Już mu nie zależy - Netkobiety.pl

To jest Twoj monolog, który on olewa. Chociaz byl na tyle 'szczery' ze Ci to wprost powiedział. Rozmowa polega na tym, ze ludzie rozmawiają. Tutaj tego nie ma. On nie chce rozmawiać i nie chce nawet spróbować przemyśleć czemu 'marudzisz'. Wydaje mi się, że Ty bardzo dobrze wiesz, co powinnaś zrobić. Tylko nie jesteś na to gotowa. Moze czas spojrzeć prawdzie w oczy ?

Dostałaś tutaj dwie strony rad na temat tego, co ewentualnie możesz zrobić.
Z żadnej z nich nie skorzystałaś, upierając się, że będziesz robić tylko to, co robiłaś dotychczas.
I jesteś zaskoczona, że przynosi Ci to dokładnie takie same efekty jak dotychczas, czyli żadne.

Powinnaś zrobić coś zupełnie innego niż to, co robisz dotychczas.
I nie chodzi mi o granie na efekt, na manipulowanie mężem poprzez tzw. fochy, czy ciche dni.
Powinnaś przede wszystkim zauważyć, i zrozumieć, że temu człowiekowi na Tobie nie zależy. Że on ani nie chce, ani nie potrzebuje relacji w takiej formie, w jakiej Ty jej pragniesz. Przecież Ty nawet nie możesz z nim porozmawiać, bo zaraz słyszysz, że jesteś marudą, lub że go dręczysz.
Jeśli chcesz, aby Twoje życie tak wyglądało, to nie ma problemu przecież.
Jednak z tego co piszesz wynika, że wcale tego nie pragniesz. Problem polega na tym, że nie osiągniesz tego ze swoim mężem.
On ani nie chce się z Tobą porozumieć, ani mieć prawdziwą bliskość, ani nie obchodzą go Twoje potrzeby, które komunikujesz - to dlatego tak się wścieka na każdą próbę rozmowy z Twojej strony.
Myślę, że możesz oszukiwać się jeszcze długo, że coś z tego będzie, że się poprawi, możesz jeszcze długo czekać, bardzo długo, a i tak nie doczekasz się tego, czego chcesz.
Wiesz czemu?
Bo jedna osoba nie naprawi związku. Tak samo - jak nie jesteś w stanie klaskać jedną ręką.

NOWA. Inna. A tego najwspanialsza żona, najmądrzejsza, najpiękniejsza - nie przeskoczy...

Co do zmiany swojej postawy to starałam się być i na, bardziej radosna, uśmiechnięta. Ale ciężko zakładać codziennie taka maskę gdy się nie układa.
Teraz znowu doszła moja paranoja i szukam znaków na to, że mnie zdradza. Nie mam kontrolnych dowodów, a podejrzenia. Nie powiem mu o tym bo wiem jak to się skończy.

Boziu - widzisz i nie grzmisz ! Dawno takich głupot nie czytałam!!  A codziennie dostarczam sobie dobra dawkę memów.
Rossanko nie wiem ile masz lat i ile miałaś relacji w życiu ale jeśli myślisz ze to tak wyglada to naprawdę powinnaś zrewidować swoje relacje!!
Jeśli dwie strony wyrażają chęć bycia ze sobą w związku to obie tez powinny dbać o siebie nawzajem. Nie istnieje coś takiego ze pokłócimy się i ktoś się zaczyna odsuwać - czasami kłótnia jest swoistym catharsis dla związku bo w końcu strony wyrzuca z siebie co je boli i potem można coś uzgodnić / dojść do porozumienia / zacząć budować. Nie wszystkie kłótnie są złe.
Co to autorki to ona dopływa do brzegu zrozumienia ze facet ma ja gdzieś bo najpierw musiała w głowie wszystko sobie poprzestawiać - bo to on miał całować ziemie po której oba stąpa i mówić jej na każdym kroku ze jest jedyna i wyjątkowa i kocha ja nad życie ( tak jak autorka o tym wspomniała wcześniej ) a nagle okazało się ze po małych perturbacjach się wyprowadził. Wiec nie dość ze musiała zrozumieć w końcu ze od niego takich słów nie usłyszy to jeszcze musiała uświadomić sobie albo jest w trakcie ze ta relacja nie ma kompletnie sensu.
Oszczędź sobie autorki serio - po prostu rozstań się z nim cywilizowanie pożegnacie się życzcie sobie szczęścia i tyle bo z tego już nic nie będzie.

Nie chciałabym wchodzić teraz w Twoją ex relacje i to rozgrzebywać, ale trochę musze. Spychałaś swoje potrzeby na dalszy plan, bo stawiałaś jego na piedestale. Nauczyłaś go, że zawsze będzie tak jak on chce a z Twoim zdaniem się nie musi wcale liczyć. Bałaś się mu sprzeciwić, bo nie chcialaś tego niespokoju. W efekcie dostawałaś totalny brak szacunku (tak, milczenie bo coś bylo nie po jego mysli i olewanie kogos, to zwykly, chamski brak szacunku). I to samo robi autorka. Wkłada maski, udaje ze jest ok, bo jak wybuchne to...Właśnie ona ma wybuchać (oczywiście nie mówie tutaj o toksycznej osobie, chorobliwym zachowaniu, wybuchach z byle powodu itp itd) a raczej mówić o swoich uczuciach i emocjach. A nie udawać, że wszystko super a wieczorem płakać w poduszke. No i jeżeli komuś zależy, to te potrzeby drugiej osoby są po prostu ważne. W przypadku autorki, która nie ma prawa w sumie na żadne odczuwanie czegokolwiek, bo marudzi ... ehh... Marudzi i będzie marudzić, a on zamiast posłuchać i się zastanowić 'kurcze tak ciągle o tym gada, moze serio cos nie tak robie' to udaje, że problemu nie ma. On nie chce rozmawiac. On nie chce naprawiać. On chce tkwić w układzie na swoich zasadach, jak najmniejszym wysiłkiem ze swojej strony. I ona może włożyć i miliard masek i udawać i powstrzymywać się X mięsięcy, ale to i tak - sorry za wyrazenie - je**ie.
Także droga autorko, związek czy też ratowanie związku tak nie wygląda. Ty próbujesz sama, kosztem siebie. To nie tak.

A co jest lepsze bycie samemu na swoich własnych warunkach czy życie z kimś kto ci mówi w prost ze ma w dupie to co myślisz i mówisz? Ze on tam jest ale tak naprawdę go nie ma ze ona ma się starać a on sobie w międzyczasie organizuje jakaś kolejna kochankę? Bo dla mnie to tak wyglada - ja nie mówię ze ma ja zabawiać 24/7 ale do każdego związku potrzeba chęci dwóch stron - jak to śpiewają w znajej piosence - bo do tanga trzeba dwojga. Samemu nie zdziała się nic chociażby się na rzęsach chodziło.
Rossanko to wyjaśnia wiele co napisałaś w tym jednym zdaniu - myśle ze nie powinnaś się poddawać i szukać nowych relacji i zapomnieć o tej w której byłaś. Tkwiłas w czymś toksycznym bo bałaś się pisnąć żeby książę nie poczuł się złe. Tak to nie działa. Wszystko jest do nauczenia i nadrobienia a bycie samym nie jest takie złe poza tym wtedy człowiek uczy się bycia samemu i uczy się miłości do samego siebie.
Życie nauczyło mnie tego ze ( przynajmniej ja ) najlepiej się czuje w relacji jak jestem niezależna - i finansowo i socjalnie. Oczywiście lubię spędzać czas z moim facetem ale jak go z nim nie spędzam to nie płacze tylko się cieszę ze mam czas zająć się swoimi sprawami kiedy on zajmuje się swoim. Albo poleżeć na kanapie  
Co do autorki bo w sumie wyszedł mi lekki offtop to podtrzymuje swoje zdanie - powinna jak najszybciej zakończyć ta farsę i zająć się sobą.

Może i powinna zakończyć tą relacje, ale o nową relacje będzie prawdopodobnie trudno. Może miną lata,  może kolejne będzie sama,  może już nigdy nikogo nie pozna? Zerwać łatwo,  ale co dalej?
Chociaż w tym przypadku myślę,  że związek Autorki jest i tak na wylocie,  o tam już jest  brak wspolnego bycia razem na polu psychicznym.  W każdym razie  będzie trudno.
Co do bycia samemu to jest fajne rok czy dwa po zakończeniu starej relacji i dojściu do siebie. Jak sie jest samym wiele lat, to jest to już horror.

Nie urazam się i pisze przeź pryzmat siebie. Zupełnie nie zależy od nas czy będziemy w związku,  wystarczy,  że druga strona powie Ci nie i już po relacji. Tak jak u Autorki. Ona może na głowie stawać,  a facet jak nie chce,  to z nią nie będzie.
Problemy przepracowałam  już dawno.

Litości naprawdę dziewczyno

Szanowna Autorko, pozwól, że i ja dołożę swoje pięć groszy.

Sytuacja toczy się juz kilka miesiecy, a Ty jestes jednym wielkim klebkiem nerwow. Spojrz na to z innej strony, ze zamykajac etap swojego zwiazku na poczatku juz prawdopodobnie bylabys dalej.
Nie dziwie Ci sie ze probujesz walczyc bo kochasz i Ci zalezy i to jest normalne. Niestety ludzie zakochani w kims traca glowe, tym bardziej jak widza, ze jest to walka jednostronna.
Mowisz, ze masz 30 lat i co dalej. Ludzie maja po 50 lat i potrafia swoje nowe polowki znajdywac wiec wiek to zadna wymowka.
Kolejna sprawa, ze cos co na pierwszy rzut oka wydaje nam sie ze musi trwac, z perspektywy czasu lub tez miejsca i pozycji siedzenia zupelnie inaczej wyglada.
Zycie jest zbyt krotkie by sie wiecznie denerwowac i trwac w czyms co nie ma sensu. Jezeli ktos chce, to zrobi wszystko nawet podda sie terapii. Ktos fajnie napisal, ze maz wrocil bo nie wyszlo mu z inna i bylbym podobnego zdania. Trwa teraz z Toba bo nie ma innej alternatywy, a woli trwac w czyms co juz go nie obchodzi niz byc samemu.
Czasem warto wziac byka za roki, zacisnac zeby, przeplakac wiele nocy, by pozniej wystartowac na pelnej petardzie i byc moze dac losu szanse by poznac kogos kto bedzie o Ciebie zabiegal, kochal i docenial.

Latwo powiedziec, ciezej zrobic i jestem tego w pelni swiadom. Proponuje zebrac w sobie energie, znalezc tyle zainteresowan ile sie da, zeby odciagnac glowe a jednoczesnie poddac sie terapii u specjalisty. Wtedy bedziesz silniejsza od niego i silniejsza od siebie z teraz i byc moze Tobie to uczucie samo minie i obecny zwiazek odpadnie jak strup z rany.

Duzo sily zycze, jesien nie sprzyja, ale moze lepiej jesien przebolec by w wiosne wjechac w pelni energii w nowej, lepszej formie siebie:)

"....A czy boję się odejść z obawy przed samotnością. Oczywiście że też. Niedługo kończę 30 lat. Inaczej miało wyglądać moje życie. W koło wszystkie koleżanki z dziećmi albo w ciąży. Ciężko się myśli o tym że bycie samej może być fajne. Czuję się żal, że gdzieś popełniło się błąd."

mójtyboże może i samej bywa ciężko, może i żal że coś, gdzieś, kiedyś ale na litość zmień świadomość,  30 lat to nawet nie połowa, to ledwo 1/3 życia i ono jeszcze trwa a nie' miało wyglądać inaczej ' bo za wcześnie na podsumowanie żywota, jesteś na początku swojego młodego, dorosłego życia, jeśli czujesz że masz dać szansę to daj ale pamiętaj że naprawdę wiele  przed Tobą i wzmacniaj siebie, inwestuj w siebie, buduj swój świat, gdzie Twój mąż nie jest w centrum  uwagi
                                               Kiedy miałam kończyć 30-kę chciałam rzucić palenie, tak symbolicznie, mój brat wyliczył wtedy że kończę 29 lat ( na palcach mi liczył i udowadniał ) uwierzyłam i czar prysł, paliłam jeszcze długo, pamiętam że te urodziny trochę robiły na mnie wrażenie....bo kończyła się druga dekada, jednak wiedząc że może ich być  np.8...cokolwiek zmienia się perspektywa

Kobiety coś z tą 30 mają. Może to jakaś psychiczna granica.

Mam przyjaciółki które wręcz panicznie boją się 30. Nie mają partnerów.
Gadają, że starzeją się i coraz ciężej urodzić dziecko. Że kobieta traci wygląd, witalność, jest dobita fizycznie przez pracę i statystyczny facet woli młodsze.
Niestety to prawda, ale gusta facetów są różne.

A najgorszy to jest chyba wpływ otoczenia, szczególnie w okresie świątecznym i te pytania dziadków i reszty rodziny.

Nie masz niczego szukać tylko się ogarnąć.
30 jest progiem za którym dziewczyna staje się kobietą. Nie bój się być kobietą.
Kobiety spotykają mężczyzn, a dziewczyny chłopców. I niekoniecznie ma to związek z wiekiem Pana. Nieprawdą jest też że  nagle zbrzydniesz czy się postarzejesz
Trzymasz się mocno wizji tego małżeństwa które tylko zabiera ci energię, sprawia ze masz taką minę

Co Ty z tego masz?
Przed Tobą wiele lat gdzie możesz mieć normalne życie. Zawalcz o siebie kobieto.

Przecież Twój mąż robi to cały czas.
Nie słucha Cię. Nie rozmawia z Tobą.
Ciągle odwraca się na pięcie i ciągle zostawia Ciebie osamotnioną ze wszystkim, nie tylko z wątpliwościami.
Nie bardzo rozumiem co ma Ci dać konfrontacja z nim? Czy to ma przynieść jego cudowną odmianę i nagły przypływ uczuć do Ciebie?
Niestety, konfrontacje tak nie działają.

Jeśli jesteś czegoś pewna, o czymś przekonana, to działaj zgodnie z tym i wyciągaj konsekwencje stosowne do tego. A nie do tego jak się zachowa Twój mąż. Jak on się zachowa, to nie ma żadnego znaczenia.

Byłaby na to szansa, gdyby Twój mąż miał w zwyczaju być z Tobą szczerym, otwartym i prawdomównym.
Choć i tak nie zawsze udaje się usłyszeć szczere wyznanie.
Tymczasem w Twojej sytuacji liczyć na to, to równie dobrze można wyjść nocą na dwór z miską i czekać aż Ci do niej spadnie gwiazdka z nieba

Dzisiaj jak myślę na chłodno, to chyba jednak nie wierzę w te jego bajki. Ale mówił, że z nikim się nie spotyka bez mrugnięcia okiem. Może mówi prawdę...można mieć kochankę i spotykać się raz na jakiś czas, nie wykorzystywać każdej możliwe okazji aby się z nią spotkać? Nie wiem co mam myśleć.
Teraz święta...pierwsze osobno

Coś w tym jest, że tu nawet nie chodzi o domniemaną zdradę. Straciłam do niego zaufanie, a on nawet nie starał się do odbudować. Zrozumieć w jakikolwiek sposób, że to zaufanie nie zostało stracone bez powodu.
Mówię o tym, że źle czuje się bo pewne tematy nie zostały zamknięte a w zamian dostaje lawinę oskarżeń.
Byliśmy ze sobą blisko, ale teraz postawił mur nie do przeskoczenia. Niby relacja ostatnio była ok, rozmawialiśmy o codziennych sprawach, spędzaliśmy razem czas ale bez czułości. A ja z tyłu głowy cały czas mam, że jest ktoś trzeci.
Wiem, że zasługuje na szczęście, szacunek i zdrową relację. Wszystko to wiem ale chciałabym naprawić swoje małżeństwo, tylko że chyba już nie ma czego naprawiać.