Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

To nie Twoja wina! Nie obarczaj się tym. Mogę zapytać jak funkcjonujecie na codzień? Wszystko jest jak było wczesniejzchodzi mi o pranie, sprzątanie itd ogólnie obowiązki i życie domowe.

To czas się rozdzielić. Odciąć na ile można. Musisz zacząć załatwiać swoje prawy. Wizyta u prawnika, wyprowadzka jego czy Twoja. Regulować sprawy formalnie. Jak nie czujesz się na siłach to zadaniowo po jednym. Jego obecność Cię umęczy. Tylko jak będziesz sama wrócisz powoli do siebie.

Mogło to wynikać  z przekonania, że dobry  związek to taki, w którym tak samo widzi się świat..  I tu teoria o której ktoś  pisał  że nie może być  zbytniego oddalenia  w tym.

Biedaczek ty pewnie z tych zdradzających. Jakbyś nie zauważył to on zdradza i robi to nadal. Piszesz jakby to ona robiła coś złego jakby zdrady nie było  teraz jego "uczucia " a właściwie nie liczy się. Liczą się potrzeby autorki.

No ale czy on zrzucił tę skorupę przy niej? To by oznaczało, że teraz będzie zupełnie innym człowiekiem. Zawsze spokojny i wycofany (nie tylko przeciez ze mną!) i teraz nagle przebudzenie?
Ja tu bardziej widzę zajaranie się swoim nowym "ja". Tyle, że to nie jest prawdziwy on, a kreacja która mu się spodobała...

Eh...Dzis znowu czuję się kijowo. Posprzeczalismy sie o to jak reagowac na rozne zachowania dzieci (dzis np nie chcialy w ogole wstac, marudziły). Dochodzę do wniosku, że w jego oczach to już jestem samym złem - zła żona, zły człowiek, zła matka...Nie daję sobie tego wkręcać, ale to strasznie smutne. Czuję się strasznie samotna w tym trwaniu obok. Czasem mam przebłyski jak potrafilismy do siebie czule mówić, przytulic sie, zasypiac razem, rozmawiac, żartowac...Dzis ta relacja jest zupełnie inna. Jest zimno, prawie jak dwojka wspollokatorow. I to takich, co się specjalnie jakoś nie lubią...:(
Ciężko mi jakoś z tym.

Pain ale jaki jest wasz statut? Myślisz co dalej?

On nie chciał i nie chce rozwodu. Natomiast ja nie czuję z nim żadnej więzi już. Żal mi, ale trochę jak obcy facet obok...Boli jak sobie przypomnę jak jeszcze jakiś czas temu czułam do niego te ciepłe uczucia. Dziś tego nie ma. Jest dwojka uprzejmych wobec siebie ale obcych ludzi...I to boli, bo naprawdę nie czuję tej winy, o której on mówi. Tak jak ktoś napisał w wątku obok - mam wrażenie, że cokolwiek teraz nie powiem i nie zrobię - jestem już winna wszystkiego. Wkurza mnie ten jego brak skruchy bo szczerze przyznam, że wolałabym widzieć go na kolanach, bojącego się że miłość życia mu ucieka...A tego nie ma. Ja zdjelam obrączkę - on zrobił to samo. Stawia się tak "na równi" w winie...I to dla mnie jest deal breaker. Więc to ja będę składać

Coś czuję, że ten pomysł byłby taki, że jestem wycieraczka dla faceta. Thank you but no thank you...

.

Te skrzydła to raczej woskiem klejone. Bo jednak się okazuje, że to co go rzeczywiście go blokowało psychicznie nadal mu zostało, więc ta odmiana to taka raczej powierzchowna, coś w stylu pobożnych życzeń. Nawet ja w to uwierzyłam, że on taki się zrobił zdecydowany, szast prast się rozwiedzie, prawko zrobi i za kilka miesięcy zamieszkają razem i będą sobie żyli długo i szczęśliwie a ze mną będzie tylko o dziecku rozmawiał. Myślę, że dziunia też w to uwierzyła ... Pomijam, że odkąd przestaliśmy drzeć koty to przyłazi i się mnie o zdanie pyta w różnych sprawach - taki zdecydowany i samodzielny kurcze blade. O ciągłym proszeniu o pomoc nie wspomnę bo to wstyd pisać...

Może być tak, jak pisze Roxann. Takie dysproporcje w związkach raczej prędzej czy później odbijają się czkawką. Na pewno nie bez powodu związałyśmy się z panami dającymi "sobą sterować" myślę, że odkrycie dlaczego wybrałyśmy takich partnerów, może być dla nas ogromnym krokiem na przód.

Jednak nic nie usprawiedliwia moim zdaniem stylu w jakim tacy panowie odchodzą/zdradzają. Wydaje mi się, że właśnie im więcej kompleksów i problemów ze sobą ma taki ktoś, tym okrutniej to wygląda. Chyba tylko "zdrowych" ludzi stać na uczciwość i szacunek wobec innych.

Co ja Ci powiem Autorko, czego sama nie wiesz i inni nie napisali. Sytuację miałam wręcz identyczną, kopię w zasadzie. Nie chce się wracać do tego, bo i nie ma do czego, ale napiszę Ci kilka spostrzeżeń z własnego podwórka. Przede wszystkim nie wierz, że romansu nie było, a to tylko koleżanka "od zwierzeń". Jesli szukał z nią ciągłego kontaktu, spotykał, zamykał w świecie ja/ona, to relacje dawno wykroczyły poza ramę przyjaźni.  Dbałość o wizerunek: sport, zmiana nawyków, nagła pasja, ("toki" jakby). Mogą wskazywać, że kontakty niekoniecznie zostały zerwane. Prawdę na ten temat znasz tyko zdaje się, z jego ust. Być może nadal to sobie trwa, niezależnie od info o jej rychłym ślubie. Prezenty nie brzmią dobrze. Nie wiesz, czy pieniądze faktycznie zostały mu zwrócne, a ja nadmienię tylko, że słyszałam identyczne słowa Jeden sex, jeden niby-prezenty, jeden "tylko flirt"- nie wierz Potwierdzi tylko to, co znalazłaś sama i w taki sposób, żeby wyglądało przekonująco Oczywiście będziesz współwinna zdrady. Przecież gdybyś! ( tu wpisz dowolne), to on nigdy! ( tu wpisz też ). A gdybyś była nawet Miss Świata i laureatką The Best Of, w konkurencji Inna Ona przegrywasz już na starcie. I tracisz coraz bardziej każdego dnia, gdy nowe zaczyna wypierać stare. Nie chce rozwodu i nie będzie chciał. Funkcjonujesz dla niego pod ogólnym hasłem "rodzina", tak jak mama, tata, siostra brat. Nie chce z tego rezygnować, bo to oznaczałoby kolejny początek. No i, mimo wszystko zostałaś, a to daje jakieś pole do interpretacji Byłam na Twoim miejscu, dokładnie w takim samym czasie i zostałam. Uwierzyłam w te "pojedyńcze" razy i zerwane kontakty. W starania na pół gwizdka i serduszka na messengerze Rok później dostałam ukrytym telefonem w łeb, pełnym jej zdjęć i wyznań o wschodzie i zachodzie słońca Tego, że zostałam wtedy nie żałuję, bo po tym nie snułam już kolejnych bajek z gazet. No i doopę mam teraz twardą jak skała, chociaż zabrało mi to kupę czasu Wiem ile kosztuje Cię obecna sytuacja. Pełny stan gotowości. Na dłuższą metę to strasznie wykańcza nie rozwiązując problemu. Z miejsca w którym jestem powiedziałabym: uciekaj. Wiem jednak, że każdy musi przejść przez to po swojemu. To Forum pomoże Ci, cokolwiek postanowisz. Dobrze, że tu jesteś

Znam pewnego faceta, który w swoim środowisku jest bardzo ceniony, ma za sobą wiele sukcesów zawodowych, wielokrotnie brany za wręcz autorytet - ogólnie bardzo pewny siebie, kompetentny, pracowity a przy tym mający ogromną słabość do kobiet. No właśnie. Wcześniej miałam co do niego pewne uprzedzenia bo to było mało dyskretne jak te panny podrywał ale w sumie to jakoś nigdy nie słyszałam by z którąś romansował - raczej flirtował, komplementował czy ogólnie rozmawiał.
Pewnego razu wyjeżdżając w delegację okazało się, że jedzie też on i... zabiera ze sobą żonę. Nie muszę mówić, że to był szok dla wszystkich (którzy go znali) i byliśmy ciekawi a raczej ciekawe jak jego żona wygląda, jaka jest. To co zobaczyłam całkowicie zmieniło moje podejście czy też postrzeganie tego człowieka. Otóż żona okazała się bardzo wygadaną, dominującą babką, która na każdym kroku zwracała mu uwagę, deprecjonowała, wręcz traktowała jak dziecko i to bardzo nieporadne. Facet przy niej zmieniał się o 180st - nagle stawał się wycofany, małomówny, stłamszony, siedział ze spuszczoną głową - też bym powiedziała że typ depresyjny a w pracy wcale taki nie był nigdy! Aż mi go żal było, naprawdę. 
Dla mnie to był szok.

Bo brak im jaj.

(Tak ja jako zdradzona żona też ich nie miałam ale pracuję nad ich wzrostem)

Któż z nas nie był bez jaj choć raz w życiu, niech pierwszy rzuci kamieniem... ja byłam bez jaj przez 12 lat małżeństwa i moje zachowanie "przy mężu" bardzo było podobne do znajomego Roxann.

Zdradzaną żoną nie byłam. Jednak owych własnych "jaj" poszukiwaczką jestem po dziś dzień. Oby każdy/każda z nas w końcu je odnalazł/a

Zadziwia mnie w takim razie, co tych ludzi połączyło? Co ma w sobie jedna osoba, że może tak bardzo dominować nad drugą? No i z jakiej racji taki pantofel tkwi w tym związku i dla jakiś korzyści? Ciekaw jestem, co by odpowiedział, gdyby się go zapytać, co takiego czerpie pozytywnego z tego związku? Można mieć pretensje, zresztą słuszne, do strony, która aktywnie pomiata drugą, tylko gorzej zrozumieć człowieka, który trwa w takim układzie..Czy poza tym poczuciem bycia podporządkowanym swojej żonie, czerpie jakieś profity z tej relacji?

Już się obawiam takiego podejścia w stylu: " O ten jest idealny, biorę go(tudzież ją) za męża/żonę. Trochę w tym wariactwa trochę wyrachowania. Może nie dała mu odczuć na początku, że chce przejąc rolę dominującą w domu, może mu to pasowało? Ja bym zwiewał gdzie pieprz rośnie
Ciekawe jest też to, że jeśli żona niejako pozwoliła mu poświęcić czas na rozwój zawodowy, kosztem głównej troski o dom czy dzieci, to nie odbiło się po czasie na ich związku. Jak często się zdarza, że kobieta narzeka na męża/partnera, że w domu nie robi absolutnie nic, choć może to właśnie kwestia jej silnego charakteru? Predyspozycje, ambicje i warunki się znajdą, ale nie zawsze kobieta musi faceta wynosić na szczyty:) Może łatwiej taki sukces osiągnąć komuś samotnemu, kto nie musi się przejmować rodziną czy domem? Z drugiej strony ta opisywana przez Ciebie "troska" wygląda z zewnątrz jak niańczenie dziecka. W każdym razie szacun, że facet to wytrzymuje, bo nie każdy lubi być trzymany na łańcuchu..

Ale się rozpisaliście, dziękuję!
U mnie ta sobie - cały dzień pracuję (zdalnie), ale wieczorem te emocje uderzają we mnie zdwojoną siłą i ryczę na głos jak bobas.

To właśnie kolejny argument za tym, że nie chcę już tego małżeństwa. Mój mąż tego nie docenił. Gdy on się piął po korpo drabinie, siedząc w pracy do 22:00 - to ja zajmowałam się dziećmi. Wracał, jadł kolację i szedł spać. ale ok, rozumiałam. Moja kariera zawodowa przez to podupadła, bo nie mając nikogo do pomocy na miejscu - musiałam wybierać prace takie, żeby móc o 16:00 wyjść po dzieci do przedszkola. I teraz, rozmawiając z nim ja to widzę - ON TEGO NIGDY NIE CENIŁ. On nie jest za nic wdzięczny. Mu to się kurna należało. Mu się chyba wszystko należało...Egocentryk, pusty czlowiek z przerostem ego - tym dla mnie jest dziś...

Co do mojego jeszcze męża - owszem, ja byłam bardziej dominująca w związku, ale nie w takim wydaniu jak ktoś opisywał. My się naprawdę lubiliśmy, przyjaźniliśy (ha-ha-ha) i tak jak już kiedyś pisałam - to ON zawsze mnie pytał czy może np coś zrobić, gdzies wyjść - a ja mu odpowiadałam: "Czemu mnie pytasz?". Miał wolność - jezdzil na zagle z ludzmi z pracy, chodził na imprezy, wychodził z kumplami pograć w Starcrafta...Więc to nie jest tak, że ja chciałam pantofla i sobie tak wybrałam bo jestem jakaś femme fatale:) Pokochałam go za wiele różnych cech, a że osobowość ma (miał?) raczej uległą - to ON się stawiał w pozycji mniej dominującej. W pracy pewnie było odwrotnie i może dlatego zaczęło go uwierać to rozdwojenie..? Nie wiem. Ja wiem tylko tyle, że miał we mnie wsparcie, miał moje uczucia, przyjaźń, miał we mnie kochankę (bardzo dobrze nam było w łóżku, zawsze go komplementowałam i zawsze - wybaczcie szczerość - seks kończył się obopólna satysfakcją). Nie zasygnalizował mi nigdy wcześniej, że coś go w naszym małżeństwie AŻ TAK uwiera, że czas na kochanki i zdrady...Dowiaduję się o tym teraz. Teraz tylko już wiem, że to raczej wynik jego zakochania w "koleżance" i tego, że ja go denerwuję jak oddycham chyba, a nie prawdziwe powody. Nie mówię, że ja jestem w 100% idealna - ale wiem, że gdyby chodziło o mnie - to by przyszedł do mnie i ze mną pogadał. Myślę, że w momencie gdy narodziły się jego uczucia do tamtej kobiety- ja w jego oczach już nigdy nie będę tym, kim byłam wcześniej. Myślałam, że miłością jego życia. Okazuje się, że "tylko" żoną, matką, rodziną...Dla mnie to za mało. Nie będę niczyim planem B, wolę umrzeć samoa, otoczona stadem kotów.
Strasznie mnie boli ta sytuacja...Codziennie płączę, codziennie o tym myślę...Czekam na koniec tej chrzanionej kwarantanny i powrót do biura oraz reaktywację życia towarzyskiego.
Patrząc na niego widzę już teraz tylko kulę u nogi, którą muszę odczepić, bo mnie ściąga w dół - ale to nie takie proste...Bo dzieci, podział majątku, moj strach o bezpieczeństwo finansowe (zmieniłam pracę tuż przed kwarantanną i mam umowę na rok na razie, nie wiem co dalej...)
Ale jedno wiem - nie chcę z nim dalej iść przez życie.
To boli, ale wiem, ze tego mojego faceta nie ma w tym żałosnym kadłubku, latającym za babami. Mój mąż umarł.I teraz go opłakuję...

Ciężko mi jest uwierzyć, że ludzie potrzebują koniecznie tej motywacji z zewnątrz do osiągnięcia sukcesu. Może to wychodzi dopiero potem, jak już mają kogoś bliskiego, ale związawszy się z nim z innych powodów, niż potrzeba dodania paliwa do samorozwoju. Wygląda to trochę tak, jakby istnienie partnera niejako warunkowało czy pomagało w rozwijaniu ambicji, gdzie tymczasem, (przynajmniej mi się tak zawsze wydawało), człowiek to czuje wewnątrz siebie. Ambicje, chęć sięgania po więcej, samorozwój - to raczej powinno się brać bezpośrednio od nas, przynajmniej na początku. Może po prostu na późniejszym etapie, kiedy ludzie czują, że warto bardziej robić coś dla kogoś niż dla siebie, podejmują większe ryzyko?

Autorko, jak opisujesz Twoje małżeństwo i jego wszystkie blaski, to patrząc na zachowanie Twojego męża w tym momencie, ciężko mi uwierzyć, że był wcześniej szczery.

Współczuję Ci życiowego momentu, bo pamiętam jak był  to podły  czas.
Ale to minie.

W sumie to pierwszy rok była próba naprawy  wszystkiego wydawało się że zakończona sukcesem,  po roku kolejne  oddalenie się męża  i moja izolacja w głowie, więc  tu już działałam na znieczuleniu ale to był  ciężki czas,, aż do jego wyprowadzki, kiedy zaraz po niej autentycznie przechorowalam 2 tygodnie, po 2 miesiącach już wiedziałam, że jego wyprowadzka to moje wyzwolenie,  teraz po roku przeszło mieszkania osobno czuję  spokój a nawet radość  że drogi się nam rozeszły.
Czasem mam krótkie tęsknoty za mężem który się gdzieś  rozplynal..
Mam już dorosłe dzieci które chciały zostać  że mną, chociaż finansowo na początku  było średnio.
tylko że jak my się rozstaealismy, to oboje tego chcieliśmy, mieliśmy dość.

" Jeśli cierpienie uszlachetnia, to właśnie staję się diamentem".
Takie zdanie usłyszałam od kogoś mądrego w czasie, gdy obywatel małż co rusz wpadał na coraz durniejsze pomysły, jak tu jeszcze bardziej sknocić nasze "małżeństwo".
Czasem myślałam, że moja wartość przebiła cenę całej kopalni
Czytam Wasze posty i co rusz się zamyślam, jakie te historie są podobne w wielu punktach.
Jeszcze nie teraz, nie tak łatwo i szybko, ale przyjdzie dzień ,kiedy upragniony spokój zagości w głowie. A co do poopci, masz absolutną rację, po czymś takim niewiele rzeczy jest w stanie zaskoczyć człowieka czy wybić go z rytmu.
Ułoży się, zobaczysz.

Ja też pracuje nad sobą, by nadszedł dzień, gdy jego widok nie będzie działał na mnie jak płachta na byka. Wolę pracę nad sobą niż lobotomię, innej drogi nie ma

Od razu mówię, że nie czytałam wszystkich odpowiedzi do Twojego postu.
Ja odeszlam po 13 latach. Będąc sama w obcym kraju, z dzieckiem. On co prawda mnie nie zdradzil, ale przez lata zrobil duzo innych okropnych, okrutnych wręcz rzeczy. Pewnego dnia po prostu stwierdziłam, że już dłużej nie mogę, że nie jestem szczęśliwa i że widzę, że on również nie jest. Co dziwne wszyscy dookoła uważali nas za wzór pary. O jak latwo pozory mylą..
Jest ciężko się ogarnąć ze wszystkim na początku, ale jak już się uda to czujesz się po prostu nieśmiertelna. I tak będzie w Twoim przypadku.
Dzieciom będzie ciężko, warto skorzystać z psychologa żeby wiedzieć jak z nimi rozmawiać. Jasno ustalcie również podział opieki i obowiązków nad dziećmi po rozstaniu. O takich rzeczach trzeba mówić od razu uwzględniając przede wszystkim dobro dzieci. Szybko się ogarniesz i zobaczysz skutki uboczne swojej decyzji takie jak utrata wagi, lepsze samopoczucie, większa chęć dbania o siebie. Będzie dobrze. Takich jak Ty jest mnóstwo i wiele z nich bardzo dobrze wyszło na decyzji o rozstaniu. Powodzenia xx

Naprawdę, chyba muszę ze sobą skończyć, bo kobiety żadnej nie mam i się na to raczej nie zanosi, a w pewnym stopniu jednak się chce rozwijać
Chyba, że za sukces uważamy kierownicze stanowisko, powszechne szanowanie i pełne konto..

Co do Twojego męża Autorko, to ciężko to wytłumaczyć. Może po prostu coś w sobie dusił tyle lat a teraz to z niego gwałtownie uszło...

Powiem dyplomatycznie: Nie dziękuję!

Odpowiedź będzie zaskakująco prosta: bo to offtop

Autorko, nie wiem, czy dla Ciebie lepsza byłaby odpowiedź, że byłaś ślepa, czy może on się kamuflował. Najprostsze i chyba najbardziej ogólne wyjaśnienie będzie takie, że mu odbiło właśnie. Jak i dlaczego, to już musiałoby się siedzieć w jego głowie.

Od 8:00 czytam ten wątek i...wow. kropka w kropkę jak mój mąż... Mój teraz też jest wypalony i płacze, a w przyszłym tyg idzie sam PODOBNO w Bieszczady przemyśleć życie...

Oj ja mam takie podejrzenia właśnie...Biedny wypalony, musi przemyśleć...tya

Dzięki paslawku, mnie nie wq***ą Twoje cytaty i bardzo Ci za nie dziękuję:)
Mam nadzieję, że jest tak jak piszesz i za jakiś czas znowu będę szczesliwa

Brzmi jak mój jeszcze mąż.
Tylko, że ja już doszłam do tego, że to JA go nie chce. Po roku męczarni, odkrywania nowych rzeczy, szarpania się z decyzją - odkrywam w sobie to, że nawet jakby on już chciał - to ja jestem done.
Cóż, jeśli on uważa, że stać go na "kogoś lepszego" (akurat tu bym się kłóciła:P), to nie pozostaje mi nic innego niż oddać mu upragniona wolność...
A ja dziś gościnnie w Gdańsku. Siedze na Starówce, popijam drinka i po raz pierwszy od dawna cieszę się... samotnością. Wasze zdrowie!

@Magdalena machaaam, widzisz?:)
Tak, przeszłam się właśnie wzdłuż Motławy, usiadłam raz na pizzę i drinka, teraz sączę piwo i za godzinkę  wsiadam do pociagu. Piękna pogoda dziś i Gdańsk, ja kocham Gdańsk. Dopiero przyzwyczajam się do samotności ale chyba nie będzie źle, lubię tak sobie usiąść i gapić się na przechodniów:)

]@Magdalena machaaam, widzisz?:)
Tak, przeszłam się właśnie wzdłuż Motławy, usiadłam raz na pizzę i drinka, teraz sączę piwo i za godzinkę  wsiadam do pociagu. Piękna pogoda dziś i Gdańsk, ja kocham Gdańsk. Dopiero przyzwyczajam się do samotności ale chyba nie będzie źle, lubię tak sobie usiąść i gapić się na przechodniów:)

Ale fajnie! Aż się uśmiechnęłam do telefonu
Oby takich momentów było teraz więcej!

Że ja jestem Ninas? Nie za bardzo rozumiem