Kiedy bezrobotny powinien iśc do psychiatry? - Netkobiety.pl

W tym właśnie problem, jak ktoś znajdzie pracę  to wraca lub prawie wraca wszystko do normy, ale co z tymi  pozostałymi? Oglądają się wstecz i co widzą, że ich życie to przegrana. Na pewno znasz ludzi, którzy popadli przez to w alkohol, nie mówiąc o samobójcach. Czy myślicie, że nie mając pracy można żyć tak jak ci, którzy ją mają?

Ha ha idealne

Co wogóle psychiatra czy psycholog ma mu poradzić? Przepisać coś zamiast alkoholu na przespanie bezrobocia? W czym jest wogóle problem, pracy mu się szukać odechciało?

Bezrobotny musi sobie jakoś "zabić czas"....fajnie jak ma za co, jak ktoś go wspiera, ma oszczędności itd...Ogólnie bezrobocie moim zdaniem , nie jest tylko problemem społecznym ale przede wszystkim problemem psychologicznym danej jednostki. Trzeba sobie powiedzieć, co mnie motywuje do pracy ? Co spowodowało, że straciłam/em pracę ? W jakich okolicznościach ? .....to są pytania, które prawdopodobnie zada psychiatra i psycholog, choć ten pierwszy zapewne da skierowanie do psychologa, które będzie przypadało na okres wakacji...bo takie są teraz terminy. Psychiatra może też skierować kogoś na terapię grupową, żeby delikwent opowiadał o swoich problemach innym...Nie wiem mi się teraz kojarzy coś takiego..jak byłam dzieckiem nikt się mnie nie pytał czy chce iść do przedszkola czy nie, czy chce iść do szkoły czy nie..idziesz gdzieś i nie wiesz na jakich ludzi trafisz, nie wiesz czy podołasz zadaniu, nie wiesz czy praca wpłynie na twoje życie prywatne..ale wiesz na pewno, że musisz iść i tyle, że jesteś obywatelem tego świata i musisz podjąć rolę w tym świecie. To tyle co chciałam dodać.

Nie trzeba - by dostać się do psychologa na NFZ wystarczy, że będziesz miała skierowanie od lekarza pierwszego kontaktu (od jakiegokolwiek właściwie - skierowanie to tylko formalność). Psycholog pomoże w takiej sytuacji zdecydowanie bardziej, niż psychiatra.

Zgadzam się w 100% z Olinką . Zdziwiłam się czytając odpowiedzi użytkowników , może zdało by się więcej wyrozumiałości i trochę empatii moi drodzy?

Autorka pisze z prośba o pomoc a nie wyśmiewanie nie tak zatytułowanego wątku.

Długotrwałe bezrobocie potrafi zabrać wszystko, łącznie z szacunkiem do samej siebie. Człowiek pogrąża się w rutynie poszukiwań, w beznadziei. Jeśli trwa to miesiącami czy latami, spokojnie można doprowadzić siebie do ciężkiej depresji.
Nie che się wtedy kompletnie nic, ani oglądać ludzi, wyjść z domu ubrać sie chociażby w czyste rzeczy.

Wtedy trzeba poszukać pomocy psychiatry który może zlecić połączenie leków na depresje z praca z psychologiem.
Może tez zalecić samą terapie która odbuduje naszą pewność siebie na tyle by znów zacząć szukać pracy.
Ważne żeby zawalczyć o siebie widząc złe objawy i iść po pomoc do specjalisty.
Trzymam kciuki za autorkę .

Mam ostatnio taki objaw bólu w klatce piersiowej promieniujący do łopatek i od kilku lat odczuwam pogorszenie pamięci i koncentracji. Miałam jakiś czas temu robione ekg i oprócz tachykardii wyszło wszystko ok.  Ale pojawianie się nowych objawów, powoduje, że myślę, iż przez ten stres się wykończę, a mam małe dzieci.
Do tego ten brak pracy to może nic przy tym, że moje dziecko ma podejrzenie ciężkiej nieuleczalnej choroby, ale też może się okazać, że przytrafiło się to tylko raz i będzie wszystko dobrze z jego zdrowiem. Kiedy  jest w szkole, a dzwoni telefon to pierwsza moja myśl, Boże, żeby to nie był telefon ze szkoły.
Ja ciągle żyję w lęku i poczuciu przegranej.

Jeśli chodzi o mój  zawód jest kompletnie niedostosowany do dzisiejszych czasów. U siebie w miejscowości byłam nauczycielką historii, geografii i WOS-u  w szkole, potem przeprowadziłam się do męża i od razu znalazłam pracę na zastępstwo. Gdy urodziłam córkę, usłyszałam od dyrektorki, że nie chce mieć matek z małym dzieckiem.  Potem musiałam mieć operacje guzków na krtani, więc nie mogłam podjąć pracy. Następnie przez 3 lata  szukałam intensywnie i nic, myślę, że innych pracodawców odstraszała ta szkoła. Później urodził się syn, trochę sobie szukanie odpuściłam, za to zaczęłam być coraz  bardziej nerwowa i wrogo nastawiona do wszystkich. I tak minęło osiem lat.

Anhedonio to jedyna mądra rzecz, którą można w takiej sytuacji wymyślić. Kobiety, które rodzą dzieci i nie maja umowy pracy na stałe staja się strażniczkami ogniska domowego, bardzo trudno to zmienić.

Wczoraj przyszedł mąż z pracy i pokazał mi pismo o ograniczeniu zatrudnienia. Został przez dyrekcję przeznaczony do zwolnienia, bo ma najkrótszy staż pracy. Zostajemy z dwójką dzieci bez środków do życia. Radźcie co robić! Od stresu trudno pozbierać myśli. Czy mam iść błagać o pracę dla męża?