Od jakiego wieku-lat to kobieta Stara? Mężczyzna stary? - Netkobiety.pl

Oj, nie każdy nie każdy! Nie każdy młody doczeka starości. Skąd ta pewność?
Spytałam kiedyś mojej mamy, czy nie gniewa się za to że żartobliwie zwracam się do niej: "wy, babciu". A mama na to, że bardzo się cieszy, że tego doczekała, bo nie wszystkim dane.
Mój ojciec, żył 46 lat. Sześciu dni mu do skończenia zabrakło. Wczoraj w wypadku zginął w moim mieście 11-letni chłopiec.
Ja mam 44 i wciąż nie mogę się nadziwić, że witam jeszcze kolejny i kolejny dzień, bo też swoje przeszłam.

A dziękuję. Na  żywo raczej się hamuję i jestem bardzo stonowana.

Poczuję się staro jak mi lekarz przepisze kule albo viagrę.
Kobiety, hm. Dla mnie te w wieku emerytalnym już wydają się zbliżać do terminu starej. Grono 40-60 łatek wygląda bardzo dobrze, jak mawia mój ojciec: z przodu muzeum, z tyłu liceum.

Dla mnie oznaką negatywnie pojmowanej starości będzie, gdy zacznę robić się zgorzkniała i cyńiczna.
To takie moje prywatne kryterium.

Przepraszam że ja tak w kółko o sobie ,ale w kontekście starości trudno nie myśleć o chorobach, a to bardzo mnie dotyczy.
Odnotowują małe zwycięstwo:
Skoro słońce mi szkodzi, wniosek z tego, że trzeba na działkę wychodzić po zachodzie słońca. Skoro po zachodzie słońca rąbią komary, to trzeba znaleźć na nie sposób. Ocet okazał się rewelacyjny! Wyplewiłam kawał poletka i nie zjadły mnie.

Dopóki potrafię znaleźć pozytywne strony spraw i cieszyć się jak głupi z ołówka, za starą się nie uważam

Jutro się przekonam, czy będą mnie po pracy bolały stawy. Taki test.
Zmęczenia, póki co, nie czuję.

Za to zdziecinnieję do reszty

W punkt!
Porównywanie dwudziestolatki do czterdziestolatki, brzmi dla mnie jak porównywanie ze sobą dwóch różnych gatunków: jabłek z gruszkami, kotów z psami i słoni z delfinami .
Dla mnie nie ma konkurencji tam, gdzie gra się w zupełnie innych ligach, coś jakby koszykarze grali przeciwko piłkarzom. Jaki jest w ogóle sens takich porównań?
Dwudziestolatka ma inne cele życiowe - zdobyć partnera, pieniądzę, zrobić karierę, urodzic dzieci. Czterdziestolatka będzie mała więcej potrzeb np. w dziedzinach samorealizowania się itp.

Zaintrygowało mnie nieco również to zdanie:

Ostatnio sporo mówi się o neuroplastyczności mózgu, o tym, że ludzki mózg nieustannie się dostosowuje, zmienia się w zależności od naszych doświadczeń. Prawdą jest, że niektóre ośrodki mózgu, jak np. ośrodek mowy, muszą zostać pobudzone w odpowiednim wieku, bo inaczej się nie rozwiną w optymalny sposób. Niemniej jednak prawdą jest również to, że mniej otwarte umysły mają ludzie... mało otwarci. Nie młodsi. Układu nerwowy musi być stale poddawany ćwiczeniom podobnym do treningu siłowego dla mięśni, zgodnie z porzekadłam, iż organ nieużywany w końcu zanika.
Z osobistych doświadczeń - z wiekiem staję się coraz bardziej otwarta i odkrywam nowe ścieżki i sposoby myślenia, nie tylko dlatego, że więcej wiem na temat samych procesów myślenia, ale też dlatego, że jestem coraz mniej zależna od innych ludzi, od ich akceptacji, od ich uznania. W tej chwili cenię wyzwania umysłowe dla przyjemności, "dla sportu", dla własnego rozwoju. Kiedyś raczej chciałam zdobyć uznanie, dobrze wypaść, zaimponować innym, pokazać się w jak najlepszym świetle. W tej chwili coraz bardziej mi to "lotto".

Niezupełnie.  Bo ja na przykład mam takie same cele życiowe jak 20 latka (może tylko na karierze nigdy mi specjalnie nie zależało,  więc jej nie zrobilam). Potrzeb w samorealizowaniu nie mam, bo robię to ciągle i nieustannie od ćwierć wieku, więc już też się "samozrealizowalam"  do oporu.
Wynika z tego, że jestem młoda.

Mam trochę podobne przemyślenia.
Gdyby mnie ktoś spytał, czy bym chciała być jeszcze raz młoda, odpowiedziałabym, że jeśli miałabym być znowu sobą, tamtą sobą, to NIE. Chyba, że to by była młodość kogoś innego, bez tamtych moich stanów i przeżyć. Albo mieć 25 lat, ale dzisiejszą świadomość - tak, to by była atrakcyjna perspektywa

Tak mi się też zajawiło, że sama inteligencja niekoniecznie oznacza, że dana kobieta z wiekiem sie rozwija.

Można mieć wysokie IQ, ale, delikatnie mówiąc, zaburzony charakter. I o ile mężczyźni przymykają oko na megalomanię, roszczeniowość czy ciągłą potrzebę atencji kiedy babka jest piękna i młoda, to wraz z upływem czasu, taka osoba będzie się nie rozwijać, a zmieniać w upierdliwą, infantylną babę, której każdy unika, a rodzina się wstydzi. Widziałam takie przypadki, i co tu dużo pisać, są one mało budujące.

Także wydaje mi się, że co procentuje na starszość, to praca nad samym sobą.

Trudno mi w to uwierzyć... chyba, że 20 lat spędziłaś żyjąc pod kamieniem .
Przez tzw. życiowe doświadczenie i wiedzę o związkach patrzysz na mężczyzn i związki miłosne zupełnie inaczej niż 20-latka. Jestem pewna (a przynajmniej mam taką nadzieję!), że widzisz więcej, jesteś ostrożniejsza, bardziej sceptyczna, przytomniejsza w osądach i rozsądniejsza w oczekiwaniach.
Gdybym teroetycznie musiała szukać obecnie nowego partnera z wiedzą i postawą 20-letniej mnie, to byłoby mi... wstyd.
Choć istotnie, znam kobiety, które i po sześćdziesiątce nadal po nastoletniemu marzą o księciu z bajki na białym rumaku, o weselu w wielkiej białej sukni i o różnych innych bzdurach rodem z filmów romantycznych czy innych czytadeł. Poznałam taką kobietę, która zatrzymała się na 25 latach (ma obecnie ok. 60 lat) oraz życiu we własnej wyobraźni: jaka to była piękna wtedy na balu, jaką to miała sukienkę, jak wszyscy zamilknęli z zachwytu, kiedy weszła na salę balową, jak to panowie za nią biegali... I ona faktycznie konkuruje z młodszymi kobietami oraz nadal czeka na swoją wielką szansę i na to, aż znowu pojawi się jakiś Alvaro i padnie jej do kolan z serenadą na ustach i bukietem czerwonych róż. Nie śmieszy mnie w niej samo pragnienie związku, tylko to tkwienie w przeszłości, złudzeniach i kłamstwach.

Oj ja też byłam zupełnie inna jak miałam te 25 lat. Poszłam wtedy za każdym, który okazał mi choć trochę zainteresowania,  żadnemu nie odmówiłam, chociaż zwykle mi się nie podobali. To ze strachu, że może przegapię okazję na wielką miłość jak tak będę wybrzydzała. Oczywiście lata póżniej już tego nie robię, to nie na moje nerwy już.  Wydaje mi się, ze miałam wtedy za mało wiary w siebie. Eee, wcale tej wiary nie miałam, a jak mi się któryś naprawdę podobał, to grałam kogoś innego, bo - jak wtedy myślałam - poznawszy mnie jaką jestem naprawdę ucieknie w podskokach. Co oczywiście skutkowało tym, że byłam super sztywna przy nich, mdła i kompletnie aseksualna jak sądzę.

Nie, jestem zwyczajnie dobra z matematyki i nie mam obsesji na punkcie mlodosci. Srednia dlugosc zycia to 77.85 lat w Polsce.
Jezeli w swoich pogladach wykluczasz 'starosc' bo jest czyms 'zlym' 'nie popularnym' to tej starosci zapewne nigdy nie bedzie.
Jednak jezeli w wieku 70 lat ma sie okolo 10 lat zycia (tutaj naciagane troche, poniewaz srednia jaka podalam jest dla obu plci, a kobiety maja swoja srednia zycia troche wieksza niz te 78) statystycznie, to nie jest to mlodosc ani nawet wiek sredni. Poniewaz 'sredni' to jest cos pomiedzy czyms malym, a czyms duzym i jezeli najwiekszy wiek do jakiego czlowiek dojdzie prawdopodobnie jest to 78 lat to w takim razie to jest ta starosc.

Lovelynn, sa kobiety, ktore nigdy nie marzyly o ksieciu, a zawsze o doktoracie. I takie co tego ksiecia znalazy i mieszanka ich. To zalezy od wychowania i wrodzonych cech, a takze kultury w rodzinie.
Ogolnie to zabija mnie, ze kobiety czasami jak sie zejda razem to zaraz mierza swoje zycie, dojrzalosc, osiagniecia i tak dalej poprzez zwiazki z facetami. Jak to podchodzily do zwiazkow wczesniej, jakie byly naiwne, jakimi byly dobrymi czy zlymi partnerkami i na co sie godzily. Ewentualnie jeszcze zawodowe osiagniecia i wyglad, ze juz kompleksow nie maja.
A gdzie inne czesci zycia?
Gdzie takie czesci zycia jak przekraczanie wlasnych granic, pogodzenie sie z faktem smierci, zwiekszenie wlasnej wytrzymalosci, poznanie swojej podswiadomosci, gdzie nabieranie odwagi, gdzie przestanie sluchania opinii innych ludzi, a gdzie jest dekonstrukcja swojego wychowania? Gdzie pozbycie sie idealow, bohaterow? Gdzie zrozumienie siebie? Gdzie rozbicie swojego ego? Gdzie to wszystko, co rzeczywiscie laczy sie z dorastaniem?
Moj maz jest facetem i zapytany o dojrzewanie i doroslosc i swoj wiek nie bedzie wymienial zwiazkow z kobietami jako przykladow swojej dojrzalosci. Zwyczajnie powie 'znam siebie lepiej i lepiej rozumiem koncepty, ktore wczesniej widzialem jako bardziej skomplikowane'.
I to jest chyba najlepsza odpowiedz. Oczywiscie zwiazek moze sie z tym jakos laczyc, od czasu rozpoczecia naszego zwiazku duzo sie nauczylismy, ale nie na temat relacji romantycznej.  Juz samo to, ze to co powiedzielismy sobie wzajemnie to sa rzeczy, ktorych nikomu sie nie mowi. Najgorsze mysli, najobrzydliwsze postepowanie, najdziwniejsze pomysly. Nawet o sobie wzajemnie, sekrety jakie sie trzymalo cale zycie. Kazdemu zycze kogos kto tak by zaakceptowal wszystko co nie jest akceptowalne w nas, kto by to po prostu przyjal i nadal byl lojalny. Czesto sa takie tematy na forum: Ma osoba tego meza czy zone i na forum mowi co mysli, ale nie w zwiazku. Bo zwiazek moze tego nie wytrzymac. Czyli stoi na lodzie, ktory moze sie zapasc pod wplywem prawdy o tej osobie i jej prawdziwych myslach i uczuciach. Smutne i moim zdaniem nie ograniczone przez wiek osob (bo wiele jest po tej 30), tylko przez nasza kulture.

Bylam czescia takich zajec dla kobiet.
Gdzie kobiety byly wyrwane z kontekstu spolecznego postrzegania kobiecosci i zwiazkow z mezczyznami i dziecmi. Ciekawe bylo jak zagubione byly te kobiety bez tego kontekstu i byly to kobiety w wieku srednim, a nawet niektore juz babcie. Ten watek na forum w sumie dal mi do myslenia, ze moze jednak bym chciala ten projekt kontynuowac pozniej, zreszta akurat na to jest latwo dostac fundusze. Dlatego lubie forum, zawsze nowe przemyslenia sa i pomysly.

No, ja jakoś nie mam tak ograniczonych koleżanek, a koleżanek mam sporo, przyjaciółki też ze dwie się znajdą.

Mamy (niektóre) dzieci, mężów, ale świat nam się na tym nie kończy.

Zarówno otwartość umysłu (i serca), jak i ciasnota są absolutnie unisex.

To nie do końca tak. Inne cześci życia też są, ale być może akurat się o nich nie mówi, bo są oczywiste dla danej osoby w tym momencie. Przykłąd: skończyłam studia wyższe, dzienne magisterskie. I co z tego. Uczyłam się 5 lat, chodziłam na zajęcia, napisałam pracę, po drodze zdałam pełno egzaminów, wszystko zakończyło się tytułem mgr, 100 lat temu już. To jest fakt autentyczny, ale jak spotkam się z koleżankami, to jakoś nie czuję potrzeby mówienia, "wiecie dziewczyny, w 2002 roku skończyłam studia wyższe, na wydziale takim a takim". Prędzej rozmowa zejdzie na to, że nie mam rodziny i tak dalej. Bo to mnie teraz nurtuje. Ale pewnie też jakby było odwrotnie, np od 15 lat miałabym męza i duże dzieci, ale studia robiła dopiero teraz, to pewnie na babskim spotkaniu temat nauki byłby na pierwszym miejscu.

Poza tym wiek też myślę, że ma tu znaczenie. 22 latka, która płacze, że nie ma chłopaka, chciałaby mieć dzieci i chce założyć rodzinę może budzić zrozumienie, ale i zdziwienie, bo jest jeszcze bardzo młoda i może mieć jeszcze pięciu mężów i z każdym z nich dziecko (chociaż oby nie). ale już 42 latka z tym "problemem" to już zupełnie inny kaliber.
Choć faktycznie czasem mnie samą wkurza, że nieraz w rozmowie ze znajomymi nie za bardzo liczy się co umiesz, gdzie pracujesz, czego dokonałaś czy się rozwinęłaś umysłowo ale najważniejsze jest, czy masz męża i dzieci. Coś jednak musi być na rzeczy, że jest to tak ważne. A może to naturalna kolej rzeczy, naturalna potrzeba, że ludzie wiążą się w pary i rozmnażają. Vhodzi mi o to, że to taka naturalna potrzeba, niezależna od czasu, szerokości geograficznej i statusu.

No właśnie. Nie wiem, dlaczego ktos ma być przez to skreślony, przez brak ułożonego życia osobistego (no dobra, ja tak uważam w stosunku do siebie, ale nie wiem dlaczego). I od jakiego wieku można powiedzieć, ze kobieta nie ułożyła sobie życia uczuciowo-rodzinnego. Czy to jest 30 latka, czy 40, czy może po 50tce?

No wlasnie, co z tego, ze uczylas sie 5 lat skoro nadal obchodzi Cie spoleczne postrzeganie kobiet, ktore nie osiagnely rodziny?
Co z tego? No, nic. O takiej dojrzalosci ja mowie, a nie o osiagnieciach zawodowych.

Ja Ciebie ogolnie postrzegam, wydaje mi sie bardzo inaczej niz Ty siebie czy tez spoleczenstwo kobiety jak Ty.
Dla mnie nie ma znaczenia:
Ze masz tyle lat, a nadal marzysz o rodzinie
Ze chcialas rodziny, a Ci nie wyszlo
Ze jestes wyksztalcona i moze masz dobra prace.
Ze nie wyleczylas sie nigdy z nerwicy.
Czy jestes piekna czy nie
Czy jestes stara czy mloda

Nie ma to wcale znaczenia, nie jest to cos przez co patrze na Ciebie. I jednak jakos czuje sympatie do Ciebie, czuje szacunek do Ciebie.
Jakos i tak wydajesz mi sie osoba interesujaca.
Czy tak nie jest lepiej? Cos jest w Tobie, a to cos nie zalezy kompletnie od tego czy jestes zdrowa czy chora, ladna czy brzydka, stara czy mloda ani od zadnych osiagniec. To znaczy, ze jest w Tobie cos stalego, cos co nie zalezy od tych glupot jakie wymienilam.
Ja rozumiem, ze czlowiek chce zwiazku, bo to normalne. Ludzie sa zwierzeciem raczej stadnym, zyja w spolecznosci.
Jednak tozsamosc osoby nie powinna zalezec od zwiazku. Tozsamosc jest wlasna, jest odrebna, a przynajmniej powinna byc.

Tez nie mowie, ze cos zlego jest w rozmowach o dzieciach czy innych rzeczach. Tak jak Piegowata mowi, takie rozmowy moga do czegos innego prowadzic. Nie jest tak, ze wszystkie rozmowy sie musza kracic wokolo niewiadomo jakich wspanialych tematow, sama uwielbiam plotki i glupoty.
Jednak jest prawda, ze kulturowo i to co spoleczenstwo narzuca to krecenie sie tozsamosci kobiet wokolo bycia matka, bycia partnerka.
Nawet moje kolezanki, kolezanki feministki i kobiety sukcesu definiuja swoj sukces poprzez bycie niezalezna od mezczyzn, bo ich mezczyzni nie obchodza...
Albo podkreslaja swoja sile bo mowia, ze sie ladnie nie ubiora, ze sie nie maluja, ze nogi nie ogola. O czym to swiadczy? Ze te rzeczy maja na nie wplyw, maja dla nich znaczenie. Bo odbijamy sie i przeciwstawiamy temu co ma na nas jakis wplyw.
To tak jakby mowic 'nie bede detystka, mimo, ze mi matka mowila bym byla' czyli wiadomo, ze slowa matki wywarly wrazenie.
Dla mnie np nie malowanie sie na codzien nie jest oznaka mojej pewnosci siebie czy tez braku kompleksow, czy tez niezaleznosci. To nie jest oznaka niczego poza tym, ze mi sie nie chcialo albo nie mialam ochoty. Dlatego, ze dla mnie nigdy brak makijazu nie byl czyms czym bym sie przejmowala lub uwazala za wazne.
Kultura nasza ma seksizm w obie strony.

O wielkich sprawach można rozmawiać prostym językiem i niejedna osoba może zaskoczyć mądrością, trafnością stwierdzeń. Choć oczywiście i ja spotykam ludzi, z którymi nie sposób o pewnych rzeczach porozmawiać. Generalnie jednak na brak rozmówców nie narzekam.

No, ze mną w grę rozmowy o polityce raczej nie wchodzą, chyba że na bardzo ogólnym poziomie. Po prostu się tym nie interesuję. Nie czuję potrzeby bycia zorientowaną, ale nie mam nic przeciwko dowiedzeniu się czegoś od czasu do czasu.

Lovelynn, spotyka się czasem toksycznych ludzi, sama sama wreszcie wyrzuciłam dwie koleżanki ze swojego życia, co zresztą kilka lat temu byłoby dla mnie nie do pomyślenia.
Zastanawia mnie jednak to Twoje przekonanie że musisz coś w ludziach zostawić, że masz wobec nich jakąś misję.
Dla mnie rozmowy są dla samych rozmów, są czymś naturalnym. Nie myślę, czy rozmowa coś nam da, po prostu rozmawiam, bo mam taką ochotę.
Rzucam na przykład spontaniczną uwagę, że strasznie fajnie się czuję w taki słoneczny dzień jak dziś i albo rozmowa potoczy się dalej, albo nie. Jak się potoczy, to fajnie, i zdarza się to wcale nie tak rzadko, a jak nie to nie, nic na siłę.

Wczoraj gadałam o pogrzebach z sąsiadem, który pracował jako grabarz. Usłyszałam kilka poruszających historii, a w sąsiedzie, młodym chłopaku, nie stroniącym od kielicha, zobaczyłam wrażliwego człowieka.

Skoro już piszemy o wieku, to z czasem rzeczywiście bardziej doceniam tzw. "small talk". Ma on w sumie sporo zalet: powiem jakiś banał, mój rozmówca czuję się usatysfakcjonowany, a ja mam święty spokój .
Może tu zabrzmię jak psychopatka, ale pewnych chwytów w rozmowie nauczyłam się... na pamięć, bo trudno mi było "z serca" poruszać takie kwestie jak:
- Ale duszno! W zeszłym roku o tej porze...
- Co tam słychać u wnuczki? Ma już pięć lat, prawda?
- Jak tam po wczorajszej wizycie u dermatologa?
- A widział pan, że zamknęli mięsny na rogu!

Tak, to "zainteresowanie" nie jest szczere. To raczej taktyka. Niewiele mnie to obchodzi: ani pogoda, ani ta wnuczka, ani w sumie wiele innych spraw.
Po prostu nauczyłam się tak rozmawiać, bo nie da się całkowicie odizolować od ludzi: pracuję zawodowo, jestem sąsiadką, potrzebuję coś załatwić. Wiem, brzmi jak wyznanie cynicznej psychopatki, ale to nie do końca tak...
Mnie interesuje bardziej to, co się dzieje za kulisami ludzkiego życia, prędzej te aspekty, które wymieniła Winter: kim naprawdę jesteś i jak postrzegasz siebie, innych i życie?
Stąd też czasem wolę przebywać na takim forum jak tutaj, bo ludzie anonimowo i w sytuacjach kryzysowych, pokazują czasem również te ciemniejsze aspekty siebie, przyznają się do nich.
Więc tak, rozmawiam z ludźmie "o wszystkim", oddaję bogu co boskie, cesarzowi co cesarskie ale i tak gdzieś w głębi siebie powtórzę za koleżanką wyżej:

Za bardzo rozwlekam swoje wywody, ale uzupełnię, że jest dla mnie ludzkie i normalne, że nie wszystko nas interesuje, że nie zawsze ma się ochotę na pogawędkę, że czasami człowiekowi wystarczy jego własne towarzystwo. Ale negatywny wydźwięk ma dla mnie dzielenie tematów na mniej i bardziej wartościowe, wynoszenie się ponad tłum maluczkich, z którymi nie można o sensie życia i Aureliuszu. Nie żebym kogoś tu o to posądziła, ale takie mi się uruchomiły skojarzenia. Samej kiedyś zdarzało mi się wpadać w pułapkę takiego niechwalebnego myślenia.

Mnie nudzą śmiertelnie rozmowy o kosmetykach i rozmowy typu suknia panny młodej na weselu - taki szczegóły i szczególiki. Nie lubię też notorycznego narzekania.

Czasami dopiero pisząc układam sobie w głowie swoje myśli. stąd niekiedy rozwlekłość.
Każdemu chyba trudno rozmawiać na nieinteresujące go tematy.

Hmmm... kryteria rozmów o d...e Maryny są chyba mocno indywidualone. Też o d... Maryny nie lubię, ale jakiś tam gotowanie czy przygody naszych dzieci w moim zakresie tolerancji mieszczą się jak najbardziej.
Lubię np. słuchać, z jaką pasją moja kierowniczka z pracy opowiada o swoich czterech córkach. Widać że lubi swoje dzieci, a to wcale nie takie oczywiste. A jej córki to ciekawe dziewczyny z osobowością.

Ja też lubię swoje towarzystwo i nie jest dla mnie problemem spędzanie czasu w pojedynkę, ale mam zwykłą ludzką radochę z rozmów i tych głębokich, i tych bardziej przyziemnych. Może dlatego nie mam w życiu poczucia samotności.
Na pewno jednak nie chciałabym mieszkać na bezludnej wyspie.

W moich oczach i moim odczuciu nie ma granicy,  stajemy się starzy wtedy kiedy decydujemy się takimi być. W oczach innych możemy wydawać się starzy wtedy kiedy oni sami czują, czuli się starzy. Często osoby traktujące innych przedmiotowo, mające pełno pogardy dla siebie i innych będą wyznaczać granice starości według swojej pogardy. Można spotkać pełno starych 20+ latków i młodych 70,90 latków.

nie tylko pazura, taka jest natura,
cejrowski żona 30 lat młodsza,  pawlikowska dawno wymieniona bo za stara była, oczywiście dostał rozwód kościelny
kurski żona 30 lat młodsza,  pani joanna dawno wymieniona bo za stara była, oczywiście dostał rozwód kościelny
korwin to już z 5 żon chyba zaliczył i 9 dzieci...Oczywiście wszystkie minimum 30 lat młodsze

wymieniać tak mogę w nieskończoność

Ta żeby 30. 30 latka to już stara baba. Młoda jest do 25 czy najwyżej 27 roku życia. Mężczyzna zawsze jest atrakcyjny i może mieć młodsze partnerki. Patrz Hugh Hefner.
Dla przeciętnej 20 latki naprawdę atrakcyjni są panowie grubo po 40 A najlepiej po 50. Młoda dziewczyny i kobiety zasypiając fantazjują o 30 lat starszych mężczyznach.

Że się tak zapytam - jaki to ma związek z tematem wątku?
Taki przykład ma świadczyć o młodości Pazury czy starości jego partnerki?

Tak na marginesie - tego typu rozważania stawiam na równi z dyskusją o tym co to znaczy być ładnym, albo mądrym. Mądrość, uroda i "starość" są pojęciami względnymi.

Kurski ma 55 lat. A jego żona ma nastoletniego syna. Skoro mam te 30 lat mniej musiałaby rodzić w przedszkolu ewentualnie w podstawówce.

A ty oczywiście wiesz co kieruje tymi ludźmi. Kurde czytasz ludziom w myślach... Mnie to śmieszy zawsze, jak single oceniają związki innych ludzi, a bezdzietni kompetencje rodzicielskie. Sorry, ale jak nie jesteś w środku jakiegoś układu to znaczy że wiesz o nim tyle co ślepy o kolorach.

Tylko jaką wartość ma ta opinia. Raczej niewielką.

olafaktoria
Nie możesz wiedzieć czemu oni ponownie się ożenili. To że ich partnerki są młodsze od poprzednich może być przypadkiem.

Już to pisałam w innym temacie ale tutaj nie więc powtórzę: wydaje mi się że dojrzalsi mężczyźni nie lubią dojrzalszych kobiet, ale za to młodsi lubią. Przebywając w gronie 20-kilkulatków można dość często posłuchać fantazji i marzeń o atrakcyjnych 36-40 latkach, i to wcale nie tylko tych seksualnych. W niektórych są zakochani.

Niech więc starsi mężczyźni będą z młodszymi kobietami, a młodsi że starszymi, bo kobiety mają moim zdaniem podobnie ( w młodszym wieku wolą starszych, a w starszym młodszych).