Czy kobiecie wypada zrobić pierwszy krok? - Netkobiety.pl

Jak więc nie bawić się w chowanego? Co Ty byś zrobiła Wielokropku, jako dorosła osoba?

U mnie wcześniej było już tak, że ja byłam zraniona w tej relacji, ale wybaczałam. Rozumiałam skąd wzięło się tamto zachowanie.

Będąc dorosłym wyjaśniam sprawę, mówię, że jest dla mnie ważną osobą, chcę by nasze kontakty były jak dawniej i... czekam na reakcję. Nie namawiam, nie zmuszam, nie narzucam się.
Tak, jak napisała CCCatch, do tanga trzeba dwojga.

Z pewnością nie da się każdej znajomości naprawić, tak aby wrócić do sytuacji wcześniejszej. Jak wcześniej zostało zauważone, sam fakt, czy ktoś nam wybaczy, zależy od wagi problemu i naszej reakcji. Tutaj i tak sporo czasu upłynęło i facet po samym długim okresie czasu mógł się zniechęcić. Słowa wypowiedziane w emocjach to jedno, ale refleksja jaka powinna przyjść to już co innego. Zatem pierwszy krok na ewentualne odnowienie znajomości to wyjaśnienie sprawy i nieporozumień.

A tak na prawdę dlaczego zmieniłaś zdanie?

Uptade:
Wciąż chłodno i z dystansem, na moje tłumaczenie że nie było moją intencją brak chęci spotkania w odpowiedzi dostałam znów 'rozumiem '.

Zastanawiam się czy dalej ciągnąć temat i spytać o ostateczną decyzję czy dać sobie spokój i nie narażać się na olanie a potem niesmak.

Wielokropek - znów odzywa się mój lęk przed odrzuceniem, a Ty znów masz rację. Domyślam się, że on pierwszy nic nie zaproponuje, albo czeka na mój krok albo po prostu postępuje podobnie jak ja wcześniej wobec niego, może bawi go moje pisanie, tego nie wiem, ale chyba jednak spróbuję. Cóż, do odważnych świat należy

Wiem, to brzmi fatalnie, ale znasz też mój wątek o nieufności - ja wobec każdej poznanej osoby mam takie przypuszczenia i wiem, że to chore. To też nie jest tak, że ja chcę tym kogoś obrazić, po prostu mój dystans jest tak duży, że wolę zakładać, iż ktoś nie jest w stosunku do mnie fair już zaufać i się zrazić. Zresztą tak już się zdarzało i teraz są efekty...

A co mi się stanie? Na pewno mnie to dotknie a jakiś sposób, niekoniecznie w taki 'jak on śmiał mi odmówić' - po prostu będzie mi przykro i znów poczuje się odrzucona mimo przyznania się do błędu i przeprosin ale wiadomo, nikogo nie można do niczego zmusić...

Nie rozumiem do końca, o co chodzi z tym winem i co strasznego się stało, ale chciałabym nawiązać do tego, co powyżej zacytowałam.
Otóż - odnoszę wrażenie, że w Twoim mniemaniu, skoro do niego napisałaś i go przeprosiłaś, to on powinien skakać z radości i w mig rzucić się przed Tobą na kolana z propozycją spotkania. No nie, to tak nie działa. Ja bym sprawę zostawiła. Niech on się z tą sytuacją "prześpi". Może za jakiś czas się odezwie, może wcale. Jak dobrze kojarzę, to widujecie się czasem? Może od zwykłego "cześć! - "cześć!" rozwinie się jakaś rozmowa? Chyba chciałabyś za dużo na raz i wszystko od razu A on ma też swoje sprawy, jest długi weekend, to może nawet nie myśli teraz o tych SMSach.

Ja wprost siebie samą nienawidzę za własne postępowanie, kiedy w porywie złości zranię kogoś, kogo lubię.

Tak jak bym chciała zawłaszczyć sobie kogoś tylko dla siebie, a przecież każdy człowiek ma prawo czuć, myśleć jak chce.
Jeśli czasem nie spełni moich oczekiwań(Boże, kim jestem by oczekiwać!?), złoszczę się i mówię głupie rzeczy. Takie które bolą.

W moim przypadku jak sądzę jest już za późno, bo brzydko potraktowałam człowieka na poziomie, wrażliwego. Zachowałam się jak kat.
Nie odbiera telefonu. Napisałam wiadomość z przeprosinami, z zapewnieniem że jest ważnym człowiekiem w moim życiu.
Smutne to, ale wina jest wyłącznie moja.

Po dwóch tygodniach zastanawiania się możesz sobie darować. Dwa tygodnie, zamiast załatwić to jak dorosły człowiek, drapiesz się po tyłku co by tu zrobić i oczekujesz że ktoś to weźmie za dobrą monetę?
Jeśli facet ma bodaj nędzne wydmuszki, to pogna cię jak psa. Takie rzeczy załatwia się po tym jak ochloniesz. Jeden, dwa, maksymalnie kilka dni. Ty deliberujesz tu na forum dwa tygodnie.
Odpuść sobie i się przed chłopakiem nie ośmieszaj.

Autorko, musisz przepracować, może  z pomocą psychologa ten swój chorobliwy lęk przed odrzuceniem czy nawet odmową zwykłego spotkania. Nie stanie się to od razu, ale stopniowo może przynieść
jakieś rezultaty. Do tego przestać się dziwić, że ktoś się od nas odwraca, kiedy mu się zrobi przykrość.

Cześć,
jeśli ktoś tu jeszcze zagląda i interesuje go wątek - zaprosiłam go na piwo. Zgodził się i zaproponował jutrzejszy dzień. Problem w tym, że nawet nie daje znać gdzie i o której... Czuję się upokorzona. Przeprosiłam, wyciągnęłam rękę, zaprosiłam na piwo i pokazałam, że mi zależy. A ta jego propozycja, by zobaczyć się jutro to chyba tylko dla śmiechu. Oto dlaczego nie ufam i nie zaufam ludziom. Będę siedzieć i czekać jak głupia na odzew z jego strony i się nie doczekam zapewne.

Nie. Ja wyszłam z propozycją, na pytanie 'kiedy?' odparlam, że kiedy on chce. Zaproponował wtorek, ja i tak dużo zrobiłam wychodząc z tym. Możliwe że jemu wcale nie zależy więc mam się jeszcze narzucać i wypytywac?

Na szczęście, chociaż nie wiem czemu to napisałaś...

Co byś zrobiła na moim miejscu? I tak, nie ufam ale uważam, że naprawdę zrobiłam sporo żeby naprawić tą relację i jestem nawet trochę dumna, że się na to odważyłam.

Mogło to zabrzmiec nieskromnie, ale ja uważam że dużo. Przyznaję - może to wynikać też z tego że zwykle to o mnie ktoś 'zabiegał', ja często bywał bierna (ale nie próżna). Może tu tkwi kolejny problem?
Ja też nie będę uciekać od odpowiedzialności że źle zrobiłam i zwlekałam z tym tak długo, ale obawiam się że jeśli jeszcze będę pisać, to już może być odebrane jako desperacja i narzucanie się.

Autorko, z całym szacunkiem, ale już kompletnie odleciałaś...

Nie mam bladego pojęcia, gdzie Ty widzisz upokorzenie z jego strony, ale jeszcze nie spotkałem się nikim, kto by tego rodzaju wiadomość  w ten sposób potraktował.

Ochłoń i przyjrzyj się FAKTOM: wiadomość tutaj umieściłaś przed jakąś godziną, czyli samo zaproszenie musiało być i tak wcześniej. Plan jest na JUTRO. Nie wiem, jak inni, ale ja przynajmniej nigdy nie jestem w stanie powiedzieć dokładnie o której godzinie jestem w stanie się spotkać, nawet następnego dnia, jeśli mam sam coś ważnego do roboty tegoż dnia. Nie wspominając o miejscu, które się ustala czasami na kilka godzin przed spotkaniem, albo w momencie spotkania. Zatem zwykle grunt to ustalić dzień, czasami zresztą zdarza się, żę plany się zmieniają,bo jednak ludzie się jeszcze  czymś w życiu zajmują i różne są koleje losu.
Naprawdę więcej luzu i dystansu, a do tego, jeśli to Ty go zaprosiłaś, to pewnie( co jest normalne) on oczekuje z Twojej strony ruchu w kwestii miejsca i godziny. Pomyśl, skoro To Twoja inicjatywa to jakim cudem on ma być decyzyjnym w tej sprawie? Szczególnie, jeśli bierzesz pod uwagę, że nie jest to luźne spotkanie dawno nie widzianych znajomych, ale niejako spotkanie w ramach przeprosin/wdzięczności za daną szansę?

twojego ego jest gdzieś na wysokości ISS.

Bardzo dobrze powiedziane

Macie rację, z przewrażliwienia mi się przegięło. Mimo wszystko zrobiłam kolejny krok, a co będzie to będzie

Jak było? Świetnie spędzone 7 godzin razem...wesoło i bardzo miło, w sumie jakby nic się wcześniej nie stało. Kilka spraw wyjaśnilismy i jest ok.

Inicjatywa z mojej strony zakończyła się pozytywnie, ale jeśli coś ma się zadziac, to czas na jego ruch - chociaż obawiam się że może tak się nie stać (przykre przeczucie i brak wiary)

Na nic więcej się nie umówiliśmy, chociaż gdzieś w rozmowie z jego ust padło stwierdzenie 'następnym razem'...

mam przeczucie, że to "następnym razem" zaowocuje kolejnymi 4 stronami rozkmin...

CCCatch,
nie napisałam nic o żałowaniu tego, co było.
Napisałam zupełnie coś innego i nie tylko o Tobie.

Jeśli wcześniej było coś na rzeczy, to się odezwie, jak nie to nie ma nad czym się zastanawiać. Ale jak sama widzisz, to nie ma potrzeby traktować facetów jak osobny gatunek i grać w gry pt. czyja kolej i czy wypada. Jak zobaczysz że to ty go kilka razy zaprosisz, a on przyjdzie z musu, to szkoda pradu bo nic z tego nie będzie. Jak równowaga będzie w miarę zachowana, lub jeśli to ty jesteś aktywniejsza stroną, ale on ochoczo przystaje na spotkania, to nie ma co patrzeć czyja kolej w tej chwili.

A ja, choć we wczorajszej sytuacji ręce mi opadły, to tak w ogólnym zarysie rozumiem CCCatch. Tu nie chodzi o wyliczanie, kto ile razy zaprosił i czyja teraz kolej. Chodzi o zwyczajne poczucie, że ta druga strona też chce kontaktu, też jej zależy i też wychodzi z inicjatywą. Dla dziewczyny to takie miłe i wyjątkowe, gdy chłopak ją gdzieś zaprosi, chce się spotkać

To są dopiero początki bliższej znajomości, więc rozumiem stresik CCCatch. Myślę, że jak będzie większa zażyłość między nimi, to przestanie się zastanawiać, czy pasuje jej zadzwonić albo napisać SMS, bo to będzie naturalne, jak między dwojgiem bliskich sobie osób A teraz nawet nie wie, na ile chłopak ją lubi i czy chce rozwijania relacji, więc się nie dziwię, że podchodzi do sprawy ostrożnie, żeby się nie narzucać. Tylko chodzi o to, żeby nie popadać z jednej skrajności w drugą skrajność

Drogi bagienni_k, ależ ja nigdzie nie napisałam wyraźnie, do jakiej relacji dążę, więc to tylko Twoje domysły oczywiście niewykluczone jest, że masz rację. Jeśli tak będzie - trudno, aczkolwiek nie wiem czy będąc facetem chciałoby mi się spędzić 7 godzin ze "zwykłą" koleżanką i w dodatku zahaczać o dość prywatne tematy.

umajona - jak dla mnie nic dodać nic ująć.

Nie wiem, o czym tam gadaliście i czy w dodatku on jest z kimś związany, ale może akurat właśnie lubi sobie tak z koleżankami pogadać długo? Kto go wie? Jeśli nawet ma wobec Ciebie jakieś plany, to pewnie prędko się nie otworzy z uwagi na ten może i drobny, ale uraz, jaki go spotkał, będzie teraz dużo ostrożniejszy.

Pozwolę sobie reaktywować wątek i podziękować wszystkim, którzy popchnęli mnie do podjęcia tej decyzji - jak się okazało, ze skutkiem przerastającym moje najśmielsze oczekiwania... i oby tak zostało, tego mi życzcie

Do niczego nie musiałam go przekonywać

A ja z całego serca dziękuję! :* oby tylko to było coś prawdziwego, a nie kolejna zabawa.....