Nie wierzę już w miłość...ani w przyjaźń - Netkobiety.pl

Tak biudulka umęczona małżeństwem narobiła się i co powiedziała że dzieciak stoi jej na drodze do szczęścia,pewnie w nerwach lub dla żartu a i to słynne"męskie ego"pewnie też  winne że Autor cierpiał.Usprawiedliwiona zdrada i tchórzostwo,udawanie usankcjonowane i pochwalone jeszcze facet co nadgorliwy winien że ona taka.Bez własnego zdania dobrowolnie rezygnująca z siebie dla wygody i pseudokomfortu .Niestety sama sobie winna zaniedbania uczuć i własnej wolności .Świetnie się przystosowała do przetrwania i takiego życia coś mi się zdaje na swój sposób sprytna i cwana.
Historia MarkaDV mi się przypomina nieco inaczej się rozwinęła i przebiega pewne analogie oczywiste dla mnie.
Tu amant się poznał na wielbicielce co z niej za "odlot" "oszołom" nastawiona na totalne branie  poza słowami niewiele z siebie dająca bezwolna istotka .
Autor ma swoje do przepracowania i chociaż zaczął coś z tym robić pomału.
Zona to jeszcze jakiś czas będzie rozczarowana, będzie wzdychać, użalać się, łudzić ,tęsknić, ale za byłym kumplem Autora i pewnie znowu czekać żywić nadzieję że ktoś coś za nią zrobi i postanowi tak coś podejrzewam i udawać przed mężem że nic się nie stało może się uda i tym razem przetrwać i będzie jak dawniej.

Właściwie to była moja "subiektywna" odpowiedź do bardzo "subiektywnego" postu terazszczesliwej może dla "równowagi" w kontekście konkretnej sytuacji Autora i jego żony uogólnień tam niema odnośnie płci tego mi ne zarzucisz.
Autor dostał zwroty z opiniami  za swoją postawę w małżeństwie,stosunek do siebie i żony od facetów z forum ode mnie też dziwne że tego nie widzisz Elu co napisano i ja pisałem o nim wcześniej na razie mu wystarczy materiału do przemyśleń,akurat mnie jakakolwiek solidarność nie specjalnie interesuje niejednokrotnie dawałem temu wyraz i nie lubię antagonizowania płci, generalizacji ,różnicowania na siłę zachowań w zdradzaniu i romansach kobiet i mężczyzn, kto słusznie zdradza a kto niesłusznie zdradza itp Jest na to mnóstwo dowodów na forum nie ma znaczenia dla mnie płeć jeżeli chodzi o zdrady.
Może Ty nie dostrzegasz mechanizmu jednak.Czepiasz się.
A mój rozsądek - nikt nie jest podobno  doskonały ja na pewno.

Akurat tutaj widać piękny przykład solidarności, ale po innej stronie..

Dziwi mnie dorabianie skomplikowanych problemów, ideologii i zagmatwanych teorii do tego, co widać od razu. Czytając tutaj wątki zdrad, czuję ZA KAŻDYM razem szczere współczucie i żal, jeśli osoby zdradzane i oszukiwane miały prawdziwy problem w życiu. Jeśli czuły sie w związku jawnie oszukiwane, niedoceniane, nie mówiąc o przemocy czy szantażu, nikt nie ma wątpliwośći, że dzieje im się krzywda. Natomiast tutaj JEDYNĄ winą faceta jest to, żę w swoim przekonaniu( niekoniecznie obiektywnie słusznym) robił wszystko, aby stworzyć i utrzymać zgodne, kochające małżeństwo. Miał swoją wizję, ona zupełnie inną - nie dogadali się, nie potrafili znaleźć wspólnego języka, rozmijali się z potrzebami. Jeśli ludzie potrafią ze sobą rozmawiać, to komunikują nzwzajem swoje potrzeby, mówią a przynajmniej powinni mówić o wszystkim, co im nie pasuje. To już chyba kwestia komfortu psychicznego. Jeśli nie pasuje mi, żę facet wszystko za mnie robi, co chwilę podejmuje za mnie deczyje i organizuje mi czas, to zwyczajnie o tym MÓWIĘ! Nie, nie dwa, nie trzy, ale do skutku. Jeśli tej osobie pasuje ciągłe pokazywanie i ciągnięcie za rączkę, to jaki wniosek z tego wypływa: osoba ta nie chce nic zmieniać. Błędem Autora w tym wszystkim wg niektórych jest zapewne to, że SAM tego wszystkiego nie zauważyl i SAM nieczego zmienił.

Wiesz Bagienniku to takie proste co? Zwyczajne mówienie?
Jak Ci zależy. najpierw mówisz
.fajnie jak jesteś słuchany o jest reakcja.
Potem  niektórzy walczą. a inni się wycofują..jak widzą że to bez szans.
Czy żona. postawiona w roli anioła mogła okazać się kobietą z krwi i kości..?
Podejrzewam  ze może padało jakieś nie. Ale było neutralizowane.
Dziewczynki wychowywane są na grzeczne. Wam mężczyznom od dzieciństwa wolno więcej. nie jesteście zawstydzani za podarte na placu zabaw spodnie.

Ja jestem bardzo ciekawa,czy żona od poczatku lubiła kolegę i czyj to był pomysł wspólnego wyjazdu na wakacje.
Czy On był solo czy z kobietą?

Ja wiem ze autor robił wiele dla rodziny i ze to was mężczyzn oburza.
Nauczka taka ze lepiej robić mniej ale tego co naprawdę chcemy i zaprzęgac 2 konie do bryczki.. przysłowie ze dobrymi checiami jest wybrukowane piekło skads się wzięło

Takie życie we współuzależnieniu jest w istocie wygodne, ale nie dla jednej, lecz dla obu stron.
Dla niej wygodna była bierność, on z kolei czerpał profity z kontroli, jaką miał nad nią i całym związkiem poprzez swoją nadaktywność.
Podobnie sytuacja układa się np. w związkach z alkoholikami, przemocowcami - jedno bez drugiego tak naprawdę nie potrafiłoby egzystować: jeden ratuje, drugi potrzebuje ratunku. Spełniony i szczęśliwy nie jest tam jednak nikt.
Pozornie obie strony były usatysfakcjonowane, grały przed światem tradycyjne role męskie i żeńskie oraz idealne małżeństwo.
Zabrakło autentyczności i równowagi.

Elu - wszystkie kwestie, które "mi przeszkadzały" - poruszałem od wielu lat z żoną. Pierwotnie nie reagowałem na problem - próbowałem sobie tłumaczyć zmęczeniem żony, jej pracą, obowiązkami. Zawsze znajdowałem usprawiedliwienie. Czekałem. Miałem nadzieję, że to chwilowe. Mijały tygodnie a "problemy nie znikały". Starałem się więc pomagać, by żona miała więcej czasu. To też nie pomagało. Zacząłem więc z żoną o tym braku czasu i innych "brakach" rozmawiać. Żebyśmy coś z tym zrobili. Nie potrafiłem zrozumieć, ze przez cały dzień nie można komuś poświecić chociaż 5 minut - by go po prostu przytulić. Rozumiem obowiązki, pracę, cięższy okres w pracy - wszystko to do mnie trafia. Ale gdyby ktoś poświęcił mi w tym zabieganiu choćby 5 minut - żeby pogłaskać, przytulić się czy objąć. To by mi wystarczyło.
Chciałem też by mój syn był bardziej samodzielny, oczywiście na miarę swojego wieku. Rozmowy te zwykle pomagały na chwilę" - padały z naszych ust obietnice, że bardziej zajmiemy się sobą. Że znajdziemy w tygodniu chwilę dla siebie. Ale nic z tego nie wychodziło. Czekałem więc dalej. Znów tłumaczyłem. Po x takich próbach - zacząłem żartować - że aby posiedzieć z żoną - pewnie musiałbym umówić spotkanie przez jej sekretarkę. Miałem nadzieję, że to da do myślenia. Co słyszałem w odpowiedzi - "że nic nie rozumiem, że to taka praca". Przyjmowałem to z pokorą. Wydawało mi się więc, ze może weekendy będą dla nas. Też nie. Bo ... żona musi odpocząć po całym tygodniu, bo zaraz poniedziałek itp. I tak to wyglądało przez kolejny długi okres. We mnie rosła apatia. Widziałem rodziny, które spędzają razem czas - nie "w internecie" a aktywnie. Czasami udawało mi się wyrwać rodzinę do Kampinosu (żona uwielbia spacery i las).
Czy byłem więc usprawiedliwiony by po tylu latach - "zgłupieć i poszukać braków poza małżeństwem? Nie. Cały czas wierzyłem, cały czas próbowałem to poruszać. Szukałem informacji w internecie - bo może to było standardem, może to ja "wymyślałem' lub szukałem dziury w całym. Też nic to nie dało. Kiedyś w nerwach, podczas pobytu u jej rodziny powiedziałem przy wszystkich, że dopiero po rozwodzie moja żona znajdzie dla mnie czas... Pytam więc Państwa: gdzie jest kres czekania?

Od kilku lat zaczęliśmy jeździć na wakacje poza Polskę. Ale na urlop jeździliśmy w trójkę Elu (bez Pana X). Kierunek zawsze był ten sam. Żona zakochała się w jednym z krajów - i nie chciała słyszeć o jakimkolwiek innym kierunku.Oczywiście region za każdym razem był inny. Zresztą - były to chyba najpiękniejsze wakacje w naszym życiu.

nauczyciel nauczycielowi nie równy, dla mnie praca w oświacie to była praca na okrągło żeby wszytko ogarnąć i zajęcia były atrakcyjne dostosowane do każdego ucznia i jego możliwości. Jeśli szkole traktujesz masowo robisz jeden konspekt i wio nawet co roku możesz z niego korzystać wtedy faktycznie się nie napracujesz. Piszę o placówkach państwowych.

Nie tylko nikt nie uświadamia, co więcej: otoczenie prędzej będzie utwierdzało jeszcze w tych błędnych postawach: bo on taki męski, tak o wszystko dba, a ona tak fenomenalnie po kobiecemu uległa. Prawda, że przyjemny ten różowo lukrowany obrazeczek, tylko jeszcze w ramki wstawić, aby innym jako gwiazda przewodnia przyświecać. To, że od środka się psuje i wali, wie tylko tych dwoje, albo powinno wiedzieć. Problem w tym, że woli jednak nie wiedzieć, bo wtedy wylazłaby na powierzchnię niewygodny stan faktyczny.

Co do punktu drugiego Twoich obserwacji: zgodzę się, tak naprawdę żadna ze stron świadomie nie chciała źle dla drugiej. Domyślam się, że ani on nie tyranizował/kontrolował jej dla brzydkiej sadystycznej satysfakcji, ani ona nie dryfowała bezwładnie z prądem po to, żeby zaszkodzić sobie i innym. Dla mnie jest jasne, co w takich związkach się dzieje: żadne nie wie, kim jest, czego chce i co czuje.
Mnie tam z dwojga to bardziej podobają się relacje, gdzie wióry i talerze lecą, ludzie kręcą głowami ze świętego oburzenia, ale przynajmniej jest w takim duecie szczera komunikacja i jakieś życie
Gdyby on do niej powiedział: "Weź ty Kaśka rusz też w końcu doopę", to może by się doczekał riposty, a ten tylko o tym Aniele nawija do zrzygania...

Bardzo przystępnie napisane dla "męskiego rozumku" .
Wątek i wypowiedzi w nim trochę poszły w pewnym momencie w ekstremum,lekkie generalizacje i skrajności zdarza się.
To co nieuświadomione bardzo często decyduje rządzi i ma wpływ przeplatane chwilami oprzytomnienia świadomości,a podświadomość wywołuje reakcje z "opóźnieniem",intelekt nie kontrolowany przez uczucia z którymi nie ma kontaktu płata figle i szkodzi bezustannie usprawiedliwia i tłumaczy objaśnia to co niepokoi.Idealizowanie i stawianie anioła na piedestale,zmienianie anioła w mocniejszego ze słabszego i próby "prawie" akceptowania go przy jednoczesnym wyręczaniu też spore konflikty wszystko na raz sprzeczne.
Z moich obserwacji mało ,kto jest tak w 100% totalnie "chory/toksyczny" naprawdę rzadkie przypadki częściej to balansowanie.
Wracając do Autora to wydaję mi się że wyjazd za granicę mógł być momentem który zapoczątkował odchodzenie żony wewnętrznie.
Najpierw poddała chęć,wzajemność,potem lojalność,wierność i tak dalej dla mnie zdrada emocjonalna zaczyna się dużo wcześniej i jest procesorem "liniowym" rozłożonym w czasie poprzez etapy punkty (nie)kontrolne a coraz bardziej krytyczne a nie tylko jednym wybranym epizodem ,smsami,emaliami,słowami które mają ranić a wypowiedzianymi w kłótni aż po końcową zdradę zerwanie więzi .
Łatwo o tym pisać po czasie i z dystansem trudniej jak się w tym uczestniczy ta świadomość nieświadomość to trudna sztuka do opanowania.

To chyba ja wobec tego źle zrozumiałem Ciebie Elu. Podczas tegorocznych wakacji byłem z żoną i synkiem (bez Pana X) i żona w okresie wspólnego urlopu wysyłała Panu X zdjęcia, które sam jej robiłem.... Przykre to było.

Nigdy nikogo do niczego nie zmuszałbym i nie zamierzam dokonywać w tej kwestii żadnych zmian. Moją małżonkę każdorazowo prosiłem o jedno: o szczerość. O nic więcej. Ona wie, że u mnie kluczem do wszystkiego jest uczucie. To jest to na czym opierałem swój związek. Jeśli tego nie ma - nie ma i nas. Nie wyobrażam sobie by być z kimś, kto mnie nie kocha. I to bez względu na to, co sam czuje. To już nieistotne. (choć u mnie nic się nie zmieniło). Cała reszta jest nieważna. Mieszkanie, przedmioty czy pieniądze to tylko rzeczy. Mam zdrowe ręce i chęci do pracy - wiec to można zawsze zdobyć. Natomiast całe życie goniłem za tym jednym - za uczuciem. Dlatego trwałem (lub trwam nadal) przy żonie bez względu na wszystko.... Kiedyś czułem, że mam za plecami osobę, której mogę zaufać, która jest dla mnie oparciem. Że mam dzięki niej syna, który jest dla mnie wszystkim. Oni byli moim „motorem”. To dla nich pokonywałam wszystkie trudności. Nie było rzeczy niemożliwych. Nigdy nie zawiodłem.
Dziś wszystko się kruszy. Zostałem poddany ciężkiej próbie. Wszystko się zmieniło. Chciałbym swoją żonę nienawidzieć, ale nie potrafię. Nie umiem skrzywdzić kogoś kogo chroniłem. Mój problem polega chyba na tym, że nigdy nie myślałem o sobie a zawsze o innych. Wiem, że to dziś nieprawdopodobne - ale taka jest prawda. Dlatego czuje się ROZCZAROWANY. Czy mój związek da się uratować? Nie wiem. Czy będę o to walczył? Już nie. Czekam na ruch żony.
Czuje dziś spokój, bo zrobiłem wszystko co mogłem. Wiele więcej niż powinienem. Ale nie będę nikogo do niczego zmuszać. Nic na siłę. To nie ja. Kiedyś czułem, że jestem jedyny i to mi wystarczyło. Dziś wiem, że tak nie jest i ... nie umiem się w tym odnaleźć.
W swoim życiu dokonywałem już wyborów do których czułem się zmuszony. Zawsze czekałem z takimi decyzjami do momentu, gdy traciłem już nadzieje. Wbrew sobie. Do momentu aż miałem pewność, że innej opcji już nie ma. I podobnie czuje się dziś. Jedno czego jestem pewien to to, że muszę chronić syna. To on jest teraz dla mnie najważniejszy. A co będzie z moim związkiem? Czas pokaże, ale źle to widzę. I tak jak moja żona przesuwała przez wiele miesięcy granice, przez wiele miesięcy raniła mnie swoim działaniem a ja stałem jak zahipnotyzowany - to dziś to już przeszłość. Osobne konta, rozdzielność  a teraz szykuje się do podziału majątku. Kolejnym krokiem będzie moja wyprowadzka i pozew.
Czekałem, bo wierzyłem. Bo żyłem złudzeniami. Nie wiem co musiałoby się stać bym żonie zaufał ponownie. Jak na razie jej „czekanie” mnie nie przekonuje.

O..faktycznie.. Mężczyźni to rozsądek a kobiety emocje

Zgadzamy się natomiast z tym. ze słuchanie smutnych piosenek i czekanie na to.co się wydarzy to zła strategia.
Więc niech żona podejmie decyzję albo ratuje i terapia bo sami nie dacie rady  albo good bye.
Ten kto się wypisuje z interesu powinien opuścić lokal.

Dokładnie właśnie tak.
Dodatkowo Twoja obecność i to nieistniejące małżeństwo podtrzymuje jej odlot i co po nim jest nastąpiło taki kac zejście, ona karmi się "niemiłością" do Ciebie żeby odpływać w marzenia,tęsknoty o zakochaniu jesteś obwiniany bo przeszkadzałeś i jednocześnie użala się nad sobą to wszystko ona czuje naprawdę nawet to co jej się wydaje i co wymyśliła uroiła sobie.W pewien niezawiniony nieświadomy sposób pomagasz żonie utrzymać ten stan ,szok po zdemaskowaniu chyba już jej przeszedł teraz czeka a czekać potrafi wypełnia ten czas "bujaniem w obłokach"i kombinowaniem, brzmi śmiesznie ale to szkodliwe dla niej bardzo dla Ciebie też.
Już nawet po samym nieudanym "niespełnionym"przeżywa rozczarowanie,żal i wspomina, fantazjuje co by było gdyby,wystarczy poczytać wątki kobiet porzuconych przez kochanków zobaczysz jak nieważny w pewnym sensie a jednocześnie istotny jest tam w tle mąż,ale jakby nieobecny w uczuciach jest tylko figurą czymś co ma być ale przeszkadza nie wiadomo co z nim zrobić jedynie niechęć łączy.
Niektóre same odchodzą rozwodzą się inne tak trwają niby dla dzieci, kredytu, opinii itp.
Nie łudź się że prędko jej przejdzie,a po drugie nawet jak jej przejdzie i oprzytomnieje to miejsca dla Ciebie u niej nie będzie prawdopodobnie.
Ma podskórnie "nowy"plan dla jeszcze nieistniejącego realnie pocieszyciela, ratownika ma już wizję i wyobrażenie o nim tylko wyzwalacza na razie brak ale to nie problem pojawi się prędzej czy później wystarczą drobne skojarzenia,jakieś gesty i resztę dopowie sobie wypełni i zależy na kogo trafi albo na takiego co ją wykorzysta albo znowu będzie rozczarowana odrzuceniem.
Chyba że Ty narzucisz się z tą rolą na jakiś krótki czas możesz starczyć tymczasowo, ale Ty jesteś zwyczajny i przyziemny wyczerpany, jesteś niechcianym wyrzutem.Jak wiele razy można przeczytać tutaj na tym forum o podobnych przypadkach ona pewnie i wyobraża sobie i nie potrafi być sama boi się zawsze byłeś no prawie zawsze.
Wygląda też na to tu oczywiście domyślam się że wszystko co się stało w Twoim związku ze strony żony miało na celu zakończenia  go ale tak żebyś znowu Ty podjął decyzję ostateczną a żona prześliźnie się przez to z korzyściami dla siebie nie tracąc a nawet zyskując na rozwodzie historia układa się w logiczny ciąg świadomie/nieświadomych działań przyczyn i skutków.
Przypadki to zawsze dyskusyjna sprawa.Pomyśl głównie o swoim interesie i syna nie pomagaj jej z sentymentu litości
nie musisz się mścić to nie tak to coś jak twarda miłość wobec nałogowca Twoja żona miła po prostu obsesyjną "miłość" na własne życzenie

PS.After a Ty to za to jesteś "domorosłym rzeźnikiem"

Dziękuje za wszystkie sugestie. I przyznaje Wam ... wszystkim racje. Nie dam z siebie zrobić ofiary.

Chciałbym w głębi ducha zakwestionować to co piszecie, ale brak mi już argumentów. Ciężko polemizować z faktami.

Czeka mnie dziś ciężka rozmowa. Nie będę tego tak ciągnął. Nie chce być ofiarą. I nie potrafię już odpowiadać na swoje własne pytania.

I zgodzę się, że to ten kto się wypisał z małżeństwa powinien się ulotnić...

Cholera, a miałem już u Ciebie nie pisać
Kuba!
Ty jak wahadło. Ochloń chłopaku! Tak jak pisałem, głowa ci się gotuje! Wór z lodem na głowę lub ją wsadź pod strumień lodowatej wody z kranu
Nic pod wpływem impulsu. Nic pod wpływem emocji.
Dość już błędów przez to narobiłeś. A w tym stanie narobisz kolejnych.
Bo znowu chcesz działać na wariata, będąc kompletnie nie gotowym ani w pełni do tego przekonanym!
Jesteś przygotowany do takiej rozmowy?
Tutaj wielokrotnie pisałem :
Masz teraz działać tak jak najlepsza jednostka antyterrostyczna.
Najpierw robisz rozeznanie, oceniasz ryzyko każdego Twojego kroku, a potem opracowujesz plan A i plan B, gdyby plan A nie wypalił.
Tutaj jeńców się nie bierze.
Jedynymi osobami, które mają wyjść z tego w miarę cało, jesteście Ty i syn. Choć musisz się liczyć z tym, że rykoszetem sym może niestety oberwac.
Gdy zaczniesz działać, musisz być w 100% tego pewien! . Jak jeszcze nie jesteś gotowy na wojnę, to nie wszczynaj jej! Bo polegniesz!
Cytaty ze sztuki wojny genialneho chińskiego filozofa i stratega z Sun Zi z VI wieku pne, a jakże aktualne i w naszych czasach.

Chyba rozumiesz, co chcę Ci przekazać?

Ela
Chyba jednak nie zrozumiałaś tak do konca. Na odzyskanie jej jest już za późno.
Teraz chodzi już wyłącznie o to, aby odzyskał szacunek sam do siebie.
A jeśli chodzi o zyskanie w jej oczach?
W tej chwili, na ten moment nie ma to znaczenia.
Choć może swoimi działaniami,jesli będzie stanowczy.,konseksekwentny i twardy, dużo w jej oczach zyskać. Bo wreszcie zobaczy w akcji mężczyznę, a nie chłopczyka w krótkich spodenkach.

Witam ponownie,
Odbyłem w końcu trudną rozmowę z żoną.

Przekazałem żonie, że:
a) ma tydzień czasu na podjęcie finalnej decyzji co do naszego małżeństwa (albo się doprowadza do porządku albo składam pozew)
b) bez względu na decyzje w punktu a chce zrobić podział majątku (wole być już przygotowany na dalsze kroki - jeśli się nie zgodzi - pozew)
c) jeśli nie chce tego naprawić ze swojej strony - daje jej propozycje: ma mi oddać połowe wartości mieszkania i mieszkanie jest jej lub ja jej oddam tę cześć i mieszkanie będzie moje). Jeśli z jakiś względów to nie przejdzie - sprzedaż mieszkania i podział pieniędzy. Kolejnym krokiem pozew.

Do mieszkania nie jestem „przyspawany”. Dla dobra dziecka - wolałbym, aby syn pozostał z tą osobą, której przypadnie mieszkanie. Tu mieszkał przez kilka ostatnich lat i traktuje to miejsce jak swój DOM. Nie chce tego zmieniać. Choć - decyzje zostawiam swojemu synowi - niech sam wybierze jakie rozwiązanie najbardziej mu odpowiada. Wolałbym to dogadać wcześniej i nie poddawać pod „walkę” prawników.

Koniec z wyręczaniem. Koniec z załatwianiem nie moich spraw. Przyjmuje na siebie tylko sprawy syna (tylko jego). Każdy z nas załatwia odrębnie swoje sprawy. Nie będzie już wysługiwania się moją osobą. Są instrukcje, jest internet. Nie interesuje mnie czyjaś niewiedza czy brak doświadczenia. Jesteśmy zdrowi, wolni - mamy pełną swobodę wyboru.

Ale najlepsze jest to, co usłyszałem od żony: że nie będzie żadnego rozwodu !!!, bo ona próbuje być dobra i stara się zapomnieć.

Tylko gdzie w tym wszystkim byłem ja...

A co ma Ci powiedzieć? Zawaliło jej się wszystko. Niedoszły kochanek zawiódł. Może stracić dorobek życia, więc chce wrócić do tego co było, a potem się zobaczy.
Jeśli chodzi o rozwód, to nie przebiegnie to tak jak sobie myślisz. Zostaniesz obwiniony za wszystko co złego stało się w jej życiu. I za to będziesz musiał zapłacić.
Ale do rozwodu nie dojdzie, wrócicie do tego co było przed jej romansem. Odłożycie sprawę w czasie, bo Ty jeszcze ją kochasz, a ona potrzebuje dojść do siebie, po tych perturbacjach.
Ona liczy na to, że jej wyśniony zmieni zdanie, gdy ona powie mu, że wasze małżeństwo istnieje tylko na papierze.
Ty liczysz, że jej się odmieni i zapała znowu uczuciem do Ciebie.

Problem w tym, że tego nie da się już zamieść pod dywan. Chciałem to rozwiązać kilka miesięcy temu - wtedy gdy się dowiedziałem. Chciałem, żeby moja żona podjęła decyzję - by pozwoliła mi uwierzyć, że to chwila słabości, zapomnienie, życiowy błąd. Żeby decyzję podjęła przed upływem tych 6 miesięcy, które wtedy dała Panu X. Bym nie czuł się jak "ciepłe gniazdko", jako ten do którego można wrócić, jak inne opcje nie wypalą. Ale nie posłuchała mnie. Albo nie byłem zbyt przekonywujący. Prosiłem ją wiele razy: zrób porządek ze swoim życiem, uporządkuj swoje uczucia i myśli a później przyjdź z tym do mnie. Powalczymy o mnie. O to żebym zapomniał, żebym uwierzył. Żebym to znów poczuł. Byłoby mi dużo łatwiej to wszystko ogarnąć.

A dziś - wszystko się zmieniło. Choć żona od miesiąca jest zauważalnie inna. Widzę zmiany, choć dalej trzyma mnie na dystans. Jak twierdzi - nie chce już kłamać ani oszukiwać. Chce być szczera. Ale ten miesiące wiele zmieniły. Kiedyś wiedziałem, że jesteśmy MY, a dziś jestem JA i ONA. Przez te miesiące pozwoliła mi a raczej zmusiła bym zaczął patrzeć na wszystko inaczej. Z innej perspektywy. Wiem, że nie doszło do zdrady fizycznej, ale cały czas mam w świadomości, że oddała komuś innemu swoją cząstkę, swoją prywatność i uczucia. A z racji tego, że jest sentymentalna - to z niej nie zejdzie tak łatwo. A ja nie chce żyć w rozkroku, z "zombie" jak to napisał After.

Wiesz - ten fragment: "nasze małżeństwo jest już na papierze" to już mu moja żona kilka miesięcy temu napisała.

Natomiast ja już na nic nie liczę. Niczego nie oczekuję. Przyjmę to, co będzie. Najgorsze za mną.

Czy żoną rozwinęła tą myśl a raczej dwie, co to znaczy konkretnie według niej że "próbuje być dobra" i "stara się zapomnieć"?
Jeżeli to w takiej "dosłownej", "surowej "formie istnieje w jej głowie to niewiele znaczy, ogólniki, frazesy, banały, wytarte zwroty.
Jak wygląda to próbowanie bycia dobrą ?
Chodzi na palcach, co robi mniej mówi,nadskakuje Ci próbuje być milsza,chodzi smutna?
Zapomnieć tego okresu ona nigdy nie zapomni i emocji z tym związanych nasilenie po jakimś nie wiadomo jakim czasie się zmieni nie ma amnezji selektywnej na rozkaz .
Wiele myśli przychodzi mimowolnie jakby bez kontroli ona nie może obiecać że nie będzie o nim myśleć lub nie myśleć wcale  (za myśleniem są uczucia i emocje najprzeróżniejsze może nawet jakaś walka) ,to po prostu musi wypalić się w niej, jeżeli ona tego nie podtrzymuje świadomie z tęsknoty i w dziwnym stanie, rozczulania się, roztkliwiania nad sobą - trudna sztuka po nawet niby romansie, odpłynięciu, poradzić sobie z emocjami i myśleniem, jak początek niechcianego do końca, niedobrowolnego, przymusowego odwyku. masa wahania, wątpliwości czy warto nie warto,mnóstwo kruchych postanowień bez przekonania, silne opory i słabość w decydowaniu, który kierunek obrać i jak to wykonać.
Czym zajmie pustą przestrzeń po nim ?
Do tych spraw nie masz dostępu nie poznasz jej myśli i uczuć do końca, możesz się tylko domyślać z fragmencików i strzępków i po jej zachowaniu czy autentyczne i co oznaczają gesty. Rozmyślanie o tym wykańcza i również jest natrętne .
Staranie się zapomnieć oznaczać może nasilanie i wzmacnianie wspomnień, jeżeli ciągle się do nich wraca po to żeby zapomnieć taki krąg .
O tamtym myśli w różny sposób i dobrze i niedobrze i ma do niego żal, wiele wiele przestrzeni/czasu/energii jej to zajmuje i ją absorbuje - prawdopodobnie.
Minęło niewiele czasu.
Wymuszanie na sobie miłości do Ciebie, jak to się robi, jak się wybiera co ma się zadziać w niej ?Skąd ma brać czerpać siłę co ją inspiruje czy powoduje nią .
Właściwie żadne z nich nie urwało samo z siebie kontaktu to ty interweniowałeś odkryłeś to wszystko na pewnym etapie wkroczyłeś .
Na razie jesteś "przysłowiową " opcją .
Na przeczekanie jest wiele sposobów udawanie że nic się nie stało i nie miało miejsca na przykład .
Może być wiele pozoru i udawania na pokaz wiele pustych deklaracji bez pokrycia w działaniu.
Rozróżnienie tego niemożliwe w Twoim obecnym stanie bez pomocy.
Jaki zona ma konkretny plan naprawczy, jakie pomysły co zrobiła w tym kierunku jakie ma propozycje dla Ciebie.

Jakie zmiany widzę? Byłem w ciężkim szoku jak kilka dni temu zaproponowała, żeby odświeżyć mieszkanie (pomalować ściany) !!! Wiem, że Wam wyda się to śmieszne, ale ... to pierwsza chęć, pierwsza inicjatywa zrobienia czegokolwiek w mieszkaniu. Coś o co nie prosiłem.... Kolejna sprawa: żona zaczęła być bardziej troskliwa - częściej mam domowe obiady w domu, po wielu latach przerwy zaczęła piec ciasta, sama chce się przytulać. Dla mnie to NOWOŚCI. Po wielomiesięcznej przerwie - zacząłem dostawać w ciągu dnia smsy od żony z pytaniami jak się czuję, jak mi mija dzień. Zaprosiła mnie też do teatru. Nagle uznała za pożądaną moją obecność, gdy chce iść na spacer czy zakupy. Jak dostaje wiadomość na telefon to podchodzi z telefonem i SAMA pokazuje od kogo to przyszło. Mógłbym tak wyliczać. Dostałem też info od żony, że ona nie chce sprzedaży tego mieszkania, bo ... jest dla niej ważne, bo to nasz dom i nasze wspomnienia. Czy to opamiętanie? Nie wiem. Nie wiem czy trochę nie za późno. A psychoterapeuta na pewno byłby wskazany bez względu jak ta historia miałaby się skończyć.
Na dzień dzisiejszy - trzymam się swojego planu. Wolę założyć najgorsze opcje i na to się szykuję. Zaznaczyłem żonie, że jeśli zechce to naprawić - to od razu chce, żeby wiedziała, że nie będzie jej łatwo i że to nie będzie miła droga bez jakiejkolwiek pewności co zastanie na jej finiszu.

To wszystko o czym piszesz to jej próba sprowadzenia Ciebie w stare koleiny gdzie ona się dołączy - żeby było jak było. A gdzie nowa "jakość"?
Żona twierdzi że kocha?
Czy ona mówi jak to sobie teraz wyobraża?
Ma jakiś plan naprawczy?

I to się nie wróci! Dlaczego? bo ona już jakiś czas temu przestała Ciebie kochać. Przypomnij sobie kiedy bliskość, czy okazywanie uczuć przestało być codziennością a stało się"świętem"? Odpłynęła do tamtego uczuciami(chciała również cieleśnie) jakimi już do Ciebie nie czuła, to co na chce żeby wróciło? Albo się kocha albo nie, a nie na zasadzie kocham nie kocham i znowu kocham.
Czas? uporządkować? Ona miała rok czasu i rok żeby sobie wszystko poukładać.
Nie zgadzaj się na to - przyjmij za pewnik i to sobie powtarzaj ONA MNIE NIE KOCHA, to dla kogo chcesz tracić swój czas?

Pewnie Kubuś będzie żałował tej decyzji. Niestety jest tak, że podąża się za uczuciami...nie za rozsądkiem :-) i trzeba to przeżyć na własnej skórze...

Czyli tupniesz nóżką, ale tak po cichutku, w swoim pokoju, żeby "aniołek" nie słyszał? Jak długo będziesz się oszukiwał, że to co teraz masz zamiar zrobić (czyli pozostać w bagienku, bo się boisz) wywrze na kimkolwiek wrażenie? Szczerze, nawet jak odejdziesz ona może nie docenić tego co miała. Może rzuci się w wir niezobowiązujących znajomości z facetami, może znajdzie sobie tego jedynego, może będzie sama... ale to już nie ma żadnego (a przynajmniej dla ciebie nie powinno) znaczenia. Ty powinieneś ją zostawić, bo z tego waszego małżeństwa nic już nie pozostało. A ty nadal łudzisz się, że jakaś klepka w jej mózgu przestawi się i będzie "aniołek" znowu z tobą. NIE - NIE BĘDZIE. Im prędzej to zrozumiesz, tym prędzej zaczniesz dochodzić do siebie. Teraz na własne życzenie urządzisz sobie pranie mózgu i rollercoaster w jednym.

Kuba strasznie sztucznie to wygląda co piszesz bo...wygląda że wciąż na nią czekasz.
Idź do adwokata złóż te papiery rozwodowe, zanim dojdzie do rozprawy to i tak miną miesiące więc będziesz i ten czas i nie będziesz stał w miejscu.

14 lat. Młody człowiek, ale wiele rozumie. Nawet wydaje mi się, że zbyt poważny jak na swój wiek.

Jak jeszcze raz przeczytam "mój anioł" to puszczę pawia.
Ale Ty tę kobietę wyidealizowałeś, odczłowieczyłeś. A to człowiek nawet nie fajny jak tak czytam co odwala.

Dobrze, bo idealizowanie ludzi ryje beret. Ludzie to ludzie, ze swoimi zaletami jak i wadami, przywarami. Anioły nie istnieją. Idealnych ludzi nie ma.

Czy wyidealizowałem moją żonę? Sam nie wiem. Ona i mój syn byli dla mnie wszystkim.
Do początku tego roku - dałbym sobie rękę uciąć za żonę. Dziś wiem - że straciłbym rękę.
Wbrew temu wszystkiemu co się stało - dalej uważam, że to była /jest dobra kobieta. Kobieta z która spędziłem najpiękniejsze lata swojego życia. Dała mi wiele radości, była oparciem, przyjacielem i kimś z kim mógłbym przegadać całą noc. A to co się stało - będzie dla niej na długo nauczką. Dała się ponieść emocjom, nie zapanowała nad sobą. Uległa chwili. Ale to już nie moja odpowiedzialność i nie moje czyny. Mogła dokonać wyboru i dokonała go. Musi teraz ponieść konsekwencje swojego działania.

Wierzyłem przez 24 lata, że nasz związek jest wyjątkowy. Mieliśmy problemy mniejsze lub większe - ale wszystko to było nieistotne lub dla mnie akceptowalne. A może do przyjęcia. Godziłem się na pewne „niedoskonałości” dla jakiś wyższych celów - rodziny, związku, zaufania, dla szczerego uczucia do mojej żony. Były sprawy, które w miarę upływu lat mi przeszkadzały - ale miałem dom, miejsce gdzie mogłem wrócić po pracy. Z zazdrością przysłuchiwałem się, jak niektóre aspekty są traktowane w innych związkach. Raniło mnie to. Ale stale wierzyłem, że to wszystko sprawy, które można dopracować, aby związek wszedł na jeszcze lepszy poziom. Aby lepiej się rozumieć, aby lepiej dogadywać, aby umieć podtrzymać fascynacje drugą osobą po tylu latach bycia razem. Starałem się rozmawiać o problematycznych sferach.
A to jak to wszystko  wyszło - wszyscy widzą...

Widzę że jesteś na forum to zapytam jak tam u Ciebie? coś posunęło się do przodu?

Moim zdaniem oboje tracicie teraz czas...

Ty rozmawiasz z nią z pozycji siły (finanse, brak jej zaradności, odbiór społeczny) a ona liże rany... ale kiedy stanie na nogi wszystko wróci. I to nie jest tak, jak napisałeś, ze zona nie pisze z panem X tylko pan X nie pisze z Twoja zona a to wielka różnica. Podobnie ze zwrotem, ze "nie było warto", warto było by wtedy kiedy on by ja chciał...
Bo esencja waszej historii jest to, ze decyzje podjął pan X a nie pani zona.

Niemniej bardzo cieszy w tej historii Twoja zmiana. Chociaż ciekaw jestem czy sam odbierasz to jako trwała zmianę? Bo umówmy sie czy jesteś teraz sobą? Hamujesz sie przy niej, przez to co sie stało ale czy przy innej kobiecie byłbyś taki sam?