Nie wierzę już w miłość...ani w przyjaźń - Netkobiety.pl

Kiedy dzisiaj czytałam ta historię, pierwsze o czym pomyślałam to, że żona ewidentnie miała za dobrze. Na domiar złego, nie dość , że się rozleniwiła to w pewnym momencie przestała w Tobie Kubusiu widzieć mężczyznę  a zaczęła gosposię ( zaraz posypią się na mnie gromy, ale nie chciałabym zobaczyć swojego męża przy zlewie, albo ze szczotką w ręce). Póżniej sam gdzieś w korespondencji z niedoszłym kochankiem odkryłeś, że napisała "nie jest mężczyzną". Następnie  zrobiłeś się jeszcze mniej męski prosząc i grzecznie na decyzję małżonki czekając.
Szczerze gratuluję "nowego Ciebie" i oby starania żony były szczere.

Kuba
Ale czy wiesz dokąd zmierzasz co chcesz osiągnąć? Bo jak dla mnie wisisz w jakimś zawieszeniu na zasadzie co mi przyniesie dzień. Tylko jak długo chcesz tak żyć dałeś sobie jakiś czas? Coś ma się zdarzyć/lub nie zdarzyć żeby podjąć decyzję co dalej? Czy też podjąłeś decyzję że próbujecie? bo mi z Twoich wpisów to nie wynika.
Muszę Ciebie pozbawić złudzeń - już nigdy nie zaufasz w 100%, zawsze w jakieś sytuacji w głowie zawita znak zapytania.
Rada nie czytaj już ich korespondencji bo to Tobie szkodzi - chyba że chcesz rozwodu.

Ajajaj! "Dziś oddałbym wszystko by cofnąć czas, by wyeliminować Pana X z naszego życia ale to niemożliwe." Nic się nie nauczyłeś? Przecież to nie Pan X jest twoim problemem, to nie Pan X ślubował patrząc ci w oczy. Po pierwsze po co myślisz o cofnięciu czasu? Przecież wiesz, że nie ma takiej możliwości, więc po co się nad tym zastanawiać? Po drugie (skoro już myślisz), dlaczego myślisz o wyeliminowaniu Pana X? Skąd pewność, czy twoja żona nie zachowałaby się podobnie przy Panu Y? Maku2 dobrze napisał, jesteś w zawieszeniu. Ciągle boli, ale zamiast pójść do przodu bez niej, nadal masz nadzieję, że coś się w głowie przestawi i będzie tak jak kiedyś...

Tutaj rodzi się pytanie na które odpowiedzi może Kuba nie uzyskać.
Na ile w głowie żony pan X był  wzorem - mężczyzny na ile marzeniem-fantazją i mrzonką, obrazkiem.
To ze Kuba dbasz o siebie jest świetne tylko nie zacznij małpować broń boże pana X bo po pierwsze czuć będzie fałszem po drugie to niezdrowe dla Ciebie ,a po trzecie pan X rozczarował jednak i zwiódł.( domyślam się Elu że nie chodziło o to żeby Kuba się przemieniał na siłę )
Konfrontacja jednak była nieuchronna wydaje mi się.

Tak masz racje w każdym związku najlepiej stać w prawdzie, chociaż nie każdego na to stać - przykład żona autora.
Ja uważam że małżeństwo autora legło w gruzach i tego się nie odbuduje - tak wskazują fakty
-gotowa była poświęcić wszystko dla innego
-czekała na niego pół roku - tak raczej robi osoba zakochana
-za chwile będzie rok jak nie jest wstanie powiedzieć kocham do męża
Dla mnie ona teraz zachowuje się zachowawczo, koleś jej nie chciał to zostanie z misiem mężusiem, może się mylę ale tak to widzę.

Od początku mojej opowieści chciałem "uniknąć" odniesień do Pana X. Chciałem uniknąć pewnych szczegółów. Ale chyba się nie da.

Kilka osób pisze, że mogę chcieć popełnić błąd w usilnym dopasowaniu się do Pana X czy też tak jak Ela napisała - korespondencja mojej żony z moim byłym kolegą - powinna wskazać jakiego mężczyzny moja żona pragnie.

Myślę, że wiem co spowodowało "wirusa w głowie mojej żony". Dla mnie - to nie jest żadne usprawiedliwienie a nawet zaraz Państwo to sami zrozumieją. Nawet się cieszę, że tacy Panowie jak Pan X żyją gdzieś wśród nas, bo dzięki nim - tacy jak ja mogę zejść na ziemię i przestać bujać w obłokach.

Czy chce się stać takim jak Pan X? To niewykonalne. Dlaczego? Przez jego pochodzenie i kolor jego skóry. Pan X dzięki temu - przyciąga kobiety jak magnes. Dzięki temu ma bardzo bogate doświadczenia. Do tego wysoki, przystojny, dobrze zbudowany. Według mnie - to cała odpowiedź czemu moja żona "zgłupiała". Zresztą - nie tylko ona. Pan X był według mnie fantazją seksualną.

Moja żona do niedawna brzydziła się "dużymi i wiecznymi chłopcami", ludźmi nieodpowiedzialnymi, facetami zmieniającymi partnerki jaka rękawiczki. Wszystkie te cechy stały się w mig niczym istotnym. Nagle jej postrzeganie zmieniło się o 180 stopni. Wszystko się odwróciło. On wolny kawaler, lubiący pograć, pobawić się, od lat wynajmujący pokój, unikający zobowiązań, zmieniający często pracę i dziewczyny stał się dla mojej żony ideałem. Bezstresowy gość, uśmiechnięty, zawsze wypoczęty. Nawet nie oczekiwała od niego żadnych zobowiązań: każda forma relacji z Panem X była dla niej akceptowalna, nie chciała w nim nic zmieniać, nic narzucać, na nic nie naciskać. A mnie była gotów "spalić na stosie", bo stanąłem na jej "drodze do szczęścia". Wszystko co robiłem stało się nieistotne. Stałem się wrogiem nr 1 dla swojej żony. Nagle okazałem się zły. Wszystko co robiłem było złe. Moja żona nagle napisała inną historię dla naszego dotychczasowego życia. Postrzeganie faktów, zdarzeń z przeszłości - wszystko się zmieniło. Wszystko przeinaczała. Słuchałem słów i opowieści tak absurdalnych, że nawet nie wierzyłem, że mówi o mnie samym.

I w imię czego to wszystko? Wszyscy wiemy. To nie wymaga komentarza.

To co tu napisałem - wielokrotnie zmieniałem, wycinałem fragmenty by później znów zaczynać pisać od początku. Muszę trzymać poziom forum. Pewnie część z forumowiczów napisze, że "grzecznie" lub "oszczędnie" potraktowałem swoje odczucia. Ale gotuje się we mnie. Myśli kłębią mi się w głowie, chciałbym rzucać "mięsem".

Z kim przegrałem batalię? Z NIKIM. Moja żona zamiast myśleć głową - zaczęła myśleć d...

Dziś czuję się wolnym i świadomym. Wiem co sobą reprezentuje. Nie boję się przyszłości. Już nikt i nigdy mnie nie zaskoczy. Jestem gotów na przyszłość. Jakakolwiek będzie. Buduje swoją niezależność finansową. Moja żona wie - że nie będzie żadnej powtórki z rozrywki. Koniec z wyrozumiałością. Nie będzie "malowania trawy na zielono". Nic nie muszę już nikomu udowadniać.

TTo po coś Ty takiego gościa do domu przyprowadził????
Chyba Ci zabrakło instynktu samozachowawczego.
Ale w sumie to, że było to ogłupienie tego typu, a nie bratnia dusza, powoduje, że żona przytula się do Ciebie, a nie macie chłodu..
Assassin, może sądzę po sobie, jakoś nigdy nie oglupialam z powodu czyjejś przystojnosci..i koloru skóry, a miałam okazję . Może jest jednak jakiś instynkt do mieszania genów w i nie trzeba kusić losu, zwłaszcza podczas owulacji..

Nie przesadzaj. Nie każdy. Idź Ty dzisiaj po bułki i uwiedz dowolną babkę.
Po prostu autor zobaczył, ze żona nie jest Aniołem tylko zwyczajną kobietą.
Jest także zoną matką i czas pokaże szybko czy sobie to przerobila w głowie.
Po takim doświadczeniu pozostaje też przekonanie, ze każda może coś takiego zrobić .Dla mnie na przykład hasło wierny z natury mężczyzna już nie istnieje i ten fakt akceptuję. Natomiast przy ludziach dojrzałych wierzę w umowy i ustalenia między nimi, jakie by nie były.

Czyli wierna z natury kobieta też nie istnieje?

Czyli się nie zgadzamy.
Bo ja uważam że jeśli jestem w związku to inne kobiety mnie nie interesują.
Przez cały czas gdy byłem z moją żoną - od samego początku - jako obiekt zainteresowania, pożądania czy fascynacji istniała tylko ona.
Może jestem staroświecki, ale tak już mam.

A ile masz lat? Mój mąż miał tak prawie do 45..
Nie  interesują Cię, bo Cię nie interesowaly. Byłeś z jedną. A teraz znasz już inne i nawet jak znajdziesz stałą partnerkę, mogą Cię inne zafascynować. Twoje zachowanie będzie aktem woli. Możesz takie fascynacje ucinać w zarodku, a możesz uznać że nie warto.
Tylko na czyny mamy wpływ.
Gdybym spotkała mężczyznę na mojej drodze, który miałby koło 40 i tak mi powiedział, skreśliłabym znajomość, nie chcąc przeżywać obok niego jego życiowych zaskoczeń.

Ela - nie rozumiesz.
To nie jest tak że będąc w związku nie widziałem innych kobiet.
Widzialem.
Wiele z nich mi się podobało.
Niektóre nawet bardzo.
Ale BYŁEM W ZWIĄZKU.
Obiecałem komuś WIERNOŚĆ.
Więc inne traktowałem jako ciekawostki przyrodnicze.

Jeśli poczułbym że już nie kocham, coś się wypaliło - to bym odszedł.
Ale nie zdradzał bym żony , ani nie oczerniał wypisując kłamstwa do kochanki.

Tak samo żona autora - skoro na widok obcego faceta miała kisiel w majtkach to powinna odejść, a nie umawiać się, planować zdradę i wylewać wiadra pomyj na męża łasząc się do gacha.
Sorry, ale brzydzę się takimi kobietami.

A mój wiek jest na początku mojego wątku.
Czytałaś.

Cóż, powiadają że kocha się - tak naprawdę - tylko raz.
Niestety nigdy nie wiadomo czy trafiliśmy na osobę która czuje to samo co my.
Czasem, nawet po latach, może się okazać że ten nasz anioł to wredna suka lub zimny bydlak...

Ważne by w tym wszystkim zachować honor i zasady, tak aby nie czuć obrzydzenia patrząc na siebie w lustrze.
Taka żona autora to powinna  puszczać pawia przy każdym spojrzeniu na swoje odbicie...

W dużej mierze zgadzam się z Nathanem. Zawsze można się na kogoś popatrzeć, nawet sobie westchnąć, ale czy, mając partnera, od razu trzeba iść z pierwszą lepszą osobą w tango? Może trochę niezręczne jest patrzenie na to przez pryzmat obietnic, ale tak czy inaczej, skoro czujemy coś do drugiej osoby i nam na niej zależy, to się zastanawiam, czemu tak łatwo nieraz przychodzi nam odłożenie na bok tego co nas łączy, na rzecz tego, czego tylko MY tak bardzo pragniemy.

Ważne by w tym wszystkim zachować honor i zasady, tak aby nie czuć obrzydzenia patrząc na siebie w lustrze.
Taka żona autora to powinna  puszczać pawia przy każdym spojrzeniu na swoje odbicie...
Też tak uważam , mam swoje lata , życie też minie skopało (nie chodzi o zdradę fizyczną , chociaż odpowiadam tylko za siebie). Kiedyś dawno mama mi powiedziała nie ważne są pieniądze, majątek czy coś materialnego bo to można w każdej chwili stracić ale nie mądrość i wiedza. Natomiast tata na początku mojej kariery zawodowej powiedział rób tak synu aby codziennie goląc się mógłbyś spojrzeć w lustro i nie napluć na nie. A na jednym z forów przeczytałem fajną sentencję dotyczącą młodego pokolenia : kiedyś się rzeczy naprawiało a nie wyrzucało i kupowało nowe ( dotyczy to z podtekstem związków również). Jeszcze parę uwag do autora = Już nic nie będzie takie samo jak przed zdradą - nie wytrzymasz za długo w takim związku gdzie ty masz sztywny kręgosłup moralny, cenisz uczciwość i wiarę w człowieka. Jeszcze parę tygodni i odejdziesz nawet gdyby klęczała na kolanach wyznając wszystko , rycząc w niebogłosy i żebrząc o ostatnią szansę ( tylko że tych ostatnich szans było już trochę). Nigdy jej nie zaufasz, nigdy nie będzie już kobietą twojego życia, nigdy nie będzie osobą od której będziesz oczekiwał podania pomocnej ręki w trudnej sytuacj i nigdy ... bo ona zabiła uczucia twoje i nadzieje a nadzieja umiera ostatnia Tak zatraciła swą szansę ( to naprawdę smutne) nie zdając nawet sobie sprawy.
PS , Natan znam twoją historię , szacun za podejście do sprawy (dobra analiza, spokój, podejście rzeczowe do problemu itp) . A tak naprawdę szkoda mi nie tylko ciebie ale i twojej ex, niby mądra ale takie głupoty popełniła. Tak dała się omotać matce. Ty też dawałeś szansę po odpowiednim potraktowaniu ciebie z szacunkiem i gdyby nie przejrzenie planów to byś był w innym miejscu swojego życia. Czy ex zdaje sobie sprawę dlaczego właściwie skończyłeś z nią , domyśla się, żyje w nieświadomości dlaczego.

Normalny - ona wie wszystko, rozmawialiśmy szczerze i wszystko sobie powiedzieliśmy.

Autorze - życie masz jedno, drugiego nie będzie.
Każdy dzień z Twoją żoną to dzień stracony.
Im szybciej to skończysz tym szybciej będziesz mógł ułożyć sobie życie od nowa.
Poza tym im szybciej się od niej uwolnisz tym szybciej przestanie boleć.

Zgadzam się, tylko jak poznać, że druga strona stwarza pozory? Ja po pierwszej zdradzie jm widziałam starania obu stron, do drugiej zdrady. Może na ten moment to nie były pozory? Moim zdaniem ciężko jednoznacznie ocenić, niestety. Przynajmniej mi się nie udało...

Tak, dobrze, że to widzi. I mam nadzieję, że znajdzie w sobie siłę, żeby nie dac się dalej krzywdzić

A kobiety to jakaś masa? Niefajnych mężczyzn nie ma? Ogarnij się kolego.
Poza tym, czy ty myślisz że to jakaś satysfakcja, gdy ktoś przyzna, ze rozp..rodzinę z głupoty? Mylisz się.. I to nie był lesbijski romans więc kobiety to.czy tamto, daruj..

Witajcie ponownie,
Mam straszny mętlik z tym wszystkim, bo ... przyznałem się już do tego - dalej ją kocham (żona o tym co czuje - nie dowie się przez długi czas). Tyle wspomnień, wspólnych lat, decyzji, problemów, którym się przeciwstawialiśmy, radości i smutków. Wspólne dorabianie się. Nasz syn. I nagle, gdy nasza sytuacja uległa znacznej poprawie, gdy doczekaliśmy się wspólnego, własnego mieszkania, gdy zaczęliśmy korzystać z życia - moja żona wywinęła mi taki numer...

Nie wiem czy kocham tylko to wyobrażenie o niej czy osobę z którą spędziłem wiele pięknych chwil.
To co się stało - wiele zmieniło. I nigdy nie będzie tak jak kiedyś. Moja żona nie jest dla mnie już żadnym aniołem. Zszedłem na ziemię. Moja żona spowszedniała. Stała się pospolita. Widzę wady, których wcześniej nie dostrzegałem. Dziś wiem, że nie mogę jej ufać. Poznałem jej ciemną stronę. Wiem do czego jest zdolna. Poznałem ją od strony od której nigdy jej nie znałem. Wiem, że potrafi mocno skrzywdzić, że potrafi ulec pokusom. Pokazała, że jest gotów się mnie wyrzec. Pokazała, że potrafi knuć za plecami, że była gotów spuścić mnie jak resztki w zsypie. Nie potrafiła zachować się z klasą, gdy ją o to prosiłem. Oszukiwała i oczerniała. Przez prawie cały ostatni rok była obcą mi osobą. Odebrała mi wiele. Odarła z godności, zdeptała zaufanie, przyjaźń.
Przez to wszystko - zmieniła mnie. Na zawsze. Tamten ja - umarł.

Dziś przeprasza, płacze, „podobno” jej przykro. W jej zachowaniu dostrzegam teraz człowieczeństwo. Tuli się z uczuciem w moich ramionach. Robi mi miłe niespodzianki, przywozi jedzenie do pracy, codziennie domowy obiad w domu. „Nagle” pokochała mieszkanie, polubiła porządki. Stara się być „przejrzystą”. Z niewiadomych mi przyczyn pokazuje mi przychodzące smsy, wiadomości. Zauważyła, że nie jestem manekinem i ... że warto ze mną rozmawiać. Przysyła smsy w ciągu dnia pytając o samopoczucie, często do mnie dzwoni. W Tłusty Czwartek zrobiła mi niespodziankę i pojechała na drugi koniec miasta by kupić mi moje ulubione pączki... Nie podejmuje żadnego tematu związanego z Panem X, nie chce rozmawiać na temat „wujka” jak go nazywam często. Zachowuje się, jakby nic się nie stało, choć widzę, że rozdzielność majątkowa i podział majątku zapoczątkował nowy etap naszego związku. Wcześniejsze decyzje finansowe zawsze podejmowaliśmy razem a teraz wyraźny niepokój wzbudziła w niej informacja, że będę chciał wsiąść kredyt na kolejne mieszkanie (moje mieszkanie).
Mój szef wyciągnął mnie z dna (kwiecień 2019). I to dosłownie. Pomógł, gdy najbliżsi zawiedli.
Później Wy - wiele Wam zawdzięczam. Wszystkim po kolei. Nawet nie wiecie ile dobrego robicie. Jak dobrze jest z kimś porozmawiać. Poznać mechanizmy. Gdyby nie Wy - nie byłoby u mnie rozdzielności i podziału majątku. Osobnych kont.  Dziś czuje się bezpieczniejszy. Zabezpieczyłem swoje finanse. Nie robie sobie na nic nadziei, ale chce dać jej szansę. Nie jestem gotów teraz/ jeszcze na rozwód. Nie szukam zemsty na swojej żonie, bo mimo wszystko życzę jej jak najlepiej. Ze mną lub nie. Niczego jej nie obiecuje, bo nie wiem na ile mnie będzie stać i ile będę mógł jej zaofiarować. O nic nie będę prosił. Zajmuję się sobą i swoim synem. Niedługo idzie do liceum i chce skupić się na nim. Za dużo widział i słyszał przez ostatni rok. Chce mu pomóc przez to przejść. A moja żona - dostanie ode mnie szansę.
Od niej zależy co z tym zrobi. Jak to wykorzysta. Ja już nic nie muszę a tylko mogę. Nie czuję się zobowiązany. Dam jej coś, co ona mi odebrała. Nadzieję.
Los o tyle jest dla mnie łaskawy, że mam dobrą i dobrze płatną pracę. Mogę przygotować się na przyszłość - jakakolwiek ona by miała być.

Czeka mnie kilka trudnych rozmów - bo muszę to wszystko wyjaśnić. Nie może być niedomówień. Niejasności. Dam nam szansę, ale będą warunki. Źle to brzmi, ale teraz to jedyna droga jeśli naprawdę chce naprawić błędy. Będą jasno określone granice. Będzie jasna ścieżka i przewidywalne skutki. Oby moja żona wiedziała co z tym zrobić i oby to doceniła. Teraz naprawdę będzie musiała być jak Matka Teresa. To dla niej jedyna szansa. Szansa bym ... uwierzył (może).

Dzięki żonie dosięgłem dna.  Musiałem upaść by móc się podnieść. Mam nadzieję, że to trwale mnie odmieni i że już nigdy nie dam się tak potraktować.

Pozdrawiam,

paslawek    pojechałeś nie ma co przesadzasz pod wpływem jakichś emocji- nie wiem po co te generalizacje nic z tego nie wynika absolutnie.
może to ja jakiś przeczulony jestem na uogólnienia których nie cierpię i na temat kobiet i na temat facetów.
Sorry ze tak odczułeś, tutaj piszemy o kobiecie. Ja osobiście uważam że jeżeli chodzi o mężczyzn którzy zdradzają kobiety mają romans za jeszcze większych gnoi ( to moje prywatne zdanie ). Od mężczyzn wymagam więcej bo im trudniej się zauroczyć (mniej są uczuciowi) , na dodatek są główną siłą finansową związku. Może dołożę do pieca ale jeżeli kobieta zdradza to tylko inwestuje w romans czasem który by mogła poświęcić małżeństwie czyli mężowi, dzieciom natomiast mężczyzna dodatkowo inwestuje finansami (kawiarnia, hotel, prezenty , biżuteria ). Jeżeli chodzi o moje emocje to widziałem co zdrady kobiet robiły z małżeństwem , jak rozwalały psychicznie rodzinę (męża i dzieci oraz rodziców) . Kobieta zdradzając nie tylko odsuwa się ale stara się zgnoić małżonka by wewnętrznie usprawiedliwić swoje postępowanie. Nie będę się rozpisywać bo to by powieliło to co piszą ludzie na portalach. Przykładem zakłamania jest np. topik na innym portalu   Wychodzenie z romansu .
Jeszcze raz przepraszam osoby które uraziłem, nie było to moim celem. Emocje wzieły górę bazując na rzeczywistych przykładach które dzieją się wokół mnie. Postaram się już nie pisać , widocznie emocjonalnie nie wyrabiam. P.S. Nigdy nie zdradziłem a czy zostałem to tylko wie ś.p. żona i ewentualnie ci co to ukrywali na tym świecie.

Po prostu za wczesnie staliscie sie dorosli. Pownniscie byli sie wyszalec za mlodosci a wy od razu powazny zwiazek, praca, zero imprez, wypadow ze znajomymi, beztroskich chwil. Moze wtedy doszlibyscie do wniosku ze wogle nie pasujecie do siebie. Na pewno ulozysz sobie jeszcze zycie. I nie powinienes watpic w inne kobiety, byles pierwszym facetem swojej zony, moze potrzebowala sprobowac czegos innego. Nie usprawiedliwiam zdrady ale ten stres i ciagla walka o byt ja przerosly. Pomysl o sobie i dziecku. Jeszcze kogos poznasz, a moze wrocicie do siebie? Pozdrawiam

To by trzeba było sprawdzić statystycznie czy ci co mocno szaleli w młodości są statecznymi małżonkami w wieloletnich związkach.
Chociaż chyba to warunek niekonieczny, bo znam wiele osób, które nie musiały.

Czy to wyszalenie się w młodości jest aż tak bardzo konieczne? Wątpię..Raczej do kwestia niedobrania charakterów..

Też niekoniecznie jak patrzę na mojego starszego brata on nie szalał jakoś wybitnie i niespecjalnie go to ruszało jak pamiętam ani nie wybrzydzał ani nie żałował za młodu, a żonę ma nieco postrzeloną wiem bo ich jakby nakierowałem na siebie moja bratowa miała praktyki w moim liceum jak skończyła to spotkałem ją w jednym z klubów studenckich gdzie tolerowano i wpuszczano z legitymacją licealistów (wpuszczano raczej wszędzie ) i tak się zaczęło zagadałem okazało się że potrzebuje czegoś z dziedziny studiów mojego brata są w wieloletnim związku i serce rośnie jak na nich patrzę jak oni patrzą na siebie i są ze  i za sobą -  może to jakieś wyjątki.

Tysiac razy lepiej.
Jednak dla mnie celem zycia jest indywidualne szczescie i individuation, a nie procent dlugoletnich malzenstw czy inne rzeczy.
Wiec to juz zalezy od celow.

Jak nie było warto, to nie rozumiem, dlaczego z nim jesteś, to bez sensu.
A jak Ci zrobi powtórkę z rozrywki to zawsze możesz mu wystawić walizkę i wezwać ślusarza

Taka sytuacja, kiedy mężuś/żonka wraca z podkulonym ogonem do rodzinnego gniazdka, bo akurat boczniak zasadził mu/jej solidnego kopa, to dla zdradzonej osoby nic innego jak chodzenie po polu minowym. Współczuję a jednocześnie podziwiam, że w momencie tak nadszarpniętego zaufania i poczucia niepewności, nie mówiąc już o wcześniejszym bólu, można dać tą drugą szansę. Gdyby istniały jakiekolwiek przesłanki, że zdradzający/ca wraca do małżonka z wyrzutami sumienia i żalem, chcąc odbudować związek, to może warto wtedy spróbować zacząć wszystko od nowa. Autor jednak opisuje swoją sytuację z żoną,  trochę jak zawieszenie broni między walczącymi stronami. Niby coś tam się poprawia a jednak nie ma gwarancji, że sytuacja się powtórzy, jeśli pojawi się ktoś nowy na horyzoncie..

Niestety, ale podpisuje się pod Waszymi postami. Nie wiem czy wykazuje się naiwnością czy swoją głupotą, że nie postawiłem kropki nad „i” (rozwód). Czuje duży dyskomfort. Pewnie dlatego, że ja naprawdę szczerze kochałem tą kobietę. Teraz to już nie to samo. I tak jak MonkaIska napisała - czuje naprzemiennie ból i strach, radość i apatię. Nie cieszą mnie podjęte przeze mnie kroki. Za to czuje się bezpiecznie. Nie spotka mnie już żadna krzywda z jej strony. Czuję się wolny.

Najgorsze dla mnie jest to, co wskazywało już tutaj kilka osób. Moja żona jest ze mną, bo to Pan X nie był nią zainteresowany!
Ona nie zmądrzała, nie przejrzała na oczy, nie dokonała rachunku sumienia. Trwa przy mnie - bo „ogier” zdał sobie sprawę, że trafił na grząski grunt. Co innego zaliczać panienki bez zobowiązań a co innego mieć na sumieniu stateczną 40-tkę, żonę, matkę nastolatka, która była gotów poświęcić wszystko dla młodszego samca. Za dużo oczekiwań, za duże ryzyko, można oberwać... i problem z ewentualną ewakuacją z „niby związku”. I to dodatkowo związku z żoną niedawnego kolegi... Za duże ryzyko.
Jak mam to teraz zaakceptować? Jak z tym żyć?
Przewidziałem taki obrót spraw i kilka miesięcy temu prosiłem żonę by podjęła decyzję. Bym nie musiał mieć kiedyś dylematów. By wybrała jasno: ja czy on. A ona czekała. Dawała złudną nadzieję, wyrzekła się wszystkich tych lat. Upokorzyła mnie w najgorszy możliwy sposób. Dzięki żonie mam w kalendarzu „nowe daty do świętowania”. Przeżywam je znów na nowo.
Dziś znów wygląda na stateczną małżonkę. Niedawno znów „dostąpiłem zaszczytu” by móc całować ją w usta.... Jest prawie taka jak kiedyś. Z tym, że straciła coś czego już nigdy u mnie nie odzyska. Szacunek i zaufanie.
Dla mnie to wszystko jest teraz śmieszne i żałosne.
To czego jestem pewien to to, że żałuje, że o nią walczyłem w okresie, gdy o wszystkim się dowiedziałem. Powinienem być tylko obserwatorem. Powinienem wyłączyć myślenie. Wielu przykrych spraw bym uniknął. Ocalił bym swój honor i godność.
Moja żona „przetestowała” wszystkie granice, które kiedyś sobie wyznaczyłem. Zagrała va banque odkrywając, ile będę w stanie wytrzymać. Postawiła pod ścianą. Dziś dałbym jej wolną rękę w tym pędzie ku „nowej przyszłości”. Nie stawałbym na drodze do szczęścia.

I odnosząc się jeszcze do jednego z wpisów: do niedawna byłem dumny, że była moją pierwszą kobietą i jak dotąd jedyną (zresztą i vice versa). Dziś - nie wiem czy to powód do dumy.
Nigdy nie odczuwałem chęci by się wyszaleć, by poimprezować z laskami. Moja żona była dla mnie wszystkim. Żoną, kochanką, przyjacielem, orędownikiem i spowiednikiem. Była wszystkim. Była...

Kubuś
,,Dziś dałbym jej wolną rękę w tym pędzie ku „nowej przyszłości”. Nie stawałbym na drodze do szczęścia."

Dlatego może warto zaufać ponownie , będzie Ci lżej , po prostu , co ma być to będzie . Symptomy zdrady i jej zakochania znasz , nie mamy wpływu na czyny drugiej osoby. Myślenie czy  zdradzi , spotka się z kimś rozwala psychikę.  Ponowne zaufanie jest potrzebne Tobie , dla własnego wewnętrznego spokoju.

Wybacz ale się łudzisz, sądzisz ze jeśli odwali ponownie taki numer to Ciebie nie zaboli? Zaboli i to bardzo bo przecież ja zrobiłem to i to a ona znowu...

Drugi raz pan X może się nie zdarzyć inny może wyciągnąć rękę. A czemu X nie wyciągnął ręki? skoro on taki "pikny" to sobie wybierał i Twoja żona mu nie pasiła.
Zauważ że to on zgasił ten romansik nie Twoja żona on właściwie niczym nie ryzykował, gdyby chciał bzyknąć to by bzyknął a potem by się zmył, czym on ryzykował?
Nie zawracaj sobie głowy panem X na jego miejscu mógłby być pan Y - to nie oni są problemem tylko żona, to ona zdradziła a pan X w niczym nie był Ci zobowiązany - ba daj mu dobrą flaszkę ze otworzył Twoje oczy.
Ja bardziej bym się martwił:

Skoro tak twierdzisz to masz problem i to duży, bo gdyby pan X znowu się zjawił to czy ona by nie poszła do niego? Wygląda że tak.

Jest tak bo gdy powiedziałeś "a" powinieneś powiedzieć "r" jak rozwód
gdybyś wtedy tak zrobił dziś nie czułbyś się tak upokorzony.Miałbyś poczucie "uratowania" kawałka dumy/twarzy/szacunku do siebie.
Na Twoim miejscu pociągnąłbym rozwód do końca - weź ją na rozmowę i wytłumacz że tego potrzebujesz a na pytanie dlaczego to odpowiedz że jeśli zrobisz to drugi raz(zdrada) to już będziemy po rozwodzie, bo Ty tego nie chcesz znowu przeżywać.
Podkreślam JA tak bym zrobił - zresztą zrobiłbym to po Twoim ja albo on.

Widzisz coraz bardziej dostrzegasz że taki związek Ci nie pasuje że to nie to tak jak pisaliśmy Ty dałeś słowo innej kobiecie i tamta odeszła do innego a ta co została...jej nie znasz.
A i jak ci nie pasują te "zaszczyty" to z nich nie korzystaj.
Jeśli chcesz przy niej trwać to raczej musisz skorzystać z terapii może tam znajdziesz sposób na zalewające Ciebie negatywne uczucia/myśli wobec żony.

Witajcie,
Myślę, że ... przegrałem. Przegrałem wszystko. Przegrałem wszystko to w co wierzyłem. Chciałbym umieć zrozumieć i zapomnieć, ale nie potrafię. Chciałbym uwierzyć - ale nie umiem. Nie dam rady. Nie chce się oszukiwać. Chciałem dać czas jej i sobie przede wszystkim. Moja żona dalej o mnie zabiega. Ale to już nie działa. Nie tak jak kiedyś.
Oszukiwać się nie będę. Udawać też nie. Nie wierzę w związki z rozsądku. Nie chce być rozdarty. Myślałem, że z czasem wszystko przewartościuje. Że rany się zagoją. Ale teraz to niemożliwe... 24.03.20 minął rok jak się dowiedziałem a ja znów to przeżywam. Wydaje mi się jakby to było wczoraj.
Na dodatek - zauważyłem, że żona dalej ma w massengerze jego kontakt. Od razu uprzedzę - nigdzie nie zaglądałem - dalej sama mi pokazuje telefon jak przychodzą jakiekolwiek wiadomości i dojrzałem „jego” w kontaktach. Po co to jej? Chciała sobie pamiątkę ze wspólnych konwersacji zrobić? Bez żartów. Nie jestem naiwny. Ale nie pytałem o to, bo to już nie jest istotne. Nie chce wiedzieć. Ktoś, kto myśli - pozbyłby się takich rzeczy - przynajmniej tak mi się wydaje. Nie sprawdzam, nie kontroluje, nigdzie nie zaglądam i ... czuje się spokojnie. Ten spokój mnie niepokoi.
Cieszę się, że ogarnąłem kwestie finansowe. Czuje się bezpieczniej. Pewniej.
Szkoda mi syna, żal mi tych lat - choć nie żałuje chyba. Spory kawałek swojego życia poświęciłem jednej kobiecie. Jeśli chodzi o mnie - przeżyłem z nią piękne chwile. Mam syna, wspólne wspomnienia, wspólne lata. Tego nikt mi nie odbierze. A ostatni rok chciałbym wymazać z pamięci.
Skłaniam się do tego by to wszystko zakończyć. I  postawię kropkę nad „i”. Czuje, że przegrałem. Nie ma już we mnie złości ani zawiści. Jest spokój....

Dziękuje, że o mnie pamiętacie.

Pozdrawiam Was wszystkich.