Nie wierzę już w miłość...ani w przyjaźń - Netkobiety.pl

Dziękuje Ulle za dobre słowo.

Syn zgodnie z umową, a raczej zgodnie ze swoją suwerenną decyzją zostaje przy mnie. Nie chciał iść za swoją mamą.
Natomiast kochaś mieszkał w Warszawie sam. Wynajmował lub dalej wynajmuje pokój w jednym z mieszkań. Bez bliższego kontaktu ze swoją rodziną. Ojca, jak pamiętam widział kilkanaście lat temu (mieszka poza Europą, swoją mamę widuje kilka razy w roku - też poza Polską). Z siostrą tylko ma częstszy kontakt, ale i ona mieszka poza Warszawą.
Wydaje mi się więc, że jeśli zamieszka z jż to zrobi to z czystej kalkulacji ekonomicznej i swojej wygody (darmowe lokum, darmowy seks, brak obowiązków - przynajmniej w teorii). Jż sama mu pisała, że nie będzie mieć żadnych oczekiwań ani wymagań. Byleby tylko był. Ktoś jednak będzie musiał te obowiązki wynikające z prowadzenia nawet wynajmowanego mieszkania przejąć.

Przykro, mimo wszystko, Autorze, żę się to tak wszystko skończyło. Z drugiej strony dobrze, żę jednak odbyło się w sposób w miarę pokojowy.

Jeszcze sobvie życie ułożysz

Powodzenia!

Autorze ktoś wyżej napisał że jż zasmakuje prawdziwego życia, ja dodam że musisz być przygotowany na serwowanie przez nią wiadomości jak to cudownie teraz żyje i to pełnią piersią , że czuje życie itp bzdety. Wynika to z prostego faktu, zmiany zamieszkania, oderwania się od wizualizacji co robi, wspólnego zamieszkania z wielką miłościa i faktu początkowego beztroskiego życia wpływają na takie postrzegania tej sytuacji przez nią. Teraz wszystko jest nowe, dostarcza jej to dużo motylków, rozwija marzenia jak to będzie niezmącone przez nic i nikogo, po prostu zachłyśnie się. Dopiero po dłuższym czasie uzależnionym od postawy popychacza zacznie dostrzegać prozę dnia codziennego i wady kawalera nowego ( też pierdzi, ma brudne skarpetki, ma humory i jest zmęczony o ile pracuje). Może przyjdzie taki dzień o którym nigdy się nie dowiesz, że zauważy że zamieniła siekierkę na kijek ale duma kobieca nie pozwoli jej tego nigdy nikomu okazać , powiedzieć. Więc nie nastawiaj się że z jej strony pojawią się jakieś przeprosiny za to co zrobiła własnej za niedługo byłej rodzinie, żyj swoim życiem z dzieckiem jakby jej nie było. A może zostanie tak zafiksowana zmanipulowana że chocby lał ją to i tak będzie go kochała ponad życie i wielbiła (niektóre kobiety pomimo polityki antyprzemocowej uwielbiają byc maltretowane = łobuz kocha najbardziej) i będą żyli razem szczęśliwie w swoim piekiełku. Zrobiłeś wszystko a nawet to co nie powinieneś jako zdradzony dla ratowania małżeństwa (ona powinna naprawiać i przepraszać). Pewien okres życia się właśnie skończył a zaczyna coś nowego. Ty masz dopilnować sprawy finansowe, zabezpieczenie dzieci i siebie przed destrukcyjnym wpływem zachowań twojej byłej oraz przeprowadzenia szybkiego rozwodu z jej winy ! Pamiętaj ona nie była litościwa gdy ciebie zdradzała, oszukiwała, okłamywała, gdy zamiast poświęcić czas dziecku poświęcała kochasiowi. Tam jakoś skrupułów nie miała więc i ty nie miej w stosunku do niej bo nigdy ich już nie zaznasz = to obca a nawet nie bo w zasadzie wroga kobieta niszcząca ciebie i twoją rodzinę.

Po co wbijać autorowi do głowy wizje złego "popychacza", "boczniaka", kochasia" i tego, że jego żona zobaczy jaki błąd popełniła? Moze bedą szczesliwi? Moze ona odetchnie z ulgą po wydostaniu sie ze zlotej klatki? Moze bedzie zyla biedniej, ale bedzie usatysfakcjonowana tym, ze wreszcie robi cos ze swoim zyciem? Tego nie wiemy i w zasadzie to nie ma znaczenia. Autor karmi sie tymi przypuszczeniami, bo jeszcze nie pogodził się z utratą "anioła". Idę o zakład, że gdzieś na dnie serduszka myślał, że ostatnia szarża w postaci pozwu otrzeźwi małżonkę. Niestety po raz kolejny dostał obuchem w łeb. Chociaż z drugiej strony uważam, że ona wyprowadzając się robi mu przysługę, bo sam niepogodzony z końcem nie był w stanie wywalić jej z mieszkania. No i jeszcze chciał płacić połowę czynszu na nowej miejscówce... słodkie.

Wiesz - chyba znów Cię zaskoczę. Mam nadzieję, że mojej jż jakoś to życie się ułoży. Czy to z Panem X czy to z kimś innym. W mojej opinii Pan X nie jest kandydatem na odpowiedzialnego mężczyznę. Ale to tylko moja, prywatna opinia - kompletnie nieistotna w tym momencie. Tak więc wracając do meritum sprawy - chciałbym, aby moja jż ułożyła sobie życie tak, jak potrafi najlepiej. Na swoich zasadach, tak jak chce, z kim chce i gdzie chce. Jest i była wolną osobą. Potrzebne to jest jej, mnie i przede wszystkim naszemu synowi.
Ja tego potrzebuje, bo chce mieć spokój - nie chce tu żadnego nachodzenia, nie potrzebuję żadnych gierek odgrywanych na potrzeby danej chwili czy zmieniającej się sytuacji. Potrzebuję też tego dla swojego syna - bo chciałbym i oczekuje tego, że nasz syn będzie miał kontakt z matką, która będzie "normalnie się zachowywać", nie będzie strzępkiem nerwów, nie będzie stale płakać. Chciałbym, aby nasz syn widywał matkę taką jaką kiedyś nią była. Nie chcę, aby kiedykolwiek jż przenosiła swoje problemy na ten dom. Na mnie czy też na dziecko.
Nigdy nie zamierzałem się też mścić na swojej jż - bo to chyba próbujesz mi wmówić lub sugerujesz chyba takie zachowanie jako "właściwe" w mojej sytuacji. Daleko mi do tego. Nie będę jej głaskał po główce za to wszystko i nigdy jej tego nie zapomnę, ale nie mnie ją osądzać. Sama się kiedyś osądzi. Wystarczy mi, że będzie z tym żyć. Do mnie powrotu już nie ma. Życzę jej by stanęła na nogi. Dzięki temu odetchnę i ułożę sobie swoje życie po swojemu. Odzyskam wiarę w to co ważne, odnajdę się na nowo, znajdę nowe priorytety.

Na koniec napiszę Ci jeszcze, że czasami, aby człowiek zrozumiał w jakim położeniu jest - najpierw musi upaść na dno. I to też jest w życiu ważne. To cenne doświadczenie - bo jeśli nie wiemy co chcemy, to dobrze jest chociaż wiedzieć czego się nie chce. W życiu nie zawsze wygrywamy. Ból i przegrana jest nieodłączną częścią naszego życia - nie da się tego uniknąć. Jeśli o mnie chodzi - to znam smak porażki, zawodu, "smak walki" o przyszłość rodziny. Całe dotychczasowe życie stałem na "pierwszej linii frontu" i doskonale się w tym odnajduje. Moja jż niekoniecznie. To nie ja będę miał teraz kłopoty. Poradzę sobie - tak jak radziłem sobie do tej pory. To przed nią wielkie wyzwania. Walka o przyszłość. Musi się szybko przystosować do prawdziwej rzeczywistości.

Miałem kilka dni temu znów przykład "nieprzystosowania do rzeczywistości". Mój syn złapał przeziębienie podczas wyjścia z kolegą do kina. Żona - postanowiła ambitnie podejść do zadania i chciała samodzielnie załatwić wizytę u lekarza. Jak jej poszło? Sami oceńcie. Z racji epidemii - syn został umówiony na telewizytę. Lekarz zadzwonił w umówionym terminie do mnie (nie do żony...). Wydał zalecenia, które zamieścił na portalu pacjenta. Żona była bardzo zdenerwowana, że znów nie wyszło tak jak trzeba, ale ... zobligowała się, że wykupi dziecku leki. I w tym momencie zaczęły się schody. Bo jak dostać się do portalu pacjenta. Czekałem kilka dni słuchając epitetów na temat całego świata, bo jż nie potrafiła dostać się portalu. W końcu - sam to zrobiłem i wykupiłem leki.

Pozdrawiam,

Beka - Pan X nie ma być moim partnerem tylko jej. Nie mnie ma się podobać - tylko mojej jż. Nic mi do tego z kim jż będzie sypiać, z kim się będzie spotykać. Jej wybór i jej konsekwencje. Dopóki będzie trzymać tego "idealnego kandydata" z dala od mojego syna - nie zamierzam w to ingerować.

Z tym to różnie może być prorokowanie to nam tu na forum nie zawsze wychodzi .

BEKA bez urazy ,ale jaki z Ciebie "idealista" się zrobił od czasów Becketta normalnie nie poznaję Ciebie ile optymizmu .(Taki żarcik)

Słuchaj, nie jestem prawnikiem, ale ugoda to nie wyrok sądu. Z tego co wiem, to w takiej sytuacji nawet jakby zbliżył się do twojego syna nie oznaczałoby z automatu ograniczenia praw rodzicielskich. To, ze twoja zona coś tam podpisała (ugodę), bez wyroku (a taki jeszcze nie zapadł) oznacza tyle co zeszłoroczny śnieg. A po męsku i krótko to trzeba było w odpowiednim czasie do żony, a nie tu teraz do mnie.

no to twoja była ,, smakołykiem " nowego wybranka dołożyła Ci problemu. Musisz być czujny , z synem rozmawiać o uzależnieniach i ich wpływie na człowieka bo różne historie życie pisze. To że istnieje niebezpieczeństwo spróbowania jak to jest przez nią to mały pikuś to jej decyzja, zdrowie i życie ale żeby młody nie sięgnął jak będzie miał doła czy problemy. Kolejna poruszona tu sprawa to syndrom rotowania, poświęcenia w słusznej sprawie czyli ratowania pokrzywdzonego przez ,,życie" kochanka. Bardzo częsty syndrom u kobiet tzw matkowania wywołanego współczuciem przez grającego uczuciami mężczyznę (na misia). Pewnie wydaje jej się że ona jako ta wspaniała i najlepsza go uleczy, wyciągnie z uzależnienia biedaka (oby on ją nie wciągnął). Teraz ona jest naćpana ale wielką miłością do niego a jak motylki zdechną i szarówka wkroczy to co zrobi by powrócić do tamtego stanu ? Pomijam aspekt finansowy bo to teraz ich problem , ale to przecież kosztuje za darmo tego się nie dostaje no chyba że pierwszą działkę na spróbowanie. Rodzice jej wiedzą o tym problemie ?

Nie będę się upierał może i czasem przesadzam ze względu na swoje doświadczenia i doświadczenia moich znajomych z NA.
To że jż jest tylko zakochaną dorosłą to za mało ,żeby być matką z doskoku uwikłaną w związek z potencjalnym narkomanem,trochę naiwne wydaje mi się że nagle pod wpływem emocji do pana X tak błyskawicznie dojrzała .
Nawet wielka uświęcona  i najprawdziwsza w świecie miłość ulega zniszczeniu w konfrontacji z dragami i niszczy ludzi bywa że nieodwracalnie .
Mnie nie do końca chodziło o  to że pan X wciągnie syna Kuby w dragi to raczej chodzi o wpływ prawdopodobnej i potencjalnej toksycznej relacji na matkę a tym samym na syna .
A wciągająca koks pani pedagog niby dorosła  koło 40 to wcale nie jest jakieś kuriozum jednorożec dla mnie,nawet jak wcześniej nie mila do czynienia z tym,żadna profesja i wiek nie chroni przed uzależnieniem niestety i przed współuzależnieniem też nie.No chyba że jak już zamieszkają razem to wszystko i wszyscy z miłości się cudownie pozmieniają na lepsze,dojrzeją w szybkim tempie,w wolnej już miłości, tu oczywiście też się domyślam że nie za bardzo tak bywa w życiu,wyjątki się zdarzają i to może zmylić niejedną osobę tyle że te wyjątki to naprawdę rzadkie wyjątki gdzie ktoś jednak zaprzestaje ćpania dla siebie nie dla kogoś . Wiadomo że nie wiadomo jak to będzie.
Kuba może i nie jest teraz obiektywny ma do pana X awersję i urazę,o żonie też myśli że wpływowa i niesamodzielna, dziecinna ,ale syna dobrze że prewencyjnie ochroni przed oglądaniem tej maminej nowej idylli ,nawet już zalegalizowanej bo zamieszkają w końcu razem jż i X ,to nie może machnąć ręką kto będzie mieć wpływ na jego syna.
Z założeniem oczywiście że pan X jest narkomanem,bo nim się jest albo nie.Żeby nie było jak z eks MarkaDV .
Synowi Kuby to panX jest moim zdanie do niczego nie potrzebny ,matka tak z tym że dobrze żeby była trzeźwa dosłownie i w przenośni na to Kuba nie ma jednak wpływu na matkę i nie da mu się nic do głowy wkładać bo zrobi co uzna za stosowne według tego co widzi i jak to oceni.

Beckett przeczytaj dalej jż Kuby się wyprowadza w tym tygodniu wynajęła już wcześniej mieszkanie .

Tutaj to zgoda za terapeutę to Kuba nie musi robić bo dalej będzie się wikłać w jakiś dziwny związek z byłą żoną.
Ten kontrowersyjny punkt ugody też mi się wydaje dziwny ,intencje Kuby rozumiem
tylko nie bardzo rozumiem podstawy prawne i jak niby Kuba będziesz to sprawdzać ,będziesz młodego przesłuchiwał czy jak.
16 lat tak trochę rozumu ma

Nie musisz mnie przepraszać, ja Cię w 100% rozumiem. Zapewne gdybym był na twoim miejscu, równie ciężko bym to znosił i popełniał te same błędy. Zakończ to w swojej głowie i nie oglądaj się za siebie, ta pani już jest przeszłością.

Kubuś_Puchatek  Dzięki.

Mam świadomość, że czasami byłem „odporny na wiedzę”, że pewne klarowne i jasne tematy do mnie nie docierały. Chyba sam się blokowałem przed zaakceptowaniem rzeczywistości.

Autorze to co przechodziłeś to jest normalne u zdradzonego, pierwszy okres po godzinie W to stan wyparcia i niedowierzania . W tym stanie zdradzony ma różowe okólary, nie jest wstanie przyjąc do wiadomości że jego żona mogła to zrobić, osoba kochająca, delikatna, prłna uczóć i opiekuncza , to musi byc pomyłka, pomówinie, szukamy usprawiedliwienia, tłumaczymy jasne sygnały na inny pokręcony obraz (że oni u niego znaczki oglądali kilka godzin). Po pierwszym okresie nastepuje kolejny, jakże upokażający dla zdradzonego który usiłuje nie bacząc na nic ratować małżeństwo. Wybacza wszystko , nie docieka niczego, staje na ,,głowie" wręcz nosi na rękach. Dopiero kolejny etap to spadające różowe okulary i uświadomienie sobie kim dla żony był zdradzony, że nie ma sensu nawet próbować ratowania, że jest się przeszkodą do jej wielkiej miłości. To takie schematyczne, różnią się tylko czasy trwania okresu. Trzymaj się , teraz będzie już lepiej bo już wiesz i wiesz co robić.

Witaj Pasławku i Drodzy Forumowicze,

Dziękuje za pamięć.
Moja historia zmierza w jedynym słusznym kierunku. I może przewrotnie trochę napiszę, ale skończy się tak, jak tytuł jednego z tematów na tym forum: „Szczęśliwe zakończenie związków w których pojawiła się zdrada”. I tym szczęśliwym zakończeniem będzie rozwód.

Ale wracając do faktów:
1) od połowy października mieszkam już sam z synem. Moja jż wyprowadziła się definitywnie z zajmowanego mieszkania zabierając przy tym wszystkie swoje rzeczy i sprzęty, które miała ochotę zabrać.
2) jż nie jest już zameldowana pod „starym adresem”
3) 1,5 tygodnia temu dostałem z sądu wezwanie do uzupełnienia braków formalnych co też niezwłocznie uczyniłem. Sąd upomniał się o uzupełnienie pozwu o alimenty i świadka, który mógłby zeznać na temat sytuacji małoletniego.
W akcie dobrej woli - poprosiłem jż by sama sobie ustaliła kwotę, którą chce płacić na syna.
Kwestie alimentów uzgodniliśmy i zatwierdziliśmy kolejną ugodą u mediatora. Alimenty wypłacane od dnia wyprowadzki z domu, tak więc domowy budżet zyskuje
4) jż od połowy października wynajmuje małe mieszkanie
5) przetrzepałem mieszkanie w celu pozbycia się „obcych” rzeczy
6) świetnie dogaduje się z synem  

Natomiast co do pozostałych kwestii. Muszę Wam przyznać, że odżyłem. Odpocząłem psychicznie. Ciężko mi nawet wyrazić ten stan. Nie musze już myśleć, gdzie jż jest, co robi, z kim spędza czas. Z kim pisze i gdzie się obściskuje. Kompletnie mnie już to nie interesuje. Nie wnikam w to. Te 1,5 roku zrobiły swoje.
Niedawno jż przyszła do domu w fatalnym stanie. Żaliła się na stan swojego zdrowia. Na początku było mi jej żal, ale po chwili, jak pomyślałem co wyprawiała przez ostatni czas - żal szybko minął.

Po podpisaniu kolejnej ugody - dowiedziałem się gdzie jż teraz mieszka. A w zasadzie zrobiło to na mnie takie wrażenie jak przeglądanie książki telefonicznej z adresami. Czyli żadne.

Z kolejnych rzeczy dobrych - wziąłem się za swoje braki. Zacząłem m.in naukę gotowania pod czujnym okiem swojego ... taty, który świetnie gotuje. Więcej czasu poświęcam synowi. Załatwiamy zaległych lekarzy, chodzimy na zakupy. Syn pomaga mi w prasowaniu. Jest lepiej niż bym pomyślał.

Sporo znajomych zaprasza nas ostatnio na weekendowe wypady czy na małe spotkania. Częściej wyjeżdżamy poza dom. Naprawdę dużo się dzieje. Cieszę się, że syn mieszka ze mną, bo dzięki temu nie odczuwam tak samotności. Choć na brak czasu nie narzekam. Mam przecież i obowiązki zawodowe i stale coś w domu do zrobienia.

Teraz czekam na wyznaczenie terminu rozprawy i formalne zakończenie czegoś, co już nie istnieje.

Jedyny problem jaki widzę to to, że... nie ma kogo przytulić. Probuje to „zagłuszać” zajmując się  wszystkim innym - ale niespecjalnie sobie z tym radze. Zawsze lubiłem czuć obecność drugiej osoby, ciepło i bliskość ale to nieprędko się chyba zmieni. Wyjścia ze znajomymi nie są w stanie zaspokoić głodu uczuciowego, którego od bardzo dawna mi brak. Nie pamietam już nawet jak to jest.... Chciałbym móc kogoś uśpić, przytulić czy pogłaskać. Jak czytam profile osób, którym tego brakowało - serce mi się ściska. Wszystko co mam - przelewam teraz na syna.
Na kontakty z innymi ludźmi nie narzekam, ale muszę uważać co mowie i co piszę, bo czasami czuje się jak „bity pies”, który szuka kogoś bliskiego na horyzoncie. Wiecie chyba dobrze jak to jest.
Liczę po cichu, że jeszcze spotkam jakąś bratnią duszę, która nie będzie się bać swoich uczuć i nie przerazi jej facet, który chciałby kochać i być kochanym. Tylko tyle albo aż tyle.

PS. Chciałem jeszcze z tego miejsca raz jeszcze podziękować „forumowym zakapiorom” za wylewanie kubłów zimnej wody na moją głowę. Moderacji, wszystkim Paniom i Panom. Dzięki Wam wszystkim -  jestem dziś tu gdzie jestem. Jakiś czas temu zgubiłem swoje jaja, ale na szczęście już je odnalazłem.
I obiecuje dać znać, jeśli coś istotnego się zmieni w moim życiorysie.

Pozdrawiam Was wszystkich,

Dzięki Kuba za opisanie aktualnych wieści u ciebie. Długo miałeś pod górkę, miło czytać, że odzyskałeś/ odzyskaliście spokój. Nigdy nie uważałam, że brak ci "jaj", ale faktycznie dobrze, że wróciłeś do siebie, bo w dawaniu szans, czekaniu na powrót uczucia można się zapomnieć.
Wszystkiego co najlepsze dla ciebie i syna.

Pięknie się to czyta, wszystko się ułoży, nie ma innych możliwości...

Zobaczysz

Przeczytałem Wasze ostatnie wpisy i jest mi bardzo miło, że wierzycie we mnie.

Nie spodziewam się już żadnych komplikacji na swojej drodze. To co miało się wydarzyć - już się zdarzyło. Teraz potrzeba mi tylko odrobinę cierpliwości i spokoju. Urzędowe procedury ruszyły. Upływający czas dokończy dzieło. Potrzebuję trochę rutyny i oswojenia się z nową rzeczywistością.

Anuu1 - tak jak napisałaś - chciałbym spotkać kobietę, "której potrzebuję". Tylko, że nie wiem, czy gdzieś jeszcze taką spotkam. Brak mi ewidentnie doświadczenia. Moja żona była jedyną kobietą w moim życiu i nigdy nie zakładałem, że to może ulec zmianie. Teraz wszystko to, co jest dookoła mnie jest nowe a ja musiałem opuścić swoją strefę komfortu. I to co widzę po drugiej stronie - budzi lęk i nadzieję. Lęk, bo nie wiem jak będzie a nadzieję, bo już dziś wiem, że wszystko mogło inaczej wyglądać. Że to co wydawało mi się lojalnością było tylko wykorzystywaniem a wiara i miłość okazała się ślepa. Dziś po wielu miesiącach czytania wątków na tym forum widzę, że powinienem kupić "koledze" dobry alkohol i jeszcze mu podziękować, że zabrał mi kogoś, kto uległ.
Mimo wszystko dziękuję losowi za wiele wspólnych lat z jż, za syna którego mogę kształtować, za wspomnienia. Tego mi nigdy nie odbierze.
Dwa lata temu jż spadła z piedestału na który sam ją wzniosłem. Przez jakiś czas kochałem już tylko "to wyobrażenie, które tkwiło w pamięci". Ajko zresztą sama to wychwyciła, że byłem gotów zatracić się w tym dawaniu kolejnych szans. A ja chciałem w to wierzyć tak jak wiele tu zdradzonych kobiet i mężczyzn. Mózg wypierał fakty, bronił się przed tym co oczywiste i klarowne.
Każdemu z nas zawsze można się do czegoś przyczepić, ale czy to nie jest tak, że kocha się nie za coś a za nic? Za to, że ktoś jest. Że gdzieś tam na nas czeka. Że możemy na niego liczyć. Za samą świadomość, bliskość, wiarę. Za wspólną drogę i czas. Za poświęcenie i nadzieję. Za to wszystko ja ją kochałem. Za to wszystko zasługiwała bym dawał jej kolejne szanse. Czy miłość to nie poświęcenie dla drugiego człowieka? Kiedyś tak mi się wydawało. I to pewnie działa, gdy obok jest ta właściwa osoba. Ja źle trafiłem. Poświęcenie doprowadziło mnie do upadku. Ale za to też jej chyba podziękuję. Otworzyła mi oczy. Zburzyła wszystko to w co wierzyłem, ale dała mi tym samym wolność i szansę na nowy początek. Każdy koniec to  przecież nowy początek.

Pasławku - teraz kilka zdań dla Ciebie. Rozbawiłeś mnie dziś swoim wpisem, że "znajdziesz mi kobitkę tu na forum" I teraz naprawdę nie wiem czy powinienem się cieszyć czy martwić.
To forum ma pewną wielką zaletę. Coś czego ciężko doświadczyć wszędzie indziej. Tu jest prawda. Szczerość. Ból. Emocje. Dzięki temu, że to anonimowe miejsce - ludzie piszą rzeczy, których pewnie nawet matce i ojcu by nie powiedzieli. Ba - jestem niemal pewny, że treści, które tu są nigdy nie trafiłyby do uszu bliskich nam osób. Nie ma tu lukrowania ani słodzenia. Sama gorzka prawda odarta z wszelkich ram. I czuję się teraz "goły", bo Ci, którzy przeczytali mój wątek znają mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Działa to też w drugą stronę - bo wątki które przeczytałem powodują, że pomimo tego, że niektórych znam tylko po nicku to czuję się jakbym znał Was ze swojego podwórka. Znam Wasze myśli i pragnienia a jednocześnie nigdy na oczy nie widziałem. Fenomen internetu.

Cieszyć,a jak wraca poczucie humoru to dobry znak jeden z najlepszych na przyszłość i tu i teraz .
Na razie rób swoje najlepiej jak potrafisz.

A dla was Kuba i Netaniu mam coś pięknego moim zdaniem, pewnie się powtarzam ale co tam

"Uważność daje wewnętrzną przestrzeń i wewnętrzny spokój, które pozwolą ci wejrzeć głęboko, uświadomić sobie, kim jesteś i jak chcesz przeżywać życie. Nie będziesz czuć potrzeby zmuszania się do pogoni za tym, co nieważne. Stale biegasz, czegoś szukasz, gdyż wydaje ci się, że bez tego nie zaznasz spokoju ani szczęścia. Zmuszasz siebie do osiągnięć, do spełniania tego czy owego warunku, bo wierzysz, że dopiero dzięki temu staniesz się szczęśliwy. Uważasz, że w tej chwili nie masz odpowiednich warunków, żeby być szczęśliwym, więc wyrabiasz w sobie nawyk będący udziałem wielu – nawyk ciągłego uganiania się za tym czy owym. „Teraz nie mogę być spokojny, nie mogę się zatrzymać i cieszyć się tym, co jest, bo do szczęścia potrzebuję spełnienia jeszcze innych warunków”. W gruncie rzeczy tłamsisz w sobie naturalną radość życia, będącą twoim przyrodzonym prawem. Tymczasem życie jest pełne cudów, między innymi cudownych dźwięków. Jeśli potrafisz być, jeśli potrafisz być wolny, jesteś szczęśliwy właśnie tu i teraz. Nie musisz donikąd biec."

Piękne słowa. Warto je zapamiętać i wdrożyć.
To nie jest łatwe, ale pozwala spojrzeć inaczej na świat dookoła. Zauważać to czego inni nie dostrzegają. I to tak blisko...
Ja zawsze za czymś goniłem. By było więcej, lepiej, szybciej.
A teraz zwalniam i wypełniam swoją przestrzeń bliskimi mi osobami i tym co kocham - muzyką. Cieszę się z tego co mam. A reszta jest słodką tajemnicą

Ale się wciągnęłam.. przewertowałam większość stron. Na początku było mi smutno to czytając, bo nigdy nie zrozumiem jak można potraktować tak osobę, którą się kochało.. coś obrzydliwego, ale mimo wszystko historia kończy się dobrze i mogę iść spać.
Trzymam kciuki, abyś spotkał kogoś wyjątkowego na swojej drodze, bo na to w pełni zasługujesz.

Też to swojej porażce myślę w tych kategoriach, gdy działo się wiele moja jż była idealną partnerką, jak nastał czas stabilizacji i spokoju to zdaje się, że szukała sobie wrażeń... Może jest taki typ ludzi, który nie potrafią spokojnie żyć, musi się cały czas coś dziać, coś ich trapić, coś nie dawać spokoju.... Jak życie staje się "łatwe" to szukają wrażeń i przy sprzyjającej okazji wdają się w romanse lub inne uciechy życia w bocznej loży...

Kubuś ,wiadomo że pieniądze to nie wszystko ,ale wszystko bez pieniędzy to .... ,tak więc nie tłumacz proszę w ten sposób tej swojej latawicy.
Po prostu trafiłeś na wadliwy egzemplarz.

Mnie też listonosz zostawił prezent w skrzynce  23.12 (awizo) - na 99% będzie to termin rozprawy i też mam nadzieję że również pierwszej  i ostatniej. Niestety nie traktuję tego w kategorii szczęścia i sukcesu - małżeństwo okazało się porażką.

Witaj Kubuś
Dobrze że znasz już mniej więcej termin i że czujesz się z tym w miarę dobrze.
Jak według Ciebie syn znosi zachowanie matki ?
Pozdrawiam.

Syn zachowuje się tak, jak gdyby nic się nie stało. Ale wydaje mi się, że to tylko „zasłona dymna”.
Nie uwierzę, że nie robi mu to żadnej różnicy.
Nie komentuje tego przy nim, bo nie chce wyzwalać w nim dodatkowych emocji. Od syna dowiedziałem się, że „mama miała wyjechać na kilka dni”

Artii - dziękuje za życzenia. Chciałbym by i u mnie sprawa rozwiązała się tak jak u Ciebie. Przy pierwszym podejściu. Tylko nie wiem czy mogę być aż tak optymistycznie nastawiony, bo ja walczę o orzeczenie winy. Chociaż jż przystała i na taki warunek w zawartej ugodzie.
Rozprawę mam wyznaczoną na 16 marca.

Pozdrawiam Was,

Kubuś bądź dobrej myśli )) Musi się udać !!!! Jak będziecie zgodni, to powinna być tylko jedna rozprawa...

Jak dostaniesz wezwanie, to powinieneś mieć zapisek typu:
Sąd informuję, że w przedmiotowej sprawie nie zostało wyznaczone posiedzenie przygotowawcze i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie głównej na podst. Art 205 [4] § 3 k.p.c

Wyjaśnienie:
§ 3.
Jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że przeprowadzenie posiedzenia przygotowawczego nie przyczyni się do sprawniejszego rozpoznania sprawy, przewodniczący może jej nadać inny właściwy bieg, w szczególności skierować ją do rozpoznania, także na rozprawie.

Wtedy masz pewność, że Sąd nie będzie nalegał na mediację... Tylko ma zamiar zakończenia tego i nie wyklucza takiego scenariusza, że zakończy się na jedynej rozprawie...

Po otrzymaniu wezwań na rozprawę, Twoja jż otrzyma Twój pozew i będzie musiała się ustosunkować pisemnie do każdego punku w nim - łącznie z uzasadnieniem swojej decyzji, tak było w moim przypadku... Ja będzie nadal zgodna, jak umawialiście się to jest połowa sukcesu:))) a druga połowa - jak potwierdzi to ustnie podczas przesłuchania, na rozprawie sądowej ))

Życzę powodzenia - a potem będzie już tylko lepiej... )))

Kubuś w takim razie masz więcej, niż mogłoby się wydawać, że będzie potrzebne )))
O tych dokumentach mi nawet nie mów - zaświadczenia o zarobkach, rozliczenia podatkowe, wyciągi z kont bankowych, zaświadczenie 500+, o stanie majątkowym, jakie posiadam nieruchomości itd. - łaskawy Sąd, dał mi na to czas ok. tygodnia heh
Na szczęście jeszcze szybciej poszło i u Ciebie będzie również dobrze - uda się, tak jak sobie to zaplanowałeś ))
Pozdrawiam i ostatnio przypomniało mi się Kubuś, że moja pierwsza, ale dziewczyna też była u wróżki ))

Kubuś wiem wiem, pamiętam i zdala od wróżek ))
Tylko właśnie mi się ostatnio przypomniało, że pierwsza moja dziewczyna również była u niej - czyli ten sam schemat !!!
Teraz już wiem - zdala od wrózek, nigdy więcej )))
Myślę, że więcej jest tutaj takich, tylko jeszcze się nie ujawnili...

W wątku Artiego chyba jest o tym albo Pwgena .
Chodzi o to że wszystkie trzy niewierne chodziły do wróżek w swoim czasie zawzięcie.