czy "znajomość romantyczna" 17 latki z 32 latkiem jest normalna? - Netkobiety.pl

kochama, jeżeli jesteś dojrzała a nie gówniara co lata po klubach to jak najbardziej ja jak zaczęłam się spotykać z moim mężem miałam 15.5, a on miał 32.5
teraz jesteśmy małżeństwem, ja mam 20 lat w tym roku a on 37, mamy twoje dzieci, staramy się o 3, w planach może i czwarte także tak, to jest jak najbardziej normalne, jeżeli tak jak mówię nie jesteś pustą gówniara tylko masz jakeis oczekiwania na jego poziomie ja mojemu juz po pol roku związku powiedziałam że chce dziecko, jednak dopiero po 1.5roku związku odstawilam tabletki antykoncepcyjne. najważniejsze jest nadawać na tych samych falach, ja sie czuje na 25 on też, także jeśli myślisz o nim na poważnie to może i on myśli chodz miałam w szkole dziewczynę, która miała ze swoim narzeczonym mniejsza różnice związku niz my, ona miała 17 jak ją poznałam a jej narzeczony 30, ale to był psychol... strasznie chciała miec dziecko i zaszła z nim, to kazał jej usunąć... skończyło się na tabletkach poronnych, nie mam z nią juz kontaktu ale strasznie przeżywała, pewnie ma problemy psychiczne.... NIE SŁUCHAJ jak ktoś ci mówi że to nie jest normalne, bo tak jak mówię ja miałam 15.5 a mąż miał 32.5, teraz jesteśmy małżeństwem i kochamy się nad życie. gdybym prawie 5 lat temu posłuchała innych że to nie jest normalne, to teraz nie miałabym ani męża ani super dzieciaków ja spojrzałam na swoje szczęście i w dupie miaalm innych, a teraz mam to co niektóre mają dopiero w wieku 30 lat... mamy mieszkanie na własność, samochód, dzieci, ślub... może tez tak bedziesz miała (jeśli chcesz) a może skończyć jak moja koleżanka ze szkoły średniej.... rozni są faceci, wiek tu nie ma nic do gadania

pomyślałam że jeszcze coś dodam od siebie zanim inni mnie zjedzą... oboje pochodzimy z patologi, zawiła sytuacja, nie będę sie rozpisywała, pokrótce postaram sie opowiedzieć. miałam od dziecka problemy i szybko się pogubiłam, wyglądam na starszą, więc zaczęłam się umawiać za pieniądze w wieku 13 lat. mocno sie pogubiłam, ojciec mnie zostawił, matka ledwo łączyła koneic z końcem, nie miałyśmy pieniędzy i gówniarskie pobudki kazały mi sie zacząć umawiać z różnymi facetami żeby dorównać koleżankom, które miały pieniądze na wszystko. ze tak brzydko powiem w wieku tych 13 lat tylko "obciagalam" bo bałam się "dawac" obcym facetom. jak miałam 15 lat zaczęłam brac narkotyki i sypiać z kilkoma typami (nie za pieniądze, tak po prostu), brzmi to głupio ale czułam sie bardzo samotna i zwykle "dawanie dupy" było dla mnir mega bliskością, czułam sie ważna przez chwilę. tak poznałam mojego męża - sypiałam z jego kolega (faceci z którymi sypiałam mieli 30-40 lat). początkowo myślałam że mój jeszcze wtedy nie mąż chcr mnie tylko do łóżka jak wszyscy i przyszłam do niego kiedyś "posiedzieć" nastawiona na to że pewnie mnie weźmie. i wiecie co zrobił? przytulał mnie całą noc i mówił do mnie, że nie powinnam tak robić itd że to nie dla mnie ze jestem za dobra na "kurwe" i zasługuje na coś lepszego...szczerze to nie mogłam uwierzyć, do tej pory momentami czuje sie jak w filmie. kiedyś rozmawiałam z mężem o tamtym wieczorze, okazało się że i on i ja nie mogliśmy na początku uwierzyć w to ze jesteśmy w związku. ja nie wierzyłam, że facet 17 lat ode mnie starszy chce cos więcej niz tylko sie ze mna przespać ale byłam taka samotna i "głodna" zainteresowania i miłości że zgodziłam sie umawiać z nim, w co on nie mógł uwierzyc. on mnie polubil nie wiem czemu, może 20 lat temu znał kogoś podobnego czy coś nie wiem, ale wiem ze chciał mi pomóc bo tak sie stoczyłam że może gdybym nje była z nim, to teraz kurwilabym sie gdzieś nacpana - tak nisko upadłam. on mi pokazał świat inaczej, ja go też czegoś nauczyłam, uzupełniliśmy się. nie wiem czy przez brak ojca czy co, ale bardzo mi sie podobają i wtedy tez podobali faceci 30-50 letni, ciężko mi było nawet wejść w jakąś koleżeńska relacje z kims młodszym, teraz tez w większości przyjaźnie sie z ok. 40 latkami, kolegami męża, znajomych w plus minus moim wieku mam może z 5, nawet nie. ale tak jak ludzie mówili wcześniej, taki związek może albo wypalić albo i nie, zależy od ludzi. u nas sie udalo, chodź byłam na takim dnie ze dziwię się ze udało mi sie podnieść, gdyby on mnie nie wyciągnal to nie wiem co by było. dojrzałam tez przy nim, jak miałam 17 lat poczułam sie gotowa na dziecko, chodź wiele ludzi mówiło ze to pewnie on mnie namawiał, co wcale nie jest prawda, ale po kilku tłumaczeniach się poddałam, ludzie gadają ze wpadłam i ze on mi "zrobił" dziecko... ale mam to gdzieś. jestem szczęśliwa. znam dziewczyny co miały po 16 lat jak zachodziły w ciążę czy nawet 19 i nie byly z ojcami swoich dzieci zbyt długo. a u nas związek kwitnie, mąż kocha mnie bardzo a ja jego, ludzie niech gadają... nikt nir zna całej histori ani tego co razem przeszliśmy, jak odbilismy sie razem od dna...

Chyba mocno odeszliśmy od tematu
Dyskusje o związkach młodziutkich dziewcząt z dużo dojrzalszymi panami zawsze budzą emocje, szczególnie wśród tych, którzy są w temacie teoretykami Ci którzy w takich związkach są, albo o takich marzą  (najczęściej panowie ) - zawsze twierdzą, że wszystko jest cacy, ci którzy taki związek mają za sobą - dziwnie często mają zupełnie odmienny punkt widzenia. Ja swoje zdanie na ten temat mam, choć nie z własnych doświadczeń, a z licznych obserwacji (zjawisko jakby nie było, staje się coraz bardziej popularne). Zauważyłem, że nikt z komentujących nie wspomniał o aspekcie czasu. Wszyscy którzy jesteście na progu takiego związku, albo macie za sobą kilka lat takowego - jesteście optymistami. Ale nikt nie zastanawia się nad tym co będzie jak on będzie po pięćdziesiątce, a ona około trzydziestki. On będzie już myślał o ciepłych kapciach i telewizorze, ona będzie w środku aktywności życiowej. Polecam się zastanowić, bo ja swoje obserwacje w temacie mam (nie na jednym przypadku).

Akurat mam za sobą takie doświadczenie, którego w najmniejszym stopniu nie żałuję. Dzisiaj postąpiłabym dokładnie tak samo, mimo, że nasz związek nie przetrwał próby czasu. Związałam się ze swoim pierwszym partnerem właśnie w wieku 17 lat, a on był prawie 10 lat ode mnie starszy. Nasz związek trwał 7 lat, bo nie miał szans się utrzymać dłużej, gdyż nastolatki dorastają, dojrzewają, zmienia im się punkt patrzenia na życie, priorytety, oczekiwania i to, co było ważne w wieku 17 lat nie ma racji bytu w wieku lat dwudziestu kilku. To słowem „ostrzeżona” dla panów, którzy myślą, że zawsze będzie tak samo. Co innego, jak rówieśnicy poznają się nawet w wieku tych 17 lat i wspólnie dorastają, wspierają się w rozwoju, a co innego, gdy już dojrzały partner wiąże się z kimś dopiero dojrzewającym psychicznie (a kora przedczolowa rozwija się do 25r.ż.).
Jakoś jednak nie zaciążyłam w przeciwieństwie do 2 moich licealnych koleżanek, które związały się z rówieśnikami, więc na tutejsze przepowiednie też bym patrzyła przez palce. Ale fakt, że jakby w tym związku pojawiło się dziecko, to pewnie bym w nim utknęła, bo żadnej patologii w nim nie było i „tylko” rozjechaliśmy się we wzajemnych oczekiwaniach.

Szybka matematyka - rozstaliście się więc jak Ty miałaś 27, a on był przed czterdziestką? Zatem problemu kapci i telewizora nie mogłaś doświadczyć.
Może faktycznie pospieszyłem się z tezą, że ci, którzy taki związek mieli - nie są już tak entuzjastyczni. Powinienem dodać, że miałem na myśli takich, którzy dotrwali w nim do wspomnianej "pięćdziesiątki".

Coś z tą arytmetyką nie do końca poszło dobrze :-P Ale to nieważne.
Jak dla mnie za dużo uogólnień stosujesz.
To już problem danej osoby, a nie jej partnera, jeśli tkwiła w związku, w którym czuła się nieszczęśliwa. Oboje partnerzy pracują na teraźniejszość i przyszłość swojej relacji. Czy o sukcesie związku decyduje to, że będzie wieczny? Za dużą wagę przywiązujesz do trwałości, a za mało do jego „jakości”. Czasami po prostu coś się kończy, ale też coś innego się zaczyna. Życie ma się jedno i nie warto dla idei „trwałości” rezygnować z własnej satysfakcji i trwać w marazmie, z partnerem, z którym się rozmijasz w oczekiwaniach od życia oraz celach i strategiach ich realizacji.

Fakt - na prostej matematyce poległem

Może masz rację. Myślę, że na tym powinienem zakończyć analizę tematu

Ktoś wcześniej słusznie zadał pytanie, co z takiej znajomości czerpie każda ze stron. O ile właśnie młodej dziewczynie, czy wręcz nastolatce, może imponować wiele aspektów czy charakter dorosłego faceta, to nie mam zielonego pojęcia, co widzi facet w nastolatce. Pomijając oczywiście jakieś pojedyncze przypadki, co może zaoferować nastolatka facetowi poza swoją fizycznością, choćby szczerze poszli na taki układ? Tak wiele dzieli ludzi z taką różnicą wieku, że nawet ciężko myśleć, co będzie za 10 czy 20 lat, kiedy w danym momencie, TU I TERAZ, nie ma żadnej płaszczyzny porozumienia między obiema stronami. Niestety, jeśli taki facet "leci" tylko na seks z nastolatką, to nieraz musi wręcz jej namącić w głowie, żeby osiągnąć cel, bo ona od razu odbiera to, jako coś więcej, bo przecież taki "cudowny, dojrzały facet" się nią zainteresował. Nawet spędzając ze sobą wspólnie czas i poruszając różne tematy podczas rozmowy, ciężko znaleźć dorosłemu facetowi i nastolatce coś, co ich zainteresuje. Poznając nawzajem ze swoimi znajomymi, każde z nich może się czuć niezręcznie w towarzystwie znajomych swojego partnera.

Mnie się wydaje, że takie rozkminy to mają osoby, które w dłuższym związku nigdy nie były. No wybacz, bagienny :-/
Ludzie w związkach z różnicą wieku robią to samo, co rówieśnicy. Razem śmieją się ze swoich żartów, robią zakupy, gotują, dzielą się swoimi najbardziej skrywanymi przed innymi myślami i emocjami, przekomarzają się, grają w planszówki, chodzą na spacery, do kina i spotykają ze znajomymi, snują wizje o przyszłości, czasem tak fantastyczne, że sami się z nich śmieją. Wyjeżdżają na wspólne wyprawy, włóczą się bez celu, wkurzają na niesprawiedliwości i walczą z wiatrakami. Wspierają się w trudnych chwilach, Wspólnie płaczą nad „rozlanym mlekiem”, troszczą o siebie, opiekują się sobą w chorobie, spiesząc z gorąca herbatą i lekami. Kłócą się, walczą o swoją rację, wkurzają na siebie nawzajem. I oczywiście uprawiają seks, kochają się czasem jak szaleni, czasem z wielką czułością, wielbią swoje ciała w rozkosznych uściskach i gradzie pocałunków. Są z sobą, a nie z ludźmi dookoła, którzy maja głowę pełną stereotypów i pytań.

Za wszystkich się nie wypowiadam. Pewnie czasami jest i tak, jak piszesz. Czemu nie. Myślę, ze jest wiele, nie tylko jeden powód, dla którego ludzie wiążą się z sobą, wchodzą w związki. Podobnie jest na różnych etapach życia. Coś Cię do kogoś ciągnie, coś Ci imponuje, albo coś Cię rozczula i budzi ciepłe uczucia. Dopiero co czytałam wątek bardzo już dojrzałej wiekowo kobiety o utrzymywaniu związku z uwagi na łazienkowe półki czy też inne korzyści z tego wynikające i właściwie miałam jedno skojarzenie, ale co mi do tego. Każdy jest kowalem swojego losu

Ano właśnie.
Jeśli ktoś bardziej "dorośnięty" nie wyrósł z tej tzw. "naiwności" to już, cóż, jego problem.

Choć szczerze mówiąc, ja tam osobiście w tą naiwność nie wierzę, szybciej w jakiegoś rodzaju pychę domykającą całkowicie oczy. Coś chyba na zasadzie: och, jakiż on cudowny! Tak pięknie do mnie mówi, jest taki... dorośnięty... wziął mnie swoim Citroenem na piknik!
Swoją drogą, gdy wspomniałaś o badziewiu, to mi się skojarzyło, że: w klasie jest sobie chłopak, niezbyt lotny, niezbyt piękny, cały taki niezbyt. Wówczas nie ma większych szans, by któraś zarzuciła okiem. Więc po dekadzie...

A to akurat często się słyszy, że młodość i ożywczość.

W większości przypadków raczej nie ma to racji bytu w długim terminie, ale w moim otoczeniu jest taka historia. Moja koleżanka mając lat 17 poznała swojego obecnego męża, który miał wtedy 29 lat. Parą są od 10 lat, a małżeństwem od 2 lat. Nikt im nie wróżył szczęśliwego zakończenia, a tu proszę bardzo!

Popatrz, ludzie dają radę :-P Jedni, pracują, drudzy idą na zajęcia do szkoły, albo na uczelnię. I im to nie przeszkadza, że nie robią tego samego. Ciekawe, hm? Może po prostu się kochają? Czują się wolni i robią to, co podpowiada im intuicja, intelekt, wyobraźnia i ich sumienie oraz serce. Czują się wolni, bo nie kierują się cudzym widzimisię. Czują się wolni od cudzych wyobrażeń na temat tego jak żyć i kogo wolno kochać.

Bagienny, spróbuj kiedyś zrobić w sobie, w swoim wnętrzu miejsce na inną niż własna perspektywa, a może się to okazać ciekawym doświadczeniem. Forum jest do tego świetnym miejscem, bo ma tę niezaprzeczalną zaletę, że można dodawać do swojego obrazu świata kolejne obrazki, które wykraczają poza codzienne doświadczenie i poznanie, często nawet poza ramy wyobraźni ;-). To ubogaca, rozszerza perspektywę, bo dzięki temu, że dostępnych staje się więcej rzeczy, o których wcześniej nie miało się pojęcia, gdyż ograniczały własne odczucia, własne schematy myślowe, świat może być szerszy niż JA.

Raczej mam na myśli sferę poznawczą i emocjonalną, bez moralności - tu warto trzymać się swoich zasad.

Napewno nie jest to społecznie akceptowalne i w wielu osobach wywoła wstręt. Zazwyczaj też taki związek sie nie udaje. Ale teoria teorią, a życie życiem. Znam taką parę. To jeden z bardziej zgodnych związkow jakie znam. Są bardzo szczęśliwi, razem już ponad 10 lat. Bardzo się szanują, dbają o siebie i kochają się. Mają też ślub i teraz też dziecko w drodze. On nigdy jej nie utrzymywał. Do czasu aż nie wzieli ślubu, to dziewczyna była mocno szykanowana spolecznie - że jest głupią pinda, że leci na kase, była też wyzywana od różnych. Jemu mężczyźni zazwyczaj gratulowali młodej partnerki. Tak czy siak przetrwali na luzie i aż miło się patrzy jak się kochają i wspierają

Chciałabym dodać, że wiek nie zawsze świadczy o rozwoju emocjonalnym. Można spotkać 40 latka, latke - która zachowuje się jak smarkacz oraz bardzo fajnie emocjonalnie rozwiniętą np. 18 latke. Mam przyjaciela, ktory jest 9 lat mlodszy ode mnie (ja 29, on 20) i kumplujemy sie juz 3 lata. Zawsze sie super dogadywalismy. Zdarza sie, ze jest bardziej dojrzaly niz kilku moich rowiesnikow dla mnie wiek to tylko liczba. To ze ktos jest stary nie czyni go medrcem i odwrotnie.

Tez uważam, że jest to taki lepki temat. Możliwe, że np. seksualnie by kogoś odrzucalo. Ale bagienny aż tak nigdy nie mów nigdy. Mysle, ze zycie mogloby splatac psikusa w formie mlodej kobiety, ktora mentalnie bardzo by Ci odpowiadala. No czy bys w taki uklad wszedl, czy nie to juz wiadomo- kwestia swiadomego wyboru.

Jak 17, to czemu nie 15... przeca wszystko zgodne z prawem...

Nie lubię takich rozważań, bo uważam, że to właśnie kwestia jazdy na krawędzi.
Prawnie od 18 roku życia człowiek jest uznawany za dorosłego i w pełni odpowiedzialnego za siebie.

Nie no ja odpadam. Dla mnie to tak 3-5 lat wstecz maks.
Co prawda mam znajomych, którzy mają partnerki zaraz po klasie maturalnej, ale tutaj to ruletki się zdarzały (niektóre faktycznie ogarnięte, a niektóre to hmmm…)

Wielu z nas ma takich znajomych, bo to zjawisko zyskujące na popularności. Pozostaje pytanie czy te związki to coś więcej niż tylko przygoda.

A ja się będę upierał, że choć taki związek może być fajny, to należy mieć z tyłu głowy fakt, że nie będzie trwały. Zawsze w tego typu rozważaniach przypomina mi się znany przykład pary, która poznała się z uwagi na wspólne zainteresowania sportowe (połączyła ich wspólnie uprawiana dyscyplina). On ~40 lat, ona maturzystka. Dopóki żyli sportem - dogadywali się świetnie. Jak on musiał z tym skończyć z uwagi na wiek - nagle okazało się jak mało jest innych, łączących ich spraw.

Dwoje dorosłych i dojrzałych ludzi z różnicą wieku nawet koło 15 lat, gdzie każdy może być na nieco innym etapie życia i po różnych przejściach związkowych czy odmiennym patrzeniu na świat, łączy zdecydowanie więcej niż nastolatkę i dojrzałego faceta. O odwrotnej sytuacji to już chyba nigdy nie słyszałem( kobieta po 30- stce i nastolatek).

Mentalne różnice dotyczą też rówieśników.

Ech, mało wiary w ludzi macie.

Oczywiście że tak jest. Ale niepowodzenia związków rówieśników, które nie udały się z powodu różnic mentalnych, nie wpadają pod lupę z prozaicznej przyczyny - tu nie ma jasnego kryterium, które może być wyznacznikiem większej czy mniejszej szansy na powodzenie. Różnicę wieku widać od razu, różnic mentalnych nie mamy narysowanych na twarzy - gdybyśmy mieli, pewnie prowadzilibyśmy tu podobne dyskusje pt. "czy związki ludzi z wyrysowanym na twarzy zapóźnieniem mentalnym z osobami dojrzałymi mentalnie mają szanse?".

Wiary w ludzi wszyscy mamy dużo na starcie każdego etapu, czy doświadczenia życiowego, ale potem następuje zderzenie z rzeczywistością...

Ja się całkowicie zgadzam z kolegą wyżej W przypadku rówieśników rzadko kiedy widać tak wyraźne i jednoznaczne sygnały, które się pojawiają odpowiednio wcześniej, żeby od razu się z tego wycofać. Natomiast patrząc na nastolatki i ludzi dorosłych mogę z góry przypuszczać, że związek i sposób jego realizacji jest całkowicie odmienny, na czym innym się ci ludzie skupiają po prostu. Dlaczego? Ano dlatego, że nastoletni ludzie mają zupełnie inne wyobrażenie, czym jest związek. Nie patrząc nawet na potencjalne nieczyste intencje którejkolwiek ze stron, to po prostu raczej na dłuższą metę się nie udaje. Prędzej jakiś krótkotrwały przelotny związek byłby możliwy a nie dozgonna miłość do końca życia. Można to nazwać schematem czy stereotypem, ale jednak analizując większość zjawisk czy przyczyny opieramy się na statystyce. Jeśli spośród 100 par 2 czy 5 będą takimi, gdzie jedno jest nastolatkiem a drugie prawie 2 razy starsze, to nie mogę powiedzieć, że to jest normalne czy powszechne. To, co skłoniło akurat tych ludzi do wspólnego życia i fakt, że im się to życie udaje nie świadczy o tym, że to zjawisko jest częste czy popularne. Można zatem pytać, czy i jak układa się razem tej konkretnej parze, czy z kolei ogólnie takie zjawisko jest częste czy nie.
Do Koleżanek wyżej: czy macie jakiekolwiek swego rodzaju "blokady" czy powiedzmy progi nie do przejścia, które widzicie u facetów, dzięki którym ci nie są dal Was atrakcyjni jako partnerzy? Nawet jak nie do końca potraficie określić dlaczego tak jest czy też wydawać się mogą komuś powierzchowne, ale jednak są na tyle mocne, że dyskwalifikują faceta? Dla mnie takim progiem w tym momencie byłby właśnie nastoletni wiek dziewczyny: jesteśmy z dwóch kompletnie różnych światów i szansa, że mamy ze sobą coś wspólnego jest zwyczajnie nieporównywalnie mniejsza niż w przypadku rówieśniczek, czy przynajmniej osób do tych max 10 lat różnicy.

Właśnie. Otóż w tym rzecz, że o takie zgodności w mojej ocenie jest bardzo trudno przy takiej różnicy wieku, gdzie młodsza osobą jest jeszcze nastolatek. Cały czas mam właśnie to na uwadze Mój świat i jej świat się  zwyczajnie rozmija w wielu aspektach.

O takie historie to dopiero ciężko

Koleżanki się dziwią, dlaczego mamy tak zdecydowane zdanie w tej kwestii, ale tu się w żadnym wypadku nie rozbija o odbiór społeczny czy opinie, ale o realne podstawy to stworzenia trwałego związku dorosłego faceta z nastolatką, których praktycznie nie widzę. Nagle jakaś 17 latka, którą mogę znać przelotnie, mówi mi, że szaleję za mną i chce ze mną być. Nawet, jeżeli miałbym wobec niej całkowicie czyste intencje, to co miałbym powiedzieć na takie deklaracje? Poza tym, zastanawiam się jak często w ogóle dochodzi do takich sytuacji, że tacy ludzie się regularnie widują i mają ze sobą na tyle dużo wspólnego, że mogą się ze sobą czuć dobrze? Poza tym, mówiąc szczerze, to nawet seks z 17 latką uważam za wątpliwy moralnie, bez patrzenia na paragrafy, bo moralność a paragraf to przecież co innego Taka nastolatka jest dla mnie po prostu zbyt dziecięca, niezależnie jak bardzo próbuje się wykreować na starszą..

Panowie, chodzi o to, żeby wyjść poza stereotypy i schematy nie w odniesieniu do wieku partnerów w związku, ale tego, co ludzi łączy. Mnie to trochę bawi, jak czytam co niektóre ograniczone do własnej perspektywy opinie. Nieważne co ktoś by zrobił, ale co robi i jak żyje, np. ja nigdy nie wiązałabym się z zajętym facetem, a to forum pełne jest cichodajek, którym to nie przeszkadza. Albo w życiu nie związałabym się z facetem, który nie potrafi wyjść poza własną perspektywę, bo nigdy by nie było w takim związku perspektywy „nas” :-P

Dla mnie argument wychodzenia poza schematy i stereotypy jest słaby, bowiem może tłumaczyć różne dziwności, nawet te niebędące zgodnie z prawem (bo przecież co nam będzie prawo schematy narzucać, jak się dwoje ludzi ma kochać).
Każdy na to patrzy, jak patrzy.
Poza tym, jak ktoś ma patrzeć inaczej, jak nie ze swojej perspektywy.

Zgadzając się z Luckiem, ja z kolei nie mam zamiaru się powtarzać, że wystarczająco mocną barierą, która mnie zamyka na znajomość z 17 latką jest jej wiek. Tylko tyle i aż tyle, jeśli przyjmiemy, że między nami( z powodu tejże różnicy wieku) istnieje nieporównywalnie większa przepaść niż jakiekolwiek wspólne płaszczyzny porozumienia, choć w sumie tych ostatnich nie ma w ogóle. Tym bardziej jeśli relacja ma się rozwijać, to jaka jest szansa, że zanim nawet bym coś do kogoś poczuł, musiałbym się widywać z taką dziewczynką( nie boję się tego słowa) na tyle często, żeby cokolwiek się zaczęło. Tymczasem w jakich okolicznościach 35 letni facet widuje się regularnie z nastolatką? Może w tym leży klucz, że tacy ludzie po prostu nie mają okazji się w ogóle poznać? Bo są z dwóch różnych światów. Jeśli mam patrzeć inaczej, niż przez swój punkt widzenia, to akurat w tym przypadku dostrzegam u wielu osób bardzo podobne podejście. Rozumiem natomiast, że jest pewna grupa osób, których mogą takie różnice pociągać i się oboje kochają, ale jeśli nie jest to na tyle powszechne zjawisko, oznacza też to, że stoją za tym konkretne powody.

Patrząc po wielokrotnie przytaczanych w różnych sytuacjach przypadków, kiedy kobiety mniej lub bardziej wprost komunikują swoje oczekiwania czy kryteria wyboru partnera, przestałem się im dziwić i nie podchodzę do tego tak skrajnie, jak kiedyś. Ot, ktoś ma takie czy inne wymagania, niech pozostanie sobą i nie próbuje ich na siłę zmieniać, jeśli się z tym źle czuje. Tym bardziej, jeśli nawet spróbuje, ale po czasie przekona się, że nie da rady pewnych rzeczy przeskoczyć

Właśnie, z pewnymi ludźmi porozumienia się nie złapie, choćbym nie wiem jak bardzo się starał. Nie złapie porozumienia z fanką motoryzacji, głośnych imprez czy regularnych wyjazdów na koncerty albo z osobą palącą. Nie złapię porozumienia również z nastolatką, bo wiem, że za dużo nas dzieli a poza tym, aby się dobrze wzajemnie poznać, mam w tym momencie zdecydowanie mniejsze szanse na spotkanie kogoś w tym wieku, bo się nie obracam w takim towarzystwie. Tyle rzeczy może nas łączyć, ale jeśli się znajdzie coś istotnego, co nas dzieli i my tego nie potrafimy zaakceptować, to czy mam sobie na siłę udowadniać, że jednak jest inaczej? Nie mogę ślepo wierzyć w to, że kogoś połączyło cudowne uczucie, kiedy dzieli ich taka różnica wieku, jak w tym konkretnym przypadku. Prędzej, jeśli ktoś mi dopiero opowie bliżej, jak się to rozwijało i co ich połączyło, serdecznie im pogratuluję, ale nie sprawi to, że się sam otworzę na takie znajomości. Wcześniej ktoś wspominał, że zna takie pary - Ok, fajnie, że im się udało, tylko dlaczego ktoś mi ma wmawiać, że ma w głowie bariery, jeśli nie czuję się komfortowo z myślą o związku z 17 letnią uczennicą? W takim razie, niech wszystkie bariery znikną, również niech każdy zrewiduje swoje indywidualne potrzeby, wymagania i oczekiwania, skoro niby one siedzą mu "tylko w głowie".

Mówią, że mało jest niemożliwych rzeczy, ale jak świat światem, ludzie dla miłości robili wiele Taki związek młodego faceta i starszej kobiety byłby słabo społecznie akceptowalny, choć nie zdziwiłbym się gdyby coś takiego miało miejsce, choćby na krótko. Związki z połączenia osób z dwóch różnych kultur to akurat spotyka się chyba nie tak rzadko, pytanie czy coś takiego przetrwa dłużej.
Ja cały czas odnoszę się do przedziału wiekowego z tematu wątku, bo sama różnica 10 lat to może jeszcze nie jest gigantyczna, choć wyraźna, ale tez przecież się to z czasem zaciera. O ile młodsza osoba jest co najmniej w wieku studenckim, tzn skończy szkołę i jakoś obierze swój kierunek, to szczerze nie widzę przeszkód. Mam akurat taką znajomą, która aktualnie studiuje na 3 roku( zatem 22 lata, przynajmniej rocznikowo) i akurat mamy kilka wspólnych tematów. Gdyby nie odległość jakiś 700 km(gdzieś między Trójmiastem a Helem ), to kto wie .. Być może właśnie bym spróbował, pomimo tej różnicy, ale dlatego, że coś nas tam łączy. Tutaj mamy jednak różnicę, ilu, 15 lat, więc dwukrotna różnica! Przy tym młodsza osoba, to niepełnoletnia dziewczyna, ucząca się w szkole. No kurcze, mam kuzynkę od siebie o 16 lat młodszą i nie wyobrażam sobie tego, nawet tytułowego romantycznego związku. Może też gra rolę kwestia tego specyficznego pokolenia, gdzie dzisiejsi nastolatkowie spędzają czas zupełnie inaczej, niż my. W każdym razie kierując się rachunkiem prawdopodobieństwa, istnieje bardzo mała szansa, że spotkam w miarę ogarniętą 17-latkę, z którą łatwo mi się będzie dogadać, co nie jest oczywiście jej winą, bo raczej zachowanie "typowe" dla tego wieku nie powinno dziwić. Poza tym, siłą rzeczy ktoś w moim wieku po prostu nie będzie szukał aktywnie partnerek w tym przedziale wiekowym, jeśli nie ma z nimi  żadnego kontaktu, poprzez np młodsze rodzeństwo. Prędzej zainteresuje się +/- swoim rówieśnikiem. Natomiast jeśli dwoje ludzi o takiej różnicy wieku decyduje się być razem i np byliby to moi znajomi to będę im kibicował serdecznie, jeśli nikogo nie krzywdzą, co nie zmieni moich osobistych preferencji. Nie widzę sprzeczności miedzy tym, że ktoś taki związek chce stworzyć a tym, że sam raczej nie zamierzam się w to angażować.

Każdy związek może się rozpaść, każdy może wywinąć drugiej stronie numer - to jest oczywiste

Statystyka jest po to, żeby odzwierciedlać trend danego zjawiska. Skoro jest większość facetów, którzy nie biorą sobie nastolatki do stałych związków, coś musi być na rzeczy. Można drążyć dalej, czy to brak chęci ze strony dziewczyny, bo istotnie może sobie schrzanić życie - zwykle po ukończeniu szkoły młodym ludziom jeszcze dzisiaj na czymś zależy, oprócz  zajmowania się dziećmi. Czy tez ze strony faceta, który rzeczywiście czuje ogromną mentalną różnicę między nim a dziewczyną. Szansa, że znajdzie swoją bratnią duszę w nastolatce jest po prostu znikoma.
Jak faceta ciągnie do młodych jedynie w wiadomym celu, to już sam powinien dobrze wiedzieć w co się pakuje..

Piszę w wątku,  bo mnie zaciekawił a raczej żadnego drugiego dna w mojej wypowiedzi nie było. To, że nic nie jest dane na wieczność wiadomo nie od dzisiaj.
Specjalnie nie wnikam w sytuacje, kiedy jakiś koleś po 30-stce chce się zabawić z młoda nastolatką czy w ogóle facet wiąże się z taką młodą żeby przeżyć przygodę. Skupiam się nad motywami, które skłaniają WOLNEGO i DOROSŁEGO faceta do stworzenia trwałego związku z nastolatką. Nawet jeśli z początku to jest tylko fascynacja czy przygoda, to jaka jest szansa, że przerodzi się to w coś poważniejszego?