Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

Jesli chodzi o emocje, to tutaj sie nie rozumiemy. U mnie cala wojna skonczyla sie wtedy, kiedy ja i on wzielismy odpowiedzialnosc za swoje zycie i swoj samorozwoj, odzielismy kazdy kawalek zycia, takze kraje zamieszkania. Skonczyly sie wtedy zale, pretensje, obwinianie, gniew znalazl swoje ujscie i przyszlo zrozumienie i spokoj, to wszystko dzialo sie jeszcze w trakcie. Tyle tylko, ze my bardzo szybko przestalismy sie prac o majatek (pomoglo na pewno zamieszkanie osobno), zaakceptowalam to, ze tego sie juz nie da poskladac, po solidnej pracy nad soba, przestalam zadac zadoscuczynienia, przestalam palac checia zemsty. Wzielam odpowiedzialnosc za realizacje wlasnych potrzeb, pogodzilam sie ze strata psychiczna, finansowa, towarzyska, tozsamosciowa, oj wiele wiele tego bylo, przestalam oczekiwac od niego cokolwiek, i wtedy nastapil jakis cud. Tylko ja mialam takie nastwienie, ze to wydarzenie pojawilo sie po cos, ze to jak to wykorzystam, bedzie moja przyszloscia i wazne bylo niezniszczenie tego, co bylo piekne przez lata. Nie chcialam rowniez tracic cennych lat na zycie w zalu, krzyczec w basenie pod woda, nie jestem juz mloda, widzialam, ze moje przekonania i niektore cechy osobowosci nadaja sie do przepracowania, bo sie sama mecze, a on nie ma z tym nic wspolnego. Osiagniecie ''dnia'' pozwolilo mi stac sie lepszym czlowiekiem. W pore tez uratowalismy ''nasze dziecko'' czyli firme. Zarlismy sie ostro, byly wbijane niezle szpile, wplywalo to na caly biznes, klientow i pracownikow. Podzielic obowiazki i opieke nad firma musielismy rozdzielic naprzemiennie, choc pracujemy teraz z roznych zakatkow swiata . Moim zdaniem, w trakcie rozwodu, wazne jest nastawienie i swiadomosc, ze nadal jeden, wazniejszy cel (w postaci dzieci lub firmy czy innych projektow)  jest na pierwszym miejscu. Patrzy sie tez na efekty, wojna nic dobrego nam nie przynosila, wiec dosc szybko obralismy inny kurs. U Pain juz ponad rok, wiec warto zrobic emocjonalny bilans zyskow i strat.

Pronome, Twoje posty są naprawdę niesprawiedliwe. Mówisz, że "powinni porozmawiać i się rozstać w pokoju". Jak? Jako osoba, która od miesięcy apelowała do męża o szczerość i traktowanie z szacunkiem - dostawałam co 2 miesiące z buta. W najbardziej okrutny sposób. Ty rozumiesz, że on dał sobie prawo do kłamania mi w żywe oczy, zdradzania, wybierania kochanki zamiast dzieci? To on zdecydował o naszym życiu i o życiu naszych dzieci, nie racząc wcześniej ze mną porozmawiać. Czy Ty myślisz, że ja mu bronie z nową kobieta zaczynać życie? Niech tylko weźmie odpowiedzialność za swój wybór. To on mnie zaprosił do swojego życia, obiecał cos i złamał umowę. A czy ja jestem kryształowa? Nie. Jestem i byłam normalna, z jakimiś tam wadami. Ale ty uważasz, że ja nie mam prawa mieć żadnych roszczeń do kogoś kto mnie prawie psychicznie zniszczył, zabrał 15 lat życia i pluł mi w twarz przez ostatni rok? Ciekawe jaki ubaw miał z kochanica jak zacierali ślady...Nie. zdrada to przemoc i tak trzeba ją traktować. Usprawiedliwiasz kogoś kto bawił się życiem moim i moich dzieci przez ponad rok, bo miał taką ochotę. A teraz mam mu po prostu dać odejść i broń Boże nie upomnieć się o swoje. No bo przecież dziewczynki powinny być grzeczne co nie???
Smutno mi się zrobiło jak przeczytałam Twoje posty. Ja nie kazałam mojemu jm ze mną być. Był bo chciał. Ale wspólne życie, powołanie na świat dzieci to jednak jakieś zobowiązanie. I nie można po prostu sie wymiksowac bo z kolezanka z pracy jest fajniej niż w tym domu co nuda, rutyna i kłócące się dzieci. Można odejść bo małżeństwo to nie więzienie. Ale można i powinno się odejść z szacunkiem. Bez robienia z drugiej strony debila. Wiesz jak to boli jak sobie pomyślę, że miesiącami ja myślałam, że naprawiamy związek, ja się starałam, chodziliśmy na terapię - a on na boku kręcił z Dżesika? Wiesz jak cholernie poniżona się czułam jak się dowiedziałam, że ktoś traktuje mnie jak śmiecia? I ty mi zarzucasz zle intencje?
Smutne i dziwne jednocześnie...

Piszesz: "Jesli chodzi o emocje, to tutaj sie nie rozumiemy. U mnie cala wojna skonczyla sie wtedy, kiedy ja i on wzielismy odpowiedzialnosc za swoje zycie i swoj samorozwoj"
Świetnie i gratki dla Was. A co jeśli mój jm bierze zero odpowiedzialności za swoje świństwa? Mam mu pistolet do głowy przystawić? U niego samorozwój oznacza długi weekend z Dżesika podczas gdy ja i dzieci jeździmy sami na rowerowe wycieczki. Cieszę się, że trafiłaś na dojrzałego partnera który wziął odpowiedzialność i uprawiał samorozwój. Ale wbijanie mi szpili bo moj hm taki nie jest - jest po prostu okrutne.

Model taki jak opisała Pronome ma szansę się sprawdzić, kiedy naprzeciw siebie stoją dwie dojrzałe, uczciwe względem siebie osoby, a pamiętajmy, że mąż Pain ani nie wykazuje dojrzałości, ani mu z uczciwością nie po drodze, o klasie nie wspominając. Z takimi ludźmi nie da się spokojnie i rzeczowo rozmawiać, bo nawet jeśli się próbuje, to oni potrafią wykazać się taką postawą, takim cynizmem i perfidią, że nawet będąc aniołem nie jest się w stanie spokojnie tego znosić. 

Pamiętajmy też, że są takie związki, w których absolutnie nic złego się nie dzieje, a jednak któraś ze stron nagle doznaje olśnienia, że czegoś jej brakuje, a zwykle zaczyna brakować, bo... ktoś zupełnie nowy i po prostu inny pojawił się na horyzoncie. Z tym się nie wygra i na to jest się bezradnym.
Naprawdę nie zawsze dwie strony ponoszą winę.

Nie znoszę mówienia w temacie zdrad, rozwodów,małżeństwa o winie 'po równo' uważam że to takie uproszczenie mające na starcie wytłumaczenie często ewidentnej odpowiedzialności jednej ze stron , jeśli mowa o tym że 'nikt nie jest bez winy' to ok, tu można coś porozważać. W momencie w jakim znajduje się Pain jej emocje są zrozumiałe, czasami bywa że z pozoru podobne doświadczenia takimi jednak nie są, Pronome o ile dobrze zauważyłam to Wy nie mieliście dzieci a to czyni Twoją sytuację diametralnie różną od Pain, zarzuciłaś Pain że być może żal jej majątku, że będzie jej biedniej, bo dla Ciebie jak sama piszesz to własnie stanowiło namacalną wartość waszego związku i było dla Ciebie ważne w momencie rozstania, miałaś inną sytuację i patrzysz widocznie przez jej pryzmat Pronome, ja tak widzę podstawę Twojej wypowiedzi

A mnie się wydaje, że Pronome ma dużo racji w tym co pisze. Bo należy zadać sobie pytanie dokąd doprowadzi Pain jej „wojna” z jeszcze mężem, po co jej ta szarpanina, szeptanie mu w ukryciu przed dziećmi nienawistnych treści.
Może one obie miały inną sytuacje i obie są różne, ale jedna i druga mają priorytet i cel w tym, żeby jednak znaleźć wspólna płaszczyznę porozumienia zamiast okopywania się na pozycjach i wymianie strzałów.

Zapewne ona nawet sprawy sobie nie zdaje, że zachowuje się dokładnie jak on. Nie nazwałabym tego walką o godność. Cóż godnego jest w deprecjonowaniu całego związku ze zdradzaczem stwierdzeniem o „zmarnowanych 15 latach”, skoro było tam wcześniej szczęście, wciąż są i będą dzieci? Schodząc do jego poziomu, jest na jego poziomie, a nie walczy o godność. Wyrównuje rachunki. Jak dla mnie bez sensu.

Idż Pain do prawnika, zadbaj o siebie i dzieci, bo żadnych zobowiązań i skrupułów wobec tego faceta już mieć nie musisz, ale niepotrzebnie tak się w tym szarpiesz. To, że Twojemu jeszcze mężowi nie spodobało się, że chcesz, aby zostało przy Tobie więcej z Waszego majątku ze względu na dzieci, czy też widmo alimentów i nagle zapałał chęcią naprzemiennej opieki, to na razie nic nie znaczy, bo on też jest w emocjach i też z Tobą walczy na wszelkie sposoby, uderza na oślep tak samo jak Ty. Do niczego konstruktywnego to nie doprowadzi.

Bez sensu się to kłócić bo rozstanie , mężem bez dzieci pewnie też boli mocno ale jak się ma dzieci, to często wchodzą w rolę zakładników bardziej bezwzględnego rodzica. I moim zdaniem nie jest to Pain.
Na jej miejscu jak najszybciej poprosiłabym go o wyprowadzkę.A emocje opadną.

Czytając cały wątek Autorki, absolutnie się nie dziwię jej tak wielkiemu rozgoryczeniu względem męża. Pewnie zupełnie inaczej by to wyglądało, gdyby nie wspomniane, specyficzne okoliczności związane z samą postawą faceta. Sama zdrada i jej bezpośrednie skutki może i nie byłyby tak odczuwalne, jak szok związany z przerzucaniem winy za zdradę na Autorkę czy całkowita sprzeczność między tym, co on w tym małżeństwie jej pokazywał a tym, co rzeczywiście robił i czuł. Przez pewien czas będzie ją to trapiło i nie ma co z tym walczyć na początku, ale po pewnym czasie Autorka w końcu zda sobie sprawę, że dłuższe przeżywanie tego niczego dobrego nie przyniesie. Kiedyś musi przyjść ten czas na ochłonięcie i zebranie się "do kupy" a pierwszym krokiem będzie wizyta u prawnika.

Przegadaliśmy SETKI godzin przez ostatnie miesiące. Tyle, że z mojej strony to byly szczere rozmowy, a z jego...wiadomo. Mysle, ze mnie oceniasz przez pryzmat swojego meza, ktory jest dojrzaly, nie kłamał etc. My gadalismy, płakaliśmy razem, godzilismy sie, on "walczył", bylo lepiej. Przez ostatni rok byly takie momenty, ze juz myslalam, ze przetrwalismy, ze najgorsze za nami i raz nawet pomyslalam, ze w sumie "dobrze sie stalo, przynajmniej sie zblizylismy bardziej i wiecej gadamy". A potem nagle odkrywałam kolejny swiat rownolegly. Wiec wybacz, ale nie mozna byc czyjąś wycieraczką i szukać winy w sobie jesli wina ewidentnie jest po drugiej stronie.
Czemu go nie wywalilam? Banał. To jego mieszkanie (nabyte przed ślubem), a ja nie odejde od dzieci. On mi dzieci nie pozwala zabrac i sie wyprowadzic. Dzieci nie zostawie nigdy. Czekam teraz na wykonczenie naszego wspolnego mieszkania, mam nadzieje ze sie tam ze mna i dziecmi nie wprowadzi. Wszystkie klocki juz mam poukladane z prawnikiem, ubiegly tydzien dał przełom - teraz mam wszystkie karty w ręku... Wiec nie, nie siedze i nie jęczę. Działam mocno. Nie chcialam tylko opisywac szczegolow na forum, bo nigdy nie wiadomo czy on jakos tu nie zabłądzi...
Emocjonalnie niestety potrzebuję czasu zeby to przetrawić. Przed chwilą przez 20 minut ryczałam...Ale pomaga.

Największy problem w tej całej historii polega chyba na tym, że mąż Pain mógł( i pewnie tak było), od początku próby naprawy, udawać swoją skruchę i żal. Stworzył pozory, pokazując Autorce fałszywy obraz, że również chce to małżeństwo odbudować i robi, co tylko może by sytuację poprawić. Tymczasem od początku, jak złapał wiatr w żagle, wiedział już jaką drogą pójdzie i grał przed Pain z talentem godnym zdobywcy Oskara..

Nie rozumiem dlaczego po tym co przeszlam i jak zostalam potraktowana mialabym schylic główkę jak grzeczna dziewczynka i odejsc cichutko, nie upominajac sie o nic. OCZYWISCIE, ze chce pieniadze. Poswiecilam swoja prace zawodowa zeby on mogl zrobic duza kariere i dzis on zarabia 3x wiecej. Gdy on latał za granice 4 dni w tygioodniu, gdy wracał z pracy o 21-22 to ja siedziałam z dziecmi. Pracę szukałam pod kątem o ktorej bede mogla wyjsc zeby do 17:00 odebrać dzieci z przedszkola. Nawet jakbym chciała to nie mialam szans na rozwoj zawodowy, mając de facto na glowe caly dom, pracę zawodową i dzieci. Ale ok, akceptowałam, bo myslalam, ze RAZEM budujemy wspolna przyszlosc. Jesli po prostu odejde bez roszczen to moj poziom zycia drastycznie spadnie, mimo ze malo nie zarabiam (bo zawsze CHCIALAM pracowac). DLACZEGO miałabym teraz odejsc, po oplatach lądowac z pieniedzmi ktore musze liczyc od 1go do 1go, a moj maz zarabiajacy duuuuzo - mialby miec dziesiatki tysiecy na podroze z Dżesikami? Ja bede wybierac w Biedronce miedzy ziemniakiem a marchewka, a on bedzie krolem zycia, ktorym zostal w duzej mierze DZIĘKI MNIE.
Nie wiem Pronome czy Ty jestes zdrajczynią dlatego tak bronisz męża czy masz jakies kompleksy typu "facet ma prawo, kobieta musi ustępować" - ale ja uwazam sie za rownowaznego partnera w dyskusji z mężem i nie widzę po okrucieństwie, które mi zaserwował ŻADNEGO powodu, by godzić się na ochłapy, jesli to on doprowadzil do rozpadu rodziny jak juz sie wspial na zawodowy szczyt...Jak jeszcze byl tym normalnym facetem, a nie wielkim menedzerem to jakos nie ogladal sie za babami, a ja jakos nie myslalam o pieniadzach...Wiec nie mylmy skutkow z przyczynami.

Wiem, ze chcialabys by tak bylo:) Moj prawnik wczoraj powiedzial mi cos innego jak zebralismy wszystko do kupy:)
Ale Ty wiesz lepiej!

To jest jeden z moich motywów. Natomiast wczesniej walczyłam, starałam się, próbowałam wybaczać - bo go KOCHAŁAM. Chciałam by nam się udało, chciałam by nasza rodzina się nie rozpadła. Gdyby mi rok temu chodziło o kase to bym juz rok temu miala dowody o zdradzie i dzis bylabym po wszystkim już. Ale jeździłam na tej huśtawce emocji cały rok. Gdy niedawno zrozumiałam, ze on się bawi moimi uczuciami bez grama empatii i zobaczyłam, że podczas gdy ja się szarpie on się zabawia w SPA z boczniarą - ten motyw przestał być aktualny. Wtedy zamienił się w potrzebę zabezpieczenia siebie i dzieci finansowo. Myślę, że to dość naturalne i świadczy o moim instynkcie samozachowawczym.

Tak to wygląda, jakby Pain walczyła z całych sił i całym sercem o swój związek, z całkowicie szczerymi intencjami a on jedna ręką udawał, że działa równie chętnie a drugą już trzymał kochankę za rękę..

No i dokłądnie tak było. Moje intencje były szczere. W pewnym momencie jednak uświadomiłam sobie, ze albo zacznę działać albo on mnie zniszczy.
Teraz już widze w niego oprawcę, który najchętniej podzieliłby się wszystkim 50:50, nie mając ani grama skruchy i odpowiedzialności za rzeczy, które mi robił.

Nie jest. Do tego stopnia nie przewidział, ze ja w pewnym momencie się jednak obudzę i zacznę grupować wojsko, że sam mi dał dowody zdrady na tacy...Tak, dostałam je od niego (oczywiście on nie wie co i jak, nadal nie kojarzy faktów). Założył, że ja nadal taka głupiutka i cierpiąca, naiwniara którą można zwodzić jak cały ubiegły rok. Która tylko popłakuje i próbuje rozmawiać, on mi wtedy kity powciska i znowu będzie ok. Tyle, że ja jak się obudziłam to zaczęłam działać, bo we mnie miłości już nie było. Strzepałam jej resztki z siebie, wstałam z kolan i poszłam do prawnika.
Kiedyś, jak już będę rozwiedziona - to Wam opiszę co to się działo, historie jak z filmów...:)

Wydaje mi sie, ze zajmowanie sie dziećmi to twoja decyzja - nie rozumiem zalu o to, ze on teraz zarabia tyle i tyle? Nic nie poswieciłaś, po prostu twoim wyborem bylo zycie z dziecmi + praca. Skoro bylas przez to pokrzywdzona, dlaczego nie dasz dzieci pod opieke mezowi? Brdziesz miala mnóstwo czasu na karierę. P.s. Rozumiem twój ból zwiazany ze zdrada oraz z wszystkimi kłamstwami, ale ja nie o tym...

Pain jesteś mega babka!
Mimo wszystkiego co zafundował Ci Twój mąż przez ostatni rok ,trzymasz fason (i błagam Was ,pokazanie faka temu dziadowi to i tak szczyt elegancji)
Jesteś w bardzo trudnym okresie życia i masz prawo do tych wszystkich emocji które odczuwasz.
Moim zdaniem zrobiłaś wszytsko co mogłaś żeby ratować Wasz związek teraz myśl już tylko o sobie i dzieciach!
Wypłacz się porzadnie i niech z każdą wypłakaną łzą będzie Ci coraz lżej!
Trzymaj się!

Czyli jak zaplanować? To bzdura że można robić taką samą karierę z małymi dziećmi jak i bez.
Dzieci chorują,dzieci odbiera się z przedszkola i zaprowadza,poświęca się im czas to mnóstwo czasu.to nie jest czas zmarnowany,ale coś ,za coś.
Tak, jak facet ma dzieci to często i tak może wyjeżdżać w delegację, pracować do późna.
Niby piszesz że kumasz, a jednak chyba nie.

Potencjalni - odpowiedzialni - rodzice uzgadniają między sobą to, jak dzielić się będą obowiązkami domowymi, opieką i wychowywaniem dzieci, czy podział będzie 50:50, czy też jedno z nich (i to niekoniecznie ona) zajmie się bardziej dziećmi, a drugie (i to niekoniecznie on) gros czasu przeznaczy na pracę. Autorka wątku ze swym jm takowe ustalenia poczyniła i nie miała pretensji o dokonaną umowę. W międzyczasie on, bez skrupułów, jednostronnie zerwał zawartą umowę, stąd złość oszukanej i odreagowanie jej tu - na forum.

Ni z gruszki, ni z pietruszki pojawia się obrońca jm, ale nie wiedzieć czemu irytuje go stwierdzenie, że dzięki takiemu, nie innemu podziałowi obowiązków, jm mógł robić i zrobić karierę. Niestety, obrońca nie zauważył tego, że autorka nie zakwestionowała kompetencji zawodowych jm, nie zauważył, że wątek służy jednemu - odreagowaniu, by mogła przytomnie reagować w realu.

PainIsFinite, chylę czoła.

To zasługa czasu, który miał  na zaangażowanie się w karierę.
Ale nie ma co rozważać  jego win, wypisuje się z biznesu, to niech się wyprowadzi czasowo.
Ona ochlonie,  potem podzielą  majątek .
Bo tak się długo nie da ciągnąć,  że on prowadzi kawalerskie  życie  a ona jak jego mama..
Chyba on ma słabą  głowę  i uważa jej brak reakcji za akceptację.  A nie każda babka będzie robić  karczembe awantury,  rejtanem się rzucać w drzwiach.
Ten temat budzi we mnie niefajne wspomnienia..:/

Gdzie taki model sie stosuje? Skoro piszesz "głównie", to przykładów musi być bez liku - żona zajmująca sie dziećmi i mąż robiący zawrotną karierę. Z tego co mi wiadomo, to "głównie" (w skali naszego kraju) żona zajmuje aię dziecmi, a mąż chodzi do pracy i jego kariera ogranicza sie do podwyzki 200zl pod koniec roku (jak pracodawca bedzie mial gest), wiec twoje "raczej" absolutnie nie ma racji bytu. Stąd mój wniosek, ze chocby nie wiem jakim draniem byl maz autorki, to za swoja kariere odpowiada sam.
Poza tym, gdyby facet byl nieudacznikiem w pracy, to czy jego zona zajmujaca sie wlasnie dziecmi napisalaby: "Jest taki beznadziejny dzieki mnie":)

Oczywiscie! Ale po jakims czasie autorka mogła przecież wynajać opiekunkę, albo zakomunikowac mezowi, ze teraz czas na jej kariere i powinien bardziej aie zaangazować. Nie zrobila tego - to byla jej decyzja.

Wiesz co, no ja bazuje na ludziach których znam, z mojego otoczenia. I właśnie wśród nich jest właśnie tak, że ona zajmuje się dziećmi by on robił zawrotną karierę i dużo zarabiał (tu może należałoby doprecyzować słowo "zawrotna", ale pominę to) a nawet mam jeden przypadek odwrotny (ona robi karierę a on zajmuje się dziećmi). Nie znam żadnej pary działającej w modelu który opisałeś, ze ona zajmuje się wyłącznie dziećmi a on chodzi do pracy za średnią krajową. W takich przypadkach oboje po prostu harują jak woły, dzielą się jakoś obowiązkami i ani jedno ani drugie się nie wybija bo nie ma jak i w czym. To co jest u Pain to jest moim zdaniem wykorzystanie pewnych predyspozycji i możliwości jednej osoby kosztem drugiej ale za obopólną zgodą i dla wspólnego dobra. Dla mnie - normalka, rodzaj umowy dwustronnej której zerwanie po prostu rodzi konsekwencje. Tak jak zerwanie każdej innej umowy.

EDIT - i jeszcze a propos ostatniego zdania, gdyby facet był nieudacznikiem w pracy to żona po prostu musiałaby iść do pracy a nie zajmować się wyłącznie dziećmi. Dlatego uważam, że twój model jest bez sensu.

Często tak jest, że to samo wychodzi, że mąż jest tym robiącym kariere. Ma możliwość poświęcić się zajęciu i w pełni zaangażować właśnie przez to, że żona siłą  rzeczy (często po macierzyńskim) zostaje zaangażowana w sprawy dzieci. W związku z tym kobieta nie chcąc aby dzieci wychowywała ulica albo babcia schodzi na dalszy plan z pracą i wybiera tak żeby móc  się nimi zająć. Nie może poświęcić tyle zaangażowania w pracę i samorozwój co mąż lub osoba samotna bo ma inne priorytety. Stąd tak mąż niejako robi karierę na plecach żony bo gdyby miał wychodzić z pracy o 16 bo musi odebrać dzieci z przedszkola, szedł by na zwolnienia i opieki itd to nie oszukujmy się nie zrobiłby kariery. Pain ja wszystko rozumiem co robisz. Walcz o swoje. Zabezpiecz dzieci i siebie i nie miej sentymentów. On nie miał. I często tak jest ze facet z kasą zyskuje u innych kobiet na atrakcyjności a on się nagle budzi i dostrzega że "ocieka zajebistoscia"i co się będzie "marnował" przy boku żony. I Twój mąż się wpisuje w ten schemat a co za tym idzie bardzo kiepski z niego partner. Mocno Cię przytulam, przetrwasz i wszystko się ułoży a złość i nienawiść też kiedyś miną ale póki co masz do tego prawo i się nie przejmuj co inni gadają. Zachowanie twojego męża jest haniebne i nie ma co się rozwodzić nad jego intencjami bo nie zmienia to oczywistego faktu.

Ależ bronisz mojego meza, ciekawe dlaczego hmm....Ela dobrze napisała - gdyby mój mąż musiał wychodzić o 16 z pracy, chodzić na zwolnienia bo dzieci chore, urywać się na szczepienia itd jak ja to robiłam - to nawet mając mózg Jobsa i Gatesa razem tej kariery by NIE zrobił. Ale miał pomagiera, który swoje ambicje zawodowe odsunął dla dobra dzieci i ogarniał powyższe tematy. Mówisz, że mogłam wynająć opiekunkę. No mogłam. Tylko, że moje dzieci i tak już widywały tatę malutko, więc uważasz, że powierzenie ich wychowania obcej osobie byłoby dla nich korzystne? To po co nam by te dzieci były skoro nawet rodziców by nie znały...? Załóżmy że mam taki potencjał intelektualny i inny jak mój mąż i zaczynam pracować TAK JAK ON. Od poniedziałku do czwartku jestem w delegacji. W inne dni wracam np o 20-22. Gdzie w tym są dzieci? Czy Ty w ogóle masz dzieci, że piszesz takie rzeczy i stawiasz tezę, że on zawdziecza swoją karierę tylko sobie?? Nie. On ją w duzej części zawdzięcza mi, bo ktoś JEGO dziećmi się zajmował jak on mógł się piąć. I gdybym tak po prostu odeszła to by było nie fair. Bo on ma dzieci bez żadnego poświęcenia z jego strony, do tego złamał umowę małżeńska. A ja poświęciłam jakiś tam poziom zawodowy dla rodziny i nie złamałam naszej umowy.
Tak jak mój mąż Beko - nie doceniasz kobiet, które tym facetom ogarniają dom, dzieci, codziennosc kosztem swojego czasu, predyspozycji, planów etc.
Na koniec dnia - KTOŚ dziećmi musi się zająć. I nie w formie łożenia kasy ale za pomocą CZASU, który im przeznaczy.

Ależ oczywiście, że rozmawiałam o tym z mężem. Tyle, że on był już wtedy wysoko i nie byłam w stanie go zmusić, by teraz wziął pracę gdzie zarabiałby 1/3 mniej i mniej pracował. Więc jedyna opcje miał taką, byśmy zatrudnili opiekunkę.tylko jak mówię - jakbyś miał dzieci to rozumialbys, że dzieci trzeba wychowywać i dzieci potrzebują rodziców. A przynajmniej jednego rodzica. Akurat szczescia moich dzieci nie poświęciłbym nigdy bo jestem kochająca matką.

Mój mąż tego nie widzi. Uważa, że on zrobił karierę bo to on jest taki zayebisty...Ciekawe czy kiedyś zacznie doceniać to, co inni dla niego robią...

Daj spokoj Pain. Przy boku meza i dzieki jego pracy zylas dostatnio, wydawalas na co chcialas, realizowalas model rodziny, ktory cie interesowal. Jak by ci on nie odpowiadal, to dzis bylabys w innym miejscu. Warto sobie uswiadomoc, ze nikt nam nie jest nic winny, jestesmy sami odpowiedzialni za swoje zycie i to, jak ono wyglada. Wasz czas dobiegl konca, wygodne zycie sie skonczylo, pewnie na tej wojence kazdy bedzie probowal jak najwiecej ugrac. Ja zycze Ci duzo samodzielnosci i spokoju i abys nauczyla sie grac na tej gitarze .

To była nasza wspólna decyzja. Bo na koniec dnia ktoś te dzieci musi odebrać z przedszkola i szkoły, kupić im ubranka, zeszyty, buty, zawieźć na szczepienie, odrobić z nimi lekcje, dać jeść, wykąpać i położyć spac. Nie wspominając już o np rozmowie jak mój synek miał problemy w szkole i chciał się wygadać zaufanej osobie, czyli mamie (bo taty nie było).
Jesteś taki sam jak mój mąż, nie doceniasz tego co jest wokół, tych rzeczy które inni ludzie robią dla nas. Żal mi było mojego męża, że tak dużo pracował i niejeden raz mówiłam mu, że jeśli chce to może zrobić przerwę (miał masę niewykorzystanego urlopu) lub zmienić pracę nawet kosztem niższych zarobków. Martwiłam się o jego zdrowie bo on poza pracą nic nie miał - nie miał czasu na sport, relaks, nic. Tyle ,że on w to brnął aż się pewnie wypalił jako człowiek. Ale doceniałam to, co dla rodziny robił i że zapewniał nam wysoki poziom życia - nie złamałam umowy małżeńskiej. To on nie docenił mojej roli w jego życiu i karierze. I nieważne ile postów napiszesz Beko - to prawda jest banalna. Facet zaczął zarabiać i mieć pozycję, ego urosło i nagle "zwykła żona" przestała wystarczać a rodzina stała się obowiązkiem li i jedynie, a nie źródłem szczęścia. On swoje szczęście definiuje teraz inaczej - jako przeglądanie się w oczach młodej, wypoczętej, ładnej i uśmiechniętej koleżanki z pracy. Zabawa, brak trosk, brak obowiązków, kasa, Aperol pity  w hotelu, złota karta, VIP lounge - w tym świecie nie ma miejsca na starą żonę która prosi o wyniesienie śmieci. To jest aż tak proste.

Tak. Ale nie widzę powodu żebym miała nie upomnieć się o to co mi się prawnie należy. Jeśli nawet prawo przewiduje orzeczenie o winie i w związku z tym alimenty na siebie, nierówny podział majątku - to nie rozumiem jaki z tym problem mają Beka i Pronome. Chyba po prostu są w teamie "zdradzacze". No cóż. Mój mąż zbłądził, ale dostał WIELE szans. Mógł po prostu przestać. Tylko tyle. Zająć się praca, rodzina, swoim hobby. Tylko o to go prosiłam. Ja nie jestem zacięta osoba. Ale jak on się mną bawił miesiącami, bez żadnej refleksji - to w końcu mnie wq***ił i teraz już jeńców nie biorę. Sorry, ale trzeba myslec właściwą głowa i do tego mieć chociaż minimum empatii i refleksji. Jest takie powiedzenie - pycha kroczy przed upadkiem. Idealnie oddaje to, kim jest mój jeszcze mąż.

Jeśli chodzi o rozwijanie się i robienie kariery, to jednak nie ma się co oszukiwać - doba nie jest z gumy i zwyczajnie nie da się wszystkiego pogodzić. Jak bardzo ktoś by nie był zdolny i ambitny, przez co dostawałby możliwości awansu, podwyżek, kontraktów czy nowych obowiązków - musi znaleźć na to czas. Czasu zaś nie ma na tyle dużo, jeśli ma się na głowie część domowych obowiązków czy tym bardziej opiekę nad dziećmi.
Jeśli na początku dochodzi do pewnych ustaleń, jaką dana osoba ma pełnić rolę, to potem trzeba wyraźnie zaznaczyć, jeśli oczekujemy jakiś zmian. Problem właśnie, kiedy druga osoba się "zachłyśnie" karierą. Przecież  na miejscu męża Pain mógł się znaleźć inny facet ,który by stwierdził, że może warto trochę odpuścić w tej robocie i odciążyć żonę w obowiązkach. Facet tego nie zrobił. Zatem cała jego kariera i rozwój jest pośrednio możliwa dlatego, że nie musiał poświęcać czasu na domowe zajęcia czy absorbujące zajmowanie się dziećmi. Nie bez powodu sporo singli, przynajmniej na pewnym etapie życia twierdzi, że nie chce się angażować w rodzicielstwo właśnie z uwagi na czas, jaki trzeba pociechom poświęcić. Doba ma tylko 24 godziny a wynajęcie opiekunki może akurat nie być najlepszym pomysłem, kiedy nie ma w pobliżu dziadków, mogących się dziećmi zaopiekować. Inaczej mówiąc facet pewnie by nie osiągnął tego, do czego doszedł, mimo pewnych swoich niewątpliwych zalet, ułatwiających mu rozwój zawodowy, gdyby nie miał na to odpowiedniej ilości czasu. Pain również może mieć świetne predyspozycje do robienia kariery, ale skoro dokonała takiego wyboru i zajęła się domem i dziećmi, to co jej z tych talentów i ambicji zawodowych ma wyniknąć, skoro nie ma jak i kiedy ich realizować?

Decyzja o opiekowaniu się dziećmi to ich wspólna decyzja. Na to się umówili i to im obojgu pasowało. Umówili się także na wspólne życie, wierność i szacunek. jeśli mężowi Pain przestało to odpowiadać to należało odejść a nie oszukiwać i mataczyć. Co do majątku, to skoro umówili się tak a nie inaczej to pan powinien zostawić majątek żonie i dzieciom, która ze względów oczywistych już kariery nie zrobi. On sam niech zacznie dorabiać się od nowa z Dziesiką, która zapewne umówi się z nim inaczej, a jak jest mądra to umówi się z nim tylko na seks.

Beka ile masz dzieci ? Żona i Ty zawodowo na wysokich stanowiskach?

Beka, rozumem twoje intencje.
1. Pain tak wybrała, więc niech ma pretensje do siebie a nie jm.
2. Mąż zawdzięcza wszystko tylko sobie, a nie żonie.

Z pierwszym punktem mogę się zgodzić, bo faktycznie ona sama tak zdecydowała, po prostu poświęciła się dla męża i dzueci. Takie są kobiety, a przynajmniej większość z nich. Dużo ryzykują, bo kiedyś w przyszłości wiele mogą stracić, ale mogą też wygrać i zyskać fajna rodzinę, bo spełnionego i zadowolonego z siebie, z żony męża i zadbane dzueci oraz bezpieczeństwo finansowe. Pain zaryzykowała i niestety wychodowala sobie żmije na własnej piersi. Czasu nie cofnie, niestety. Gdyby człowiek wiedział, że się przewróci, to sam by się wywalił, żeby mniej bolało.
Jednak rozumiem, że chodzi Ci o ludzkie wybory i konsekwencje tych wyborów.

Co do drugiego punktu absolutnie się nie zgadzam. Mąż pain w życiu nie osiągnąłby tego, co ma bez wsparcia żony. Absurdalne myślenie, nawet nie chce mi się z czymś takim dyskutować.