Bezrobotny mężczyzna - Netkobiety.pl

Tak sobie piszę, do nikogo konkretnego, ogólnie raczej. I mi akurat nie przeszkadza, że "każda sika po nogach na widok czegoś tam" tylko przeszkadza mi to o czym pisałem wyżej. Wypominanie facetowi braku ambicji czy jakichś tam bliżej nieokreślonych osiągnięć, podczas gdy ja sama mogę pochwalić się niczym, bo moje wybujałe wyobrażenie o wspaniałości mojej własnej osoby sprowadza się do siedzenia na fejsbuku w pracy i podrzucania babci dzieci po lekcjach.

A w jakimże to wyższym celu? Pomnożenia majątku? Zajęcia sobie czasu? Nie wkurzania ludzi?
Dlaczego ktoś, kto ma w pełni zaspokojone potrzeby egzystencji materialnej ma łazić do roboty skoro w tym czasie mógłby robić wiele ciekawszych rzeczy? Zwiedzać świat, podziwiać zabytki, dzieła sztuki, nurkować, skakać ze spadochronem, uczyć się pilotażu żeby sobie polatać własnym samolotem, czytać książki, oglądać filmy, zbierać znaczki pocztowe, własnoręcznie robić meble z niczego i dla nikogo, zastanawiać się nad sensem życia. Może też od czasu do czasu poświęcić swój czas np. pomocy głodującym dzieciom w Afryce albo problemom pszczoły miodnej czy innego nosorożca białego. No ale zaraz, zaraz, to nie jest praca zawodowa. Nie będzie miał z tego kasy. Ot zabije czas i połechce swoją próżniaczą próżność...

katerine93 Zupełnie niepotrzebnie wylobrzymiasz, bo tewgo typu ewmocje niczego nie wnoszą a jedynie komplikują sprawę.

yessa Nikt nie ma zamiaru( przynajmniej ja) wylewać na Ciebie hejtu. Próbuję jedynei zracjonalizować sobie tego typu podejście. Większość ludzi nie ma takich dylamatów, bo zwyczajnie pracować muszą.

Tutaj od początku nie było do końća wiadome, jak facet dokladnie to swoje życie traktuje. Mam wrażenie, jednak, że skoro tylko pada słowo "nie pracuje" czy "nie szuka pracy" automatycznie oznacza lenia, który:

- żyje na cudzy koszt( tutaj trzeba było zaznaczyć, że gość się sam utrzymuje)
- nie robi nic, poza leżeniem na kanapie
- nie ma żadnych ambicji, czy zaowodowych czy też innych
-  jeśli ma skądś kasę, to tylk oją bezmyślnie wydaje

Dlatego nie znając człowieka ani jego życia, warto poczekać z oceną. Ludzie mający nieraz ogromny majątek na koncie, dorobiwszy się tego majątku, nie mogą przestać, bo będąc powiedzmy właścicielami
jakiejś firmy czyt przedsiębiorstwa, nie mogą tego zamknąć ot tak. Z kolei wiele osób, w tym możę niektóre tutaj, uważają  tzw. pomnażanie majątku za chciwość, chęć ciągłego wyścigu i sięgania po więcej i więcej. Pytanie czy ludziom wystarcza poziom życia, na który pozwala dany stan posiadania i czy są z tego zadowoleni. Wszyscy wiemy, ze raczej tak nie jest i raczej nie jakieś ambicje tylko wygodne życie nas kusi i chcemy podnieść swój poziom życia jeszcze wyżej.
Zupełnie teoretycznie, jest możliwość, że komuś wystarcza w zupełności przeciętny poziom życia. Mając powiedzmy jakiś tam spory majątek, częśc odkłada i zabezpiecza a z pozostałej części sobie jakoś tam żyje.
Posiadane przez niego środki wystarczają mu do pokrycia kosztów życia, na jakie przeciętny człowiek musi zarabiać  całe swoje życie.
Dochodzimy ponownie do pytania czy ambicje, samorozwój, podejmowanie wyzwań dotyczy tylko i wyłacznie rozwoju zawodowego? A także czy wszelkie przejawy aktywności pozazawodowej należy uznać za nieistotne? Czy zatem każdy powinien się czymś zajmować zawodowo? Z pewnośćią nie, bo każdy ma inne potrzeby i niektórym byc mozę wystarcza pewien poziom życia i nie widza sensu w ciągłym dorabianiu się i pomnażaniu tewgo majątku.Jeśli nawet przy posiadaniu jakiegoś tam zaplecza finansowego, w postaci spadku czy wygranej, ktoś bedzie  pracował choćby symbolicznie, zgodnie ze swoimi zainteresowaniami, ale za symboliczną opłatą to jestem w stanie zrozumieć. Natomiast nie mogę zrozumieć tego przymusu i chęci do ciągłego pędu i wyścigu, nie tyle o kasę co o prestiż, stanowisko, czy poklask. Bo tak to mogą odbierać osoby, które słysząć, ze ktoś się dorobił w krótkim czasie wielkich pieniędzy, dalej ciągnie, by mieć 2, 5 czy 10 razy więcej.

Dla mnie taki wielki zastrzyk gotówki, nie oznacza, że te pieniądze siedzą bezczynnie na koncie lub się je od razu wydaję. Jak ja bym to rozegrał? Powiedzmy, pewną część odłożyć na lokacie, wynająć obecne mieszkanie, kupić jednocześnie jakieś skromne w innym miejscu, żeby mieć gdzie wrócić. A z reszty majatku korzystać, na swój sposób, bynajmniej nie stereotypowy Zająć się po prostu tymi wszystkimi rzeczami, na które nie mam czasu, sił i środków, pracując w normalnym trybie. Wiadomo, że wszystko można pogodzić, nawet rodzinę, studia i pracę i znaleźć jeszcze czas wolny. Moje osobiste podejście to klasyczny złoty środek. Wolę mieć mniej obowiązków i chwilę wolnego, niż grafik codziennie zapełniony po brzegi. Czy można więcej?Oczywiście, że tak! Tylk oto już osobiste podejście.
Nie rozumiem właśnie, dlaczego czasami Ci najbardziej ambitni ludzie, dla których 5 minut bez zajęcia sie czymkolwiek jest czasem straconym, zarzucają każdemu, kto nie prowadzi podobnego trybu życia lenistwo i nieudacznictwo? Mimo, że tamci czują się szczęsliwi, żyjąc zgodnie z własnym wyborem?

Pomijając wszystko nadal uważam, że nic nikomu do tego jak kto zarabia, co robi z hajsem i jak spędza wolny czas. Szczerze mówiąc nie rozumiem jak w ogóle komuś może przyjść do głowy rozliczanie drugiego z jego własnych pieniędzy czy prywatnego czasu. Wiem że istnieją takie osoby i to mnie już nie dziwi, ale samo zjawisko jest dla mnie wciąż niepojęte. Facet czy kobieta, to wolny człowiek, jednostka w pełni autonomiczna, żyjąca po swojemu tak jak jej pasuje i nic nikomu do tego. Albo to akceptujesz, albo nie, po co dorabiać do tego ideologię, że każdy coś tam musi, bo ... Mamy XXI wiek, nikt nic nie musi, a ludzi na świecie żyje obecnie tyle, że każdy sobie znajdzie kogoś w sam raz dla siebie, naprawdę nie ma potrzeby się zmuszać i męczyć.

Hmm... chyba jednak nie w sytuacji kiedy jest to partner życiowy, potencjalny przyszły mąż.

Zgadzam się z tym, dlatego też napisałam że taki facet dla mnie jako partner życia byłby skreślony. Chodzi o związek ze mną. Jako po prostu znajomy czy tam sąsiad niech sobie nie pracuje i nic mi do tego. Jednak jako mąż byłoby to dla mnie nie do zaakceptowania.

Sorry anderstud, ale zachowujesz się jak panienka która musi postawić na swoim. Nie mam zamiaru z tobą wchodzić w polemikę, bo jesteś tak pewien że Twoja wersja jest najtwojsza, że odpuszczę. Niemniej nie jest to przypadek, gdzie pan stracił pracę bo coś tylko sam ją rzucił i stał się czyimś utrzymankiem a później mimo rozstania nie znalazł już chęci do szukania nowej, bo mu się bez pracy żyje lepiej i łatwiej. Ty nazywasz to czepialstwem a ja bumelanctwem, finał jest taki że tu nie chodzi kto ma rację tylko kto jak się na to zapatruje. Jak widać, można akceptować i szanować a można tego nie przyjąć i olać.

Odpowiem: tak, tak, nie i tak, być może.
Sprawy pozazawodowe? Wyłącznie, zawodowych nie ma żadnych.

A wiesz, imieslow, ja bym na Twoim miejscu przeczytał ten wątek od początku. A także inne wątki, w których się udzielałaś. I zastanowił się dlaczego tyle złości i agresji budzi w Tobie to, że ktoś nie żyje wg Twoich zasad. Nie tylko o tego pana chodzi, ale też np. o tę userkę, na którą pluć chciałaś (że zacytuję: Nic, tylko splunąć na takie coś jak ty - o dziwo, moderacja nie reaguje). I nikt Cię tam nie prowokował - weszłaś i od razu zaczęłaś bluzgać. Więc sądzę, że masz większe problemy z samą sobą, niż ten pan.

Nie wiem. Ale po Twoich wypowiedziach łatwo wyciągnąć pewne wnioski na ten temat (i nie tylko). Powodzenia!

Czekaj, masz na myśli kobietę, która chodzi do pracy nine to five i wychowuje swoje własne dzieci?

Bo życie "z dnia na dzień" to coś tutaj nagle złego? Pewnie ponad 90 procent ludzi ma coś takiego...

Media przewracają ludziom w dupie i ludzie nie wiedzą, co to prawdziwe życie większości ludzi na tym globie.

Dlatego już dzieci powinny ciężko pracować, by docenić ciężką pracę. A nie! Wychowywać obiboków, którzy tylko wymagają od innych i nic poza tym.

Tzw. księżniczki, którym się należy, bo żyją.

Komu łatwo przyjdzie, nigdy nie doceni! A kobietom łatwo przychodzi. Dostają często z "nieba" za nic, za darmo.

Bo facet da! Nie, nie da, chyba, że zasłużysz sobie własną pracą!

Chociaz powiedzialabym to innymi slowami, to jednak w pewnym sensie zgadzam sie z Toba.

Zycie z dnia na dzien, w moim odczuciu to jest zycie w rzeczywistosci. Oczywiscie zalezy co ma sie poprzez to na mysli.
Jednak dla mnie zycie z dnia na dzien to jest bycie w momencie w ktorym sie jest.
Przyszlosc nie istnieje i moze nigdy nie istniec. Bo mozna umrzec w kazdej chwili lub moze wydarzyc sie cos innego, cos nieoczekiwanego.
Przeszlosc tez nie istnieje bo juz jest za nami i nigdy nie wroci.
Jezeli czlowiek codziennie docenia to co ma, zyje w momencie prawdziwym (terazniejszosci), potrafi docenic smak kawy, powiew wiatru na twarzy. Jezeli czlowiek nie martwi sie ciagle 'co ludzie powiedza' 'co musze osiagnac by wygladac na czlowieka sukcesu' 'musze udowodnic swoja wartosc' 'musze miec wiecej i wiecej rzeczy' .
To jest przeciwienstwo pustoty. Pustota to pogon za czyms co tak naprawde nigdy nie mialo znaczenia, tylko nam sie wydawalo, ze ma.
Dlatego mamy wlasnie takie kwiatki jak czlowiek z milionami na koncie, a dostajacy szalu bo nie osiagnal kolejnego sukcesu. Alkoholizm, hazard, samobojstwo.
Gdyby to zycie 'ambitne' automatycznie oznaczalo zdrowie, to nie byloby takich problemow.

Druga sprawa to jest pewna iluzja rownosci. Iluzja, ze jezeli ktos pracuje w piekarni i nie zarabia duzo to wystarczy, ze bedzie wiecznie sie starac by byc ambitniejszym.
Ludzie nie maja rownych szans i rownych umiejetnosci. Nie kazdy czlowiek jest w stanie zyc ponad stan, poniewaz spoleczenstwo stoi na podstawie zbudowanej z osob w podstatwowych pracach.
Moja kolezanka pracuje w kawiarni, robi kawe w Stabucksie. Czy to jest szczyt ambicji? Nie. Czy to sa wspaniale zarobki? Nie. Ktos jednak kawe robic musi.
Dla mnie celem bylo zrobic doktorat. Nie dla ambicji, ale z pasji. Poniewaz ja odnajduje sie w siedzeniu w ksiazkach, w dysputach na rozne tematy. To jest cos w czym ja sie czuje.
Z kolei ta kolezanka w szkole byla bardzo slaba. Nie ma drygu ku nauce i nudzi ja historia czy psychologia. Nie jest w stanie zapamietac i rozumiec rzeczy tak dobrze jak ja.
Dla niektorych osob praca w kawiarni i pozniej powrot do mieszkania, gdzie czeka dwoje dzieci i maz TO JEST ich szczyt potecjalu. I to jest dobre. Kazdy robi to co lubi i umie.
Potrzebni sa sprzatacze, potrzebni sa ludzie na kasach i potrzebne sa osoby sprzedajace na straganach. Kazdy ma swoja droge.

Ja i moj maz, oboje jestesmy ludzmi inteligentnymi i latwo nam osiagnac sukces. Jestesmy jednoczesnie humanistami i umyslami scislymi. Czesto powodzilo nam sie ponad przecietnie dobrze finansowo. Jestem swiadoma swoich atutow, jednak nie przyszloby mi do glowy, ani mezowi, by czuc sie lepszymi od ludzi 'bez ambicji'.
Jezeli ktos jest pewien swojej wartosci to rozumie, ze inni ludzie tez sa potrzebni. Tez maja znaczenie i najlepiej by kazdy zyl tak by byc zadowolonym. Tak by nie glodowac, tak by nie cierpiec. To jest najwazniejsze, by kazdy byl na swoim miejscu.

Kiedy bylam mlodsza, bylam opetana sukcesem. Sukces przychodzil mi latwo, ale ciagle szukalam wiecej. Nie bylo takich rzeczy, ktorych nie umialam rozwiazac, rozgryzc i wygrac.
Jednak jest to puste. Jezeli w sobie sie nie ma pasji i spokoju to mozna przejsc caly swiat. NIGDY sie tego nie znajdzie w karierze.
W koncu korona mi z glowy spadla i slusznie. Ciesze sie, ze nie kiedy bylam za stara.

Rozgadalam sie, ale moja puenta to jest: Nie wazne co sie robi, tylko DLACZEGO sie cos robi.
Mozna krowy pasc i byc szczesliwym i zdrowym. Mozna wygrac Oscara i ciac sie potluczona szklanka. Jeden robi cos, bo tego chce. Inny robi bo inni tego chca. Bo szuka akceptacji.

Brawo Winter Nic więcej dodawać nie trzeba

Chociaż dodam jeszcze tak ściśle od siebie, cytując fragment Twojej wypowiedzi:

to powinna być myśl przewodnia, każdego człowieka.
Zwyczajnie, ten czysty pusty materializm, i ciągła pogoń za sukcesem, dla samej pogoni, chęć pokazania wszystkim, jaki to jestem za***y, doprowadza mnie do porzygu, przepraszam za określenie. Jeśli ktokowleik ma mi cokolwiek narzucać, sugerować że powinienem robić to czy tamto, próbując usilnie mnie zmienić, to mówię: "Do widzenia!" Niech sobie nawraca kogoś innego.

Z drugiej strony niesamowicie cenię ludzi, którzy opierają sie schematom i sztucznym trendom. Ktokolweik wykonuje nietypowy zawód, czy to bardziej z pasji czy zarobków, ale nietypowy, pod warunkiem, że sam o tym zdecydował i go to kręci, od razu wywiera na mnie pozytywne wrażenie Dlatego, jak się słyszy "umoralniające" gadki kogoś z rodziny czy naciski znajomych, że powinno się zajmowaćw życiu czymś "ambitniejszym", to ogarnia mnie pusty śmiech. Te "ambitniejsze" cele, to czasami puste slogany i narzucane schematy, które ludzie powielają wbrew swoim zasadom, oczekiwaniom i potrzebom. Tyle

OK. A jakie masz pasje? Coś co Ci sprawia radość bez innych ludzi w ogóle? Może nie masz?

Może wszystko co robisz, ma być po to, by ktoś poklaskał? I tylko tyle.

Bo taka aprobata społeczna jest? Bo tak inni faceci chcą, albo kobiety (moja perspektywa).

Już dziś nie do końca mogę być sobą. Muszę (nawet tutaj) dostosowywać się itd.

Super, piękne.  To coś chyba z filozofii buddyjskiej ?
Wspaniale jest sobie tak pić kawę doceniając jej smak i o nic się nie martwić a już na pewno nie przyszłoscią. Przecież każda myśl twórcza, pomysł, inicjatywa - to chora pogoń za sukcesem i materializm ! - jak twierdzisz.
Dobrze, że  tak twierdzi niewielu - bo w przeciwnym wypadku do dziś jeździlibyśmy na furmance , a o dyskusji na netkobietach nie wspomnę. Ktoś to wszystko musiał wymyśleć,  zbudować, zrealizować - żeby inny mógł w spokoju delektować się  smakiem kawy. Materialista dla konsumpcjonisty.

He he he, serio? Moje dziewczyny, partnerki czy żony, nigdy nic nie musiały. Nie chodziłem za nimi i nie ziałem, że ambicji nie mają, nie stałem nad nimi i nie tłoczyłem, że mają zmienić to i to, bo ja mam akurat takie fiu bździu i mi się to czy tamto nie podoba. Nie tupałem też nóżką w złości, kiedy one po wysłuchaniu moich uwag, pukały się tylko palcem w czoło albo turlały po podłodze ze śmiechu. Jest takie powiedzenie - żyj i daj żyć - znasz? Nie? A szkoda.

Bez sensu jest to co napisalas.  Bo to nie jest to o czym mowa byla. Mowa byla o tym, ze wazne jest 'dlaczego' cos sie robi, a nie co sie robi.
Czyli mozesz miec pomysl, ze bedziesz malowac obraz i super. Jezeli robisz to dla siebie.
Mozesz tez malowac obraz, codziennie sie meczyc i robic to bo chcesz by ktos powiedzial 'Ona osiagnela sukces jako malarka'
Roznica jest taka: Jedno to zdrowie, drugie to zaburzenie psychiczne.

W swoim zyciu zajmowalam sie (i nadal zajmuje) wieczna nauka i praca nad tworzeniem teori na temat psychologii ludzkiej. Stworzylam tez organizacje charytatywna. Zbudowalam z pustego budynku kawiarnie i darmowy sklep. Ten sklep dzialal na zasadzie takiej, ze ludzie przynosili co nie bylo potrzebne, a potrzebujacy brali co chceli.
Byla tez kawiarnia za darmo. By biedni lub starsi ludzie mieli gdzie siedziec, za darmo, i wlasnie cieszyc sie tym smakiem kawy i nie czuc sie samotnymi.
Wlasnymi rekami, z plyt i skrzynek na owoce, budowalismy półki  na ksiazki.
Tak, sa pewni obsesyjni ludzie, ktorzy stworzyli cos dla nas. Na ten przyklad taki Ignes Semmelweis, ktory umarl oszalaly przez swoje odkrycie.
Jednak nie oszukujmy sie, ze ludzie, ktorzy biegaja za SUKCESEM zmieniaja swiat. Swiat zmieniaja ludzie, ktorzy maja pasje. Ludzie, ktorzy maja misje.
Ludzie szukajacy sukcesu to ludzie, ktorzy nie sa w stanie poswiecic reputacji na rzecz sprawy. Bo caly sukces jest po to by miec reputacje.
Ludzie, ktorzy zmieniali swiat (to wiem dobrze, bo jestem uczona z historii) to ludzie, ktorzy byli szmaceni zwykle. Ludzie, ktorzy musieli stawac wbrew wszystkim innym, ktorzy trzymali sie wygodnego sukcesu. Los Ignesa Sammelweisa to nie jest nic szczegolnego w historii. Zwykle czlowiek, ktory niesie prawde jest opluwany przez swoich kolegow, traci prace i czasem nawet jest w wiezieniu.

Moze moje podejscie jest jednostronne. Mi wszystko przychodzi latwo. Nie musze rozmyslac godzinami, ukladac duzych planow, uczyc sie na pamiec, walczyc.
Mam dokladnie wszystko to czego potrzebuje. Nie musze sie wyginac, zamiast tego moge wypic ta kawe i nawet ciasto zjesc.

Tak, na etapie wabienia Ci to nie przeszkadza, a może nawet pasuje. Ale kiedy się okaże, że pani jest konsekwentna i w waszym wspólnym życiu również służysz przede wszystkim, lub zgoła tylko, jako bankomat, to będzie Ci to przeszkadzało. A nie ma powodu zakładać niekonsekwencji

Co do tematu wątku, to ja też pisałam, że pretensje do gościa, że nie pracuje i nie dąży do tego, by mieć więcej, gdy wystarcza mu na życie, zarzucanie braku ambicji i sukcesów, jest tworzeniem sztucznego problemu. Niezależnie od tego, czy druga strona ma się czym pochwalić. Ludzie nie są i nie muszą być równi, mieć tyle samo, walczyć o to samo, mieć takich samych potrzeb i sposobu na życie. Jeśli komuś nie odpowiada styl życia (potencjalnego) partnera, to nie musi z nim być. To proste.

Edit: odnośnie ambicji, "życia z dnia na dzień" oraz zdrowych i chorych powodów dążenia do czegoś zupełnie się zgadzam z długim postem Winer Kween i mogłabym się pod nim podpisać.

u nie chodzi o moją przyjemność, tylko Twoją świadomość co do własnych potrzeb i ogólnie sytuacji. To był TWÓJ wybór i dobrze byłoby wiedzeć jakie miał podstawy, bo żalenie się przez dorosłą osobę, On taki beznadziejny,  ja super, jest słabe.
I jak w reklamie czekoladek "Czujesz się dobrze, czynisz dobrze"