Jak być pewną siebie, charyzmatyczną osobą bez kompleksów? - Netkobiety.pl

Twoj tata nikogo z depresji nie wyciągnął i nie wyciągnie, bo nie zastąpi terapii. A bez terapii można sobie łykać psychotropy i one niczego nie zmienią.

Zdajesz sobie sprawę, że lekarz rodzinny może wystawiać recepty na leki, którw powinni wypisywać specjaliścu (czyli np. psychotropy, antykoncepcja) TYLKO i wyłącznie wtefy, kiedy wizyta u niego jest kontynuacją leczenia u specjalisty i tylko wtedy, kiedy ma do tego podkładkę w postaci zaświadczenia u specjalisty? To, że stomatolog może wypisać niektóre leki nie zmienia tego, że wypisując je działa niezgodnie z prawem.
Twój ojciec, gdyby go skontrolowali, dostałby za to po prostu kary finansowe i zawieszenie prawa wykonywania zawodu. To, co on robi jest wysoce nieprofesjonalne i nieetyczne, bo zakładam, że jako rodzinny nie ma żadnego przeszkolenia do wypisywania psychotropów czy antykoncepcji.
USG dopochwowe też Ci zrobi zanim Ci da antykoncepcję? Cytologię Ci zrobi?

Pracowałam w ośrodku zdrowia i nie wciśniesz mi kitu, że jemu wolno wypisywać wszystko, bo doskonale wiem, jak działają rodzinni i doskonale wiem, że normalny lekarz nie wypisze Ci niczego, nie mając na to papierka od ospowiedniego specjalisty. Aktualnego papierka, dodam.

Rób jak uważasz Rin. Serio. Szukasz sobie durnych wymówek i wytłumaczeń po to, żeby dalej chować się za fartuchem tatusia i nie brać życia w swoje ręce.

To zdanie jest decyzją i kończy mój udział w tym wątku.

Rozumiałam wcześniej, rozumiem i teraz. Decyzję podjęłaś.

Wiele się zmieni w Twoim życiu na lepsze, jak już dojrzejesz i wyrwiesz się spod wpływu rodziców.
Stań się odpowiedzialna za samą siebie - w ten sposób najlepiej sobie pomożesz.

Na razie tracisz czas na przekonywanie nas, dlaczego nie chcesz sobie pomóc.

Chodziłam do psychiatry, brałam leki. Chodziłam na terapię. Wiedzą o tym jedynie osoby, którym sama o tym powiedziałam. Nie miałam przez to żadnych kłopotów.

Najskuteczniejsze leczenie to farmakologia + psychoterapia równolegle.

Możesz mi powiedzieć, po co Ci prawo do wykonywania zawodu, o które się tak trzęsiesz, skoro masz problemy z psychiką i nikomu nie pomożesz w tym stanie, jedynie zaszkodzisz samej sobie, bo nie wytrzymasz stresu związanego z odpowiedzialnością, etc.?
Zacznij myśleć jak dorosła osoba. Sama, bez cudownych rad tatusia, mamusi, dziadka.

A co to zmienia, jaka tam była moja rola? Orientuję się w procedurach. Lekarz rodzinny nie wypisze mi np. leków na tarczycę bez papierka od endokrynologa. Tak samo wbrew etyce lekarskiej jest wypisywanie przez niego psychotropów i antykoncepcji. Jeżeli przychodzi do niego pacjent i podejrzewa u niego depresję, to jedyne, co powinien wypisać, to skierowanie do psychologa. To jest odpowiednią pomocą.
Widzisz, Twój tata robi dokładnie to, przed czym Ciebie przestrzega. Bo psychotropy same bez psychoterapii nie dają absolutnie nic. Poprawią Ci nastrój chwilowo, ale nie będziesz ich bezkarnie brać do końca życia. Po to jest terapia. Wspomagana lekami, ale to terapia sprawia, że masz długotrwałą poprawę. Nie leki.

A przed wypisaniem antykoncepcji powinno się przeprowadzić szereg badań i nawet ginekolodzy trąbią wszędzie, żeby iść do takiego gabinetu, w którym nie dadzą Ci tabletek po samym wywiadzie, tylko zrobią USG dopochwowe, USG piersi, cytologię i odpowiednie badania krwi.

Ale rozumiem, że Twój tata, lekarz rodzinny, jest mądrzejszy od ginekologów i psychoterapeutów, którzy ciągle dokształcają się w swojej dziedzinie. Szacun dla tatusia. A jak przyjdzie do niego pacjent z bólem brzucha to operuje też na kozetce, czy jednak wysyła wtedy do szpitala? Porody też przyjmuje, skoro uważa, że jest lepszy od ginekologa? Ciąże prowadzi?

Kiedyś wiejscy doktorzy faktycznie byli od wszystkiego, ale całe szczęście od wielu lat już tak nie jest i ze złamaną nogą idzie się do ortopedy, a nie rodzinnego.
I wiesz, jak ktoś twierdzi, że jest od wszystkiego, to tak naprawdę jest do niczego. I niestety szkoda, że sporo poglądów Twojego ojca przeszło na Ciebie.

edit. Dla Ciebie etyczne jest to, że antydepresant dla Ciebie wypisze Ci ojciec na Twojego dziadka. To jest niezgodne z prawem.

A już Ci pisałam gdzieś, że wpisie o leczeniu psychiatrycznym nie będziesz miała nigdzie. Do psychiatry nie potrzeba skierowania, możesz się zapisać i iść ot tak, a dokumentacja medyczna jest poufna i jeżeli sama do niej kogoś nie upoważnisz, to nikt do niej wglądu mieć nie będzie.
No i tak jak pisałam wcześniej, same leki nic Ci na depresję nie dadzą. Równie dobrze możesz sobie pić herbatkę z melisą i łykać neo persen albo coś w tym stylu. Terapia jest kluczem do wyleczenia.

Dobrego terapeutę szuka się czytając opinie innych. Potem idzie się na spotkanie i patrzy, czy jest dobry feeling, czy nurt terapii odpowiada, etc. Jeśli tak, to podejmuje się terapię. Jeśli nie, to szuka się dalej.

Po trzech podejściach znalazłam odpowiednią terapeutkę.

Edit: z tymi lekami to prawda, rodzinny parę razy wypisywał mi relanium i raz pramolan, gdy mój psychiatra był na urlopie. Zdarzało się też, że antykoncepcję wypisał. Od tego jest.

Masło jest maślane, bo jest zrobione z masła. Tak można w skrócie podsumować to, co twierdzisz na temat swego uzależnienia od rodziców. Jeśli 'odkleisz się' od rodziców, to 'przykleisz się' do kogoś innego, zresztą wcześniej sama o tym napisałaś (przykład toksycznej koleżanki, której z uporem się trzymałaś). Problemem nie są rodzice, koleżanki, tylko Twoja potrzeba bycia sklejonym z kimś, kto narzuci Ci swoje zdanie, której się podporządkujesz. Nie wierzysz, że możesz być samodzielną, przede wszystkim psychicznie, nie chcesz być (odróżniam deklaracje od czynów) samodzielną. Jeśli z tego się nie wyzwolisz, to do końca życia będziesz ludzi używać i z nikim bliskiej relacji nie nawiążesz.

Chcesz znaleźć dobrego psychoterapeutę? Odszukaj choćby stronę Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, w jednej z zakładek jest spis licencjonowanych psychoterapeutów. Możesz też skorzystać z psychoterapeutów mających licencje innych towarzystw.
Ale jeśli już teraz zakładasz, że się sparzysz... i zakończysz psychoterapię nawet jej nie zaczynając? Z psychoterapeutami jest jak z butami, bywa że rozmiar jest dobry, ale but uwiera, wtedy też zrezygnujesz ze znalezienia odpowiadającego Ci obuwia? Będziesz chodzić boso?

Skoro wszyscy lekarze mogą wszystkim przepisywać wszystkie leki (bo na studiach mieli zajęcia z danej dziedziny), to po kiego czorta jest tyle specjalności? <pytanie retoryczne>

***
Nie uzgadniałyśmy przypadkiem treści naszych postów?

***
I po raz kolejny. Wiedzy masz dość, decyzję podjęłaś, bo brak decyzji też jest decyzją. I nie przypadkiem szukasz powodów, nie sposobów.

Cyngli, w specyficznych warunkach. Raz, nie ciągle.

Tylko w większości tych specyficznych sytuacji i tak jesteś proszona o późniejszy kontakt ze specjalistą.
A pan tata proponujący, że wypisze dziecku antykoncepcję? Gdzie tu odpowiedzialność i rodzica i lekarza? Skoro głośno latają opinie, że ginekolog, który przepisuje tabsy bez żadnych badań to kupa, nie ginekolog. To jak w to wpisuje się jeszcze rodzinny?

Cyngli- rozumiem, to zabiorę się za szukanie po opiniach. Miałam właśnie plany iść do kogoś teraz, ale przez tą epidemię wszystko się rozleciało. Niby są jakieś konsultacje online, ale no nie chciałabym zwierzać się komuś przez skype, to nie to samo co kontakt twarzą w twarz a poza tym rodzice za ścianą, ściany cienkie i jak zacznę coś mówić to zaraz będzie słychać
"Myślę, że w specyficznych sytuacjach indywidualnych zdarza się, że lekarz rodzinny przepisze dany lek. Miałam z tym do czynienia, ale jak to wygląda prawnie - nie wiem."- prawnie lekarz ma obowiązek pomóc pacjentowi, szczególnie w nagłych potrzebach. Od tego są lekarze. I nie słuchaj co pisze Lady Loka, bo pracowała pewnie jako jakaś sekretarka, coś tam zobaczyła, coś usłyszała, ale jak nie jest lekarzem, to sorry, ale się nie zna, co widać po wpisach

Wielokropek- oczywiście, że wiem, że mogę być samodzielną, tylko różnica polega na tym, że KAŻDY potrzebuje czasem jakiejś porady, bliskości i to nie moja opinia, tylko opinia specjalistów psychologów. Każdy, w różnych książkach i artykułach o tym pisał. A ja jako że nie mam przyjaciół czy faceta i rodzice są mi najbliżsi to proszę się ich o opinię/radę/pomoc. Gdybym miała kogoś innego bliższego to bym się zwróciła do tamtej osoby np. do chłopaka, ale go nie mam, to co zrobić?
"Skoro wszyscy lekarze mogą wszystkim przepisywać wszystkie leki (bo na studiach mieli zajęcia z danej dziedziny), to po kiego czorta jest tyle specjalności?"- bo każdy lekarz zajmuje się czym innym. Nie pytałbyś, gdybyś wiedział, czym zajmują się interniści czy pediatrzy.
Dlatego zadałam tu takie pytanie- czy to prawda, że jeśli będę miała wpis o leczeniu psychiatrycznym to nie dostanę prawa do wykonywania zawodu. Wszyscy piszą, że to nieprawda. Po czym wszyscy piszą, że rodzinny nie może wypisać jakiś leków np. psychotropów. No to już wiem, że to drugie to bzdura i zapala mi się czerwona lampka i się zastanawiam, czy w takim razie to pierwsze, o tym leczeniu też nie jest jednak nieprawdą i ktoś tak pisze, bo po prostu nie zna się na systemie ochrony zdrowia? To jest właśnie mój problem. Może powinnam zadać pytanie na forum dla medyków. No sam teraz rozumiesz

Beyondblackie- tak, tata też jest specjalistą.
"...schować za autorytetem, jakkolwiek wątpliwym, tatusia."- wątpliwym? Wiesz co to znaczy? Wątpliwi to są ci nieznajomi, a nie lekarz, który tysiące ludzi wyleczył, prawda? To właśnie do mojego taty ludzie przychodzą z podziękowaniami, nie do tych pseudo "specjalistów". Dlatego mam rozterki, skoro obcy ludzie tak chwalą tatę a hejtują innych lekarzy, to chyba coś musi być na rzeczy

Lady Loka- masakra, że ludzie sobie nie zdają sprawy z tego, jak wyglądają studia medyczne. A wiesz w ogóle, na czym polega robienie specjalizacji? Bo odnoszę wrażenie, że nie masz o tym pojęcia
"Bo nie wmówisz mi, że taki rodzinny albo chirurg jest na bieżąco z tym, jakie są zalecenia odgórne w kwestii farmakologii w leczeniu psychiatrycznym. A wytyczne się zmieniają."- tak, medycy jeżdżą na szkolenia, bo MUSZĄ, więc są z wszystkim na bieżąco czy tego chcesz czy nie
"Tam gdzie ja pracowałam lekarz odmawiał wypisania recepty na leki, które powinni wypisywać specjaliści."- bo może był po prostu słaby i się bał? Nie każdy lekarz był dobrym studentem. Może skończył studia po znajomości, nie ogarnia życia, więc co się dziwić? U mnie też są takie przypadki, które nie wiadomo co robią na tych studiach
"Ja wolę kierować się lekarzami, którzy faktycznie biorą odpowiedzialność za swoich pacjentów i wysyłają ich do specjalistów."- to się kieruj, nikt ci nie broni, ale lekarz ogólny, których wszystkich kieruje do specjalistów nie jest zbyt dobrym lekarzem
"Jak miałam problemy z kolanami to dostałam skierowanie do konkretnego lekarza poleconego przez mojego rodzinnego."- też mi tata wypisywał skierowanie do ortopedy. Serio, nic wielkiego, nie ma się czym chwalić
"Mam nadzieję, że nigdy nie staniesz w sytuacji, w której źle przepisany przez rodzinnego lek wyrządzi Ci po prostu krzywdę. Albo w sytuacji, w której Twój ojciec realnie poniesie konsekwencje tego, co robi."- to ty serio myślisz, że jak jest "specjalista" okulista czy ginekolog ma inne studia niż rodzinny? HA HA HA. Nie, nie ma. To dokładnie TEN SAM KIERUNEK. Mój tata jest specjalistą- robił specjalizację z interny, która ściśle jest związana z kilkoma innymi specjalizacjami dla twojej wiadomości. I tak, ponosi odpowiedzialność za swoje czyny- wszyscy mu dziękują za pomoc, bo to bardzo dobry lekarz, nie wiem, czego nie rozumiesz. Z resztą myślisz, że tylko rodzinni się mylą? Siostra koleżanki jest farmaceutką. Do roli farmaceuty należy korygowanie błędów lekarza, sprawdza, czy dany lek został dobrany dobrze do choroby i w dobrej dawce. Powiedziała, że najwięcej błędów robią ci wielcy "specjaliści" (okuliści, ginekolodzy, psychiatrzy itp.). Co chwila poprawia te recepty albo odsyła, twierdzi, że oni nie potrafią wypisywać leków. Od rodzinnych ma tego połowę, bo oni spotykają się z różnymi przypadkami i wiedzą z czym to się je.
I to, że pracowałaś w ośrodku zdrowia, jako np. rejestratorka medyczna czy sekretarka nie znaczy, że wiesz, jak funkcjonuje ochrona zdrowia (musiałabyś być po studiach medycznych). To są zupełnie inne rzeczy. Ja pracowałam kilka lat temu w kinie- czy w związku z tym wiem, jak się tworzy filmy i na czym polega praca aktorów? Nie i nie twierdzę inaczej. Oceniać czyjąś pracę możesz tylko i wyłącznie wtedy, kiedy się na tym znasz, chyba że to forma kultury i rozrywki, ale to coś innego.
I przestań pisać głupoty

Wywołana do tablicy cytuję "perełkę"

Ale ja nie potrzebuję Twojego tłumaczenia, Rin
a ogólnych z pediatrią znam kilku i ta sytuacja nie jest dla mnie niczym niecodziennym.

Straszny chaos jest przede wszystkim w tym, co mówisz. Intensywnie chcesz udowodnić swoją rację i niestety bardzo mieszasz wątki.
Pomyśl, może stąd Twoje problemy z brakiem bliskich osób spoza rodziny? To tak nawiasem.

Doskonale wiesz, że dokumentacja medyczna jest poufna i nikt do niej nie zagląda bez upoważnienia. Doskonale też wiesz, że jeżeli na leczenie psychiatryczne pójdziesz do ośrodka X, to jeżeli sama nie będziesz tam pracować i nie przeniesiesz swojej dokumentacji to nikt nie wygrzebie Ci leczenia. Poza tym niby w jaki sposób coś takiego miałoby Ci zaszkodzić w przyszłości? To jest raczej plusem, że postanowiłaś żyć po swojemu. Pójście do psychiatry nie jest równoznaczne z przymusowym zamknięciem na oddziale zamkniętym, a nawet to nie przekreśla Ci kariery.

Idź pytaj na forum medycznym skoro tutaj jesteśmy tak źle doinformowane.

Tak, jestem uzależniona od zdania rodziców, to prawda, chcę się od tego uwolnić. Nie przeczę temu
Nie rozumiesz. Lekarz pierwszego kontaktu musi znać większość tych specjalizacji na podstawach, żeby wiedzieć, czy ma dawać skierowanie czy nie. Wiadomo, że przy próbie samobójczej konieczny będzie psychiatra, ale przy początkowych stanach niekoniecznie. Jak ktoś ma lekkie problemy ze wzrokiem to najpierw lekarz ogólny decyduje, co na to przepisać. Jeśli to coś poważniejszego, idzie do okulisty. Teraz rozumiesz?
"Niby masz skończone 18 lat, ale wewnętrznie to masz 5 i w ogóle nie potrafisz za siebie brać odpowiedzialności." dokładnie to samo uważam o tych, którym tłumaczę, na czym polega zawód lekarza, a i tak ci ludzie wiedzą swoje

Zgadzam się, że nie napisałaś niczego odkrywczego.

Dobrej zabawy.

Rin, myslisz sie w jednej, bardzo waznej rzeczy. Poczatkowej depresji j wszelkich problemow psychicznych nie powinien leczyc ani internista ani psychiatra tylko psychoterapeuta.
Internista nie ma kwalifikacji do bycia psychoterapeutą o ile sam sobie tych kwalifikacji nie zrobi. Dlatego wypisywanie lekkich środków na poprawę nastroju jest robieniem pacjentowi krzywdy, a nie pomaganiem mu. Właśnie takie działanie prowadzi do jeszcze większej depresji i w efekcie do prób samobójczych.
Prawidłowym postępowaniem orzy początkach depresji jest wysłanie pacjenta ze skierowaniem do poradni zdrowia psychicznego lub innego gabinety psychologa psychoterapeuty.
Psychoterapeuta jest w stanie ocenić czy potrzebujesz wizyty u psychiatry i leków. Bo, jak już mówiłam, depresji nie leczy się lekami tylko terapią. I dopóki będziesz wierzyć w to, że pójdziesz do psychiatry i distaniesz antydepresant i id razu Ci pomoże, to niestety będziesz tkwić w błędzie.

Edit. No i oczywiste jest to, że do Twojej dokumentacji medycznej ma dostęp też pielęgniarka. Ale obowiązuje ją tajemnica i nie ma orawa z nikim dzielić się tym, co w tej karcie zobaczyła.

Wielokropek- no tak wiem, dzięki za pomoc mimo wszystko

Beyondblackie- to prawda, mój tata nie mógłby być obiektywny jeśli chodzi o mnie. Musiałabym mu wszystko powiedzieć, a no powiedzmy sobie szczerze- rodzic nie powinien o dziecku aż tyle wiedzieć.
I to prawda, ktoś, kto poskradał wszystkie rozumy to konował i to pełną gębą.
Ja niestety wiem, że jak na swój wiek to za bardzo jestem uzależniona od rodziców. Ich opinii czy rad. Ja o tym dobrze wiem. Próbuję zmienić, ale no nie mogę. Był jeden moment, kiedy udało mi się od nich trochę odciąć- początek studiów. Poznałam wiele nowych ludzi, chodziłam na randki. Wtedy poczułam wolność, spuszczenie z łańcucha i to był jeden z nielicznych momentów, w którym w ciągu ostatnich 10 lat poczułam się w miarę szczęśliwa. No tylko potem niestety coś gruchnęło, bo ludzie podobierali się w grupki, imprezy się skończyły, z facetami nie wyszło, bo albo chcieli tylko jednego albo mi się nie podobali i od tamtego czasu nudy. Jestem pewna, że gdybym teraz miała przy sobie bliskich przyjaciół, z którymi mogłabym np. gadać na skype, czy chociaż chłopaka to by było zupełnie inaczej. Depresja by raczej nie przeszła, bo to tkwi głębiej, ale nie czułabym się taka samotna. A tak to jestem uzależniona od rodziców, bo to jedyne bliskie mi osoby. Prócz nich nie mam nikogo. Jeszcze jak chodziłam na zajęcia, potem do pracy i byłam wśród ludzi to jakoś tego tak nie odczuwałam, ale jak teraz siedzę w domu cały czas to jest katastrofa. Rozmawiam trochę z ludźmi przez fejsa, ale żeby skype czy telefon to nie. I to mnie dobija. I przez ciągły stres i permanentną samotność powstały u mnie jakieś stany depresyjne

Lady Loka- nie no, antydepresant, sam niczego nie załatwi. To wiem. Jestem na etapie szukania psychoterapeuty, ale szukam w mieście studenckim, bo tam spędzam większość czasu. I to najpierw do niego się udam, ale przez te wirusy wszystko stoi w miejscu. Bo inaczej już bym wykonała pewnie kilka telefonów. Ale dzięki wam wiem, jaka jest różnica między psychologiem a psychoterapeutą, więc wiem przynajmniej, kogo szukać
Co prawda dostałam skierowanie do psychologa, ale czas oczekiwania na nfz jest bardzo długi, więc stwierdziłam, że trudno, będę płacić, ale to 100 zł na miesiąc jakoś przeżyję, zdrowie ważniejsze
P.S. Wiem, że ją jako pielęgniarkę obowiązuje tajemnica, ale no czasami nawet nie wiadomo, od kogo co wyjdzie. Tak jak wyżej pisałam o tym chłopaku- nie zdał matury z matmy, niby nic wielkiego, to tylko egzamin, a był na liście poprawiających w sierpniu, jakiś nauczyciel to podłapał i wiedzieli o tym wszyscy, cała jego rodzina i on sam powiedział, że mimo, że minęło jakieś 5 lat to on nie może o tym zapomnieć, bo tak było mu nieprzyjemnie ze świadomością, że tyle osób o tym wie i nawet nie może przez to patrzeć na rodzinną miejscowość

marakujka- dokładnie

Dzięki wszystkim za pomoc

Pewnie wynika to w dużej mierze z tego, że nikt im wcześniej( szczególnie w dzieciństwie) nie okazywał, że są ważnymi osobami w czyimś życiu, nie wyrabiając poczucia wyjątkowości, jaką każdy człowiek ma w momencie narodzin, choćby biologicznie Dlatego potem próbują nadrabiać te braki, starając się znaleźć kogoś, kto, ich zdaniem, wypełni tą uczuciową pustkę, jaka w nich tkwi.

Bardzo mi przykro, że miałeś takie przeżycia
Ocenę siebie uzależniam od innych, bo nie znoszę samotności. Tzn nie mogę powiedzieć, że jestem w 100% samotna, bo znajomych mam, choćby z uczelni, ale to są tacy znajomi, którzy tylko siedzą w książkach albo oglądają seriale, poza tym żadnego innego zajęcia. Nie mogę z nimi porozmawiać na żaden inny temat niż uczelnia. Bez przerwy tylko "Ale ten facet z mikrobiologii mnie denerwuje", "Jakie mamy koła za tydzień?" albo co gorzej narzekanie "Mam dosyć życia", "Mam dosyć tej uczelni. I tak cały czas, bo większość ludzi wokół mnie to tylko ci narzekający. Ja pełnię funkcję tego, który stara się ich ciągnąć w górę, pociesza, wspiera. Nie ma natomiast wokół mnie ludzi żywiołowych, entuzjastycznych z energią do życia, którzy by mieli chociaż jakieś zainteresowania. A tu nic. Na koniec zeszłego roku akademickiego po egzaminach końcowych chciałam zorganizować taki 1 dniowy wyjazd do sąsiedniego dużego miasta. 40 minut pociągiem, 4 zł bilet studencki (albo nawet mniej- 3,70), choćby tylko połazić, ale nie. Nie chcieli zostać nawet dnia dłużej, żeby ze mną jechać, woleli szybciej wrócić do rodziców (co dla mnie też jest dziwne, żeby ludzie 20+ cały czas kurczowo trzymali się rodziców), a dodam, że wracają do domów dosyć często, bo raz na tydzień lub dwa, bo mają blisko.
Na wakacje to samo- jakbym chciała gdzieś jechać to sama, bo nie da rady ogarnąć tych ludzi.
Ja wiem, można podróżować samemu, ale z doświadczenia wiem, że bezpieczniej jest z przynajmniej jedną osobą.
I dlatego czasem nawet jak już z kimś idę na miasto to czuję taki lęk, że to jedna z nielicznych chwil i nie wiadomo, kiedy się powtórzy. Tak samo z facetami, jak jest powiedzenie "jak nie ten to inny", to nie do końca go rozumiem, bo ja wcale tak łatwo się nie zakochuję, wręcz przeciwnie- mało kto mi się podoba. Oczywiście desperatką nie jestem, bo nie wchodzę w związki z kimś, kto mi się nie podoba

Dodatkowym czynnikiem jest też stres. Niestety przez ciężkie studia, codzienne wejściówki czy kolokwia czasem mam dosyć. Teoretycznie mogłabym to rzucić, ale starsi studenci mi mówią, że jeszcze jeden rok taki ciężki mi został, bo później to z górki, więc szkoda mi zaprzepaszczać tego, co przeszłam do tej pory

Serio? Twoi rodzice też byli przeciwko leczeniu u psychoterapeuty i psychiatry? Bardzo byli źli, jak się im postawiłeś?

Tak wiem, że są wideorozmowy, ale po prostu nie mogłabym na pierwsze spotkania gadać przez telefon/neta. Generalnie nie jest łatwo mi się przed kimś otworzyć, bo przez doświadczenia z przeszłości nie jestem nauczona pokazywania uczuć i emocji. Po prostu jestem jak posąg. Dlatego muszę być z kimś twarzą w twarz bo inaczej nie ma mocnych

Bardzo mi miło, że przeczytałeś te moje wypociny, bo trochę ich było

Tzn od rodziców miałam to, czego chciałam. Byli zapracowani, miałam nianię, ale miałam swój pokój, książki, zabawki. Dzieciństwa do 12 roku życia nie wspominam źle. Chociaż fakt, nie miałam nigdy znajomych. Zabawkami bawiłam się zawsze albo sama albo z siostrą, ale nie przeszkadzało mi to. Dopiero od 13 roku życia, gdy lalki poszły w odstawkę, a znajomi nabierali wartości to zaczęłam dostrzegać, że z rodzicami nie zawsze się zgadzam, zabawa już nie wystarcza i chciałabym mieć jakiegoś bliższego znajomego. A tak to mam 23 lata i jedyne co wspominam z okresu nastoletniego to nauka, korepetycje i zajęcia z pływania. Ze znajomymi ze szkoły widywałam się kilka razy do roku, przeważnie z mojej inicjatywy. Żadnych "szalonych" rzeczy. Zawsze byłam posłuszna, niestety. Nawet żadnej nastoletniej miłości ukrywanej przed rodzicami. Nic. Nuda. Tak więc w sumie można powiedzieć, że nikt wcześniej nie okazywał szczególnego zainteresowania

No właśnie wiem. Niby nie powinno się utrzymywać takich kontaktów, gdzie np. ktoś nas wykorzystuje, bo "lepiej być samemu niż z byle kim", ale cały czas bycie samemu też jest ciężkie. Ja ograniczyłam już kontakty z tymi osobami, ale tu jakieś sprawy uczelniane i trzeba się odezwać, albo oni sami się odzywają. Więc nie da się w 100% urwać kontakt. Jedynie co nie widuję się z nimi tak często. Nawet moja mama powiedziała, że jak ich nie widzę to lepiej się zachowuję, jestem jakby weselsza, sama powiedziała "Kasiu, nie chcę nic złego mówić o Twoich znajomych, ale oni Cię prawdopodobnie ciągnął w dół". Nie byłam przekonana do tego, ale fakt, nie widziałam ich 2,5 miesiąca, po czym wyszłam z nimi na piwo w lutym i już mnie potrafili wyprowadzić z równowagi jakimiś nieprzyjemnymi tekstami. No np. wróciłam z wypadu na piwo wkurzona i w gorszym humorze. Tak więc to chyba nie są fajni znajomi i przekonałam się, że mama jednak miała rację.
A jaką analogię do mojej sytuacji widzisz?
Tak pewnie, napisz maila jeśli tylko chcesz

Napisałem, sprawdź skrzynkę.

Oj, nic do mnie nie doszło, w spamie też pusto. Napisałam do Ciebie maila przez forum, może teraz dojdzie

To wszystko prawda. Podpisuję się pod tym obiema rękami. Ja zawsze odczuwałam taki deficyt znajomych, przez co potem przestałam szanować siebie, dosłownie. Zamiast kopnąć w tyłek niektórych negatywnych w moim życiu ludzi to się ich trzymam, mimo że wiem, że nie powinnam. Mam koleżankę na studiach. Cały czas narzeka, marudzi, wiele razy ją pocieszałam i jej pomagałam, a jak ja miałam doła i potrzebowałam pocieszenia to dostałam od niej reprymendę, że przesadzam, że powinnam się ogarnąć i ona ma gorzej w życiu.
Owszem, kontakt ograniczyłam, ale nie w 100%, bo wiem, że nie mam aż tylu znajomych i nie mogę jej odstawić, bo będę wtedy sama.
Jestem też bardzo niepewna siebie. Boję się, że ktoś mnie znowu zostawi, więc staram się być miła dla ludzi. Raz miałam sytuację, że jedna koleżanka dzięki mnie zaliczyła przedmiot, dałam jej notatki, które wcześniej sama kupiłam. Ona mi podziękowała, powiedziała, że kupi czekoladę. Zmieniła jednak kierunek studiów, pożegnała się ze mną, po czym przez jeden incydent związany z jedną wspólną znajomą (tej dziewczynie powiedziała co innego, mnie co innego, zgadałyśmy się i prawda wyszła na jaw) laska mnie zjechała w smsach, że nie można nikomu ufać, że jestem okropna, jak mogłam to tej dziewczynie powiedzieć (a my się zgadałyśmy przypadkiem i to nie była żadna tajemnica, ta laska nas po prostu okłamała). Przepraszałam ją, ale i tak mnie zwyzywała, usunęła ze znajomych na fb. Byłam na początku zdenerwowana, obwiniałam siebie, ale postanowiłam, że całą sytuację opiszę dokładnie na takim jednym forum, na którym miałam kiedyś konto. Ludzie pisali, że jestem właśnie bardzo niepewna siebie, że w ogóle ją przeprosiłam, bo nie powinnam, bo nie zrobiłam nic złego, albo "koleżanka to powinna do przedszkola wrócić". A ja jestem tak niepewna siebie, że aż ją przeprosiłam za coś, za co nie powinnam i do tego czułam się jeszcze winna.
Po prostu z braku bliskich znajomych boję się kogoś stracić. Uważam, że będąc miła zyskam przyjaciół, ale to raczej nie na tym polega. Raz jedna znajoma pokłóciła się ze mną i z kolegą z jej winy. Ona coś zwaliła. Ja sugerowałam, żeby się może odezwać, ale kolega powiedział "Kasia, proszę cię, musimy się przecież szanować. Ona nas chciała wykorzystać". I gdyby nie on to możliwe, że tej dziewczynie też bym uległa.
Co prawda nie wszyscy mnie tak traktują, to są 3 wyjątkowe przypadki, ekstremalne, nie mam tak też z wszystkimi, ale to jednak mówi samo przez się, jak źle jest ze mną i moją pewnością siebie

Tzn ja staram się nie być aż tak przesadnie miła. Lubię sarkazm, taki na zasadzie "kto się lubi ten się czubi", takie przyjazne dogryzanie, ale tylko do osób, które lubię. Opisywałam w innym wątku tą koleżankę Darię. To ta, która tak strasznie marudzi, że nie znosi siebie, swojego życia itp. No to do niej strach rzucać sarkazm, bo ona wszystko bierze na poważnie i obraża się o byle co.
W każdym razie staram się być miła i pomagać ludziom. Mimo to straciłam w życiu kilka ważniejszych dla mnie koleżanek. Jedna zmieniła klasę w liceum, druga poszła na studia i żadna nie chciała ciągnąć kontaktu, bo znalazła nowych znajomych.
Albo mam mega pecha albo coś robię źle. Już mam gdzieś ludzi ze studiów, bo ostatnie czego chcę to słuchać narzekania, ale no te 2 koleżanki uważałam za bliższe, szczególnie tą jedną, która mnie olała po wyjeździe na studia. Miałam ją za bliską koleżankę, uwielbiałam z nią spędzać czas (mieszkałyśmy godzinę od siebie, więc nie widywałyśmy się częściej niż raz na 1,5 miesiąca w jakieś ferie czy coś). Nie oceniam nikogo przez pryzmat studiów, ale ona tak. Poszła na zarządzanie i zachowuje się tak, jakby czuła się dużo lepsza, bo ja to jestem tylko na jakimś uniwersytecie medycznym, a ona będzie ludźmi zarządzać przecież- dokładnie tak się zachowuje, mimo że nie mówi tego wprost, to po prostu daje odczuć, że czuje się lepsza. A wcześniej taka nie była, to była super fajna dziewczyna.
I tak to prawda, chłopaki często odbierają bycie miłym jako zaproszenie na randkę. Chociaż w sumie to akurat jestem w stanie znieść.
Najgorzej z dziewczynami, bo czasami mam wrażenie, że jak dziewczyna widzi, że inna dziewczyna jest miła, to znaczy, że jest słaba i można ją krytykować i hejtować (mam wrażenie, że ta Daria tak właśnie uważa). U facetów tego nie widzę, faceci lubią miłe i uśmiechnięte laski