Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

To wszystko co się dzieje i będzie się działo to jest proces...czysta psychologia i fizjologia. Pewnych etapów po prostu nie da się przejść i być ponad tym...choćby nie wiadomo jak bardzo było to szlachetne i na swój sposób właściwe. Najtrudniejsze zdarzenia, a w szczególności zdrada, strata czy trauma mają swoje uwarunkowania i etapy. Najpierw szok i niedowierzanie, walka, faza pozornego przystosowania się do tego co się dzieje i na końcu konstruktywne funkcjonowanie w nowej rzeczywistości. To wszystko po prostu trzeba przejść. Żadnego etapu nie powinno się pomijać, bo może się tak zadziać, że będziesz musiała wrócić i go przepracować. Choć oczywiście w tym wszystkim w miarę możliwości należy pamiętać, aby się w tym bólu całkiem nie zatracić i zwyczajnie choćby takimi zwykłymi codziennymi przyjemnościami, rozmową czy jakąś formą aktywności choć na moment poprawić swój stan. Dobre rady zawsze w cenie, ale muszą być dopasowane człowieka i etapu na którym się znajduje. Autorkę czeka teraz bardzo trudny czas, ale to nie będzie trwać wiecznie, w końcu się skończy, a wtedy może to zabrzmi banalnie dla Ciebie też słońce zaświeci wysoko :-)

Dziękuję za Wasze wypowiedzi. Ja również myślę, że każdy z nas kreuje swoje życie, dokonuje wyborów - i one go jednak jakoś definiują. Więc jesli moj mąż wybrał rok kłamstw, beztrosko bzykał się przez tydzień z kochanką jak ja i dzieci w trojkę sami spędzalismy długi weekend - to TAK, mam proawo go ocenić jako człowieka. Prawo do błędu? Dałam mu, rok temu. Jak zawiódł moje zaufanie po raz pierwszy. Ale nie skorzystał z możliwosći odkupienia winy, wynagrodzenia krzywdy. Krzywdził dalej - mnie i dzieci. Więc dlaczego nie miałabym prawa go oceniać? Zachował się po prostu podle. Jego dobro i jejgo przyjemność, jego ego-głaski były wyżej niż własna rodzina. Do tego, zebyscie mieli juz całość oglądu sytuacji - 3 dni przed jego "samotnym" (haha) wyjazdem w góry przyszły wyniki badań jego rodzonego i jedynego brata (nowotwór złośliwy, stopień IV). Wyniki były druzgocące. W ciągu miesiąca guzy rozrosły się tak, że nadziei już nie ma. To był wyrok, brat ma 40 lat....Zapytałam wtedy mojego jm czy w tej sytuacji nadal jedzie w te góry, bo może lepiej żeby teraz pobył z bratem i rodzicami. Prawda jest taka, że jego brat może już teraz umrzeć w każdej chwili. Mój jm powiedział, że owszem jedzie, bo "potrzebuje pochodzić". W czasie tego tygodnia jak bzykał się z Dżesiką po hotelach - jego mama nie spała każdej nocy, płakała, ja ją pocieszałam (bo byłam wtedy z dziećmi u teściów akurat), a jego brat i rodzina mierzył się z okrutną prawdą - że zostały mui tygodnie życia. Mój mąż w tym czasie zamiast wesprzeć swoją rodzinę - wybrał seks z Dżesiką. Czy to nie mówi o nim czegoś jako o człowieku? Myślę, że ta jego postawa mi w dużej mierze pomogła. Bo jak uświadomiłam sobie kim jest - patrzę już na niego bez sentymentu, bez miłości, bez wiary. Bo to nie jest dobry człowiek. I tak Magdaleno - nasze czyny mówią o nas dużo i świadczą o tym, jakimi ludźmi jesteśmy. Dlatego daję sobie pełne prawo oceniać mojego męża jako złego, słabego i zdemoralizowanego człowieka. Bo taki jest dziś.

I to jest właśnie coś, co sobie uświadomiłam i mnie przeraziło. Nigdy nie widziałam jego okrucieństwa, ba - myslalam, ze jest dobrym człowiekiem:) Czy zawsze był taki niefajny tylko nie było okazji (albo np tylko w pracy taki był?) czy zmienił się dopiero jakiś czas temu...? Zresztą to chyba już nie ma znaczenia, bo ja z nim nie wiąże już absolutnie żadnych planów. Niech sobie pływają oboje w swojej krainie pustych przyjemności. Prędzej czy później siebie również zawiodą - bo oboje nie umieją tworzyć głębszych więzi, ani ona ani on. Oboje są pozbawiieni zasad, empatii. WIęc jak kasa się przestanie zgadzać albo wspolne życie nie bedzie juz takie "fun" to przeskoczą na kolejne gałęzie. Ale to już nie moj problem.

Mój mąż zawsze o sobie mówił, że ma chyba Aspergera. Zawsze mówił, że ma przytępione odczuwanie uczuć. Ja miałam całą feerię emocji, a on wszystko takie...wyważone. Nigdy zachwytu, nigdy spontaniczności. Moja mama mówiła o nim, że jest robotem...I tak sobie myślę właśnie, że chyba on miał dużo wyuczone, nie CZUŁ tego. Ale ja i tak uważałam, że jest dobry, że taki trochę dziwny, trochę wycofany, ale MÓJ. I że mnie nigdy nie skrzywdzi.
Nastepnym razem wiem, że trzeba patrzeć na te czerwone flagi i ważne, by facet miał priorytety gdzie powinien mieć.
Dziś tego nie czuję jeszcze, ale myślę, że moje życie będzie dużo lepsze bez jego dwulicowości.

MÓJ....
Teraz w koncu trzeba bedzie wziac odpowiedzialnosc i zbudowac SWOJE od podstaw .
Bez iluzji, swiadomie.

Tobie sie wydawalo, ze gra w tej samej druzynie i na wiele rzeczy przymykalas oko, co coraz bardziej uwidacznia sie w twoich wpisach.

On taki byl, ale tobie do czegos ta iluzja byla potrzebna latami. Warto skupic sie na tym, co sobie ta iluzja kupowalas.

Tu sobie odpowiedzialas. Te wartosci.

Autorko, myślę, że najlepszym rozwiązaniem byłoby wyprowadzić się z domu, lub poprosić o to męża. Teraz. Sytuacja, w której kotłujecie się na wspólnych metrach kwadratowych jest destrukcyjna dla Ciebie i dzieci. Nie próbuj już niczego mu tłumaczyć, ani udowadniać. Nie epatuj bólem, nienawiścią równocześnie sypiając pod jednym dachem, bo dla niego to postawa wszy skaczącej na uwięzi. Im więcej pokażesz mu opanowania i zdecydowania, tym bardziej będzie tracił rezon i grunt pod nogami. Twój szał go tylko napędza i mocniej wciska w miłostkę.

W całej tej historii, ogromne rozgoryczenie i żal Pain, może też wynikać z szoku, jaki doznała, kiedy facet ujawnił tak naprawdę swoją drugą  twarz. Jego alter ego, którego pewnie Autorka się zupełnie nie spodziewała.
Dlatego tym bardziej takie doświadczenie wymaga czasu, aby go "przetrawić" i stanąć na nogi.

Czy plan Pain nazwałabym zemsta? Nie sądzę. Ona nie zamierza dać się okrasc, bo jeszcze tego by brakowało, żeby sobie i dzieciom miała utrudniać i pogarszać jakość życia, a temu facetowi ułatwiać.
A to że jest to dopiero początek cierpienia. Może tak być, ale całkiem możliwa jest też taka opcja, że Pain szybko wyzdrowieje i zacznie fajne nowe życie w pięknym mieszkaniu oraz będąc zabezpieczona finansowo. Każdy dzień będzie przecież toczył się swoim rytmem i niekoniecznie pain non stop będzie rozmyślała o byłym mężu. Gdyby miało stać się odwortnie byłaby to wielka szkoda, bo naprawdę ona nie ma za kim płakać. Przecież to co on zrobił i jak zaprezentował się na koniec nie świadczą dobrze o tym człowieku.
Zupełnie inaczej jest, gdy traci się porządnego człowieka, bo np on umiera, wtedy rozpacz może trwać przez wiele lat albo do końca życia.
Inaczej jednak rzecz wygląda, gdy traci się lowelasa, któremu odbiła palma, bo za dużo zarobił i za wysoko zaszedł w hierarchii społecznej. No faceta, któremu sodowa uderzyła do głowy, czyli pospolitego pustaka i tyle. Kiedyś był to facet do życia, sensowny, ale niestety pieniądze go zepsuły. Potem przyszły baby, które tylko czekają na okazję i popłynął. Człowiek bez charakteru i zasad moralnych. Za takim kimś rozsądna kobieta raczej nie tęskni. Co b najwyżej zatęskni ona za tymi latami ich małżeństwa, gdy jeszcze żyli zgodnie, razem wszystkiego się dorabiali, no budowali rodzinę, bo przecież ich dzieci urodziły się z miłości.
Pain, zobaczysz jak szybko odzyskasz chec do życia, bo będziesz panią własnego losu. Bardzo cię lubię i chciałabym, żeby wszystko ułożyło się po twojej myśli.

Przeczytałam prawie wszystkie posty i nawet trochę mi ulżyło, że te emocje mam już za sobą.
Moja historia trochę podobna, mimo, że przez pandemię nadal się nie rozwiodłam bo pierwsza rozprawa była ustalona w pierwszy dzień kiedy ogłosili pandemię to i tak emocjonalnie czuję, że mam to już za sobą. I chociaż wiem, że rozwód będzie z tych trudniejszych- bo z orzekaniem o winie to mieszkanie od roku bez niego, jego kłamstw  i zastanawiania się czy wróci na noc i czy faktycznie jest w pracy mam już za sobą. Początki mieszkania samej nie są łatwe bo okazuje się, że ogarnąć 2 dzieci nie jest tak latwo ale jak się chce to się da. Planowanie wakacji też już nie jest wspólne i samej trzeba kosić trawę w ogrodzie i ogarniać rzeczy których się nigdy nie robiło. Na początku to przeraża, jest bezsilność ale z każdym dniem jest lepiej jak okazuje się, że jednak sama sobie radzisz. Nie będzie Ci lekko i tych huśtawek będzie caly wachlarz ale to minie. Ja przeszłam żałobę nad tym związkiem, pogodziłam się, że nie będę mieć już pełnej rodziny i to mi pomogło. Jest to smutne bo po to przecież wchodzimy w związek małżeński, z nadzieją, że to będzie na zawsze ale często nie jest na zawsze. Poznaje w ostatnim czasie różnych mężczyzn i to zupełnie przypadkowo, nawet na autostradzie ostatnio jakiś jechal za mną i zjechał na tę samą stację benzynową i zagadał o numer ale jeszcze nie jestem gotowa na to żeby z kimkolwiek pójść choćby na kawę ale ten moment pewnie też kiedyś przyjdzie.iNie załamuj się, masz zdrowe dzieci, Ty też jesteś zdrowa. Jeszcze wiele dobrego przed Tobą. Uwierz mi.

Im bardziej dostrzeżesz, z kim miałaś do czynienia czy też szybciej zapomnisz o tych przyjemnych momentach, tym szybciej staniesz na nogi

aurora Pomijając powagę sytuacji i krzywdę Autorki, to Twoje komentarze rozwalają na łopatki Oczywiście w sensie pozytywnym

Dziękuję Wam za odpowiedzi. Czytam, przezywam. Dziś cały dzień spędzam sama, mój jm pojechał na "swój" tydzień z dziećmi do swoich rodziców. Uczę się być sama, na razie jakoś idzie. Byłam na obiedzie w knajpce indyjskiej, potem poszłam do parku poczytać książkę. Jakaś babcia mnie zagadała i wdałam się w rozmowę o życiu. I co? Jej mąż w wieku 74 lat ma kochankę...Nie wiem, czemu ja idę do parku z książką i muszę znowu i zdrajcach słuchać. Ale miła kobieta, powiedziała że nie ma z kim pogadać i dziękuje mi, że jej wysłuchałam. Potem wróciłam do domu, zdrzemnelam się (organizm mnie windykuje za tygodnie stresu), a potem wsiadłam na rower i pojeździłam 2 godzinki. Aż mnie pupa rozbolała:) I jakoś mi się miło zrobiło jak kilku facetów się do mnie uśmiechało jak tak se z rozwianym włosem smigalam na rowerku.
Nie chcę na razie się ze znajomymi spotykać, bo nie chce o rozwodzie mówić zanim dzieci się dowiedzą. A za bardzo nie mam głowy by gadać o pierdolach. Tylko moja mama i dwie przyjaciółki wiedzą wszystko.
Zdecydowanie zajmuję się teraz sobą. Ale boli, boli. W mieszkaniu znalazłam paragon sprzed tyg z kwiaciarni - mój mąż kupił jej kwiaty po powrocie z gór...Wczoraj też się z nią widział...No nic. Lepiej mi jak go nie widzę, nie słyszę. Po prostu chciałabym żeby się usunął mi z oczu. Najlepiej zniknął z życia. Nie wyprowadzi się na razie bo do rozwodu chyba chce udawać że nie porzucił rodziny. Poza tym to jego mieszkanie sprzed ślubu...No nic. Realizuję plan. Ale proces jest ciężki...
A co do niej. Mój mąż jest w amoku. Widzę to w jego oczach, w jego podejściu do mnie. Obcy koleś.  Wczoraj wpadł na pomysł że to ja zmusilam go do ślubu i robiłam mu awantury...A ja pamiętam, że po prostu po 3 latach wspólnego mieszkania zadałam mu pytanie czy on chce coś poważniej, bo ja tak. I wałkowaliśmy temat. po prostu wiedziałam, że nie chce już zawieszenia. Książę nie mógł się zdecydować więc nagrałam już kumpla do przeprowadzki i miałam się wyprowadzać, a wtedy mój jm się obudził i przyleciał z pierścionkiem. Więc ja tu zmuszania nie widzę...Boże, co on teraz wymyśla. Ze ja go pod pantofel wzięłam i dlatego nie był szczęśliwy. A głównie go w domu nie było, chodził na imprezy, jeździł na żagle, chodził na wieczory gier z kumplami. Mi to już ręce opadają jak słyszę co on wymyśla. No jakby go ktoś łomem w łeb walnął i gada już takie bzdury...Serio mógłby już sobie dać spokoj. Zakochał się, rozwalił dla nowej miłości rodzinę - ok, zdarza się. Ale niech po prostu z godnością już zakończy to.
Co do niej - moim zdaniem mój jm jest dla niej plasterkiem po stracie narzeczonego. Bo narzeczony ją kopnął w dupę jak wysłałam mu wszystkie dowody zdrady - to się wszystko czasowo układa w całość teraz. Myślę, że ona chciała się pobawić na boku jak miała kryzys w związku ale docelowo chciała być z tym narzeczonym. A jak się rypnelo wszystko to z braku laku wzięła się za zabujanego w niej mojego jm. Bo ona musi ciągle mieć potwierdzenie siebie w oczach facetów. Zresztą nawet taka ma opinię w firmie - że wdzięczy się do wszystkich facetów. No nic. Mój jm wybrał co wybrał.
Jak teraz na to patrzę to myślę, że dla mnie lepiej. On nigdy nie był do końca moim typem faceta...Zawsze ponury, poważny, zero spontaniczności, z małym poczuciem humoru. Snuł się za mną i dziecmi jak jakiś zmuszony, zero radości w nim było. Nigdy się niczym nie zachwycał, nigdy np spontanicznie mnie nie złapał i nie podniósł do góry etc...Taki smutasa w sumie. Ale przez to że kochałam go - jakoś to spychałam. A teraz tak sobie myślę, że za jakiś czas moje życie będzie fajniejsze. Może będę miała jakiegoś przyjaciela z benefitami:) z którym się będę mogła pośmiać, który coś spontanicznie zrobi, rozśmieszy mnie...Zaproponuje coś, wyjdzie z inicjatywą.
Myślę, że jak te chmury burzowe się przewala to może kiedyś w moim życiu będzie po prostu fajny facet. Tak jak patrzę na mojego jm, nawet już nie w kontekście zdrad i kłamstw - to szału nie bylo...Klapki mi spadły.
No i niedyskretne pytanie. Obiecałam siebie, że rok po rozwodzie chce być sama. Co oznacza pewnie że 2 lata bez...seksu. Jak sobie radziliscie? Przepraszam za bezpośredniość, ale akurat ja lubię i ta sfera jest dla mnie ważna, jakiś temperament mam i jak sobie pomyślę, że dwa lata tylko tak...wiecie...A jak sobie dziś łażę sama i widzę fajnych facetów to aż mnie korci, żeby mieć takiego wiecie, kolegę tylko to tego...Oczywiście po rozwodzie. Mam nadzieję, że nie jawie Wam się jako jakaś pusta rozwiązła panna, bo najfajniejszy seks jest z kimś kogo się kocha. Ale co zrobić w tych okresach przejściowych...?

Witaj PainIsFinite, czytam Twój wątek od początku, lecz do tej pory nie udzielałam się. Otrzymujesz tutaj mnóstwo wsparcia i dobrych rad, ja natomiast chciałabym spytać, czy nie możesz już teraz wyprowadzić się z dziećmi do tego nowego mieszkania, postawić jm przed faktem dokonanym? Dopiero później załatwiać formalności?
Wielokrotnie powtarzasz, że męczy Cię wspólne mieszkanie z nim i trudno się temu dziwić. Wyprowadzając się odetchnęłabyś, nie musiałabyś też wysłuchiwać jego opowieści o tym, jak bardzo był nieszczęśliwy w Waszym małżeństwie. Zastanawiam się, czy są to jego monologi, czy mimo wszystko dajesz się wciągać w te rozmowy? Jeśli tak, to chyba niepotrzebnie, bo tylko ułatwiasz mu tym pozbywanie się wyrzutów sumienia i utwierdzanie w przekonaniu, że to co robi jest jak najbardziej ok.

Niestety mieszkanie jeszcze nie jest gotowe. Robię co mogę, żeby przyspieszyć proces. Teraz juz stolarz zaczyna wszystko zwozić. Ale jezszcze troche czasu jest...Na razie ja sie z jm mijam w sumie bo on tydzien ma dzieci u swoich rodzicow, potem jak jest"mój" tydzien to ja z moją mama itd

@HH
Moze masz rację. Tak, mi bylo z nim dobrze. Uważałam nasze małzeństwo za udane. To, jak oceniam je teraz jest już "skażone" tymi wydarzeniami i ja również TERAZ inaczej zaczynam patrzeć na męża. Moze to tylko jakis mechanizm obronny, żeby mniej cierpieć...? Nie wiem.
Masz jednak rację - nie bede teraz pisac jaki to on potworny byl bo tak go nie odbieralam w trakcie małżeństwa i tak nie czułam. DOPIERO TERAZ tak na niego patrzę. A czy on byl taki bo byl ze mna nieszczesliwy? No nie wyglądał na nieszczesliwego:) Chciał ze mną do niedawna nawet trzecie dziecko, to ja nie chciałam...
Ale masz rację, to droga donikąd. Teraz patrzę na niego jak człowieka bez żadnych zalet, kieruje mną ból i krzywda - dlatego pewnie ta ocena też nie jest obiektywna.

Myślę, że Autorka przeżywała by to zupełnie inaczej, gdyby nie te wszystkie, układające się w całość zdarzenia, stawiające faceta w naprawdę złym świetle. Chociażby początkowe próby odbudowania relacji a potem, już po tym, jak tamta dziewczyna dostała kopa od swojego narzeczonego, gwałtowny zwrot i przerzucanie całej winy za rozpad małżeństwa na Autorkę, oczernianie jej czy wyssane z palca zarzuty. Jeśli facet czuł się nieszczęśliwy w tym małżeństwie, to miał pewnie wiele okazji, żeby o tym Pain poinformować a on to w sobie dusił cały czas i dusił, aż w końcu wybuchł w całkowicie niewłaściwy sposób. Może w świetle tych faktów, jak to wszystko się skończyło i jak wygląda teraz jego stosunek do niej, Pain zaczyna inaczej patrzeć, bo autentycznie pojawia się jej przed oczami obraz faceta,z którym spędziła tyle lat i z którym ma dzieci. Jakże inny jest to obraz, niż ten, który znała do tej pory. Więc może stwierdzenie, że facet był nie do końca w typie Autorki czy też "nie było szału" jest nie do końca prawdziwe - w końcu takiego faceta wybrała, więc musiało się Pain podobać w nim wszystko to, co w nim wtedy widziała. Prze perspektywę wyrządzonej krzywdy, zdrady, oszustwa i ciągłych kłamstw wszystko właściwie zniknęło czy przynajmniej zostało zatarte. Ciężko jest pamiętać te dobre chwile a już na pewno ciężko je zestawić z aktualną sytuacją.
Dlatego nie dziwię się Autorce, że odczuwa takie rozgoryczenie. przecież, gdyby facet po prostu odszedł z tą swoją kochanką, ale przy tym nie odstawiał tych wszystkich jazd i szopek, jakie prezentuje, to sytuacja wyglądałaby zupełnie inaczej. Wypala się uczucie między dwojgiem ludzi, nie da się tego uratować, więc jedno odchodzi, ale po co tak dodatkowo jeszcze odwracać się i kąsać? Naprawdę komuś to w czymś pomaga?Przynosi jakąś ulgę?

Nie stawiam sie w opozycji do Pain. Nie mam jednak w zwyczaju podazac za tlumem tylko dlatego, ze on tam zmierza - dlatego zwrocilem uwage, ze odczarowywanie droga obrzydzania nie jest najlepszym rozwiazaniem. Biorac pod uwage to w jakiej jest sytuacji i jak sobie w niej radzi mozna sadzic, ze ogarnieta z niej "babka". Co do przyszlosci samej Pain byl bym spokojny. Od poczatku swiata wiadomo, ze to kobiety wybieraja mezczyzn a nie odwrotnie wiec na wszelkie jej potrzeby i dolegliwosci ...jak sobie posciele tak sie "przespi". Jest teraz madrzejsza o doswiadczenie to i wybor bedzie celniejszy.

Mąż jaki by nie byl - jego juz nie ma, a co wazniejsze dla ich obojga, ze by go juz nigdy pod ta postacia nie bylo.
Jest natomiast TATA i OBOJE powinni sie postarac by ta rola nie miala swojego konca i byla lepsza niz kiedykolwiek wczesniej, a nie bedzie to mozliwe jesli wybieraja sie na wojne ze soba.

Ze swojej strony powiem, ze wiele zrobilam by dzieci jak najmniej odczuly utratę ojca w domu.
Natomiast ex wiele by zniszczyć moj wizerunek jako matki. Ale nie dalam sie w to wciagnąć, a dzieci po czasie same doszly do stosownych wniosków.
Zrobil tez wiele, by przedstawić mnie w bardzo zlym swietle wsrod swojej rodziny i znajomych.:) oni nic o żadnych kochankach nie wiedzą, a ja nie myslę tego rozgrzebywać.

Pain, szkoda mi bylo na to energii, chcialam oszczedzic tego dzieciom, ktore mialy z różnymi osobami kontakt np z ich dziecmi chodzily do szkoly itd.
I oszczedzic sobie paru innych rzeczy..

Jednym słowem, zalety się szybko rozpłynęły w pojawiających się falach samych minusów..

Słusznie tutaj napisano, że rodzice nie powinni iść na wojnę ze względu na dzieci i ich dobro...jak najbardziej tak. Ale czy mąż Pain robi cokolwiek w tą stronę, żeby tak było, jeśli tak to zwracam honor, ale póki co ciężko to wychwycić. Dyma ją za plecami, aż furczy, a ona ma wykazywać szlachetne gesty w jego stronę, bo dzieci. Może on też powinien sobie przypomnieć, że troska i ciepło należy się właśnie też jego dzieciom, a nie tylko koleżance z pracy. Może bukiecik kwiatków , to powinien spłakanej matce czy żonie brata kupić, w tak ciężkim dla nich momencie życia. Tak obowiązkiem obydwojga jest zadbać o dzieci z jak najwyższą troską, żeby nie musiały przypłacać zaburzeniami emocjonalnymi rozstania rodziców.  Myślę, że gdyby mąż Pain był tak bardzo za dziećmi, nie gimnastykował by się przez tydzień w wyrze z koleżanką w hotelach, tylko podzielił swój czas na nią, dzieciaki i chorego brata. Na tygodniowe urlopy jeszcze na pewno przyjdzie pora. Jest to jak najbardziej możliwie, bo są mężczyźni, którzy rozstają się żoną, ale dzieci są dla nich dalej bezwzględnie ważne i to się naprawdę ceni, pomimo całej sytuacji. Naprawdę jak sobie człowiek  wyobraża dwójkę jeszcze względnie małych dzieci kontra tatuś robiący fikołki na koleżance z pracy, który nawet nie znajdzie 3 minut, żeby z dziećmi porozmawiać, no kurcze choćby człowiek chciał, ciężko powiedzieć tutaj coś pozytywnego. Owszem warto, a nawet trzeba wypracować wspólny front w trosce o dzieci, ale w tej sytuacji może to być niezwykle trudne, choć nie niemożliwe. I mam nadzieję, że pomimo tych całych paskudnych okoliczności uda się dojść choć w tym względzie do kompromisu.

A gdzieś Ty widzial te 80 % ? Byla chyba mowa o polowie mieszkania.
Co do alimentow wiekszosci kobiet bardziej by sie oplacilo obciazyc meza polową wszystkich kosztow + koszty opieki nad dziecmi przeliczane po kosztach wynajęcia opiekunki.
Esperyment zwany opieką naprzenienną odrzuca sie juz jako nieudany i sądy nie przyznają go już. Chodzi o dobro dzieci i ich stabilnosc.

Hmmm...Założę się HH, że zarabiam więcej niż Ty. Mój wkład jest duży. Męża jest większy, ale w dużej mierze dzięki temu, że miał warunki, by taki pułap osiągnąć. Czemu nie naprzemienna? Bo po pierwsze nie ma możliwości pracując w takich godzinach jak pracuje oraz latając za granicę np na 4 dni w tygodniu. Więc skończyłoby się i tak tym, że to wszystko wylądowałby na mnie i mojej mamie. Poza tym moje dzieci teraz będą potrzebować stabilizacji i spokoju a nie przerzucania ich między mieszkaniami co tydzień. Dlaczego one mają płacić za durne wybory mojego jm?
Kontaktów mu nie ograniczam, może nawet codziennie je widzieć. Ale nie przeprowadzać.

TO: "Niestety okazuje sie, ze mityczny wklad kobiet w majatek obupolny jest... mityczny. "

A jak wycenisz pracę kobiet w domu OPRÓCZ zarobków? Na ile wyceniasz chodzenie w ciąży, rodzenie, zastój w karierze (ktoś musi te dzieci odbierać, brac L4 etc), bycie nianią, kucharką, sprzątaczką, załatwianie spraw rodziny? Dlaczego sprowadzasz wszystko do pracy zawodowej i chcesz podziału 50:50??

Nie oceniam go źle jako ojca. Wiem, że kocha dzieci, a one kochają go. Mimo wszystko jednak postawił Dżesikę nad ich dobro i nie pozwolę, żeby ten wybór wpłynął na dobrostan dzieci. Przerzucanie ich między dwoma mieszkaniami NIE jest dobre dla dzieci.

Ja to się dziwię, że faceci tego nie rozumieją. To jest matematyka. Wystarczy wyliczyć ile godzin w ciągu dnia/tygodnia/miesiąca/roku zajmuje opieka nad dziećmi, załatwianie spraw związanych z dziećmi, odbieranie i zawożenie dzieci do przedszkola/szkoły/na basen/zajęcia dodatkowe, zebrania w szkole, kupowanie rzeczy dla dzieci, sprzątanie po dzieciach - i dostajemy konkretną LICZBĘ. I teraz pomyśl sobie drogi HH, że tyle godzin w miesiącu dokładasz do swojego życia zawodowego. Nie będzie miało wpływu na Twoją pozycję w pracy? To jest logika po prostu.

Ale to była twoja decyzja, ze zajełaś się dziećmi. Poza tym nie jest powiedziane, ze gdybys dołożyła te godziny do swojej pracy zawodowej, bylabys w innym miejscu kariery.

Co to za głupoty. Pain ma udowadniać ze nie jest wielbłądem. Ludzie ogarnijcie się. Widać że ze nikt z Was nie obrabia domu i pracy i dzieci praktycznie samemu aby mąż /żona mogła skupić się na pracy zawodowej bo nigdy byście takich bzdur nie pisali. To już jest żenada.

Nie chodzi tylko o wycenę kosztow, ale lokowanie swoich wartosci.
Może doliczyc gdzieś psychiatrę dla dzieci dla ktorych rodzice nie mają czasu?
Szanownym Panom chyba logika się wyłącza, bo bardzo chcą zobaczyć to nowe życie bez obciążeń, po prostu poczuć się znowu kawalerami bez zobowiązań..to takie niemęskie..ale chłopięce
Widocznie wciąż zarabiacie za mało na to, by było stać na posiadanie ex rodziny.
Cóż mężczyznę poznaje się po tym jak kończy