Nieatrakcyjny przyszły mąż... krytyka otoczenia - Netkobiety.pl

Cóż, ja pewnie nie zasłużę na wirtualnego całusa od Ciebie, jak Gary:) ale po tym co napisalaś widzę to tak: zaznaczam ze to moje zdanie po tym co tu napisałaś, ale mogę się mylić.
1 sama masz problemy ze swoją samooceną, nie jesteś silną kobietą
2.potrzebujesz stabilnosci, chuchania i dmuchania, ale źle się czujesz, gdy dopadają Cię życiowe problemy, a jak jest się we dwoje to również w jakimś stopniu problemy partnera dotykają Ciebie.
I wtedy czujesz niepokój, zakladasz temat jaki to partner nieprzystojny, a chodzi o brak poczucia bezpieczeństwa.
3. On Ciebie uspokaja, czerpiesz z niego, ale co mu dajesz?
4. Nie powinnas z nim być, bo na pierwszych powaznych przeszkodach ten zwiazek sie rozwali, bo Ty potrzebujesz cieplarnianych warunków, może starszego kogoś i bogatszego, kto kladzie nacisk na atrakcyjnosc atut ktory podkreslasz

Jej według  mnie trochę za ostro traktujecie  Autorkę

Ja Cię Autorko  rozumiem.  Zawsze to lepiej pochwalić  się gdy jest czym,  gdy mężczyzna do czegoś doszedł,  co wiadomo,  nie jest najważniejsze ale bardzo miły dodatek. Natomiast uważam,  że tak naprawdę Go nie kochasz  gdybyś kochała  to za przeproszeniem,  nie interesowało by Cie jego wygląd,  jakieś uwagi.  Wylecz kompleksy,  skoro się porównujesz i uzależniasz swoją  wagę do statusu mężczyzny.  Osobiście widząc cały ten obraz  uważam,  że on jest tylko świetnym  przyjacielem dla Ciebie.  Czujesz mega pociąg,  tak że mimo zasad  moralnych, przelecialabys Go gdzieś na uboczu?
Sama mam Miśka  w branży IT. To co mogę powiedzieć.... To trzeba lubić,  jeżeli partner poszedł to tylko p to by mieć pieniądze to niewiele z tego będzie miał. To nie tylko studia,  to przede wszystkim czas  poświęcony z pasji  poza godzinami,  to fascynacja a nie chęć zarobku  lepszych pieniędzy.  Nie tędy droga...  Mówię to jako osoba bliska bardzo tej branży,  znająca wiele ludzi zajmujących się tym,  posiadających nawet własne
firmy.  Jeżeli ktoś ma zajawke to zarabia dużo,  jeżeli z konieczności tu jest,  bo kasa,  to zarabia  3--5 tys. 

Co do Polski B. Sama stąd pochodzę,  i oczywiście są ludzie co myślą  typowo materialnie,  jaką  ma pozycje,  ile zarabia itp,  natomiast nie u wszystkich.  To nie położenie geograficzne a stan umysłu 

Pozdrawiam cieplutko

Wydaje mi sie, ze ten zwiazek to jest zly pomysl dla Ciebie i dla niego.
Nie z takim podejsciem. Nie bede tutaj na Ciebie naskakiwac  za to co myslisz, ale jednak to co myslisz to jest przeszkoda do tej relacji.
Niektorzy tez mowili do mojego meza czy do mnie, ze moj maz nie jest z mojej ligi. Jednak roznica jest wielka, a mianowicie taka, ze moim zdaniem jest i jest dokladnie w moim typie z wygladu i przy tym jest nainteligentniejsza osoba jaka znam.
Z kolei dla Ciebie nie jest w Twoim typie... No wiec.

Ależ kasa jest twoim celem. W każdej twojej wypowiedzi jest mowa o pieniądzach.
Wiesz co? ja mam pomysł żebyś się tak nie męczyła z tymi twoimi wątpliwościami.
Zostaw kolesia bo go nie kochasz.
Krytykujesz go na każdym kroku. Ciągle piszesz że brzydki i niezaradny.
Jak mogłaś kazać sprzedać mu auto i i coś tam jeszcze i kazać mu studiować coś tam. Próbujesz upchać faceta w swoje ramy. Narazie ci się udaje, ale on długo tak nie wytrzyma.
A propos kredytów. Miał za co spłacać? Miał. To co się go czepiałaś.

Miałaś spore wymagania wobec facetów i wcale ci z nimi nie wychodziło, więc obniżyłaś poprzeczkę żeby sprawdzić, czy rzeczywiście to ty jesteś do niczego czy trafiają ci się nieodpowiedni faceci. Skoro nie wychodziło ci z atrakcyjnymi, to spróbowałaś z nieatrakcyjnym, z czystej ciekawości. Tylko to właśnie nieatrakcyjny dał ci to, czego nie ci poprzedni nie dawali i spodobało ci się
Co do tego, że znajomi i rodzina komentują jego wygląd, to zupełnie dla mnie niepojęte. Musisz jakoś prowokować takie ich teksty, bo ja nie wyobrażam sobie ni z gruszki ni z pietruszki wyjeżdzać z takimi komentarzami do koleżanek czy znajomych na temat wyglądu ich partnerów, choć przecież nie każdy mnie zachwyca. Zastanów się, co robisz takiego, że ktoś sobie pozwala wobec ciebie na takie komentarze?
Poza tym, życie może ci rozwalić w przyszlości i atrakcyjny jak młody bóg i zupełnie brzydki facet. Ty się zupełnie pogubiłaś w ocenie facetów, patrzysz nie na to co trzeba. Uroda.. pewnie, że coś musi ci sie podobac w partnerze, bo jak bez tego wiązać się z kimś na całe życie? Musi przecież cieszyć oczy widok ukochanej osoby. Jesli już teraz patrzysz na niego i widzisz to, co trzeba by było ew. poprawić, to raczej nie jest ktoś dla ciebie. Z resztą on też zauważa, że dostrzegasz jego braki, bo ten przeszczep włosów itd.... raczej żalosne to jest. 
Facet nie jest ostatnim na świecie po wybuchu atomu i moim zdaniem szukaj dalej, bo z tym się nie dobraliście. Nie przeniesiesz jego osobowosci w cialo przystojniaka, którego będą ci zazdrościć koleżanki i ciotki i powiedz to sobie szczerze. Facet też ma dość słaby charakter z tego co opisujesz i to wcale nie jest zaletą dobrze rokującą na przyszlość,  wcale jego wygląd nie ma tu nic do rzeczy.
Wykarmić rodzinę i zarobiać dobre pieniądze może ktoś bez wykształcenia, większość najbogatszych ludzi w Polsce i na świecie raczej nie ma studiów w ogóle, a czlowiek po niewiadomo jakich studiach nigdy nie wykaraskać się poza średnią pensyjkę. Liczy się coś zupełnie innego  w człowieku, czego ty nie chcesz albo nie mozesz zauważyć.

Przemysl jeszcze czy naprawdę chcesz być z tym facetem.

Napisała o tym. Studia za granicą.

To co cię trzyma przy nim? Widzisz jak na dłoni jego wady, nie podoba ci się fizycznie, a brniesz dalej w tym związku?
Masz określone cele i ambicje w życiu, ja nie widzę w tym nic niestosownego, każdy ma prawo żyć jak chce i dążyć do spełnienia swoich pragnień i marzeń. Nikt nie musi zaspakajać się w życiu minimum jeśli czuje, że może więcej. Po co to robisz? Ze strachu, że znowu zostaniesz sama?

Ja tu widzę takie warianty:

1) Autorka jest materialistką, zorientowaną na bardzo powierzchowne wartości, takie jak wygląd, pieniądze. Kieruje się opiniamii innych, zamiast swoją oceną. Jest osobą słabą, ponieważ nie potrafi rozmawiać otwarcie z partnerem o problemach, ani odciąć się od prymitywnej rodziny.

2) Autorka przygarnęła faceta nieogarniętego, nieatrakcyjnego, ale uczuciowego z nadzieją, że po pocałowaniu, żaba nagle zamieni się w księcia. Teraz obudziła się z początkowych złudzeń i skonstatowała, że jednak będzie musiała przeżyć życie z żabą. Nie dość że brzydką, to jeszcze niezaradną.

Jeszcze istnieje wariant 3, czyli oba poprzednie punkty w jakichś tam proporcjach.

Ja bym autorko w tej chwili skupiła na tym, aby nie planować z tą sobą ślubu i dzieci, zanim sobie nie poukładasz w głowie.
Musisz obiektywnie ocenić, czy Twój partner jest głupim i brzydkim nieudacznikiem, którego przygarnęłaś w nadziei, że będzie inni niż pozostali Twoi faceci, czy też może to Ty jesteś osobą niedojrzałą i tylko skrzywdzisz naprawdę fajnego gościa swoimi powierchownymi i niedojrzałymi oczekiwaniami.

Tak, seks mamy bardzo udany.
Co do powyższych wypowiedzi to nie zostawię faceta w trakcie związku przez pieniądze. I przyjmie każdą Waszą krytykę z podziękowaniem i wdzięcznością bo macie racje, we mnie jest problem. Ale na prawdę nie jestem w stanie sobie wmówić, że kredyty konsumpcyjne na zachcianki są dobre, rozsądne a posiadanie ZERO oszczędności w wieku 30 lat przez kredyt na ładny sprzęt jest czymś normalnym. Co innego kredyty na leczenie, rehabilitacje. Trudno jest mi uwierzyć, że każda kobieta w naszym wieku przeszłaby obok tej informacji totalnie obojętnie. Na pewno czułaby chociaż lekki zawód. Tym bardziej, że mi osobiście rodzice finansowo nie pomogą, muszę liczyć na siebie, tak samo mój facet więc takie info było dla mnie sporym obciążeniem psychicznym. Pewnie dlatego że z natury jestem raczej realistką w stronę pesymizmu wręcz. I też chętnie zapisałabym się na studia podyplomowe ale nie mogę, bo już jedno z nas ponosi koszt nauki a drugie (czyli ja) musi i chce zbierać na wkład własny do mieszkania.

No, pierd*lnik konkretny. Kochasz, pociąga Cię, ale nie spełnia finansowych oczekiwań. Najgorsze jest to, że sama nie wiesz czego chcesz. Idź na konsultacje do psychoterapeuty, bo tu nie rozwiążesz swojego problemu.

Rzucasz się ze skrajności w skrajność. Albo facet budzący zachwyt innych (co innym do tego, z kim się wiążesz?) albo zupełnie nie w twoim typie; nieatrakcyjny, nieogarnięty finansowo i w ogóle niespełniajacy twoich oczekiwań, ale UWAGA: jest mily i się o ciebie troszczy. Zastanawiam się, czy miałby jakiekolwiek szanse u kobiety, gdyby do tego był niemiły i mało troskliwy.

Ja jednak będę cię namawiała do tego, abyś się ogarnęła i poszukała sobie kogoś innego, zanim zmęczy cię rola siłaczki, baby w spodniach i zaczniesz być sfrustrowaną, nieszczęśliwą żoną, bo wtedy to już krok do innej tragedii z której na pewno nie wyjdziesz z podwyższonym poczuciem wartości własnej, jeśli już o niej była mowa.  Zwłaszcza gdy będą już na świecie dzieci.
Nie zakłada się rodziny z kimś, jesli na długo wcześniej mamy wrażenie, że człowiek którego wybraliśmy, nie jest do końca tym, kogo pragniemy.

Gruszka, szukasz swojej wartości po prostu w złym miejscu. Na pewno nie leży ono poza Tobą. Dopóki będziesz się kierowała TYLKO opinią innych ludzi- ciotek, koleżanek czy kogokolwiek innego- to będziesz zawsze się miotać i być zależna od nich. Zamiast skupiać się na tym, że Twój przyszły mąż ma potwierdzać Twoją wartość poprzez jego osiągnięcia, kasę, urodę, prestiż, to raczej chyba lepiej by było poszukać tego, co sama W SOBIE cenisz.

Dziękuję Wam wszystkim za wszystkie komentarze, i że poświęciliście dla mnie swój czas ❤

Wezmę sobie wszystko do serca i zacznę pracować nad sobą bo tak jak ktoś wyżej napisał, z takim burdelem w głowie ja nawet na ten moment nie byłabym dobrą matką...

Jejku no nie chodziło mi o to, że się bronię ale odniosłam wrażenie, że dla niektórych to co napisałam jest oznaką jakiegoś wybryku natury. Chciałam tylko pokazac że to nastawienie na posiadanie nie dotyczy tylko mnie a jest raczej dosyć powszechnym zjawiskiem. Mogę się mylić oczywiście.

Też odcinam się od kogo mogę. Moja terapeutka na przykład sugerowała abym również odcięła się od mojego ojca. Tylko jak mam to zrobić? Z ojcem mieszka moja mama - najlepsza osoba jaką przyszło mi w życiu mieć. Wykończona, zapracowana, wciąż gnojona i krytykowana. Ale godzi się z tym bo jak twierdzi tak trzeba, nie można mieć w życiu wszystkiego i każdy ma jakiś swój krzyż. Miałabym ją też zostawić i się odciąć? Zawsze kiedy ścinałam się z ojcem ten później obwiniał matkę że to przez nią on ma takie niewdzięczne dzieci. Kompletnie nie widział problemu w tym, że nazywanie dziecka debilem czy poje*em nie jest normalne i wg niego to ja z bratem jesteśmy niewdzięczni bo mamy czelność zwracać mu uwagę. Tzn tak mówił mamie, bo do nas na jakąś uwagę odpowiadał "zamknij się". Także ten... Nie użalam się tylko tak chciałam to wtrącić apropo odcinania się od toksycznych ludzi.

Jeszcze ciekawostka na temat mojego odbioru świata. Niedawno miałam sytuacje w pracy, gdzie robiłam projekt wspólnie z koleżanką. Przyszła do nas nasza kierownik i skomentowała naszą pracę, nie pamiętam dokładnie jej słów ale gdy wyszła z naszego pokoju powiedziałam do koleżanki:
"Zobacz, już jakiś przytyk w naszą stronę i coś jest nie tak". Za to moja koleżanka była zaskoczona tym co mówię bo odebrała to kompletnie inaczej, wręcz pozytywnie. Po takich sytuacjach widzę, że ja niejednokrotnie zupełnie inaczej interpretuje sytuacje niż inni. Nie wiem, czuje się wciąż atakowana? Może stąd ten burdel w moim życiu.

Pytanie się pojawia więc DLACZEGO zdanie innych ludzi jest dla Ciebie ważniejsze od swoich własnych uczuć? Tak mało się szanujesz, że opinia pierwszej lepszej Kasi czy Zosi jest niepodważalną prawdą? Na serio, Twoje poczucie wartości musi leżeć i kwiczeć, bo nie potrafisz sobie zaufać w tak personalnej sprawie jak wybór męża. Twoje wieczne szukanie problemów bierze się właśnie z tego: ponieważ nie ufasz sobie, jesteś zawsze niepewna swoich wyborów i drążysz by odkryć jakąś skazę, nawet jeżeli ona nie istnieje.

Mam dla Ciebie złe wiadomości. Nawet jakbyś wyszła za mąż za faceta, który jest chodzącym ideałem dla Twojej rodziny czy znajomych, to nie spowoduje to, że nagle wzrośnie Ci poczucie wartości czy staniesz się pewna swoich decyzji. Po prostu zaczniesz węszyć gdzie indziej za negatywami, np. podejrzewac męża o zdrady lub porównywac go do bogatszych/ przystojniejszych/ lepiej postawionych mężów koleżanek.

Tak, materializm, traktowanie przedmiotowe ludzi czy wchodzenie w związek dla zasobów to dosyć częste zjawisko... Tyle że np: dla mnie złe, więc powszechność w niczym takiego zachowania nie usprawiedliwia, wg. mnie. Trzeba samemu określić swoje priorytety, bo to Ty masz być szczęśliwa, nie Twoje otoczenie... I przydało by się więcej stanowczości, jak Ci ktoś suszy głowę że partner brzydal... Pokaż że masz do niego szacunek i nie pozwalaj go obrażać...

"Osoba pokroju Autorki będzie się nad nim zastanawiać cały dzień i kwestionować swoje kompetencje, zamiast racjonalnie ocenić jego prawdziwość"

Dokładnie tak jest
Po jakimkolwiek błędzie w pracy (a pracuje z duża ilością danych więc nie trudno o pomyłkę) przeżywam to kilka dni, tygodni.
I tak, wiem, że powinnam z tym walczyć ale myśli w stylu "jesteś beznadziejna, nie nadajesz się do tej roboty" przychodzą same, nagle od tak. Chociaż staram się jakoś siebie przekonać, i powtarzam sobie w głowie slogany typu "nie myli się ten co nic nie robi" itd. Ale w mojej głowie wiecznie wojna

Nie zauważyłam,  czy napisałaś Autorko odpowiedź na zadane wcześniej pytanie: czy narzeczony Cię pociąga fizycznie, macie udane pożycie seksualne, lubisz to z nim robić, przytulać się do niego itd? podejrzewam, że nie ale wyraź się proszę.

A nie powiedziała przy okazji, że ten sposób myślenia można (ale też nie trzeba) zmienić?

Z postu na post wyłania mi się osoba, która sporo wie, zna różne mechanizmy, zwłaszcza te szkodliwe, ale wiedzę zostawia na boku i podejmuje decyzje wbrew swej wiedzy. Dlaczego ? Bo z tego ma spore gratyfikacje. I żeby cały świat stanął na głowie, przyzna rację i w swym zachowaniu nie zmieni nic, może jedynie zejdzie do podziemia.
Kto się na to, czyli na deklaracje o wprowadzeniu zmian, nabierze? Myślę, że sporo osób.

Czytam i widzę, kobietę, która uciekła z małej biednej mieściny do dużego miasta, dużo osiągnęła, chce wyglądać, jak z miasta, ale ciągle jest tylko zalęknioną dziewczynką z biednego domu.
Ciągle musisz udowadniać, że jesteś lepsza, masz lepszego chłopaka, przyszłego męża itd.
I byle komentarz jakiejś ciotki, która niedowidzi, ale potrafi być złośliwa, niszczy całe Twoje szczęście.
Po co chcesz być dumna z faceta?
Wygląda to tak, jak byś sobie wymyśliła jakieś życie, była już w połowie drogi do niego, tylko brakuje Ci do dopełnienia obrazu odpowiedniego chłopa. Znalazł się jakiś, który mniej więcej pasuje, więc na siłę wciskasz go w ramy.
No dobra, ok, może on potrzebował takiego kopa, żeby się ogarnął. Ale nie zaciąga nowych kredytów, prawda? Pracuje i się uczy, żeby zapewnić Wam w przyszłości jakieś życie. Także dąży do osiągnięcia Twoich celów. No ale jest brzydki. Jakie będziecie mieli dzieci? Mam nadzieję, że będą potrafiły być szczęśliwe.
Tylko, czy nauczą się tego od Ciebie? Czy Ty potrafisz być szczęśliwa? Czy będziesz potrafiła nauczyć tego swoje dzieci?
Osobiście unikam osób, które ciągle szukają dziury w całym i ciągle mają problemy. To jest okropnie męczące.
To jest taki sposób zwracania na siebie uwagi - mam problem, jęczę, zajmijcie się mną. I ludziki się zajmują.
Teraz zajmujemy się problemem pt. koleś się ogarnia, jest czuły, troskliwy, pracowity ale... brzydki. I co powiedzą na to moje koleżanki i ciotki?

Oddzielmy dwie rzeczy.
Pierwszą jest cedowanie decyzji na innych. Dzięki temu autorka i jej podobne osoby mogą z czystym sumieniem ubolewać, że bliscy są "nie tacy", ronić krokodyle łzy i... brać. Brać podziw, brać współczucie, brać wsparcie, brać uwagę, brać czas. I ciągle jej/im jest mało.

Tą drugą, a chronologicznie pierwszą, sprawą jest.... decyzja autorki o scedowaniu swych decyzji. Autorka nie jest bierna, nie jest bezwolna, wyraźnie pokazuje kierunek i trzyma w ręku bat, którego używa na prawo i lewo. Gdy, z rzadka, ktoś zaprotestuje, bije się w piersi patrząc jakie wrażenie tym wywiera i przypomina, że jest biedna, że jest ofiarą, że chce dobrze.
Jak trzeba być bezdusznym, jak pozbawionym empatii, by powiedzieć STOP. Kto chce/decyduje się być katem biednego człowieka?
Ale faktycznie kto tutaj jest katem, kto ofiarą?

Nie ulega wątpliwości, że obserwowane zachowanie wynika w sporej części z przykrego doświadczenia w dzieciństwie. Z drugiej strony czy i jak długo człowiek jest w stanie wytrzymać coś, co go męczy wbrew swojej woli? Choć patrząc na to inaczej, czy rzeczywiście Autorka chce to zmienić czy trwać dalej w tym marazmie?

Myślałam w pewnym momencie, że mam to wszystko przepracowane. Jedna z moich terapeutek po iluś tam wizytach, wyglądała jakby przysypiala na naszej sesji. Moglo to wynikać z tego, ze mialam wizyty o godz. 20 i pewnie byla po prostu zmęczona po calym dniu ale mi wydawalo sie że może te moje problemy przy problemach innych ludzi, którym np. umierają bliscy są takie wydumane, nudne, dziecinne że zwyczajnie ona juz nie ma o czym ze mną gadac. Dlatego przestalam do niej w pewnym momencie chodzic.
I bylo wtedy lepiej. Jakos po 3 właśnie latach to wszystko jakby wraca. I z jednej strony wiem ze powinnam znowu pojsc na psychoterapie. Pewnie pojadę raz czy dwa ale na wizyty systematyczne raz w tygodniu nie wiem czy mnie stac. Druga psycholog u ktorej bylam 3 razy, i która bardzo mi pasuje - cena za godzine sesji wynosi 200 zl. Brałam tez jednocześnie leki od psychiatry, gdzie wizyty tez kosztowaly mnie po 180 zl plus recepta. To wszystko jest bardzo drogie, dlatego ratowalam się tym forum.

Po jakichś 12 wizytach czułam sie lepiej. Myslalam że dalej dam sobie już radę sama.

Nie o to pytałam.

Myślę, że wiesz mnóstwo, i o sobie, i o mechanizmach, skonfrontowałaś się z trudnymi uczuciami. Mimo tego nie zdecydowałaś się na wzięcie chorego rozumu na bardzo krótką smycz i korzystania wyłącznie ze zdrowej części.

Beyondblackie, terapia może trwać krócej, ale żaden terapeuta nie przystawi do łowy swego klienta pistoletu i nie zmusi go do zmiany sposobu myślenia i zachowania, zwłaszcza że związane jest to z utratą dotychczasowych społecznych nagród.

Rany! Kto chce znajdzie sposób, kto nie chce znajdzie powód.
Z tego co piszesz nie mieszkasz z rodzicami, pracujesz, zarabiasz, możesz skupić w końcu na własnym życiu itd.
Odetnij się choćby mentalnie od tamtych ludzi. Oni zawsze będą "gadać". Dla nich zawsze będzie najważniejsze: a czy bogaty czy przystojny? Bo o czym innym mają? Też mam dalszą rodzinę na wsi i o co mnie "ciotka" zapytała ostatnio jak ją widziałam? O to, kiedy ostatnio byłam u spowiedzi ... bo zauważyła, że nie byłam w komunii. A ona do obgadywania pierwsza.
Wiesz co jej odpowiedziałam? Nie twój interes!
Zatkało.
Po chwili dodała, że ona to co tydzień lub dwa. Wiadomo, by podkreślić, jaka ona 'święta'.
Ja na to: skoro musisz.
Zostało x2 i już nic nie mówiła.
Pytałaś w jakiś z wcześniejszych postów co masz jakiejś wiekowej ciotce odpowiedzieć? To samo albo to mój facet nie twój więc nie wtrącaj, nie ty będziesz z nim żyła.
Zacznij żyć swoim życiem i przestań oglądać na innych, porównywać itd.
Dobrze Ci z tym facetem? Kochasz? To z nim bądź i broń swojej prywatności jak lwica. Nie? To zostaw go.
Nikt za Ciebie życia nie przeżyje a ciotki, koleżanki i nie wiem kto jeszcze niech se gadają aż im język zwiędnie. Nie ten to inny powód do plotek czy przytyczek znajdą.
Zacznij mieć swoim życiem i olej co inni mówią.
Moja znajoma była kiedyś chyba w podobnej sytuacji do Twojej, miała wtedy 23 czy 24 lata a jej truto głowę, że wstyd na wsi, że stara panna. Dziewczyna bardzo atrakcyjna, zdolna ale też zakompleksiona (przez rodziców), wyszła za pierwszego lepszego bogatego obcokrajowca. I tyle rodzice ją widzieli bo facet ich wstydzi i nie życzy by ich odwiedzali w jego pięknej posiadłości. Mają jednak czym chwalić we wsi bo córka ma milionera. Słabe bardzo słabe.

Od dawna trąbię na forumie, że terapeuta to nie wróżka i jak klient nie chce współpracować, nic z tego nie będzie.

Odpowiem Ci tak. Też kiedyś stałam przed takim dylematem. Bo ja kocham mojego męża do szaleństwa. Ale już otoczenie widziało go inaczej. Z rozbitej rodziny, biedny niewykształcony. Ciągle słyszałam, że zasługuje na kogoś innego. Tylko, że ja jestem silna babka i miałam gdzieś opinię innych. Do sedna.
Dziś jestem szczęśliwa Mężatka, mamą. Mój mąż poszedł do szkoły dalej. Dla mnie.
Teraz to on zarabia kilka razy więcej niż ja. Też jest i był łysiejący, czasami z brzuszkiem. I co z tego? Nie zamieniłabym go na kogoś ładniejszego, byleby się pochwalić.
Decyzję podejmuj sama. To Ty z nim będziesz. Kiedyś możesz bardzo żałować.
Dziś otoczenie mi zazdrości, pi kilkunastu latach, że jednak dobrze wybrałam.
Kiedyś wszyscy będziemy "brzydcy".
Powodzenia w wyborze. Może trochę Ci pomogłam.

Caly ten watek jest pomieszany. Dla mnie problem jest taki, ze samej autorce on sie nie podoba.
Nie ma takiej opcji na tym swiecie, zebym byla w powaznym zwiazku z facetem, ktory jest DLA MNIE brzydki i musi poprawiac wyglad, zeby byl znosny. Ma byc piekny jak marzenie, bo jak juz na wstepie jest brzydki to pozniej tez bedzie brzydki na starosc. Ladni ludzie na starosc nadal sa ladni, akurat ja nie uwazam, ze  mlodosc jest rowna urodzie.

Juz takie teksty typu, ze 'bogaci i przystojniacy to byli zli to znaczy by zmienic na brzydkiego i biednego bo bedzie dobry' Serio ktos mysli, ze swiat tak prosto dziala?
Z drugiej strony ten facet tez jest nie lepszy do autorki, bo nie wyobrazam sobie byc w zwiazku z kims kto tak mysli o mnie.

O tym mowie, a o czym innym. Jak ona ma tyle wymagan to chyba wiadomo, ze nie podoba sie jej.