Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

bad girl

Oczywiście Symbi, nie jesteśmy głupie Wiadomo że podryw na ulicy jest motywowany tytm co macie na myśli.
I niejeden Pan który by np na tym forum uznał że kobieta jest złośliwa, głupia itd.. na ulicy mógłby uznać co innego i Vice versa.
jednak nie przesadzajmy, że ludzie są z natury płytcy i nie mają żadnych duchowych potrzeb

Pain, Ci Panowie byli cały czas, tylko Ty wpatrzona w jednego ich nie dostrzegałaś.

Moja wypowiedź była kierowana do Bagiennika, który uznał, że nagle autorka promienieje tajemniczym blaskiem, a to pojawił się wolny elektron z wysuniętym przyłączem.
W mojej osobistej opinii autorka jeszcze jest na etapie zdrowienia, o czym świadczy fakt, że ma potrzebę mówienia o tym. Z doświadczenia widzę, że każdy, kto przepracował dany problem, przestaje o nim pisać czy rozmawiać w realu. Jak z bólem porodowym, pamiętam, że bolało, ale na samo wspomnienie już tego nie czuję. W ogóle mam nieodparte wrażenie, że na forum w większości wypowiadają sie ludzie, którzy sami mają nieprzepracowane problemy.

To pokazuje tylko to, ze jeszcze długa droga przed Tobą. Czesto widywałem zdradzonych mezczyzn i kobiety przerzucających odpowiedzialność za zdradę na płeć... Założyłaś wątek pod koniec maja, a więc 4 miesiące temu. Już przynajmniej nie żyjesz odwetem, ale Twój obecny stan też nie powinnaś odbierac jako ten właściwy, który można nazwać powrotem do normalności. Jestes na pozytywnym haju (oczywiście nie widzę w tym nic złego), ale wpisy na forum też robisz z tej pozycji, czasami wtrącając, ze masz jakiegoś doła. Coś w stylu hazardzisty, który informuje otoczenie tylko o wygranych. Myślisz, ze jesteś zahartowana, a jeszcze nie byłaś poddana żadnej próbie. Być może jeszcze twój mąż zacznie robic podchody, przepraszac, naprawiać. Być może pojawi się bad boy, który zweryfikuje twoje aktualne "nowe ja". Nie piszę tego jako wyrocznia, tylko miej na uwadze fakt, iż 130 dni temu byłaś w czarnej rozpaczy...

Pain

Jakikolwiek jest powód Twojego dobrego samopoczucia = jest dobrze. Myślę, że Wy byliście mocno niedobranym małżeństwem. On stale uciekający od rodziny, a Ty robiąca dobrą minę do złej gry. A potem przez 1,5 roku ogromne odrzucenie, które spowodowało ogromny pozorny wzrost jego wartości.I Twoje ogromne zmęczenie. Teraz sytuacja się rozwiązała, a Ty czujesz wiatr w żaglach. On pewnie także, bo realizuje się dobrze jako ojciec. Ty nareszcie żyjesz po swojemu, z dziećmi samotność Ci nie grozi. I odkryłaś, że świetnie żyjesz bez niego. I cudowne jest to, że chcesz dać sobie czas na życie w pojedynkę, czucie się dobrze w swoim ciele, w swoim życiu. Oby to zostało w Tobie na zawsze. Jesteś bardzo zdrowa psychicznie, do tego silna. Super, będą pewnie tez i gorsze dni, ale i tak jest bardzo dobrze. Świetnie sobie poradziłaś. I wszystko co dobre jeszcze przed Tobą.

Hmm, nie wnikam tak bardzo w intencje tych facetów, którzy proponują Autorce spotkania, chociaż pewnie są i tak oczywiste. Mnie ujęła postawa Pain i to, żę widać, iż teraz jest na innym etapie, niż na początku tego wątku. Przynajmniej tak to odbieram Poza tym ludzie, którzy emanują pozytywną energią są dla mnei po prostu bardziej atrakcyjni

Pewnie! Jak tylko chcesz to się baw na całego, trzeba korzystać z uroków życia Grunt to mieć wszsytko jasno określone, żęby nie było niedomówień.

Fakt, warto trzymać rękę na pulsie, żęby się nie zapędzić z tym odreagowywaniem

Odreagowywanie wskazuje, jakby wcześńiej trzeba się było powstrzymywać, czegoś sobie odmawiać, wręcz poświęcać część siebie, a teraz przyszedł czas, żeby dać upust tłumionym żądzom. Można i tak, ale czy warto?

Przeciez pisala, że z jej punktu widzenia było w małżeństwie idealnie: spanie na łyżeczkę, wspólne wieczory, oglądanie Netfliksa razem..., to czego miało jej niby brakować?

Odskoczni? A czym są opisywane tutaj przez Pain liczne spotkania i poznawania z wieloma ludźmi, wypad na wakacje itp., od których aż kipi wcześniejszy wpis Pain-bohaterki ludowej ;-) świecącej przykładem. To po co jeszcze teraz rzucanie się w wir romansów? W czym to miałoby niby pomóc?
Dla mnie to Pain wciąż zmaga się z leżącym i kwiczącym poczuciem własnej wartości i robi to po swojemu. Ale pewnie znowu się tylko czepiam ;-)

Raczej poczuciem porażki. Trzeba tę żabę  zjeść..I rzucanie się w wir romansów  przypadkowych tu nie pomoże.
Bo po tylu latach i byciu obiektywnie dobrym partnerem wspierającym, nie izolujacym się itd taka sytuacja to cios którego nie strzepusz jak kurzu.

Owszem, czepiasz się.

Nie uważam że się rzucasz. Napisałam że rzucanie  się ewentualne Nie jest receptą.
Ale jak potrafisz oddzielić  seks od relacji, to tym lepiej dla Ciebie.
Nie uważam, że radzisz sobie żle, bo radzisz sobie dobrze, ale wiem że to nie taka bajka, jak tu Bagiennik chce oklaskiwać po prostu.

Przyjemnie się czyta, jak komuś się zaczyna układać i idzie w dobrą stronę Nie lubię szukać dziury w całym Zatem, skoro Pain twierdzi, że teraz jest u niej o niebo lepiej, niż wcześniej, to dlaczego mam w to wątpić?

Oj Ela akurat w tych kwestiach to mocno się mylisz Dałbym facetowi, który tego żubra ustrzelił, nie miesiąc, ale z 5 lat pierdla - gdyby to ode mnie zależało

Nie znam Pain osobiście ani też nie widzę i nie czuję tego, jak sama przechodzi ten okres, ale jeśli czytam, że czuje się świetnie, to nie będę jej udowadniać, że ma doła

Mi się po prostu rzuciło w oczy to, żę wcześniej( tak mniej więcej w połowie wątku), kiedy powoli, powoli zaczęła walczyć ze wszystkimi negatywnymi emocjami, widać było wyraźnie te wzloty i upadki.
Teraz zaś jej wypowiedzi aż tryskają pozytywną energią

O jeny ten wątek już drugi raz mnie bije po oczach. Przypomina mi taki żarcik dotyczący jazdy autem. Wszyscy co jadą szybciej od nas to wariaci a ci co jadą wolniej to jakieś mimozy. Tylko my jedziemy idealnie

Strasznie się niektórzy tu znęcają nad Pain. Takie mam tu wrażenie że jak podobny wątek zakłada płaczliwa mimoza to jakoś łagodniej się z nią obchodzą forumowicze. A jak się trafi silna babka z charakterem to obrywa jak się patrzy. Może dlatego, że odpowie równie zajadle i dyskusja dzięki temu się toczy a wątek nie umiera....

Życie z takim człowiekiem jak mąż Pain nie jest mi obce dlatego doskonale rozumiem, że to szaleństwo, wypady to wreszcie złapanie oddechu po latach zniewolenia niedopasowaniem i zakłamaniem partnera. Miłość do takiej męczybuły, wycofanej z kompleksami co nie potrafi wyartykułować swoich potrzeb i pielęgnuje do ciebie żal, potrafi na prawdę wpuścić w taki kanał opiekuńczości i dziwnej odpowiedzialności za tego człowieka i za związek tak jak by partner był jakiś upośledzony. Nie wiem jak to działa (tzn. trochę już wiem dzięki terapii), ale tak jest. I jak ten związek się kończy to nagle przychodzi złość: bo jak to? on mnie zostawia? przecież to ja wszystko tu dla niego itp - ten etap Pain ma za sobą. W związkach bardziej zrównoważonych ta złość nie jest aż taka bo "nakład pracy" obu osób był podobny. Potem jest drugi etap oddech: uff o rany już nie muszę się za nim na imprezach oglądać czy się dobrze bawi, już się nie snuje? Co za ulga. Nie muszę już martwić się za dwoje. I tu w zależności od sytuacji drogi są dwie: frustracja tak jak u mnie bo dziecko małe i za wiele nie można jak ex nie za chętny do pomocy lub hulaj dusza piekła nie ma jak dzieci duże, ex chętnie się nimi zajmuje i kasa jest na to. Ot cała filozofia. Nawet ostatnio mailowałam na temat Pain z pewną forumowiczką i to właśnie ona na moje pytanie: jak Pain to robi, że idzie jak burza podsunęła mi tę myśl. Bo może, bo ma możliwości, chęć i czas. Złapała wiatr w żagle i nie ma moim zdaniem co jej w tym hamować, bo jak widać głupot nie robi takich, żeby sobie czy komuś szkodzić (typu nałogi, puszczalstwo czy jakieś ryzykowne zajęcia). A co najważniejsze wie i przeżywa też te chwile smutku które jeszcze czasem przychodzą i będą przychodzić, bo jednak kilkanaście lat to kawał czasu...

Pain oby tak dalej. Bardzo lubię twój wątek ....

Ja tez uważam że doszukiwanie się drugiego dna w postach Pain jest trochę słabe i nietrafione. Przeciez ona nigdzie nie pisze ze jest już super i wogole kwiaty dla Dzesiki ze zabrała jej męża. Zal z samego faktu ze rodzina się rozpadła jest zapewne obecny ale to wow, ten zachlyst nowa wolnością jest dla mnie jak najbardziej mozliwy i w tym przypadku autentyczny. Bo Pain mogła naprawdę się przekonać ze to życie z jm, którego się tak kurczowo trzymała wcale takie super hiper nie bylo i ten stan odzyskanej wolności to naprawdę fajna rzecz a nie wmawianie sobie na siłę ze jest ok. Szczególnie, że jak pisała Pain, to ona była taka matka, opiekunka, organizatorka życia całej rodziny, również męża uwiazana mocno jego kariera zawodowa. Teraz kiedy oddala (fakt ze nie z własnej woli) obowiązki dotyczące jm w ręce jego samego i nowej dziuni odkryła ze wcale moze nie bylo za czym tak płakałac bo kasa jest, odchowane nieco dzieci są, czas wolny jest i tylko korzystać z życia. Nie musi juz zastanawiać się czy jm ma poprasowane koszule, zrobione śniadanko i ślęczeć nad lekcjami z dziećmi bo on wiecznie w delegacji. Teraz ma pojedyncze wprawdzie ale jednak cale dni kiedy może porozpieszczac siebie i tylko siebie do woli. A ze widzi  przy okazji, ze podoba się mężczyznom i ze ja to cieszy i jakoś tam łechce ego. No sorry ale kazda kobieta lubi się podobać, nie ze lata za tym i zabiega szczególnie o atencje panow ale sama świadomość  ze ktoś widzi w nas atrakcyjna kobietę jest fajna i nie oznacza ze mamy niskie poczucie wartości które musimy sobie tym poprawiać.

Hmmm..No włąśnie Ci powiem, ze w mojej głowie to co piszesz jest już przeszłościa. Owszem, straciłam męża i kogos, kogo uwazalam za miłość życia. Ale kojene doświadczenia, przemyślenia, rozmowy z ludźmi pokazały mi, że nowy etap nie bedzie taki zły. Co więcej - mam jakies przeswiadczenie, ze moze byc LEPSZY. Czy ja się nakręcam? Czy gdybym myslala, ze teraz juz bedzie tylko gorzej - to byloby ok? Ja naprawde wierze w to, ze nie stracilam milosci zycia...bo milosc zycia by sie tak nie zachowala. Do tego przebudowalam myslenie o zwiazkach tak w ogole i nie wiem czy jest cos takiego jak "milosc zycia", "druga polowka". Raczej chyba spotykamy na drodze ludzi, ktorzy nam pasują a my im, podobają nam się tez fizycznie, naciskają w nas jakiś guzik - i próbujemy z nimi isc przez zycie. Czasem sie udaje, czasem nie. Ot cała filozofia. I to nie jest jakis jeden wybraniec zesłany przez niebiosa. Pewnie na świecie jest wielu ludzi, z ktorymi ja czy Ty moglibysmy isc przez zycie.
Ela - zrobiłaś jedno założenie, które jest błedne. Że ja przezywam stratę jm tak jak Ty przezywalas strate swojego meza. Tabun wielbicieli nic mi nie rownowazy, bo ja w pewnym sensie żałobę po jm przeszłam juz. Zaczęła się w dniu odkrycia zdrady, potęgowała w dniach kolejnych odkryć i skończyła się, gdy zobaczyłam z kim mam do czynienia. Nie kazdy z nas jest taki sam.

Myślę, że to do czego mi najbliżej - idealnie opisał feniks. Żal jest i czasem się pojawia (czego nie ukrywam - przeciez pisalam kilka postow wyzej), ale odzyskana wolnosc i ten nowy smak zycia mnie samą zaskoczył i sprawił, że nie chce mi się juz oglądać za siebie. Rozkminiac chory umysł jm i jego kłamstwa. Tamtego zycia juz nie ma. Zastanawialam sie wczoraj czemu tak szybko u mnie te procesy sie dzieja i mysle, ze troche Pikapik ma racje - moje zycie teraz jest BARDZO FAJNE. Gdybym stracila stare zycie i obecne bylo by do bani - to na zasadzie porownania tęskniłabym jednak za starym. A ja mam naprawde fajne zycie, w pracy sie rozkręcam i pojawily sie mega opcje rozwoju (w tym finansowego), towarzysko jest fajnie, ojciec interesuje sie dziecmi i co 2 tyg mam wolny weekend, dobrze zarabiam i mam oszczednosci, mam grupe przyjaciol (nie musze budowac od nowa) - wiec tak, mam mozliwosci, by to moje nowe zycie bylo fajne. Wiem, ze nie kazdy ma takie szczescie - wiec jestem wdzieczna losowi, ze tak mam. Ale tez wezcie pod uwage, ze wiele zalezy od nas i od tego jak spojrzymy na rozne rzeczy. Czy to rozstanie bedzie porażką wartą przezywania latami czy wyciagniemy z niej wnioski i sprobujemy w przyszlosci nie powielic błędów. Chociażby właśnie w wybieraniu partnera. A przede wszystkim - czy wykorzystamy czas na zbudowanie siebie na nowo (jako człowiek, zawodowo etc)  czy na rozpamiętywanie. I to jest juz nasza decyzja, a nie kwestia mozliwosci. Taki mindset. Czy płaczemy za tym kolesiem co odszedł do Dżess czy poprawiamy koronę, siadamy w spokoju z lampką wina i słuchamy siebie i robimy plan w głowie - co dalej...? Z racji tego, ze jestem osobą, która ma w sobie duzo energii i nie umie siedziec na pupie - bliżej mi do opcji nr 2. I chyba wolę tak.

Czytając ten wątek, kibicując Autorce i ciesząc się Jej rozwojem (bo cóż to innego jak nie rozwój?) też myślę sobie, że etap smutku to już u Niej był, a teraz do przodu! Brawo Dziewczyno

Spokojnie, ja Cię w poczucie winy nie wpędzam i jesli masz swoje przemyslenia - pisz, ja zawsze chętnie wysłucham innej opinii. Zastanawiam się tylko jaka "powinna" byc moja postawa, bys uznala, ze przechodzę rozstanie zgodnie z normą. No właśnie - a gdzie ta norma? Zakładająz, że każdy z nas ma inną konstrukcję psychiczną, charakter, uwarunkowania wewnętrzne i zewnętrzne. Czy rok płaczu po rozwodzie to ok czy za mało? Moze dwa lata? Poza tym nie zgadzam się z hurraoptymizmem - piszę, że jest ok, ale mam nadal gorsze dni, gorsze chwile, ciagle wisi nade mną wizja rozwodu i tych ustaleń...Ale TAK - jest dobrze. I to chyba...dobrze, prawda? Domyślam się, że są osoby, które do tego stanu dochodzilyby rok. Z różnych przyczyn mi to idzie szybciej. Ale moze to kwestia osobowosci, wsparcia rodziny i przyjaciol, procesu rozpadu małzenstwa (w sumie ja jud od kwietnia'19 płakałam...".
Mam do Ciebie pytanie:
Dlaczego zakładasz, ze ten etap nie wygląda jak powinien?

Oczywiście, że mogę coś swojego projektować.. Tylko że... na tym samym etapie co Ty widziałam świat tak samo jak Ty. w sumie same plusy.
potem dopadł mnie lęk i widziałam że coś tłumię, był to smutek, który wywalałam na margines. Nie chodzę rozżalona, życie ma swoje prawa i to jest nowe życie. ale ten smutek był do wymiecenia spod dywanu. Czyli uznaję swoją strate i porażkę, bo to jest porażka, widzę nowe drogi które się otworzyły. Oczywiscie możesz mieć inaczej.

O kurczaki:) Po co takie kategoryczne sądy? Porzuciłam siebie? Absolutnie tak nie uważam - ja właśnie teraz robię to CO JA CHCĘ. Słucham siebie, daję sobie prawo do różnych uczuć. Tyle że ja NIE CZUJĘ tego dominującego smutku i chyba to Cię jakos uderza. Ze powinnam. A jesli nie - to znaczy, ze porzuciłam siebie. Nie uwazasz, ze po prostu masz tezę i jesli cos ndo niej nie przystaje - to znaczy, ze cos ze mną nie tak, ze ominęłam jakis etap i tak dalej. Bardzo bacznie się sobie przyglądam i zapewniam CIę, że jesli nadejdzie etap smutku - to zrobię mu miejsce, nie będę spychac, nie bede uciekać. Po prostu moje emocje dzis są takie, ze czuję, że w dużej mierze ja ten smutek już przerobiłam. Za przeprooszeniem - rzygałam nim już...W lipcu jeszcze płakałam w WC w pracy, pisałam Wam. Czuję się tym smutkiem nasycona. I moze dlatego dzis juz tych fal smiutku jest mniej. Są, ale nie dominują, pojawiają się i znikają. Czy nie mozesz przyznac, ze po prostu u mnie proces tak wygląda?

Ja sądzę, że ja to przerabiałam fazami. Pamiętajcie, ze przez cały czas po zdradzie męża chodziłam na terapię. Do tego jestem osobą, która dużo gada, ma przyjaciół - i na bieżąco wyrzucałam z siebie to wszystko. Forum także było formą psychoterapii:) Płakałam dużo, czułam dojmujący smutek. I mi się wydaje, ze ja ten związek już opłakiwałam od dawna, chyba nawet wczesniej niz to "oficjalne" rozstanie. We wrzesniu'19 polecielismy do Wloch na kilka dni w dwojke, niby taki romantyczny wyjazd. Ale ja juz wtedy nie czulam sie z nim dobrze, nie czułam się bezpiecznie, był mi juz w jakimś sensie obcy. I choc niby bylo fajnie - to nie mam wcale dobrych wspomnień z tego wyjazdu, pamietam z niego to uczucie własnie smutku z mojej strony i jakiejś pustki. W Sylwestra to samo - niby ok, ale ja patyrzyłam na niego i nie wiedziałam czego ja chcę, czułam się już trochę jak w jakimś więzieniu, jakas taka zepchnieta na margines, czułam się planem B..Pamietam, ze o polnocy sie poplakalam w lazience. Wiec mi sie wydaje, ze mimo tego, ze nadal probowalismy\, niby pracowalismy nad zwiazkiem (zwlaszcza on heh, tylko nie nad naszym) - to ja juz nie byla szczesliwa w tym zwiazku. I chyba dlatego jakos dzis jestem na innym etapie. Naprawde. Jeszcze w lipcu ziałam nienawiścią do niego. Z kazdym dniem jednak staje mi się on bardziej obojętny...Po prostu zajęłam się swoim życiem i powtorze sie - zobaczyłam go bez klapek na oczach. Nie mam za czym tęsknić. Wiec odpowiadajac na Twoje pytanie - nie sądze, zebym ktorys etap pominela. DO tegj pory najdluzszy od kwietnia'19 byl wlasnie etap smutku. Mysle, ze po prostu to sie rozlozylo w czasie, przenikalo. i zmienialo.

Troche dziwi mnie takie forumowe podejscie, ze powinnam lezec i plakac, bo za szybko sie ogarnelam. No coz, taka jestem. Zawsze blizej bylo mi do dzialani aniz umartwiania sie. Ale jesli przyjdzie smutek - to dam sobie do niego prawo. Tak jak zawsze do tej pory dawalam sobie prawo do roznych uczuc.

Bingo!

A zależy Tobie na tym, żebym jak reszta Tobie przyklasnęła? Po co?
Bo mnie jakoś nie bardzo chce się zaprzeczać własnym wrażeniom i odczuciom tak po prostu, żeby było miło. Mam ten etap już za sobą. Kiedyś miałam problem z wyrażaniem niepopularnych opinii lub oryginalnych sądów ze strachu przed dezaprobatą albo wywołaniem sporu.

Wycięłaś ten kawałek mojej poprzedniej wypowiedzi, w której podkreśliłam, że nie wiem, co powinnaś i w sumie to nie moja sprawa, ale z jakiegoś powodu znowu mnie ubierasz w takie twierdzenia, że coś powinnaś. To w sumie ciekawe. Może Ty sama czujesz, że coś powinnaś. No właśnie nic nie musisz, wcale nie musisz być siłaczką i pokazywać całemu światu, jak super sobie radzisz, masz prawo być słaba.
Już kiedyś na tym forum pisałam, że bardzo dużo swego czasu dało mi to, że moje otocznie dało mi wystarczająco dużo czasu i dużo przestrzeni do użalania się nad sobą wtedy, kiedy ja sama twierdziłam, że już dość, że ileż można tak płakać nad rozlanym mlekiem. Może Tobie dookoła mówią wręcz przeciwnie niż mi wtedy, czyli, że życie płynie i szkoda czasu na umartwianie się, albo że musisz być silna dla dzieci, albo żebyś pokazała otoczeniu, jak można sobie super radzić. A może masz takie wewnętrzne „głosy”, sama siebie dopingujesz.
A jak rzeczywiście już wszystkie smuty za Tobą, wystarczająco się wyzłościłaś, wypłakałaś, wysmuciłaś, to przecież super sprawa. Wtedy olej, to co piszę. Jestem tylko anonimową dziewczyną z neta, która pisze o tym, co spostrzega, a nie o faktach.

feniks, cenię sobie Twoje posty, te merytoryczne. Uważam, że jesteś bardzo wnikliwa i mądra życiowym doświadczeniem, ale nie lubię, jak zajmujesz się recenzowaniem cudzych wypowiedzi.

OK, spokojnie. Po prostu tak odebrałam Wasze posty. Ale tak jak Magdalena napisala - to ja wiem jak jest. I nie mam potrzeby udawania siłaczki - przecież odkad założylam ten wątek ile razy Wam jęczałam? Po prostu piszę jak czuję.
I tak dzieki za Wasze wsparcie!

Myślę, że ktoś mściwy i pamiętliwy potraktuje każdą uwagę, każdą krytykę jako niekonstruktywną. Zatem zamiast przejść obok tego obojętnie, wywoła to u niego poczucie krzywdy i potrzebę natychmiastowej reakcji, choćby w postaci drobnej internetowej uszczypliwości.
Lepiej nie brać wszystkiego do siebie :-)

A ja sie zgubiłam - ja robię internetowe uszczypliwości? Serio, dzis lekko zamulona jestem to moze dlatego

Nie Pain, spoko.
Pisałam o tym, że warto czasami zamącić w pozornie czystej wodzie, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście jest taka czysta, zamiast jarać się jej przejrzystością, co chyba zostało odczytane jak coś o płytkości myślenia. Czasami wymiękam.

Ja też czasem wymiekam ale mam dziś naprawdę zombie dzień, zwale na to