Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

Mogłabym się pod każdym słowem podpisać Pain.
Powodzenia.

Kochani, przychodze z małym update. A wiec w ostatnim czasie z mezem podpisaliśmy juz ugode:))) Podzielilismy majątek, opieke nad dziećmi, ustanowilismy rozdzielność. W zamian za to ze nie ide z orzeczeniem o winie i nie żądam alimentow na siebie, nie rozwalam mu zycia zawodowego (niunia byla jego podwladna gdy zaczeli romans), nie walcze o mega wysokie alimenty - dostalam dosc sympatyczny podzial majatku:) Mieszkanie nowe jest w calosci moje, auto tez. Oczywiscie z czesci musialam go splacic ale jestem zadowolona z podzialu. W tym lub przyszlym tyg moja prawnik sklada pozew bez orzeczenia wiec rozwod to juz tylko formalnosc, ale bedziemy musieli pewnie chwilke poczekać. Majac juz jednak notarialna ugode i porozumienie rodzicielskie bedzie to 15 minut:)
A ja?
Spadl mi kamien z serca bo wreszcie juz sie spraey rozwiązały, decyzje zostaly podjęte. Odzyskałam wzgledne poczucie bezpieczenstwa. Teraz juz sama planuje swoje zycie, finanse bo niewiadome staly sie wiadomymi. Maz nadal jest z niunia chocduzo na odleglosc bo ona za granica siedzi spora czesc miesiaca. Jakos nie pali się by wracac i mu pomagać z dziećmi, budowac z nim codziennosc...Szok;))) On uwalony bo polowe miesiaca przy tej pracy co ma - musi zasuwac przy dzieciach. Sam. Odwozenie, zawozenie, prace domowe, zakupy, pranie, sprzatanie i tak dalej. Wcześniej laskawy Pan tylko chodził do pracy i wracał. Ja mam duzo wolnego czasu jak nie ma dzieci i wykorzystuje go na sport, swpje hobby, spotkania z przyjaciółmi. Jestem szczesliwa i coraz bardziej spokojna. Maz juz mi jest w duzej mierze obojetny. Jestesmy w stanie normalnie rozmawiać o sprawach dzieci. Nie czuje juz ochoty nawet wracać do tematu czy mu cos wypominać. Jego życie, jego sprawa. O dziwo nawet ta zlosc i nienawisc mi wyparowała, nie zostawiając nic. No jest taki tam ex, z którym czasem cos trzeba zalatwic.
Co do mojego zycia uczuciowego to eh dużo sie działo przez ubiegły rok. Raz ja sie zauroczylam, raz ktos we mnie. Kilka jakichs krótszych relacji. Ale na dzien dzisiejszy chyba chce przez chwile jeszcze pobyc sama i sie nacieszyc spokojem, dojsc do takiej równowagi ze sobą. Ale yo juz inna energia niz rok temu.  Więcej spokoju, duza obojętność do ex, zostawienie spraw za sobą.
Dzieci tez sie jakos odnalazly w sytuacji. Nawet poznaly juz partnerkę ex, byli nawet razem na wyjezdzie. Dla mnie ok, o ile ona jest dla nich spoko. A podobno jest wiec nie mam problemu z nia juz na tym etapie.
Nigdy nie sadzilam ze cos co bylo dla mnir taka tragedia i wywolywalo takie emocje- stanie sir czyms z czym sie po prostu pogodzilam. Zaakceptowalam. I ide dalej:)

Hej, jak myslisz , czy ten "crush" wpynal na ciebie ze emocje wzgledem EXa "padly"?. Nie piszesz o tym czy tych wydarzeniach dokladnie czy tam cos sie zadzialo "fizycznie" tez czy tylko emocjonalnie ale to "zakochanie/zauroczenie" innym mezczyzna/mezczyznami skutecznie wybilo Ci emocje do jeszcze meza na tyle ze juz nie "chorujesz" tak po nim.

Z mojej perspektywy to średnie osiągnięcie, przeciętne. Kilka relacji bez perspektyw i wciąż formalnie w trakcie małżeństwa, wciąż brak rozwodu, konieczność spłaty, czyli podział był po połowie. Na moim przykładzie: wyrok rozwodowy z wysokimi alimentami na dzieci, dzieci przy mnie, jego ograniczenie władzy rodzicielskiej, podział połowy majątku w wyroku rozwodowym, darowanie drugiej połowy majątku dzieciom, w tym domu,  w którym mieszkam do tej pory wraz z ustanowieniem dla mnie służebności mieszkania, bez spłat.

A te relacje w czasie formalnego małżeństwa? Tyle krzyczycie o podłości zdradzaczy i że najpierw kończy się formalności z jednym, by zaczynać drugie... Ha ha!
Nie napisałam, że moje dzieci ojca nie mają, bo mają z nim świetne kontakty i widują się często, ale jak mi życie pokazało, moja pełna władza rodzicielska przydała mi się w życiu, także formalnym. Ja jestem bardzo szczęśliwa, a były mąż wyznał mi, że mnie podziwia. Więc tego...
Dobrze, że Pain przeszła do akceptacji związku męża, Ty w moim odczuciu wciąż się miotasz i uciekasz przed smutkiem, niby w aktywności, ale zawsze to ucieczka. No, ale jesteś na początku drogi.

Nigdy nie sadzilam ze cos co bylo dla mnir taka tragedia i wywolywalo takie emocje- stanie sir czyms z czym sie po prostu pogodzilam. Zaakceptowalam. I ide dalej:)

Pain,
Dokładnie!!! Tak samo się czuję. Kiedy odkryłam, że kryzys w naszym małżeństwie ma imię, nazwisko i wspólnego pracodawcę z moim mężem, poczułam jakby ktoś rzucił na podłogę 5000 puzzle mojego życia. Potem dzień po dniu, tydzień po tygodniu, puzzelek po puzzelku zaczęłam układać swoją układankę od nowa. Zajęło mi to dłużej niż Tobie, ale układam ten nowy obrazek tylko dla siebie i jestem bardzo zadowolona. Za mną podpisana rozdzielność majątkowa, częściowe wyjście ze współwłasności, rozwód jeszcze przede mną ale już czuję, że łzy nie uronię podczas rozprawy.  Nie wiem skąd, ale dużo we mnie optymizmu, że teraz może być tylko lepiej.  I jestem ciekawa tego, co przede mną. Idę dalej z nadzieją w kieszeni

Powodzenia dziewczyny! Super, że układacie życie od nowa, czujecie optymizm i powracające szczęście :-)

Pain - podziwiam i trzymam kciuki!

Nadzieja w kieszeni - fajnie to napisałaś, jest nas wiele... kobiet, których kryzys małżeński miał imię, nazwisko i wspólnego pracodawcę... Cóż...

Symbi- Twoja sytuacja, wyrok, alimenty, opieka, podział majątku, wszystko super, ale każda historia jest inna. Czasami choćby sąd chciał to nie ma z czego zasadzić wyższych aliemntów, a partner nie zawsze jest ugodowy i poczuwa się do winy i odpowiedzialności.

nie każdy chce załatwieć sprawy przed sądem- a ustalenie róznych rzeczy trochę trwa.
popchnięcie siebie na nowe tory bez myślenia o exie jako związanym z nami męzczyżnie to jest sukces.
znam ten stan i jest wyzwalający.
dla mnie małzeństwo skonczyło sie nie w sądzie, tam juz spotkalismy się jako starzy znajomi plotkując o życiu i pokazując sobie zdjęcia na smartfonach- z kawałków życia które się już podzieliło- czyli życia rodzin, znajomych którejś ze stron.
nietypowa sytuacja bo stały na korytarzu pary obwarowane adwokatami z zaciętymi minami.
a ja się aż lepiej poczułam gdy przyszedł ex i nie musiałam siedzieć na tym korytarzu sama.
w nagrodę za niezawracanie gitary Państwo polskie zwraca połowę kasy za rozprawę, która trwała 15 min a potem poszliśmy na obiad.
życzę exowi szczęścia bo to ojciec moich dzieci i człowiek z którym mi było dobrze przez 20 lat.
przyjaciółmi nie będziemy, bo nie ma zaufania i nie będzie.
ale coś zostanie.
Zapytana przez sędzinę powiedziałam i zostało zaprotokołowane że mąż zostanie dla mnie na zawsze ważnym człowiekiem, ale już nie ważnym męzczyzna w moim życiu i tak czuję.

Pain, pamiętasz jak Ci się nie chciało ruszyć tyłka do nowego mieszkania? jak były chciał tam robić imprezy?

Czytając co piszecie, dziewczyny, przypomniała mi się sytuacja sprzed trzech lat, kiedy to z pełnomocnictwa kupowałam mieszkanie dla mojej mamy. U notariusza spotkaliśmy się ja i dwoje byłych małżonków, którzy sprzedawali to raptem niecałe dwa lata wcześniej kupione na współwłasność lokum. Jednym słowem od robienia całkiem poważnych wspólnych planów na przyszłość do rozwodu dzielił ich relatywnie krótki czas. W końcu jak ktoś bierze pod uwagę rozstanie, to nie decyduje się na kroki typu wspólna inwestycja w zakup i generalny remont mieszkania połączone z przeprowadzką.
W każdym razie facet odszedł do kochanki, a choć minął jakiś czas, to kobieta wciąż była wyraźnie niepogodzona z tym, co się stało, bo zgaszona, smutna, patrzyła na niego z jakąś wyraźną tęsknotą w oczach. Pamiętam, że było mi jej ogromnie żal. Pamiętam przy tym, że po podpisaniu aktu mieliśmy chwilę zanim przygotowano wypisy, wtedy zaczęli ze sobą rozmawiać - dosyć sucho, urzędowo, a z zadawanych przez niego pytań wywnioskowałam, że mają ze sobą bardzo nikły kontakt.

Dążę do tego, że czytając jak Wy poradziłyście sobie z sytuacją i jaką wykazałyście się siłą potrafiąc okiełznać negatywne, destrukcyjne dla psychiki emocje, to naprawdę podziwiam.

Potraficie określić co miało na to największy wpływ? Bo może to silna złość, która zniechęca i w ten sposób paradoksalnie pomaga, może dogłębne przepracowanie tematu, może wpływ innych ludzi, a może coś jeszcze innego? W sumie pytam, bo obserwując otoczenie częściej widzę smutek i nieumiejętność pogodzenia się z sytuacją niż coś, co przekuwa się w siłę. Generalnie chapeau bas!

Olinko, ja wykonałam ogromna prace nad soba. Duzo czytalam, myslalam, medytowalam, umacnialam siebie i swoje poczucie wartości. Kiedys nawet napisalam  - skoro moj maz przestał mnie kochac - to ja musiałam siebie zaczac kochac za dwoje:) I tak zostało. Nie, nie ma w tym zadufania ani arogancji. Po prostu zbudowalam w sobie jakies poczucie wartości, szacunku do siebie. I przewartosciowalam rzeczy. Bo skoro calkiem siebie lubię, nikogo nie krzywdze, z sympatia patrze w lustro - to wręcz ciesze sie, ze osoba taka jak moj maz nie jest w moim życiu. Ktos kto rani, wykazał sie zerowa empatia? Ktos taki w zyciu to jak autosabotaż, robienie sobie samemu kuku. Ja wole widziec rzeczy jakimi są a nie łudzić sie. Wiec patrze trzeźwi i widze, ze wcale nie straciłam nikogo super. Moze ta swiadomosc mi pomogła? Plus polecam wykład Ajahna Brahma o odpuszczaniu, z analogią do plecaka i noszeniu kamieni. W którymś momencie on mi wręcz otworzył oczy.
Natomiast tak, uważam, ze nienawisc i zlosc jest konieczna by sie wyleczyć i przejsc wszystkie etapy. W kontekście sytuacji zdrady jest absolutnie na miejscu i adekwatna. Oznacza, ze na tyle sami siebie szanujemy, ze nie jest dla nas ok, ze ktos nam robi cos takiego. Warto takie emocje do siebie dopuścić, ale w nich nie zostać na zawsze. Jak sie wysycą to odejdą. Jak słyszę, ze ktos tuz po zdradzie jest na drodze do pogodzenia sie I wybaczenia - to myślę, ze te zlosc wyparł i to kiedys wróci.
Ja po prostu widze meza teraz tak, ze i tak nie chciałabym kogos z takimi wartościami (a raczej ich brakiem) w swoim życiu, wiec niech sobie żyje byle nie ze mna:) Karmy uderzajacej go juz nie potrzebuje, bo to nie moja sprawa. O dziwo nawet wolalabym chyba zeby mu sie wiodlo bo jak ostatnio pomyślałam, ze niunia by go kopnela - to on by sie załamał i to by wpłynęło na dzieci. Wiec nie to, ze jestem taka gornolotnie szlachetna, lecz patrze na niego teraz juz TYLKO przez pryzmat dzieci. Tak troche do Excela meza wrzuciłam i patrze co sie opłaca dzieciom:)
A czy relacje z innymi mężczyznami wpłynęły na moje podejście? Mysle ze jednak troche tak. Niedługo po rozstaniu wpadlam w romans dosc intensywny. Absolutnie emocjonalnie niegotowa, toralnie nie mialo szans. Zreszta ja po odkryciu wolności nie chcialam jej oddawać, do dzis jeszcze nie chcę za bardzo, jeszcze troche:) To był młodszy, przystojny facet. Mielismy fajny flow, fajnie sie rozmawialo i nie tylko. Poznal sytuacje moja z mezem, wiedzial i wspierał. I przy nim przypomnialam sobie jak facet moze patrzec na kobietę, ze nadal jestem atrakcyjna, ze ta sfera sie dla mnie nie skończyła z odejsciem meza. Moze metoda malo wyrafinowana i "tylko łechcąca ego - ale na pewno ta swiadomosc na tamtym etapie troche mnie podniosla. Natomiast uwazam, ze absolutnie nie jest to metoda długoterminowa na leczenie sie. Trzeba świadomie przepracować temat, pobyc ze soba, odzyskać takie wewnętrzny spokój, uwolnic żal.
To co mi jeszcze pomogło to praktykowanie wdzięczności. Owszem, spotkala mnie trauma. Ale ludzie sa w wielu gorszych sytuacjach. Nie ja pierwsza i nie ostatnia. A moze to byl dar od losu, ze dowiedzialam sie bedac wzglednie mloda kogo mam u boku i mogę resztę zycia spedzic bez takiego człowieka? Mogę byc sama, mogę byc z kimś- ale bez kłamstw. Czy to nie dar? Naprawde warto spojrzec na to z lotu ptaka a nie kisić sie latami w żalu.

Przepięknie napisałaś.
Miód ma moje serce bo myślę tak samo jak Ty, ale nie potrafilabym ubrać te myśli i odczucia w tak piękne słowa.

Pain Z pewnością możesz być w pewien sposób wdzięczna temu, co sie stało, bo Twój były pokazał, jakim jest człowiekiem wiążąc się z tamtą...Wszystko wskazuje na to, że już niedługo mu przyjdzie z nią być a wtedy zapewne zatęksni za tym. co miał z Tobą, ale będzie już za późno..

Fajnie się czyta, jak ludzie pomimo wyrządzonego im świństwa stają na nogi. Plusem w tym wszystkim są mimo wszystko czarno na białym dowody wobec zdradzacza.
Mi osobiście też przechodzi pomału złość, agresja, chociaż i żona po raz kolejny ma zamiar ożywić relację i odbudowywać chociaż... bezskutecznie chyba. Dlatego też w jakimś stopniu zazdroszczę tym, którzy chociaż kierunek działania mają prostolinijny.
Gratuluję i szczęścia życzę w życiu!

Pain, cudownie że sobie radzisz i że przepracowałaś tą krzywdę w sercu i w głowie.
U mnie minęło prawie 3 lata odkąd bm odszedł do kochanki i ma z nią dziecko. Zostałam sama z z dwójka dzieci.
Proszę podpowiedzcie jak pójść do przodu i dać sobie radę z Tą krzywda i bólem w sercu... Sprawy w sądzie jeszcze nie było, wciąż czekam ...mam wrażenie że stoje w miejscu, jakby przed chwilą zamknął za sobą drzwi.
Tak bardzo chciałabym, żeby ten człowiek stał mi się zupełnie obojętny.-już, teraz, natychmiast, przecież tyle czasu już minęło...
Co Wam pomogło?

Czytam i pysk mi się cieszy, naprawdę czuć dobrą energię Pain. Finał wzorowy.
Kąsanie ze strony byłego świadczy tylko o tym że ma w sobie dużo złosci na Twój sukces.
Dalszych sukcesów! Chodż już nie wiem co byś musiała zrobić by przebić to co zrobiłaś przez te półtora roku.

Pain, wspominalas pare razy Chump Lady w swojej historii, ze ci pomoglo czytanie jej bloga. Wiesz, ja sie zastanawam czy Ty przypadkiem nie przeczytalas jej ksiazki "Leave a Cheater Gain a Life" bo masz dokladnie przepracowana traume rozstania doslownie jakby z tamtej ksiazki.

Pain
Choć nie ma czego gratulować, to jednak ten dzień to jakby symboliczny tytuł nowego rozdziału w Twoim życiu. Te rozdziały jednak przechodzą bardzo płynnie, wątki się mieszają...samo życie. Jeśli jednak doszłaś do obojętności, braku żalu i odpuszczenia- to znaczy, że pewien rozdział został jednak zamknięty. Życzę Ci, żeby żaden zbłąkany wątek , jak uparta tłusta mucha, nie wracał już, zakłócając równowagę.
Ściskam mocno.

Cieszę się, że potrafiłaś poukładać swoje życie i emocje. Z Twoich postów przebija wielka moc, jesteś mocno stąpającą po ziemi osobą, silną i mądrą.
Masz w sobie wiele dobra i ciepła, pomimo wszystkiego co Cię spotkało.
Wierzę, że znajdziesz szczęście w  życiu, czy to sama czy z drugą osobą, czego szczerze Ci życzę.

Po takim czasie i tylu przezyciach rozwód to już nie jakieś wielkie przeżycie, tylko formalne stwierdzenie faktu. No ale jakaś tam ulga, że to załatwione już.
Ważne by mieć spokojną głowę z różnymi rzeczami. .
Życzę Ci spotkania w najbliższym czasie kogoś, komu zaufasz i będzie tego godny.
Wierzę, że będzie to taka jakościowo różnica, że nie będziesz mieć wątpliwości że warto.

I ja również gratuluję!
Sformalizowanie tych spraw to jednak must have, także nie dziwię się, że cieszysz się z tego. Z drugiej strony zazdraszczam, że już po.
No i wnioski wobec swojego ex też bardzo trzeźwe.

gratulacje Pain, wydajesz sie spoko rozsądna,  pragmatyczna kobietą   która ceni swoja godność... oby takich więcej takich  kobiet i mężczyzn którzy sie nie łudzą i uciekają z  toksycznych, wymuszonych relacji

zaraz... moment, dla kogo ta nagroda ? Dla sk...na, że zachował się jak skończona gnida ?
Pain czy masz Alzheimera ? Jeśli nie masz, nie waz się zapomnieć
Nie wydaje mi się także by była Bogiem i zajmowała się odpuszczaniem.
Z tym da sie żyć. Unikać i dac wyraźnie do zrozumienia, ze w przyszłości nie chce się mieć z tym kimś do czynienia.
Nie mówię o hodowaniu w sobie nienawiści, rozdmuchiwaniu jej, mszczeniu się, wymyślaniu historii.
Mówię o elementarnej sprawiedliwości, a tą powinno być wyrzucenie na zawsze poza nawias swojego życia. Przecież on działał świadomie, nikt go torturami nie zmuszał do kłamstw, niszczenia życia, a co najgorsze niszczenia poczucia wartości, deptania ego u osoby, której przyrzekał zupełnie co innego.
Nie ma kręgosłupa moralnego i mieć nie będzie.
W przypadku dzieci ograniczyć kontakty wyłącznie do takich, które są niezbędne dla dzieci, żadnych umizgów, spotkań na kawę.
Gdyby była wspólna impreza np. rodzinna, podać rękę i się przywitać jak z obcym.
Trzeba mieć z tyłu głowy ile zła zrobiła ta osoba, nie dla ogółu ale dla nas.

Jeśli m/ż nie chce z nami być, powinien od nas dostać brak naszej osoby w jego/jej życiu.

Najgorsze co można dać drugiemu człowiekowi to jest nasza obojętność na niego, taka prawdziwa - i tak powinno się stać.

Bullet, ale wybaczenie nie oznacza akceptacji. Wybaczenie to decyzja, że zostawiam ten plecak pełen kamieni (=złości, żalu, nienawiści) i idę dalej bez niego. Nie po to, by ulżyć osobie, która nas skrzywdziła tylko, by ulżyć sobie. To nie znaczy, że będę na kawę chodziła z ex mężem albo chciała mieć z nim do czynienia cokolwiek więcej ponad minimum dotyczące dzieci. Ja go już w głowie oceniłam, nie wniósłby żadnej wartości dodanej do mojego życia, oceniam go nisko jako człowieka i mężczyznę. Ale nadal - wybaczam to wszystko bo noszenie złości i udowadnianie czegokolwiek to ładowanie ENERGII nadal w niego. To o czym piszesz, te manifestacje z podawaniem czy niepodawaniem ręki - to nadal myślenie o krzywdzie i ładowanie energii w to.
Powiem Ci więcej - nawet nazywanie go sk*** to ładowanie energii w niego. Ja w pewnym momencie już źle się czułam jak w moich rozmowach z mamą ona właśnie tak po nim jeździła. Nie dlatego, że coś czuję do ex. Dlatego, że poczułam, że bez sensu tylej negatywnej energii hodujemy i mielimy. On nie jest tego wart. Naszej złości, nerwów. Szkoda tej energii. Nawet zaczęłam mamę upominać w pewnym momencie, żeby odpuściła i już nie wyzywała go. Naprawdę oni nie są tego warci.
Mi mój mąż jest obojętny dziś. Teraz pewnie jest z partnerką na mieście bo jego ostatni wieczór bez dzieci przez 3 najbliższe tygodnie. Czy czuję żal, poczucie niesprawiedliwości? Nie. Już nie. I właśnie po to odpuściłam. Niech sobie chłopaczyna żyje. Niech nawet z 5 młodszymi laskami się prowadza. Dziś to nie jest już mój problem i właśnie o poczucie tego chodzi w wybaczeniu.
Nie bój się, nie oznacza to też że jestem jakaś miła dla niego czy coś, bez przesady:D Po prostu moje kontakty z nim okreslilabym jako biznesowe i mi to wystarcza:)

Ania - nie ma za co, jak się trzymasz?

Olinko, dziękuję!!! Dużo roboty wykonałam nad sobą, to prawda. I choć życie mnie przeszuralo jeszcze raz potem (nie chodzi o związki ale o inną tragedię w moim życiu prywatnym) - to nadal uważam, że lepiej być solo ale w prawdzie i szacunku do siebie niż z kimś, kogo widok każdego dnia będzie nam odbierał wiarę w siebie i szacunek do siebie. Bo niestety tym jest dla mnie pozostanie ze zdrajca. Wiem, praktykowałam przez rok. Nigdy więcej. I to samodzielne życie naprawdę może być spoko. Owszem, są inne wyzwania - mniejsze poczucie bezpieczeństwa finansowego, większe obciążenie obowiązkami związanymi z dziećmi, wyższe koszty życia (dotąd dzielone na pół), brak wsparcia domownika w codzienności...Ale serio, wszystko, absolutnie wszystko jest takie jak na to spojrzymy. Bo możemy się zakopać w samotności i jęczeć o skrzywdzeniu. A możemy inaczej - ja wybrałam ścieżkę stworzenia sobie siatki bliskich ludzi, rozwoju osobistego, pokochania siebie...Nie mam męża ale jak mi się auto zepsuje to dzwonię do któregoś z kolegów i mi pomagają. Nie mam męża ale jak chcę pogadać to mam przyjaciółki. Nie mam męża ale jak potrzebuje pomocy z dziećmi to podrzucam je do znajomych. Nie mam męża ale jak przechodzę ciężkie chwile to mam przyjaciół, do których mogę zadzwonić czy przyjechać...Naprawdę na te rzeczy można inaczej spojrzeć. Wakacje chociażby. Odkąd jestem sama więcej sama inicjuje z ludźmi i z innymi rozwodnikami planujemy wypady z dzieciakami naszymi. Na świecie jest masa fajnych ludzi w podobnej sytuacji - trzeba tylko do nich wyjść.
Ja w pewnym momencie podjęłam decyzję. Mam prawie 40 lat. Z mężem byłam 15 lat. Przede mną dajmy na to 35 lat życia jak dobrze pójdzie. Czyli z 75 lat na tym padole tylko 15 z nim. Czy to ma mnie definiować? Czy to co zrobił mam rozszerzyć na resztę życia i żyć w cieniu tego wydarzenia? Hell no. Dlatego puściłam. To co mnie spotkało nie określa mnie. Określa jego. I myślę że dziś to on może mieć z tym większy problem niż ja. Ja to co zrobił...zostawiam jemu:) Na zdrowie:)

"Nie mam męża ale jak mi się auto zepsuje to dzwonię do któregoś z kolegów i mi pomagają. Nie mam męża ale jak chcę pogadać to mam przyjaciółki. Nie mam męża ale jak potrzebuje pomocy z dziećmi to podrzucam je do znajomych.". Dlaczego to robisz? To też jest jakaś forma bycia zależnym. Chodzi o pieniądze?

To o czym piszesz to nie samodzielność, tylko bycie zależnym. Inna sprawa czy robisz to świadomie, bo wiesz ze nie odmówią samotnej matce, czy nieświadomie. Dla mnie nie ma znaczenia - obok samodzielności to nie stało. Oczywiście możesz sobie tłumaczyć, że oni lubią tobie pomagać i już czekają w blokach na twój telefon, żeby za robotę która normalnie kosztuje kilka słów, zgarnąć czekoladki. Serio umawiasz sobie, że twoi znajomi tak bardzo uwielbiają to robić? Normalnie w takich sytuacjach wzywa się pomóc drogowa/mechanika, nianię i płaci się za to określone stawki - wtedy jest to samodzielność. Dziwię się, bo sama pisałaś, że twoja sytuacja finansowa jest dobra, jak widać nie tylko do relacji z bylym podchodzisz biznesowo.

Beka, bliscy i przyjaciele pomagają, bo chcą, przecież nikt im nie każe, nie zmusza. Nie rozumiem Ciebie. Na tym polega bliskość i relacje przecież, na wsparciu.

Pain, u mnie dobrze. Świat pokazał mi wiele drzwi i zaczynam wierzyć w siebie. Zakochałam się po drodze nie w mężu i nadal walczę z tym uczuciem, pewnie zmienię przez to pracę, bo spotkanie się w biurze bardzo mi szkodzi (oczywiście zdrada z mojej strony nie wchodzi w grę, ale ta sytuacja mnie juz przerasta), ale zrozumiałam dzieki temu działanie mechanizmów zauroczenia zakochania itd...

Jesteś silna i bardzo dzielna Pain.

Gdzie Rzym, A gdzie Krym? Ja pisze o znajomych, A Ty rodzinie.

Boże współczuję Ci Beko dwóch rzeczy. Małostkowości - tego by zawsze się przypierdzielic. I tego, że Ty widzisz relacje z ludźmi tak jak widzisz. Zauważ, że nie tylko to przyjaciele mi pomagają. Jak mnie potrzebują - ja też jestem dla nich. Dla mnie to jest więź właśnie i prawdziwa relacja a nie tylko jakieś spotkanie na kawę gdzie sobie pogadamy o pierdolach ale jak już trzeba pomóc to nie. Bo w Twoim widzeniu świata na czym polega relacja z drugim człowiekiem - przyjacielem czy znajomym? Że oficjalnie jest ale ani się nie zwierzamy sobie albo nie prosimy o pomoc? Yyy to po co coś takiego? Szkoda ze nie doświadczyłeś właśnie tej przyjacielskiej więzi, to piękna sprawa. Jak moja przyjaciółka była chora to jej zawiozłam zakupy. Mogła zamówić na frisco (tak powinna Twoim zdaniem) ale ja bardzo chętnie jej pomogłam bo jest dla mnie ważna osoba. Jak wyjeżdża to ja zajmuję się jej kotami. Mogłaby dać do hotelu ale po co? I jak ja będę miała operację stopy na jesieni to ona mi będzie pomagać. A mogłabym wynająć za kasę Panią do opieki.
Tylko że to dzielenie się swoim życiem z przyjaciółmi jest fajne. I nie chodzi o pieniądze - przykro mi, że Ty widzisz te bartery przyjacielskie przez ich pryzmat. Ale to Twój kawałek.
I że niby to jest zależnośc? To że żyje sobie samodzielnie, zarabiam ale jak potrzebuje pomocy to proszę? Psychologia chyba tego nie potwierdza Beko:)

PainIsFinite,

jesteś, o czym pewnie wiesz, pięknym człowiekiem, świadomym siebie i postępującym zgodnie z sobą. Nie każdego na to stać, nie każdy tak daleko zaszedł na drodze własnego rozwoju. Z przyjemnością czytam, jak zdystansowaną osobą jesteś (co nie oznacza braku przeżywania wszelakich uczuć), jak nie pozwalasz na "wciskanie Tobie kitu" i wbijania w poczucie winy.

Chapeau bas!

Beko śmiechu, zaczynam podejrzewać że albo jesteś mężem Pain, albo się z nim identyfikujesz.
Bo te pretensje jakby z czapy są.
Gdyby jeszcze jakiś jeden przyboczny Pan  był co ma obowiązek wyciągać ją z technicznych kłopotów zawsze, to mógłbyś pisać tak.
Ale ile razy się tak działo?
Przecież nie co tydzień psuje się samochód.
Więc skąd tyle jadu..?
Chyba stąd, że na tym forum jest wiele osób , które lubią tylko sierotki, a jak się ogarniesz, to by Cię zagryzłý.