Nadwrażliwość mamy, chęć samobójstwa - Netkobiety.pl

Straszne... A pewnie najstraszniejsze dla Waszych rodziców (o ile żyją).

Gadałam właśnie z mamą, mówiła że tata w ogóle stracił zainteresowanie otaczającym go światem. Jeszcze kilka dni temu słuchał audiobooka, coś tam robił w swojej komórce, teraz już nic - telefon jest schowany, a tata tylko lezy i głównie śpi. Byłam u nich wczoraj - mówił że chce spać. Myślę że rak jest już w gardle, bo tata ma inny głos i trudności z połykaniem. Na pewno jest już w oku, tak powiedział lekarz, tata nic nie widzi. Na policzku zrobił mu się duży guz, boli go biodro. Myślę więc że rak jest już wszędzie.

Jakie to niedorzeczne że jeszcze niedawno normalnie się z nim rozmawiało, jeszcze 2 tygodnie temu potrafił wstać i usiąść z nami przy stole, a teraz lezy w pieluszce...
Jego ukochany zegarek spada mu z dłoni. Tak strasznie schudł.

Życie to ku*wa...

Myślę że tak - moja kłótnia z nią trochę ją otrzeźwiła. Potem mówiła że sobie wszystko przemyślała. Teraz układa zdania które sugerują, że jednak chce dalej żyć, typu że pewnie codziennie będzie chodzić na cmentarz, albo że sprzeda mieszkanie i kupi mniejsze.

Tak, mam męża i przyjaciela (geja - podkreślam to, żeby nie było że mam kochanka ).

Z tym bywa róznie. Zazwyczaj jest dobrze, ale bywają noce że tata jęczy z bólu, bo morfina nie działa.

Strasznie mnie przygnębia, że on stracił zainteresowanie światem, życiem. Nawet gdy do drzwi ktoś do nich dzwoni, to jego nie obchodzi kto to. Budzi się tylko na jedzenie. Czyli teraz nie byłabym już w stanie pogadać z nim jak wtedy. Przerażające, że jak na dłoni widać że jego stan się pogarsza z dnia na dzień. To co 2 tygodnie temu uważaliśmy za bardzo zły stan, dziś jest już nie do osiągnięcia, bo jest o wiele gorzej.

Mama uparła się żeby po śmierci ubrać go w domu w garnitur, bo on na to zasługuje i powinien wyjść z mieszkania elegancki. Ale mąż gadał z kolegą z zakładu pogrzebowego i powiedział, że to absolutnie wykluczone. Że jeśli ktoś długo chorował, ma guzy itd, to podczas ubierania po śmierci mogą stać się rzeczy przez które mielibyśmy koszmary do końca życia. Nie będę opisywać...
Mama najpierw upierała się przy swoim, ale teraz się zgodziła by go jednak nie ubierać. Tata więc wyjedzie w piżamce. I tak chce być spalony.

Tak sądzę. Do dziś mi wypomina że nakrzyczałam na nią, ale jednak widzę zmianę w jej zachowaniu na plus. Najdziwniejsze jest to, że przez te 3 lata choroby taty płakała bardzo często i ciagle mówiła że nie da już rady, a teraz - w najtrudniejszej sytuacji - jest stosunkowo spokojna i mało płacze. Powiedziałam jej to, ona na to że nie wie czemu tak jest.
Może zaszła w niej akceptacja tego stanu? Może to wcale nie wyparcie, tylko akceptacja?

Bardzo bym chciała żeby znalazła sobie kogoś jeszcze i była szczęśliwa, choć ona mówi że nigdy przenigdy.

Rossanka - napisałam do Ciebie z tydzień temu i nie odpisałaś.

Jak to, odpisałam nastepnego dnia, 18go. Myślałam, że nie masz głowy odpisać, czy coś.

Byłam dziś u rodziców, widok taty jest straszny. Mimo że przerzut na płuca, to podejrzewamy że rak jest już wszędzie, np. tacie prawie wypada oko (ma cały czas zaklejone, ale byłam dziś gdy mama zmieniała opatrunek). Ma także ogromny guz na piersi i na głowie. Prawie nie mówi.

Mama powiedziała mi że nie widać po mnie żebym się przejmowała. Tylko że ja taka jestem - nie umiem okazywać uczuć przy ludziach, płaczę w samotności (jak Elżbieta w 3 odcinku 3 sezonu Crown, widzieliście?).
Mam wyrzuty sumienia i ostatnio głównie to zajmuje moją głowę - dlaczego musi mnie "tknąć"  żebym płakała? Czy jestem wybrakowana? Co ze mną nie tak? Jestem pewna że na pogrzebie tez nie będę płakać, nie będę nic czuć. Że dotrze to do mnie dopiero potem.

Tata wczoraj miał wizje i to przed podaniem morfiny. Widział Jezusa (a nie jest wierzący), widział ludzi w pokoju, koty, był zdenerwowany że jakiś facet stoi w kącie. Wydawał mamie dziwne polecenia, typu że ma schować komórkę do szafki gdzie są majtki.

To przerażające, bo to zawsze był człowiek logiczny, umysł ścisły, bardzo inteligentny.

Nasz tatuś już odszedł, nie ma go. Został jakiś niepodobny do niego szkielet, który mówi bez sensu. Odszedł od nas psychicznie, niedługo odejdzie fizycznie. 

Ja nie wiem po co ja się maluję do pracy, znów wyglądam jak panda.

Nie dostałam...

Madoja - wysłałam jeszcze jeden e-mail.

Pewnie mówi w gorączce. Ja raz w życiu jako mały dzieciak miała halucynacje, jak się potem okazało byłam chora i miałam gorączkę. Bardzo dobrze pamiętam ich scenariusz.
To malowanie chyba jest znakiem, że jeszcze dajesz radę. Wysyłam dużo wsparcia.

Nie dostałam nadal

Gdy mówił z sensem, spytałam go o te wizje - czy wie, że to nieprawda? On na to, że z tyłu głowy ma świadomość że to nierealne, ale gdy to widzi to w to wierzy. Mówił że ci ludzie chodzą między nami, nigdy nie odzywają się do niego tylko mówią między sobą. I nie są to znajome twarze. Ale gdyby ktoś miał nadzieję że widzi zmarłych, to muszę go zmartwić - tata widzi też skrzaty. To dowód na to że to mózg robi żarty, a nie że widzi coś czego my - zdrowi - nie umiemy zobaczyć.

----

U nas sytuacja trochę w zawieszeniu, choć mama przed chwilą dzwoniła że dziś nawet nie usiadł, nie zjadł i wg niej jest naprawdę źle. U rodziców jesteśmy teraz codziennie.
Wspominałam już że to był duży chłop, prawie 190 cm? Teraz ma na serio ok. 50 kg. To są kości powleczone skórą.

Trzymam się różnie, wczoraj po wizycie u rodziców, mąż wrócił do mieszkania, a ja chodziłam w deszczu i ryczałam. Ale np. dziś znów jest ok.
Mam różne przedziwne uczucia, np żałuję że jestem zdrowa i nie mogę mu towarzyszyć w chorobie.

Dziękuję że pamiętacie i pytacie.

Dziękuję.

Długo chorował? Ile miał lat? Zmarł w domu czy szpitalu?

Mój tata wierzy że mu się poprawi, ale jednocześnie często mówi słowa typu "nie chcę dłużej tak żyć", "chce już umrzeć", "gdybym miał sprawne nogi, poszedłbym nad rzekę i się utopił". On zawsze silny, samodzielny, teraz nie jest w stanie nawet się ogolić czy umyć zębów. Codziennie go myjemy, golimy. Dziś masowałam mu nogi, to tam wcale nie ma łydek, potworne uczucie... to tylko  kość z wiszącą skórą. Serio, tam nie ma mięśni. W sumie nic dziwnego że zanikają, skoro miesiąc leży w łóżku i tak strasznie chudnie. Podniesienie ręki to dla niego wielki wysiłek, każda czynność trwa bardzo długo.

Patrzenie na to cierpienie jest wręcz abstrakcyjne. Co rak zrobił z wielkiego, pogodnego, silnego mężczyzny. Przeglądam nasze wspólne zdjęcia sprzed nawet kilku miesięcy - tata uśmiechnięty, wygłupiający się do aparatu, robiący miny.
Teraz jedyną miną jaką robi jest grymas bólu.

Madoja wysłałam przedwczoraj testowego emaila

Boże, kochana, jakie to wszystko trudne. Totalnie nie do ogarnięcia. Twój tato odchodzi tak jak powinien każdy, wśród bliskich, w swoich ścianach. Kochany przez swoje dziewczyny.

Rossanka - może zostaw tu maila?

Niektórzy mówią że śmierć jest piękna. Filmy pokazują śmierć jako coś wzniosłego i spokojnego - chory lezy, żegna się z rodziną, po czym w ciszy zasypia.
W realu nie ma w tym nic pięknego. To odarcie człowieka z godności, z normalności.

W życiu byłam tylko raz świadkiem śmierci. Znaleźliśmy rudego kota na ulicy - nie wstawał. Zabraliśmy go do domu, ale nie chciał jeść,. Następnego dnia zawieliśmy do weta, ten dał kotu kroplówkę - kot zapadł w śpiączkę, wet powiedział że kot zbyt długo był głodny i jego wątroba już nie pracuje i możliwe że umrze. Płakałam, ale następnego dnia zobaczyłam że kot otwiera oczy, wstaje. Strasznie się ucieszyłam. Znów pojechaliśmy do weta i znów kroplówka, znów utrata przytomności. Tym razem gorzej, kot strasznie szybko oddychał, oczy zamknięte, pyszczek otwarty. Siedziałam przy nim w nocy i go głaskałam. Nagle cały się wyprężył (pomyślałam że się przeciąga, że może odzyskuje siły!), wyszczerzył zęby jakby z bólu i... to był ten moment. Patrzyłam przerażona, a on już nie oddychał. Wtedy pomyślałam że śmierć boli, widziałam to po tym kocie.

Widzę że tata umiera tak samo. Bardzo szybki oddech (tętno wciąż ok. 130), wyszczerza zęby jakby w wielkim bólu mimo że nieprzytomny, dłonie układa w szpony, macha stopami.
Pielęgniarka powiedziała, że w chorobie nowotworowej po śmierci płyny mogą wypłynąć ustami, odbytem...
W śmierci nie ma nic pięknego i wzniosłego.

Może zostaw tu e-maila?

Nie. Ja do Ciebie też, sprawdź

Tatuś zmarł dziś w nocy.

Nocowałam u nich. Już gdy pojechałam późnym wieczorem, tata miał zimne stopy i dłonie, a pulsoksymetr nie znajdował pulsu (tak się dzieje gdy jest niskie ciśnienie). Ale tata wciąż oddychał (nieprzytomny). O 4:30 obudził mnie budzik w komórce, bo trzeba było podać morfinę. Poszłam do sypialni rodziców, tata leżał bez ruchu z otwartymi ustami. Stałam chwile nad nim, patrzyłam. Mama spała obok. Zadzwoniłam do jej najlepszej przyjaciółki (kazała dzwonić gdy tata umrze) i po mojego męża. Mamy nie budziłam. Czekałam trzęsąc się i patrząc na tatę. Dopiero gdy przyszli, bardzo delikatnie wybudziliśmy mamę. Oczywiście płacz, ale wzięła tabletkę na uspokojenie i naprawdę się uspokoiła, normalnie gadała. Ale pękła gdy przyjechali po ciało (3,5 godziny później!). Płakała i krzyczała.

Ja czuję się tragicznie. Wróciłam do domu żeby się przespać. U mamy siedzi jej przyjaciółka. Potem jedziemy do zakładu pogrzebowego.

Tata miał spokojną śmierć, bo nie obudził się wcale, czyli jakby umarł we śnie. Umarł obok żony, w swoim łóżku.

Wiem że Was może dziwi że ledwo umarł, a ja już o tym pisze, ale ludzie równie reagują - niektórzy milczą, a inni chcą o tym gadać. Ja jestem drugim typem.

Wysłałam e-maila. Tam Ci wszystko napisałam.

Przytulam mocno. Dbaj o siebie na tyle, ile możesz, Twoje emocje są teraz ważne i Ty jesteś ważna.

Jego droga dobiegła końca, została tylko boląca tęsknota za dawną normalną, codziennością z nim, która wydawała się nieskończona, a jednak się skończyła. Przesyłam nieskończoność wsparcia Madojo. W ogóle nie przyszło mi do głowy oceniać tego, że piszesz o tacie Od tego tutaj jest to miejsce. Jestem ci bardzo wdzięczna za dzielenie się, bo raczej unika się tematu umierania, a przecież każdego z nas to czeka.
Przesyłam piękny wiersz Miłosza o końcu świata, którym jest śmierć.

Czesław Miłosz

Piosenka o końcu świata

W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.

W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.

A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.

Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.

Madoja, współczuję z całego serca. Bądź silna i trzymaj się.

Madoja jakby co pisz co tam u ciebie. Jak sobie radzicie. Wyrzucaj tutaj smutek.

Nie myśl o tym jak wyglądał zaraz po śmierci, bo Ci tak zostanie, ja tak zrobiłam i na lata mam ten obraz, a i kąta terapii były po tym. Wspominaj dobre chwilę  miej go w pamięci jak jeździliście na wycieczki, nad rzekę czy grali w plansziwki w domu. Potem daj czasowi czas.

Jeśli tak chcesz go pamiętać, to nie oglądaj tych filmów i nie pielęgnuj w sobie wspomnień z czasu choroby. Mój ukochany brat, mój przyjaciel, zmarł prawie 5 lat temu, byłam ostatnią osobą, która się z nim widziała, choroba wówczas bardzo już nim poniewierała. Tego ostatniego dnia wróciłam z kliniki do domu, w poczcie znalazłam informację od lekarza, a w niej podpowiedzi co jeszcze możemy zrobić. Wydrukowałam to wszystko i uzbrojona w wiedzę rano miałam zamiar pojechać i porozmawiać o tym z lekarzami, przekonać ich, byśmy spróbowali, tak jak wcześniej mi się to udawało. Bardzo wszyscy potrzebowaliśmy uchwycić się tej ostatniej nadziei. Niestety nie zdążyłam, bo w nocy mieliśmy telefon z kliniki, że brat odszedł. Długo gryzłam się z tym, że nie zmarł w domu, bo przecież czuliśmy, że to już koniec albo że tylko zaczekałam aż zaśnie, a potem wyszłam, bo było późno, a przecież gdybym wiedziała... Niestety nie dopuszczałam tego do siebie.

Twój tata był w domu, wśród Was, na pewno czuł się kochany i to odchodzenie ta Wasza miłość bardzo mu złagodziła. Wbrew pozorom to jest bardzo ważne.

Ja nie pojechałam do kostnicy i była to świadomie podjęta decyzja, widziałam brata dopiero przed pogrzebem w kaplicy. To była bardzo intymna chwila, byliśmy tylko we czwórkę i on. Do dnia dzisiejszego tylko raz otworzyłam folder ze zdjęciami ze szpitala, nie potrafię, choć minęło tyle długich miesięcy. Czas jednak łagodzi ból, Twój też będzie mniejszy... Tylko nie pielęgnuj w sobie złych chwil, po prostu sobie tego nie rób.

Wcześniej zmarł mój kochany tata, nie było dane mi się z nim pożegnać, powiedzieć tylu ważnych słów, które nigdy nie zostały wypowiedziane, bo odszedł nagle i zupełnie niespodziewanie. To jest bardzo trudne dla tych, którzy zostają.

Tak bardzo Ci współczuję tego, przez co obecnie przechodzisz. Tak bardzo...

Daj sobie, Madoju, prawo do przeżywania tych wszystkich trudnych emocji. To jest potrzebne i oczyszczające. Ja też wariowałam, bywało, że dosłownie wyłam - w poczuciu straty i z bezsilności, bo już nic nie można było zrobić, a mojego kochanego braciszka po prostu nie było. Niemniej u mnie to wszystko działo się w czterech ścianach mieszkania, bo na zewnątrz niewiele o tym mówiłam. Mnie wygadywanie się nie pomaga, a wręcz zabiera energię tak potrzebną, by przedrzeć się przez te wszystkie pytania i wątpliwości, przez cały ten ból i poczucie straty. Każdy ma jednak inaczej, ważne, aby się nie blokować i przeżywać wszystko dokładnie tak, jak się to czuje.
Żałoba jest bardzo trudnym czasem, ale koniecznie trzeba sobie na nią pozwolić, by w końcu zacząć na powrót żyć, nawet jeśli ze świadomością, że już nigdy nie będzie tak samo.

Brat miał równo 40 lat, zachorował na raka krwi - ostrą białaczkę limfoblastyczną o bardzo ostrym przebiegu. Zaledwie dwa tygodnie wcześniej wrócił z wymarzonych wakacji, kiedy dopadły go bardzo silne bóle kości, a za nimi przyszła druzgocąca diagnoza. Wystarczyły niecałe cztery miesiące, żeby choroba nam go zabrała. Niby niewiele, ale był to bardzo intensywny i wyczerpujący dla mnie okres, bo czułam na sobie ogromną odpowiedzialność i przez cały ten czas trzymałam rękę na pulsie, nawet na moment nie odpuszczając i nie ufając, że czegoś nie można inaczej, lepiej. Zresztą te miesiące bardzo wiele mnie nauczyły, tak wiele, że nie będzie przesadą, kiedy napiszę, że stałam się innym człowiekiem. Nie wiem czy lepszym, czy gorszym, ale na pewno innym.
Potem, już po śmierci, ogromnie długo łapałam się na tym, że miałam odruch, aby do brata zadzwonić i o coś zapytać, czymś się podzielić, po czym przychodziła refleksja, że przecież jego już nie ma, nikt tego telefonu nie odbierze i nigdy niczym się już nie podzielę.

Wspomniałaś o nekrologu. Pogrzeb jest bardzo trudnym emocjonalnie przeżyciem, a on przecież wciąż przed Tobą. Niestety nie znajduję żadnych słów, które w jakikolwiek sposób mogłyby Ci pomóc na zawsze pożegnać tatę i być przy nim w tej ostatniej drodze. Po prostu bądźcie z mamą blisko i troszczcie się o siebie nawzajem, a jeśli czegokolwiek od kogokolwiek będziesz potrzebować, to nie bój się o to prosić. Daj też sobie prawo do słabości, teraz naprawdę nie musisz być silna ani nikomu niczego udowadniać.
Jeszcze raz przytulam Cię mocno...

Madoju bardzo ci współczuje ,byłem przy śmierci obojga rodziców .tata zmarł w szpitalu kilka lat temu mama w tym roku w styczniu w domu, oboje również zmarli na nowotwory po ciężkich walkach z chorobą.
Pozdrawiam .

To będzie trudny dzień, dlatego tym bardziej siły Ci, Madoju, życzę. Bardzo dużo siły...

Mnie samej w zakamarkach pamięci utkwiło kilka bardzo trudnych momentów z czasu choroby brata, ale bardziej te ostatnie chwile przed śmiercią niż widok martwego ciała. Nie wiem w sumie dlaczego. Za to ile razy musiałam przeżyć pogrzeb kogoś mi bliskiego, to po nim zaczynał się nowy rozdział, tak jakby to był taki punkt graniczny. Potem dopiero zaczyna się właściwa żałoba, ale i powolne, choć bardzo długie w moim przypadku, oswajanie się ze stratą.

I pamiętaj, żeby dać ujście swoim emocjom. Nie trzymaj ich w sobie, teraz wcale nie musisz być dzielna.

Domyslam się. My wszyscy chcemy żeby było już po pogrzebie. Teraz była masa załatwiania, formalności, ale po pogrzebie nie będzie już nic do robienia. Zostaniemy sami ze swoimi myślami. Z jednej strony to smutne, ale z drugiej potrzebne.

Ja się boję że to nie koniec. Że zaraz zachoruje mąż, mama, ja albo umrze któryś z naszych zwierzaków.

Miałam to samo. Myślę, ze to jakiś mechanizm.

Pogrzeb masz za sobą, to trudny, wyczerpujący moment, a teraz po prostu dbajcie o siebie, bądźcie sobie wzajemnie wsparciem. To jest ważne, aby się ze swoim smutkiem nie zamykać. 

Moja kuzynka po samobójczej śmierci męża trzymała się dopóki właśnie zajęta była pogrzebem, a potem tymi wszystkimi formalnościami, które musiała dalej pozałatwiać. Kryzys nastąpił miesiąc po tym, kiedy nagle pojawiła się ogromna pustka, której nic nie było w stanie zapełnić.

To nie jest w żaden sposób zaskakujące, bo śmierć nagle przestaje być pojęciem abstrakcyjnym i dociera do nas, że ona naprawdę istnieje i naprawdę jest nieuchronna.
Miałam tak samo i nie wiem czy nie zostało mi do dzisiaj, bo stałam się bardzo czujna, zwłaszcza w odniesieniu do swoich bliskich. Nie ma mowy, aby ktoś z nich mógł cokolwiek zbagatelizować, bo im na to nie pozwalam. Na szczęście irracjonalny lęk przed własną śmiercią już zmalał.

Mną chyba najbardziej potrząsnęło to, że brat jednego dnia szczęśliwy wrócił z cudownych wakacji, a dwa tygodnie później zachorował, po czym ze szpitala wyszedł tylko na krótką przepustkę i już nigdy nawet na moment nie wrócił do normalnego życia, bo w ciągu tych czterech miesięcy choroba mu to życie odebrała. To mnie tak rozbiło, że w mojej świadomości nagle wszystko stało się chwilowe, ulotne, ale też nabrałam dla życia ogromnej pokory. Odeszło już kilka bliskich mi osób, ale to właśnie ta śmierć wywołała największą traumę. Ja jestem twarda, ale okazało się, że i mnie wtedy złamało.
Być może dlatego, kiedy pół roku temu odszedł mój ukochany zwierzak, wpadłam w jakąś dziką histerię, siedziałam nad jego martwym ciałkiem na podłodze, tuliłam je i dosłownie zanosiłam się płaczem. Nawet mój mąż na ten widok się rozkleił. Obecnie na samo wspomnienie tej histerii samej przed sobą jest mi dziwnie, żeby nie napisać głupio, ale dla nikogo z domowników nie okazało się to niezrozumiałe, bo na wszystkich z nas ta strata zrobiła wrażenie.
Jeśli emocje są silne, to dobrze mieć obok ludzi, przy których możemy być sobą, a oni tego nie oceniają.