Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

Omg dziewczyny czytam historie wasze i waszych dzieci z tymi ojcami cudakami i gdyby nie moje doświadczenia to nigdy bym chyba nie uwierzyła, że można być takim kret*nem. Fajne są porady Eli, feniks35, aurora borealis, IsaBella77 innych by trzymać rękę na pulsie i pogadać z dzieciakami, tak normalnie bez jakiś spin.
Mój mały syn kiedyś był mi wdzięczny, że zaczęłam rozmowę o pewnej sprawie. Powiedział, że mu ulżyło myślał, że musi udawać, że lubi pewną osobę, a się okazało, że wszyscy źle się czują w jej towarzystwie.

Na zagadnienia dotyczące okresów senytywnych w rozwoju dziecka, pojawianiu się i zanikaniu neuronów u dzieci młodzieży, oraz roli tzw. neuronów lustrzanych oraz ich wpływu na tworzenie się skomplikowanych struktur mózgowych, natknęłam się przy okazji lektury artykułów o funkcjonowaniu mózgu z punktu widzenia neurobiologii. To, co mogę polecić z tego obszaru to teksty odnoszące się pamięci autobiograficznej, neurobiologii interpersonalnej, której twórcą jest Daniel Siegel oraz w jakimś zakresie również publikacje o traumach wczesnodziecięcych.

W związku z tym, że temat dzieci rodziców którzy się rozstali lub żyją w pustych związkach był w pewnym okresie czasu przedmiotem mojego szczególnego zainteresowania z racji przeżyć osobistych, właśnie jako dziecka z rodziny, w której dochodziło do wielokrotnych zdrad, znam przynajmniej kilka przypadków dzieci, które kompletnie odcięły się od rodzica, który porzucił rodzinę i nigdy nie próbowały o niego walczyć. "Skreśliły" go niejako... Zawsze mnie ciekawi, czy dzieje się tak ze względu na solidarność z rodzicem, pod którego stałą opieką pozostają, czy jest to ich autonomiczna decyzja, bo zdarza się to nawet dzieciom kilkuletnim.
W ogóle mam bardzo dużo pytań i przemyśleń związanych z rozciągniętym, aż po dojrzałość, poszukiwaniem własnej tożsamości, jako DDRR, a temat tzw."dobra" dziecka u pary, która się rozstała, to już w ogóle mój "konik" ; - )))

Pronome masz jakiś nieprzerobione problem z żoną kochanka czy co?
Zejdź może z takich tematów bo Cię za bardzo denerwują chyba.
Aurora, dzięki. Sprawdzę.
Moje dzieci nie wiedzą o zdradach.
Ale nie wiem czy dobrze zrobiłam, bo jak córka 2 lata temu pytała czy ojciec tak zrobił, bo jakby się dowiedziała że tak, to by się do niego do końca życia nie odezwała, stwierdziłam że to dla niej za trudne zmieniłam temat i do tego nie wracaliśmy.
Syn był starszy, jak się dowiedział to stwierdził że na pewno przesadzam bo to tylko koleżanka a ojciec taki nie jest. i też na ten temat nie rozmawialiśmy.
Bałam się że ex w amoku na początku się odetnie, a wtedy aktualna kobieta miała córkę w wieku  naszej i że ona zobaczy jakieś wakacje na FB czy coś w tym stylu.
Bo były już wyjazdy na weekendy z tamtą gdy córka prosiła o pomoc w czymś i została olana. .
Ale chwila pomieszkania samemu  przyszl refleksja i On się udziela jako rodzic całe szczęście.
Naoglądalam się wśród koleżanek jak układają sobie związki te na które tatuś się wypiął
No niby duze dzieci ale to nie takie bez echa.

.

Bo kreatura zostaje kreaturą, ale moim skromnym zdaniem dziecko samo musi to w końcu zauważyć, w przeciwnym razie może się pojawić żal do matki, że je od niego odcięła, nawet jeśli nie fizycznie, to emocjonalnie. Moja najbliższa przyjaciółka jest takim dzieckiem i doskonale wiem jak bardzo w okresie dorastania przeżywała brak w jej życiu ojca. Czuła się przez to gorsza i niekochana. Zresztą choć pozornie ten etap dawno ma poza sobą, to obydwie wiemy, że wciąż nosi w sobie ślady tamtego odrzucenia. Choć fakt faktem matka o jej emocje nie zadbała w żadnej formie.

Pain, pogadaj z dziećmi, żeby zobaczyć, jak one to czują. Tylko, że myślę, że mogą być pogubione i nie wiedza,jak do końca zdefiniować uczucia. Dostaniesz być może jakieś wskazówki od nich, i pomożesz im to sobie ułożyć. Ty takie wskazówki dostajesz tutaj. One nie mogą odczuć,na przykład,że są nie w porządku wobec Ciebie, bo cieszą się z zainteresowania ojca.  Jednocześnie musisz ustawić tego głąba. Cholera, dużo roboty, ale wspieramy Cię tutaj.

Ja z kolei jako dziecko rodziców, którzy mimo zdrady jednego (u mnie akurat matki) zostali ze sobą powiem, że z perspektywy czasu żałuję, że się wtedy nie rozstali. Oszczędziliby sobie i nam (dzieciom) wielu nerwów i przykrości. Niby przez pewien okres było ok ale potem już tylko coraz gorzej. Teraz mimo, że żyją pod jednym dachem to albo się kłócą albo nie gadają ze sobą.
Co do tego jak dzieci reagują na takie sytuacje to powiem, że bardzo różnie. Ja na przykład po szczerej rozmowie wybaczyłam mamie zdradę bo wiem, że ona nie była w tym małżeństwie szczęśliwa, że ten związek od początku był toksyczny mimo, że ojciec uważał inaczej i za wszystko winił i dalej wini matkę. Moje rodzeństwo z kolei odwróciło się od obojga rodziców. Jeżeli do kogoś czuję czy czułam niechęć czy wręcz nienawiść, do był to 'kochanek" mamy.
Nie wiem czy by mi to przeszło, gdyby byli razem. Natomiast przyznaję, że najbardziej mnie wkurza, jak jedno czy drugie próbuje mnie przeciągnąć na swoją stronę, narzekając na siebie nawzajem. Tak jakby to był jakiś konkurs/rywalizacja, próba dowalenia sobie. Kiedyś jeszcze miałam ambicje, siłę i chęci by ich ze sobą w jakiś sposób pogodzić ale w końcu odpuściłam. Bo naprawdę jest dużo lepiej i dla nich i dla mnie, jak nie gadają ze sobą, niż się kłócą bo niestety nie potrafią (już) normalnie ze sobą rozmawiać.
Wiadomo, że nie jest powiedziane, że gdyby matka wtedy odeszła od ojca (a było to już AŻ 30l temu), to czy byłaby szczęśliwa z innym i czy tato znalazłby inną kobietę i jak te relacje wyglądały. Dochodzę jednak do wniosku, że chyba naprawdę gorzej być już nie może/nie mogło.
Także nie ważne jakie żale mają do siebie rodzice i jak bardzo będą chcieli przeciągnąć dziecko na swoją stronę, ono i tak wyciągnie własne wnioski. Może nie od razu ale na pewno jak dorośnie. U mnie na przykład każdy z rodzeństwa zareagował inaczej i ma inny pogląd tak na małżeństwo rodziców, jak i na każdego z nich osobno.
Szczera rozmowa z OBOJGIEM to podstawa. Nie każdego na to stać. Czasem, jak widać, przez takie wojny można stracić kontakt z dzieckiem bezpowrotnie. Nie każdy umie czy chce wybierać między jednym, a drugim. Utrzymanie choćby poprawnych relacji z obojgiem, kiedy ci się nienawidzą, jest też szalenie trudne bo człowiek się czuje jak między młotem a kowadłem. Mi to dużo czasu zajęło, rozwiązaniem było ultimatum, że jeżeli nie przestaną przy mnie na siebie nawzajem narzekać, to i ze mną stracą OBOJE kontakt. A w sumie tylko ja im zostałam.

Dziękuję Ci za ten post. Naprawdę. Pomyślę o tym.

Roxann dziękuje za Twój wpis, w którym przedstawiasz swoje dzieciństwo z rodziciami po przejściach. Ja po odkryciu zdrady - byłem tak wściekły na swoją bż, że zrobiła to nie dość, że kolejny raz to jeszcze posunęła się znacznie dalej... Cisnęły mi się wtedy na język wiadomo jakie słowa. Wtedy tutaj na Forum, wiele osób mówiło mi, nie warto - zamień nienawiść w miłość dla syna. (Na tą chwilę dla mnie to było coś niemożliwego) i pojawiła się "Ona", zjeb... mnie na Forum i powiedziała, czy nadal mam zamiar obrażać matkę swojego syna ??? ( ojj poczułem to dosadnie, wtedy wszystko się zmieniło, moje podejście - dotarło to do mnie) Jestem Jej bardzo wdzięczny za to, Ona wie o kim mówię ))
Teraz się staram kochać syna bez nienawiści do mojej bż, nie mam zamiaru pokazywać mu jaki mam żal, do jego przecież mamy!!!
W przyszłości nie mam zamiaru, nic złego mówić do niego, na temat mojej bż, dla mnie nasz rodział się zakończył, ale mojego syna i jego mamy - nadal będzie trwał...
A Twoja historia pokazuje inny przykład, myślę że wielu z nas rozjaśni to umysł (czy warto ciągnąć związek po zdradzie dla dzieci)
Dziękuje Ci za to !!!! Za szczerość o samej sobie...
Pozdrawiam

Artii, sądząc po Twoim nicku jesteśmy rówieśnikami, tylko ja w innej sytuacji. I mimo, że dawno dorosłam i zbliżam do 40-stki, zdrada rodziców wciąż za mną ciągnie (a miałam wtedy 6-8l). Na pewno też miała nie mały wpływ na to, że długo sama nie potrafiłam ułożyć sobie życia.
Jak pewnie zauważyłeś, wypowiadają się tu też osoby, których rodzice rozstali i też to bardzo przeżyli. Ja akurat stwierdziłam, że lepiej by się rozstali bo między nimi jest bardzo źle, że gorzej raczej być nie może. Nie patrząc tu na siebie, bo w tym wieku wiadomo, że każdy już "na swoim", chodzi mi bardziej o rodziców, których trzeba dochować a nie o 'traumy' z dzieciństwa. Tak jak pisałam, nas dzieci było więcej, wszyscy odwrócili.
Co z tego, że rodzice zostali razem?
Może, MOŻE gdyby rozeszli, znaleźliby szczęście w innych związkach, a może przynajmniej my, dzieci przez tyle lat nie oglądalibyśmy ich kłótni.
A tak? Niby dla naszego szczęścia, a raczej NIEszczśęcia zostali razem.
Dla mnie osobiście życie po zdradzie nie istnieje. To tylko atrapa związku.

Ja to rozumiem. Mój tata został z matką dla niby naszego dobra. A serio z perspektywy lat wolałabym by się rozstali.

Trudno tu mówić o cierpieniu tym bardziej w porównaniu z tym co rodzice mi(nam) zafundowali, ale tak, długo mi zajęło by trafić na odpowiedniego faceta i stworzyć związek. Czasem wręcz myślałam, że po prostu do tego nie nadaję, mimo, że adoratorów nie brakowało, nie umiałam stworzyć związku.

Tak moja historia bardzo pokręcona. Jak pisałam moi rodzice wciąż kłócą. W końcu matka w złości powiedziała ojcu, że nie jest moim ojcem. Zrobiłam badania. Jest. Nawet bez badań byłby nim. Rodzice i tak znajdą powód do kłótni.

Dokładnie tak. Podczytuję sąsiedni wątek Lucky12 i przyznam, że jest na najlepszej drodze by powielić los moich rodziców. Moja mama też bardzo starała ale ojciec co rusz wracał do tej zdrady, tak naprawdę nigdy się z tym nie pogodził. Mam nawet wrażenie, że na starość jest jeszcze gorzej bo chyba przychodzą naturalnie myśli podsumowujące życie. Sama matka mi powiedziała, że nie rozumie, jak może jej wciąż wyrzucać coś, co miało miejsce ok 30 lat temu. W ogóle ten jej "kochanek" od wielu lat już nie żyje a ona mimo tych kłótni dba o ojca, tzn gotuje mu ulubione potrawy, pierze mu ubranie itd. Ojciec jednak tych małych rzeczy w ogóle nie zauważa, w jego głowie jest tylko jej zdrada i tyle.
Wiem, że często i w małżeństwach, które się rozeszły różnie bywa i dzieci nie mniej to wszystko przezywają czy nawet tracą kontakt z którymś z rodziców (zwykle z tym, co zdradził), tylko no właśnie na ile jest to kwestia ich świadomej decyzji, a na ile szeroko rozumianej "lojalności" wobec drugiego, zdradzonego rodzica. Tak jak wyżej już pisałam, ja mimo iż minęło wiele lat, nadal mam uczucie, że rozmawiając z jednym "zdradzam" drugie.

Mnie zastanowiła jedna rzecz. On zadzwonił do dzieci spytać się co u nich? Jak nauka online? Co robią? Jak się czują? Wykazał jakieś zainteresowanie nimi? Drugie pół godziny wypytywał się co u nich i słuchał co mają mu do powiedzenia? Czy zadzwonił tylko po to, żeby się swoją fajną wycieczką przed nimi pochwalić?

Random - napisałaś coś do czego chciałbym się odnieść.

Pain - przeczytałem cały Twój wątek od deski do deski. Łączy nas zdrada partnera w niemal identycznym czasie. Łączy nas też ogromne uczucie, którym darzyliśmy swoje połówki.
Z dużym podziwem czytałem, jak sobie poradziłaś i radzisz z kolejnymi etapami rozpadu związku. Jak szybko potrafiłaś zrozumieć nową sytuację w którą wpędził Cię Twój niewierny mąż.
Jednakże - zaraz pewnie mi się oberwie od kilku osób - wydaje mi się, że długa droga jeszcze przed Tobą. Nie da się kogoś z kim mieliśmy taką zgodność na wielu płaszczyznach usunąć tak po prostu z myśli i z pamięci. To naprawdę wymaga czasu. Złość, poczucie zdrady, zawód i inne pojawiające się uczucia pomagają nam zdradzonym w łatwiejszym i szybszym dojściu do siebie. Na przeżyciu tej "żałoby" po poprzednim związku. Pozwalają oswoić się z nową myślą. Nowymi obowiązkami, nowym życiem.
Odnosisz sukcesy w pracy, wprowadziłaś się do nowego mieszkania, świetnie radzisz sobie z opieką nad dziećmi - ale czuje, że w dalszym ciągu masz jeszcze wiele do przepracowania, tak jak to Random napisała. Dziś sytuacja jest trochę zamazana, bo czujesz wiatr we włosach, dużo zmian w Twoim życiu powoduje euforię, ale gdy nadejdzie stagnacja i rutyna pewne uczucia mogą wrócić ze zdwojoną siłą.
Ten prawdziwy spokój osiągniesz, gdy Ty sama przestaniesz reagować na zachowania jm. Gdy cokolwiek co zrobi - nie będzie mieć na Ciebie wpływu. To będzie znak dla Ciebie, że "wyleczyłaś się" z tego co było. Od momentu, gdy posiadłaś wiedzę o zdradzie - odnosisz mniejsze lub większe sukcesy. Dostrzegasz zainteresowanie płci przeciwnej - to wszystko zamazuje naszą rzeczywistość. Działa jak afrodyzjak. Ale w dalszym ciągu podlegasz huśtawce emocjonalnej. Dowodem jest np. ta rozmowa telefoniczna z jm po jego wypadzie na wycieczkę z Dżesiką. Przyjdzie czas, którego nie wymusimy, który sam we właściwym momencie nadejdzie - gdy takie tematy będą mieć dla Ciebie takie znaczenie, jak zeszłoroczny śnieg. Zresztą - życzę Ci tego z całego serca i dopinguję Cię na Twojej nowej drodze do lepszego i szczęśliwszego życia.

Paslawek Jesteś po prostu niemożliwy

Pasławku - wygrałeś teraz

PRAWDZIWY MISTRZ

"Rozpocznie się nowy rok. Nowe życie. Nowy świat. Carpe diem. Chwytaj dzień.
Danielle Steel, Country

"Każdy nowy dzień od chwili przebudzenia rankiem to nowy początek"
"Tatko" paslawek forum Netkobiety.pl

A co tam i naszej Pain? Mam nadzieję, że nikt Cię nie wkurzył ostatnio.

Pomyślne nowiny w sam raz na Święta Gratulacje Pain! To świetnie, że jakoś się  dogadałaś z byłym a wprost super, że Ci się dobrze układa w życiu! Zasługujesz na to w pełni
Powodzenia!

A gitara ?
Pomyślności życzę ,powodzenie jak widać już masz .
Trzymaj się dzielnie .

Ciekawe co za rady życiowe miała dziesika dla Ciebie

"No co tam"- nieźle, co by tu odpowiedzieć ? "A wiesz, Dżesi, paznokieć mi się złamał"

Z opisu tej całej "Dżesiki" wyłania się za każdym razem taki stereotypowy obraz głupuitkiej gąski(choć może i się mylę), która leci na kasę, oczekuje bezustannej atencji i adrenaliny. Naprawdę słabo się robi, jak sobie próbuje wyobrazić takich ludzi swoim otoczeniu. Zresztą, jeśli ot tak rzuca się atrakcyjnego i obrotnego faceta z powodu jakiejś tam miłostki i ulotnej chwili, wiele już o niej mówi..

Pain Gratuluję Sukcesu !!! )

A landrynką się nie przejmuj - jej to całe wspaniałe życie kiedyś butami wyjdzie...

Bagienni jesteśmy dorośli, dlatego każdy z nas bierze odpowiedzialność za swoje życie!!!

Adela na spokojnie, musisz jeszcze troszku wytrzymać - a zapowiadam Ci, że również będziesz szczęśliwa jak nigdy dotąd

Najważniejsze to nie tracić nadziei !!!

U mnie powolutku i do przodu, troszkę sprawy majątkowe utknęły ale wierzę, że będzie dobrze... Jak mi się wszystko ułoży tak jak u Pain, to z pewnością tutaj wrócę i się tym z Wami podzielę... Narazie muszę cierpliwie czekać! A tak poza tym to OK )

Pozdrawiam Wszystkich Moi Mili, a przy okazji chciałbym Wam życzyć Zdrowych, Wesołych i Spokojnych Świąt !!!

Paslawek dzięki wielkie...

Pozdrawiam i jeszcze raz Pain Gratulację !!! 3majcie się i duuużo zdrówka życzę...

Wzajemnie Artii .

Wesołych i zdrowych świąt Wszystkim życzę.

Podzielam zdanie Beki, jeszcze długa droga do wygaszenia emocji. To nie problem, że aktualna partnerka odebrała, tak jak zwyczajnie mogła odebrać telefon partnera i zwyczajnie zapytała, jak to się człowiek pyta, tylko problem Pain, że od razu się zdenerwowała i to bardzo mocno. Pain zaatakowała, to dziewczyna broniła się, jak mogła. Wiadomo, że obecna partnerka zna problem z jednej strony, ale natychmiastowe zdenerwowanie Pain tylko podtrzymuje w niej obraz przekazany przez byłego męża in spe. Cóż, wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. No i to umniejszanie pozycji obecnej partnerki poprzez nazewnictwo.
Też tak miałam i też głosiłam wszem i wobec, że już OK, więc tego... Powodzenia!
Natomiast gdyby rzeczywiście doszło do podziału majątku w wyroku rozwodowym, to będzie prawdziwy sukces.

Może lepiej pasowałaby zimna i wyrachowana intrygantka, czasami robiąca z siebie głupią gąskę. W każdym razie takei włąśnie środowisko mnie skrajnie obrzydza, dlatego omijajam je szerokim łukiem. Ci ludzie w pewnym momencie dostają jakiegoś pi****lca, tracąc jakiekolwiek hamulce i zasady. Zresztą sam fakt, jakie mają cele w życiu a nie tylko środki, jakie stosują do ich osiągnięcia, już wzbudzają zażenowanie.
Wściekłość z powodu utraty luksusowej "mety", żeby się nią pochwalić nawet nie skomentuję..
Tak, jak zostało wspomniane Pain jest kobietą z klasą, która potrafiła świetnie sobie poradzić z tym, co ją spotkało, jest zresztą na dobrej drodze, żeby w końcu zacząć wszystko od nowa. Podczas gdy tamta ,ekkmmm.....(można sobie wpisać dowolny epitet) nie ma tej klasy za grosz. Zdolność do manipulacji czy owijania sobie takich frajerów jak były Pain to chyba jedyna rzecz, jaką dobrze potrafią robić. Nie ukrywam, że żal mi tych facetów, bo ciężko wspólczuć komuś, kto myśli główką a nie głową i do tego dał się połakomić na "coś takiego" jak ta Dżesika..

Pain, możesz się sprzeczać lub nie, ale mam za sobą wszystkie Twoje doświadczenia, więc nie jest to czysta teoria. Przypominam, że byłam jedną z pierwszych osób, które napisały w Twoim wątku. Może będą to dla Ciebie neutralne osoby, może nie, z mojego punktu widzenia nie zaakceptowałaś jeszcze wyboru męża, więc nie zakończyłaś procesu zdrowienia, ale przecież to nie mój problem. Nie powiedziałam nigdzie, że to Twoja wina, że emocjonalnie na nią zareagowałaś,  więc proszę nie przypisuj mi tych słów.

Oj, Ela, Ela, mnie przytykasz, a sama czytasz nie to, co napisałam, a to co - myślę - sama chcesz widzieć. Ja nigdzie nie napisałam o "przenoszeniu relacji na inny poziom". Wyraziłam swoje widzenia sposobu reakcji w stosunku do deklaracji o stanie psychofizycznym. 
Nikt nie wie, jak wyjdzie ten związek,  chyba, że ktoś skuteczną wróżką jest. Równie dobrze mogą sobie zrobić dziecko, pobrać, być razem 10 lat, a potem, jak Zamachowski, myk zmiana po kolejnym małżeństwie do innej kobiety.

Czyli facet zachowal sie w porzadku, tak jak niektorzy ci sugerowali. Bardzo fajnie.
Reszta to jak bylo u ciebie, koncentracja na swoim ''cierpieniu'', dalsze obwinianie nowej partnerki i pretensje.
Nie jestes juz tym wykonczona? Moze warto uwolnic sie od zalu i pojsc dalej?

Ale ja siebie nie postrzegam jako ofiare cjoc obie usilnie probujecie mi to wmowic:)
O taplaniu byśmy mogli gadac gdybys codziennie tu wchodziła i Wam sie zalila. A ja rovie raz na kwartał update bo wlasnie tego tematu dotyczy wątek - i juz mam diagnozę:D
Smacznego!

Z kolei ja postrzegam Pain jako kogoś kto nie udaje i nie ukrywa uczuć podobnie jak Pikupik jak nie lubi ma niechęć to pisze o tym a emocje i uczucia których się nie tłumi udawaniem świętego, znacznie zdrowiej odreagowuję bez wewnętrznej dodatkowej walki tworzeniem coraz to nowych konfliktów, jak się powinno zdrowieć i jaki wymusza się na sobie wzorzec dawania rady.