Czym jest dla Was zdrada? - Netkobiety.pl

Zgadzam się z kobietką: to jest skrajna forma egoizmu. Egoizmu, który w relacji dwojga ludzi nie powinien mieć miejsca, nieważne czy to związek czy przyjaźń. Egoizm taki jest właśnie wyrażony poprzez pozwolenie na uwolnienie się skrajnych emocji, zanim nadejdzie okazja do rozwiązania problemu opartego o rozum a nie emocje. W jakiś patologicznych przypadkach notorycznego zdradzania to już ewidentny brak empatii i zrozumienia uczuć drugiej osoby.

Zdrada to zlamanie wspolnie ustalonych zasad.

Złamanie najważniejszej przysięgi którą się składa nie tylko przed Bogiem, rodziną, koleżeństwem, znajomymi, świadkami ale przed sobą. To oszustwo, kłamstwo, pogarda, pogardzanie ....... razem wzięte. Jednym słowem TO KONIEC . Już nic nie będzie takie jak przedtem i nie da się tego naprawić. Ktoś kiedyś powiedział że małżeństwo to taki piękny kryształowy wazon , zdrada jest jego rozstrzaskaniem. Można go po długim czasie usilnie pracując skleić ale już nie będzie cały = piekny z jednego kawalka kryształu tylko zlepkiem części , nie iskrzącym się w świetle a i często przeciekający.

Kara za zdradę? Ale jaka?

Zdrada nie zawsze jest końcem świata. Jestem kobieta więc mogę opisać jak to przeżywałam z punktu widzenia kobiety. Zdrada mojego partnera wbrew wszystkiemu co o niej mówią i piszą w sumie bardzo mnie ukształtowala "na plus". Stałam się niezależna, rozwinęłam w sobie coś na ksztalt instynktu przetrwania Jak rozbitek w dżungli; albo wysupłasz w sobie wszystkie siły, albo zginiesz, wybór należy do ciebie Kiedy opadł kurz po mojej relacji z partnerem (rozstalismy się, bo były to zdrady w liczbie mnogiej, z kim tylko mu popadło), to okazalo się że nie jestem taka slaba jaką wciąż próbował ze mnie zrobić. Ja pożeglowałam dalej i świetnie sobie radzę, a on .. troche gorzej. Mnie wystarczy to za wszelkie kary dla niego. Nie chciałabym aby wrócił, ani nie chce zadawać mu żadnych "kar". Po prostu umiem docenić to, co relacja z nim mi dała, nawet jesli nie do końca się sprawdziła i skonczyła sie tak, jak się skończyła. Liczy się efekt końcowy, a ten można dostrzec dopiero po czasie, gdy emocje naprawdę opadną. Mimo to, nie chciałabym tego przeżyć raz jeszcze i nikomu tego nie życzę.

Wiesz, czasem jest tak, że zdradzający szuka sposobu wyjścia ze związku i dlatego zdradza, bo z klapkami na oczach nie widzi innej możliwości. Chce być zabrany z życia drugiej połowy. W swoim zagubieniu szuka gałęzi na której się powiesi, z nadzieją że ten nowy ktoś dobrodusznie zabierze ze starego życia.

Nigdy nie mów nigdy, bo możesz być najlepszym nawet człowiekiem i znajdziesz się w takiej sytuacji w jakiej nigdy nie byłeś. Ta sytuacja zrobi z Ciebie kogoś kim nigdy nie byłeś. Nie rozpoznasz siebie samego. Nie mówię że akurat Ty, ale że tak jest z ludźmi. Ja miałam tak, że w młodości byłam pół świętą dziewczyną, wzorem do naśladowania, dziś myślę o tamtej ja, że byłam wspaniałą dziewczyną. Potem wyszłam głupio za mąż i ten czas zrobił ze mnie wiadro pomyj. Wiedziałam, że jestem w tym wiadrze, chciałam się uwolnić, ze wszystkich sił wydostać się. Wstydziłam się nazwiska. Aż odbiłam się od dna i dopiero od kilku lat szanuję siebie znowu. Teraz wszystko rozumiem i robię porządek, a powinnam to zrobić zanim zaczęłam być w tym wiadrze. Nie usprawiedliwiam się, tylko pokazuję jakie są to mechanizmy. I chętnie dzielę się dziś swoim doświadczeniem.

Bardzo dobre podejście m4jkel Mając pewne zobowiązania a przede wszystkim empatię w stosunku do partnera, mamy największą kontrolę nad sobą i swoimi zachowaniami. Mając odpowiednie i konkretne priorytety nie powinno nam tak łatwo przychodzić uleganie pokusie. Szacun, że zdecydowanym i szybkim ruchem uciąłeś taką znajomość na samym początku Znając wartości, jakie dostajemy z faktu bycia w związku, nie powinno nam tak łatwo pozwolić na skok w bok, w celu szukania "wrażeń".

Bardzo mi się to porównanie podoba. Jest bardzo trafne i obrazowe.

Ciężko tutaj znaleźć jakieś wielkie uogólnienia, ale jednak te wrażenia mogą się właśnie sprowadzać do poszukiwania brakujących wartości w związku. Często mam wrażenie, że ludzie zbyt łatwo angażują się w relacje poza związkowe, tak jakby ciężko im było w jakiś sposób zasugerować partnerowi, aby bardziej się postarał Z drugiej strony, jeśli dwoje ludzi, o zupełnie innych charakterach połączy związek, to może jednej nie wystarczać "standardowe poświęcenie" i szukają po prostu czegoś więcej w postaci znacznie mocniejszych sposobów na spełnienie swoich oczekiwań. Wszystko jest dla mnie zrozumiałe, jeśli ludzie uczciwie sobie o wszystkim mówią czy jeśli jednej stronie nie przeszkadza styl bycia drugiej. O odmiennej orientacji nie chcę mówić, bo to dla mnie zupełnie osobny temat, ale ciekawe są tutaj inne przykłady: kiedy jakimś cudem zwiążą się właśnie dwie osoby o zupełnie przeciwnych charakterach czy stylu bycia. Powiedzmy taki spokojny, ułożony osobnik wiąże się z kimś bardziej przebojowym, kto szuka własnie wrażeń czy potrzebuje znacznie więcej tego starania się czy adorowania. Osoba rozrywkowa decyduje się na zdradę, bo chce czegoś doświadczyć czy też czegoś jej brakuje (bo partner się raczej nie zmieni, ale kocha go/ceni za coś zupełnie innego, dlatego z nim jest), ale nie mówi oczywiście o tym, bo partner nie uznaje zdrady i oszustwa. Partner ten żyje w błogiej nieświadomości na temat tego, co się dzieje a potem, przy wyjściu zdrady na jaw, następuje szok, niedowierzenie, żal i rozgoryczenie. Dlatego w zdradzie tak bardzo boli oszukiwanie drugiej osoby i brak możliwości wczucia się w jej położenie.
Ludzie być może dawniej ze sobą wytrzymywali razem dłużej, gdyż łączyło ich zupełnie co innego, zupełnie inne podstawy tworzyły związki między ludźmi. Zajmowali się raczej w życiu czymś innym, mieli mniej czasu na przyjemności no i nie istniało tyle form komunikacji czy rozrywek, jakie są teraz, co nie oznacza, że zdrad nie było w ogóle.

Czyli na przykład mąż ma koleżankę, której szalenie pożąda. Ale jego żona absolutnie się nie zgadza, aby się z tą koleżanką zabawił. Żona nie ma ochoty na seks z mężem, bo żona po prostu tyle seksu nie potrzebuje.

Przypuszczam, że nie o tę formę egoizmu chodziło?

Czyli żona nie pozwala mężowi na seks z koleżanką, bo z powodu tych skrajnych emocji zazdrości nie może tego rozumowo ogarnąć:  "jeśli ja nie chcę seksu, bo nie potrzebuję, a mąż bardzo chce seksu, to niechże się z tą koleżanką seksuje i będzie szczęśliwszy, ja będę miała szczęśliwszego męża".

Zdecydowanie. Mąż w takiej patologii męczy się całe życie.

Problem również występuje w odwrotnej sytuacji -- "żony aseksualnych mężczyzn".

Seks z obcą kobietą jest świetną przygodą. Co w tym świetnego? Tego nie wiem, ale myślę że to jest wbudowane w naszą naturę, wprogramowane w nas. Padną tutaj argumenty o zwierzęcych instynktach... cóż -- są takie same jak i to że ktoś jest głodny. Ludzie z braku seksu cierpią, ale jak to czuć dopiero wiadomo jak są głodni.

NIe jesteśmy monogamistami. Dobrze byłoby mieć pewność, że się z kimś spędzi całe życie... w miłości, przyjaźni, razem. Ale w ten plan na szczęście wpisuje się wyłączność seksualną, a to burzy owe szczęście.

Nie szukałbym powodów zdrady. Raczej szukałbym powodów uprawiania seksu z kimś innym niż osoba z którą żyjemy na co dzień. Jeśli mąż zdradza, to odruch jest taki aby zadać pytanie "Dlaczego? CZego mu brakowało?". Układanka się burzy gdy ... gdy nic mu nie brakowało. Dlatego zdrady pojawiają się w dobrych małżeńśtwach, ale też tam gdzie żona jest super seksowną panią pożądaną przez miliony mężczyzn (zob małżeństwo Carmen Electra).

"Alfa" ... hmmm... cóż to może znaczyć? Bill Gates jest "alfa"... albo może lepiej Jeff Bezos, który zdradził? Czy może alfą jest podrywacz z Riminii, który twierdzi, że spał z tysiącami kobiet? Chyba to są stereotypy...

Gdzieś były badania... gdzie dowodzono, że pary gdzie była zdrada, ale ta zdrada nie wyniszczyła związku, były bardziej szczęśliwe niż pary gdzie zdrady nie było. Nie dotyczyło to przypadków, gdzie zdrada pojawiała się w pierwszych latach bycia razem.

Kiedyś słyszałem takie zdanie "Chciałabym mieć kogoś... ale kogoś na pewno... na pewno...". Nie chcemy żyć sami, chcemy mieć kogoś, bliskiego. Pytanie czy kosztem tego musi być wyłączność seksualna. Związki otwarte? Swinging? Potajemne zdrady? Dont' ask, don't tell? Wiele "modeli" życia razem... ale wszystko się sprowadza do zdania "związki dzielą się na takie, w których obowiązuje wyłączność seksualna i na takie w których tej wyłączności nie ma" (copyright Wielokropek chyba).

Gary Myślenie główką a zamiast głową - to jest akurat jeden z wielu przykładów patologii.
Czy naprawdę każdemu facetowi trzeba ch*ja wiązać na supeł czy przeprowadzać wazektomię, żeby nie traktował każdej  wystrzałowej czy też odpowiedniej laski( czy za przeproszeniem du*py ) jako obiekt seksualny, który nadaje się tylko do jednego?
Wybaczcie Drogie Panie, ale tego typu "myślenie" wyprowadza mnie z równowagi..

EDIT: nieistotne, czy kochanka chce czy nie - skoro on jest zajęty, to raczej nie wypada sobie organizować znajomości na boku..

Hm..., to jak zawierucha po której wyostrzony obraz rzeczywistości domaga się aby się w nim odnaleźć... strasznie mocno przy tym trzeba się napracować

Wielu facetów właśnie w ten sposób kobiety traktuje, używając wspomnianych przeze mnie określeń. Czerpią z tej relacji tylko seks i nic więcej, robiąc w balona zarówno kochankę jak i żonę/partnerkę. Nie wiem, czy mam uważać to za zjawisko normalne..

Ok, w takim razie chodzi mi raczej o brak szacunku do partnera/kochanka, kiedy obiecuje mu się złote góry czy też wieczną dozgonną miłość a relacja pozostaje na tym samym poziomie. Raczej wiele kobiet, które zwyczajnie się zakochują w swoich wybrankach, zostają puszczone kantem, jeśli facet ni oczekuje i nie daje od siebie niczego więcej, oprócz seksu. Zawsze warto przynajmniej się zabezpieczyć jakimiś oficjalnymi zapewnianiami, chociaż wtedy i po czasie bywają nieporozumienia...

Czytając  Garego pomyślałam : okey, Gary rozważa opcję full wypas a więc żyję po to aby broń boże nie pozbawiono mnie jakiejkolwiek uciechy jaką mi się chce mieć a ci, którzy by chcieli mnie tej uciechy pozbawić są egoistami, bo przecież to oni są od tego aby mnie  zaspokoić.... , oczywiście że człowiek w odróżnieniu od zwierząt jest w stanie kontrolować swoje żądze ale tylko wtedy kiedy tak chce
            Zastanowiłam się czym dla mnie jest zdrada i wyszło mi że sprawą honoru, po prostu dla mnie uwikłanie się w trójkąt byłoby nie honorowe, znaczyłoby że złamałam przysięgę, nie dotrzymałam przyrzeczenia i jeszcze po tajniacku próbuję czerpać z tego zadowolenie, nie uważam by  tłumaczyło  mnie to że mąż jest alkoholikiem albo innym przykrym osobnikiem bo to ja  miałabym na sumieniu ten bałagan, w wypadku toksycznej połówki tym bardziej  należałoby rozstać się w sposób uczciwy aby były czytelne motywy rozpadu związku, krótko mówiąc nie chciałabym sobie takiego bajzlu fundować, pewnie że nie wszystko jesteśmy w stanie przewidzieć i zaplanować ale akurat zdrada to raczej metodyczne, celowe działanie choć wielu twierdzi że nie wie jak to się stało

Tak, rozne sa powody do zdrady.
Ja nie zdradzilam, ale zalowalam, ze nie zdradzilam.
Jezeli ktos przegnie pale to wtedy jestem malostkowa czasami i stad mialam chec zdradzic mojego bylego i wtedy go porzucic.
Bo byl tak zalosny i wkurzajacy w swojej obsesji na punkcie wiernosci i w swojej paranoi, ze chcialam zeby dostal to czego tak szuka.
Jednak zdradzic nie zdradzilam, bo jakos nie mialam checi. Z kolei oklamac go, ze zdradzilam tez nie chcialam bo to za duze klamstwo.
Koniec koncow mysle, ze wycierpial i tak wystarczajaco jak go zostawilam dla innego. Wystarczajaco by cos zrozumiec o swoim zachowaniu.

Zdradzać, to odwracać się od partnera. Olewać go, mieć wywalone na jego emocje i potrzeby. Żądać, nie dając wiele w zamian. Odwracać się plecami, nie słuchać, nie widzieć, nie chcieć zrozumieć. Woleć kogoś, coś bardziej od partnera.

Zdradę rozumiemy zbyt często jako uprawianie seksu z osobą, która nie jest naszym partnerem/partnerką.

Tak sądzę.

Przeżyłam prawie 12 lat w małżeństwie bez seksu, bez bliskości i bez troski. Mąż miał inne zainteresowania, sympatię i uśmiech miał dla wszystkich wokół prócz mnie. Dla mnie były pretensje, fochy, chłód i milczenie. Czy to zdrada?

Zdrada to odtrącanie partnera na rzecz kogokolwiek bądź czegokolwiek innego. Nie tylko seks z kimś innym.

Cóż, nie stawialabym na równi nudy z niezaspokojonymi pragnieniami. Może być co najwyżej brak komunikacji w ich ujawnianiu. Bo jednak długo wbrew sobie żyć się nie da.
Nie zauważyłam by powszechna była łatwość wchodzenia w zdrady. Gdy się uważnie czyta, w związkach są problemy już wcześniej, tylko panuje moim zdaniem wielce szkodliwy mit, że związek ma tak wyglądać, że jest ciężko jak w kopalni, ale to normalne, że to sztuka orki na ugorze, zgniłych kompromisów, że tak ma być. I to, piękne, szlachetne w takim związku trwać. Jest to bzdura i gwałt na duszy.
Nigdy już nie wejdę w związek w którym para różni się na tyle, że muszą tracić energię na szukanie tych kompromisów.
Po prostu różnimy się, mamy inne podejścia do życia, związków, i trzeba szukać podobieństw.

Podejście m4jkela wydaje mi się szczególnie trafne. Skoro wiążemy się z kimś, to żyjąc razem, wspólnie idąc przez życie nie można myśleć zawsze tylko i wyłącznie o sobie i swoich potrzebach. Mamy oczywiście swoje oczekiwania i pragnienia, ale zbyt często chęć spełnienia tych pragnień znajduje ujście w zdradzie stosunkowo szybko. Jeśli zaś rozmowy, prośby i nalegania niczego nie przynoszą, to wtedy pewnie okazuje się, że   zaskakująco mało wiemy o swoim partnerze. Pytanie dlaczego wybraliśmy właśnie jego? Poza tym rozróżnienie między niespełnionymi oczekiwaniami a szukaniem wrażeń bywa bardzo płynne..

Tak mi się skojarzyła ta piosenka

https://www.youtube.com/watch?v=yLr6G8Xy5uc

Zdrada jest ZAWSZE aktem wrogości. Ja po 15 latach dawania miłości i troski, budowania wspólnego życia, podarowaniu jednemu facetowi najfajniejszych lat życia - zdradę odebrałam jako atak na mnie. Naprawdę, równie dobrze mój mąż mógłby mnie fizycznie skopać - czułabym się tak samo. Pamiętam te dni gdy się ledwo wyczołgiwałam z łóżka, zadając sobie pytanie co się tak naprawdę wydarzyło, kim jest ten człowiek obok, gdzie jest mój ukochany mąż???
Zdrada to wyraz najwyższego egoizmu. MI czegoś brakowało, JA byłem nieszczesliwy, JA potrzebowałem docenienia/polechtania ego/zabawy/nowości*. Ja, ja, ja. Małżeństwo to miłość, ale również jakiś ustalony układ, gdzie się do czegoś zobowiązujemy. Powołujemy na świat dzieci, "zabieramy" dla siebie kawałek życia partnera. Rozumiem, że z czasem wszystko się zmienia - ale jest wiele cywilizowanych sposobów na odzyskanie szczęścia. Poczynając od szczerej rozmowy z małżonkiem (jakże rzadko używana metoda!), poprzez propozycje terapii aż do po prostu odejścia jak się nie widzi już szans na szczęście w tym związku. Każda z tych akcji byłaby lepsza niż miesiące kłamstw za plecami osoby, z którą się codziennie zasypia...
Ja podjęłam decyzję o rozwodzie jak sobie uświadomiłam jedna rzecz. Życie to nie tylko zabawa i fajne chwilę. Czasem są problemy w kumulacji i jest kijowo. I mój mąż jak poczuł się nieszczęśliwy w związku (o czym nie raczył mi wspomnieć ani zasygnalizować jakkolwiek inaczej) - po prostu poszedł gdzieś gdzie jest miło, fajnie, ego karmione. I ja sobie wtedy zadałam pytanie czy chce starzec się z osobą, która przy pierwszych problemach (przypomnę, że mieliśmy obiektywnie naprawdę fajne życie bez większych problemów i bez żadnego większego kryzysu w małżeństwie - o którym bym wiedziała...) - ucieka. Co gdy ja już nie będę blondynka w rozmiarze 36, gdy siądzie mi biodro czy kolana, gdy rak może mi się przypałęta? Czy wtedy facet który szuka tylko "żebym był szczęśliwy" sprawdzi się jako partner życiowy?
Odpowiedz moja? Nie, nie sprawdzi.
Więc po roku marzen, że on się otrzasnie i zmartwychwstanie ten mój ukochany, slodki, czuly facet - to mi klapki spadły z oczu. JA już go nie chce.
Życie to nie szukanie głasków dla ego.

*właściwe skreślić

Zdrada zawsze jest wyrazem egoizmu, bo przecież zaspokajamy SWOJE potrzeby a nie wspólne. Jeśli mi czegoś brakuje, nawet usilnie i wcześniej próbowałem w jakiś sposób wymóc na partnerze próbę spełnienia moich oczekiwań, to i tak nie zmienia to faktu, żę zachowuję się egoistycznie. Nie wspominając o chęci przeżycia przygody, dreszczyku emocji i spróbowania czegoś nowego, ale na to to już są bardziej odpowiednie słowa, mniej cenzuralne..
Do tego wszystkiego zdradzając bliską osobę, nie dość że ją oszukujemy i krzywdzimy, to zwyczajnie jej nie szanujemy. Już sam fakt istnienia dłuższych romansów na boku, gdzie człowiek się czasami musi natrudzić, żeby ukryć taki związek, powoduje, że cały czas kłamie się i pluje partnerowi prosto w twarz. Dlatego, moim zdaniem, człowiek posiadający choć odrobinę empatii, sumienia czy moralności, nie powinien się tego dopuścić. Skoro inne potrzeby lub odczucia z nimi wygrywają, wskazuje, że dąży przede wszystkim do dogodzenia samemu sobie. Poza tym, takie rozwiązanie wydaje się często najprostsze, dlatego zamiast naprawiać to, co się zepsuło, sięga się po nowe.

Nigdy nie chciałabym być z mężem, który jest ze mną nieszczęśliwy. Ale są sposoby, by wyjść z tej sytuacji w sposób, który szanuje drugą osobę. Można sprobowac odbudowac to co bylo - bo jednak cos kiedys dwoje ludzi połączyło. Dzieje się to poprzez SZCZERĄ ROZMOWĘ. Jedną, pięć, pięćdziesiąt. Jesli to nie pomaga - mozna sprobowac terapii. Jesli to nie pomaga - po prostu trzeba sobie podziękować i odejść. Cały czas szanując partnera. Usiąść, wziąć butelkę wina i powiedzieć: "Kochany X, niestety nie czuję się w tym malzenstwie dobzre, nie da sie juz odbudowac tego co bylo, rozstańmy się".
To naprawde INNA LIGA niż zdrada. Zdrada jest okrutna, egoistyczna, brudna. Szczere rozstanie jest szczerym rozstaniem.
Więc nie usprawiedliwiaj swojej zdrady czymś więcej niż to, czym była - niedojrzałością i egoizmem.

Nie można chyba kazdej zdrady traktować zero-jedynkowo. Zgadzam się, że zdrada to podłość i brak odwagi na powiedzenie prawdy partnerowi, ale są takie sytuacje i inne. Co w wypadku, gdy ludzie zyją ze sobą, wychwują wspólnie dzieci, są małżeństwem na pozór zgodnym i nagle jedno z nich zakochuje się i doznaje olśnienia, że to w czym żył dotychczas to nie było to o czym myślal, że jest? Wszystko co dotąd wydawalo mu się w miarę dobre i stabilne, runęło jak domek z kart. Wystarczy tutaj niektóre wątki poczytać.. Oczywiście jest rozmowa z partnerem/małżonkiem, aby związek zakończyc, ale łatka podłego oszusta i  "zdradzacza" jaką mu partner przyklei, nawet w sądzie trzyma się mocno.

Nie mówię tu o zdradzających nagminnie, oszukujących czy prowazdzących podwójne życie, ale o tych zwykłych ludziach, którym się to często przydarza, a są wrzucani do jednego worka ze zwykłymi oszustami.

O to mi właśnie chodzi Czasami wydaje mi się to niepojęte, że w ogóle dochodzi do czegoś takiego. Tak, jakby ludzie nie znali ani siebie i swoich potrzeb, ani swoich partnerów. Bo czy można latami żyć w takiej iluzji, przekonaniu, że niby wszystko jest OK, a nagle ktoś się pojawia i co, BUMM, dostajemy kopa czy obuchem w głowę i nasze przekonania, wartości, cele czy marzenia zmieniają się o 180 stopni? Najbardziej  zdumiewają wątki, gdzie właśnie ktoś się zaczyna zwierzać, że całe jego życie wydaje się idealne, bo ma wszystko, co tylko można sobie zamarzyć: kochającego i oddanego partnera, dom, świetną pracę, pasje, rodzinę i znajomych. Przy czym cały czas podkreśla, jak bardzo sobie to ceni, mówiąc o rzeczywistych i realnych wartościach, jakie mu te elementy życia dostarczają. Po czym nagle pojawia się jakaś iskierka, będąca może symbolem tego, co nieosiągalne, trudne do zdobycia czy może sentymentalne. W ciągu krótkiego stosunkowo czasu WSZYSTKO pozostałe zostaje przesłonięte, jak kurtyną w teatrze i schodzi na dalszy plan czy wręcz staje się nieważne?
Za dużo tutaj dla mnie sprzeczności po prostu, których nie da się pogodzić a często ludziom się wydaje, że może jednak się da...
Ale, jeżeli już do takiego olśnienia dojdzie, to czy osoba potrafi sobie zdać sprawę, zanim będzie za późno, że jednak to, co do tej pory miała i tak ceniła, może wszystko stracić w krótkiej chwili? Radzenie sobie właśnie TYMI dylematami wydaje się kluczowe. Tym bardziej, kiedy to przecież często jest TYLKO zakochanie/zauroczenie drugą osobą a nie dojrzała miłość. Pytanie czy warto ryzykowac utratę czegoś stabilnego silnego i dojrzałego dla kilku ulotnych chwil, dla tych nieszczęsnych motylków?
EDIT: Zrozumienie przyczyn zdrady nie sprawi, że OD RAZU zrozumiem osobę, która mnie skrzywdziła i poczuje się lepiej, bo jednak jest w tym i trochę mojej winy, że do zdrady mogłem się przyczynić i ja a nie tylko moja partnerka..Jeśli sygnały pogorszenia się powstają wcześniej, to często są lekceważone i zbywane to fakt. Tylko czy strona potencjalnie szykująca się do zdrady ZAWSZE potrafi zwierzyć się partnerowi ze swoich rozterek i próbować go uświadomić, że jest nieszczęśliwa czy od razu dla łatwizny idzie szukać szczęścia gdzie indziej?

Bagiennik, zapewniam Cię,  że prawdziwe  zrozumienie przyczyn uwalnia od razu.:) Tylko że trzeba chcieć  zrozumiec ci musi być  wcześniej  miłość,  by chcieć  tą  drugą  osobę  zrozumieć.  W przypadku układu małżeńskiego na zasadzie biznesowej umowy poczucie  krzywdy pozostaje.

Zdradzanie może być po prostu sygnałem, że komuś partner nie wystarcza i chce więcej. Ma w swoim związku dużo, nawet bardzo dużo a może i wszystko. Ale czemu nie sięgnąć po jeszcze więcej i więcej..?
To ostatnie, moim zdaniem jest akurat w pewnym stopniu zmorą naszych czasów i wszechobecnego konsumpcjonizmu, gdzie chociażby dostęp i możliwości poznania potencjalnych kochanków są siłą rzeczy większe niż kiedyś.
Natomiast cały czas się zastanawiam, czy dla zdradzonej osoby ma znaczenie, że partner ją oszukał, bo ten nie spełniał jego potrzeb/czegoś mu brakowało czy też robił to specjalnie, żeby sprawić przykrość? Przynajmniej mówmy o początkowym etapie, kiedy jedno dowiaduje się o zdradzie a to już bywa często gwóźdź do trumny, kiedy zdradzona osoba mówi "to koniec"! Być może z czasem, jeśli partnerów rzeczywiście coś jeszcze łączy i chcą razem coś odbudować, a emocje opadają, uświadomienie sobie przyczyn o których pisze Ela, przez osobę zdradzoną oraz krzywdy jej wyrządzonej przez zdradzającego partnera, pozwoli związek odbudować. Jeśli tylko ktoś jest w stanie wybaczyć - chwała mu za to, ale to już zależy chyba w dużym stopniu od okoliczności samej zdrady. Gdzieś obok jest wątek Emiilii83 o skutkach i wątpliwościach jednorazowego wyskoku po pijaku. W takim przypadku różnica między tym a dłuższym romansem, gdzie występuje zaangażowanie emocjonalne wydaje się oczywista. Ale i tak dużo zależy od zdradzonego, bo są przecież osoby które romans wybaczą a inne, które już nie przepuszczą nawet pojedynczego wyskoku...

Racja Bagienni_k, i wtedy są naprawdę dramaty, bo może się okazać, że to nie ten związek jest "stabilny, silny i dojrzały" tylko dlatego, że jest formalny, albo w jakiś inny sposób przypięczętowany. Gdzieś przeczytałam, że malżeństwo/związek jest jak ogród. Nie wystarczy raz zasiać i posadzić roślin, jeszcze trzeba codziennej dbałości i pielęgnacji, by cieszyć się jego urodą.  Oczywiście dotyczy to obu stron, ale gdy nawala komunikacja, to deficyty/chwasty rosną zamiast kwiatów w tym ogrodzie.

Problem w tym, że znaczna część zdrajców wcale nie chce i nie ma w planach kończyć związku czy małżeństwa bo jest im tam po prostu dobrze.
Zdrada jest dla nich pewnego rodzaju odskocznią, "hobby", który ma służyć jemu w jakimś konkretnym celu.
Coś na zasadzie: jedni kupują sobie motor, inni szukają kochanki.
Ludzie wciąż potrzebują jakichś nowych bodźców bo rutyna zabija. Nie wszystko chcemy robić z drugą osobą. Tylko czasem to idzie za daleko. Niektórzy świadomie dążą do zdrad, inni po fakcie twierdzą, że nie wiedzą jak do tego doszło.
Jedni życie przeżyją nie mając nawet okazji, inni tych okazji mają aż nadto.
Każdy z nas ma w innym miejscu granice i mniej lub bardziej sprawne hamulce

W ich mniemaniu "przyzwoitość" nakazuje nic nie mówić w myśl zasady: "co z oczu to z serca".
Jakby nie kalkulować to prawdopodobieństwo, że żona/mąż zaakceptuje "hobby" jest znacznie mniejsze niż to, że się o nim sam(a) dowie.
A kto nie ryzykuje...

...ten nie rozbija rodziny! Co wygrałam?:)

Zdrada to dla mnie brak lojalności. Zdradzić  może nie tylko partner, ale też rodzic, przyjaciel, rodzeństwo, nawet pies. Gdyby moja najlepsza przyjaciółka zakolegowała się z partnerką mojego byłego, uznałabym to za zdradę. Jak moja stała kosmetyczka źle zrobiła mi brwi, to ją zdradziłam i poszłam do innej.

Pain, zamiast wyżalać się na kolejnym temacie, załóż swój, może wtedy porozmawiamy.