argument, że jak ktoś miał wielu partnerów, to MOŻE mieć lekkie podejście do seksu, co w przyszłości MOŻE skutkować promiskuityzmem. Faceci tego chcą uniknąć, żeby czasem nie marnować zasobów na wychowywanie cudzych dzieci. Ale to dość prymitywny i uproszczony mechanizm.
Tyle, że tu pojawiło się jeszcze co innego, co nazwałabym zapraszaniem do relacji dwojga osób także byłych partnerów, bo w wypowiedziach pojawił się element rywalizowania z poprzednimi kochankami, co wskazuje na niepewność i kompleksy.

Czyli doświadczenia doświadczeniami a chodzi o zwykłą uczciwość wobec siebie?

Nie wiem jak tam się to robi u Ciebie umajona, może to temat zakazany, ale ja z kimś z kim chce wejść w związek lub już w tym związku jestem o seksie rozmawiam i nie ma to nic wspólnego z tłumaczeniem sie a bardziej że zrozumieniem drugiej osoby, poznaniem jej, dotarciem się, polepszeniem naszego pozycia. Spróbuj czasem, polecam

Ja mysle ze nakręcanie się wgl jest bez sensu. Zarówno na bycie wyzwolonym i sprowadzanie seksu do szczebla prostej czynności fizjologicznej jak i nakręcanie się na cnotliwosc i protekcjonalne podejście do wszystkich którzy którzy podchodzą do seksu luźniej niż my sami

Ale ja nie mówię że Ty jesteś cnotliwa. Nie znam Cie, nie kojarzę żadnych Twoich konkretnych wypowiedzi szczerze mowiac. Mówię o zjawisku ogólnym. Ty poruszasz temat mody na rozwiazlosc, ja podaje przykład drugiej skrajności tj. łatek puszczalskich i "kiedyś kobiety to się szanowaly". Bo oba zjawiska widze wokół siebie. Dlatego jak pisałam wyżej, żadna skrajność nie jest dobra

No właśnie widzę że pojawiło się tu jakieś podejrzenie personalnych przytykow, nie wiem czemu, nie było to intencja przynajmniej z mojej strony

Są też osoby starsze, które mają inną perspektywę. Jak miałam 20 lat moje myślenie było zupełnie inne niż teraz kiedy jestem 30+. Sama nie raz pisałam, że pierwszy raz dla kobiety jest szalenie ważny i warto go przeżyć z kimś z kim chcemy i kiedy jesteśmy na to gotowe. Nawet jeśli się ten związek skończy to nie ma się poczucia, że zostało się wykorzystanym, itd.
Po 30-stce czy ogólnie po związku czy związkach, gdzie jest seks, perspektywa zmienia. Nie traktuje się już go jako czegoś przełomowego, tylko dość naturalnie i z pełną świadomość jak ważną rolę odgrywa w związku. Jeśli ta sfera nie gra, związek prędzej czy później się posypie. No chyba, że dla obu osób może on nie istnieć ale to raczej rzadko się zdarza.
Poza tym, kiedy jest się starszym i bardziej świadomym siebie, swoich potrzeb, nie czeka się z nim nie wiadomo ile bo i po co? Chodzić ze sobą latami bez seksu to można jak się ma naście czy wczesne 20 lat, a nie 30+. Skoro już się było w związku, miało seks, to jaki jest sens z nim zwlekać w nieskończoność? Nie mówię by to robić na 1 czy 2 spotkaniu czy pod presją ale jeśli znajomość rozwija, to ta potrzeba bliskości, intymności przychodzi naturalnie. Moje, i nie tylko moje, doświadczenia pokazują, że jeśli ktoś nie chce seksu będąc w związku, szczególnie po 30-stce (kiedy już raczej każdy ma jakieś doświadczenia), to powinna się zapalić lampka. Czy słusznie, się okaże ale... myślę, że większości przypadków tak.
Ktoś może czuć się oszukany czy wykorzystany bo partner chciał tylko seksu, ja (bym) się czuła(m) nie mniej oszukana czy wykorzystana gdy(by) facet przede mną ukrywał to, że ma problemy w tej sferze lub jest aseksualny tylko przytaczał inne argumenty dlaczego nie chce seksu, w tym że dopiero po ślubie.
Oczywiście wiem, że są takie osoby dla których to jest ważne i z nimi "wszystko ok" ale o ile u 20-stolatków uważam to za akceptowalne i nie budzące podejrzeń, tak u osób starczych, 30 czy 40+ już nie do końca. Takie jest moje zdanie i nie każdy musi się z nim zgadzać. Może też bym inaczej myślała, gdybym nie doświadczyła tego na własnej skórze. Za pierwszym (i ostatnim) razem nie wzbudziło we mnie podejrzeń to, że wówczas niespełna 40-stolatek przez kilka msc związku nie dążył do seksu. Nawet wydawało mi się to fajne, wyjątkowe w dzisiejszych czasach. Do czasu... aż okazało się jaka naprawdę tego przyczyna. Gdyby mając taką świadomość (bo miał) zastosował wtedy argument "po ślubie", to bym go chyba udusiła

Tu akurat chodziło mi o to, że (póki co) nie spotkałam swojej miłości, więc mimo wieku 30+ wciąż mam swój pierwszy raz przed sobą. Przez to mnóstwo osób uważa mnie za dziwną i nienadającą się do związku, bez szans na mężczyznę, który by chciał ze mną być i różne inne określenia padają. A nie mam ochoty iść do łóżka z byle kim, żeby tylko odbębnić ten seks i już nie być szufladkowana, jako nienormalna. Wolę poczekać na kogoś, z kim będę chciała to zrobić Nawet jeśli się nie doczekam, co mi tu większość osób wróży ;p

Niestety, Olinko, nie zawsze wystarcza samo stawianie granic.

Właśnie o to mi chodzi... O to budowanie relacji. Z nim nawet w związku nie byłam i wielkie zdziwienie, że dla mnie za wcześnie na łóżko
W sumie to on zaczął mi wmawiać, że w tym wieku to już się nie chodzi na randki, jak nastolatki, tylko od razu zaczyna od seksu.
Dlatego jestem tak drażliwa w tym temacie, gdy podobne teksty padają na forum.
Gdyby nie historia z nim, nie przejmowałabym się tak. Niestety byłam bardzo zauroczona i trudno mi zrozumieć to, co się stało.
Ale to już takie moje odczucia, może nie powinnam nimi tutaj zasypywać wątków
Generalnie jestem otwarta na intymność i bardzo chciałam z nim mieć swój pierwszy raz i każdy następny, bo bardzo mnie pociągał. Ale nie przy takim podejściu z jego strony...
Nie poddałam się, ale, jak piszesz, w pewnym wieku jest już coraz trudniej na szczęśliwy związek.
Choć może znajdzie się odważny, który zaryzykuje
Ach, i to nie jest kwestia tego, czy ktoś mnie chce, czy nie. Dla mnie ważna jest wzajemność, obustronne uczucie. A z tym jeszcze trudniej. Ech

Może moderacja przymknie oko na off top tym bardziej, że pośrednio jest w temacie ale ciekawi mnie ile czasu z nim się spotykałaś. Określenie "związek" to często umowna data. Raczej bardzo młode osoby tym obnoszą i zmieniają status co parę tygodni Ja sama nawet nie umiem określić od jakiego momentu z obecnym partnerem jestem w związku bo nigdy tego nie uzgadnialiśmy, znajomość rozwijała się swoim tempem. Ogólnie przyjęliśmy, a raczej ja przyjęłam, datę pierwszego spotkania bo po nim uznaliśmy, że chcemy się dalej spotykać, seks przyszedł sam na którymś kolejnym i tak jesteśmy razem do dziś. Słowa "kocham" padły później niż pierwszy seks ale chyba oboje (a przynajmniej ja) już wtedy to czuliśmy.
Żeby nie było, nie namawiam nikogo do zbyt szybkiego seksu ani robienia czegoś wbrew sobie ale... skoro on był doświadczony, a Ty nie masz naście czy nawet 20l, to mógł się 'wystraszyć', że będzie musiał czekać miesiącami aż będziesz gotowa. Ja tak miałam raz i never ever choć u kobiet to raczej mniejszy problem ale...z drugiej strony  też były przypadki/wątki, w których faceci narzekali, że kobieta/żona nie chce/nie potrzebuje. Dla osoby z choćby 'normalnym/średnim' libido to mega problem. Nie tylko frustracja narasta ale i samoocena leci na łeb i szyję. Ja mimo, że jestem teraz w fajnym związku, wciąż pamiętam jak się czułam w poprzednim kiedy facet nie chciał a właściwie nie mógł. A on raczej nie był aseksualny bo wiele razy mówił, że czuje się jak frajer, że ma przy sobie taką seksowną kobietę a nie potrafi jej zaspokoić i robił wtedy bardzo nieprzyjemny. To faceta też mega uwiera, podejrzewam, że dużo bardziej niż kobietę bo to potocznie/pierwotnie świadczy o "męskości".

Zgadzam w 100% dlatego nie lubię pytań nie tylko o partnerów (szczerze? żaden facet mnie o liczbę nie pytał, serio), ale też  o to co lubię w seksie bo z każdym jest inaczej. Fajnie jest poznawać siebie od zera i tak się docierać. Owszem, można powiedzieć coś ogólnie ale nie zamykać czy koncentrować tylko na tym. Ja akurat należę do tych osób, które wolą doświadczonych partnerów i mi to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie. Jednak wierności wymagam póki jest ze mną, a jak chce iść w bok .. to idź w ch...ę Sama też nigdy nie zdradziłam.

Mnie też mój obecny partner o liczbę nie pytał ja go też nie pytałam,.nie jest mi ta wiedza potrzebna.
Pytałam tylko czy się używal prezerwatyw, bo gdyby nie używał, to byśmy się poszli przebadać przez zaczęciem współżycia. I w sumie tyle mnie interesuje.

Lubiłam wyobrażać sobie że jestem ładnym mężczyzną prawiczkiem. Mężczyźni prawiczki wzbudzają we mnie odruchową sympatię, choć nie uważam żeby przez sam fakt swojego prawictwa byli lepszymi ludźmi.

Czyli takie olanie typu "nie ma seksu, to nara" jest według Ciebie zrozumiałe? Nie zrobiłoby to na Tobie wrażenia?
We mnie taka postawa sprawiła, że odechciało mi się wszystkiego, choć bardzo chciałam.
No właśnie, to miał być dla mnie pierwszy raz. A jego reakcja? "No to co, też miałem swój pierwszy raz". I weź tu tłumacz takiemu, że dla kobiety to coś ważnego i wyjątkowego
Pójście do łóżka pod presją zdecydowanie jak dla mnie romantyczne nie jest ;p

Umajona , rzecz w tym, że pierwszy raz nie jest wyjątkowy ani niezwykły za to jezeli za taki będziesz go uznawać to prawdopodobnie czeka Cię brutalne zderzenie z rzeczywistością, jak już kiedyś się na niego zdecydujesz.

Każda rzecz przeżywana po raz pierwszy jest wyjątkowa.

A gdybym chciała wdać się w filozoficzne i górnolotne dywagacje, to wszystko, co nas spotyka, może być wyjątkowe.
Można celebrować życie, a można je też przeżywać byle jak.

Gdybym miała po raz drugi przeżywać swój pierwszy raz, chciałabym, aby się to odbyło z pełną świadomością i dobrowolnością, z kimś obopólnie ważnym. Chciałabym to zdarzenie może nie jakoś przesadnie, ale jednak pocelebrować trochę.
Zwykłą herbatę też można podać pięknie, a można ją po prostu nalać do odrapanego garnucha.

Dokładnie tak, wszelkie takie żarciki trzeba jak najszybciej ukracać, bo jak ewoluują to naprawdę może zrobić się niesmacznie.
Jest takie powiedzenie, by nie dać sobie wejść na głowę bo będzie kaplica

Wiesz, ja bym musiał znać taką informację od razu na początku znajomości, niestety.
Po prostu uważam, że facet powinien znać przeszłość swojej kobiety, tak samo jak panna powinna znać przeszłość swojego mężczyzny.
Dziwię się jak przykładowo faceta nie interesuje ten temat. Ja musiałbym wiedzieć z kim mam do czynienia, nie wyobrażam sobie aby moje dziecko na rękach nosiła dziewczyna, którą przeleciało kilka stad mężczyzn, przecież z tym faktem nie da się żyć. Codziennie kłaść się spać, że kilkanaście facetów przeleciało kiedyś moją dziewczynę (i Bóg wie jeszcze co wyrabiali), a teraz mamy niby udawać szczęśliwą rodzinkę? Sorry ale takie kity u mnie słabo się sprzedają.
Nie wyobrażam sobie stawać codziennie rano z myślą, że 10 facetów wkładało ,,coś" do ust kobiecie, która leży koło mnie. Przecież tego nie da się zaakceptować, zaraz zwymiotuję chyba na samą myśl

Przede wszystkim jeśli czegoś nie chcesz, to nie rób niczego wbrew sobie. W każdej takiej sytuacji widocznie to nie jest ten czas, to miejsce albo nie ta osoba.

Zastanawia mnie natomiast używanie słów "zakochałam się" czy "moja miłość" w odniesieniu do mężczyzny, którego widywałaś wyłącznie na kursie tańca. Mam wrażenie, że tak bardzo chciałaś już kogoś mieć, że sobie to uczucie niemal wmówiłaś. Od trzech lat co tydzień chodzę do szkoły tańca i nie wyobrażam sobie, aby w tych warunkach, czyli nie spotykając się poza salą taneczną, można się było w kimś tak zakochać, żeby jedno negatywne doświadczenie związane z taką powierzchowną relacją (w końcu nie mieliście możliwości bliżej się poznać) miało potem tak ogromne przełożenie na późniejsze postrzeganie związków i ogólnie mężczyzn. Na sali można się poznać, pożartować ze sobą, poflirtować, a nawet zauroczyć, ale trudno mówić o nawiązaniu jakiegoś głębszego uczucia, Ty natomiast bardzo to przeżywasz. Moim zdaniem za bardzo i zupełnie niepotrzebnie podchodzisz do tego aż tak bardzo emocjonalnie, przy okazji komplikując sobie w ten sposób życie.
No chyba, że u Ciebie wyglądało to jednak jakoś inaczej, wtedy mnie, proszę, popraw.

Jeśli tak, to mamy do czynienia z molestowaniem, a być może nawet próbą gwałtu. To się nie ma prawa zdarzać.

Jak wspomniałam, swojej miłości jeszcze nie spotkałam, więc nie określam miłością tamtego chłopaka
A co do zakochania, to kwestia definicji - dla mnie to zauroczenie, fascynacja, chęć bliższego poznania, pociąganie fizyczne. Nie miłość. Dopiero wstęp do ewentualnej miłości. Wiem, że różne osoby różnie definiują "zakochanie", ale ja w ten sposób.
Baaaardzo rzadko zdarza mi się kimś zauroczyć i chcieć z nim czegoś więcej. Raz na kilka lat. Może dlatego używam aż takiego określenia. A więc on był takim potencjalnym kandydatem do czegoś więcej

To nie tylko przez niego mam negatywne postrzeganie związków, ale również przez różne wypowiedzi różnych osób na forum, które pokazują, że rzeczywistość jest w dużej mierze taka, jaką on zaprezentował. Mogło się zdarzyć tak, że to tylko przypadek, pechowo tak trafiłam. Ale forum mi pokazuje, że większość osób ma takie podejście, stąd moje zwątpienie w spotkanie kogoś, kto mnie zaakceptuje i pokocha. Trochę się czuję jak nie z tego świata I trochę smutno z tego powodu, ale co zrobię. Nic nie zrobię Każdy mężczyzna ma prawo chcieć wymarzonej kobiety.

Super! Zgadzam się z tym również

Nie zamykam się na ludzi
W innym przypadku bym się izolował - ba, przecież nawet by mnie tutaj nie było.

Tak, jak napisałem w innym wątku - nie jest to pole, które w moich oczach jest warte inwestycji kapitału.
I tak mi lata przelecą
Za gorzki mam stosunek do ludzi i wiemy i widzimy to tutaj wszyscy.

Naturalna kwestia rywalizacji i wykazania się.
Niezależnie od kultury czy cywilizacji instynkty robią swoje - facet dąży do pokazania partnerce, że jest alfą.

Dlaczego niby się poddałem?

Mnie najbardziej zastanawia gdzie się podziała autorka owego tematu, wygląda mi to trochę na jakąś prowokację.

P.S. Ja już się nie mogę ,,doczekać" tych kilku lat, aż sam będę robił podobne tematy

Temat "Ponad 30 lat i 0 związków, koleżanek" bardziej wzmaga skrajne emocje aniżeli: "26 lat i 0 związków, koleżanek"

Na forum jest masa tego typu tematów (głównie facetów), lecz mój będzie miał taki bonusik, że będzie tam jeszcze "0 koleżanek" - ultra rare edition

Do takiego etapu jeszcze nie doszłam, więc nie wiem, czym jest to "właściwe" zakochanie.
Może mam okropny charakter, albo straszę czymś innym Albo może przejawiam jakieś objawy desperatki? W sensie, że z góry jestem tak szufladkowana. No bo co może sobie pomyśleć facet o dziewczynie 30+, która nigdy w związku nie była? Na bank desperatka, która chce już kogoś mieć. Więc taki ktoś nawet przez chwilę nie pomyśli o mnie na serio, tylko będzie się "bał", że chcę się kogoś w końcu uczepić, bo lata lecą... Ech ;p
Trochę przykre, ale zrozumiałe, więc żalu do nikogo mieć nie mogę o to, że jestem "podejrzana".
Ale może jeszcze się uda i kiedyś doświadczę, czym jest to prawdziwe, szczęśliwe i odwzajemnione zakochanie Choćby miało to trwać krótko. To mi wystarczy, bo o miłości nawet nie mam śmiałości marzyć.

Edit:
Swoją drogą, bardzo często spotykam się z określaniem kogoś desperatką tylko dlatego, że nie ukrywa i mówi wprost, że chciałaby być w związku. Zwłaszcza wtedy, gdy się zakocha (zauroczy) w kimś. A przecież to normalne i naturalne pragnienia. Najzabawniejsze jest to, że najczęściej mówią to dziewczyny, która same już w związkach są, czyli te, które już to desperackie marzenie spełniły i się w nim błogo realizują

To "błogie realizowanie się w związku" to była ironia
Nie wiem, czy coś idealizuję. Może tak to brzmi.
Ale właśnie, byłaś już w kilku związkach i nie wiesz, jak to jest tyle lat czekać i tego wszystkiego nie mieć, nie doświadczać. Ale spoko, też nie umiem w pełni zrozumieć osób, które przechodzą przez coś, o czym ja nie mam zielonego pojęcia i pewnie przez to bagatelizuję ich smutki

Nie czytałam, ale chyba trochę rozumiem.
Też wiele lat marzyłam o tym jedynym i że dopiero po ślubie.
Potem już nie musiało być po ślubie, tylko ważne było, żeby było obustronne uczucie, obustronne zakochanie.
A po tych minionych latach bezsensownego czekania już tak bardzo chciałam doświadczyć choćby tylko iluzji tego, jak to jest być w ramionach kogoś, w kim się jest zakochaną, że prawie poszłam do łóżka z facetem, który tego nie odwzajemniał. Co słusznie Olinka wczoraj zauważyła - niby piszę o obustronnym uczuciu i miłości, a chciałam się przespać z kimś po zwykłym spacerze.
Niby w porę się obudziłam, ale jednak był kilka miesięcy temu taki moment, że już miałam dość tego czekania. Bo ile można? Jestem normalną dziewczyną, nie mam serca z kamienia....... I choć wiedziałam, że mu nie zależy na mnie, tylko zwyczajnie chce się ze mną przespać, to byłam gotowa to zrobić, żeby choć przez chwilę czuć jego dotyk i pocałunki...
Nie wiem, czy się jeszcze kiedyś nie złamię... Tego sobie obiecać nie umiem. Póki co, siłą woli się powstrzymuję każdej nocy, żeby do niego nie dzwonić i nie jechać.
Tak więc mijające lata i perspektywa tego, że już się pewnie nic nie zmieni, robią swoje.

Ty od samego początku umiesz mnie zrozumieć
Fajnie, że się udzielasz i piszesz o swoich emocjach, przeżyciach, odczuciach i doświadczeniach

Działanie desperackie odradzam. Z naszą wrażliwością to trauma na lata.
Możesz odstąpić od swoich przekonań pod jednym warunkiem: musisz dobrze wiedzieć, czego chcesz, co i po co robisz. No i nie stwarzać sobie zbyt dużych oczekiwań.

Nie lubię się zwierzać z intymnych rzeczy, ale zrobię odstępstwo.
Seks z mężem był do d...y. Ból szorstkość i brak czułości. Zaczęłam unikać. Te wszystkie opowieści o rozkoszach wydawały mi się straszliwie przereklamowane. Dla mnie największą rozkoszą było wyspać się i mieć święty spokój.

Dziś wiem, że nie mieliśmy z mężem doświadczenia ani wiedzy. Bazowaliśmy na wyobrażeniach, a mężuś prawdopodobnie również na pornografii.
Ja nie czułam tego, o czym tylko czytałam. Martwiłam się, że coś ze mną nie tak. Łudziłam się że to kwestia nabrania doświadczenia, ale jednak nie.
W kolejnym związku okazało się, że jestem zupełnie w porządku. Okazało się też, że nawet jeśli seks nie przynosi owych idealizwanych fajerwerków, to może dać satysfakcję. i że tak samo bliskość jak i jakość seksu rizwija się z czasem.
Więc jak mówi przedmówczyni, nie ma co sobie stwarzać idealnych mrzonek, ale jeśli coś się przeżywa szczerze i naprawdę razem, i oczywiście z odpowiednią osobą, to będzie okej nawet jeśli nie będzie doskonale.

Dlatego chciałabym to zrobić z kimś, komu będzie na mnie zależało, a nie z kimś, kto chce się tylko przespać. Wtedy jest większa szansa na czułość z jego strony.
Mi się rozkosze nie marzą i też uważam je za przereklamowane Wspaniale jest jednak czuć bliskość i dotyk tego, kogo się darzy uczuciem O ile generalnie jestem strrrasznie niedotykalska, to przez niego chciałabym być ciągle dotykana
Nie wiem, czym jest seks, nie umiem powiedzieć, czy będę go lubiła, czy nie. Ale sprawdzanie tego na jakichś facetach też nic nie pomoże, bo seks bez uczucia to na pewno nie to samo, co seks z uczuciem.

Tak, wiem, są takie historie. I to bardzo dużo, jak się okazuje, dlatego nieraz wątpię w to, czy w ogóle związki mogą być szczęśliwe, jak się naczyta różnych historii na forum. Więc bliżej mi do lęku przed związkiem, niż do jego idealizacji.
Generalnie odkąd pamiętam, wolałam być sama, niż w byle jakim związku. I dalej się tego trzymam, choć tęsknoty za bliskością z biegiem lat są coraz większe, stąd czasem przychodzą mi do głowy głupoty typu - spróbować choć raz, choć przez chwilę... Ale wiem, że to złudne.

Mi było bardzo dobrze samej. Nawet jakoś specjalnie nie tęskniłam za bliskością. Miałam dość związków i facetów. Za dużo mnie te znajomości kosztowały (emocjonalnie).
Nie szukałam faceta, sam się napatoczył

Nie ma związków idealnych, w każdym są jakieś problemy, kryzysy itd.
Szkoda, że tamten chłopak nie okazał Ci więcej zainteresowania, może to by Cię odblokowało nawet gdybyście potem nie byli razem. Ja ze swoim pierwszym chłopakiem "chodziłam" 3 lata zanim zdecydowałam się na 1 raz. Zaraz potem on wyjechał do USA i nasza znajomość skończyła. Jednak mimo to nie żałuję, że z nim to zrobiłam bo był moja pierwszą miłością. On już chyba wtedy wiedział, że wyjeżdża. Mi powiedział po fakcie.

Hihi, mi już jest tak fajnie samej, że nawet nie wiem, czy umiałabym być w związku Jedynie tej bliskości i przytulenia, i pocałunków mi brak Póki co.

Ale masz na myśli PP, czy kogokolwiek?
Bo przez "mojego" uwielbiałam być dotykana Ale przez innych nie chcę ;p Nawet z koleżankami nie lubię powitań/pożegnań przez przytulasa. W domu też się nie migdalimy ze sobą