Od jakiego wieku-lat to kobieta Stara? Mężczyzna stary? - Netkobiety.pl

rossanka napisał/a:

niepodobna napisał/a:

Zainteresowanie i akceptacja to nie od razu miłość.
Ale bez miłości to też nie zawsze jest z rozsądku.
Skomplikowany temat

Ale dobry fundament. Jak ci się facet podoba nieziemsko, ale na poziomie rozmów,  psychicznym, nie możecie się zgrać, drażni Cię,  wybór go nie lubisz, to nic z tego nie będzie.  Odwrotnie też.  Jak bardzo go lubisz, macie podobne poglądy,  dobrze ie dogaduje cie,  ale zupełnie nie pociąga Cię fizycznie,  to też nic z tego nie będzie.

No tak, jasne. Ale podobanie się to chyba jeszcze nie miłość. Uczucia mogą się dopiero rozwinąć. Ale nie muszą.

Pchanie się na siłę w związek, byle tylko samą nie być, moim zdaniem zaprzecza rozsądkowi.

Nie rozumiem, czemu czując niechęć do kogoś miałoby się spędzać z tą osobą więcej niż  5 minut. Dla mnie to niepojęte.  Wygląda jakbyś Rossanka w ogóle nie słuchała swoich odczuć tylko  robiła coś wg jakichś przekonań zaslyszanych gdzieś. Takie potoczne mędrkowania innych się u Ciebie zasiewają i kwitną.  Swoją drogą jestem ciekawa czy na temat twoich możliwości zostanie matką zasiegnelaś opinii paru specjalistów,  czy jakiejś  jednej prowincjonalnej bez urazy lekarki. Zajmij się wreszcie sobą na serio, bo sprawiasz wrażenie  jakbyś oczekiwała że problemy same się  rozwiążą.
Swoją drogą kolejny wątek w którym marudzisz.

rossanka napisał/a:

Ela210 napisał/a:

Nie rozumiem, czemu czując niechęć do kogoś miałoby się spędzać z tą osobą więcej niż  5 minut. Dla mnie to niepojęte.  Wygląda jakbyś Rossanka w ogóle nie słuchała swoich odczuć tylko  robiła coś wg jakichś przekonań zaslyszanych gdzieś. Takie potoczne mędrkowania innych się u Ciebie zasiewają i kwitną.  Swoją drogą jestem ciekawa czy na temat twoich możliwości zostanie matką zasiegnelaś opinii paru specjalistów,  czy jakiejś  jednej prowincjonalnej bez urazy lekarki. Zajmij się wreszcie sobą na serio, bo sprawiasz wrażenie  jakbyś oczekiwała że problemy same się  rozwiążą.
Swoją drogą kolejny wątek w którym marudzisz.

Matką nie zostanę, to z radości trudno abym skakała. Ale przywykne.
Tak, to ja w przeszłości chodziłam na randki z facetami, do których czułam niechęć.  Życzliwe koleżanki dawały rady, że nie kręc nosem, poznaj go bliżej,  podobasz mu się.  No to chodziłam, chodziłam i było coraz gorzej. To był czas między 20 a 30, czy li młoda babka była ze mnie. Gdyby nie to, to w życiu nie byłabym na randce, bo nigdy nie byłam sam na sam z facetem, który mi się wtedy podobał,  więc brałam byle kogo pierwaszego lepszego z rozsądku.

Co do moich problemów,  to uważa,  że zrobiłam już wszystko aby je rozwiązać (to co tu pisze to jedynie wycienk). Nie wiem, co więcej mogłabym zrobić.  A co do ciąży,  to kiedyś miałam okazję zajść,  ale psychiatra stanowczo zabroNil w tamtym okresie,  ponieważ dosyć długo brałam leki, które nie były obojętne na orgqnizm. To taka ironia losu, miałam wtedy partnera, ale nie mogłam zachodzić w ciaze.  Potem już leków nie brałam,  ale partnera już nie miałam.
Także na wszystko jest odpowiednie miejsce i czas i każdy wiek ma swoje prawa ale i przyjemności.

Ale bycie matką to nie jest tylko urodzenie dziecka, więc jeszcze nie wiesz, czy nie zostaniesz matką. Ja nie mam biologicznego dziecka, ale mam adoptowanego syna żony i zawsze starałem się być dla niego ojcem. Biologiczna więź niczego nie gwarantuje. To lata relacji z dzieckiem mogą w przyszłości coś zagwarantować, a do tego nie potrzeba pokrewieństwa.

Przekonanie że to rodzice wychowują dzieci bywa mylnym, jest na odwrót

Rossanko, nie obraź się, ale Ty sobie za dużo stwarzasz sztywnych wyobrażeń.
W opisanej przez Ciebie sytuacji bardzo wiele zależy od obojga dorosłych.

Cholera jasna, znowu post pod postem
Na telefonie nie dam rady przenieść

Edit: to ja mam pytanie, czy z wiekiem, po 40 można zmienić swoje podejście i przekonania, czy już człowiek za stary i za skostniały i tu sie nic nie da zrobić., 20 latek może popracować nad relacjami z ludzmi a 40 latek? No właśnie?

Syn traktuje Cię jak ojca, czy słyszysz czasem"nic mi nie możesz nakazać, nie jesteś moim ojcem"  ( przypadek u krewnych)?

rossanka napisał/a:

Syn traktuje Cię jak ojca, czy słyszysz czasem"nic mi nie możesz nakazać, nie jesteś moim ojcem"  ( przypadek u krewnych)?

Nigdy przez te lata nie powiedział tak do mnie. Chociaż liczyłem się z tym, że tak może powiedzieć. Powiedział, że ze mną się lepiej dogada, niż z matką i dlatego m.in. postanowił zostać ze mną, a nie iść z matką.

Misinx napisał/a:

rossanka napisał/a:

Syn traktuje Cię jak ojca, czy słyszysz czasem"nic mi nie możesz nakazać, nie jesteś moim ojcem"  ( przypadek u krewnych)?

Nigdy przez te lata nie powiedział tak do mnie. Chociaż liczyłem się z tym, że tak może powiedzieć. Powiedział, że ze mną się lepiej dogada, niż z matką i dlatego m.in. postanowił zostać ze mną, a nie iść z matką.

To jestem zaskoczona (bo w otoczeniu raczej zdarzały się właśnie przypadki, jak wyżej"nie rozkazuj mi, nie jesteś moją matką/ojcem"). To musisz być dobrym ojcem.

Uważasz, że po 40 ludzie nie pracują już nad sobą (tzn tak ogólnie?), tak zaobserwowoałeś?

Chyba jedynym sposobem na zmianę starego na nowe gdy terapia nie pomaga jest zbieranie doświadczeń w realu. I obserwacja ludzi, sytuacji  zdarzeń.
Można też się zderzyć z czymś, jak np ja.
Bo szczerze to parę lat wcześniej gdybym była na forum napisalabym że jestem w szczęśliwym związku, a musiałam wiele przewartosciować.

paslawek napisał/a:

rossanka napisał/a:

Edit: to ja mam pytanie, czy z wiekiem, po 40 można zmienić swoje podejście i przekonania, czy już człowiek za stary i za skostniały i tu sie nic nie da zrobić., 20 latek może popracować nad relacjami z ludzmi a 40 latek? No właśnie?

Znam takich realnych ludzi po 40 co pracują nad tym i  zmieniają swoje podejście i przekonania, jest to jak najbardziej możliwe choć wydaje się trudne i być może nie jest to zjawisko masowe.

Uważasz, że po 40 ludzie nie pracują już nad sobą (tzn tak ogólnie?), tak zaobserwowoałeś?

Misinx napisał/a:

rossanka napisał/a:

Mam podobnie,  jakbym tu pisała 10 lat temu, to bym pisała,  że jestem w szczęśliwym związku,  źe to moj pierwszy poważny związek mimo 30 na karku, oraz, że warto było czekać na takiego faceta i nie zaluje,  że byłam tyle lat sama. Pisała bym,  aby 30 latki się nie zalamywaly,  bo dziś jesteś sama a za tydzień,  nagle, poznajesz tą właściwą osobę,  a potem wszystko toczy się właściwie.  A 10 lat później pisze tylko:      .

10 lat temu to też bym pisał, że jestem zadowolony
I komu to cholera przeszkadzało ?

Też się zastanawiam.
Jak to ludzie robią,  że są razem 30 40 lat?pomijam tych z przyzwyczajenia, co to mają dziesiatki  lat męki jedno z drugim.
Tyle teraz rozwodów.

rossanka napisał/a:

Ela210 napisał/a:

Chyba jedynym sposobem na zmianę starego na nowe gdy terapia nie pomaga jest zbieranie doświadczeń w realu. I obserwacja ludzi, sytuacji  zdarzeń.
Można też się zderzyć z czymś, jak np ja.
Bo szczerze to parę lat wcześniej gdybym była na forum napisalabym że jestem w szczęśliwym związku, a musiałam wiele przewartosciować.

Mam podobnie,  jakbym tu pisała 10 lat temu, to bym pisała,  że jestem w szczęśliwym związku,  źe to moj pierwszy poważny związek mimo 30 na karku, oraz, że warto było czekać na takiego faceta i nie zaluje,  że byłam tyle lat sama. Pisała bym,  aby 30 latki się nie zalamywaly,  bo dziś jesteś sama a za tydzień,  nagle, poznajesz tą właściwą osobę,  a potem wszystko toczy się właściwie.  A 10 lat później pisze tylko:      .

To jest prawda, ze caly czas mozna poznac osobe 'wlasciwa'.

Czy Ciebie sama nie meczy to jak bardzo wszystko jest obsiane zasadami i wymyslami?
Jak nie nerwica to wiek, zawsze masz jakas wymowke. Zawsze chcesz i nie chcesz byc w relacji.
Seksualny instynkt to jedna z najsilniejszych energii w czlowieku jako zwierzeciu. To jest pradawny instynkt, prymitywny, biologiczny. Jak usiadziesz i zaczniesz wymyslac schematy jak robic co robic i jak sie zachowywac i jak sie nie zachowywac w zwiazku, ktorego nie ma to pozniej sa beznadziejne efekty.
Po pierwsze: Zwiazek jest z OSOBA. Nie z 'mezczyznami' i nie z  'kobietami' tylko z ta konkretna osoba i albo to gra instynktownie, automatycznie albo nie gra.
Czy zwiazek jest potrzebny do zycia? Nie, nie jest potrzebny do zycia. To nie jest woda czy jedzenie.
Jednak nie jest to produkt nowoczesnosci tylko instynktowna rzecz, ktora powinna sie opierac na wyczuwaniu drugiej osoby i siebie.
I nie z wielkim planem tylko krok po kroku w dopasowaniu do sytuacji.
Jednak tutaj trzeba by przyznac, ze niezaleznie od wieku to mozesz jedynie zawsze powiedziec 'wiem, ze nic nie wiem'. Druga osoba jest jak ocean, to co jest pod woda tego nie odkryjesz i nie ma zadnej instrukcji, ktora pasuje do wszystkich. Nawet siebie nigdy calkiem nie zrozumiesz, a co dopiero partnera. Wiec, jezeli ta 'wiedza' nabyta z wiekiem to bycie zgorzchnialym i powielanie swoich wczesniejszych mysli w nowych ubraniach to jaki to ma sens?
Do tego to trzeba kontaktu ze soba samym, zaufania do samego siebie, szacunku do samego siebie, zrozumienia roznicy pomiedzy tym co jest, a tym co sie wydaje.
Potrzeba odwagi, a wiekszosc ludzi (jezeli nie wszyscy) to tchurze z natury. Odwage sie wypracowuje, a nie dostaje w prezencie.
Chowanie sie za wymyslonymi przeszkodami nikomu jeszcze zycia nie dalo, raczej przetrwanie.

bo się skupiasz za bardzo na sobie Rossanko. po prostu zastanawiałaś sie jak TY wypadniesz w jego oczach. jak Ci się podobał, to znaczy coś Ci się podobało, trzeba było to skomplementować, to jest szczerość. I cieszenie się chwilą. Musisz się tego nauczyć. Nie stawiaj siebie w roli pępka świata.
na odbiór Ciebie przez kogoś i tak nie masz wpływu. To czyjaś głowa.

rossanka napisał/a:

Piegowata'76 napisał/a:

Oj, wolę być sama niż nie móc być sobą.
Ale być sobą nie oznacza być sobkiem.
Rossanko, zbyt skrajnie to ujęłaś.

Piegowata ale tak jest. Jak chciałam być sobą to byłam karana w domu. Jak byłam "grzeczna o posłuszna" byłam kochaną córką. Jak miałm  swoje zdanie ( na przykład chciałam wyjśc do dzieci na podwórko się pobawić, albo zaposac się na sks, albo obejrzeć film, a rodzice chcieli dziennik w tym czasie, czy mówiłam, ze później wyniose śmieci), byłam zaraz gówniarą, smarkiem, gównem, które jest niewdzięczne, niedobre , samolubne, niemiłe i miałam nie pyskować i iśc wynieść w tej chwili te śmieci albo w tej chwili te garczki zmyć. A kłopotów jakiś nie sprawiałam, zawsze miałam dobre stopnie, dobrze się uczyłam, z chlopakami nie umawiałam, nie włóczyłam wieczorami nie paliłam, nie piłam, tatuaży nie robiłam. Nawet nigdy na wagary nie poszłam. Byłam grzeczna, do obcych też, chodziłam do cioci na imieniny, nawet jak już miałąm 17 lat i nie chciałam i ubierałam to, co mama mi wybrała. Do dziś się zastanawiam, właściwie o co im chodziło?
Z ex było identycznie dopóki byłam grzeczna miałam super szczęśliwy związek, jak zaczęłam mieć wymagania (np chciałam aby po seksie został u mnie a nie szedł od razu do siebie, albo abyśmy więcej czasu spędzali razem, czy rozmawiali jak przychodził do mnie a nie oglądali tylko sport w telewizji) to już było źle.
Więc widzisz jak jest.

I dobrze. Najwyższy czas, żebyś była po prostu sobą. Jak nie teraz, to kiedy ?

Tak. Będę sobą i znowu będzie nie tak, nie takie włosy, nie takie spodnie, nie takie zainteresowania, za malo czytasz, za dużo czytasz, za malo się śmiejesz, za dużo się śmiejesz, masz kota, a czemu nie psa, czemu lubisz siedzieć w domu, albo dlaczego ciągle wychodzisz z domu.... Nie dogodzisz. Samej źle, ale przynajmniej mam swiety spokoj i mogę robić co chce.

rossanka napisał/a:

Tak. Będę sobą i znowu będzie nie tak, nie takie włosy, nie takie spodnie, nie takie zainteresowania, za malo czytasz, za dużo czytasz, za malo się śmiejesz, za dużo się śmiejesz, masz kota, a czemu nie psa, czemu lubisz siedzieć w domu, albo dlaczego ciągle wychodzisz z domu.... Nie dogodzisz. Samej źle, ale przynajmniej mam swiety spokoj i mogę robić co chce.

Ale kto ma Ci teraz tak mówić ? Jest ktoś taki ? Nie dopasowuj się do kogoś na siłę. Tak się nie da na dłuższą metę. Pewne kompromisy w życiu w dwójkę są moim zdaniem konieczne. Choć to tylko moja opinia. Ale nie za cenę gwałtu na sobie samym.

rossanka napisał/a:

Misinx napisał/a:

Ale kto ma Ci teraz tak mówić ? Jest ktoś taki ? Nie dopasowuj się do kogoś na siłę. Tak się nie da na dłuższą metę. Pewne kompromisy w życiu w dwójkę są moim zdaniem konieczne. Choć to tylko moja opinia. Ale nie za cenę gwałtu na sobie samym.

Pisze na wszelki wypadek.
Kompromisy? Zależy jakie. Jakbym miała np co tydzień chodzić do kościoła  , albo odwiedzać co tydzień teściów   albo robić coś czego nie cierpię, czy ubierać się jak nie lubię, czy jeść tego co nie lubię  albo zmuszać się do seksu kiedy nie chce, albo iść wtedy na kompromis i maz może sobie wtedy  znaleźć kochanki, to ja dziękuję za takie kompromisy. To już wolę dwa koty że schroniska przygarnac.
Kiedyś chodzilam z ex na kompromisy.Niigdy więcej. Albo robię co chce i lubie Albo tego nie robię.

To co wymieniłaś to nie są kompromisy. Kompromisem jest odwiedzić czasem teściów. Pod warunkiem, że teściowie są w miarę ok i wizyta u nich nie jest przykra, poniżająca itd. Kompromisów nie ma w kwestiach religijnych. W kwestii seksu też raczej nie ma kompromisów. No może jakieś drobne. Ja np. bardzo namawiałem żonę na pończochy. Bo mi się podobają. Ale nie chodziło mi, żeby chodziła w nich na co dzień, tylko żeby założyła je czasem, dla mnie, nawet w domu. Ale namawiałem ją, a nie przymuszałem. Ona nie chciała. I na tym się skończyło. Przestałem namawiać.
Poza tym kompromis może też być czasem na zasadzie "handlu" wymiennego, czyli mąż namawia na wizytę u teściów za którymi nie przepadzasz, no ok, ale w zamian za to np. on pojedzie z Tobą na wycieczkę w miejsce, które tylko Ty wybierasz. To taki całkiem abstrakcyjny przykład. Nie mówię, żeby tak wszystko robić w parze, bo to by było przegięcie. Ale czasami

Eee to co piszesz to żadne kompromisy, tylko normalna wspol egzystencja.
Raz jedno zrobi coś dla przyjemności drugiego i odwrotnie.
Kurde, A mi ex nigdy bielizny nie kupował, atak lubię
A lubię i te pończochy też. Mogłabym ciągle nosić.
Ale czas wracać do rzeczywistości

Przecież kompromis to nie jest jednostronna ustępstwo. Kompromis to poszukiwaniu rozwiązań, gdzie każda ze stron trochę ustąpi, ale koniec końców obie są zadowolone, coś zyskują.
Ja religijna nie jestem, ale nie miałabym nic przeciwko towarzyszeniu w kościele swojemu partnerowi, byle nie ciągnął mnie do spowiedzi i komunii. I to jest dla mnie właśnie kompromis: każde z nas ustąpi trochę, aby obojgu było dobrze.

Niestety do noszenia takich na przykład szpilek nie namówi mnie żaden facet
Pończochy są spoko

Czy chcielibyście cofnąć czas?
Czy cieszycie się ze już jesteście w tym punkcie wiekowym
i nie chcielibyście się cofać?

Mam pytanie do Rossanki, bo czytałam Twoje wątki, wiem ze byłaś tez na portalach randkowych,
I pytanie-czy mężczyźni nie oburzali nazywając Cię księżniczką bo masz wymogi-wymagania niby jak księżniczka?
Jak Cię mężczyźni odbierali?
Wiem ze potrafią dokuczać kobietom
i pisac ze ma za wysokie wymagania jak księżniczka,
że na księżniczkę to trzeba mieć wygląd,
i dopiero wtedy można wymagać...

najpierw sorry przepraszam za klawiaturowa telefoniczne błędy.
Nie nie żałuje swojego życia. każde moje doświadczenie było cenne i czegoś nauczyło. gdybym jednak miała szansę powtórzyć swoje życie i uniknąć pewnych błędów, skorzystałabym z niej. Cieszyłaby mnie też możliwość dodatkowego czasu spędzonego na ziemi, bo życie mnie cieszy i zachwyca.
A to czy mają mnie za księżniczkę, czy nie, to szczerze mówiąc guzik mnie obchodzi. Wiem że pytanie nie było do mnie ale pozwalam sobie na nie odpowiedzieć.

Czy chcielibyście cofnąć czas?
Czy cieszycie się ze już jesteście w tym punkcie wiekowym
i nie chcielibyście się cofać?

Mam pytanie do Rossanki, bo czytałam Twoje wątki, wiem ze byłaś tez na portalach randkowych,
I pytanie-czy mężczyźni nie oburzali nazywając Cię księżniczką bo masz wymogi-wymagania niby jak księżniczka?
Jak Cię mężczyźni odbierali?
Wiem ze potrafią dokuczać kobietom
i pisac ze ma za wysokie wymagania jak księżniczka,
że na księżniczkę to trzeba mieć wygląd,
i dopiero wtedy można wymagać...

rossanka napisał/a:

Zależy po co cofać czas. Aby podjąc pewne inne decyzje - no pewnie, że bym chciała,z resztą zawsze chciałam. Nawet jak miała 20 lat to chciałam mieć znowu 14 aby podjąć inne decyzje.
Co do wieku, to tak, chciałabym się cofnąć 15 lat, mogłabym jeszcze urodzić dzieci. Także tylko z biologicznego punktu widzenia. Ogólnie to nie, wolę swój rozum teraz niż kiedyś.

Co do mężczyzn na portalach randkowych, którzy, zdarzało się, że pisali ze mam wymagania, miałam to gdzieś to ich gadanie. Dam Ci przykład jednego z nich, z resztą chyba już o tym pisałam.
W swoich preferencjach określiłam wtedy wiek mężczyzny (mialam wtedy coś koło 38 lat), nie mogłobyć to 23 letnie "dziecko" ani 53 letni "starzec". Potem określiłam stran cywilny, mógłbyć rozwodnik, kawaler, nawet wdowiec, ale nie żonaty i nie w separacji. Co do wiary było mi wszystko jedno, mógł być ateista albo katolik. Wzrost - zawsze miałam dużą tolerancję, wystarczy by był ciut wyższy ode mnie, mógł mieć i 169 i 199 cm (chociaż nie przepadam za 2metrowcami, ale nie można nikogo przez to skreślać). Zaznaczyłam też, że stosunek do alkoholu mam taki, że od czasu do czasu (impreza rodzinna. pub. imieniny - mi nie przeszkadza, chociaż sama praktycznie nie piję, ale jakiś alkoholik odpada). W rubryce papierosy zaznaczyłam - nie ttoleruję - sorry, ale tego nie cierpię. Jakbym się miała pocałować z palaczem to bym chyba padła (przepraszam palaczy, nie mam nic do palaczy ale do papierosów już tak - to mnie obrzydza). No i na taki mój anons napisał jeden mężczyzna, miał 2 dzieci, twierdził, ze jest po rozwodzie (może był może nie), zdjęcie niezachęcające - taki cwaniak typu "ej mała chodź no tutaj zobaczysz prawdziwego mężczyznę" Nopisał mi coś w stylu: a co, przeszkadzają ci nawet papierosy - to ty księcia z bajki byś chyba chciała z twoimi wymaganiami.

I teraz wg jego opinii (którą miałam gdzieś, bo co mnie obchodzi jakiś żonkoś z dziećmi), powinnam brać palacza, rozwodnika z dziećmi, który kolejnych już mieć nie chce, ale chętnie może zrobić (a potem sie ulotnić), pijaka i ogólnie chama, bo nawet w jego mailach czuć było, ze niegrzecznie pisze i współczuję w sumie jego żonie. Albo byłej żonie.

Tym gadaniem facetów, że
":że na księżniczkę to trzeba mieć wygląd,
i dopiero wtedy można wymagać.
to się zupełnie nie przejmowałam. Jeśli byłoby na ich profilu zdjęcie greckiego boga, facet jak marzenie, ponadto w posaniu ionteligentny, miły, oczytany, troskliwy - same plusy - to może i bym się przejęła, a może i nie bo profil mógłby być fałszywy. Ale te teksty o księżniczkach to pisali kompletni ropuchy, brzydcy, zaniedbani, z piwnym brzuchem, bez jedynki,, bez kupltury, bez ogłady, jakieś kompletne odpady (sorry ale niektóre profile takie były), to co mnie obchodzi zdanie jakiegoś zapuszczonego chama? Większość z nich była w  "separacji" albo po rozwodzie, może żona ich w końcu pogoniła wnioskując co i w jaki sposób pisali do obcych kobiet.

Z resztą jak obcy facet z neta, który mnie nie widział, nie rozmawiał ze mną, nie zna mnie, pisze mi, ze jestem jak księżniczka, to pomyśl sama , jak to o nim świadczy? Chyba nie całkiem z nim w porządku, tym bardziej nie ma się co z takim umawiać i mejlować do niego.

No to ja bym Twoich wymogów nie spełniał
Ja to nie wiem po co miałbym się cofać w czasie ? Ważne na jakich warunkach Bo jeśli miałbym np. ważyć tyle co wtedy, to odpada Czy miałbym po cofnięciu tą wiedzę co mam teraz ? Bo jeśli nie, to pewnie zrobiłbym te same "błędy", więc co mi po tym cofaniu ?

rossanka napisał/a:

Misinx napisał/a:

No to ja bym Twoich wymogów nie spełniał
Ja to nie wiem po co miałbym się cofać w czasie ? Ważne na jakich warunkach Bo jeśli miałbym np. ważyć tyle co wtedy, to odpada Czy miałbym po cofnięciu tą wiedzę co mam teraz ? Bo jeśli nie, to pewnie zrobiłbym te same "błędy", więc co mi po tym cofaniu ?

A co palisz?:D To nie poradzę.

Po zastanowieniu: chciałabym się cofnbąć w czasie (ale tak naprawdę wiele lat) aby: wybrać inne liceum, potem inne studia. Inaczej wyglądąc w liceum, mieć hobby w czasach nastoletnich i umawiać się z chłopakami (nie byłam na ani jednej randce za czasów licealnych).
A potem cofnąć się w czasie do ex związku i wcześniej go zakończyc.

Nigdy nie paliłem. Nawet nie spróbowałem jak to jest.
Ale jestem żonaty, w separacji. Poza tym chyba też za niski.

Gdybym się miał cofnąć w czasie do czasu, który faktycznie coś by zmienił w moim życiu to musiałoby chyba to być pod koniec podstawówki (brrrr na samą myśl) i wybór innego liceum, innego profilu. O ile to by coś zmieniło pozytywnego.