Nieatrakcyjny przyszły mąż... krytyka otoczenia - Netkobiety.pl

Zostaw go. On zasługuje na kogoś lepszego.

Jak to wygląda z bliska?
Kiepsko. I to nie przez aparycję czy wykształcenie narzeczonego. Nie kochasz ani jego, ani siebie. Wartością nadrzędną dla Ciebie jest kasa. Kto jej nie ma w odpowiadającej Tobie ilości, jest nikim i traktujesz go lekceważąco. Kiepskie dzieciństwo nie usprawiedliwia Twego zachowania i myślenia.
Będąc dorosłymi sami decydujemy o tym, co z przekazów i zasad rodzinnych bierzemy jako swoje, co - jako toksyczne i nam nie pasujące - odrzucamy.

Witajcie
Być może zostanę 'zjechana' za to co napisze. Może słusznie, może tego mi trzeba.
Chodzi o to mojego narzeczonego ale może słowem wstępu trochę o sobie. Mam blisko 30 lat lat. byłam wcześniej w 3 związkach. Zawsze miałam powodzenie u facetów, w sumie chyba to podbudowało moja samoocenę która leżała gdzieś tam na dnie wszechświata. Skąd ta samoocena? Myślę że stąd iż wychowywałam się w trudnym domu tzn byłam wychowywana dosyć twardą ręką. Mój ojciec jest i był agresywny, nerwowy, wiecznie nieszczęśliwy i pokrzywdzony przez los. Na placach jednej ręki mogę policzyć dni kiedy nie było wrzasków i wyzwisk w naszym kierunku. Padały wówczas w moją stronę epitety typu ku**a, debil, poje*ana idiotka,  itd. Wyjechałam z domu, skończyłam studia i mieszkam w Krakowie tak więc to już jest przeszłość. Bardzo dużo się uczę, wciąż staram się rozwijać aby lepiej zarabiać.  Swoje problemy przepracowywałam przez parę lat u psychologa i psychiatry. Wspominam o tym, gdyż może to ma wpływ na to jaki dzisiaj mam problem.

Otóż zawsze miałam duże wymagania zarówno wobec siebie jak i partnerów. Jak wspomniałam wyżej byłam wcześniej w 3 związkach. Pierwszy facet bardzo dobrze się uczył i miał powodzenie u kobiet ale za dużo ich się wokół niego kręciło. Drugi był bardzo przystojny i popularny, przy nim stałam się bardziej popularna też ja w liceum (nie ma co ukrywać, schlebiało mi to). Zdradził mnie.  Trzeci z nich był przeciętny z wyglądu ale za to był geniuszem i zarabiał baaardzo dużo. Ale znowu rozstaliśmy się bo nie chciał słyszeć o ślubie i dzieciach i był typowym nerdem piwniczakiem, nie lubił ludzi. Po ostatnim rozstaniu przyszedł czas na refleksje, co robię źle albo w jakim schemacie tkwię skoro wybieram nie tych facetów co trzeba. Dodać tez muszę ze nie byłam łatwym partnerem. Byłam nerwowa, roszczeniowa i egoistyczna. Staram się pracować nad sobą. Chwilę po rozstaniu poznałam kolegę mojej koleżanki. Facet totalnie nie w moim guście. Niski z lekką nadwagą, łysięjący i zwyczajnie niezbyt przystojny. Dodatkowo powiedzmy sobie szczerze - biedny. Za to miał cudowny charakter, nikt wcześniej o mnie tak nie dbał jak on. Ale... zaczęły pojawiać się komentarze w rodzinie, znajomych, kolegów w pracy... padały w moja stronę zdania: " wiesz co, ten Twój to trochę taki nie bardzo, jesteś taka ładna, znajdź sobie kogoś lepszego" albo "twój facet nie jest atrakcyjny fizycznie" albo " wygląda jakby był jakiś chory" ... tak było 4 lata temu. Do tej pory moja ciotka wspomina " ten twój były to jednak ładny był" Nie trudno domyślić się że mówi to po to aby dać dyskretnie do zrozumienia że mój obecny facet jest brzydki.  Stałam wtedy przed ogromnym dylematem bo spotykałam się w tym samym czasie z innym, przystojnym, bogatym facetem, który z kolei nie był tak kochany i czuły jak mój 'brzydal'. Dużo wtedy analizowałam myślałam, co jeśli to jest TEN a ja to stracę i sobie nigdy nie wybaczę albo myślałam sobie 'nie bądź płytka, ładną buzią dzieci nie wykarmisz" albo „kasa nie jest najważniejsza”. W końcu podjęłam decyzje, że wchodzę w to a komentarze znajomych czy rodziny ignoruje. Byłam zakochana.  Mój facet w ciągu tych 4 lat chciał i chce DLA MNIE się zmienić. Zapuścił brodę, chce zrobić przeszczep włosów, odchudza się. Zaczął nawet kolejne trudnie 4 letnie studia inżynierskie w zakresie IT aby kiedyś lepiej zarabiać. Bardzo ciężko pracuje. Ale mimo to ja nadal co jakiś czas zadręczam się myślami, że te studia nic nie dadzą i będziemy biedni, że jestem przedmiotem komentarzy i kpin typu „a takie miała powodzenie a skończyła z biednym i nieatrakcyjnym facetem”. Te myśli w ostatnim czasie szczególnie, przed ślubem totalnie mną zawładnęły. Łapie się nawet na tym, że martwię się o to, że moje dzieci będą miały ciężko w życiu, bo będą do niego podobne… brzydkie. Wiem, że to podłe ☹  Zdarza mi się nawet myśleć że może nie trzeba było szukać ciepła i miłości tylko z pełnym wyrachowaniem znaleźć kogoś kto zapewni mi i dzieciom lepszy byt i przy okazji będzie wyglądał lepiej… Jestem na siebie zła i nie chciałabym się z nim rozstawać ☹
Ale jak mam sobie wmówić, że mój facet nie wygląda tak źle skoro systematycznie ktoś kogo nawet nie proszę o komentarz rzuca na temat jego wyglądu jakąś uwagę. I zamiast o niego walczyć i nie pozwalać sobie nic wmówić ja się tym dołuję, że znowu to samo… Znowu kuzynki, które mają pięknych i bogatych mężów mają pożywkę. Może to przez to że jestem egoistką, że mam jakieś ukryte kompleksy? Może ja nie umiem na 100 % kochać bo nauczyłam się ze związku tylko brać? Może przez to, że moi byli faceci budowali w jakiś sposób moją pewność siebie a teraz tego nie mam? A może powoli zamieniam się w mojego wiecznie marudzącego i krytykującego ojca ? Pomóżcie mi proszę zrozumieć, co może być przyczyną tego wszystkiego? Jak to wygląda z boku… ?
Z góry dziękuje za każdy, nawet niemiły komentarz.

jedz_gruszki napisał/a:

Witajcie
Być może zostanę 'zjechana' za to co napisze. Może słusznie, może tego mi trzeba.
Chodzi o to mojego narzeczonego ale może słowem wstępu trochę o sobie. Mam blisko 30 lat lat. byłam wcześniej w 3 związkach. Zawsze miałam powodzenie u facetów, w sumie chyba to podbudowało moja samoocenę która leżała gdzieś tam na dnie wszechświata. Skąd ta samoocena? Myślę że stąd iż wychowywałam się w trudnym domu tzn byłam wychowywana dosyć twardą ręką. Mój ojciec jest i był agresywny, nerwowy, wiecznie nieszczęśliwy i pokrzywdzony przez los. Na placach jednej ręki mogę policzyć dni kiedy nie było wrzasków i wyzwisk w naszym kierunku. Padały wówczas w moją stronę epitety typu ku**a, debil, poje*ana idiotka,  itd. Wyjechałam z domu, skończyłam studia i mieszkam w Krakowie tak więc to już jest przeszłość. Bardzo dużo się uczę, wciąż staram się rozwijać aby lepiej zarabiać.  Swoje problemy przepracowywałam przez parę lat u psychologa i psychiatry. Wspominam o tym, gdyż może to ma wpływ na to jaki dzisiaj mam problem.

Otóż zawsze miałam duże wymagania zarówno wobec siebie jak i partnerów. Jak wspomniałam wyżej byłam wcześniej w 3 związkach. Pierwszy facet bardzo dobrze się uczył i miał powodzenie u kobiet ale za dużo ich się wokół niego kręciło. Drugi był bardzo przystojny i popularny, przy nim stałam się bardziej popularna też ja w liceum (nie ma co ukrywać, schlebiało mi to). Zdradził mnie.  Trzeci z nich był przeciętny z wyglądu ale za to był geniuszem i zarabiał baaardzo dużo. Ale znowu rozstaliśmy się bo nie chciał słyszeć o ślubie i dzieciach i był typowym nerdem piwniczakiem, nie lubił ludzi. Po ostatnim rozstaniu przyszedł czas na refleksje, co robię źle albo w jakim schemacie tkwię skoro wybieram nie tych facetów co trzeba. Dodać tez muszę ze nie byłam łatwym partnerem. Byłam nerwowa, roszczeniowa i egoistyczna. Staram się pracować nad sobą. Chwilę po rozstaniu poznałam kolegę mojej koleżanki. Facet totalnie nie w moim guście. Niski z lekką nadwagą, łysięjący i zwyczajnie niezbyt przystojny. Dodatkowo powiedzmy sobie szczerze - biedny. Za to miał cudowny charakter, nikt wcześniej o mnie tak nie dbał jak on. Ale... zaczęły pojawiać się komentarze w rodzinie, znajomych, kolegów w pracy... padały w moja stronę zdania: " wiesz co, ten Twój to trochę taki nie bardzo, jesteś taka ładna, znajdź sobie kogoś lepszego" albo "twój facet nie jest atrakcyjny fizycznie" albo " wygląda jakby był jakiś chory" ... tak było 4 lata temu. Do tej pory moja ciotka wspomina " ten twój były to jednak ładny był" Nie trudno domyślić się że mówi to po to aby dać dyskretnie do zrozumienia że mój obecny facet jest brzydki.  Stałam wtedy przed ogromnym dylematem bo spotykałam się w tym samym czasie z innym, przystojnym, bogatym facetem, który z kolei nie był tak kochany i czuły jak mój 'brzydal'. Dużo wtedy analizowałam myślałam, co jeśli to jest TEN a ja to stracę i sobie nigdy nie wybaczę albo myślałam sobie 'nie bądź płytka, ładną buzią dzieci nie wykarmisz" albo „kasa nie jest najważniejsza”. W końcu podjęłam decyzje, że wchodzę w to a komentarze znajomych czy rodziny ignoruje. Byłam zakochana.  Mój facet w ciągu tych 4 lat chciał i chce DLA MNIE się zmienić. Zapuścił brodę, chce zrobić przeszczep włosów, odchudza się. Zaczął nawet kolejne trudnie 4 letnie studia inżynierskie w zakresie IT aby kiedyś lepiej zarabiać. Bardzo ciężko pracuje. Ale mimo to ja nadal co jakiś czas zadręczam się myślami, że te studia nic nie dadzą i będziemy biedni, że jestem przedmiotem komentarzy i kpin typu „a takie miała powodzenie a skończyła z biednym i nieatrakcyjnym facetem”. Te myśli w ostatnim czasie szczególnie, przed ślubem totalnie mną zawładnęły. Łapie się nawet na tym, że martwię się o to, że moje dzieci będą miały ciężko w życiu, bo będą do niego podobne… brzydkie. Wiem, że to podłe ☹  Zdarza mi się nawet myśleć że może nie trzeba było szukać ciepła i miłości tylko z pełnym wyrachowaniem znaleźć kogoś kto zapewni mi i dzieciom lepszy byt i przy okazji będzie wyglądał lepiej… Jestem na siebie zła i nie chciałabym się z nim rozstawać ☹
Ale jak mam sobie wmówić, że mój facet nie wygląda tak źle skoro systematycznie ktoś kogo nawet nie proszę o komentarz rzuca na temat jego wyglądu jakąś uwagę. I zamiast o niego walczyć i nie pozwalać sobie nic wmówić ja się tym dołuję, że znowu to samo… Znowu kuzynki, które mają pięknych i bogatych mężów mają pożywkę. Może to przez to że jestem egoistką, że mam jakieś ukryte kompleksy? Może ja nie umiem na 100 % kochać bo nauczyłam się ze związku tylko brać? Może przez to, że moi byli faceci budowali w jakiś sposób moją pewność siebie a teraz tego nie mam? A może powoli zamieniam się w mojego wiecznie marudzącego i krytykującego ojca ? Pomóżcie mi proszę zrozumieć, co może być przyczyną tego wszystkiego? Jak to wygląda z boku… ?
Z góry dziękuje za każdy, nawet niemiły komentarz.

Trudno mi uwierzyć, że byłaś/jesteś w nim zakochana a przez 4 lata nie potrafiłaś zamknąć pustakom gęby słysząc słowa krytyki na temat narzeczonego.
Też mieszkam w Polsce B i nie zauważyłam aby szanowano kogoś za stan majątkowy czy urodę.

(...) dlaczego o tym w ogóle myślę, dlaczego tym się przejmuję.

(...)  ja nadal co jakiś czas zadręczam się myślami, że te studia nic nie dadzą i będziemy biedni, że jestem przedmiotem komentarzy i kpin typu „a takie miała powodzenie a skończyła z biednym i nieatrakcyjnym facetem”. Te myśli w ostatnim czasie szczególnie, przed ślubem totalnie mną zawładnęły. Łapie się nawet na tym, że martwię się o to, że moje dzieci będą miały ciężko w życiu, bo będą do niego podobne… brzydkie. Wiem, że to podłe ☹  Zdarza mi się nawet myśleć że może nie trzeba było szukać ciepła i miłości tylko z pełnym wyrachowaniem znaleźć kogoś kto zapewni mi i dzieciom lepszy byt i przy okazji będzie wyglądał lepiej… Jestem na siebie zła i nie chciałabym się z nim rozstawać ☹
Ale jak mam sobie wmówić, że mój facet nie wygląda tak źle skoro systematycznie ktoś kogo nawet nie proszę o komentarz rzuca na temat jego wyglądu jakąś uwagę. I zamiast o niego walczyć i nie pozwalać sobie nic wmówić ja się tym dołuję, że znowu to samo… Znowu kuzynki, które mają pięknych i bogatych mężów mają pożywkę. Może to przez to że jestem egoistką, że mam jakieś ukryte kompleksy? Może ja nie umiem na 100 % kochać bo nauczyłam się ze związku tylko brać? Może przez to, że moi byli faceci budowali w jakiś sposób moją pewność siebie a teraz tego nie mam? A może powoli zamieniam się w mojego wiecznie marudzącego i krytykującego ojca ? (...)

Pewien mężczyzna długo szukał właściwej partnerki. Przychodzi do mędrca i żali się, że tyle razy szukał, tyle razy się rozczarował, no i co ma zrobić, żeby znaleźć wreszcie idealną żonę. Mędrzec odpowiada:
- To jest bardzo proste, tylko powiedz mi, jakiej kobiety szukasz.
- Mądrej, kochającej, ciepłej, pogodnej, wiernej, samodzielnej, silnej. I jeszcze przez dłuższą chwilę rozmaite jej cechy wyliczał.
Na to mędrzec:
- To naprawdę świetny wybór, znakomity, ale jeśli chcesz znaleźć taką kobietę, to musisz sam się taki stać. I wtedy znajdziesz z całą pewnością.

chcesz mieć księcia bądź księżniczką

Ja w sumie od początku sama uważałam, że nie jest atrakcyjnym facetem. Ale coś mnie do niego ciągnęło, uwielbiałam z nim przebywać, zafascynowało mnie jego ciepło, którego nie dostałam od byłego. Pamiętam jeszcze jak mówiłam koledze " taki cudowny charakter uwięziony w takim brzydkim ciele". I myślałam, że wygląd zejdzie na dalszy plan. Wydawał się też ogarniętym facetem, mówił że chce kupić kiedyś mieszkanie, miał auto, motor itd. I myślałam wtedy "kurcze, no musi być na prawdę pracowity że zapracował na to wszystko". Żeby nie było, ja mam oszczędności i dzielimy się wszystkim pół na pół. Ale co się okazało po pół roku związku? A to, że to wszystko było na kredyt a oszczędności nie ma żadnych. A miał wówczas 30 lat. Dla mnie to było niepojęte. U mnie w domu była zasada: nie stać Cie, to nie kupuj. Czułam się oszukana, bo rozumiem olać atrakcyjność, ale olać tez ogarnięcie i zaradność? Ale zostałam przy nim. Bo kochałam. Myślałam, że pomogę mu i razem wszystkiego się dorobimy. No i walczymy tak od 4 lat. Kazałam mu sprzedać auto, motor, spłacić tymi pieniędzmi kredyt i zainwestować w naukę. Tak tez zrobił. To co zarobi wydaje na utrzymanie i czesne na studia (IT). Ja tez wciąż się uczę, tez inwestuje w kursy itd i jednocześnie dokładałam mu a to do czesnego, a to do sprzętu na studia. Także wspieram go. Odkładam JA na wkład własny do naszego mieszkania.  Tylko po prostu jestem zwyczajnie nie wiem, zmęczona? Ja nie szukałam faceta ciasteczka, przystojniaka. Miałam już takiego i zdradzał mnie. Dlatego jestem z facetem nieatrakcyjnym. Podjęłam decyzje z pełną świadomością, że rezygnuje z atrakcyjności ale mam za to ogarniętego i kochanego faceta. Ale jak sami widzicie okazał się facetem nieogarniętym? Zatem zrezygnowałam z atrakcyjności i dostatniego życia w imię miłości. Mój inny były tez nie był przystojniakiem ale był mega inteligentny, dobrze zarabiał i czułam do niego ogromny respekt.
I tak, wiem, mój obecny facet ciężko pracuje, uczy się, w dodatku w super branży z perspektywami i ma już jakieś pierwsze efekty ale przez te 4 lata sporo kłóciliśmy się i miałam mu za złe że nie powiedział mi o tych kredytach. Nie wiem jak to wytłumaczyć. To wszystko się skumulowało. Te komentarze otoczenia i te kredyty, to że nie powiedział wcześniej spowodowały, że ja przez miesiące budowałam w sobie niechęć do niego...jakiś taki brak szacunku. Jest starszy ode mnie o 4 lata a zarabiał mniej niż ja. Co kilka tygodni miałam napady płaczu no bo jak sobie poradzimy? Sama nie jestem na tyle silna, więc jak to mam pociągnąć? Ale jednocześnie jak mam go teraz przestać kochać i zostawić? Przecież miłość jest najważniejsza. Straciłam poczucie bezpieczeństwa, którego mi nie brakowało przy byłym facecie. Kiedy moje znajome spokojnie zachodziły w ciąże, no bo mają z mężem mieszkanie, facet dobrze zarabia, ja ciągle się uczyłam i walczyłam i nadal to robię no bo przecież muszę odkładać pieniądze na mieszkanie, bo on nie może, nie ma z czego bo teraz opłaca te studia...Często słyszę, że jestem taka pracowita i ambitna bo im to by się nie chciało. Ale moje koleżanki nie muszą chcieć. Ich faceci byli w stanie zapewnić im dom i bezpieczeństwo. A moją wielką miłość wyczerpywały po kawałku a to krytyka jego wyglądu a to świadomość, że związałam się z człowiekiem, który teraz w wieku 33 lat dopiero zaczyna się ogarniać. Sami widzicie jaki ja mam natłok myśli.

Kasa.
KASA.
K A S A!
K  A  S  A!

Współczuję.

(...) Może nie umiem kochać siebie i innych. Nie wiem jak miałabym to zmienić. (...)

Kasa nie jest moim jedynym celem i priorytetem. Ale nie powiesz mi chyba, że samą miłością nakarmię dzieci? Albo że samą miłością zapewnie im dom albo że kilogramem miłości opłacę im kurs angielskiego czy zagraniczne studia

jedz_gruszki napisał/a:

(...) Może nie umiem kochać siebie i innych. Nie wiem jak miałabym to zmienić. (...)

Odpłakać to, czego zmienić nie możesz. A nie możesz urodzić się po raz drugi w innej rodzinie, w rodzinie, w której czułabyś się i bezpieczna, i kochana, i ważna.

Uświadomić sobie, że tej emocjonalnej dziury nigdy i niczym nie załatasz, ale możesz mimo tego być szczęśliwą i zadowolona  z życia.

Doceniać to, co masz, a nie patrzeć na to, czego nie masz.

Sporządzić porządną, uczciwą listę swych zalet i czytać ją zawsze, gdy chcesz użyć wobec siebie epitetów.

Zakończyć deprecjonowanie siebie i kogokolwiek innego.

Złagodnieć.

jedz_gruszki napisał/a:

Kasa nie jest moim jedynym celem i priorytetem. Ale nie powiesz mi chyba, że samą miłością nakarmię dzieci? Albo że samą miłością zapewnie im dom albo że kilogramem miłości opłacę im kurs angielskiego czy zagraniczne studia

Ty tak serio?

"Mierz siły na zamiary."

Lady Loka napisał/a:

Zostaw go. On zasługuje na kogoś lepszego.

Dlaczego uważasz, że on zasługuje na kogoś lepszego ? Wal śmiało

jedz_gruszki napisał/a:

[...]Jak to wygląda z boku… ?
.

Tak jak zawsze, brzydcy mają przesr..ne... Nie Ty pierwsza i nie ostatnia.

jedz_gruszki napisał/a:

[...]Jak to wygląda z boku… ?
.

Tak jak zawsze, brzydcy mają przesr..ne... Nie Ty pierwsza i nie ostatnia.

ja to generalnie w ogóle nie ogarniam jak w pewnym wieku można się przejmować opinią otoczenia.

Mozecie wmowic mi wszystko, ale nie to że kobieta ma totalnie gdzies kim jest jej facet albo że nie czuje dumy kiedy moze sie pochwalic jego osiagnieciami.

jedz_gruszki napisał/a:

(...) Mozecie wmowic mi wszystko, ale nie to że kobieta ma totalnie gdzies kim jest jej facet albo że nie czuje dumy kiedy moze sie pochwalic jego osiagnieciami.

Chwalić się nie swoimi osiągnięciami? Smutne.

Smutne jest też to, w jaki sposób traktujesz osoby, które poprosiłaś o pomoc.

Wątpię, czy zdrowy na umyśle facet zwiąże się z kimś, komu będzie potrzebny do tego, żeby się chwalić jego osiągnięciami..

Tylko po kiego wrzucać to od razu na portal społecznościowy, tego nie kumam.

@jedz_gruszki... Łysy, niezbyt wysoki? To niiiic...

Ale planujesz z nim iść przez życie... będziesz w ciąży, może z drugim dzieckiem, może po cięciu cesarskim, ... a obok Ciebie będzie on. Nieważne czy łysy, nieważne że niewysoki... Wtedy będzie ważne, abyś czuła się bezpieczna, abyś nie martwiła się, że Wam prąd odłączą, bo rachunki nie zapłacone...

Wydaje mi się, że mężczyzna ma całe młode lata, aby tak się wykształcić, aby móc wykonywać pracę, za którą inni zapłacą tyle, aby można było rodzinę utrzymać na bezpiecznym poziomie życia. To jest według mnie ważne. Aby on był rozgarnięty, pracowity, ambitny.

Druga rzecz to osobowość... będziecie mieli po 40 lat... 50 lat... 60 lat... wtedy wszyscy będą łysi, grubi, starzy, pomarszczeni... ale jego osoba wciąż będzie obok Ciebie dzień w dzień. Zatem czy taką osobą jak on chciałabyś się zestarzeć?

Seks jest ważny. Jeśli o tym nie wiesz, to pewnie poczujesz gdy Ci będzie "czegoś brak, co tak cenne jest, że ta nienazwana myśl rysą jest na szkle".

... noooo... ale wróćmy do wyglądu...

Łysy? Przeszczep włosów? Wg mnie to jakaś totalna głupota...

Nie powinien być tłusty, otyły, odpychający... Ten gość ma powodzenie u kobiet -- "Johnny Sopporno Real Man Conference Napisy PL"... albo Marcin Szabelski...

I podobnie jak niezbyt urodziwa kobieta (googluj "gwiazdy bez makijażu"), może być porządaną gwiazdą, to tak samo facet może się "wylaszczyć", że wygląda na super gościa... Jak się "wylaszczyć"? No na tym polega twardość charakteru, aby dążyć do odpowiednich celów. Jak sam nie wie, to niech pyta kogoś kto wie... temu komuś trzeba zapłacić (np. wizażyście)... czyli trzeba mieć pieniądze... czyli trzeba robić coś za co płacą. Bycie programistą to dobra droga rozwoju.