Zmiana życia dla partnera i koniec jego miłości. - Netkobiety.pl

To prawda, moje myśli biegają po różnych obszarach, ale z każdym dniem pozwalam im odrobinę lepiej przepływać. To są czasami sekundy, minuty, zależy co robię w danej chwili i do czego wraca moja pamięć. Widzę, że ten tydzień dał mi więcej racjonalnego spojrzenia na całą sytuację, ale oczywiście emocje nadal przeplatają się.

Wszystko toczy się dalej, a ja nie mam zamiaru siedzieć, użalać się nad sobą i szlochać w poduszkę. Czasami taplam się w kałuży emocji, ale na szczęście potrafię z niej wyjść i iść dalej. Czas to najlepsze lekarstwo.

Czytając ten i wiele innych wątków da się zauważyć jedną wspólną rzecz: Panie strasznie szybko się angażujecie, dlatego tak mocno się zawodzicie na swoich facetach. Pomijając prawdziwe intencje faceta w takiej znajomości, czy też charakter takiej relacji( utrzymywana przez telefon/internet), to zazwyczaj szukając tego wyśnionego jedynego, po bardzo krótkim czasie wierzycie w wielką miłość, która już między Wami będzie istnieć, niezależnie od wszelkich przeszkód.  A nie warto się trochę bardziej postarać czy zwyczajnie ostrożniej wybierać swoich wybranków? Wydaje się, jakbyście za bardzo opierały swoje uczucia o ten początkowy etap, o te motylki i emocje, które Was za bardzo porywają i niestety nie możecie od razu wykonać tego krytycznego ruchu "sprawdzam" ":)

No jeśli chodzi o mnie, to trafiłeś w samo sedno. Motylki są super, ale bez sprawdzenia, czy warto dać się im ponieść, to można bardzo brutalnie runąć na ziemię...

Czyny to podstawa. Na to kierowałam największą uwagę, bo pomimo tego, że funkcjonowaliśmy na odległość to właśnie czynami pokazywał jak mu zależy i jaki zaangażowany jest w moje życie, dlatego zaimponował mi pod wieloma względami. Same słowa to za mało, a że wierzyłam w nie, to tylko zasługa całokształtu. Nie będę o tym szczegółowo pisała, bo nie chcę nakręcać wspomnień.

Cieszę się, że znalazłam to forum, codziennie zaglądam i czytam różne tematy

Z każdym dniem będziesz czuła się silniejsza i spokojniejsza. Gdy się człowiek zrani, trzeba tę ranę oczyścić i zdezynfekować. I zwykle jest to w jakimś stopniu bolesne. I to jest ten moment. My chuchamy na tę Twoją ranę, by mniej szczypało : - )))

Wszystkim osobom, które wychodzą z  życiowego wirażu, życzę powodzenia! Polecany jest tutaj szczególnie wątek:"Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę ...
https://www.netkobiety.pl/t67911.html  Gorąco polecam!

Nie mamy wpływu na przeszłość. Udręczanie się analizą popełnionych, a niemożliwych już do naprawienia błędów, relacji, zdarzeń, jest formą przeciągania w nieskończoność wciąż tej samej molowej tonacji. Dlatego musi w tej partyturze pojawić się pauza i fermata ; - )))

Niedawno trafiłam na takie bardzo oczyszczające zdanie, które pomogło mi spojrzeć na swoje potknięcia w nieco szerszym kontekście: "Nienormalna reakcja na nienormalną sytuację jest normą." ; - ))) Ofiarowuję Ci tę myśl w prezencie, Promission. Zrobisz z nią, co zechcesz...

Najtrudniej jest wybaczyć sobie samemu.

Oprócz tego, co napisały osoby wyżej, pomóc Ci może też świadomość, że choć teraz żałujesz swojego zachowania i się go wstydzisz, to w TAMTEJ CHWILI byłaś na takim etapie emocjonalnym, że inaczej postąpić nie mogłaś. Teraz emocje opadły, więcej widzisz i rozumiesz, ale w tamtej chwili czułaś inaczej i postąpiłaś adekwatnie do tamtych odczuć.
Pewnych zachowań innych osób się nie zrozumie, choćby nie wiem co. Więc nie ma co się zastanawiać, o co mu chodziło i dlaczego postąpił tak, a nie inaczej. To droga donikąd.
Zresztą to, co się dzieje w Twoim przypadku, jest wykorzystywane w manipulacjach. Cytat z bloga, którego Ci kiedyś poleciłam:

"Najprostsza manipulacja polega na tym, że ktoś jest bardzo miły, bardzo spontaniczny, bardzo wylewny i zakochany i nagle staje się zimny. Nagle powstaje ściana nie do przebicia. Wiele kobiet wkręcają się w ‚wielką miłość” właśnie w tym momencie – starając się zrozumieć, co się stało? Dlaczego on był taki miły i nagle się zmienił? Zastanawiając się nad tym nie mogą myśleć o niczym innym i tym samym budują czyjąś figurę w swoim polu zasłaniającą horyzont."

Co robić w takiej sytuacji?

"Zawsze, kiedy ktoś się wycofuje z relacji, niczego nie tłumacząc, należy to odbierać dosłownie – „nie jestem zainteresowany’. "

Oczywiście to nie znaczy, że Twój facet zastosował manipulację. Może być tak, że po prostu stracił zainteresowanie. Ale w obu tych przypadkach rada pani Tatiany się przydaje Ja niestety dowiedziałam się o tym za późno i wpadłam w samonakręcanie się pytaniami typu: "o co mu chodzi? nic nie rozumiem...".
Ale do czego zmierzam? Otóż: Twój stan jest jak najbardziej naturalny, jeśli chodzi o psychologię zachowań. Tak działa psychika, więc się za to nie biczuj

Promission, a co byś zrobiła jakby się odezwał?

Autorko, ale powiedz dlaczego zawsze musicie mieć tyle tych sprzecznych myśli, jeśli sytuacja jest JASNA i OCZYWISTA? Z historii ostatniej Twojej znajomości jasno wynika, że facet ostatecznie Cię pożegnał. W takich okolicznościach, w jakich Cię potraktował, nikt nie powinien mieć żadnych wątpliwości, co do swoich przemyśleń. Ktoś nas skrzywdził lub nadużył zaufania czy zawiódł nadzieje - a my mamy jeszcze się zastanawiać, czy spotkanie z nim nie będzie dobrym pomysłem..
Wierzę jednak  Autorko, że nawet byś nie zareagowała na próbę kontaktu, twarda babka z Ciebie, więc raczej postąpiłabyś rozsądnie

Nie odpowiadałabym. Wg mnie tu nie chodzi o to że się tobą interesuje, martwi. Wg mnie albo sprawdza czy nadal w razie czego jesteś do jego dyspozycji i będzie wystarczy 1 telefon a ty już do niego lecisz, albo już jakis inny związek mu nie wypalił i chce wrócić do czegoś co zna. Na pewno nie ma w tym nic dobrego, żadnego pozytywnego uczucia w stosunku do ciebie.
Niewiem dlaczego kobiety aż tak uporczywie czekają i wciąż mają nadzieję, że facet do nich wróci...

Ależ ja wcale nie mam nadziei, że wróci. uznałam po prostu, że jeśli ktoś pyta o zdrowie to może warto odpowiedzieć. Ostatnio spytał miesiąc temu. Odpowiedziałam 1 słowem. Teraz znowu spytał i też bym odpowiedziała 1 słowem. Bez żadnych tyrad.

umajona, dzięki, uśmiałam się. I tak, widzę odwołanie tego co napisałam powyżej, w tym tekście ;-)

Nie na kontakcie, bo trudno to nazwać kontaktem. Ale jeśli kto pyta, czy jestem chora, jak się czuję, to po prostu odpowiadam.

Ostatnio odpowiedziałam i nie pociągnęło to żadnej odpowiedzi i sądzę, że teraz tak też by było. Źle się czuję z tym, że ktoś pyta, a ja nie odpowiadam. Tak po prostu.

Nie ważne, czy sprawdzanie dostępności, czy jakieś inne powody. Gdy się kogoś porzuciło, to po co do niego pisać? Ten ktoś być może próbuje zapomnieć, dojść do siebie, poskładać się, a nie może tego zrobić, bo dostaje jakieś SMSy. Osoba, która porzuciła, przypomina mu o sobie i nie wiadomo, czego chce, po co to robi.

Wszystko zależy od sytuacji w jakiej doszło do rozstania i emocji z tym związanych. Pobudki co do kontaktu to indywidualna sprawa. Na swoim przykładzie napiszę, że jeśli zaistniałaby próba kontaktu, to mój odzew jest uzależniony od treści. Jeśli chciałby informacji jak się czuję, jak sobie radzę, to prawdopodobnie bym nie odpisała. Jeśli napisałby dłuższą wiadomość i zaproponował spotkanie, to nie mogę wykluczyć chęci wysłuchania co ma do powiedzenia. Z tymże to nie byłoby snucie nadziei, a wyłącznie wysłuchanie tej drugiej strony i tego co ma do przekazania, a nie umiał/nie miał chęci wyjawić tego wcześniej. Tylko nie wiem czy miałabym ochotę, aby rozdrapywać stare rany i czy to jest wskazane po takim emocjonalnym rollercoasterze, który przeszłam. Czasami lepiej jest uciąć wszelkie kontakty i nie zawracać sobie głowy kimś, kto świadomie odszedł.

No ale właśnie, po co ktoś dopytuje, jak się czuje ta druga osoba? Tego nie rozumiem. Ja nie odpisuję.

Otóż to! Jeśli się dopytuje, tym bardziej w pewnych dość neutralnych okolicznościach, to zawsze wywoływać będzie u mnie sygnał alarmowy. Gdzieś w pobocznym temacie o zdradach i rozstaniu, jeden z Kolegów, po ty, jak go porzuciła kobieta, dostał od niej życzenia świąteczne. Facet okazał się twardy i nie odpowiedział, bo pewnie już o ręka świerzbiła, żeby napisać "dziękuję" z dodatkiem kilku miłych słówek. Tym sposobem dalej się żyje w ułudzie, męcząc się wciąż ze swoimi negatywnymi emocjami, choc każdy stojący obok widzi od razu, że to nie ma najmniejszego sensu.

Czy to ważne? Jak widzę to nie daje ci to spokoju. On szuka kontaktu bo zapewne ma w tym interes. Chcesz żyć dalej, ułozyć sobie życie na nowo to daj sobie z nim spokój

Dzięki, dziewczyny. Ja to wszystko rozumiem.

Izzie_Stevens - ważne! Dla mnie ważne jest zrozumienie, dlaczego ktoś coś robi. Wiem, że nie powinnam, ale zawsze myślę o motywacjach.

new_life, poszłam dalej, ale jak wyżej, zrozumienie mnie nęka ;-)

Z jednej strony, patrząc na rozpadające się związki, to można oczekiwać, że każdemu należą się słowa wyjaśnienia. Powody, dla których jedno zdecydowało się odejść mogą dać do myślenia stronie porzucanej, że być może coś poszło nie tak, jak powinno. W dłuższych relacjach staje się to tym ważniejsze, że przecież ludzie ze sobą tyle przeżyli i mimo kryzysu czy ostatecznego rozpadu coś ich wspólnego połączyło, doświadczyli wspólnie tych przyjemnych chwil, dlatego jakiś szacunek się powinno okazać temu, od kogo się odchodzi.
Jednak kiedy związek tak naprawdę jeszcze się nie rozwinął i ludzie właściwie siebie nie znają, to wtedy można spojrzeć na to nieco inaczej. Osoba która odchodzi podaje mniej lub bardziej konkretny powód, który jednak czasami okazuje się być niewystarczający, bo druga strona nie przyjmuje go do wiadomości. Na siłę dokopuje się do nieistniejącego 2. czy 10. dna, bo chce koniecznie sobie udowodnić( a już  najbardziej osobie, która ja porzuciła), że decyzja o rozstaniu była błędna. Zresztą, jeśli po kilku próbach nawiązania ponownego kontaktu, gdzie spotykamy się z wyraźnym sygnałem zniechęcenia czy odtrącenia - wydaje mi się,  że nie warto za bardzo drążyć tematu. Ktoś oznajmia, że chce odejść, więc i tak siłą się go nie zatrzyma a powody czasami są aż zbyt oczywiste. Najbardziej chyba trzeba unikać zadręczania się i zastanawiania nad ty, co można było zrobić, żeby nie odszedł, myśląc, że "gdybym postąpił inaczej, to na pewno dalej bylibyśmy razem".

Dlatego właśnie powinno się wytrwać w swoich postanowieniach, postępując zgodnie z własnymi przekonaniami: skoro JA nie chcę się kontaktować, to nie będę i tyle. Tak samo, jak chodzi o odpowiadanie na wiadomości drugiej strony.
Kiedyś, w jednym ze swoich filmików, jedna youtuberka przedstawiła sytuację, kiedy to kobieta próbuje jakoś delikatnie wybadać, czy da się odzyskać faceta i jego uczucie po zerwaniu. Padały tam propozycje SMS-ów wysyłanych "niby" w przypadkowych czy neutralnych okolicznościach. Z treści wynikało, że dziewczyna chce niby się czegoś dowiedzieć lub zapytać i akurat pisze właśnie do swojego ex. W podanym przykładzie równie dobrze mogła sobie sprawdzić w sieci. Udzielane rady wydawały mi się strasznie stronnicze, bo nie brały pod uwagę powodów rozstania, jak tez "wkładu" każdej ze stron w rozstanie. Autorka jakby założyła, iż nawet, jak rozstanie było ewidentnie z winy jednej strony( w tym przypadku kobiety), to ona ma zachować taką postawę, nieco roszczeniową, iż oczekuje z pewnością pozytywnego odzewu na wiadomość, dodając, ze facet byłbym ostatnim du**iem, gdyby nie odpisał. Niejako zatem powinien być zobligowany do odpowiedzi, nawet gdy na skutek rozstania dziewczyna w jakiś sposób go skrzywdziła a facet nie ma najmniejszej ochoty na jakikolwiek kontakt z jej strony. Z tego mogą się brać potem żale dziewczyn, że jaki to du**k, bo "nie chce wrócić" zrzucając na niego całą winę. To, co kobiety chyba najbardziej boli, to fakt, że facet zapomina i dalej nie próbuje jej odzyskać, niezależnie od okoliczności. Takich wątków są tutaj dziesiątki. Filmik niósł ze sobą przykre przesłanie, że praktycznie zawsze to facet powinien wyciągać rękę pierwszy i przyznać się do błędu, choćby takiego błędu nie było. Poza tym, oczekuje, iż żadne rozstanie, przykrość, krzywda jaka może się zdarzyć jest nieporównywalnie bardziej czy wręcz wyłącznie przeżywana przez kobietę. Tak to zresztą odebrało wielu komentujących, jak choćby sytuacja z tymi SMS-ami, gdzie pewnie facet zostanie posądzony o skrajne chamstwo czy buractwo, jeśli się nie odezwie.

No, cóż skoro tylko ma to pomóc w dalszym życiu, to niech zamknie tą kłódkę i wyrzuci kluczyk gdzieś głęboko

Tak, to prawda. Ale ja zawsze wszystko rozkminiam. Kiedy ktoś się we mnie zakochuje, też. Tak już mam. Wiem, że nie można powiedzieć, dlaczego się kocha. (chociaż może bardziej, wiem, że tak jest, niż wiem to, bo to rozumiem)

Hatipi, dlatego czasem trudno niektórych ludzi zrozumieć, bo zazwyczaj patrzymy na świat poprzez pryzmat swoich własnych odczuć, zasad i wartości.
A każdy człowiek jest inny. I gdy czyjeś wartości różnią się od naszych, to wtedy trudno tą osobę zrozumieć, bo jej zachowanie nie mieści się w granicach naszego odbierania świata i rzeczywistości. Na przykład gdy Ty mówisz "kocham", to wyrażasz miłość względem tej drugiej osoby. A dla kogoś innego "kocham" może być nic nie znaczące i wyświechtane, albo służące do manipulacji lub ugrania czegoś, albo mieć jeszcze inne znaczenie. Ty, gdy słyszysz od kogoś "kocham", to interpretujesz to słowo po swojemu. Dlatego gdy czyny nie odzwierciedlają tego kochania, to się wtedy dziwisz i trudno Ci zrozumieć, o co chodzi i dlaczego. Po prostu dla tej drugiej osoby słowo "kocham" ma inne znaczenie, niż dla Ciebie.
Czasem próbować zrozumieć czyjeś zachowanie jest jak walka z wiatrakami. Tylko niepotrzebnie traci się energię, bo i tak się nie zrozumie. A jak się jest poddanym manipulacji, to już w ogóle można dostać świra od próbowania zrozumienia, o co chodzi. Więc gdy widać, że coś nie gra i powoli zaczynamy fiksować, to lepiej się od razu ewakuować, niż próbować zrozumieć.

Nie wiem, co ma do tego wielokulturowość, rozumienie różnych podejść, gdy opisujemy sytuację rozstania, zdrady, opuszczenia, Hatipi. Ludzie przychodzą tu, aby przejść przez jakieś cierpienie, a ono jest uniwersalne dla każdego człowieka, który go doświadcza, niezależnie pod jaką szerokością geograficzną się urodził...  I dlatego analiza dlaczego ktoś kogoś nie kocha jest pozbawiona głębszej racji, tym bardziej, gdy partner równolegle utrzymuje drugą znajomość lub płynnie przechodzi w inne ramiona... Tak na logikę - co tu jest do zrozumienia? Tramwaj odjechał. Gnać za nim jest szaleństwem i zwyczajnie się nie opłaca, bo góra za 12 minut będzie następny...

Bynajmniej w chwili porzucenia - w opisywanych przez Ciebie, Promission czy Umajoną przypadkach, gdzie nie doszło do zbudowania więzi w Waszych relacjach, bo nawet fundamentu tam jeszcze nie było - nie jest analiza lecz synteza: ktoś kogo ja zdążyłam pokochać, wcale mnie nie chce. Finito!
Przepraszam za grubiańskie porównanie, ale gdy w domu zepsuje się pralka i fachowiec oceni jej stan na rozległe 'kaput", nie ma żadnego znaczenia, czy padł w niej procesor, czy uszkodzeniu uległa jakaś część jej silnika, bo i tak nie można w niej już nic uprać... NIE DA SIĘ.
Przyjmuję fakt. Godzę się na tymczasową niewygodę, dopóki w moim domu nie pojawi się nowe urządzenie z nowocześniejszymi, ekonomiczniejszymi i bardziej funkcjonalnymi rozwiązaniami typu 1200 obrotów : - )))

Dziewczyny, wyleźcie z tej mętnej kałuży, przed Wami jest ocean pełen szmaragdowej wody!

aurora Świetne porównanie: )

Mówiąc szczerze, to jeszcze byłbym w stanie zrozumieć, że ktoś próbuje analizować powody rozstania po przebyciu dłuższego związku czy tym bardziej wieloletniego małżeństwa, gdzie jednak coś tych ludzi trwale połączyło. Żyli ze sobą tyle czasu razem, było im wręcz świetnie i nagle się okazuje, że to koniec...Choć w sumie to rzadko coś się kończy nagle..
Natomiast szczerze mnie zadziwia dogłębna rozkmina takich sytuacji, gdzie ludzie się nie zdążyli nawet dobrze poznać, po czym dochodzi do rozstania( czy nawet lepiej powiedzieć rozejścia się, bo związku tam pewnie jeszcze nie było), a jedna strona szuka uparcie przyczyn i powodów, dla których się coś nie udało...

To Forum daje okazję spojrzenia, jak różnie radzimy sobie z rozstaniami. Albo wchodząc głęboko, a nawet zbyt głęboko w takie doświadczenie, albo uciekamy od niego, trochę udając, że nic się nie stało, szybko szukając zastępników. Rzeczywiście tak, jak pisze Bagienni_k, taka analiza jest bardzo wskazana, gdy więź dwojga ludzi osłabia się lub zanika. W innych przypadkach tylko pogarsza sprawę.

W Waszych doświadczeniach przeglądam się jak w lustrze i szukam swoich. Zarówno w podobieństwach, jak i różnicach. I też się uczę. To z czym nie mam żadnych problemów, to absolutna obojętność na "zaobrączkowanych" albo takich, za którymi ciągnie się "fetor" jakiejś "byłej".

Taka gorzka lekcja życia, uczy, że nie warto ignorować intuicji, która jak mitologiczna Kasandra nie została wysłuchana. Te jej podszepty to jasny znak, że coś jednak nie gra i w takiej parze ktoś jest asem, a ktoś tylko dziewiątką...
No i w końcu fakt, że w relacji jest ktoś jeszcze i świadomość, że geometria trójkątów absolutnie nie jest moją ulubioną dyscypliną, bez żadnego żalu, pozwoliłaby mi oddalić się od takiego "hobbysty" związkowych bilokacji.

Nieustająco życzę Wam powodzenia!

E tam, to co naprawdę Cię nęka, to ciekawość i być może jeszcze jakaś tam nadzieja, a nie zrozumienie dlaczego były szuka kontaktu.
Tak jak ktoś wyżej wspomniał, ja również jestem zdania, że nie należy zaprzątać sobie tym głowy, a byłych najlepiej od razu blokować.
Nie patrz w przeszłość, bo możesz potknąć się o teraźniejszość i spieprzyć sobie przyszłość.

Trochę Ci zazdroszczę, że potrafisz tak łatwo przyznawać się do tych odczuć - zarówno przed nami na forum, jak i przed samą sobą. Ja zostałam emocjonalnie skopana przez najbliższe osoby za to, że się zakochałam. Już dawno przestałam się nawet przyznawać do tego, że nadal coś czuję, bo wiem, że zacznie się afera i zostanę zjechana. Przez to wszystko udaję nawet przed samą sobą, że się trzymam, nic mnie nie rusza, a łzy i smutek wywołują we mnie poczucie winy. Odebrałam sobie prawo do odczuwania tego, co szczerze czuję. A przecież to nic złego, że się zakochałam. To było niezależne ode mnie. Ode mnie zależy tylko to, co z tym dalej zrobię. A mogę w to albo brnąć, albo uciąć relację, która nie jest dobra. Ja akurat ucięłam, bo to nie miało najmniejszego sensu. Ale mimo to tęsknię. Wstyd mi się do tego przyznawać Ale taka jest prawda.
Nie gniewaj się, Promission, że wparowałam tu ze swoją prywatą, ale tak jak w Tobie wczoraj, tak teraz we mnie coś pękło... Jakoś tak Twoja szczerość na mnie zadziałała
Trzymaj się!

Intencje na pewno były dobre, czyli wbić mi rozum do głowy Tylko wybrana metoda już niefajna.

Zdecydowanie się nie nadawał i ja sama też to wiem. I ja rozumiem intencje tych osób, tylko że albo można z kimś normalnie porozmawiać, albo można kogoś emocjonalnie zjechać - tak, że czujesz się jak najgorszy ktoś. I być smutnym po przykrych wydarzeniach też nie masz prawa, bo zaraz pretensje. Czyli nie możesz dopuszczać do siebie prawdziwych emocji, ani pozwolić sobie na żal i rozczarowanie. Chciałabym umieć być taka silna, że po uczuciowym rozczarowaniu niczym się nie przejmuję i już na drugi dzień o sprawie nie pamiętam. Ale taka nie jestem.

Edit:
Podejście forumowiczów do ObecnejKochanki z sąsiedniego wątku też mnie wzruszyło. Nikt na nią nie naskakuje, że jak mogła się tak beznadziejnie zakochać, że jest głupia, że mogłaby już nie drążyć tematu bo sprawa jest jasna, tylko okazujecie jej zrozumienie, pomagacie jej się z tego wydostać.

Krótko mówiąc, zamiast dyplomatycznych i taktownych środków niektórzy potrafią serwować ciężki kaliber argumentów, skąpanych w bezpośredniości. Tylko, z drugiej strony jak się zbyt długo z tym mierzy, to też niedobrze.