Nie wierzę już w miłość...ani w przyjaźń - Netkobiety.pl

no bez jaj. Cielątko ? To 40 letnia kobieta, wykształcona, nie jest ograniczona psychicznie, pedagog. Wie w co brnie. Bez żartów proszę. To nie był jednorazowy wyskok !
Autorze, na prawdę szkoda czasu na rozkminianie. Skoro już Cię to gnębi to będzie tylko gorzej. Kubus_Puchatek doszedłeś chyba do najtrudniejszego do etapu, gdy zrozumiałeś, że teraz tylko trzeba wykonać ruch ostatni i się uwolnić.

Z Kacprem się zgodzę, ze jesteś dobra partrią, szybko "staniesz na nogi".

Panie bullet, kiedy człowiek się zauracza ,nawet w wieku 40-stu lat ,to jest jak chory psychicznie.Wraca do wieku swojej młodości czy tego chce czy nie. I tak było i tu w przypadku żony Kubusia. Wiem ,tylko współczuć ,ale tysięcy lat antropologii pan nie przeskoczysz.Dlatego czasami szkoda takiego zakochanego człowieka ,bo on żyje w innym świecie ,a otoczenie już wie co z tego wyniknie ,jaki będzie tego koniec.Dranstwem jest nie pomóc w takim przypadku.A jak? Uświadamiając ,pokazując ,czekając cierpliwie i asekurujac od głupich strat.

Pani Elu ,nasz Kubuś odzyskał już utracona przewagę w tej rodzinie.Ma znaczenie lepszą pozycję niż przed całą tą checą.Nie musi już utrwalać swej pozycji piorąc firanek ....czy inaczej wykazując swą miłość do żony i rodziny.Wreszcie stał się rasowym chłopem ,a żona zrozumiała swoje miejsce.Teraz tylko troszkę pieprzu i soli ,a małżeństwo ich znowu nabierze rumieńców.No i obopolnej pracy ,cierpliwośći .....

Dlaczego HH umniejszasz czyjąś wartość? Przecież każdy może się zakochać.Ty wiesz jaki to obłęd? Jaki haj? Alko wysiada ,no prędzej hera.Tym bardziej dla kobiety około 40-stki. Wiem ,wiem ,powiesz że powinna się opanować ,bo rodzina ,dziecko ,mąż.Ale tu grają hormony i ryzyka i szczęścia ,no nic nie idzie poradzić.Przeczekać i zminimalizować szkody.Po takich doświadczeniach to jeszcze bardziej cenna kobieta ,bo ma doświadczenie ,bo ona już nigdy tego nie popełni ,bo zrozumiała wreszcie gdzie znajdzie miłość ,a nie zauroczenie ,bo wskoczyła na właściwe miejsce w rodzinie .Zrozumiała? Tak ,bo się stara ,tak jak umie ,tak jakby chciała być sama traktowana po czymś takim.Może nawet szuka podpowiedzi od Kuby ,na pewno szuka pomocy i boi się odrzucenia chociaż sama odrzuciła niedawno.Jedno jest pewne ,bardziej kocha i docenia Kubę teraz niż przez wszystkie poprzednie lata.Czy nie widać tego? No przynajmniej z tego co pisze Kubuś ,ja widzę.

Tak, ma doswiadczenie - juz wie, ze musi sie bardziej kryc jak bedzie chodzic na boki. Stara sie bo sie boi, ze zostanie z niczym. I nie... nie kocha bardziej, nic nie zrozumiala.
To nie uczucia a pragmatyzm. TO KOCHANEK JEJ NIE CHCIAL, TO KOCHANEK JA ZOSTAWIL, to nie ona to przewala - poszla by w dluga gdyby tylko tamten chcial. Ona jest z braku innej opcji, zeby nie zostac na lodzie odkryla, w sobie te poklady milosci do Kuby ale predzej czy pozniej jej obecne nadskakiwanie Kubie sie skonczy...

Ale jakoś mąz sprzątaczki nie przyszedł się na Ciebie rzucić.
Ludzie wiedza co robią nawet jak są pod wpływem emocji.

Kacper Ciekawa historia z tymi Bieszczadami

Wprawdzie w takich okresach zwierzaki bywają nabuzowane, ale atakowanie głośnika zdarza się rzadko..Z jeleniami jest podobnie. Odpowiadają dość często na stymulację. Różnica jest jednak taka, że opisywane zachowania są w zdecydowanej mierze sterowane instynktownie. Zmiany fizjologiczne w połączeniu z oddziaływaniem środowiska wyzwalają określone reakcje. Człowiek jeszcze ma w swoim zanadrzu zdolność do hamowania swoich popędów i kierowania się zdrowym rozsądkiem i rozumnym działaniem. Choć niestety rzadko się to udaje...

Kacper55 - nawet nie wiesz jak bardzo bym chciał dalej tworzyć a nie niszczyć.

Najlepsze jest to, że wszyscy tutaj macie tak odmienne podejścia do mojej sprawy a ja w każdej z nich ... odnajduję siebie. I z każdą z nich się zgadzam.

Jest mi ciężko, bo kocham tą kobietę. Mam chwile, że z przyjemnością chciałbym ją przytulić, poczuć zapach włosów, jej ciepło. Ale przychodzą chwilę, że słyszę w głowie to co mi mówiła. Jak podsumowała nasze wspólne życie. Że nagle stałem się nikim. Śmieciem, którego można wyrzucić. Pozbyć się. Moja żona nagle uznała, że „nie czuła się kochana...” Dla mnie to cios. Po tym wszystkim co robiłem ... Za lata poświęceń. Nie potrafię opisać tego co czuje, bo wszystko mi się miesza. Miłość i nienawiść.
Dla mnie jej jednostronny romans - to istne szaleństwo. Mieliśmy, a przynajmniej tak mi się wydawało, dość jasne podejście do życia i ludzi. Nasze uczucie nie wzięło się ze strzału amora a „rosło” przez długi czas. Wspólnie spędzany czas, długie rozmowy, spacery. Wpierw ta prawdziwa przyjaźń. Wszystko idealnie się rozwijało. Wspólne wycieczki i nagle okazało się, że nie potrafimy bez siebie żyć. Nawet jak już zostaliśmy parą - do momentu ślubu „chodziliśmy” przez 9 lat! Nie musiałem udawać kogoś kim nie jestem, nie kupiłem czyjegoś uczucia. Byłem biedny. Mogłem liczyć tylko na siebie i ... na nią. Ona była taka sama. Jedyna. Wspaniała i skromna. Była wszystkim. Koleżanką, przyjacielem, później pierwszą kochanką. Wszystko nas łączyło. Walczyliśmy o swoje przez lata. Zwykle życie, studia, dziecko, przeprowadzki. Normalne problemy. Jak u wszystkich. Ale to wszystko było nieistotne - bo ona była przy mnie. Trwała. Wiedziałem, że zawsze mogę liczyć na jej wsparcie, na dobre słowo. Wiedziałem, że po ciężkim dniu - wracam do domu, gdzie ona będzie na mnie czekać. Że doceni, przytuli, zrozumie mój trud.
Robiłem wiele by odmienić nasz los. Ona gardziła bogatymi, pieniędzmi, nie znosiła natrętów, podrywaczy, zdradzaczy. To mi imponowało. Chciałem by szła swoją drogą. Swoimi wyborami. By zachowała swoją romantyczną duszę. Potrafiła cieszyć się kasztanami, słońcem, drobiazgami. Ideał. Ciężko to opisać a jeszcze trudniej zrozumieć. Traktowałem ją, jak wygraną w totka. Pierwszy strzał i od razu wygrana.
Dlatego to co się stało rok temu - to dla mnie szok. Ściana, której nie mogę ogarnąć. Dalej tego nie rozumiem. Jak mogła tak nagle ulec emocjom, pożądaniu chyba. Dała się ponieść tak w mgnieniu oka. I to komu.... Nie sądziłem, że kiedykolwiek Pan X będzie dla mnie konkurencją. Dlatego sam zaprosiłem „wilka” do domu. Byłem pewny, że jego podejście do życia, stosunek do kobiet, podboje miłosne, życie na luzaka, bez zobowiązań - to coś na co moja żona nigdy nie poleci. Nie ten typ człowieka.
I dziś chcąc nie chcąc - porównuje się do niego. We wszystkim. Co takiego miał, że tak omotał moją żonę? Że będąc moim kompletnym przeciwieństwem - zdobył coś co mnie przychodziło z wielkim trudem. Pokazał, że jestem nikim. Że to co robiłem - to nie było istotne. Że walczyłem i poświęciłem wszystko dla osoby, która w mgnieniu oka wyrzekła się mnie. Mr. X sprowadził moje poglądy do parteru. Oboje mnie zniszczyli. Doprowadzili do ruiny. Nawet nie wiem czy zdają sobie z tego sprawę.
Są sprawy o których nie piszę, bo nawet to słowo pisane nie byłoby w stanie tego oddać. Nie dałbym rady nawet tu - anonimowo o nich pisać. Chcę zapomnieć a nie umiem. Staram się.
Nie chcę krzywdy dla mojej żony. Nie wywyższam się zarobkami. Nie pokazuje swojej, jak to nazywacie przewagi. Ja się nie zmieniłem. Jestem taki, jak naście lat temu, gdy byłem biedny i taki sam, gdy jest mi finansowo bardzo dobrze. Wiem, co to głód. Doceniam zwykłą kromkę chleba biorąc ją do rąk. Szanuję ludzi. Bez względu na to kim są i ile zarabiają. Żyję spokojnie. Staram się zadbać o przyszłość swojego dziecka. Od lat odkładam mu pieniądze.  Wydawać by się mogło, że powinienem mieć jak w niebie. A mam ... piekło. Wolałbym być dziś biedny a szczęśliwy. Pieniądze można zdobyć. Zarobić. Mam 2 zdrowe ręce. Nie brakuje mi chęci i pracowitości. Doceniam wszystko co mam. Ale brakuje mi najważniejszego. A w zasadzie - straciłem to. Przez głupotę mojej żony. Może to tylko instynkt, prawa natury, znudzenie czy może moja głupota? Może to ja jestem winny? Powinienem być lepszy? Bardziej zabawny, bardziej przebojowy? Nie będę bardziej przystojny - jestem przeciętny. Mój kolega - to istny ideał. Zresztą - moja żona sama mu napisała, że marzy by zobaczyć go bez koszuli.... Moja zona.

Co dziś mogę powiedzieć? Że miałem pecha? Że takie jest życie. Nie potrafię się z tym pogodzić. Że zabezpieczyłem się finansowo - to powinienem być szczęśliwy? Nie czuje tego. Nie sprawia mi to radości. Nie chciałem tego. Że mógłbym żonę teraz "przeczołgać" - złożyć pozew z orzeczeniem o winie, zawalczyć o dziecko i chyba odebrać mieszkanie... Bo nie dałaby rady spłacić 70% mojej własności. Mam być z tego dumny? To nie ja.
Stoję dziś przed sytuacją bez wyjścia. Cokolwiek nie zrobię - będzie źle.
Dziś - moja żona jest dla mnie nieprzewidywalna. Pokazała mi już do czego jest zdolna. Ta krucha istota potrafiła przemienić się w siejącego zniszczenie potwora.
A ja muszę stąpać twardo po ziemi. Już nie dam się zaskoczyć. Ona już wie, że nie będzie drugiej próby, nie będzie drugiej szansy - jeśli takowa będzie. Chciałbym żyć jak kiedyś. Ale to nie wróci.

Chciałbym to przetrawić w sobie. Nie byłem u żadnego specjalisty, ale potrzebuje pomocy.

Autorze, mimo tej wielkiej krzywdy, jaka Cię spotkała, to powiem Ci, że jesteś twardym gościem

Przede wszystkim twardym w tym sensie, że pomimo tych wszystkich ciosów i upokorzeń, jakich doznałeś, masz siłę dalej iść prosto przez życie. Już pomijam fakt, że dałeś żonie szansę i z nią mieszkasz, ale utrzymujące się w Tobie cały czas  uczucie do tej kobiety. Nawet, kiedy się ludzie rozstają ze sobą, bez gorzkich słów, to ciężko sobie z tym poradzić. Ty te gorzkie słowa usłyszałeś a potrafiłeś dać jej szansę.
Ona przynajmniej stara się okazywać Ci to, że warto było, mimo, że nic już zapewne nie będzie takie samo, jak wcześniej. Jeśli przez tyle lat człowiek okazuje swojemu partnerowi na każdym kroku, jak bardzo jest dla nas ważny a potem nagle dostajemy w twarz - wiadomo, że wtedy każdy by się załamał. Twoja sytuacja, jak zresztą zdecydowanej większości na tym forum, pokazuje, ze ludzie niestety się nudzą tym, co jest stałe, na wyciągnięcie ręki. Pragną nowości, wrażeń, emocji, czy tego dreszczyku, który niby ma poprawiać smak życia. W całym rozrachunku to, co robiłeś dla swojej żony wydawać by się mogło wręcz spełnieniem marzeń, ale nie potrafiła tego docenić lub też nie dała rady jasno zakomunikować Ci, że czegoś być może jej brakuje. Dlatego dopadło Cię takie zdziwienie i szok. Tym bardziej, kiedy  piszesz, że kobietę zafascynował właściwie w nim wygląd i to luzackie, szalone podejście do życia.
Jesteś, w każdym razie, teraz dużo mądrzejszy i czujniejszy:) Z pewnością masz większą możliwość wyczucia potencjalnej kryzysowej sytuacji. Najważniejsze, że postawiłeś granice i nie dasz drugi raz jej tej satysfakcji zrobienia z Ciebie jelenia. Jednocześnie duży szacun, za to, że nie czujesz chęci zemsty, odegrania się, co wielu skrzywdzonych ludzi uważa wręcz na punkt "honoru", aby dokopać byłemu partnerowi. Świetne zdanie słyszałem kiedyś od znajomej, którą też ktoś potwornie skrzywdził:" Mogłabym się zemścić, ale w sumie g*wna się nie rusza, także odpuściłam"

Trzymaj się twardo i powodzenia!

No więc Kubuśiu odpowiadam ci tak : takie elementy zwiazkotworcze jak komunikacja ,dotyk ,czułość ,delikatność ,uwaznosc ,adekwatne bodźce .....jako całość gromadzi intymność zwana potocznie.......dopisz proszę.

A skąd pan to wszystko wiesz , Morfeusz? Ona to ,ona tamto ,Kubuś tak....owak.Czy pan może u nich w mieszkaniu robisz za fotel?

Kacper, chętnie posłuchamy o Twoich doświadczeniach że zdradzającą żoną.
Serio i bez sarkazmu. Bo ja nam podobne przemyślenia jak Morfeusz i inne osoby w tym wątku. Twoje jak widać inne, więc chętnie się dowiem jakie.

Pani Elu ,może panią rozczaruje ,ale nie mam takowych doświadczeń osobistych.No i tu mnie pani dopadła.Poprzez to że jestem dwuzawodowcem z konieczności od wielu lat zajmuję się tą tematyką i wydaje mi się że z moich rozwiązań pewnych kwestii wszyscy dotychczas są zadowoleni.Nasz Kubuś ma teraz lepsze małżeństwo -fakt ,ma żonę która dba o dom ,sprząta ,gotuje ....Mało tego ,jej EQ -czyli intuicja emocjonalna znacznie wzrosła.Więc dlaczego mają dalej nie iść w rozwoju biorąc udział w zajęciach rozwoju rodziny? Dlaczego nie mają poprawić szeroko rozumianych relacji w tym seksu który jest papierkiem lakmusowym ? Jak dotychczas realizowali oboje matrycę swoich rodziców? Czy to nie widać? Ludzie często nie wierzą że po zdradzie małżeństwo może być lepsze.No samo się nie zrobi. Nie zrobią też tego sami ,zresztą po co błądzić skoro są specjaliści? Boli cię ząb ,idziesz do dentysty ,boli cie związek idziesz do ...

Kacper, czasem zdrada może być wybrykiem a czasem wołaniem o pomoc. Przeważnie zawsze to  jest operacja bez znieczulenia na sercu zdradzonej osoby. Uwierz mi, ale przeżycie osobiście tej traumy zmienia wszystko, razem z masą ciała spada poczucie własnej wartości i wiary w prawdomówność drugiego człowieka. Autor sam musi ustalić priorytety co jest dla niego ważne, czy potrafi jej zaufać, czy samo przebywanie razem w mieszkaniu nie powoduje że gotuje się w środku, mimo resztki uczuć albo wspomnień o tym co było. Idealizm do drugiej osoby po takich przejściach nie istnieje.

Nic dodać nic ująć.

Żeby taka terapia miała sens i przyniosła rozwiązanie, to nikt tam nic nie musi ,dobrowolność to podstawa nawet jej cień ,żaden przymus nic nie pomoże.
Kubuś dojrzewa do decyzji po swojemu i na swój sposób w swoim tempie.
Żona to na razie pewnie czeka i to wszystko boi się czegoś .

Kubuś miał do tego krachu żonę która nie gotowała ,była niezaradna ,nie interesowała się domem ,nie mylą okien...to zapamiętałem.Teraz robi to wszystko. Swą uczciwość deklaruje poprzez podsuwanie telefonu ,drzy aby czasami ten idiota-były idol nie przysłał wiadomości i zdenerwował męża.Jest miła ,troskliwą poprzez zainteresowanie mężem ,biega za nim z obiadkami bo wie że kiedyś tym podobnym urazila męża ....czy ja mam schizy ,czy to pisał nasz Kubuś o swojej żonie? To co pani Elu ,może założy sobie ta zona jeszcze gps,lub obroże? Może tatuażyk na czole? Powie pani ,to sztuczne ,może nie na czasie ,więc o jakie założenia pani chodzi?

Ach przypomniałem sobie jeszcze ; przeprasza ,płacze ,błaga o wybaczenie ,przepraszam znowu moderatora.

Ale Pan sądzi po objawach, a nie motywacji, której Pan nie zna.
A może zna: ? Bo napisał Pan coś w stylu, że nie opłaci się je zostawiać Kuby, bo słaba z niej partia . Tylko nie zastanawia się Pan nad tym czy taka motywacja zadowala autora i co jeśli życie tak się potoczy, że pokaże się kolejny Pan, i będzie bardziej zdeterminowany i ta motywacja że nikt jej nie chce za żonę np. padnie?

Oj Ela ,Ela ,a ty dalej swoje.

Myślę że porównanie do choroby psychicznej zauroczonej osoby to przesada z resztą do konkretnie jakiej porównać.
Bardziej chyba adekwatnym jest porównanie do odurzenia ,gdzie nie sposób wytrzeźwić siłą woli jak się jest już pod wpływem narkotyku.To też nie jest idealne porównanie bo osoba w zaangażowana w romans zauroczona na haju potrafi kontrolować partnera działać i racjonalnie i nie ze swoistą logiką i filozofią stworzoną na potrzeby i dla wygody.
Tylko zawsze jest jakieś przed i jakieś po i w między czasie .Uruchomione procesy w głowie organizmie muszą przereagować, przeminąć najlepiej bez podtrzymywania ich i ich wzmacniania przez rodzaj tłumienia, wypierania i udawania czy wmawiania, że jest już w porządku a nie jest.Rozdarcie jest powszechnym w takim stanie po .To coś jak zejście rodzaj kaca w którym równiez można różne sztuki odstawiać i pozorować że jest się trzeźwym.
Teraz żona Kuby jest niby po ale czy wytrzeźwiała czy udaje kogoś kto jest trzeźwy tego Kuba ani raczej nikt z nas nie stwierdzi w pełni w stu procentach bo o "trzeźwieniu" już i wyborach z tym związanych decyduje żona Kuby czy podda się sentymentom do kochanka czy podtrzyma niechęć do męża czy będzie udawać że nic nie czuje do tamtego i czuje żal ,miłość do Kuby.
Zachowanie żony to możemy tylko interpretować nikt nie ma dostępu do myśli żony i tego co wybierze i tego co ma dla Kuby, a w stanie w jakim jest Kuba czyli braku zaufania, projekcji podejrzeń przykrych feedbacków itp to jego interpretacje mimo chęci będą takie jakie ma.Ty Kacper interpretujesz jej zachowanie niby na plus maku2,Morfeusz1,Ela inni nie bardzo.
Chyba nie miąłeś romansu i nie byłeś zdradzony ( co akurat nie jest potrzebne do życia)
odnośnie żony Kuby chyba jesteś nazbyt optymistycznie nastawiony mam wrażenie .To że ktoś płacze o niczym nie musi świadczyć.
Płaczem ona się nie zmusi do kochania Kuby jeżeli w niej już nic dla niego niema samym zachowaniem też nie zainspiruje miłości w sobie do niego potrzebna jest zmiana swobodna i odnowa wewnątrz bez lęk i obawy, z zaufaniem do partnera a tego może w niej nie być bo widzi co dzieje się z mężem i nie ma pomysłu jak to inaczej rozwiązać bo to Himalaje są po zdradzie jak przkonać osobą do zaufania jak on jej nie ufa kompletnie.

Daj linka. Z drugiej strony jak mogę Cię ocenić na podstawie czego, nie znam Cię, sceny, film to aktorstwo. W życiu realnym tak nie jest. Bliskość się czuje, jeśli było się naprawdę blisko.

Mi znajduje psy 2

Morfeusz1 napisał

Te wszystkie składowe które wymieniłeś przerzuciła rok temu na innego faceta, do tego padły z jej ust ciężkie słowa. Oddaliła się emocjonalnie od Kuby, niedawno pisał, że mógł ją pocałować w usta, wnioskuję, że przez rok sex nie istniał, oddalili się od siebie oboje, to normalne, dla niej nie jest łatwe przywrócić uczucia na męża. A i Kuba pewnie nie do końca wierzy teraz w prawdziwość jej działań. Nigdy do końca nie wiemy co siedzi drugiej osobie w głowie i czy te działania to nie zwyczajne wyrachowanie i chęć utrzymana małżeństwa z jej strony. Może do niej doszło, że królewicz się zwinął a ona będzie w szarej d... e. Swiem twierdzić, że rok to mało na uspokojenie myśli. Obserwuj Kuba jej zachowanie, szczerość już wychwycisz, zapewne jak każdy po zdradzie masz już swoisty radar na kłamstwo w sobie.
Kiedyś było rozkminianie ile zajmuje powrót do związku po zdradzie , w większości wypowiedzi oscylowały wokół czasu jaki był romans i jego nasilenia (średnio 2 lata) . Dlaczego tak długo (przy założeniu że zdradzającemu zależy na naprawie cały czas) bo emocje muszą się uspokoić, zdradzony musi doświadczyć chęci naprawy, musi się przekonać że to nie tydzień, miesiąc lecz stały proces, zacząć nabierać zaufania które startuje od zera do zdradzacza. Czas i jeszcze czas jest tu decydujący i wyjaśniający wszystko

paslawek napisał wcześniej między innymi :
,,odnośnie żony Kuby chyba jesteś nazbyt optymistycznie nastawiony mam wrażenie .To że ktoś płacze o niczym nie musi świadczyć.
Płaczem ona się nie zmusi do kochania Kuby jeżeli w niej już nic dla niego niema samym zachowaniem też nie zainspiruje miłości w sobie do niego potrzebna jest zmiana swobodna i odnowa wewnątrz bez lęk i obawy, z zaufaniem do partnera a tego może w niej nie być bo widzi co dzieje się z mężem i nie ma pomysłu jak to inaczej rozwiązać bo to Himalaje są po zdradzie jak przekonać osobą do zaufania jak on jej nie ufa kompletnie"

Płakać może z kilku przyczyn : że się wydało, że rodzina się o tym dowie, że kochasia nie ma przy niej, że taką prawdziwą miłość musi zakończyć, że musi podjąć decyzje a sama nie wie jaką, że nie może mieć ciastka i zjeść go, że ..... . Ona sama może nie wiedzieć dlaczego płacze bo kilka przyczyn zachodzi na siebie i to może być naprawdę prawdziwy płacz ale nie z powodu o którym myśli jaj jeszcze małżonek. Często w stresie kobiety same nie wiedzą czego chcą czekając na decyzje drugiej osoby jak na wybawienie z impasu emocjonalnego. Dochodzi do tego jeszcze sytuacja że nie wie jak się zachować co robić powinna gdyby chciała ratować związek , trudno jej się tulić, pocałować, zbliżyć się do m. skoro jej wybranek ciągle w głowie . To nie rzecz ani coś błahego tylko czyste emocje siedzące w głowie i nie da się to odłożyć na póżniej ani przestawić lub wyrzucić do kosza. Ona to wszystko będzie pamiętała do końca życia i nieświadomie nawet przypominała sobie jak było wspaniale. Przecież każdy z nas pamięta najlepszego kolegę/ankę z podstawówki, placu zabaw, pierwszą jazdę na rowerze, itp. To rzutuje na całe nasze przyszłe życie tak naprawdę i to samo dotyczy zdradzonej osoby.  Aby nie było przygnębiająco, a w temacie anegdotka : Jest spotkanie w domu spokojnej starości z psychologiem i pada przez niego pytanie : proszę państwa w życiu doświadczamy wszyscy wiele krzywd od różnych osób i trzeba sobie radzić z nimi , czy jest na sali osoba która nie ma żalu do nikogo??  Z końca sali rękę podnosi staruszka mówiąc: Ja już do nikogo nie mam żalu . Psycholog zaniemówił przez chwilę i zadał pytanie : Jak pani udało się to osiągnąć ? Staruszka : Bo tamci już nie żyją.

Autorze jeśli podejmiesz decyzję o rozwodzie to ok, nie zrobiłeś tego na hura Twoja decyzja będzie pewnie przemyślana. Jest tylko jedno ale...odnoszę wrażenie (może błędne) że odchodząc chcesz "ukarać" żonę a tu nie chodzi o nią tylko o Ciebie, jeśli odejdziesz od niej masz to zrobić dla siebie a nie przeciwko niej.
A jak ona teraz się zachowuje wobec Ciebie? bo z Twojego wpisu wynika że jest raczej cienko u Was.

Cóż Kuba,jest jedną droga by odróżnić prawdę od fikcji: szczerze rozmawiać, dużo rozmawiać i więcej słuchać niż mówić..prawda zawsze między słowami wypłynie.. I nie potraktuj innej kobiety jak plasterka na chłodno. Tak się nie da. Że kobieta dobra , wartościowa czy zasługuje na szansę.ot to ktoś taki jak twoja koleżanka. Może właśnie takie nieszczęśliwe dusze ściąga i samej się jej nie układa. Jak Twoja głowa i serce naprawdę uwolni się od żony, pojawi się ktoś, bo życie nie znosi próżni, z kimś się przyciągniesz.
A może na nowo z żoną.?
Ale z nową żoną, bo tej z Twoich wspomnień już nie ma. Znam doskonale ten stan. Wyobraź sobie, że to obca kobieta, rozwódka..i zastanów czy chciałbyś z nią być.
Jeśli dobrze kojarzę to Wasz syn to 15  latek? To ciężki moment na rozwód, uwierz. Na Twoim miejscu dałabym życiu płynąć szukając jak najwięcej ścieżek bez żony i zobaczyła co się dzieje. Nie martw się że życie Ci ucieka.   To teraz to też życie.

Autorze, nie masz co się zadręczać, przeszedłeś ciężki etap w życiu, bo zawiodłeś się na osobie, której ufałeś najbardziej. Przepracowałeś to w sobie(wszystko na to wskazuje) i masz w sobie naprawdę dużo siły, żeby iść dalej. Nie ma co odgrywać się na żonie( czy w ogóle kimkolwiek), bo tylko przysparza więcej szkód. Po tym, co przeszedłeś absolutnie nie uważam, że zajęcie się teraz sobą miałoby być egoistyczne. raczej zasługujesz właśnie to, żeby w końcu być szczęśliwym. Znając Twoją historię, znacznie więcej dawałeś od siebie, niż otrzymywałeś i to właśnie mogło Ciebie wpędzić w taki stan, w jakim jesteś( czy przynajmniej byłeś tuż po odkryciu zdrady). Należy Ci się zatem teraz solidny odpoczynek i wytchnienie. Powodzenia!

Autorze ! Dziś trafiłam na Twój post i naprawdę bardzo mnie poruszył, wywołał wiele emocji, wzruszenia... Tak bardzo Ci współczuję. Jesteś mężem idealnym, takim z marzeń, z bajki... Życie potrafi rzeczywiście płatać figle (( Zasłużyłeś na wszystko co najlepsze, a tu taki cios. Rozumiem Cię w dużym stopniu, bo ja trochę też należę do tych, którzy kochają mocno, może za mocno ? I chyba tu tkwi Twój błąd - myślę, że chodzi tu o to, że postawiłeś swą miłość - swą żonę - w miejsce Boga, miejsce należne tylko i wyłącznie Jemu i tu tkwi problem. Bóg kocha Cię ponad wszystko i my Go powinniśmy kochać ponad wszystko i wszystkich. Wtedy nasze życie tryska szczęściem i wszystko jest uporządkowane, na swoim miejscu. To dlatego Bóg dopuścił to zło. Dopuścił to, żebyś zobaczył, że Twój anioł, Twoja żona - to tylko człowiek. Z natury ciągnie nas do zła, musimy pokonywać siebie żeby być dobrym i kochać. Uważam, że gdybyś kochał żonę z synem z całego serca, a Boga przede wszystkim - to bylibyście pełną miłości, szczęśliwą rodziną. Jestem o tym przekonana. Zamiast tego Bóg został odrzucony w Waszym życiu - praca żony stała się ważniejsza od rodziny, potem pojawiło się cudzołóstwo (chociażby w myśli), wróżbiarstwo... To ogromne grzechy, które kończą więź z Bogiem na zawsze, doprowadzają do wiecznego potępienia. Jeszcze jest czas na naprawę tego wszystkiego, naprawdę, uwierz w to. Możesz wymodlić dla żony nawrócenie i wtedy zaręczam Ci, że pokocha Cię tak mocno jak na początku, na 100%, bo to będzie już miłość pochodząca od tego który nas stworzył. Polecam Ci Mszę Św., spowiedź, różaniec, i modlitwę "Jezu Ty się tym zajmij" a Twoje życie budowane na piasku odbuduje się ! Cokolwiek zrobisz wiedz że bardzo Ci kibicuję, zasługujesz na szczęście !!!

Tyle, że ten kto zaznał czym jest miłość nigdy nie znajdzie szczęścia w ... dogadzaniu sobie i życiu dla siebie. To strasznie smutne. No niestety, za 10 lat będziesz wiedział, że zmarnowałeś kolejne lata życia. Życie szczęśliwe jest tylko w relacji do Boga i drugiego człowieka, kto myśli inaczej ten sam siebie oszukuje...

Czy byłem idealnym mężem? Chyba nie. Nie wiem czy są gdzieś takie osoby. Nigdy nie wpadałem w samozachwyt. Może tylko Bóg (jeśli istnieje) byłby idealnym mężem.
A ja sam, jako osoba wierząca, ale niepraktykująca od zawsze uznawałem, że jestem kowalem własnego losu. Że przyszłość  zależy tylko ode mnie a nie od kogokolwiek innego. Jestem zdrowy, nigdy nie brakowało mi ambicji. Spory kawałek życia musiałem zapracować sobie na to co mam. A lekko nie było. Dostałem tęgie baty od losu. Czasami wręcz czułem się jak ten Hiob. Jednym wszystko łatwo przychodziło, a ja zawsze miałem pod górkę.
Ale dzięki temu - dzięki pracy swoich rąk i używaniu głowy - jestem dziś w innym miejscu.
Czy jestem szczęśliwy? Nie. Bo moja żona mnie zawiodła. Zaoferowałem jej kiedyś siebie - obiecałem i przysięgałem, że będę z nią na dobre i na złe. I samemu dotrzymałem słowa. Ona nie dała rady. Nie wytrzymała próby czasu.
Gdybym był idealny jak piszesz - umiałbym wybaczyć. Umiałbym zapomnieć. A tego nie potrafię. Za bardzo też kochałem - chociaż nie wiedziałem, że tak można. A może inaczej - wydawało mi się, że tak to właśnie powinno wyglądać. Dawałem więcej niż inni. Zawsze uważałem, że miłość jest najważniejsza. Cała reszta była zawsze tylko dodatkiem. Jest mi tak po ludzku przykro, że uległa pokusie, że wyrzekła się mnie, że była gotów poświęcić wszystko co robiłem dla „świeżego mięsa”. I najbardziej drażni mnie u ludzi taka dwulicowość. Był np. taki moment, że pan X próbował dawać mi rady, jak powinienem kochać swoją żonę... i podesłał mi „Hymn o miłości”. Ten, który zaliczał wszystko dookoła. Ten, który życie traktował jak zabawę. Bez żadnej odpowiedzialności. I ten „mój przyjaciel”, który za moimi plecami romansował z moją żoną, ten który spotykał się z nią za moimi plecami i uwaga najlepsze - który dawał mojej żonie instrukcje by kasowała wiadomości, które sobie wysyłali.

I jak u Ciebie Kubuś_Puchatek ? Jak sobie radzisz ?

Przepraszam Cie Kubuś, ale nie ufam takim egzaltowanym typom jak Ty. Myślę, że nie byłeś tak uroczy w ty małżeństwie jak opisujesz. No ale tego się nie dowiemy.