Nadwrażliwość mamy, chęć samobójstwa - Netkobiety.pl

To mi wygląda na depresję/
Moze jej powiedz, że teraz do psychiatry wiele ludzi chodzi, 20 letni jak i 60 letni i to nie tylko "psychiczni" ale też np ludzie po jakiś ciężkich przaeżyciach np po poronieniu, smierci małżonka, utracie pracy i tak dalej.

No to mówię Ci, Madoja, następnym razem jak będzie konkretniej straszyć, wołasz karetkę.
Twojej mamie potrzebna jest pomoc, czy ona tego chce czy nie chce.

Oczywiście, że można. W momencie, kiedy Tobie wydaje się, że jej groźby są realne i że ona faktycznie może je spełnić. Ewentualnie ja skonsultowałabym się z lekarzem rodzinnym, co możesz zrobić w takiej sytuacji, bo się martwisz. To normalne, że się martwisz, ja sobie nie wyobrażam nawet, co Ty musisz przeżywać, tylko też dla niej samej trzeba być twardym, żeby sobie faktycznie krzywdy nie zrobiła.

edit.
Wiesz, ona tylko mówi o śmierci, ale skąd Ty masz wiedzieć, że sobie akurat czegoś nie zrobi?

Madoja, przede wszystkim porozmawiaj z tym lekarzem pierwszego kontaktu matki. Przedstaw mu całą sytuację i poproś o pomoc. Jesteś córką, więc masz prawo interweniować gdy masz słuszne podejrzenia, że matka może naprawdę sobie coś zrobić.
Nie czekaj aż się coś stanie, działaj.

Też bym się wsciekła, jakby mi ktoś wykupił wczasy za moimi plecami. Moze ona nie lubi jeżdzić, są tacy ludzie przecież.
A pomysł z psychologiem online jest bardzo dobry. Mama będzie miała poczucie anonimowości, może tego się obawia, a powie mu tylko tyle ile uzna za stosowne.
Tu jest za mało danych  by coś stwierdzić. To co opisałaś może być czubkiem góry lodowej a problem leży gdzie indziej. Na moje oko to dobija ją choroba męża, każdy ma swoją wytrzymałość a ile można siedzieć na bompie zegarowej.

Macie rację, skontaktuję się z jej lekarzem rodzinnym (swoją drogą to też mój lekarz rodzinny, więc nie ma problemu).
Jednak jestem całkiem pewna, że po wysłuchaniu mnie, lekarka powie że nie można nic zrobić, jeśli ktoś tego nie chce.

Przepraszam jesli powtórzę informacje które już podałam.

Pokrótce o naszej rodzinie: naprawdę dobra, normalna rodzina, rodzice bardzo się kochali i kochają, ja jestem jedynaczką, byłam dobrze wychowana w poczuciu miłości. W tej chwili mamy super kontakt, mieszkam jakieś 5 km od nich. Zawsze mogę na nich liczyć, a oni na mnie.

Tata ma raka. Walczy od 3 lat, w tej chwili sa liczne i duże przerzuty na płuca. On sam mówi że zostało mu tylko kilka miesięcy życia.
Mama zawsze była delikatna, słaba psychicznie. Całą chorobę taty przepłakała, wciąż słyszałam od niej że nie da już rady i ma myśli samobójcze. Najpierw umówiłam ją do psychologa - nie poszła. Potem do psychiatry - w końcu poszła, brała leki antydepresyjne, które nie pomogły, potem kolejne i tez nie pomogły. Przestała chodzić do psychiatry.

Mówi, że gdy tata umrze, popełni samobójstwo. Nie działa na nią nic:
- gdy mówię że pójdzie nawet do szpitala psychiatrycznego gdy będzie trzeba (nie zgadza się)
- gdy mówię że będę przy niej cały czas (ona mówi że i tak kiedys wyjdę do pracy i wtedy to zrobi)
- gdy mówię że nie może mnie zostawić, bo zostanę zupełnie sama, że to ogromny cios gdy stracę dwoje rodziców (ona mówi że przecież mam swoje życie a ona będzie tak cierpieć że nie wytrzyma)
- gdy mówię że wtedy ja też się zabiję (rodzice wtedy nie komentują,albo mówią że ta rodzina i tak się rozpada od czasu choroby, co mnie wręcz wkurza, bo to znaczy że mają gdzieś czy ja będę żyła?)
- gdy podaję przykłady wdów które żyją dalej, żadna się nie zabija (mama mówi że one to one, a ona jest inna i sobie nie da rady)
- gdy mówię że za kilka lat będzie dobrze, oswoi sie z tym i będzie w miarę normalnie żyć (ona nie chce przejść tych kilku lat)
- gdy mówię że tata chciałby żeby żyła dalej

Do tego tata wcale nie pomaga, bo mówi do mnie przy mamie "no ale co ona ma zrobić po mojej śmierci? Leżeć i gapić sie w sufit? To bez sensu. Po co cierpieć?". Opieprzyłam go na osobnej rozmowie że ma przestać tak mówić. Ma mówić mamie że chce by dalej żyła, by sobie poradziła. On powiedział że ona i tak to zrobi, bo zna ją.

Jestem załamana.
Prawdopodobnie za parę miesięcy stracę oboje rodziców.
Moja mama mówi żebym ją zrozumiała. Że nie mogę być samolubna każąc jej żyć, skoro ona cierpi a ja i tak mam swoje życie.

Mam wrażenie że wszystko mi się śni i się obudze.

Bardzo współczuję całej waszej rodzinie. Patrzenie na odchodzenie bliskiej osoby, wspieranie i jej, i innych osób jest bardzo trudnym doświadczeniem wymagającym niezwykłej odporności i wyczerpującym emocjonalnie. Jeśli dołożyć do tego fakt, że rodzice bardzo się kochali i kochają, to nie dziwią ich reakcje. Ty zaś dodatkowo, oprócz radzenie sobie ze swymi uczuciami, walczysz o to, by mama nie tylko przeżyła, ale i była w możliwie dobrej formie. Osoby wspierające same wymagają wsparcia. W realu masz taką osobę, przy której możesz się wypłakać, odzłościć, a która wysłucha Cię i nie będzie zaprzeczała temu, co kłębi się w Tobie?

Z dobrego serca, chcąc zapobiec samobójstwu mamy, mówisz do niej rzeczy, które nie dają spodziewanego przez Ciebie efektu. Nie dają, bo nie mają prawa dawać. Dlaczego? Bo straszysz ją (gdy mówisz o szpitalu), szantażujesz (mówiąc o własnym samobójstwie), pokazujesz, że inni też przeżywają podobne tragedie, pocieszasz, obiecujesz. Tymczasem jej, tak jak Tobie (i ojcu), potrzebne jest zrozumienie, pozwolenie na gadanie tego wszystkiego, co ślina na język przyniesie, czułość i bycie blisko.

Nie przeczę, że to robiłaś. Napisałam, że działania przez Ciebie podjęte nie spowodują zmiany myślenia mamy. Ona słyszy zupełnie inne teksty.

Gdybym była w Twej sytuacji, to dalej słuchałabym mamy pozwalając się jej wygadać (i odgadując się, odwrzaskując i wypłakując się u przyjaciół), poszłabym sama do psychiatry, by znaleźć pomoc dla siebie, w tym wskazówki do bycia wsparciem dla rodziców, zadzwoniła po wsparcie do jednego z Telefonów Zaufania (w tej chwili nie mogę znaleźć numerów/adresów, ale wiem, że są takie dla osób  z nowotworami i ich rodzin).

Wiem też, bo sama to przeżywałam, że bycie bezradną, nie mającą wpływu na to, co dzieje się z najbliższymi, jest tańcem na linie. Póki co akceptacja, o której wspomniał Twój tata, jest nieprawdopodobna. Może kiedyś... .

***
Znalazłam to:
- BEZPŁATNY TELEFON ZAUFANIA DLA PACJENTÓW – PTPO 800 080 164
- TELEFON ZAUFANIA FUNDACJI RAK’N’ROLL 604 51 51 51 w każdą środę w godzinach od 19:00 do 21:00

Mojej mamy nie da się wyciągnąć z domu. Pisałam wyżej. To ten typ który, nawet ryzykując że ktoś się obrazi, nie wyjdzie z domu. Ona nawet u mnie nie bywa, tylko ja ich odwiedzam. Taki mega typ introwertyczki albo nie wiem co.
Nie ma mowy o żadnych ziołach czy sadzeniu warzyw.
Przyjaciółki ma, ale tylko przez telefon.

Jej celem jest teraz opieka nad tatą. Nie chce nawet pójść do lekarza gdy ma wysokie ciśnienie. Zrozumcie że na niektóre osoby nie ma wpływu.

Dzwoniłam do przyjaciółki mamy, żeby o tym pogadać. Powiedziała że jej zdaniem tata trochę napędza mamę w tych myślach. Nie wiem czy pisałam, ale proponował jej samobójstwo we dwoje. Bo on wie, że czekają go cierpienia fizyczne, a ją psychiczne. On wcale jej nie chce powstrzymywać przed samobójstwem.
Straszne, co?

Zadzwonię pod te numery zaufania, dzięki.

Przypomniało mi się że gdy choroba taty nie była jeszcze tak rozwinięta, a wizja śmierci odległa, to powiedziałam mu że mama straszy samobójstwem. Zdenerwował się. Wrócił do domu i ją ostro opieprzył, że ma żyć i dbać o siebie. Właśnie wtedy się na chwilę ocknęła i poszła do psychiatry.

Ale gdy dla taty jego śmierć stawała się coraz bardziej bliska i rzeczywista, nagle zaczął - jakby - dawać przyzwolenie na samobójstwo mamy. Nie wiem... chce odejść wspólnie z nią? Boi się bólu? Boi się samotnej śmierci?

Ich sytuacja jest tragiczna, ale i tak jest we mnie złość za ich egoizm. Byłam dziś u nich rano, najpierw prosiłam i tłumaczyłam. Po powrocie płakałam, aż rozbolała mnie głowa. Teraz czuję na nich złość.

Trudny przypadek, skoro ani nie wyjdzie, ani nie da się na nic namówić, nie ma swojego życia i jeszcze mąż wspiera w zamiarach zakończenia życia.
Chyba pozostaje sie pogodzić z tym, że nie masz wpływu na to co mama zrobi. Być może przestraszy się śmierci, bo jednak ludzie mają ten instynkt samozachowawczy i boją się bólu.
Okazuj jej swoją miłość jak potrafisz, może kwiatki czasem daj, przytul, porób coś, mów, że jest ważna dla Ciebie. Nie wiesz jak długo będzie na tym świecie, ale niech to będzie dobry czas i dobre wspomnienia. Może poczuje jeszcze chęć życia wiedząc, że jest ważna dla innych.

Nie zapominaj jednak o sobie i radzę stawiać pewne granice, Ty też jesteś przecież tylko człowiekiem i masz swoją wytrzymałość. Ta sytuacja z którą mierzy się twoja rodzina jest bardzo trudna również dla Ciebie

Edit: Chyba dobrze abyś miała wsparcie psychoterapeuty. Nie wiem jak dajesz radę, ale ja bardzo źle znoszę takie sytuacje. Żeby wspierać rodzinę sama potrzebujesz wsparcia.

Dziś nie wytrzymałam i opieprzyłam mamę. U mnie podnoszenie głosu jest bardzo rzadkie, ale uznałam że przyda jej się w końcu. Powiedziałam większość rzeczy które napisałam tutaj. Jak mama zareagowała? Obraziła się. Powiedziała że skoro chcę to wcale nie musimy utrzymywać kontaktu. Że od dziś nie dowiem się co u taty. Że nigdy nie byłam wsparciem. To okrutne słowa, bo uważam że byłam - nawet sama to podkreślała.

Mówiła "dlaczego nie możesz mi na spokojnie powiedzieć że nie mam się zabijać, bo mam ciebie itd?". A ja "przecież mówię to od miesięcy, od lat... mówię na spokojnie i głaszczę po głowie. Ale teraz coś we mnie pękło".

Jest mi bardzo przykro.  jej podsumowaniem, jej dziwnym tokiem myślenia że możemy urwać kontakt i że przez cały czas byłam okropną córką. Powiedziała że pierwsza się do mnie na pewno nie odezwie i jeśli będę miała ochotę przeprosić to mam zadzwonić.

Fakt, może się uniosłam, a ona nie przywykła do tego, bo zawsze jestem cicha. Ale ja też jestem człowiekiem i mam swoje uczucia.

Pandemia akurat nie ma wpływu na nasza sytuację, wszyscy żyjemy jak dawniej.
Tak, wiem że teraz jest jej przykro. Pewnie płacze i opowiada tacie jaką jestem okropną córką. A tata się wkurza na mnie, że dołożyłam mamie zmartwień.
Nie wiem już nic...

My już dawno pogodzone, zadzwoniłam do niej pierwsza i powiedziałam że przepraszam że podniosłam głos, ale nie przeproszę za żadne słowo, bo tak właśnie uważam. Była sfochowana (jakieś dramatyczne teksty w stylu "ja ci wybaczam, ale nie zapomnę", jakbym nie wiem co... ukradła jakieś dobra rodowe), ale następnego dnia powiedziała że mimo że byłam okropna, to przemyślała sobie i mam być spokojna bo nic sobie nie zrobi. Za 2 tygodnie idzie do psychiatry. Więc opłacało się ją opieprzyć.

Mój przyjaciel, który zna mnie od dzieciństwa mówi że to właśnie taka manipulatorka, gwiazda która chce być w centrum uwagi i że nawet nie robi tego świadomie i z premedytacją, tylko innego wzorca nie zna, bo zawsze wszyscy się nad nią litowali. Powiedział to samo - że ona wchodzi w rolę dziecka, a ja matki.

Teraz głównym problemem jest tata, po prostu gaśnie w oczach. Wczoraj ich odwiedziłam i odchorowałam wizytę 6 godzinnym płaczem po powrocie do domu. Totalnie nie jestem przygotowana na śmierć mojego kochanego Taty. Na odległość mi łatwiej, ale spotkanie z nim, to jak cierpi, jakie ma popalone żyły na dłoniach od chemii, przerzedzone włosy, to jak mówi "gdy już odejdę"... To jest aż abstrakcyjne. Tak naprawdę współczuję mamie że musi na to patrzeć 24/7, a ja tylko raz czy kilka razy w tygodniu. Wszystko jest takie bez sensu...

Niektórzy mówią że lepiej gdy ktoś choruje, bo można się psychicznie przygotować, pogadać, pożegnać się. Ja uważam że lepiej gdy ktoś umrze nagle. Bo rodzina i tak przechodzi żałobę, ale przynajmniej oszczędzona jest psychika zmarłego - gdy umarł nagle to nawet nie zdawał sobie sprawy, a tak jak mój tata - w pełni świadomy że odchodzi, świadomie trzeba załatwiać sprawy bankowe, odpisać się od mieszkania, od konta z mamą, zrobić na mnie darowiznę samochodu... żeby po śmierci nie było biegania i załatwiania... To po prostu jakiś kosmiczny, abstrakcyjny koszmar. Czy wyobrażacie sobie jak czuje się osoba wiedząca że niedługo umrze? Przecież nie cieszy wtedy już nawet głupi film, piosenka, dobre jedzenie... Jest mi go tak strasznie, strasznie żal. Wciąż liczyliśmy że pokona chorobę, że kolejna chemia pomoże. Ja nadal się łudzę że stanie się cud, albo że gdzieś istnieje metoda leczenia i nagle ją odkryjemy. Mam też wyrzuty że może nie spróbowaliśmy wszystkiego. Namawiałam go nawet na uzdrowiciela (choć nie wierzę), ale on nie chce. Nie mogę uwierzyć że jeszcze 2 tygodnie temu jeździł ze mną po sklepach, a ja się śmiałam z jego hipsterskich okularów. A teraz nagle go ścięło.

To zawsze był mój największy koszmar, moja największa fobia - śmierć rodziców. I teraz to się dzieje

Też współczuję. Chemia zawsze jest ciężkim czasem  A jej efekty da się ocenić  po..
Do tej pory miałam szczęście  nie mieć  z tym do czynienia ale niestety zachorowała mama i po świętach zaczyna chemię..
Co do spraw ziemskich ..W sumie zawsze warto mieć  je uporządkowane..
A będzie co ma być..czy miałabyś  większą  szansę  łącząc tatę  alternatywnie? Wątpię..
Będzie co ma być. Płakać masz prawo, wyzwolisz emocje ciężko takie emocje trzymać  w środku cały czas.
Spokoju wam życzę.

W tym przypadku nie ma już nadziei. Wszystkie chemie zawiodły, lekarze już odpuścili leczenie. Teraz tylko ewentualnie opieka paliatywna.
3 lata nierównej walki i przegraliśmy.

Dokładnie tak. Mój mózg nie może zrozumieć problemu którego nie da się rozwiązać. Do tej pory miałam tylko problemy np. finansowe, miłosne, ale one zawsze mijały i wracało słońce. Ten problem jest nierozwiązywalny. Jak zaakceptować śmierć?

Czuję się jak pies przypięty do krótkiego łańcucha. Najpierw wyrywa się i rzuca, ma dużo siły, ale łańcuch jest mocny, więc wyczerpany pies w końcu jest zmuszony się poddać, zaakceptować okropieństwo swojego losu, zwinąć się w kłębek i skomleć.

Dziękuję, zapoznam się.

A czy macie jakiś pomysł co podsunąć tacie co mogłoby trochę złagodzić jego cierpienie (psychiczne)? Jakieś książki, filmy?
Niestety jesteśmy niewierzący... Myślę że wierzącym jest o wiele łatwiej.

Proponuję, byś przed podsunięciem którejkolwiek z książek przejrzała ją, by sprawdzić, czy to dobra lektura dla niego. Kolejność przypadkowa.
- Ken Wilber, Śmiertelni, nieśmiertelni. Prawdziwa opowieść o życiu, miłości, cierpieniu, umieraniu i wyzwoleniu
- Stephen Levine, Gdybyś miał przed sobą rok życia. Eksperymenty na świadomości
- Bronnie Ware, Czego najbardziej żałują umierający
- Mitch Albom, Wtorki z Morriem
- Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka, Życie na pełnej petardzie czyli wiara,polędwica i miłość
- Katarzyna Jabłońska, Jan Kaczkowski, Szału nie ma jest rak
- Joachim Badeni, Alina Petrowa-Wasilewicz, Śmierć? Każdemu polecam

Byłam u rodziców.
Koszmar.
Tata naprawdę już b źle, ostatnio chociaż z nami siedział, teraz już nie mógł. Wstał to się przewrócił, strasznie boli go pół twarzy, oko, wciąż ma zamknięte oczy, bardzo schudł. Weszłam do nich do sypialni, leżał taki woskowy, z otwartymi ustami, zamkniętymi oczami jakby już nie żył.

Siedzieliśmy potem z mamą w kuchni i ona mówi Idź do niego, potrzymaj za ręke. I poszłam, położyłam się obok, sam mnie złapał za rękę i głaskał mnie po dłoni jednym palcem. Chciałam mu tyle powiedzieć, ale kluch w gardle, leciały mi łzy. A ja nigdy przy nikim nie płacze!
Ale potem momentami byłam w stanie mówić, powiedziałam że byl najlepszym tatą, on na to że zawsze się staral.
Powiedział że jeśli kiedyś przez niego płakałam to przeprasza. Ja że nigdy przez niego.
Mówił jeszcze że życie minęło jak mgnienie oka, a teraz odchodzi w inny wymiar.
Że dopiero pamięta moje dzieciństwo, a teraz umiera.
Mówił żebym opiekowała się mamą.
Gdy wychodziłam, łza mu pociekła po policzku. A nigdy nie widziałam żeby płakał...

Poszłam do łazienki i tak się dławiłam od płaczu, że myślałam że zwymiotuje.

A może jest tu ktoś kto stracił kogoś bardzo bliskiego i mógłby ze mną porozmawiać na priv? Bardzo bym chciała...

Do mnie napisz.

Madoju,
wszystko wydaje się banalne wobec tego, co zaszło między Tobą a Twym Ojcem.

Jedno wiem. Po latach, u kresu życia usłyszeć, że jest się najukochańszym, to piękny prezent.

Pisz jak coś.  Dobrze bardzo, ze chociaż tyle zdązyliście porozmawiać, czasem człowiek nie zdąży, wtedy się zastanawia, czy osoba była swiadoma, że odchodzi, to chyba przynosi ukojenie jak sądzę.
Nie wiem co jest po śmierci, pojęcia nie mam.
Moze jest jakiś inny wymiar.

Przyjaciele chyba racji nie mają, nigdy nie zapomnisz tej rozmowy, będziesz to zawsze pamiętać, będziesz błagała, żeby zapomnieć ale nie zapomnisz, o to bądz spokojna, jeśli tego chcesz.
Kurcze to są trudne sprawy, nie chce sie tak tu wywnętrzać na forum.

Uwierz mi że wcale nie lepiej jest tak jak mówisz. Ja mojego ojca wciąż mam zdrowego jak na swoje lata i obok mnie. A mimo to nie poczułam i nie wiem czy kiedykolwiek poczuje chociazby  połowę  tej bliskości jaka wyczułam w Twojej relacji  z tatą. Można tęsknić za kimś i opłakiwać coś mając żywą osobę obok. To też bardzo boli uwierz mi.
Ja wierzę że gdy miną najgorsze emocje to te lata z Tatą i Wasza więź będzie dla Ciebie jak cenny skarb w sercu.
Ja wierzę że śmierć nie jest koncem i że spotkamy się znowu.

Współczuję a jednocześnie zazdroszczę wspomnień i relacji z ojcem.
Ty teraz czujesz ból i rozpacz i to jest normalne, ale to minie za jakiś czas.

Madoja ja poprzez bliskość wcale tez nie rozumiem tulenia się i spijania z dziubkow z tatą chociaz znam rodziny gdzie i takie coś jest naturalne dla ojców i dzieci.
Poprzez brak bliskości rozumiem bliskość szeroko rozumianą, emocjonalną i psychiczną. Aktywne uczestnictwo w życiu dziecka, zainteresowanie. Tego nigdy nie było. Niedawno na terapii przepracowałam ten temat i rozumiem, że tata pewnych rzeczy nie tyle nie chciał co nie był w stanie mi dać z uwagi na pewne deficyty. Nie jest ani chory psychicznie ani upośledzony ale ma pewne swoje zaszłości i deficyty jeszcze z dzieciństwa które utrudniają mu funkcjonowanie jako nie tylko ojciec ale i maz. Zrozumienie tego pomogło mi pozbyć się pretensji do niego o brak tej autentycznej wiezi i zaangażowania ale tak do końca nie ukoiło bólu że to się nie zadzialo i już nie zadzieje. Tata musiałby poddac się terapii a i to pewnie nie załatwiłoby sprawy bo pewne zdolności poznawcze ma ograniczone. Zresztą czy terapia człowieka w wieku lat 70 miałaby sens? I to w sytuacji gdy on wcale nie widzi jej potrzeby bo jemu takie życie obok rodziny tak naprawdę odpowiadało i nie rozumiał co w tym złego? Nie miałaby sensu. Może gdybym zrozumiala pewne kwestie  jakieś 20 lat temu to coś moznaby było podziałać albo chociaż zmienić swoje podejście. A tak..Już za późno na rewolucję i ani straconych lat się nie odzyska ani tych które jeszcze  zostały jakoś diametralnie nie zmieni. Mogę jedynie starać się żyć pogodzona z faktami i bardziej wyrozumiała ale wiezi to nie zastąpi. I tak sobie żyjemy   z tatą obok siebie i jest czasem tak jakbym wogole go nie miała albo jak już to rozwydrzonego nastolatka którego to ja muszę ogarniać.
Pewnie, ze jesli przyjdą jego ostatnie dni to będę czuła smutek bo zwyczajnie po ludzku go jednak kocham, jest moim ojcem ale to będzie śmierć, ktora poza smutkiem wynikajacym z samego faktu odejścia bliskiego (bardziej w sensie biologicznymi) członka rodziny nie zmieni za bardzo nic w moim życiu. Nie poczuję zasadniczo większej pustki niż ta ktora czuje od lat. 
Dlatego sądzę że Ty masz ogromny skarb, pewnego rodzaju dziedzictwo które mimo zbliżającego się  braku taty pojdzie gdzieś dalej z Tobą w życiu jako pewnien zasób. Tatą zapełnił swoim postępowaniem i obecnością Twoje " naczynie"  miłości, akceptacji i bezpieczeństwa. Dziś bardzo cierpisz ale kiedyś uśmiechniesz się do wspomnień o tacie i będziesz wdzięczna że był nawet jeśli zdecydowanie za krótko.

Madoja jak ci tam? Wiem, że na pewno okropnie, ale jakbyś czuła potrzebę pisz.

Dziękuję za pamięć.
Bez większych zmian. Byłam dziś u taty na godzinę, mama w tym czasie pojechała zrobić zakupy (chciała żeby cały czas ktoś z nim był). Tata lezy w piżamie, podłączony do aparatury. nie rozmawialiśmy dziś, dużo spał. Pielęgniarka paliatywna powiedziała że tata może odejść za godzinę ale równie dobrze to może trwać i trwać, rożne są przypadki.

Mam totalną huśtawkę uczuć.
Raz totalna obojętność, aż mnie to przeraża i mam wyrzuty sumienia. Nie czuję nic, a gdy pomyślę o śmierci taty to odbieram to jako suchą informację. A raz totalna rozpacz, która dosięga mnie nagle - np. idę sobie ulicą i nagle sobie uświadamiam cała sytuację, aż muszę stanąć i wziąć głębokie oddechy, bo mam wrażenie że zemdleję.
Mama powiedziała że ma tak samo - obojętność i nawet potrafi się z czegoś śmiać, a zaraz potem płacz.

Strasznie żal mi taty. Prawie 190 cm, zawsze silny, a teraz chudy i malutki, z popalonymi od chemii dłońmi. Mówi że już chciałby umrzeć.

Tak ma być i tak masz się czuć,  to normalne.
Ile tato ma lat bo mi umknęło?

Dziwnie mi z moimi uczuciami w dniach gdy czuję obojętność, bo chciałabym czuć to bardziej, zdawać sobie sprawę z tego co się dzieje, a mam wrażenie że jestem odcięta, że gdy mówimy o tacie to o jakimś obcym człowieku, albo że tata jest chory tymczasowo, ale lada dzień z tego wyjdzie. A nawet mi przychodziło do głowy że tata udaje, wygłupia się. A są momenty gdy to do mnie dociera i aż doznaję szoku, jakbym wciąż i wciąż słyszała tę informację po raz pierwszy i od nowa ją przeżywam. Jakie to wszystko dziwne.

Mama właśnie dzwoniła że mamy przywieźć pampersy, tata już nie wstaje. Dostaje od kilku dni morfinę.
Miałam wrażenie że gadamy o kimś innym.

Sypiam dobrze oprócz dni gdy jestem w rozpaczy, wtedy nie mogę zasnąć. W dni "obojętne" jest dobrze.
Tata ma 65 lat.

To tak wygląda, tak ma być, tak się będziesz czuć.  Ta obojętność to wyparcie tego megasmutku z głowy, bo inaczej byś zwariowała.
Nie wiem , może powiedz sobie ,że każdy ma swój Czas. Może to już jest jego Czas. Mi to troszkę pomagało.