Od jakiego wieku-lat to kobieta Stara? Mężczyzna stary? - Netkobiety.pl

Niektórzy na forum zdają się być o tym przekonani, a jednak trudno się od nich czegoś więcej dowiedzieć. Może to rzeczywiście zbyt złożone.
Chciałabym jednak rozwikłać tę zagadkę.

No, niestety, u mnie pewnie podobne mechanizmy. Wprawdzie dziś jestem odważniejsza, ale wciąż mam wiele deficytów.
Ja kiedyś w ogóle nie okazywałam zainteresowania, nie wchodziłam w relacje. Uciekałam, wycofywałam się. Potem było małzeństwo-porażka a teraz niby fajny facet, ale cóż... miałam rywalkę wódkę. Szkoda, bo oboje nas do siebie ciągnęło, charakterami bardzo byliśmy dopasowani. Wybrałam rozsądek, ale było to, mimo wszystko, pozytywne i ważne doświadczenie.
Ale i uświadamiło mi też, że są obszary domagające się uwagi i troski. No i dobrze, to też pozytywne.
Poprzyglądałabym się chętnie z kimś "fachowym", tylko zniechęcają trudności ze znalezieniem terapeuty na NFZ. Z jedną kiedyś spróbowałam, ale to był niewypał.

Ela, no, nie osłabiaj mnie, przecież durna nie jestem.
Co innego pójść czasem na wódkę i raz na jakiś czas nawet porządnie przesadzić, a zupełnie co innego nie móc przez jeden dzień obejść się bez alkoholu.

Piegowata'76 napisał/a:

Ela, no, nie osłabiaj mnie, przecież durna nie jestem.
Co innego pójść czasem na wódkę i raz na jakiś czas nawet porządnie przesadzić, a zupełnie co innego nie móc przez jeden dzień obejść się bez alkoholu.

Sorki mi po prostu kiedyś koronną awanturę zrobila tesciowa, że pozwoliłam ex iść na imprezę z kolegami i wrócić w nieciekawym stanie. Sama miała w rodzinie ludzi pijących i była przeczulona.

Kobieta po 30 jest już stara.  A przynajmniej nie pierwszej młodości.  (Występuje wtedy poważna nadwagą,  cellulit,  zmarszczki,  obwisle skóra,  ciało traci jędrnosc  i kobieta z roku na rok wygląda gorzej. Powinna się wtedy cieszyć,  że ktokolwiek  (bezzębny pijaczyna Henio,  albo jakiś 55 latek, albo rozwodnik z 5 dzieci i hektarem  pola do obrobirnia się nią nie interesuje, powinna być mu wdzięczna,  bo nikt inny się nie trafi.
Bo kobieta starzeje się jak  mleko.
Z mężczyznami jest inaczej,  starzeją się jak wino. Po 30 to młody Bóg.  Po 40 Adonis.  Po 50 to już skali zabraknie, taki piękny, że 20 latki leżą  Jak długie z zachwytu.
Wynika z tego. Że kobieta po 30 urodzinach jest już stara, mężczyzna nigdy.
To wynika z analizy wpisów w internecie.

Ja już czekam na emeryturę,  bo jeśli nie liczyć chorób i jakichs  kataklizmow  w kraju i na świecie,  wypadków,  oraz zawirowan  w gospodarce, nie uważam,  by coś się w moim życiu osobistym zmienio. Oby tylko zdrowie było jak to się mówi. Życia rodzinnego jak się bałam parę lat temu, że nie będę miała -wychodzi na to, że nie będę miała.

Jak miałam 12 lat 30 latek był dla mnie stary.  Jak miałam 30. To 50 latek  był stary. Teraz za starych uważam pokolenie dziadków.  Chociąż pokolenie rodziców,  też jest stare, bo jest to różnica jednego pokolenia w stosunku do mojego. Dla 90 latka zaś 70 latek może być młody.

SanTi napisał/a:

rossanka napisał/a:

Kobieta po 30 jest już stara.  A przynajmniej nie pierwszej młodości.  (Występuje wtedy poważna nadwagą,  cellulit,  zmarszczki,  obwisle skóra,  ciało traci jędrnosc  i kobieta z roku na rok wygląda gorzej. Powinna się wtedy cieszyć,  że ktokolwiek  (bezzębny pijaczyna Henio,  albo jakiś 55 latek, albo rozwodnik z 5 dzieci i hektarem  pola do obrobirnia się nią nie interesuje, powinna być mu wdzięczna,  bo nikt inny się nie trafi.
Bo kobieta starzeje się jak  mleko.
Z mężczyznami jest inaczej,  starzeją się jak wino. Po 30 to młody Bóg.  Po 40 Adonis.  Po 50 to już skali zabraknie, taki piękny, że 20 latki leżą  Jak długie z zachwytu.
Wynika z tego. Że kobieta po 30 urodzinach jest już stara, mężczyzna nigdy.
To wynika z analizy wpisów w internecie.

Ja już czekam na emeryturę,  bo jeśli nie liczyć chorób i jakichs  kataklizmow  w kraju i na świecie,  wypadków,  oraz zawirowan  w gospodarce, nie uważam,  by coś się w moim życiu osobistym zmienio. Oby tylko zdrowie było jak to się mówi. Życia rodzinnego jak się bałam parę lat temu, że nie będę miała -wychodzi na to, że nie będę miała.

Jak miałam 12 lat 30 latek był dla mnie stary.  Jak miałam 30. To 50 latek  był stary. Teraz za starych uważam pokolenie dziadków.  Chociąż pokolenie rodziców,  też jest stare, bo jest to różnica jednego pokolenia w stosunku do mojego. Dla 90 latka zaś 70 latek może być młody.

Hmm... Jak miałam 13 to fajny był 30-latek, jak 20 to 35-latek, a jak 30 to już 48+...
Ale wiecie, że ja jestem nienormalna mimo psychologii, albo właśnie dlatego.
Ludzie dają mi średnio 28-30 i są czasem w szoku, że mam sporo więcej.
Nadwaga, cellulit? A co to jest, bo nie zaznałam? Zmarszczki mimiczne ma każdy, nawet dzieci.
Liczy się "wiek mózgu", a nie ciała.

Jak mialam nascie lat to fajny byl 30 latek/ 32 latek ale i starszy mi nie przeszkadzal. Jak mialam 20 to 35 latek, a jak mialam 23 to 21 letni, a teraz jak sie zblizam do 30 to 23 latek

Nie wiem, gdzie to widziałem, ale gdzieś spotkałem się z jakimś artykułem, gdzie umownie starość zaczyna się po 65. roku życia. Cały problem w tym, że nie pamiętam dokladnie na podstawie jakich przesłanek( biologicznych, psychologicznych czy społecznych) tak to określono..

Piegowata'76 napisał/a:

No, niestety, u mnie pewnie podobne mechanizmy. Wprawdzie dziś jestem odważniejsza, ale wciąż mam wiele deficytów.
Ja kiedyś w ogóle nie okazywałam zainteresowania, nie wchodziłam w relacje. Uciekałam, wycofywałam się. Potem było małzeństwo-porażka a teraz niby fajny facet, ale cóż... miałam rywalkę wódkę. Szkoda, bo oboje nas do siebie ciągnęło, charakterami bardzo byliśmy dopasowani. Wybrałam rozsądek, ale było to, mimo wszystko, pozytywne i ważne doświadczenie.
Ale i uświadamiało mi też, że są obszary domagające się uwagi i troski. No i dobrze, to też pozytywne.
Poprzyglądałabym się chętnie z kimś "fachowym", tylko zniechęcają trudności ze znalezieniem terapeuty na NFZ. Z jedną kiedyś spróbowałam, ale to był niewypał.

Szkoda, że Ci z tym partnerem nie wypaliło, czuję też, że nadal trochę żałujesz.
Jednak podoba mi się, że nie poszłaś na lewe kompromisy.
Ciekawi mnie, czy on jakoś ustosunkował się do swojej "choroby", obiecywał jakieś poprawy, terapie itp., czy po prostu zauważyłaś problem i od razu uciełaś temat nie dając żadnych "szans"?

Piegowata'76 napisał/a:

Ela, no, nie osłabiaj mnie, przecież durna nie jestem.
Co innego pójść czasem na wódkę i raz na jakiś czas nawet porządnie przesadzić, a zupełnie co innego nie móc przez jeden dzień obejść się bez alkoholu.

Sorki mi po prostu kiedyś koronną awanturę zrobila tesciowa, że pozwoliłam ex iść na imprezę z kolegami i wrócić w nieciekawym stanie. Sama miała w rodzinie ludzi pijących i była przeczulona.

Lovelynn napisał/a:

Piegowata'76 napisał/a:

No, niestety, u mnie pewnie podobne mechanizmy. Wprawdzie dziś jestem odważniejsza, ale wciąż mam wiele deficytów.
Ja kiedyś w ogóle nie okazywałam zainteresowania, nie wchodziłam w relacje. Uciekałam, wycofywałam się. Potem było małzeństwo-porażka a teraz niby fajny facet, ale cóż... miałam rywalkę wódkę. Szkoda, bo oboje nas do siebie ciągnęło, charakterami bardzo byliśmy dopasowani. Wybrałam rozsądek, ale było to, mimo wszystko, pozytywne i ważne doświadczenie.
Ale i uświadamiało mi też, że są obszary domagające się uwagi i troski. No i dobrze, to też pozytywne.
Poprzyglądałabym się chętnie z kimś "fachowym", tylko zniechęcają trudności ze znalezieniem terapeuty na NFZ. Z jedną kiedyś spróbowałam, ale to był niewypał.

Szkoda, że Ci z tym partnerem nie wypaliło, czuję też, że nadal trochę żałujesz.
Jednak podoba mi się, że nie poszłaś na lewe kompromisy.
Ciekawi mnie, czy on jakoś ustosunkował się do swojej "choroby", obiecywał jakieś poprawy, terapie itp., czy po prostu zauważyłaś problem i od razu uciełaś temat nie dając żadnych "szans"?

On się wciąż kręci, a ja  nie mogę się zdobyć na to, żeby go raz a porządnie przepędzić. Musiałabym to zrobić bardzo radykalnie, bo on nie odpuszcza. Póki mi jakiejś specjalnej krzywdy nie robi, toleruję, ale nie pozwalam na zbytnie poufałości. Sentyment mi pozostał niewątpliwie, no i mam tzw. brzydko czasoumilacz. Powiedziałam mu, że skoro mu taki układ odpowiada, to jego sprawa.
Wczoraj na cyku przyszedł, to mu kazałam wracać do siebie i się wyspać.
Kilka dni temu byliśmy w kinie na filmie o T. Komendzie ("25 lat niewinności"). Film wart obejrzenia.
Dzisiaj "kolega" obiecał mi gałęzie i igliwie na opał po ścinaniu czubków starych świerków na podwórzu.
Wciąż powtarza, że mnie kocha.

Czy żałuję? Raczej doceniam to, co było, cieszę się, że przeżyłam coś fajnego, pozytywnego, budującego. Na niepowodzenie byłam przygotowana, bo wiedziałam, że są utrudnienia. Stwierdziłam: pożyjemy, zobaczymy. Choć oczywiście szkoda, że to nie ma przyszłości.
On zaprzecza, że ma tak duży problem z alkoholem. Twierdzi, że w każdej chwili może przestać, co jest oczywistą nieprawdą. Widzę, że szuka okazji, pretekstu, zdarzało się, że popijał  przy mnie niewinne piwko, a w kieszeni ukrywał buteleczkę (tzw. małpkę) czegoś mocniejszego. Potrafił pożyczyć pieniądze i długo, długo kazać się prosić o zwrot.
Nie. Ja go lubię, ale z tej mąki chleba  nie będzie.

To jest, Lovelynn, jak w tym często cytowanym przeze mnie wierszu: "Zaiste, cokolwiek się zdarzy, ta jedna godzina pełna była słońca".

___________________________________

Ela210 napisał/a:

Piegowata'76 napisał/a:

Ela, no, nie osłabiaj mnie, przecież durna nie jestem.
Co innego pójść czasem na wódkę i raz na jakiś czas nawet porządnie przesadzić, a zupełnie co innego nie móc przez jeden dzień obejść się bez alkoholu.

Sorki mi po prostu kiedyś koronną awanturę zrobila tesciowa, że pozwoliłam ex iść na imprezę z kolegami i wrócić w nieciekawym stanie. Sama miała w rodzinie ludzi pijących i była przeczulona.

Mam tylko jedną (i to wirtualną) koleżankę, która twierdzi, że nie znała nigdy żadnego alkoholika. Ja bez trudu mogę wymienić kilku z sąsiedztwa, a mieszkałam w wielu miejscach i to wcale nie w jakichś slumsach.
Dopiero teraz jednak widzę, jakie to zjawisko ma przerażające rozmiary. Tak się złożyło, że oprócz PP mam tu, gdzie mieszkam od dwóch lat, za ścianą dwóch alkoholików, braci. To poczciwe chłopaki, grzeczne, uczynne, ale "łoją", że olaboga! I widuję ich kolegów, i słucham opowieści o ich znajomych, widuję ich rodzinne spotkania. Żyjemy w zgodzie, ale czasami obawiam się, co to będzie, gdy zabraknie im matki, która jako-tako dyscyplinuje to towarzystwo. Czy nie zrobią mi pod domem meliny? Się zobaczy.
W moim domu rodzinnym nie było tego problemu, tatę może ze dwa razy widziałam na lekkim tylko rauszu, natomiast wiem, że w rodzinie mojej mamy alkoholizm występował i mama także jest bardzo na to uwrażliwiona.

On zaprzecza, że ma tak duży problem z alkoholem. Twierdzi, że w każdej chwili może przestać, co jest oczywistą nieprawdą. Widzę, że szuka okazji, pretekstu, zdarzało się, że popijał  przy mnie niewinne piwko, a w kieszeni ukrywał buteleczkę (tzw. małpkę) czegoś mocniejszego. Potrafił pożyczyć pieniądze i długo, długo kazać się prosić o zwrot.
Nie. Ja go lubię, ale z tej mąki chleba  nie będzie.

To jest, Lovelynn, jak w tym często cytowanym przeze mnie wierszu: "Zaiste, cokolwiek się zdarzy, ta jedna godzina pełna była słońca".

Prawdę mówiąc czytając Twoje kolejne wpisy odnoszę wrażenie, że ze swoją powierzchownością masz spory problem i bardzo skupiasz się na wyglądzie oraz urodzie jako takiej. Pewnie też stąd kolejne pytania, które wychodzą spod Twoich palców.

Mam pytanie, w naukę czego byście zainwestowali będąc w wieku 35+?