Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

Niestety, prawie zawsze tak jest, tylko nie zawsze sie dowiadują wspolmalzonkowie.
Tak że wypalenia  w długoletniej malzenstwach można między bajki włożyć:)

@EvEmama dlatego Ty nie planuj terapii tylko rozwod. I bym sie na Twoim miejscu mężowi przyjrzała - czy to jego wypalenie nie jest tylko w domu, a poza nim tryska życiem. Jak mój biedny, depresyjny mąż, który mi płakał w ciagu ostatniego roku kilka razy - a prawda pewnie jest taka, że rozdarty jest między "tam miłość życia" a tu "dzieci, dom, małżeństwo"...

Jeśli zaś o mnie chodzi - obudziłam się dziś w paskudnym nastroju:( Śniło mi się, że z moim mężem jest normalnie, jest dobrze, tak jak kiedyś - przytulamy się, rozmawiamy, jest między nami spokój i zaufanie. Po czym się obudziłam i po 2 sekundach spadła na mnie prawda - znacie pewnie to uczucie:( W ciągu dnia jakoś funkcjonuję (nawet dobrze), ale te sny mnie rozwalają bo przypominają mi to, co BYŁO i do tego są takie realne...:(

Dziewczyny jeśli macie ochotę i czas to poczytajcie kobiety na zakręcie.

EvEmama, bardzo mi przykro, bo wiem przez co przechodzisz. Ja też czułam się jak w matriksie podczas drugiego romansu jm. Zakładałam nawet, że ma depresję. A to niestety jednak inna kobieta jest najczęściej przyczyną takich zachowań. I uwierz mi, że ja też w żaden sposób nie mogłam sobie wyobrazić (jak już wiedziałam, że romans był), kiedy oni się spotykali. Inwencja przeszła moje najśmielsze oczekiwania
Przez cały ten czas mój jm próbował tak mną manipulować, żebym to ja była tą decydującą o rozstaniu.
Przechodziłam przez różne stany, mam nerwicę, ale tak naprawdę dopiero rozstanie po informacji o drugiej zdradzie powoli pozwala mi dojść do siebie. Tak jak pisze Pain - jest różnie, to sinusoida, ale uwierz mi, że nawet ataki paniki są rzadsze, coraz lepiej sypiam, czasami nie ma innego wyjścia...

Dzięki za odzew i przepraszam Pain, że się wciełam w Twój wątek. Od początku go czytam bo jest bardzo zbieżny z tym co się u mnie dzieje Mój tez nie dawał żadnych oznak ze coś jest nie tak, planowaliśmy dzieko i ślub. Wierzyłam, że w końcu mam poukładane życie. Jak zaszłam w koncu w ciąże to chodził ze mną na wizyty pomagał w domu. wszystko było ok. Jak po porodzie był ze mną źle (podczas CC były komplikacje i było ze mną krucho co też wpłyneło pewnie na psychike) był i mówił że  "damy rade" "będzie dobrze". Zmianę zauważyłam jak mała miała 5 miesiecy. Ja ciągle sama w domu, nie mam zadnej rodziny i wsparcia bliskich. On ciągle w pracy i wiecznie zestresowany bo nie bardzo sobie tam radził. Ja wspierałam ile mogłam, uruchomiłam wszystkie znajomości zeby mu pomóc ogarnąc stanowisko w myś że jak jemu się poprawi to w domu się poprawi. Niestety było tylko gozej i nie wiem w sumie dlaczego do dziś. Kiedyś wypalił w jakiejs rozmowie że się mnie bał, ale nie umiał wytlumaczyć dlaczego. Powiedział ze od kiedy się ode mnie odciął to jest mu lepiej. Zostawił mnie z milionem znaków zapytania, bez możliwości naprawy bo nie wiem co było źle, w depresji , z dzieckiem które miało być zcementowaniem naszej miłosci. Nie rozumiem jak mozna tak postąpić. Tyle lat słyszłam codziennie zapewnienia o wielkiej miłosci i że nigdy mnie nie zostawi. Nawet w ciązy tak mówił. Czułam się go bardzo pewna... za bardzo chyba.
Wiecie mnie boli dodatakowo fakt, ze on doskonale wiedzial co zrobił mój były , że przez niego nie byłam w stanie cieszyć się macieżynstwem tak jakbym chciała bo tez mnie zostawił i musiałam walczyć o przetrwanie. Teraz on robi to samo mimo ze wiedział jak bardzo pragnełam tym razem przezyć to wsztystko świadomie, w szczęsciu i razem. Nie poznaje go, nie rozumiem jak można tak traktowac kogoś kogo się kochało. No ale komu ja tu marudze...

Takie same  masz podstawy myśleć  że nie cierpi, jak Ona że cierpi.
Nie wiem co miał wnieść  Twój post tutaj
No chyba że tak blaaaabla chciałeś  napisać.
W sumie tak sobie myślę,  że to musi być  dość  podłe  uczucie, być  po tej drugiej  stronie.
Z drugie  strony myślę,  że mi to nie grozi, bo nie zapewnialabym kogoś  o miłości, gdybym nie była jej całkowicie pewna.
A już kompletnie  nie wyobrażam sobie odwracania kota ogonem, by chronić swoje ego..

Słaba kobietko, nie przestawaj dzielić się obserwacjami, są bardzo cenne. Bardzo się zgadzam z tym, co napisałaś w tym i poprzednim swoim poście. Niedawno nawet miałam na podobny temat rozmowę z przyjaciółką, właśnie takie rozbieranie na części mojego jeszcze małżeństwa. Nie usprawiedliwiam absolutnie zdrad mojego jm, ale z perspektywy widzę (i wcześniej też widziałam) skąd brały się nieporozumienia, niezrozumienie między nami, jak ciężko nam było czasami się dogadać. Wierzę, że on teraz też cierpi, choć nasze rozstanie jest niejako na jego życzenie. Fajnie, gdyby zrozumiał - dla siebie - co nim kierowało, żeby zbudować ew bardziej świadomą relację w przyszłości.

O mamo, przecież to ja o tej jajecznicy pisałam...I mój mi też mówi, że się mnie...boi (wtf?). Mamy tego samego męża?? Moj taki sam-  ciepły miś kiedyś, wycofany, 50 razy pytanie czy dobra kanapke mi zrobił ("tak, kochanie, dziękuję, pyszna" - odpowiadałam). Teraz koleś dba o ubiór, schudł 20kg, na rowerze jeździ...
Jestem prawie pewna, że zazmianą Twojego też stoi jakaś kobieta, którą sobie w głowie wyidealizowałi Ty mu się teraz jawisz jako ta zła, z wadami. Standardzik.
Twój mąż nie wyprowadza się, bo pewnie tam gdzieś albo sie skonczylo (jak u mojego), lecz juz zaznal czegos innego i jest rozdarty - albo bada grunt. W każdym razie już TY nie jestes dla niego nr 1.

Co do reszty Twojej wypowiedzi - strasznie Ci wspolczuję:( I tego, ze przechodzisz przez to po raz kolejny, ale tez tego jak Ci sie zdrowie sypnęło:( Mysle, ze nerwica i ataki paniki to juz temat dla psychiatry, nie bój się tego. Ja rok temu przez mojego mężulka wylądowałam na lekkich antydepresantach i pomagają mi to przechodzić. Nadal czuję emocje, nadal czuję ból i rozpacz - ale nie mam tego co na początku (właśnie ataki paniki, lęk) Ja byłam w takim szoku, że mój organizm zwariował. Miałam leki już odstawiać pol roku temu bo zaczynało byc dobrze między nami (HAHAHAHA), ale potem kolejne kwiatki wychodziły...Potem zmieniałąm pracę, teraz przede mną rozwód - więc na razie nie dokładam sobie problemów i trwam na tej mojej najniższej dawce. Nie bój się tego. To jest druga naajwiększa trauma po śmierci współmałżonka, sytuacja na maksa kryzysowa - i takie momenty w życiu czasem wymagają środków nadzwyczajnych.
Trzymaj się!

Od początku piszę, że nie jestem idealna. Co więcej - jesli moj mąż by do mnie przyszedł z intencją szczerej rozmowy - to bym go nie zbyła. PRZED ZDRADĄ. To, co po zdradzie się dzieje, ta nasza komunikacja - niestety jest już naznaczona i są tam już emocje, dużo negatywnych myśli, dużo strachu. Huśtawka emocjonalna, na której jestem od roku jest najgorszym przezyciem w całym moim życiu i na pewno już ta nasza romzmowa i proba porozumienia nie jest taka, jaka by była gdyby moj mąż zamiast przyjsc do mnie - nie poszedł do koleżanki. Wiesz, ona wiedziala wiecej o naszym zwiazku niż ja. Oczywiscie w negatywach, a jakże. Ale czy to też nie standard? Mąż się żali kochance, jak to mu się z żoną nie układa, jaka to zła kobieta była...? To, że po zdradzie ja zamiast patrzec na JEGO uczucia wymagałam tego padania na kolana - było już WYNIKIEM zdrady. I nie, nie dlatego, że się mszczę. Tylko zdrada mnie bolała i boli jak nic nigdy w życiu. I dopóki ten ból nie byłby przez męża wzięty na klatę, odpokutowany jakoś, łagodzone - to nie miałabym nawet możliwosci w sobie, zeby czując się jak w piekle - pochylać się nad JEGO uczuciami, ktore doprowadziły do tego. Gdyby mój mąż szczerze żałował i dał mi czas, pokutował, coś poświęcił dla ratowania małżeństwa - to za jakis czas mogłabym zająć się jego kawałkiem. Ale nie w takiej sytuacji, gdy on się stawia w roli ofiary. Gdyby pomyślał o naszym małżeństwie zanim się zarumakował - nasza rozmowa mogłaby być inna. Spokojna, konstruktywna.
I ja oczywiscie, ze wady mam, zrobiłam pewnie zyliard błędów w małżeństwie - ale naprawdę nie zrównuj tego ze zdradą. Nie byłam świadoma, że moje niektore zachowania (do dziś konkretnie nie wiem o ktore mu chodzilo) tak na niego wpływają. I mam podejrzenie, ze skoro zna mnie 15 lat i Przez 90% czasu mu nigdy nie przeszkadzało to, jaka jestem - ba! czułam jego miłość - to jednak na zmianę frontu mogło wpłynąć coż z zewnatrz, bo ja się nie zmieniłam przez ostatnie 2 lata...Natomiast owszem, biorę na klatę, że pewnie nie zauważyłam czegoś plus myslalam, ze jestesmy już stałą, nierozłączni, że już zawsze my razem...Moze nie widzialam jakichs jego problemow? NIE WIEM, bo mi nigdy nie dał znać. Gdy zas widzialam, ze ma problemy ze snem - mowil, ze to stres w pracy. Nie mam szklanej kuli. Jestem osobą, z ktorą można pogadać. To, że mam swoje zdanie nie znaczy, że jestem "władcza". Wiele decyzji w naszym życiu było podjętych bo ON ich chciał - poczynając od mieszkania (ja chcialam inne, ale sie zgodziłam bo to mu się bardziej podobało), a kończąc na fotelu (chciałam inny, ale widziałam, że mu zależy na rozkładanym podnóżku:) Serio, nie jestem jakąś Helgą, co biednego misia pod butem trzymała, a on nie chciał mnie "zranić" i dlatego mi nie powiedział, jaka to straszna jestem. Miał wolność, realizował się, jezdził na żagle, chodził na imprezy, chodził z kumplami co tydzien prawie na Starcrafta, chodziłam z nim na rozne kompromisy w codziennosci. Jakos nie mial problemu wczesniej mi mowic jak cos mu sie nie podobalo (w iiinnych tematach niz nasz zwiazek), czasem wręcz dla zasady wchodził w dyskusję...Wiec nie dam sobie wmowic winy, ze to ja jestem jakims toksycznym charakterem i nie miał przy mnie prawa głosu:)

A co do Ciebie @słabakobietko - to mysle, ze masz ten sam problem , coo moj maz.
Napisałaś: "gdybym ja miała powiedzieć mojemu jm tą całą prawdę o nim jaką w sobie noszę od lat, z pewnością raz na zawsze powaliłabym go na kolana. Prawdę o nim która nie pozwala mi z nim żyć i każe mi od niego uciekać. On czuje się wciąż idealnym, nieomylnym, najlepszym i najmądrzejszym. I ma mnie za nic, zero. Może nawet nie przeżyłby jej."
Po co jestes w takim malzenstwie?? Ptrzeciez Ty swojego męża zaraz zdradzisz, a potem będziesz jęczeć, że taka uciemiężona byłaś. A Twoj mąż nie bedzie wiedział o co chodzi...
A co do mnie - NIE, ja nigdy nie uważałam, że moj maż jest "zerem" i nigdy nie miałam go za nic. Zbudowałam z nim całe życie, kochałam go, szanowałam i szanowałam jego zdanie. Mielismy lepsze i gorsze okresy, czasem sprzeczki, ale w ogień bym kiedyś za nim skoczyła.
Więc nie ekstrapoluj swojego małżeństwa na moje. I pogadaj z mężem...On ma prawo wiedziec, ze osoba, z którą żyje tak o nim myśli. Może też by wolał być z kimś, z kim może budować życie w pełnej szczerosci...Daj mu wybór.

@EvEmama przerażasz mnie! Mój mąż mi teraz też mówi, że on sobie zawsze wszystkiego odmawiał! Ode mnie też dostawał takie prezenty, o których wiem, ze mu zależało (typu powiedział coś miesiące temu a ja mu to kupowałam i cieszyłam się, jak on się cieszył że ja to zapamiętałam). I też to były całkiem nietanie rzeczy (ale to już nieistotne, nie chodzi o $$$).. Faktem jest, że on faktycznie sobie mało kupował. ALE NIE DLATEGO, ŻE JA MU ZABRANIAŁAM!!! On po prostu nie mial jakichs potrzeb sam z siebie, nie miał hobby żadnego! Ile razy to ja mu kupowałam nowe ubrania i buty - zeby nie chodził w starych. Więc to odmawianie nie bylo wynikiem mojego działania, tylko było w nim. Tylko czemu teraz to ja jestem winna...?

Niektórzy nie dorośli po prostu do zakładania rodziny, ot cała prawda.
Ale dla mnie przerzucanie winy to szczyt chamstwa.
Ja bym na Twoim miejscu poszperała, na 99% w pewnym momencie pojawiła się "wybawicielka" z jego ciężkiego domowego życia. Przeniesienie się bez słowa na kanapę - brzmi jak jakaś walka wewnętrzna w nim samym lub poczucie, że śpiąc z Tobą zdradzałby tamtą (nie próbuj nawet zrozumieć...)
A my chyba na za dużo pozwoliłyśmy. Ty na to, że robisz wszystko sama w domu , ja na wzięcie na barki życia domowego w całości, gdy on o 22 wracał z pracy do domu. A gdzie w tym były NASZE potrzeby? Toż ja też męża nie miałam de facto, ale się nie skarżyłam. Może to mój błąd. I mój mąż przestał we mnie widzieć kobietę, a zaczął widzieć urządzenie domowe. Przestał mnie szanować.
Zaczęłam czytać "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy?" i powiem Ci, ze choć tytuł brzmi jak tani poradnik - to jednak dużo tam prawdy. O tym, by znać swoją wartość i nigdy nie pozwolić facetowi zepchnąć naszych potyrzeb na dalszy plan.
Ja bym bardziej obstawiała taki rozwój wypadków, a nie to, że to im czegoś brakowało. Brakowało adrenaliny i starania się o nas - bo mieli nasze serca na tacy. Kij im w oko!

Tak, teraz już jestem przytomna. Żałuję, że tak długo żyłam w krainie pt. "Przecież jakoś to poukładamy", ale to chyba świadczy o tym, że wierzyłam w drugiego człowieka, w jego refleksję. Dziś wiem, że pierwsza zdrada w 99% nie jest ostatnią i świadczy o ekstremalnym braku szacunku do partnera. Nigdy już nie dam się wmanewrować w grę pt "Zdradziłem, ale przez Ciebie" Nigdy. Jeśli kiedykolwiek będę miała jeszcze jakiegoś chłopa to jeśli mnie zdradzi - walizki za drzwi. Porządni ludzie nie zdradzają. Koniec kropka. Nic nie usprawiedliwia takiego naruszenia podstaw związku i ja doskonale widzę z dystansu, już jak miłość do męża mi uleciała - jaki to był proces. Najpierw się wylało i co on zobaczył? Przestraszoną, zszkokowaną, słabą i bezbronną kobietę w rozpaczy, która nadal go kochała i chciała wybaczyć! Więc co robił? "No taki zayebisty jestem, że gramy dalej!" A potem powolutku zaczęło się przesuwanie granic...Jakieś wtręty z d***, że ja go ograniczałam (???), że nic dla siebie nie robił (LOL), aż do tego, że w sumie się w nim wypaliło i że to ja byłam w tym małżeństwie zołzą! Podgrzewanie żaby aż prawie mu uwierzyłam, że w sumie to biedactwo prawie że musiał zdradzić, tak mu źle ze mną było:)))) Tyle, że jak ja rozkminiałam to w tym kierunku - to podskórnie serce mi mówiło, że coś tu nie gra, że to nie jest fair...Nigdy nie lekceważcie swojej intuicji dziewczyny. Żałuję, że nie rozegrałam tego na zimno jak jeszcze na początku był w poczuciu winy. Dziś już nie jest, dziś już jest taką samą ofiarą sytuacji jak ja...Dużo lepszą miałabym pozycję do rozwodu ten rok temu.
jestem wdzięczna, że natknęłam się na blog ChumpLady i to forum - setki historii tam i tu mi otworzyły oczy i potwierdziły to, co intuicja mi krzyczała, a ja nie chciałam słyszeć...Jak zdradził to nie kocha tak, żeby już nigdy tego nie zrobić. To jest AŻ TAK proste, a każde tłumaczenie zdrajcy jest bezcelowe.

Niestety jak się bierze za męża  chłopca którego się  wspiera  i podpiera a nie mężczyznę,  to ten chłopiec  w końcu dorasta
Albo wyrasta . Albo wchodzi w wiek nastolatkowy  i po tym poznajesz  że obok dziecko było.
Piszę  bo to też moje doświadczenia..Bardzo chciałam widzieć  w ojcu moich dzieci mężczyznę,  ale nim nie był  po prostu.

Nie wiem, czy wiecie, że ponad 90 % kobiet nie odchodzi od swoich mężów alkoholików, a niecałe kilka % mężczyzn zostaje ze swoimi żonami-alkoholiczkami. Tak samo to wygląda w przypadku niepełnosprawnych dzieci, ponad 95 % ojców zostawia swoje żony i dzieci, aby założyć nową rodzinę. W przypadku zdrad różnice także są duże. Takie są fakty.

A wynikają one głównie z wychowania kobiet, dla których "rodzina" ma być najważniejsza. Co więcej, kiedy powstaje sytuacja np.  taka jak tutaj to zaraz pojawiają się wpisy, że masz szukać winy w sobie. Bo nawet jeśli zupa była za słona, to Ty tą zupę gotowałaś. A przecież nie musiałaś gotować, mogłaś walnąć tym garnkiem. Ale wtedy byłoby, że nie gotowałaś. Każdy ma wady, każdemu można coś zarzucić, na każdego bat się znajdzie. Ale dlaczego na siebie kręcić bat w sytuacji bycia jeszcze w szoku, żałobie, traumie? Po jakimś czasie oczywiście, każdy rozsądny człowiek rozliczy także i siebie.

Najczęściej to mąż jest w centrum zainteresowania żony (bo rodzina to mąż i dzieci). A mąż najczęściej jest mocno zainteresowany pracą. Więc kobieta częściej (nawet obok pracy) realizuje się w domu, a mąż w pracy. I dlatego najczęściej romanse realizują się w pracy, przy okazji pracy.

A wtedy tradycyjnie żona wpatruje się nadal w męża, analizuje jego emocje. A mąż nadal wpatruje się w siebie i sobą głównie się zajmuje. I jeszcze ma pretensje, że jego emocje mają być na pierwszym miejscu, no bo zawsze były.

Szansa na uratowanie małżeństwa jest wtedy, kiedy mąż chce je jeszcze uratować. Bo żona znowu w 90 % chce. Ale mąż zamoczył w innej kobiecie i podoba mu się to.  Za to bardzo nie podoba mu się żona, bo trawa u sąsiada jest bardziej zielona i do tego świeżo posiana.

Czuję, że gdyby mąż Pain chciał to małżeństwo uratować, to zna żonę i wie, jak to zrobić. Wtedy Pain (bo nie jest głupia) szybko odrobiła by rachunek sumienia. Szansa na reaktywację małżeństwa byłaby ogromna.

Ale mąż Pain raczej nie chce tego małżeństwa reaktywować i Pain to widzi i czuje. On pewnie raczej wolałby, aby rodzina została rodziną (żona ciocią Kazią) a mąż miałby związek z boczniarą. Tym bardzie że ta boczniara go zostawiła, a jak wiadomo była dużo młodsza, bo ma narzeczonego i nie ma dzieci jeszcze. I tak trwałoby do czasu, aż  boczniara kazałaby mu porzucić żonę, a wtedy on oczywiście zrobiłby to. Bo w końcu jego uczucia i jego szczęście są najważniejsze.

W przypadku Pain, jak w przypadku większości małżeństw, karty rozdaje mąż. Tutaj także podejmuje decyzje braku skutecznych  działań, a Pain czeka nadal. I niech czeka, bo dlaczego ona ma rozwalać małżeństwo?Może odczekać, a wtedy zrobi to mąż.

Bolesna ale prawda.  Karty rozdaje zdradzający. Na pocieszenie: do czasu. Bo w pewnym momencie już inaczej na to patrzysz.

Owszem. Ale w większości są to kobiety przed 40.Moje pokolenie  było tak wychowane  jak Faja pisze
Typowa historia w moim pokoleniu to mąż  w kryzysie wieku średniego,  który wreszcie ma pieniądze, nie bez wsparcia żony w karierze, przeżywa drugą  młodość.
Wybranka jest zwykle młodszą ale to nie regułą, u mnie tak nie było, Zwiazek z kochanką zwykle  się sypie, chyba że ona bardzo chce mieć  dzieci i zachodzi w ciążę.
Im lepiej on jest ustawiony tym częściej zapominają tabletki
Żony się zbierają  i powrotu męża  już nie chcą, chyba że pokolenie jeszcze starsze, emerytki.

weroska33 No sprawy maja się kiepsko a ja na ich czele. Mieszkamy razem, ale jak współlokatorzy, którzy w dodatku niebardzo się lubią. On unika nawet mojego spojżenia, nie mówi cześć, dzień dobry , pocałuj mnie w dupe. Nie złożył mi zyczeń na urodziny, święta. Ja jestem na lekach i od kiedy mineły ataki paniki i taki stan ogólnego szoku i lęku odciełam się od niego na tyle na ile to możliwe w tej sytuacji. Boje się zaczynać jakąkolwiek rozmowę bo to wytrąca mnie z równowagi a strasznie boję się wrócić do stanu z przed kilku miesięcy Nie rozumiem dlaczego on sprawia, ze to ja czuję się jak winowajca. Traktuje mnie tak jakbym go conajmniej zdradziła a to przecież on chce odejsc. Jeszcze pod koniec zeszłego roku, jak mieliśmy moment "naprawiania" snuł plany, mówił że kupi dla mnie kask, pomagał w nauce jeżdzenia autem bo niedawno zrobiłam prawko. A potem nagle znów się odciął bez słowa wyjaśnienia i "nie umiem ci powiedzieć co mi jest".
Przerobiłam wszystko, myślałam że ma depresje, prosiłam zeby poszedł do lekarza, myslałam że ma kobiete ale nicnie znalazłam, myslałam nawet ze moze go coś opętało albo jest gejem To jakie człowiek ma odrealnienie w takich sytuacjach to jest niepojęte Miotałam się jak ryba bez wody. Teraz wiem ze to był błąd. Pokazałam mu swoją słabość i swoje lęki. rozsypałam się strasznie. Tylko on mnie poznał w podobnym momencie mojego życia. Tez byłam posypana po porzednim związku wiec w sumie nie powinien się dziwić. Tak mam fabrycznie i widocznie z wiekiem się nie updateuje

Wiem, że powinnam się od niego uwolnić ale nie potafię wykonać kroku. Czuję się trochę jakbym stała na krawędzi i nie wiem co tam jest dalej więc wolę stać i sie nie ruszać.

On trenuje w domu, robi prawko na motor, nie wtajemnicza mnie w nic. Jak wychodzi z domu to czasem informuje mnie że o tej i otej musi "coś załatwić " i go nie bedzie. Ja nie pytam... Boje się za każdym razem że jedzie szukać mieszkania ale jednocześnei wiem że to było by najlepsze wyjscie. Skończyło by tą traumę. Narazie lęk jeszcze zwycięża dlatego szukam terapeuty. Muszę się wzmocnić bo sama nie ogarniam

Nie mamy ślubu , jedynie wspólny kredyt sytuacja jest skomplikowana i nie mam pojęcia jak to wszystko ogarnąć i nie mam siły tego ogarniać

On się wypalił i odleciał w swój świat nie masz tam wstępu i nic nie poradzisz chyba już EvEmamo .
Facet ćwiczy leków uspokajających,sterydów,efedryny nie bierze, to można byłoby zauważyć byłby agresywny bardziej dosłownie lub zmulony, ale jak ćwiczy to nie.Wystarczy prawdopodobnie mu jego światek i coś jeszcze o czym nie wiesz niekoniecznie kobieta ale....
Stosuje w zawoalowany sposób przemoc psychiczną "subtelniej "na Tobie .Twoje poczucie winy jest tego objawem i skutkiem.Nerwica też bierzesz leki ma Ciebie pod kontrolą.Ulegasz stale.Potraktował ciebie jak trampolinę w pracy zawodowej .
On chce się uwolnić, ale bez przykrych konsekwencji więc obwinia Ciebie bo tak najprościej.
Jego córka z poprzedniego związku i Twoje z nią relacje mogą być pewnym kluczem dlaczego pozostawia w zawieszeniu decyzję i ostateczne rozważanie Tobie jednocześnie blokuje Ciebie czymś jak szantaż emocjonalny związany z dziećmi .
Psychoterapeuta to konieczność dla Ciebie leki to za mało i za młoda jesteś żeby je brać nie wiadomo ile już odkładasz na święty nigdy decyzję, gotowość, gotowością, siła, siłą, ale ruch w stronę prawnika nie do uniknięcia, bo co z kredytem zrobić, finansowo sobie poradzisz mam wrażenie,
Jak wygląda Twoja sytuacja odnośnie opieki nad jego córką i jak związana jesteś z nią emocjonalnie bo jesteś pytanie jak mocno.
Nie ma jutro pojutrze bo tak możesz jeszcze ruski rok czekać na natchnienie. Z facetem raczej się nie ułoży on ma o wiele bardziej niepoukładane,niezamknięte sprawy z przeszłości i relacji z matką dziecka, jest i był od jakiegoś czasu z Tobą z rozsądku.Na komplikował sobie z wygody jeszcze bardziej bo ciężko jet letko żyć okazuje się.Nie przeżyjesz za niego Evemamo to jego kryzys w który Ciebie wciąga nadużywając Twojej miłości.
Ty się zakochałaś i pokochałaś on chyba potraktował Ciebie nieco inaczej może bardziej niż  jak plaster,ale uczuć i postawy starczyło mu na krócej jakimś cudem wychodzi to z dużym opóźnieniem co się zdarza.Oczywiście to w uproszczeniu.
Nie rób sobie krzywdy jesteś 10 lat dziewczyno na forum, zasuwaj po pomoc i nie zwlekaj odkładanie wykończy Ciebie, a leki słabo zaczną działać coraz słabiej.

Ja nie czekam...Mam bardzo konkretny plan.

W końcu jakaś pozytywna wiadomość Gratulacje! Trzymam kciuki, żeby się udało. Zdradzać nie musisz, żeby nie zapeszyć..

Pain jak się czujesz? Już Ci trochę lepiej?

Pain to uczucie ciągłej udręki jest chyba najgorsze ale ta normalność i obojętność kiedyś przyjdzie. Trzeba to przetrwac. Nic innego nie zostało. Twoj mąż nie zasłujue na Twoje cierpienie. Myślę że im szybciej się odetniesz od niego na ile to możliwe tym szybciej wrócisz do równowagi. Czy on się spodziewa rozwodu?

Post przeniesiony z kolejnego wątku Autorki:

Czyli wychodzi, że mężczyźni są i mądrzejsi, i lepsi dla swoich żon - pomagają im szybciej spaść na dół, czyli szybciej wyjść z nałogu.

A to akurat jest kłamstwo. W części wymyślone przez Ciebie, w części głoszone przez organizacje feministyczne. Dlaczego w części wymyślone przez Ciebie - bo nawet te organizacje głoszą, że 80% (a nie 95%) mężczyzn w takiej sytuacji odchodzi (artykuł z Wysokich Obcasów).

A taka jest rzeczywistość - cytat ze strony poświęconej niepełnosprawnym:
Nie prowadzono szerokich badań, czy rzeczywiście jest tak, że mężczyźni odchodzą, gdy w rodzinie pojawi się niepełnosprawne dziecko.

Więc pewnie czasami odchodzą, zapewne nawet częściej niż "normalnie" (bo "normalnie" rozpada się 33% małżeństw, a konkubinatów pewnie jeszcze więcej). Tylko na ile przyczyną jest niepełnosprawne dziecko, a na ile skomplikowanie relacji między małżonkami? Bo nawet zdrowe dziecko wprowadza pewien ferment, a co dopiero niepełnosprawne.

Tym niemniej nikt takich badań nie prowadził i nie ma takich danych - jeśli gdzieś spotkasz "informację", że taki czy taki procent mężczyzn odchodzi, gdy pojawia się niepełnosprawne dziecko, to już teraz będziesz wiedzieć, że ktoś Cię okłamuje.

A to pewnie jest uzależnione od wielu czynników. Przede wszystkim od przyczyny zdrady/odejścia, innymi słowy dylemat co było pierwsze: czy najpierw się odkochał i dopiero znalazł kochankę, czy znalazł kochankę i wtedy się odkochał. Przy pierwszej opcji nie będzie raczej żałował, nawet jeśli mu z kochanką nie wyjdzie. Przy drugiej może żałować, jeśli dojdzie do wniosku, że kochanka to było krótkie zauroczenie, a naprawdę kocha ciebie.

A jak długo trwało zanim odzyskalas szczęście?

Bez sensu że ja z nim gadam. Dziś z nim rozmawiałam jakąś chwilę i znowu usłyszałam, że ten romans to była ucieczka ODE MNIE, nie do kogos. TŻe on nieszczesliwy był, że ja krzyczałam na niego (?), że on potem chciał naprawiac ale ja wracalam do zdrady...No dziwne zebym nie wracala skoro co 3 miesiace odkrywalam kolejne kwiatki i ze nie zatrzymal sie jak mógł...A ja w tym bólu i poczuciu krzywdy czekałam, zeby on je uznał, przepraszał, walczył jak lew...A tego nie bylo...Co do krzyczenia - z ręką na sercu przyznaje, ze zupelnie nie wiem o co mu chodzi. Jestem bezposrednia, dość konkretna - ale my nie klocilismy sie często, raczej normalne sprzeczki małżeńskie. Owszem, jak zaczal latac na delegacje to moze jakos bylismy słabiej wobec siebie nastawieni (ale z dwoch stron!), czasem sie poklocilismy o to, ze ja np w niedziele wieczor sie dowiaduje ze on wylatuje w poniedzialek, a musialam ogarnac cala logistyke praca-szkoła sama...Ostrzejsze kłótnie nam sie moze zdarzyły kilka razy w roku...
A teraz zaczynam myslec, ze moze faktycznie bylam kijową żoną (choc zawsze wydawalo mi sie ze jest miedzy nami ok, on nie zgłaszał żadnych zastrzezen...), że jestem jakąś krzyczącą na facetów zołzą (chociaz nie wiem o co mu chodzi do dziś), ze moze nie powinnam byc w zwiazkach...
Na logikę wiem ze to klasyczne przerzucanie winy, ale zabolało.

@Pronome, bardzo bardzo dziękuję Ci za ten post, dał mi dużo do myślenia...Mój mąż zdecydowanie ma problemy z dzieciństwa - nawet właśnie podczas tego ostatniego roku mi mowil, ze jak ja krzyczę na niego to czuje się jak wtedy kiedy jego mama krzyczała, jak królik na środku autostrady...Tyle, że ja nawet w "krzyczeniu" nie zbliżylam się nigdy do jej wrzasku (no ok, raz - jak odkryłam zdradę). On mi zarzuca, że "krzyczę" nawet jak mówię coś dosadniejszym gosem, w pewnym momencie czułam się już jak na szpilkach - ze z moim mężem można gadac tylko z usmiechem, inaczej on twierdzi, że ma "łomot". Jego mama jest taka zimną, wrzaskliwą i nieempatyczną osobą. Moim zdaniem ma jakiś narcystyczny rys, bo znam ją już kilkanaście lat, a nie czuję z nią żadnej więzi, ona tak jakby w ogóle nie rozumiała języka emocji, nic. Nie ma żadnych znajomych, nie ma poczucia humoru, nie ma wspolczucia dla innych w ogole. Zimny dom, duzy rygor w dziecinstwie, jego brat zawsze na piedestale, on ten "gorszy"...To ja zawsze mojego męża przy nich chwaliłam, zeby się lepiej poczuł. On się bardzo liczył zawsze z ich zdaniem, jakby musiał zawsze na ich aprobatę zasłużyć...
Tyle, ża jak teraz o tym piszę to mi go...żal. Bo zawsze był dobrym mężem, dobrym ojcem (w mojej głowie). I może gdyby poszedł na terapię i rozwiązał ten właśnie problem w swojej głowie - to nasza rodzina mogłaby byc szczesliwa...?
Rozmowy z nim rypią mi psychikę...Wiem, ze trzeba wiać.

Dlatego tym bardziej nie daj sobie wmówić winy. Byłaś dla niego wybawieniem z domu, podnosiłaś mu samoocenę, jednak jego deficyty nie minęły.
Ja sama wychowywałam się w toksycznym domu gdzie był alkohol, przemoc fizyczna i psychiczna, w końcu zdrada (akurat z matki strony ale to raczej szczegół).
Przez wiele lat miałam problem z budowaniem trwałych relacji, szybko się zrażałam. A wcale taka młoda nie jestem (zdaje się, że możemy być w podobnym wieku).
Wystarczyło, że facet z którym się spotykałam (i było jak dotąd super) raz przyszedł wypity i podniósł na mnie głos czy użył siły, dla mnie był już skreślony bo te wszystkie obrazy z dzieciństwa (nawet nie dzieciństwa bo tak było wiele wiele lat, w sumie do teraz). Ktoś (czy nawet on) by powiedział, że robię dramę, w końcu każdemu może się zdarzyć  przegiąć z alkoholem. Skoro to był incydent to moja reakcja jest nieadekwatna, przesadzona itd. W końcu każdy (facet) lubi czasem wypić.
Możliwe, że Twój jm wyolbrzymiał Twoje krzyki bo dokładał sobie to co miał w podświadomości (pamięci) i właśnie praca była dla niego odskocznią
Ja już wiele razy pisałam, że osoby które zdradzają muszą mieć jakieś deficyty emocjonalne. Ja nie zdradziłam ale wychowałam w takim a nie innym domu i wiem, że jestem pod tym względem bardzo 'skrzywiona' i mimo, że staram pracować nad sobą, łatwo nie jest. Zrozumienie siebie i pewnych schematów jednak bardzo pomaga.

czytam i mam konflikt wewnętrzno / zewnętrzny bo z jednej strony na 100 % zgadzam się z Fają  i na  100 % z Pronome

Ja przenoszę się tutaj, bo pewnie będę miała coś do powiedzenia i na tym wątku.

Autorko, rozczulasz się nad tym facetem, bo on taki biedny, gdyż prawie na pewno ma narcystyczna matke i on jako ten gorszy syn itd, itd i nawet idziesz w tym kierunku, że może gdyby poszedł na terapię i przepracował traumy z dzieciństwa, to może w ogóle nie trzeba by było przeprowadzać rozwodu.
Nie rozczulaj się nad nim, bo im bardziej dla niego będziesz wyrozumiała i dobra, tym bardziej dla siebie będziesz zła i mało wyrozumiała.
Zastanów się czy on robi coś takiego w odniesieniu do ciebie? Czy siedzi ten facet i rozmyśla nad twoimi traumami z przeszłości albo tymi obecnymi? On nawet traum kochanki nie analizuje, bo on takie rzeczy ma po prostu w doopie.
On myśli tylko o tym, żeby spaść na cztery łapy i jak najlepiej wypaść w oczach znajomych oraz rodziny.
Dlaczego więc ty zamartwiasz się o niego?
Czyżbyś uważała, że jest twój przyjaciel?
Czy jako przyjaciel wbiłby ci nóż prosto w plecy?
To nie jest twój przyjaciel, to jest twój wróg i to największy wróg w twoim życiu.
Jeśli on uważałby, że potrzebna mu jest jakaś terapia, bo jeśli nie, to straci ciebie, rodzinę, to uwierz mi, on wpadłby na pomysł, żeby pójść do psychologa.
Nie rób za jego mamuśkę.
A nawet, jeśli to prawda, że jego matka jest taka a nie inna, to niby co ty mogłabyś na to poradzić? Miałabyś stać się jego matką, ale matka jako zaprzeczeniem cech tej biologicznej? Czyli jaka musiałabyś być, żeby on znowu nie zaczął widzieć w tobie złej biologicznej matki? Miałabyś od teraz dać się zwariować i kontrolować każda swoją minę, każdy ton głosu i każde słowo?
Ciekawe czy kochanka też tak nad sobą pracuje, żeby księcia nie urazić?
Akurat w to uwierzę. Ona jest po prostu sobą i jak trzeba, to z nim zrywa, a jak się jej zachce, to gwiżdże na niego, bo wie, że ten przyleci i nawet rodzinę dla niej rozpirzy na cztery wiatry.
Jeśli chcesz być litościwa, to ulituj się nade mną, ale w sprawie swojego męża daj sobie na wstrzymanie, szczególnie że on o litość cię nie prosi, bo w przeciwieństwie do ciebie ma się dobrze. Ty po rozmowie z nim trzęsiesz się jak galareta, może płaczesz, a on dzwoni do kochanki, spotyka się z nią i najspokojniej w świecie spuszcza sobie z krzyża i nawet do łba mu nie przyjdzie, że ty ubolewasz nad jego trudnym dzieciństwem.
Przestań histeryzować, tylko rób to, co zaplanowałaś.

Poszłam z dziećmi na rolki, dzieci poznały nowego kolegę (jesteśmy z nim umówieni znowu na jutro) i  tak jakoś się psychicznie dobrze czuje że się zmęczyłam, do tego spędziłam z dziećmi fajnie czas, wyszłam z domu gdzie ciągle międlę zachowanie mojego jm...I wiem, że będzie dobrze. Jak tak sobie w trójkę jeździliśmy (potem w czwórkę bo nowy kolega dołączył) to czułam się jak samotna matka ale...to było spoko. I myślę, że będzie z czasem spoko. A mój mąż zostanie w swojej krainie smutku i depresji. Ja wolę ten świat, gdzie można się pośmiać, pogadać z ludźmi, iść na rolki czy rower. I tak we mnie to tchnęło nadzieję, jak wyszłam z domu. Że świat jest fajny, a mój mąż w moim życiu tylko wnosi od roku smutek, nerwy, depresję. Szkoda życia na niego. Coś czuję, że sport będzie moja terapia podczas i po rozwodzie:) pokochałam rolki!

@ulle Chciałam Ci BARDZO podziękować za ten post bo myślałam dziś o nim długo. I ustawiłas mnie do pionu:) Mój wniosek? Ja nie mogę gadać z mężem o tym już! Jestem jeszcze zbyt rozchwiana emocjonalnie i daję sobie wkręcać te bzdury. Teraz, jak się przewietrzylam i wyszłam z domu, posmialam się z dzieciakami - widzę, jaka to bzdura. Ja jestem zupełnie inna osoba niż on próbuje mi wmówić. Boże, jestem empatyczna, uśmiechnięta zazwyczaj, lubię ludzi i poznaje ich wszędzie (jakoś tak mam) i choć mam charakterek to naprawdę nie jestem awanturnicą! Boże, jaki blameshifting. Od dziś opcja "no contact". Tylko o dzieciach i sprawach rozwodu gadam.

@Roxann ja byłam zawsze obok. Ja go zawsze wspierałam. Mam coś w charakterze, że cenie strasznie lojalność. I taka też staram się być. Gdy jego brat zachorował na raka - całą noc go przytulałam jak płakał. Następnego dnia zadzwoniłam do przyjaciółki, której tata jest szefem neurochirurgii w szpitalu i załatwiłam operacje bo początkowo mu odmówili (zbyt zaawansowany rak). Dzięki mnie jego brat dostał dodatkowe 1,5 roku życia...potem zapisałam się na wszystkie grupy związane z tym rodzajem raka, szperalam, szukałam informacji, kontaktowałam się z ludźmi...A on w tym czasie się zakochiwał w koleżance z pracy...Co jeszcze...Zawsze jak chciał bym mu coś załatwiła to to robiłam - dla mnie było naturalne, że jego sprawy są moimi. Tak rozumiem miłość. Wspieralabym go zawsze. Jakby miał wylew i wylądował na wózku - byłabym z nim bez mrugnięcia okiem, nie szukając pocieszenia na boku. Oto właśnie mój system wartości...Jak chciał pogadać to zawsze byłam obok. Zawsze. Teraz jest sam. Moje wsparcie jest dla tych, co je doceniają. Nie dla wszystkich.
Czuję, że on nie docenił tego co ma. Niech Dżesika mu pomaga, I am done!