Mąż nie cieszy się z ciąży! - Netkobiety.pl

No właśnie, jak? Sama sobie dziecko zrobiła? Nie było go przy tym? Zgwałciła go?

Dorosły facet nie wie, skąd się dzieci biorą?

On mógł jej nie obiecywać ani przed ślubem ani po ślubie co roku, że za rok będzie dziecko. Mógł jej poważnie powiedzieć, że nie wie czy i kiedy chce mieć dziecko - przed ślubem. On chyba też liczył na to, że ona nie będzie chciała dzieci.

Ja bym za tą sytuację winą obarczała jego, bo raz, że składał jej puste obietnice i latami zwodził, a kobieta nie ma nie wiadomo ile czasu na to, by zajść w ciążę; dwa, że nie chciał, ale jednak jej to dziecko zrobił, a teraz jednak nie chce. Jak nie chciał, to mógł mówić wprost od początku, albo odejść w momencie, gdy go zaczęła szantażować.

Wychodzi na to, że oboje mieli wybór. Ona go szantażowała, ale mógł się nie dać - miał wybór, by wreszcie przestać ją zwodzić i powiedzieć wprost - nie chcę dziecka. Miał wybór z nią nie uprawiać seksu lub założyć kondom. Nie róbmy z niego nieświadomego, biednego żuczka.

Ona miała wybór - mogła zamiast zachodzić w ciążę, to rozstać się z meżem i t byłby lepszy wybór.

Żadne z nich na medal nie zasługuje swym postępowaniem.

Teraz pozostaje czekać: albo on zobaczy dziecko i mu się "odwidzi" i sie zakocha na zabój, albo będzie nieszczęśliwa rodzina...

Zgodnie z tym co pojawiło się w którymś z postów Autorki, mąż pod wpływem emocji, kiedy oboje czekali na wyniki biopsji, obiecał jej, że jeśli wszystko będzie dobrze, będą starać się o dziecko. Przypuszczalnie nie przemyślał tego, ale Soniapatek tak się tej myśli uchwyciła, że nie chciał/nie potrafił się z tego wycofać. Wtedy zaczął liczyć na przychylność losu, czyli że zanim żona zajdzie w ciążę minie jeszcze co najmniej kilka miesięcy, a tu zonk - udało się to szybciej niż przypuszczał.

Moim zdaniem wina leży po obu stronach i trudno jednoznacznie wyrokować kto popełnił większy błąd - czy Autorka widząc, że rola ojca nie jest tym, na co mąż jest gotowy i czego pragnie, a on, że nie wykazał się wystarczającą dojrzałością, by nie składać deklaracji, które nie są zgodne z rzeczywistością.

Na ten moment sytuacja wydaje się niemal patowa, ale nie jest wykluczone, że czas nie zadziała na korzyść, mąż nie oswoi się z sytuacją i nie przejdzie przyspieszonego kursu dojrzewania do swojej przyszłej roli. W końcu co by teraz nie zrobił, tego już nie zmieni.

Pogadaj z nim jeszcze raz. Powiedz jak się czujesz po usłyszeniu słów o zmarnowanym jego życiu przez ciąże. Przecież to nie są słowa miłości. Jak on by się czuł gdyby to usłyszał i spytaj co dla niego oznacza obietnica dana najbliższej osobie? Spytaj dlaczego nie odszedł jak nie chciał dziecka, miał przecież wybór.

Mąż Autorki wydaje się być dużym chłopcem. Przykre, bo na tym etapie życia powinien już nieco dorosnąć. Być może istotnie żal mu wolności i obawia się, że Autorka zepchnie go na plan dalszy, ale być może przeraża go odpowiedzialność. 

Swoją drogą on jeszcze po prostu nie wie, że dziecko nie musi nas w niczym ograniczać - kwestia organizacji i zdrowego podejścia do rodzicielstwa. Mało tego, wnosi wiele radości, nadaje sens, życie staje się jakby pełniejsze.
Wspomniałaś o zabawkach, a ja dodam do pakietu, że przy kim, jak nie przy dziecku, może stać się kimś ważnym dzień po dniu budując swój autorytet, czuć się wyjątkowo pokazując małemu człowiekowi świat, ucząc go jeździć na rowerze czy po raz pierwszy chroniąc przed groźnym psem. Tego nie da się przecenić, ale on o tym wszystkim dopiero musi się przekonać.

W tym jest jednak i Twoja, Soniupatek, rola - warto, abyś od pierwszych chwil zachęcała go do opieki nad maluszkiem, a przede wszystkim nie weszła w rolę matki zapominając, że przecież wciąż jesteście również partnerami - mężem i żoną, kobietą i mężczyzną.

Krew się we mnie burzy, gdy czytam o jednym wielkim paśmie radości wynikającym z pojawienia się potomka na świecie. Owszem, to też jest, ale nie jako jedyne doświadczenie. To także sporo innych nie najłatwiejszych doświadczeń, którym towarzyszą niezbyt przyjemne uczucia. W gronie entuzjastów mówienie o swych prawdziwych uczuciach, niezgodnych ze stereotypem wiecznie szczęśliwych rodziców, wymaga odwagi.

We mnie też się krew burzy, jak słyszę wszędzie o tej wręcz magii wynikającej z rodzicielstwa. Abstrahując od wątku trochę, bo tutaj facet, w odczuciu Autorki przynajmniej, jest niezdecydowany, choć już w swoim mniemaniu chyba raczej wie, że po prostu nie jest na to gotowy i zgodził się na wszystko będąc niejako pod ścianą.

Mnie bardziej wkurza jedna rzecz: NIEZALEŻNIE od tego, czy ktoś jest sam czy w związku, NIEZALEŻNIE od tego czym się zajmuje i jakim jest człowiekiem, jeśli sam otwarcie deklaruje że nie chce mieć dzieci, to zostaje mu przylepiona automatycznie cała lista "zalet": niedojrzały, nieodpowiedzialny, niezaradny, wygodnicki, beztroski.. No jasny gwint, chcałoby się powiedzieć..Jeśli człowiek ŚWIADOMIE rezygnuje z rodzicielstwa to może oznacząć, że przecież interesuje go w życiu zupełnie coś innego, niż właśnie upajanie się owymi "urokami" bycia matką czy ojcem. Nikt nie musi nikogo przekonywać, że wszystko da się pogodzić, ale co jeśli po prostu się nie godzimy na pewne rzeczy, co jeśli się z czegoś rezygnuje, czy to ma oznaczać, że już coś traci, skoro odpuszcza, zamiast się z tym zmierzyć? Obserwując ludzi naokoło, mam zupełnie odmienne odczucia, niż takie o którym wspomniała Olinka: troski, zszargane nerwy, czas, wydatki, środki, poświęcenie siebie, ot co. Wszystko to wolę poświęcić sobie. Wszystko to, co rodzic wkłada w wychowanie nie ma dla mnie jakiegoś sentymentalnego wydźwięku, dlatego nie rozumiem tego fenomemu..Ale ja to tylko ja..Bliski kontakt z dziećmi znoszę, jeśli dzieci są blisko mnie odpowiednio krótki czas a najlepiej jeśli dzieci śpią i nie ruszają się.

Przeprasza za krótki offtop, ale musiałem..

Tylko deklaracja padła dużo za późno. Przed ślubem ustalił że chce dziecko ale po roku. Po roku że po 2 potem 3 latach. Mieli ustalone że dziecko się pojawi na świecie. Wyraźnie zaznaczone jest że obiecał. Gdy zaczął się wycofywać po raz kolejny stało się to co się stało

Problemem to by było gdyby nie miał warunków ale takowe ma. Problemem jest że może zabraknąć wina, kobiet i śpiewu.

Mąż autorki wyraźnie powiedział, czego się boi. Boi się tego, że jego żona nie będzie miała dla niego czasu. To czy obawy są/będą zasadne zależy od autorki i jej traktowania męża i dziecka (tak, tak, w tej kolejności i już od teraz).
Radzenie autorce, by na razie schowała swój żal tylko z pozoru jest dobrą radą. Te zachomikowane uczucia wypłyną w najmniej odpowiednim momencie, często są używane w kłótniach, by dokopać adwersarzowi. Nie lepiej dla całej trójki pozbyć się żalu już, teraz i do niego nie wracać?

Strasznie plasko myslisz o tym problemie.
Ja sobie tak zyje, ze sobie teraz bede kawke pila i czytala. Za tydzien przeniose sie na druga strone kraju moczyc tylek w cieplym oceanie.
Za kilka miesiecy do Barcelony. Pozniej do Dublina. Kupie sobie van, zrobie z niego mieszkanie. Jak mi sie chce to spie do 16, jak mi sie chce ide na spacer. Jak chce to sobie kupuje prezenty bez okazji i tak dalej.
To, ze mam warunki. Pieniadze czyli.
To nic nie znaczy bo OCZYWISCIE, ze jest problemem strata wspanialego zycia, ktorego zmieniac nie trzeba.
On potrzeby zmiany nie czuje. Wiec pewnie, ze tragedia jest.
Nie wyobrazam sobie zebym w tej chwili zamiast czytac mialabym dzieckiem sie zajmowac. Ani zeby w ogole ktos mial mi cale zycie byc bez mozliwosci pozbycia sie osoby.
To jest ogromny przewrot, ktory Ty sprowadzasz do kasy i mieszkania.

Wbrew temu, co można było wyczytać z mojego posta, absolutnie nie postrzegam rodzicielstwa jako pasma nieustającej sielanki, co wielokrotnie choćby tu, na forum, podkreślałam. Mało tego, na widok reklam z zawsze roześmianymi bobaskami w roli głównej aż mnie mdli, bo tak przekłamują realia, że dla niektórych zderzenie z rzeczywistością bywa potem naprawdę trudne.

Chodzi o to, że nasza psychika jest tak skonstruowana, że filtruje to, co na dany moment potwierdza lub zaprzecza przyjętej przez siebie teorii. Nie zawsze jest to wówczas obiektywne spojrzenie. Na ten moment mąż autorki widzi tylko te czarne strony, a przecież są i dobre.
Tutaj już się stało, dziecko jest w drodze, dlatego uważam, że dla niego samego lepiej byłoby, aby zaczynał patrzeć i w tym drugim kierunku, bo nawet jeśli nie jest to nieustająca radość, to przecież nie jest również tak, że rodzicielstwo to tylko trudne momenty, wyrzeczenia, nieprzespane noce.

No i o to chodzi, zaczynam związek i jasno określam co mi pasi a co nie. Pewnie że można przed ślubem naobiecywać złote góry a po ślubie kicha. Niektórzy tłumaczą: bo tak wszyscy obiecują, ale dla mnie to płyciutkie.

Olinko, dobrze, że wyjaśniłaś. Napisałam swój post, bo nie tylko w Twym przeczytałam jednostronną wersję bycia rodzicem, choć przyznam, że zdumiona byłam aż tak diametralną zmianą Twej opinii.

Wszystko teraz zależy od obojga. Czy pozbędą się żali/pretensji/złości/rozgoryczenia i przypomną sobie to wszystko, co w nich wzajemnie zachwyciło i dlaczego zdecydowali się być razem? Czy widzieć będą w drugiej osobie partnera życiowego z wszelkiego z z tego słowa wynikającymi konsekwencjami? Czy będą uważni na siebie? Czy ważnymi będą potrzeby i swoje i drugiej osoby? Czy dalej wspierać się będą w dotychczasowych i nowych rolach? Oby!

Weź sobie poczytaj swoje posty tutaj ( i nie tylko), potem swój post ostatni i pomyśl. Co post to inny azymut. Popieram ale się nie cieszę, jestem za a nawet przeciw, paliłam ale się nie zaciągałam. Więcej chyba wiem o Twoim mężu niż o autorce.

Myślę że rozmawiacie o teoriach fizyki kwantowej i zderzeniach hadronów.

Ponieważ wszyscy przede mną wypowiedzieli sie już bardzo rozsądnie w temacie, to mam tylko pytanie do Autorki. A co jeśli mąż nie zmieni zdania nt.dziecka? A Ty po porodzie nie będziesz w stanie poświęcać mężowi już tyle czasu ile obecnie i jednak dojdzie do rozstania, to czy jesteś przygotowana na ewentualne samotne macierzyństwo? Bierzesz takie zagrożenie pod uwagę?

Od jakiegoś czasu biorę pod uwagę samotne macierzyństwo chyba lepsze to niż ciągle pretensje męża, że zniszczyłam mu życie i to dziecko to błąd . Już teraz słucham pretensji, że nie ma balowanie do rana przez moją ciążę ... Możliwe, że jeszcze kiedyś los się do mnie uśmiechnie, bo nie jestem workiem treningowym na którym można wyładować wszystkie żale tego świata.

Racja.
Sytuacja patowa, lepiej się rozstać niż do końca życia licytować się, które z Was jest winne tej sytuacji.

Z tym, że mąż kategorycznie nie chce rozstania chce kontynuować związek wychować dziecko ale przez całe chcieć obwinia mnie o zniszczenie mu życia ... To była jego odp gdy zadałam mu pytania czego oczekuje? Dodał że powinnam jeszcze przyznać mu rację że to zły moment na dziecko....

Nie mogę uwierzyć w to co czytam.
Naprawdę dla Was nic nie znaczą zapewnienia, obietnice?

Nie mogę zrozumieć, jak Użytkowniczki z długoletnim stażem mające Dzieci piszą, że Autorka szantażem zmusiła Męża do zajścia w ciążę?
Jak można napisać takie słowa: "Poza tym, nie oszukujmy się, człowiekowi z wiekiem zmieniają się poglądy, priorytety. Tylko krowa nie zmienia poglądów."

Serio dla Ciebie Cyngli nic nie znaczą obietnice, rozmowy?

Serio, jakby Twój Mąż Ci oznajmił: " Cyngli, nie mam już siły zajmować się naszym niepełnosprawnym Dzieckiem. Odchodzę".
Serio po prostu byś się spakowała i wyprowadziła. Bez rozmowy, bez kłótni, bez żalu?

Na pewno mieliście rozmowy typu"damy radę, ważne, że jesteśmy razem".
I pomimo tych rozmów, zapewnień jednak Twój Mąż nie dałby rady i wtedy też byś tylko skwitowała: "tylko krowa nie zmienia poglądów"?

Olinko a Ty, jakbyś się zachowała, jakby Twój Mąż ciągle mówił Ci, że chce zostać ojcem, ale za jakiś czas, ciągle by to odwlekał?

Winter.Kween a jak Twój Mąż nagle Ci oświadczy, że chce mieć jednak dzieci, to co zrobisz?
Czytając Twoje wpisy jestem pewna, że od razu się spakujesz i od Niego odejdziesz, bez rozmowy.

Wracając do rzekomego szantażu, ja się pytam, gdzie jest ten szantaż?
Czy naprawdę uważacie, że szantażem jest poinformowanie Męża Autorki, że "albo teraz zaczniemy się starać albo się rozstaniemy"?
Dla mnie to nie jest szantaż, po prostu Autorka od lat okłamywana przez Męża wkurzyła się i postawiła sprawę jasno.
Gdzie tu szantaż?

Szantażem można nazwać sytuację, gdyby Autorka i Jej Mąż od samego początku mówiliby, że nie chcą dziecka, a tu nagle jednak Autorka zapragnęła dziecka i wtedy słowa: "albo teraz zaczniemy się starać albo się rozstaniemy" można wziąć za szantaż.
Ponieważ ustalili razem, że nie chcą potomstwa a potem nagle te ustalenia Autorka zrywa i zaczyna szantażować.

Cyngli Ty serio byś odeszła bez rozmowy?
Ot tak spakowała walizki?
Jak Ty sobie to wyobrażasz?
Autorka ot tak pakuje się i wyprowadza?
Bez słowa?
Przecież to jest dziecinne zachowanie.
A gdzie komunikacja, o której tak zawzięcie tutaj trąbisz?

Ja rozumiem, że nam naprawdę łatwo komentować, ale Ludzie weźcie miejcie w sobie więcej empatii i chociaż przez chwilę w myślach postawcie się na miejscu Autorki.

Poznała Faceta, zakochali się w sobie, postanowili razem stworzyć rodzinę, przed ślubem obydwoje zapewniali, że chcą mieć dzieci, ślub a tu nagle ciągłe odwlekanie przez Męża chęci zostania ojcem.
I to jest normalne?

I pomimo, że Mąż Autorki zawinił, jawnie Ją okłamywał to na Autorkę jesteście cięci.

Jestem pewna, że Mąż Autorki dla świętego spokoju i żeby być z Autorką okłamywał Ją, że chce w przyszłości mieć dziecko.

A jeszcze jedno, a jakby Autorka nagle nie chciała mieć dzieci a Jej Mąż nalegał ,to jestem pewna, że Cyngli i reszta Użytkowniczek, które tak krytykują Autorkę od razu by napisały: "przecież zapewniałaś Męża o chęci posiadania dziecka. Jak tak można okłamywać? Nic dla Ciebie nie znaczą zapewnienia i obietnice dane Mężowi".

I jestem pewna, że słowa: "tylko krowa nie zmienia poglądów" nie zostałyby napisane.

Nie rozumiem, jak można przejść do porządku dziennego, jeżeli ktoś ot tak ciągle zmienia zdanie w tak kluczowych sprawach?

Czy Autorka sama zaszła w ciąże?
Czy Autorka zgwałciła swojego Męża?
Czy Autorka przestała zażywać tabletki antykoncepcyjne nie informując o tym swojego Męża?

Nie mogę pojąć dlaczego tak, żeście się uczepili Autorki?

Moim zdaniem postąpiła słusznie, poinformowała Męża, że albo starają się o dziecko, albo koniec z Nimi.
Nie zachowała się dziecinnie, tak jak pisze Cyngli (ucieczką, odejściem bez słowa), ale jak dorosła osoba, poinformowała Męża, że jak nie chce dzieci to po prostu odejdzie i tyle.

Na koniec, ile lat miała czekać, aż szanowny Mąż się przyzna, że nie chce mieć dzieci?

P.S. Autorko, gdyby Twój Mąż od zawsze mówił Ci, że nie chce mieć dzieci, wyszłabyś za Niego?

O tym co Autorka usłyszała od Męża, jak dowiedział się, że jest w ciąży nie skomentuję, bo by mnie zbanowali, a jeszcze trochę sobie tutaj co jakiś czas chcę popisać.

Ja stawiam, że kocha Żonę i dlatego wziął ślub z Nią, ale nigdy nie chciał dzieci i myślał, że takie zwlekanie w końcu doprowadzi do tego, że Autorka też zrezygnuje z dziecka.

Moim zdaniem nienawiść pokazał w stosunku do nienarodzonego jeszcze dziecka.

Możliwe, że ma inną definicję miłości, nie mam pojęcia.

Jest też prawdopodobne to o czym Ty pisałeś, że poślubił Autorkę bo ma swoje lata, itp.

Możliwe jest też, że na swój sposób kocha Autorkę, ale jest to egoistyczna miłość, ponieważ boi się, że Autorka nie będzie już tylko Jego, że nie tylko Jego będzie kochała.
Boi się i sam to powiedział, że nie będzie miała już dla Niego czasu.
Po prostu w tym momencie odbiera to nienarodzone dziecko jako rywala.

W moim przypadku decyzja o ciąży była decyzją obu stron. Dziecko było chciane i upragnione.
W przypadku Autorki tak nie było, to raz.

Dwa, tak, odeszłabym, gdyby mąż mi powiedział, że nie chce już zajmować się naszym niepełnosprawnym synem. Gdyby rozmowy nic nie dały. Nie potrzebuję niczyjej łaski i moje niepełnosprawne dziecko również.

Sama napisałaś, że gdyby rozmowy nic nie dały to byś odeszła.
Więc nie odważyłabyś się odejść bez rozmowy.
A Autorce piszesz, że ma po prostu odejść.
Więc co Twoim zdaniem Autorka powinna zrobić, odejść czy jednak najpierw porozmawiać?
Jak dla mnie to po prostu raz piszesz tak a raz tak.
Idzie się pogubić w Twych radach.

A ja gotowosci na dziecko nie sprowadzałabym do przedmałżeńskich obietnic, ba, myślę, że w ogóle myślenie o rodzicielstwie w formie „obiecuję” jest pomyłką i przypuszczam, że od początku te obietnice były wymuszane (ale nie musiały, to tylko hipoteza).
Z mojego doświadczenia wynika, że na każdy mój tekst „nie chce, nie lubię dzieci” przypadało 95% odpowiedzi „bo jesteś przed 30, zobaczysz, to Ci się zmieni” (jak się możecie domyślic, nic takiego nie ma miejsca). Obracam się w różnych środowiskach i wszędzie to samo, dlatego przypuszczam, że nie marzący o tacierzyństwie partner autorki mógł słyszeć tak samo.
Gdybym była mniej niezależną osobą, być może teraz byłabym w podobnych tarapatach. To znaczy - gdybym się w kimś zakochała i posłuchała tej OLBRZYMIEJ ilosci zapewnień co się stanie ze mną w przyszłości, to bardzo możliwe, że pod wpływem tak doświadczonego otoczenia również składałabym takie deklaracje potencjalnemu partnerowi.
Problem w tym, że nic zawartego w tych prodziecięcych zapewnieniach się nie wydarzyło po mojej trzydziestce.
Czy więc w imię jakiejś obietnicy miałabym powoływać do życia niechciane przeze mnie dziecko?
Czy taki właśnie obrót spraw postuluje autorka tematu i autorzy wspierających jej perspektywę wpisów?
Tak, krytykuję w tym momencie także partnera-debila, który zdecydował się na seks bez zabezpieczeń, ale krytykuję na równi z autorką tematu.
Moim zdaniem zdecydowanie się na rodzicielstwo w takim przypadku byłoby obrzydliwe i bardzo nie w porządku wobec potencjalnego dziecka. Można oczywiście założyć, że spełni się egoistyczną potrzebę rodzicielstwa partnera i ze sprawą nie będzie się mieć nic wspolnego - znam parę szczęśliwych dzieci wychowywanych przez samotnie adoptującego rodzica, więc sądze, że nie ma nic złego w wychowywaniu w pojedynkę, ale to zupełnie co innego, niż mieszkanie z dwojgiem rodziców, gdzie jedno ma roszczenia do drugiego, żeby „wypełniało swoją rodzicielską rolę”. To nie jest coś co można egzekwować, obiecać czy odpracować. To jest coś czego się potrzebuje i dopiero wtedy decyduje. Za dużo się naoglądałam cierpiących przez dzieciństwo ludzi, żeby pobłażać egoistycznemu stylowi rozmnażania. Fuj.

Gdybym uznała to za sprawę dla mnie nadrzędną, priorytetową, czułabym się oszukana, to wydaje się jasne. Zresztą z moich postów chyba dosyć jasno wynika, że w moim odczuciu coś jest nie tak, jeśli ktoś najpierw deklaruje chęć szybkiego starania się o dziecko, potem zmienia zdanie, kilkukrotnie prosząc o przełożenie decyzji w czasie, w pewnym momencie, przypuszczalnie pod wpływem emocji wynikających z aktualnie zaistniałych okoliczności, obiecuje coś, do czego nie jest przekonany, następnie po cichu liczy, że "z tym zajściem w ciążę to pewnie jeszcze trochę potrwa", by wreszcie na koniec wykrzyczeć, że on dziecka wcale nie chce, a żona zabrała mu wolność i zmarnowała życie.
Wydaje się, że on tego dziecka nie chciał nawet wtedy, gdy obiecał, że będą się o nie starać. To jest zbyt poważna decyzja, by jeśli czuje się lęk, o tym nie mówić, dlatego jeśli tego nie zrobił, to wykazał się brakiem dojrzałości i odpowiedzialności. Jeśli uległ naciskom - również.

Z drugiej strony byłabym niesprawiedliwa twierdząc, że błędu nie popełniła także Autorka, bo wydaje mi się dosyć nierozsądnym, żeby nie napisać naiwnym, naciskanie na dziecko, kiedy przez relatywnie długi okres czasu otrzymuje się wyraźne sygnały, że partner nie widzi się w tej odpowiedzialnej roli. Stawianie ultimatum jest nie w porządku, przynajmniej w moim odczuciu, chyba że rzeczywiście miała zamiar małżeństwo zakończyć - wówczas uznam to za uczciwe postawienie sprawy.

Generalnie on nie powinien być zdziwiony, że zostanie ojcem, Soniapatek z kolei, że mąż nie skacze z tego powodu ze szczęścia. W ten oto sposób oboje przyczynili się do poczęcia dziecka w sytuacji, która wcale temu nie sprzyjała.

Na ten moment zrobiłabym wszystko, aby w jakiś sposób pomóc mężowi oswoić się z sytuacją, w przeciwnym razie to może obrócić się przeciwko Sonipatek i maleństwu. Sądzę, że terapia par mogłaby pomóc, a jeśli nie, to indywidualne konsultacje ze wskazaniem jak sobie z tą sytuacją poradzić.

Autorce współczuję sytuacji, w której się znalazła, ale ja widząc brak gotowości partnera do zostania rodzicem nie naciskałabym i piszę to z pełną świadomością. Dlaczego? Bo to się z zasady nie sprawdza, co zresztą doskonale pokazuje opisana w wątku sytuacja.

Mąż Autorki powiedział jej, że chce mieć dzieci, ale w przyszłości. Fakt, popełnił wiele głupot po drodze, np. przekładanie starań co rok, wymyślanie, potem zgodzenie się pod presją, a jak już się udało zajść, to pretensje. Tak, też bym miała do niego o to pretensje na miejscu Autorki, bo wkurza mnie pewna niekonsekwencja w tego typu tematach, a to są ważne życiowe decyzje.

Natomiast nie wyobrażam sobie mieć pretensji o sam fakt braku gotowości do stania się ojcem, mimo, że obiecywał inaczej na początku znajomości/przed ślubem. Wydaje mi się, że po prostu on nie ma na to wpływu. To zbyt poważna kwestia, do posiadania dzieci nikt nikogo nie powinien zmuszać. Takie są moje poglądy w tym temacie i nie zmienię ich, bo komuś się nie podobają.

Konsekwencje wszystkich działań, czy Autorki, czy jej partnera, właściwie to obojga, poniesie właśnie dziecko. A dziecko, jak wiadomo, to żywa istota ludzka, całkowicie zależna od opiekuna.

Fakt, sytuacja obnażyła niedojrzałość Pana męża.
Szkoda, że zapłaci za to maleństwo, które się nawet jeszcze nie urodziło.

Jakie w przyszłości? Wyraźnie było że rok po ślubie, potem 2, potem 3. Gdzie tu presja? Powiedziała mu że jak nie spełni obietnicy to odejdzie. Normalne nie spełnił tego co obiecał a ona oczekiwała od niego. Jeżeli była byś zaręczona i ślub ustalony za rok, potem przekładany na następny i jeszcze później to nie zadała byś pytania partnerowi: określ się czy chcesz ślubu bo ja odchodzę i nie będę z tobą na kocią łapę. I jak on się zgadza to presja? I tak czekała byś ze ślubem ileś tam nie wiadomo ile lat? Zaraz wyjdzie że kłamał, kombinował ale pod presją i szantażem więc on jest czysty a ona be.

To powiedz jak się robić powinno chcąc mieć dziecko i męża który przed ślubem obiecał to. Tylko bez książkowych mądrości.

Dokladnie. W pierwszym poscie jest informacja, ze maz Autorki mowil o dziecku rok po slubie a nie w przyszlosci a potem 3 lata po slubie okazalo sie dla niego nadal za wczesnie.  Poza tym nie ma zadnej gwarancji, ze gdyby poczekali z ciaza jeszcze kolejne 3 lata i zdecydowali wkoncu na dziecko to mezus tez nie mialby pretensji do Autorki na zasadzie ze w sumie to on nadal nie chcial dziecka ale wiedzial ze ona czeka na to juz tak dlugo i zdecydowal sie na to dla swietego spokoju. Obecnie sie przeciez rowniez zgodzil i sam mowil "chcę" a jak ciaza zaistniala to zaczal odwracac kota ogonem ze czul sie pod presja. Za kilka lat mogloby byc dokladnie to samo. Owszem dziecko poniesie konsekwencje ale winny jest tu tatus a tymczasem cale odium spadlo na Autorke. Na tej zasadzie zadna kobieta nie powinna miec wcale dzieci bo nigdy nie wiadomo czy nawet wzorowy ojciec nagle sie nie zbiesi i nie oleje rodziny a konsekwencje tego poniesie dziecko. Ty Cyngli nawet dzis nie mozesz miec 100%pewnosci ze maz Ciebie i synka kiedys mie zawiedzie (nie zycze Ci tego oczywiscie). Jesli by jednak tak sie stalo to bedziesz czula sie winna Ty czy jednak to ojciec dziecka bedzie tym ktory zawiodl rodzine? Bo Autorce przypisywana jest  wiekszosc winy a maz jest tu bezwolną mimozą, ktorej jedynym "przewinieniem" jest to ze troche nie wie czego by chcial i nie umie sie postawic zlej zonie.
Co do tego co napisala gagatka to owszem takie decyzje nie powinny byc podejmowane pod wplywem chwilowego przyplywu checi ale tak naprawde bardzo wielu mezczyzn a nawet kobiet do konca nie wie czy chce ciazy, czy sie z niej bardzo cieszy czy jednak bardziej boi. To  zmiana ktora zwykle generuje jakies obawy i watpliwosci a jak ktos jest wrazliwszy to tymbardziej moze sie lekko miotac a pozniej okazuje sie ze niepotrzebnie bo dziecko sie rodzi i okazuje sie byc calym swiatem niezdecydowanego.

Rozumuję inaczej niż Autorka i mam totalnie inne potrzeby. Nie chciałabym dziecka i ślubu, gdybym nie miała 100% pewności, że mój partner też tego chce.

Kwestia priorytetów. Wydaje mi się, że dla Autorki potrzeba posiadania dziecka była ważniejsza od uczucia do partnera. I właściwie nie mam nic więcej do dodania...