Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

Przeczytaj wątek Eli to się dowierz.. Czasem uważamy że zmiana naszej postawy, przeczekanie i przepracowanie związku cos zmieni, ale ja uważam że nie.
Nie ma w Tobie winy, Czasem jest tak, ze ludzie przestają się kochać, a funkcjonują ze sobą z wygodnictwa. Boja się stracić swoje komfortowe życie przy żonie i dzieciach ale nie chcą rezygnować z realizowania siebie na zewnątrz i tak jest w Twoim przypadku..
Nie rozmyślaj zbyt wiele dlaczego, bo to nie ma sensu. To tak jakby rozmyślać dlaczego zdradzający facet ma tylko chętnych panien wokół siebie.. Paradoksalnie nie dlatego, że jest uczciwy :-)
Idź swoja drogą, bo jesteś madą i bystrą kobietą, która nie musi na siłę doszukiwać się czegoś czego nie ma..

Być może tak jest, że w poszukiwaniu spełnienia swoich specyficznych potrzeb, których partnerowi brakuje w związku, taka osoba odrzuca na początku( być może z niemałym trudem) wpojone zasady. Chociaż raczej często dzieje się to automatycznie lub pewne jednostki mają predyspozycje do oszustw, przychodzi im to łatwiej. Pewne jest jednak to, że jeśli się skłamało raz i to w poważnej sprawie, to potem kolejne krętactwa przychodzą chyba dużo łatwiej..

Też uważam, że dla autorki zbyt wcześnie na wyciąganie wnisków. Jeszcze jest zbyt mocno zalana emocjami.
Inna sprawa, że nie wszyscy dążą do wyciągania wnisków, No i dobrze, jak komuś z tym dobrze.

Już nie muszę pić popołudniowej kawy bo Twój mąż mi skutecznie podniósł ciśnienie..
Facet miał wszystko co można uznać za szczęście w życiu ale nadal było mu za mało.
Gdyby to był jednorazowy numerek to mooooże dałoby się to jakoś przeboleć..ale ciągnięcie tego i perfidne kłamstwa już ni cholery.
Najbardziej mnie rozwalił jego tekst,że przez Ciebie dzieci będą nieszczęsliwe bo Ty chcesz rozwodu. Cycki opadają..
Już po tym jednym jego zdaniu można go zdiagnozowac jako narcyza i egoistę. On zdradzał,kłamał,świadomie rozbijał rodzinę i dom ale to Ty jestes ta zła..
Jeszcze te nieszczęsne prezenty dla kochanki..
Ja bym go łaskawie ostrzegła żeby sam sobie lepiej kupił buty bo puszczę go w samych skarpetkach.

Z tego co dowiedziałam się od boczniar męża to ja byłam w permanętnym rozwodzie:) przez 6 lat!
A co ciekawe w tym czasie dostawałam naprawdę drogie prezenty... o ja głupia, a on głupi do kwadratu

Człowiek patrzy na to z boku, czyta i się zastanawia, czy tak naprawdę człowiek, który był komuś bliski, może takie rzeczy wygadywać i mydlić oczy zdradzanemu partnerowi. Złapiesz go za rękę a on mówi, że to nie Twoja ręka.. To przerzucanie winy na skrzywdzoną osobę to już jakaś farsa..

Dlatego pierwsze miesiące to było piekło bo mój umysł się bronił przed tym wszystkim. Nie był w stanie uwierzyć. Naprawdę przeżyłam szok. Przez chwilę byłam w stanie jakby odcięcia od świata, jakby ktoś postawił szybę między mną a światem. Tak wielkie było właśnie to zaskoczenie, że ten mój ukochany, czuły mąż jest obcym człowiekiem...Do tego stopnia szok był duży, że musiałam prosić o pomoc farmakologię:(
Jedyna dobra strona tej całej sytuacji jest taka, że nie wiedziałam że mam w sobie taką siłę - dziś wiem. Nigdy też nie byłam bardziej pewna siebie i swojej wartości jak dziś - co jest paradoksem bo ponoc zdrada je podkopuje. Ale to chyba przez to, że musiałam zrozumieć, że odtąd jestem SAMA, że nie mam już tego oparcia które mi się wydawało że mam...To była iluzja. I postanowiłam, że skoro i tak mam tak przerąbane - to chociaż dla siebie będę dobra i będę się lubić i doceniac.:) I tak już zostało:)

Dziękuję Ci za te słowa...Niby nie odkrywasz Ameryki ale jakoś tak do mnie trafiły. Bo jak mam być szczera to finansowo miałam wybornie przez lata...i boję się że mogę mieć problemy teraz bo zarabiam 1/3 tego co mąż a zobowiązania finansowe mamy. Ale też myślę, że lepiej skromnie ale spokojnie

Nie pomyślałaś autorko,  że nic nie jest nam dane na zawsze? Że nasz partner po prostu może pokochać kogoś innego? To nie zbrodnia. Oczywiście boli nas to, dlatego obrzucamy go inwektywami. Ciężko pogodzić się z taką stratą, więc mózg wymyśla rożne sposoby by sobie z tym poradzić. Zakochany też lawiruje, bo sytuacja jest trudna, również chce ochronić swoją psychikę przed tym, że przez jego zakochanie ucierpi rodzina, ale nie ma sensu być na siłę z żoną, skoro nie ma się już do niej miłości. Równie dobrze, można psa przywiązać do budy na łańcuchu, zamiast puścić wolno. Tak, każdy człowiek może przestać kochać.

To są  tak różne  i trudne  sytuacje. 
Zauroczenia  się w innej niekoniecznie oznacza brak miłości do żony, jak myślą  niektóre  kochanki. Do tego dochodzą  wspólne dzieci,  dom korzenie.. to nie jest trzymanie kogoś na siłę.
Czasami  okazuje się, że zdradzona strona  też nie kocha, że brak jest chęci wyjścia naprzeciwko.
Na początku miałam odczucia takie jak Aurora,  czyli dobry związek, w którym  jak widać  czegoś mężowi brakowało,  bo odplynal.  I bardzo tego szkoda.
Stąd moja sugestia szukania  przyczyn, czy tam mogą  szukać wyjścia.
Kłamstwa męża  to jednak veto, brak szacunku..mocne utrudnienie.

Pain, wspominałaś o czymś ważnym co dotąd zataiłaś, może nam powiesz?

Przerabiałam ten temat w pełnej rozciągłości. I wiem, że bardziej niż zdrada boli sposób postępowania. Niestety, w moim przypadku, nie pozostało grama szacunku. Miłość to nie tylko emocje, ale jest to zbudowana na tych emocjach  decyzja, że to właśnie tę osobę będę kochać i z nią zakładam rodzinę. Kryzys, wkład w ten kryzys zawsze może być i jest praktycznie w każdym małżeństwie. Bo nie ludzi ani małżeństw idealnych. Zdrada także ma prawo się zdarzyć, ale ważne jest to, co z tą zdradą robimy, jak postępujemy w stosunku do małżonka, rodziny, dzieci. To jest kluczowe. I to przesądza, czy dalsze wspólne życie ma sens. No bo przecież z mordercą (czy innym patolem) w rodzinie nie będę tkwić. Bo to mija się z moim: celem życia, posiadania rodziny, wartości moralnych itd. Po przekroczeniu pewnych granic (może dla każdego innych) nie ma powrotu. A i często te osoby późniejszym swoim postępowaniem pokazują, że wybór był słuszny. Prawdziwe przeobrażenia na lepiej zdarzają się rzadko. Dlatego tak mało szczęśliwych małżeństw po takich traumatycznych przeżyciach, a i często zdarzają się powtórki w dalszym krzywdzeniu. Niestety.

Muchama, chyba nie ma na to prostej odpowiedzi, niestety. To mogą być jakieś deficyty zdradzacza, poszukiwanie emocji, których w małżeństwie nie jest w stanie zaspokoić, a jednak wydaje mu się, że kocha swojego małżonka. Mój jm po każdej z dwóch zdrad się kajał, tylko po drugiej ja szansy nie dałam i zajmuję się sobą. Miałam już czas i przestrzeń przeanalizować wiele z naszego związku i oczywiście nikt nie jest idealny, ale to nie ja mam ze sobą problem, ja wiem co dla mnie ważne. Chyba nie ma sensu skupiać się na "po co".

Zgadzam się. Na logikę to nie ma sensu. No bo prosty człowiek pomyśli - skoro mnie nie kocha, jest ze mną nieszczęśliwy - niech sie rozwiedzie i szuka miłości. I ja tego bym wymagała. Nawet nie tkwienia w związku "bo przysięgałem 10 lat temu coś" - bo nie chcę być obok jakiegoś smutnego gościa, który wzdycha za niespełnioną miłłością. Fuj fuj! Tylko właśnie odwagi w podejmowaniu decyzji.
Uważam dziś, że zdradzacze mają w sobie po prostu defekt. Mój mąż nigdy nie był szczęśliwy tak po prostu. On zawsze miał  w sobie taki jakby smutek, zawsze czegoś za mało, zawsze coś do końca mu nie grało. Nigdy się niczym nie cieszył, nigdy spontanicznie nie miał wybuchu radości...Pamiętam jak się poznaliśmy - mi się on wydawał taki jakby zablokowany emocjonalnie, ale interpretowałam to jako introwertyzm. Sam o sobie mówił, że nie czuje emocji, że ma płasko. Mieliśmy obiektywnie fajne, dostatnie życie, bez targedii, zdrowe dzieci, finansowo ok, miedzy nami porozumienie, czułości. Moze nie motylki bo po tylu latach o nie trudno. Ale coś, co ja naiwnie definiowałam jako dojrzałą miłość, partnerstwo, przyjaźń. Mogliśmy na siebie liczyć, on mnie też zawsze wspierał, był pomocny. Ja dbałam o niego, odciążałam go gdy on pracował za dużo...Były wspolne wieczory i wyjazdy, no po prostu taka fajna normalność. W MOJEJ GŁOWIE. Ale ja byłam po prostu szczesliwa bo nie definiowalam szczescia przez to czy osoba obok jest idealna. I ze ona ma mi dac jakies mityczne szczescie. Cieszylam sie tym, co mam. Przymykalam oko na to co nie mam. Życie.
Myślę, ze te ego-głaski mu dały choć na moment takie poczucie "szczęścia". Odkrył, że ten jego brak emocji znika przy tamtej lasce. Bo motyle latają. Oczywiscie to by zdechło szybciej niż by się zaczęło, bo to nie jest prawdziwe szczęście tylko taka chwilowa iluzja. Jestem pewna, że on dalej by zdradzał - bo szukałby tego czegos co przez kilka miesiecy mu wypełni tę pustkę, którą czuje w sobie. Ja uważam, że on po prostu potrzebuje porządnej terapii i tyle. Ale jak z alkoholikiem - który mysli, ze ma problem...?
Zresztą to już nieważne. Doszłam do tego w sobie, ze jestem mentalnie na wylocie i choc jestesmy obok siebie teraz (kwarantanna) - to mi się już nawet nie chce gadac o tym. Nie zmienię jego braku neuronów lusttrzanych vel empatii:) gadaniem.

A dlaczego nie warto rozkminiać mózgu zdradzacza:
[nieregulaminowy link]

Amen!

Widzę to bardzo podobnie, obie historie mojego jm to ten sam schemat: zauroczenie, wyznawanie miłości, kłamstwa na nasz temat, a po kilku miesiącach odwrót. I wściekłe kochanki, które planowały z nim życie, informujące mnie o jego poczynaniach. Tak jak piszesz PainIsFinite, to temat na terapię i ich decyzja, czy będą chcieli coś z tym zrobić. Dla siebie, dla ew przyszłych relacji. To już nie moje zmartwienie...

Znam jeden, powtórzę - jeden, taki przypadek w moim otoczeniu. Mąż zakochał się, odszedł, rozwód odbył się szybko, ma już nową żonę. Wiadomo, że to też boli, ale jest uczciwe.

Ktos jednak tych niewiernych przyjmuje z powrotem? Czyzby rowniez nie z egoizmu?

Przyjmuje? Brzmi jak audiencja.  Raczej ludzie decydują  się być  razem z różnych względów  od wygody, przez strach po miłość.
Stoją  po swojej stronie, a nie chcą  być  ręką  sprawiedliwosci.

Nie ma miedzy nami niezgody... bo wlasnie o tym wspomnialem. Kazdy realizuje SWOJ interes. Panuje jednak przekonanie, ze WYLACZNIE "wypisujacy sie ze zwiazku" jest egoista i potworem. Pomijam fakt "stylu" rozstania ale tak jak pisala Autorka nie zakochujemy sie w innych w 5min. To proces, decyzje a Autorka oczekuje, ze mogl sie rozstac natychmiast kiedy poznal ta druga. Nikt (malo kto) tak nie robi to tylko iluzoryczne pragnienie osób widzacych swiat na czarno-bialo... Ja oczywiscie wiem, ze sa tutaj wylacznie krystalicznie czyste moralne autorytety ale... gdzies tam sa tez ludzie slabi, zli, dobrzy, rozni... nie zapominajmy o o tym.

Moze facet od dawna mial Autorki dosc, moze zdal sobie sprawe, ze nie chce z nia byc - slabo, ze stalo sie to przy okazji zdrady ale trudno. On nie chce jej, ona jego - kazdy zadowolony?

Edit: bo sie uczepily "przyjmuje" -> wiec zmienmy na "zgadza sie na powrot do relacji"... ale czy nie w imie KORZYSCI - swoich korzysci ergo EGOIZMU, ktory zarzuca sie WYLACZNIE zdradzajacym.

A nie jest tak, ze dzialasz teraz na fali wkurw...nia? Naczytalas się, naogladalas, zbuntowalas sie i jestes gotowa do dzialania... ALE czy za chwile nie dojdzie do Ciebie, ze to jednak szkoda tych lat, szkoda dzieci, w sumie to dobrze jest sie do kogos przytulic a, ze raz tam mu sie noga (powiedzmy, ze noga powinela no coz jestesmy tylko ludzmi? Trochę Cie podpuszam ale moze warto przemyslec drastyczne kroki?

Bo w przypadku autorki najpierw była decyzja, że to sklejają i dopiero jakieś niemrawe próby dotarcia do sedna rozpadu ich więzi, co zaskutkowało zdradą. On stracił do niej szacunek. Przestał się z nią liczyć. Łyknęła zdradę, łyknie wszystko, itd.

Prawdę powiedziawszy to nie wiem, jak jak udawało się mężowi autorki tak długo i skutecznie ją oszukiwać. W tym związku nie było takiej realnej bliskości, ludzi, którzy są mentalnie z sobą blisko, bo wówczas wszelkie sygnały oddalenia odczytywane są od razu. Zwyczajnie nie da się udawać miłości zbyt długo. 
Ponadto przy takiej perfidii zachowania męża autorki, to wątpię czy nie miała ona już wcześniej żadnych wątpliwości co do jego osoby i standardów wedle których postępuje. To może jest dobry moment, żeby sobie przypomnieć sprzeczności, zgrzyty i rysy, nad którymi przechodziło się wcześniej do porządku dziennego. Bo człowiek tak samo jak nie zakochuje się z dnia na dzień, tak samo z dnia na dzień nie zmienia się. W kilka tygodni ktoś bliski nie zmienia się w kogoś obcego, kogo właściwie się nie znało; kogoś, kto ma tak elementarne negatywy. A autorka puszę o jakiejś więzi i bliskości, a dla mnie to bullshit, więc radzę zastanawiać się nad tym, co powinien podpowiadać chociażby instynkt samozachowawczy, bo choćby na logikę warto wyrobić w sobie umiejętność wykrywania w przyszłości osób zdolnych do takiej metamorfozy.

Tyle, że on zapytany o tę kwestię odpowie Ci, że Cię kocha. Jak to możliwe? To jedna z zagadek ludzkości, jak narodziny materii ; - ))) I jak większość małżonków, którzy dopuścili się zdrady nie ma najmniejszego zamiaru wiązać się z kochanką. Podobnie jak Ci, którzy jadąc po przygodę do Zanzibaru, wcale nie mają zamiaru osiedlić się tam na stałe, mimo, iż jest tam tak pięęęęęęęęęęęęęknie...

Sądzę, że w pierwszej kolejności mają w sobie afekt. I Wielką Pardubicką układu limbicznego ; - ))) I gdy tak cwałują przez miłosne rżysko to zatrzymywanie ich, proponowanie głębokich rozmów czy analiz małżeństwa, sprawia, że traktują to jedynie, jak kolejny rów z wodą do przeskoczenia... Dlatego, jeśli to tylko możliwe, trzeba samemu zejść z tej trasy i dodatkowo nie robić za widza... 

To, co wyróżnia Twój wątek to to, na co najszybciej zwróciła uwagę Ela. Zwykle po kilku pierwszych zdaniach w pojawiających się tu tematach, ma się wrażenie, że zanim ten ktoś, kto został zdradzony, żył przez lata z jakimś potworem, jakimś szczególnym przypadkiem deformacji, który to swoje wynaturzenie dodatkowo okrasił zdradą. Ty zaś napisałaś o wielu pozytywach, o stabilności, normalności, jakimś constans, które są cechami dobrej relacji. Nie żyłaś pod jednym dachem z monstrum, które już przed śłubem pokazywało kły, pazury narcyzmu oraz zaawansowane stadium choroby alkoholowej, czy innego uzależnienia. 

Dlatego uznałam, że w Twoim przypdku stawka, o którą warto zagrać jest bardzo wysoka...
W obliczu tego wszystkiego, zdumiewa mnie Twoja pewność, zdecydowanie, stanowczość podjętych postanowień i matrwię się, że to może być jedynie gwałtowną reakcją na długotrwały już, bo roczny, stan rozpadu Waszego małżeństwa. Istnieje przypuszczenie, że w ten sposób chcesz się wyrwać lub/i odegrać. Dlatego namalował mi się w wyobraźni taki obraz, że to w czym Ty obecnie tkwisz emocjonalnie i to, co u niego teraz się dzieje, ulegnie zmianie. I że może uda Wam się wówczas spotkać w zupełnie innym , niż teraz momencie. I wcale niekoniecznie po to, by do siebie wrócić...
---
(Swoją drogą zajrzyj do komentarza #29 MagdaLeny Tysiąckrotnej : - ))

Ee tam, ja obstawiam, że było jak u mnie. Facet nie miał pewności, że tamta go zechce dlatego ciągnął dwie sroki za ogon, a potem jak wyczaił, że tamta nie poświęci narzeczonego to go wzięło na "skruchę", ale faktycznie był zakochany w tamtej i cały czas liczył na to, że ją tamtemu wyszarpie (listy miłosne, kupowanie butów). A teraz zostanie teraz sam. I super!

Wydaje mi się, że jest to możliwe jeśli partner jest osobą skrytą i introwertyczną. Przypadek autorki bardzo przypomina mi mój. To co pisała o mężu Autorka, że był tak jakby zablokowany emocjonalnie to jakby o moim ex. Nie wiem może właśnie introwertyk ma w sobie coś z dwulicowości. Nie wiem ale widzę tu naprawdę dużo prawidłowości i zgodności mojego przypadku z przypadkiem Autorki... na pewno takie osoby bardzo mocno ukrywają to, że coś im się nie podoba albo dla świętego spokoju albo ze strachu przed odrzuceniem....

EDIT

Ja na przykład od razu wyczułam, że coś jest nie halo jak mąż poznał dziunię, ale zajęta byłam porodem. Natomiast nie miałam świadomości absolutnie żadnej "że się wypalił" i od kilku lat "męczył w związku", a z pewnością zaprzeczeniem tego były nasze starania o dziecko przecież.

Dopisz może wreszcie ciąg dalszy w swoim wątku  po prostu,chyba że tego nie czujesz jeszcze do końca albo już nie czujesz potrzeby.
Myślę że niezły materiał do przemyśleń mógłby być z tego co przeszłaś "po" i dalej "po",dla osób z podobną historią
I przynajmniej w jednym miejscu

PainIsFinite wedlug mnie podjelas jak najbardziej sluszna decyzje.
Ogolnie jestem zdania, ze nie kazda zdrada musi prowadzic do rozstania. Kazda para jest inna i kazdy proces przebiega inaczej. Czasem warto probowac, czasem jest to strata czasu.   
Nie uwazam tez, ze ten, kto zdradzil, musi sie ciagle kajac. To nie o to chodzi. Ale wazne jest przede wszystkim, zeby przejmowal odpowiedzialnosc za to, co zrobil.

Ale jak dla mnie to jest w tym co opisujesz jedna rzecz, ktora uwazam za kompletne k.o. kryterium dla kontynuowania tego zwiazku, a mianowicie wlasnie to, ze on teraz probuje zwalic wine za to, co sam robi, na Ciebie, co jest absolutnie niewybaczalne!
Ten czlowiek nie przejmuje odpowiedzialnosci za swoje czyny i raczej nie nalezy oczekiwac, ze sie to zmieni.

U mnie tez to tak wygladalo, ze po pierwszych ‚probach‘ kitowania zwiazku, po powrotach do kochanki , czyli w ta i z powrotem - w koncu wedlug niego to ja zostalam odpowiedzialna za to wszystko. Im dluzej sprawa sie ciagnela, tym bardziej sie to nasilalo. Na koniec, jak kiedys w koncu powiedzialam jego bratu o kochance, to uslyszalam od wtedy jeszcze–meza, ze jak moge robic taki skandal (bo jego rodzina dowiedziala sie ode mnie, co on wyprawia, jeszcze zanim on sie zdazyl wybielic i mnie jako winna wszystkiemu tam przedstawic).

To jest typowy schemat – on /ona (bo i kobiety tak moga robic) znajduje sobie lepsza zabawke.
Stara zona /maz  ma sluzyc za szmate do wytarcia narobionych przez zdradzajacego brudow, zeby tenze mogl zachowac swoje dobre mniemanie o sobie samym i w oczach innych.
Jakie tu moga byc rokowania w wypadku ciagniecia takiego zwiazku?

U Ciebie nie jest to swieza sprawa, jesli  ciagnie sie to od roku i w tym czasie wedlug Twojego opisu ta jego postawa odsuwania od siebie odpowiedzialnosci tylko sie nasila, czyli jest to calkiem jasne, ze nie ma sensu tu jeszcze w tym grzebac, tylko musisz ratowac siebie sama – dokladnie tak jak piszesz. Taka szarpanina Cie wykonczy, a przeciez musisz zachowac sily takze i dla dzieci.
Nie jestes masochistka, ani uzalezniona. Masz zdrowy instynkt samozachowawczy i idz dalej za nim, a wtedy wszystko dobrze sie dla Ciebie ulozy. Potrzebujesz tylko czasu. Ile? Trudno powiedziec, to jest indywidualny sprawa.
Najwazniejsze jest ustalic sobie i dzieciom  jakas rutyne. Czlowiek jest stworzeniem, ktore dziala na zasadzie przyzwyczajen i potrzebuje ich na codzien, zeby organizm nie byl w ciaglym stresie dopasowywania sie do nowych sytuacji.
No i psychicznie tez musisz sobie z tym poradzic. To tez indywidualna sprawa. Wazne, zebys robila cos dla siebie, dbala o siebie.

Ja potrzebowalam okolo 2 lat, zeby dojsc do ladu i zorganizowac sobie jako tako nowe zycie. Dla mnie to rozstanie okazalo sie w retrospektywie czyms najlepszym, co moglo mi sie przytrafic. Moje obecne zycie jest kompletnie inne, niz tamto, takze i przed tamtym malzenstwem. Nie chodzi nawet tak bardzo o zewnetrzne warunki. Mieszkam nadal w tym samym domu, mam nadal ten sam zawod. Wyszlam ponownie za maz ok. 5 lat po rozstaniu z poprzednim. Obecny maz jest zupelnie innym typem. To dzieki temu, ze przerobilam troche swoich tematow i nie powtarzam nieswiadomie poprzednich schematow.
Z wierzchu prowadze wlasciwie zupelnie standartowe, uregulowane zycie.
Ale ja jestem kims zupelnie  innym, niz przedtem. Widze inaczej swiat, z zupelnie innej perspektywy i inaczej ide przez zycie. Jestem szczesliwa, ale inaczej, niz kiedys sobie szczescie wyobrazalam. Teraz jest znacznie lepiej, a to  z tego powodu, ze biore odpowiedzialnosc za siebie i wiem, ze to czy jestem szczeliwa, czy nie, zalezy tylko ode mnie samej.

Marajko, właśnie  dla mnie ten temat jak mąż  spostrzega tą sytuację  jest tu niedopowiedziany i nie udało mi się  dopytać  autorki o to. Bo jest wspomniane, że przy okazji jej niezadowolenia wspomina o tym, co mu przeszkadzało w tym małżeństwie, ale nie wiemy co się działo na terapii, czy autorka uslyszala  jego argumenty, czy totalnie uważa je za bez sensu. W aspekcie tego że myślała że proces będzie przebiegał jako jego kajanie się i błagania czyli mąž  na kolanach, nie wiadomo czy do jakichś rozważań  między nimi w ogóle doszło. Przynajmniej ja nie mam takiego wrażenia.
Większość  oponowała tutaj, że  nie czas na rozważania, że zrobi to potem.
Wg mnie wtedy będzie to musztarda po obiedzie i akt historyczny.
W każdym razie po tylu postach wątku ja nie wiem jak wyglądało funkcjonowanie na co dzień  tego związku, ale  nie mi jest to potrzebne.
Gdy rozstaealismy się z mężem przeszło rok temu, miałam to przeanalizowanie w szczegółach i już na chłodno.
Sama Marajka  piszesz, że byłaś  w 2 małżeństwie już inną osobą  z innymi refleksjami, więc weszłaś w związek który różnił  się od tamtego małżeństwa.
A ja myślę,  że bez tego grzebania się w sobie niestety wchodzimy w to samo..

Rzecz w tym, że zasjakujaco  wiele osób na forum takie próby rozważania uważa  za szukanie winnego, byle tylko nie okazało się, że jakas  Przyczyna NIE WINA jest po ich stronie.
A odkrycie przyczyny  nie oznacza z automatu, że coś  musimy w sobie zmieniać,  możemy, nie musimy.
To jest właśnie niezrozumiały dla mnie fenomen: że odkrycie swojego wpływu na coś  ludzi przeraża 

Takato, jeśli Twój  kolejny  partner jest inny i tam wszystko gra, to jednak do takich analiz doszło, chociaż  może nie ubierasz  tego w jakieś  skomplikowane słowa. To nie znaczy z automatu, że Ty musiałaś  się stać  inną osobą. Dostrzeglaś jednak prawdopodobnie problem z 1 malzenstwa, i z tego co piszesz  byla to różnica  e spostrzeganiu rzeczy waznych i niewaznych w zyciu, a to bardzo duzo, chociaż niby banalne.
Tu nie chodzi o totalną  zmianę  osobowości, ja swoją  mam ukształtowaną już dawno, więc nie przeszłam jakiejś totalnej przemiany, raczej dostrzegłam podobnie  jak Ty różnice w podejściu  do życia  dwóch osób, nie do pogodzenia.
W związku mogą  być takie roznice które są nie do pogodzenia,  ale czasami problem jest  w komunikacji czy po prostu w braku miłości, która pozwala na akceptację  tych różnic, zwłaszcza tych niefundamentalnych.

Trzeba wiedzieć  co to jest, by nie strzelać  ślepakami.
Jak autorka wie co to jest,  mi nie jest potrzebne by opisywała to w wątku, to dla niej ważne.

Kłamstwa  po rozdaniu mleka to jeszcze coś  innego, znak że mąż  naprawiać  nie chce, albo nie wierzy że to ma sens.

Tak Elu ale nie po 15 czy 20 larach związku. Problem w komunikacji czy postrzeganiu różnych rzeczy jako ważne czy nie wychodzi po 3 latach. My byliśmy zgrani dopóki jedno nie przestało kochać. Romans i inna kobieta ma kolosalne znaczenie na jakość związku. U jednych to lepszy seks i kwiaty z byle okazji a u innych to generowanie problemu z byle powodów. Nie ma co jednak doszukiwać się "winy" czy przyczyny w sobie tym bardziej ze osoba zdradzająca nie podejmuje decyzji o rozstaniu, bo mu jest żlę, ale gra na dwa fronty, bo wtedy jest mu dobrze :-)
Oczywiście możemy różnić się w naszych poglądach , bo każda z nas ma inne choć podobne doświadczenia i każdej z nas pomogło coś innego. Ty ufasz, ze po zgłębieniu siebie następny związek może być lepszy i wolny od poprzednich błędów, a ja ufam, że zaakceptowanie faktów i zamkniecie rozdziału bez zbędnych analiz jest lepsze..

Powodzenia Elu..

Elu, dziewczyna szarpie sie od roku, niszczy sobie zdrowie, a w zwiazku coraz gorzej.
Na co ma czekac, co ma w tym analizowac? To co bylo, juz dawno zniknelo. Popatrzyc trzeba na aktualna sytuacje, ktora wedlug mnie nadziei na harmoniczne wspolzycie nie rokuje.
Ze wszystkiego, co ona tu pisze, przebija dla mnie wyraznie rozbieznosc dwojga, ktorzy juz sie ze soba nie skleja.
Do klejenia potrzeba dwojga, samemu nic sie nie zdziala. A tu nawet nie ma jednego, ktory chce to naprawde sklejac. On chce sie wybielac, zwalajac wina na nia i zupelnie nie zmienia swojego zachowania, ktore doprowadzilo do kryzysu, ona ma (slusznie ) dosyc i musi w koncu postawic tu jakas granice i zatroszczyc sie o siebie sama. Jedyne, co ja jeszcze wydaje sie trzymac przy nim, to strach przed krokiem w calkowita samodzielnosc, no i takze samoodpowiedzialnosc. No bo oczywiscie teraz tez moze czesc tej odpowiedzialnosci za wlasne nieszczescie przerzucac na niego.
Mozna to dalej ciagnac, jesli ktos lubi sie sam katowac.
To jest moje odczucie po przeczytaniu tego wszystkiego.

Ja prowadzilam moje analizy po tym, jak wyszlam z toksycznych ukladow, bo dopoki sie w nich siedzi, to jest sie tylko w stanie alarmowym, w ktorym chodzi o przezycie.
Moje analizy nie dotyczyly tego, co ja lepiej moglam zrobic, zeby malzenstwo sie utrzymalo, tylko jakie moje wlasne ukondycjonowania doprowadzily do tego, ze sobie takiego a nie innego partnera wybralam.
Dzieki uwolnieniu sie ze starego zwiazku mialam do tego wolna glowe i nie musialam sie na codzien uzerac z wlasnymi projekcjami.
W zwiazku z tym w kazdym zwiazku przerabialam inne tematy.
No ale to oczywiscie moja wlasna droga.

Moim decydujacym wnioskiem, ba, objawieniem bylo to, ze po prostu nie z kazdym da sie prowadzic dobry zwiazek i jest to raczej ogolna regula.
Zwiazek mozna oczywiscie dalej prowadzic, nawet jesli nie jest dobry. Tylko czy warto?
Taki banal, ale ja o nim nic nie wiedzialam, tylko wlasnie probowalam we wszystkich doszukiwac sie mojej winy i odpowiedzialnosci robic wszystko jeszcze lepiej. Takie nastawienie jest takze neurotycznym, destruktywnym ukondycjonowaniem u co poniektorych. Bylo tez moim i doszlam do tego dopiero po drugim rozwodzie. Wczesniej mialam jeszcze inne tematy, tez nie mniej destruktywne.
Odpowiednim uzupelnieniem do takiego typu ludzi jest partner odsuwajacy od siebie wszelaka odpowiedzialnosc za swoje czyny. Taki zwiazek to typowe wspoluzaleznienie.

Nigdy nie chodzi o to, zeby szukac winy, tylko o to, zeby odkryc mechanizmy, ktore nami rzadza. Odpowiedzialnosc jest oczywiscie konieczna, tylko ta wlasciwa. Czasem okazuje sie, ze wyglada ona zupelnie inaczej, niz to sobie wyobrazalismy.

Takze i w obecnym malzenstwie mamy z mezem swoje tematy. Ale teraz jest to partnerstwo z zupelnie innymi podstawami, gdzie kazde z nas obchodzi sie swiadomie z sytuacjami i bierze za siebie samego odpowiedzialnosc, a nie za druga (dorosla) osobe. Tak rozumiem dorosly zwiazek.

Widzisz,  różnimy się w tym, że ja nie widzę  tu narastającego ubierania jej w winę.
W moim związku tak było, piszesz że w Twoim.
Tu za mało danych. Zresztą  powtarzam się.
Nie uważam że ma na siłę  ciągnąć  ten związek,  nigdzie tak nie napisałam.
Widzę  ludzi, którzy nawet nie weszli na platformę  gdzie można  coś  razem rozważać.
Warunkiem żony  był mąż  na kolanach, On tego nie przyjął,  bo chyba wstał  z kolan przy tamtej, przypuszczenie, I z takiej pozycji rozmawiać  nie chciał. I mamy Pat.
Więc chyba pozostał rozwód.
Z kobiecej strony powiem tak, można to tak zorganizować,  by dzieci nie straciły ojca, da się.

Dziękuję Wam za tak duży odzew, bardzo dużo mi to daje. Dziś mam gorszy dzień - wczorajsza wieczorna rozmowa z mężem mnie zdołowała...W sumie nie wiedziałam dlaczego, bo nic nowego nie wymyśliliśmy - ale znowu zasiał we mnie poczucie winy...I to jest chyba powód, dla którego chyba muszę skończyć te rozmowy, rozdrapywanie, próby zrozumienia.
@Elu - napisałaś coś BARDZO ważnego:
"Warunkiem żony  był mąż  na kolanach, On tego nie przyjął,  bo chyba wstał  z kolan przy tamtej, przypuszczenie, smile I z takiej pozycji rozmawiać  nie chciał. I mamy Pat."
To jest prawda, uderzyło mnie mocno.

Powiem Wam jak to wygląda ze strony męża:
On twiierdzi, że w nim coś się wypaliło już dwa lata przed zdradą (dowiedziałam się jakoś miesiąc temu może, już po wszystkich akcjach) i że to nie "koleżanka" była powodem, lecz to, że byłam dla niego niedobra(?). Mówi, że wszczynałam kłótnie i że go już "nie lubiłam". Tak to czuł. Jego zdaniem "koleżanka" była osobą, której mógł się zwierzyć z tego jak się czuł żle w małżeństwie, ona go słuchała i uśmiechała się na jego widok. I że ona była ucieczką a nie przyczyną. Po odkryciu zdrady próbował nas "posklejać", starał się - ale ja oczekiwałam kajania się, wracałam do tematu, miałam flashbacki - wiec nie dał rady. Podobno chciał mnie odzyskać, ale też nie robił tego tak na kolanach jakbym ja oczekkiwała, bo mimo wszystko jego uczucia do mnie nie były juz tak silne jak ja bym chciała. wiec takie zamknięte koło. Ja chciałam płaczącego, zdesperowanego faceta, ktory mowi: "Nie odchodz, milosci mojego życia, zrobilem najwiekszy błąd, ale go naprawię", a on tego nie czuł. Więc te jego starania powodowały we mnie dysonans, bo widziałam, że nie są w 100% szczere i że on się tak stara, stara, ale potem wystarczy, ze wspomnę cos o romansie - a on już pęka. Do dziś twierdzi, że z koleżanką nie było romansu, ze to bylo to jedno popłynięcie po imprezie i wtedy byli nawet zbyt pijani zeby ze sobą sie przespac. Potem tylko flirtowali, buty jej koleżeńsko kupił i oddała mu kasę. Nawzajem się sobie żalili bo mieli problemy w swoich związkach, ale nigdy ze sobą nie spali - to jego wersja.

Jak to wygląda z mojej strony:
Mam zupełnie inne wspomnienia mojego małżeństwa. Naprawdę nie wiedziałąm i do dziś nie wiem, czym dla niego były te "awantury". My nie mieliśmy w domu awantur! Zdarzały się kłótnie i sprzeczki, ja mam dość cięty język - ale to nie były krzyki tylko raczej jakieś słowne przepychanki, które się szybko kończyły i nie były aż tak intensywne. Zawsze zasypialiśmy pogodzeni. Nie kwestionuję, że on odbierał nasze małżeństwo w ten sposób - jego prawo. Ale po prostu mam wrażenie, że on w swojej głowie demonizuje mnie i to, co było. On mi zarzuca, że ja nie widziałam tego, że było źle. Może tu jest moj kawałek winy - ale z ręką na sercu przyznaję, że nie wiedziałam, że w naszym małżeństwie coś jest aż tak mocno źle. Jak pisałam wczesniej - byly wspolne chwile, rozmowy, wyjazdy, wyjscia, czułości, seks...Normalność. Może to moj defekt, ale zalozylam, ze jakby cos bylo nie halo - to moj mąż by mi przyszedł i powiedział. A on zaczal opowiadac koleżance, zamiast mi. Mam wrażenie rozmawiając z nim teraz, że wszystko co jest związane ze mną jest "złe" i on widzi tylko te słabe strony, a zupełnie pomija setki dobrych rzeczy, które mieliśmy. Nie pamięta jak zrobiłam to, tamto czy siamto, jak prezent dla niego na urodziny z dzieciakami chowalismy i zrobilismy ścieżkę z serduszek do prezentu...Nie pamięta jak mowilam mu, ze jest przystojniakiem i sie przytulalam rano. Nie pamięta jak sie spontanicznie przytulałam lub siadałam na kolanach. Nie pamięta jak pomagałam zawsze załatwiać jego sprawy. Nie pamięta jak kupowałam mu zawsze prezenty typu, że wspomniał o czymś w przelocie miesiące temu - a ja zapamiętywałam...Nie pamieta jak na jego urodziny z dziećmi zrobilismy mapę i puzzle dojścia do prezentu:) Ale wystarczy, ze napomknelam cos o zdradzie - w jego głowie już miał "łomot". Wystarczy, że wróciłam wkurzona z pracy bo miałam problemy w pewnym okresie - w jego głowie to już było strasznie źle...On jest depresyjny ogolnie, jak pisalam wczesniej - zawsze szklanka pusta w połowie dla niego. Zawsze skupiał się bardziej na złych niz na dobrych rzeczach. Ale jakos poki mnie kochał - to widział we mnie te dobre rzeczy, Teraz mam wrażenie ze tylko złe. Prtzekreslił w glowie całą moją dobrą stronę, demonizując wady i przedstawiając je tak, że ja dziś czuję się jak kupka nieszczęścia...
Dodam jeszcze tylko, że on się bardzo zmienił po tym wszystkim. Tak jak miał 10 lat nadwagę - to jak się zawziął to przez ostatnie miesiące jezdzi na rowerze, nie je chleba (ktory kochał), na sniadanie owsianka, zaczal sie interesowac wyglądem...Zupełnie inny facet niz wczesniej - ten wczesniej przysypial na fotelu, byl raczej malo energiczny, wykazywał mało inicjatywy, zero sportu (to ja bylam zawsze ta "sportowa" w naszym związku)...

Pain przykro mi. Wygląda na to że mąż wpadł w jakąś rutynę ale zamiast coś starać się zmienić w waszym związku poszukał odmiany i ona mu zasmakowała dlatego nie mógł już po wykryciu starać się "na serio". Wybiela swoje czyny. A Ty to czułaś i nie akceptowałas. Dla mnie trzeba to zamykać jak najszybciej. On może później zobaczy jak mu klapki opadną a Ty ratuj siebie. Będzie dobrze, tak jak Wszyscy piszą otwierają się nowe możliwości tylko potrzeba czasu.

To że zapomniał  te wszystko  dobre rzeczy to mechanizm obronny..mój EX przypomniał  sobie dobre rzeczy  pół roku temu:)
Nie wiem czy On jest  też blisko że swoimi odczuciami, bo widzę  że umniejsza znaczenie tego romansu, a listy miłosne  skądś  się wzięły. Więc chyba nie jest gotowy z tym się zmierzyć.
Nie wiem co Ci poradzić. 
Może jakąś separację  z utrzymaniem  częstego kontakty z dziećmi, niech się gdzieś  blisko wyprowadzi?
TY też sobie pozbierasz myśli.
Ja po takim oddaleniu  doszłam do wniosku  że obecny brak jego osoby w moim życiu jest dla mnie na plus. Co dopiero z oddalenia widać.
Ale powiem Ci, że mimo że jak pisał  kolega wyżej może pojawić  się KTOŚ,  bo życie  nie znosi próżni, to jednak z tym kimś  jest budowanie  od nowa.ze świadomością  już jednej porażki..czyli są   plusy i minusy.