Mąż nie cieszy się z ciąży! - Netkobiety.pl

A skąd ja mam wiedzieć? To mąż Autorki, nie mój. Może jej zapytaj.

Dla mnie słowa „nie jestem gotowy” oznaczają właśnie to, że ktoś nie jest gotowy.

I jak dlugo maja "waznosc"? Bo jesli potem maz mowi jednak jestem gotowy i bede sie cieszyl z ciazy to nalezy to zignorowac w mysl tego co rzekl wczesniej? Czyli nalezy chyba zakladac ze partner ma ograniczona poczytalnosc i w wieku 28 lat ma prawo jeszcze byc smarkaczem ktory gada co mu slina na jezyk przyniesie.

Wlasnie o tym pisalam. Nieraz facet ktory chcial dziecka od zawsze, w obliczu ciazy/pologu/opieki nad dzieckiem wymieka i nie daje rady jako ojciec i maz. Nie ma nigdy czegos takiego jak 100%pewnosc i gwarancja i dlatego ciosem ponizej pasa jest robienie z Autorki winnej "pochopnej i wymuszonej" ciazy i wbijanie dodatkowo do glowy ze dziecko przez nia i przez jej decyzje bedzie nieszczesliwe.

Dziwne jest Twoje rozumowanie jak dla mnie.
Przecież facet się ZADEKLAROWAŁ, przed ślubem i po ślubie, że chce mieć dzieci, a potem, gdy odwlekał decyzję o dziecku w nieskończoność i w związku z tym został przez żonę poproszony o jasną deklarację, zwyczajnie ją OSZUKAŁ.
Bo gdyby był szczery i uczciwy, to powiedziałby, że wciąż nie jest pewny, że ma wątpliwości, że ma obawy, itp. a potem poniósł tego konsekwencje. On natomiast wybrał oszustwo i przerzucił na swoją żonę odpowiedzialność za swojej deklaracje i decyzje.

Teraz już za późno. Ciąża jest faktem i dziecko przyjdzie na Świat. Pytanie, jaka będzie reakcja męża, czy się z tym pogodzi i zaangażuje w wychowanie, czy będzie „duchem”, czy też odejdzie.

Fajnie jest dać swojemu dziecku pełną, szczęśliwą rodzinę. Dwoje rodziców, którzy go pragną i kochają od samego poczęcia. Jeśli się ma taki wybór. Tu taki był i ja na miejscu Autorki nie zdecydowałabym się . Byłam w podobnej, choć dużo łatwiejszej sytuacji - trzecie dziecko byłoby  przeze mnie bardzo upragnione, nie chciane przez męża. I odpuściłam. Brak 1000% jego zgody jest dla mnie oznaką, że rezygnuję albo szukam innego ojca. Zanim on zmienil zdanie, co było "słychać, widać i czuć" , bo to jednak bliska osoba i wiem, kiedy mówi szczerze a kiedy na odwal, ciąża była obarczona zbyt dużym ryzykiem. Tu zdecydował rozsądek. Ale przy pierwszym dziecku jest pilniej i trudniej. Po co szukać winnych, trzeba się cieszyć z maluszka.

Soniapatek91 masz jeden z najpiękniejszych momentów w swoim życiu. Nosisz w sobie swoje upragnione dziecko. Dla mnie wasza sytuacja nie jest jednowymiarowa. Twój mąż wiedział OD WIELU LAT jakie masz oczekiwania, zwodził cię i udawał przed tobą podobne priorytety. Dałaś mu wybór mógł sobie żyć po swojemu bez ciebie dając ci możliwość znalezienia odpowiedniego mężczyzny na ojca twoich dzieci. On (być może w strachu przed zmianą) wolał cię ponownie oszukać by teraz wyżywać się na tobie i cierpieć, że mu dziecko zabawki zabierze. Dla mnie to podłe, mega samolubne.  To co się miedzy wami wydarzyło to nie był chwilowy, nagły kaprys, to  były dużo wcześniejsze plany, których nikt przed nim nie ukrywał. Z kolejnej  strony z twoich opisów wychodzi, że wiedziałaś jakim jest człowiekiem, bo jak powiedziałaś, zwodził cię już od kilku lat. Ty zaryzykowałaś ciążę z kimś kto nie był i jak się okazało nie jest dobrym kandydatem na bycie ojcem. Ta sytuacja mocno zweryfikowała wasz związek, obdarła ze wszystkich złudzeń. Czy naprawdę chcesz marnować swój piękny okres ciąży na kogoś takiego. Te 9 miesięcy się nie powtórzy i nie cofnie. A twoje dziecko zasługuje na to by czuć się kochanym, nawet jeśli to miałaby być tylko sama mama.
Na pocieszenie powiem, że obiła mi się o uszy historia, gdzie facet był z dziewczyną, która była dla niego kimś w stylu "z braku laku lepszy kit". Okazało się, że dziewczyna zaszła z nim w ciążę , on był załamany. Gdy urodziło im się dziecko, oszalał z miłości na jego punkcie.

Po wielu miesiącach wracam do Was !
Jestem by opowiedzieć co u nas
A więc wyprowadziłam się przed początkiem pandemii w lutym z domu do siostry żeby zdystansować, jej mąż pracuje za granicą więc miałyśmy okazję żeby spędzić razem czas zająć się jej sykniem, mój mąż średnio się tym przejął.
Były chwile milczenia , żal, złość. Pod koniec marca mąż zachorował na covid bardzo źle go zniósł wylądował w szpitalu mimo młodego wieku, bardzo się martwiłam bo mimo wszystko wciąż go kochałam. Jak już doszedł do siebie powiedziałam mu , że będziemy mieć synka i bardzo zmienił podejście chyba choroba plus to, że będzie mieć syna sprawiło że przewartościował życie . Ja mimo to czułam żal i nie wróciłam do domu . Ale byliśmy w kontakcie . Początkiem czerwca urodziłam zdrowego synka Aleksandra była pandemia zakaz odwiedził po porodzie odebrał nas mąż chciałam żeby zobaczył syna w domu czekał na nas piękny pokoik dziecięcy ,wszystko sam przygotował błagal żebyśmy wrócili do domu żebyś zaczęli od nowa. Wróciłam i nie żałuję mąż okazał się wspaniałym ojcem i mężem , wspierał mnie w problemach z karmieniem w tym, że musialam przejść na mm i wielu innych sytuacjach. Dwa tyg temu zobaczyłam na teście ciążowym znów dwie kreski tym razem była radość i szczęście mąż cieszył się bardziej niż ja teraz próbuje nam wynagrodzić stracony czas . Jesteśmy szczęśliwi więc mamy happy end!

Fajnie że Ci się ułożyło. Pamiętam ten wątek bo ostro było, walczyłem w nim jak...lew . Powodzenia.

Ja również gratuluję i cieszę się, że wszystko ułożyło się dla Was tak dobrze.

Pakując walizki i wyprowadzając się z domu byłam pewna, że już nie będziemy razem, później to milczenie i jego obojętność tylko mnie w tym utwierdziły. Życie jest przewrotne jak widać . Pisząc do Was chciałam pocieszyć i dać nadzieję tym którzy mają poważny kryzys w związku i myślą, że już wszystko stracone, czasami takie trudne przeżycia jeszcze bardziej umacniają związek . Zawsze warto dać sobie druga szansę i zawalczyć o miłość ! 

Dziękuję, że się tym z nami podzieliłaś. Piękne zakończenie, cieszę się razem z Tobą!

To był niewątpliwie trudny dla Ciebie czas i mogę sobie tylko wyobrazić, jak ciężki emocjonalnie do udźwignięcia. Niemniej najważniejsze, że wszystko dobrze się skończyło, a kryzys udało Wam się przekuć w coś tak budującego. Istotnie można założyć, że to choroba męża przewartościowała mu życie i wpłynęła na zmianę priorytetów, tym samym to rodzina i dom okazały się być najważniejsze, ale przecież gdyby nie Twoja mądrość i Wasza miłość...

Dbaj teraz o siebie .

O Matyldo, ale się cieszę, że się odezwałaś.
Ale przede wszystkim bardzo się cieszę, że takie piękne zakończenie!!!

P.S. Czytając Twój post miałam ciarki na całym ciele i prawie łzy się w mych pięknych oczętach pokazały.

Zapytam o coś, jeżeli nie będziesz chciała odpowiedzieć to ja to zrozumiem.
Czy rozmawiałaś z Mężem dlaczego tak zareagował na pierwszą ciążę?
Czy Twój Mąż też twierdził, jak tutaj co poniektórzy, że Go zaszantażowałaś?

Wracam do Was po kilku miesiącach dużo się wydarzyło jesteśmy już w 4. W czerwcu synek skończył roczek niestety nie mogliśmy wyprawić hucznej imprezy , życie pokrzyżowało nam plany ...leżałam w szpitalu na podtrzymaniu ciąży i niestety spędziliśmy ten dzień osobno co było dla mnie najgorsze i rozrywające serce bo synek jest bardzo ze mną zżyty