Nie wierzę już w miłość...ani w przyjaźń - Netkobiety.pl

Poniżające to mało powiedziane. Nie chce pisać, że mój przypadek jest wyjątkowy - bo pewnie takich sytuacji jest wiele. A ja - czuję się po prostu ROZCZAROWANY.

Powiedziałem raz mojej żonie, że nie wiem czy dam radę sobie z tym sam poradzić. Prosiłem by uporządkowała swoje "myśli i uczucia" a później ja spróbuje poradzić sobie z tym co dostałem w "prezencie". Prawda jest taka, że wciąż nie dopuszczam do siebie tego co się dzieje. Ciężko mi z tym żyć. Nie zasłużyłem na to.
Dziś jestem silniejszy. Ale wtedy w marcu i kwietniu miałem strasznego doła. Nie potrafiłem się z tym uporać. Nie potrafiłem z tym żyć. A na dodatek z ust żony słuchałem, jak ona ... tęsnki za nim, jak go kocha... To było za wiele nawet jak dla mnie. Pod wpływem tego wszystkiego zrobiłem coś - ale nawet "miejsce na tym forum tego nie przyjmie"
I to zostanie we mnie już na zawsze.

Czy byłem idealny - pewnie nie. Pewnie mogłem być jeszcze lepszy. Ale sam sobie nie dam zarzucić, że się nie starałem. Że nie próbowałem. Bo łatwo wszystko przerwać, zniszczyć. Ale to prawie ćwierć wieku mojego życia. 24 lata z jedną kobietą. I mimo, że wiele rzeczy "nie było takie jak bym chciał" - to ją kochałem i ... nadal kocham. Wciąż naiwnie wierzę, że się opamięta. Wiem co teraz sobie pomyślicie o mnie... Czy jestem uzależniony od niej? Nie - raczej nie. Chciałem zapewnić od małego dobry byt swojej rodzinie. Nie miałem lekko. Wiem co znaczy być głodnym. Chciałem zadbać o mojego syna i żonę. Bo zawsze czegoś sobie odmawialiśmy. Bo zawsze szczęśliwy los był od nas odwrócony plecami. Mimo, że się staraliśmy. Dopiero tu w Warszawie - wszystko się poprawiło. Los się odmienił.
Ludzie, którzy mnie znają - szanują mnie. Spotkałem na swojej drodze wiele wspaniałych osób. 2 lata temu zmieniłem pracę na inną. Ktoś mnie zauważył, docenił. Moje zarobki znów się poprawiły. Nie mogę teraz narzekać na kwestie finansowe. I kiedy od pewnego czasu czułem że wszystko będzie dobrze, że spełnimy swoje marzenia - że możemy się zacząć realizować - to wszystko padło.

Mojej żonie wiele razy mówiłem, że dla mnie liczy się tylko jedno: MIŁOŚĆ. Jeśli tego nie czuje - nie widzę wtedy nas. Nie chcę by ktokolwiek mnie oszukiwał, był ze mną dla pieniędzy, mieszkania, dziecka, dla rodziny czy czegokolwiek tam innego. Nie chce tak. Pewnie jestem staroświecki w tych kwestiach, ale dla mnie liczyło się tylko uczucie. Nikogo nie zniewoliłem. A dziś czuje się zdeptany i zniszczony. Zawsze miałem jakiś cel w życiu. Dziś mam pustkę. Nic mi się nie chce. Żyję z dnia na dzień. Tak jak kiedyś tworzyłem, tak teraz zaczęliśmy to z żoną demontować. To co się stało - już we mnie zostanie.
Nie wiem co zresztą sprawiło mi większy zawód i ból - wyskok mojej żony czy to, jak usłyszałem od niej, że ona nie czuła się kochana i nie czuła się najważniejsza.... To sprawiło mi większy zawód od jej zdrady.
A dziś boję się czegoś innego. Przeczytałem to już gdzieś na tym forum: że zdrada to taka bomba z opóźnionym zapłonem. I zgadzam się z tym. Bo to wszystko we mnie wciąż dojrzewa. Ostrzegałem żonę, żeby nie odwlekała pewnych decyzji, żeby okazywała to co pragnie i czuje. Dlaczego - bo nie wiem ile ze mnie jeszcze zostanie. Ile zostanie z osoby jaką byłem. A ona dała mi czas - czas który jest naszym wrogiem. Pozwoliła bym zaczął myśleć nie o NAS, jako rodzinie, lecz sam o sobie. Coś czego do tej pory nie robiłem.
Mój szef jakiś czas temu - jak mu się wygadałem o wszystkim - spytał - "co Ty w swoim życiu zrobiłeś dla siebie?" I moja szczera odpowiedź - NIC.
Dlaczego nic - bo był mój syn i moja żona. To dla nich wszystko robiłem. Poświęciłem życie dla 2 osób i chyba je "zagłaskałem" jak ktoś wcześniej przyznał.
A ja chciałem by ktoś mnie po prostu kochał. Dziś nie czuje się nawet jak facet....

Czy sam miałem duże wymaganie? Chyba nie. Chciałem mieć zdrowe dzieci, chciałem mieć kochającą żonę. Chciałem mieć dom do którego będę mógł wracać. Ojciec mi kiedyś dawno temu powiedział, że w życiu wszystko można zmienić, oprócz rodziny. Bo rodzina jest najważniejsza. Dziś szkoda mi syna. Wie o wszystkim. Wiele słyszał. Wiele widział. Jaką radę mam mu dać teraz na przyszłość - że warto kochać? Że warto wierzyć?

Przypomina mi się stara rozmowa pomiędzy moją żoną a mną z młodości. Rozmawialiśmy o odmiennych podejściach do życia. Powiedziałem wtedy mojej żonie, że facet, który zmienia dziewczyny jak rękawiczki, który nie angażuje się w związki, który jest lekkoduchem to w życiu niczego nie ryzykuje. Dlaczego? Bo jest na wszystko przygotowany, nic nie traci, jest wolnym strzelcem. A jak ktoś jest wierny jak pies, kocha jedną osobę - to ryzykuje wszystko. Dlaczego? Bo może się okazać, że jak zostanie zdradzony po wielu latach to będzie wiedział, że stracił wszystko. Wykrakałem sobie chyba.

Zaraz, zaraz czegoś tu nie rozumiem, może nie doczytałem..

Twoja żona TOBIE opowiada o tym, że tęskni do INNEGO gościa w TWOJEJ obecności??? To już pytań nie mam..Kurtyna opadła...

Myślę, że Twój szef  bardzo słusznie zwrócił Ci uwagę na pewną rzecz. Wbrew temu, co mogłes sądzić Ty i wiele innych osób, ktróre tak narzekają, że są same czy tez tęsknią za tym, który odszedł, każdy człowiek jest indywidualnośćią, odbrębnym bytem, który potrafi, ale nie chce samemu sobie radzić, przynajmniej okresowo w niektórych sytuacjach. Musisz pamiętać o tym, żeby przede wszystkim SIEBIE uszczęśliwić, czerpać radość z tego, co Ty robisz właśnie dla siebie a potem dopiero dla innych. Z prostej przyczyny: jeśli samemu nie bedziesz się czuł spełniony, to nie zadowolisz drugiej osoby a przynajmniej będzie to znacznie trudniejsze. Wasze oczekiwania i priorytety musiały sie juz jakis czas temu dalece rozminąć, jeśli od poczatku już nie były inne. Mogło mieć na to wpływ, jak ktoś zauważył wcześniej, że zaczęliście poważne życie w tak młodym wieku.

Wielkie słowa After. I jeśli cytat, którego początek zacytowałem był Twój - to wiedz, że mam go wklejonego w notatkach i czytam co jakiś czas.
To co piszesz - jest WIELKIE. Ale - do wdrożenia tego schematu ja jeszcze nie dojrzałem chyba. Wtedy - podczas wizyty u prawnik - pani adwokat mnie przeraziła. Jak to określiła - dla niej jest wszystko zero-jedynkowe i nie ma odstępstw. Tylko, że ja dotąd robiłem wszystko by swoją żonę chronić a nie .... zniszczyć. A Pani adwokat po obejrzeniu tego co przyniosłem - powiedziała, że sprawa będzie prosta i że jest w stanie odebrać mojej żonie wszystko. Łącznie z dzieckiem. Mieszkaniem. A ja nie szukam zemsty. Nie chce jej skrzywdzić. Dlaczego to ja musze teraz podejmować takie decyzje?  Dlaczego mam mieć dylematy?
Wraz z upływem czasu "zeszło ze mnie ciśnienie" - i dojrzałem do ewentualnego rozwodu bez orzekania o winie. Nie chce dziecka ciągać po urzędach. Jeśli okaże się, że rozwód to jedyna droga - chce pokojowego rozstania, jeśli w ogóle takie coś istnieje.

Moja żona wie jakie mam zdanie o tym wszystkim. Powiedziałem jej niedawno, że uznanie jej winy nie jest mi już do niczego potrzebne. Wystarczy mi, że ja wiem i że ona to wie. Ktoś z nas będzie tego żałował. Wcześniej lub później. Ale nie będzie już odwrotu. Rozdzielność już mam. Mieszanie jej zostawię, jeśli spłaci mi połowę jego wartości - a to może zaboleć, bo mieszania bardzo zdrożały. Zresztą - nie chce by syn znów się gdzieś przeprowadzał. Nie chce jemu robić wody z mózgu. Chce, żeby było coś co ma stałego.

Chyba, że wydarzy się coś jeszcze, że wyjdzie coś dodatkowego. Moja żona nie ma już dużego marginesu błędu. Wykorzystała całą pulę a nawet więcej. Brakuje już tylko kropki nad "i". Albo może już nic nie trzeba robić, tylko do mnie musi dotrzeć to wszystko. I może zdam sobie sprawę, ze to po prostu KONIEC. Bez względu na wszystko i wszystkich dookoła. Zrzucę z sobie ten ciężar i powiem dość.

Boli mnie wiele rzeczy. Zdrada to jedno. Ale te wiersze - zarezerwowane kiedyś tylko dla mnie. Czas, który sobie daliśmy na poprawę a który okazał się wielkim kłamstwem i oszustwem z jej strony. Dała mi złudną nadzieję, ze walczy o nas a w wiadomości do kochasia napisała, że tak naprawdę wcale tego nie chciała. Falę goryczy dodała 2 ostatnimi mailami, gdzie zmieszała mnie z błotem i ośmieszyła.
Najgorsze jest to, że nawet jak by chciała to poprawić - to nie wiem czy robiłaby to dla mnie czy dla wizji ewentualnej utraty mieszkania lub przymusu spłaty połowy jego wartości lub dla obawy utraty dziecka.
Przestrzegałem ją niedawno, że bardzo prawdopodobne, że zostanie sama. Wymarzony samiec chyba już się ewakuował i dał do zrozumienia, że nie jest zainteresowany, później odejdę ja. Musi wsiąść też pod uwagę, wiek swoich rodziców. Ma chorego ojca i bardzo chorą mamę. Świat jej się zawali. I o ile na pewne rzeczy nie ma wpływu - to nasze małżeństwo padnie po wpływem jej "zapomnienia", "chwili słabości" czy jakiś innych braków. Tak to będzie wyglądać.

Kubuś, jak będę miał chwilę czasu postaram się coś jeszcze dzisiaj Ci napisać
Póki co to chłoń to co napisałem w swoim poście,
Nie widzisz tego, że ona tymi swoimi zwierzeniami sprowadziła Ciebie do roli swojej psiapsiółki?
W jej oczach jako Mężczyzna nie istniejesz!
Miałeś odpalić bombę, a swoją niekonsekwencją narobiłeś wyłącznie huku,.
Skup się na sobie, rzuć się w wir pracy, znajdź sobie jakieś hobby. Jakaś pasję
Z nią nie rozmawiaj. Spuść na nią lodowaty strumień obojętności
Puchatku
O miłość się nie błaga, ani o nią się skamla, ani nie żebra!
Pozbądź się wreszcie tego poczucia winy, syndromu sztokholmskiego, bycia bezradną ofiarą.
Stań się drapieżnikiem!
[treść poniżej poziomu Forum]
Nie lituj się nad nią!
Ona nad Tobą litości nie miała i nie ma!
Nie ma kocham, nie ma spróbujmy jeszcze raz!
W miłości nie ma miejsca na takie cierpienie, jakie Ci zafundowała!
Zastanów się dobrze
Wart jest ktoś taki Twojego uczucia?
Co Ty pokazujesz swojemu synowi?
Czego go uczysz? Jakie wartości chcesz swoim postępowaniem mu przekazać? Że kobieta może nim pomiatać, że może w imię chorej miłości pozwolić się jej ponizyć. Że ma się jej dać upodlić?
Chcesz aby w swoim dorosłym życiu pozwolił kobiecie na to samo na co Ty swojej pozwoliłeś?
Zadna kobieta nie może być ważniejsza od nas samych!
Nie może być całym naszym światem
Bo gdy odejdzie, zostajesz z niczym
Rozumiesz to?
Pokaż wreszcie tej kobiecie, że jesteś mężczyznaą, którego można już nie kochać
Ale zawsze trzeba szanować!
Zrób z jej życia kipisz.
Nie miej teraz litości. Bo litując się pikazajuaz jej swoją słabość
Teraz rozum Twoim sojusznikiem
Te resztki uczucia są Twoim największym wrogiem, a nie oznaką twojej siły
Pokazując jej że jeszcze ja kochasz, wystawiasz się na kolejne kopniaki
Z czego jak sam się przekonuje na własnej dupie, ona ochoczo korzysta.
.

Kuba (wole tak się zwracać jeśli pozwolisz , Kuba świat się nie zawali. Nawet jeśli Tobie czy żonie tak się będzie wydawało w danej chwili. Pokonałeś już tyle przeszkód w życiu, pokonasz i tę. Zawsze będzie Was łączył syn. Powodzenia.

Dziękuję Wam wszystkim za cenne porady. Nic tak nie pomaga ... jak rozmowa. Zawsze wierzyłem w szczere rozmowy.

PS. Powiedziałem wczoraj mojej żonie, że opisałem naszą historię na tym forum.

Pozdrawiam,

[off top]
Problemem Autora jest po prostu to, że przesadził ze swoją opiekuńczością i oddaniem. Samo jego podejście do związku nie jest raczej złe, bo przecież sam fakt pomocy partnerowi, wspierania go czy starania sie nie wydaje się czymś, czego nie należy robić, problem leży w tym właśnei, że można nieźle sie przejechać i przekroczyć granicę przyzwoitości. Z drugiej strony, jeśli założymy, że partnerzy potrafią ze sobą rozmawiać, to żona powinna przynajmniej zakomunikować mężowi, że jej to nie odpowiada, czuje się osaczona, potrzebuje przestrzeni itp. Najwyraźniej jeśli jej to odpowiada, to nie doszło do słowa prostestu a jedynie obojętność. Jednocześnie nie wykazywała żadnej wdzięczności za to, co mąż dla niej robi.
Jak sobie Autor z tym poradzi na obecnym etapie, o już inna bajka i kluczowa kwestia w tym momencie.

PS. Powiedziałem wczoraj mojej żonie, że opisałem naszą historię na tym forum.

Wiesz nie rozumiem Ciebie zupełnie. Co chciałeś wskórać tym że pokazałeś żonie to forum?
Ile jeszcze będziesz się w jej oczach poniżał? Naprawdę mało Ci upokorzenia, jawnego plucia w twarz? Jesteś masochistą?  Sądzisz że jak ona to wszystko przeczyta to nagle zda sobie sprawę z tego co narobiła, co zrobiła wspaniałemu mężowi, bo takiego siebie przedstawiłes w tym temacie. Nie twierdzę że naginasz prawdę. Być może rzeczywiście trafiła jej się złota kura, ale pora sobie uświadomić, że nikogo do miłości nie zmusisz, czegokolwiek byś nie zrobił. Odnoszę trochę wrażenie że jesteś taka miękka kluchą. Dasz się sponiewierac, a na jedno jej słowo polecisz  na skrzydłach. Zejdź na ziemię, miej resztę honoru,złóż pozew z orzeczeniem o winie. I przestań żyć tym co było. Żyjesz przeszłością, tym co było i nigdy nie wróci. Dałeś z siebie 200% Super!! Nie doceniła, zdradziła i upokorzyla. Daj sobie spokój!! Pogoń to wygodne babsko które kontaktu z ziemią od dawna już nie. Niech zobaczy jak wygląda życie kiedy musi sobie radzić sama. A ty przestań się uzalac nad sobą i weź się w garść. Macie syna. Pozbieraj się i ułóż sobie życie od nowa. Tak bywa. Nie jesteś pierwszy i ostatni. Ale skończ się upokorzać! Bo to naprawdę trochę żałosne. Kochasz ją, ale ona ciebie już nie. Wybacz że z grubej rury, ale nie dales tej kobiecie nawet szansy odczucia co tak naprawdę zrobiła. Czekasz, wysluchujesz i jeszcze pokazujesz temat. No litości. Ogarnij się kolego. Brzydka prawda- Twoja żonka to sz*ja :-)

Po chwilowej refleksji.. Czekam na komentarz żony. Wybacz, ale pokazanie forum było nieprzemyslane. Wywlekłeś brudy i jeszcze żona ma teraz to czytać. Szkoda mi było Ciebie, ale teraz to zalatuje mi tu desperacją. Na miejscu żony czułabym zażenowanie. W jej oczach raczej już nie urośniesz. Teraz tak przypomniały mi się te firanki i wydaje mi się że jednak problem może być również w Tobie.

Łoo chłopie .....................

Puchatku, ja Cie rozumiem, a raczej rozumiałam jeszcze rok temu. Musisz zaakceptować jedno, Twoja żona nie jest taka jak Ty, kierują nią inne intencje (W każdym razie nie jest to dobro rodziny jak u Ciebie ,ale egoizm - dobro swoje).
To ze pokażesz jej jaki jesteś pokrzywdzony, przez jej zachowanie nic nie da.
Każdy chce wierzyć w głębi serca ze jest dobrym człowiekiem (bez względu na to czego się dopuścił) i zawsze znajdzie usprawiedliwienie dla swoich czynów (choć to będą obiektywnie tylko preteksty).
Wiesz czytałam ostatnio o oprawcach, którzy dopuścili się zbrodni na swoich ofiarach - oni tez w swojej szczerości opowiadali ze ofiara była sobie sama winna. (i tu następowała długa lista argumentów).
Uwolnij się od niej, odetnij mentalnie i przyjmij do wiadomości, ze ona nigdy nie będzie miała Twojego punktu widzenia. Krzywdzicie się tylko nawzajem, a syn na to patrzy ;(
Zamij się sobą, i dzieckiem, może wreszcie na to przyszedł
To Twój czas

Chciał ją uświadomić, ale miłości to nie wróci niestety,
Co najwyżej ze strachu przed samotnością zostanie, póki nie znajdzie innej drogi ewakuacji.... (kogoś nowego ?)

Autor podobnie jak żona odleciał już dawno chociaż zaradny życiowo to stracił kontakt z rzeczywistością w swoim związku.
Wymuszanie na żonie uczuć. zainteresowania, wdzięczności, aktywności przez bycie absolutnie niezbędnym i potrzebnym kobiecie, która odpłynęła lata temu w świat marzeń na własne życzenie  uczuciowo się odsunęła i zaniedbała to właśnie uzależnienie.
Bez bycia potrzebnym Autor nie istnieje wszystko zależy od łaski/niełaski żony .Jednocześnie strach przed samodzielnym życiem trzyma ją w tym poddaństwie i kontroluje przywiązanie męża jego strachem że może nie być potrzebny.
Ona znalazła niby ujście niby azyl ale nieistniejący w rzeczywistości amant nie odwzajemnił się nie nie przejął żony kumpla stąd straszne rozczarowanie i na razie próba urobienia męża przez żonę że niby tęskni .Po takim ostrym odlocie powrót do tego co było dawno temu raczej nie możliwy.
Zona dobrze o tym wie że Kubuś MUSI jej być potrzebny za wszelką cenę w ten sposób kontrolują się na wzajem .
Marnie to widzę nawet po rozwodzie żyć bez siebie nie będą w stanie chyba Nie da się kochać kogoś bardziej od siebie to sprawdza się i w tym wątku zero równowagi. Takie zniewalanie się wykorzystywaniem i nadużywaniem troski ,opieki przeciwko korzystaniu z niej bez wdzięczności i wzajemności to pokrętna "samowola" każde żyje w swoim świecie mam wrażenie w światach  samolubnych i zaborczych złudzeń.

Zgadzam się z tobą Puchatku w 100%. Najgorsza prawda jest lepsza od najpiękniejszego kłamstwa, tym bardziej gdy okłamuje się samego siebie.

I nie porównuj swojej historii do historii Witka, bo one tylko na pierwszy rzut oka są podobne.

Oczywiście, że żona się tutaj nie wypowie. Po co, po gromy od każdego użytkownika z osobna? Przecież ona doskonale wie, co zrobiła.
Może przyjdzie poczytać, ze zwykłej ciekawości, ale to tyle.

Ale właśnie rzecz w tym, że Kubuś właśnie tak przez całe życie z żoną stara się lepiej wiedzieć. I są kobiety co uznają to za pożądaną cechę.ale też sporo takich co wręcz przeciwnie.
Pytanie, czy on tu może, chce coś zmienić?
Czy może inna żona? Jakaś mloda dziewczyna uzna to za to, czego szuka?

Jeśli nawet żona zechce łaskawie przeczytać, to po fakcie nie zrobi nic innego jak wzruszy ramionami i prychnie, stwierdzając w myślach: "Jaki on jest żałosny!" ( oczywiście z jej punktu widzenia) A nawet, gdyby chciała coś napisać i wina leżałaby w 100 % po jej stronie, to nie wiem, czy zechciałaby napisać tutaj swoją wersję, przynajmniej zgodną z prawdą.
Dwójka ludzi, jesli razem pzebywa blisko siebie to Zazwyczaj powinni rozmawiać i komunikować sobie nawzajem swoje potrzeby. Jeśli zatem Autor robił coś, co nie podobało się jego żonie, cokolwiek co odbywało się wbrew jej woli, to powinna to jakoś zakomunikować, wyraźnie i dosadnie. Od tego mamy dar mowy, żeby się porozumiewać Autor układał niejako życie żony i ich wspólne po swojemu, ale chyba nei usłyszał żadnego, wyraźnego słowa protestu. Daltego ciągnął to dalej i dlatego jest w tym miejscu teraz, w którym jest.

Oczywiście, że żartuję z komentarzem żony. To ironia. Bo poco pokazywać swoje wszelkie przemyślenia, odczucia i zdanie innych małżonce. Wcale się nie dziwię że nie chce tego czytać. Ona już się dawno odsunela emocjonalnie. Nic z tym nie robi bo tak jej wygodnie, a Puchatek też w zasadzie nic nie robi bo próbuje za wszelką cenę jeszcze chociażby przez te forum nakłonić żonę do zmiany. Nie potrzebujesz naszych rad. Będziesz czekał i to ciągnął. Szkoda mi tylko waszego synka, o nim tutaj najmniej. Tylko wy wy wy ty żona ty żona.

To co napisałem jest dla Ciebie tym czym 60 km marsz żołnierza Navy Seals z pełnym wyposażeniem, zrzuconego na teren wroga do miejsca ewakuacji. Od jego tempa zależy to czy przeżyje

Wbrew temu co piszesz, Ty nie jesteś niestety na nic gotowy!
Ty po prostu chcesz ją za wszelką cenę zatrzymać, stąd te Twoje nerwowe, kompletnie nieprzemyślane, wręcz chaotyczne działania. I zero konsekwencji.
Przecież z każdego Twojego postu bije to niczym łuna pożaru. W dodatku kompletnie nie myślisz logicznie. Upłynęło wystarczająco dużo czasu, aby się ogarnąć
Tak tak, daj żonie do poczytania. .
Tylko geniusz taki jak Ty, mógł wpaść na taki pomysł!
Myślisz że Twoja desperacja i chora miłość jest Twoją siłą?

Dlatego walcz, walcz ze wszystkich sił o nią Werterze.
Bo przecież to ta jedyna.
A Twoja miłość jest przeogromna i potrzebna. Ale....
Potrzebna, tylko komuś zupełnie innemu.
Przerażasz mnie chłopaku
Przeraża mnie ta Twoja wręcz niewolnicza postawa.
Kompletnie nic z tego co napisałem nie zrozumiałeś.
Mam pomysł, idź do drukarni i zamów tapetę na całą ścianę z tekstem, który napisałem w swoim poście :
Moja żona mnie tak naprawdę nie zdradziła,
Nawet jak zdradziła, to przecież nie chciała,
A jak chciała to nie wiedziała co robi.
A to wszystko to i tak nic nie znaczy, bo przecież ja ją tak kocham.

Myślę, że mają Państwo po części rację.

Podejrzewam, że gdyby moja żona - nagle "zapałała do mnie miłością" - to kolejny raz bym jej w to uwierzył. Nie broniłbym się przed tym - szukając wciąż nadziei. Tak ciężko czasami przyjąć do myśli oczywistą prawdę. Czasami ciężko przyjąć to co ... za rogiem już się czai. Przez ten czas - nie chciałem po prostu żałować, że nie spróbowałem. Nie wiem na co w zasadzie liczyłem. Sam sobie zaprzeczałem. I dalej zaprzeczam.

Cieszę się, ze założyłem konto na tym forum. Liczyłem na spojrzenie innych ludzi - tych szczególnych, bo znających temat od podszewki. A może szukałem też sam przed sobą usprawiedliwienia tego, co muszę zrobić. I pewnie warto, żebym wydrukował sobie te słowa na ścianie....

Jestem na psychicznym dnie, które zafundowała mi moja własna żona. Najchętniej zapadłbym się, gdzieś pod ziemię.

I teraz o tyle mi łatwiej, że moja żona "włożyła w to sporo serca", abym znalazł się tu, gdzie dziś jestem. Zawsze i wszędzie szukałem nadziei, że coś można zmienić. Tyle, że ja szukam gdzieś w umyśle kolejnego punktu zaczepienia, ale już go nie widzę. To wszystko za daleko zaszło. Mleko się rozlało jak to mówią. Nie złapię się już na miłe słówka czy gesty. Nie przekona mnie słodka mina. Jej słowa nie mają już pokrycia.

Plus jest taki, ze gorzej już nie będzie. Zmiany już się dzieją.

Kiedy odkryłem to wszystko - nagle zacząłem "sprawdzać żonę" - zacząłem robić rzeczy, których nigdy nie robiłem wcześniej. To też było chore. Było mi wstyd. Ale chciałem znać prawdę. A już od długiego czasu "nie zajrzałem" do żadnego konta i profilu żony. Nie sprawdzam już jej adresów emailowych. Już mi się nie chce. Nie mam na to ochoty, chęci ani siły. Szkoda mi na to mojego czasu. To chyba też coś już znaczy.

Dziękuję za wszystko raz jeszcze. To co chciałem wyrzuciłem z siebie - ale obiecuję dać znać jak to się skończy.

Pozdrawiam,

Ja myślę, że Kubuś wie, CO trzeba zrobić, ale nie JAK znaleźć w sobie siłę, żeby to zrobić. On nie ma własnego świata, tylko żonę w każdym neuronie swojego mózgu. Żyje w fantazji, że będzie jak dawniej i że żona jest inna niż jest naprawdę, bo porzucenie tej fantazji oznacza rozwód.

Może i rozwód ale niekoniecznie uwolnienie się od natrętnego bycia "pomocnym".
znany mi jest przypadek gdzie po 1,5 roku od rozwodu ( nie było zdrady i romansu u żadnej ze stron)
mąż przeprowadził się do tego samego domu na to samo piętro byle być blisko i służyć pomocą byłej żonie.
Myślicie że wyglądał na psychola, psycho-faga,toksyka, przemocowca czy coś takiego o nie na wszystko miał "logiczne" wytłumaczenie i zero agresji ,chaosu,zamieszania "spokój wodza". Nie idź tą drogą Kubusiu.

Interesujące jest w co żona Autora dodatkowo uciekała przed sobą i nim samym ,jego opiekuńczością , życiem w związku itp, bo sama praca to za mało i praca męczy jeszcze w szkole.
Z moich subiektywnych obserwacji najczęstszą ucieczką jest świat marzeń i fantazji jest on bardzo głęboko ukryty i strzeżony przed innymi ,wstyd się przyznać do tego o czym marzy i jak to nierealne jest i ile czasu to zajmuje taki totalny eskapizm. To lekceważone zachowanie nazbyt często pomijane i nie brane pod uwagę bardzo dziwny ale dość częsty mechanizm obronny w (nie)radzeniu sobie z życiem ,związkiem, uczuciami.
Ten nieudany niby romans to raczej skutek niż przyczyna od jakiegoś już czasu żona Autora żyła w swoim świeci tak mi się zdaje.

Maku to tak właśnie wygląda z boku takie "strachy na lachy" "zobacz ile tracisz" "nie dasz sobie rady beze mnie" "zobaczysz jak będzie kiedy mnie nie będzie jak mnie zabraknie" jej życie to teraz jej problem najwyżej będzie mieć pierdolnik w domu a z dzieckiem to opieka naprzemienna jest jakimś wyjściem.
Kubuś możesz się zdziwić jak Twoja jż sobie poradzi bez Ciebie nie bój się . No i nie podkładaj się taka uczciwość może się zemścić na Tobie jak pisał Maku chyba że pozabezpieczałeś solidnie swoje interesy.
Takie "groźby" że jej rodzice są  coraz starsi słabe to też.

Myślisz pasławku, że model związku, który opisał Puchatek, to uzależnienie? A nie zwykła koluzja? W sumie to ciekawe ujęcie.
Każde z nich przecież czerpało coś z tego związku. On potrzebował biernej „niemoty”, potrzebującej stałej opieki i osoby decyzyjnej, żeby czuć się potrzebny i wartościowy. Ona potrzebowała nadopiekuńczego partnera, żeby „delegować” na niego swoją moc i sprawczość, których - jak się okazało - nie brakowało jej. Na pewno coś pękło w tym układzie i system się posypał, ale - jak też widać - wartość, jaką stanowił ten aspekt sprawdzenia się w tej relacji w roli opiekuna jest dla autora tak ważny, że jest gotów walczyć o utrzymanie tego, co było na wszelkie sposoby. Ma to w sobie coś z uzależnienia.

Dawno żadna historia tak mnie nie ruszyła. Ale to wzruszenie nie nad Tobą czy żoną konkretnie, ale nad nami, ludźmi, w ogólności. Zostajemy rzuceni na głęboką wodę, bez przygotowania do życia w rodzinie, z bagażem traum rodzinnych, z posypką romantycznych historii z książek i telewizji. W młodzieńczej burzy potrzeb.

Jako nastolatkowie, kiedy nie wiemy jeszcze, kim sami jesteśmy i czego nam w życiu potrzeba, podejmujemy decyzję, jakie zaważą na całym naszym dorosłym życiu. Wybieramy szkołę, pracę i partnera. I jeśli ta pierwsza miłość zostaje mężem/żoną, po latach mogą wyjść nasze różnice charakterów, oczekiwań czy po prostu młodzieńcze tęsknoty. Musimy odrobić zaległe lekcje.

Autorze, Twoja żona jest i była niepoprawną romantyczką. I ja to częściowo rozumiem, bo mam w sobie też od zawsze dużo romantyzmu. Dla niej nie jest priorytetem piękne mieszkanie w Warszawie, dobrobyt i porządek – czyli coś, co Ty definiujesz jako szczęście. Dla niej szczęście to romantyczne wiersze, patrzenie w oczy, adoracja i głębokie uniesienia. Do dziś z tego nie wyrosła. Jej zachowanie wobec kochanka jest dziecinne, jak zauroczony podlotek, uganiający się za szkolnym przystojniakiem. Wiersze ozdobione kwiatkami?! Taka „miłość” jest nieczuła na śmieszności, obojętność drugiej strony i brak wzajemności. Zupełnie jakby Twoja żona zahibernowała się w świecie swoich romantycznych marzeń i teraz, dzięki obecności przystojnego kolegi, znów na jawie poczuła te emocje, które dawniej czuła przy Tobie. Czuła, ale to wygasło. Wygasło przez lata rutyny, pracy, sprzątania, firanek – wszystkiego co jest tak przyziemnie, tak zupełnie nieromantycznie i nudne.

A teraz coś, czego nigdy nie robię. Jestem prawnikiem oraz mediatorem. Specjalizuję się m.in. w prowadzeniu spraw rozwodowych i dotyczących kontaktów z dziećmi. Jeśli miałbyś do mnie jakieś pytania, jako prawnika lub po prostu kobiety, nie krępuj się wysłać mi prywatnej wiadomości. Postaram się pomóc jak potrafię, oczywiście pro bono.

Witaj Autorze.
Przeczytałam Twoją historię i jest mi smutno, tak po ludzku Ci współczuję.
Znajdujesz się w cięzkim momencie swojego życia, jednak pragnę zwrócić Twoją uwagę na jedną, z pozoru błahą rzecz... Z tego co opisujesz - wybacz - ale Ty w małżeństwie chyba nigdy do końca nie byłeś. Małżeństwo to jest związek DWOJGA ludzi. Z kontekstu wywnioskowałam, że w Waszym "związku" byłeś tylko Ty. Nie wiem czy potrzebujesz/wymagasz od tego forum rady/pocieszenia/wysłuchania, ale moja propozycja jest następująca:
1. Jesli "żona" nie wyraża chęci udania się na terapię, udaj się sam do specjalisty - to nic nie boli, czasami zwykły internista pokieruje Cię dalej gdzie udać się po pomoc.
2. Idż do tego specjalisty, uprzednio skierowany przez internistę.
3. Zastanów się czy Twoja definicja małżeństwa mieści się w definicji małżeństwa być może wymaga ona redefiniowania w Twoim przypadku.

Być może zabrzmi to strasznie, jednak często w moim życiu sprawdza się motto: co nas nie zabije, to nas wzmocni.

Ela210, być może źle się wyraziłam. Nie chodziło mi bynajmniej o pomoc autorowi w odebraniu dziecka żonie. Doświadczenia osobiste i zawodowe nauczyły mnie lepiej rozumieć obie strony małżeńskich konfliktów. Raczej chodziło mi o rozmowę o rozwiązaniach, które zminimalizuja koszty emocjonalne rodziny, zwłaszcza dziecka. Ale oczywiście nie narzucam się, niechaj autor zdecyduje. Znam jednak wieku kolegów po fachu, którzy za bardzo koncentrują sie na formalnym wyniku sprawy, nie myśląc co z ludzi pozostanie po wyjściu z sali sądowej.

Myslę,  że dziecko Puchatka już jest w takim wieku, że się samo "odbierze" i nic a nic szarpanina rodziców go nie będzie obchodzić.  O ile już tego nie zrobił, bo Puchatek jakoś dziwnie mało pisze na temat syna.

Chyba muzułmanów.

Przy całym szacunku do muzułmanów i ich kultury (pod warunkiem oczywiście, że nikogo nie nawracają siłą na swoją wiarę) : to, o czym wspomniałem na początku wywnioiskowałem na podstawie historii opisanej przez Autora. Być może za wcześnie i zbyt prosto to zabrzmiało. Jedno jest pewne:oboje z żoną mocno się rozminęli w swoich wyobrażeniach jak powinno wygladać udane życie razem, czy to w związku czy w małżeństwie.

Krajobraz po wybuchu jest typowy do bólu.. łącznie z wakacjami. To się wydaje dziwne komuś kto nie był w długim związku. Tylko to taka budowla przeżarta rdzą a stoi.
Dzieci są zawsze ofiarami.
Ale niestety pokazałeś że nie zrobisz wszystkiego by chronić syna.
Moja córka o żadnych kochankach ojca nie wie.bo po co?

Dla niej byłoby to łatwiejsze niż dla mnie.?
Budowla jeszcze postoi ale jakbyście mieli byc razem to jako inna kobieta i mezczyzna. Jakby spotkanie  na nowo.
Chciałbys ją, gdyby nie było przeszłości?
A ona? Bo właśnie takich związków nie da się na sentymentach odbudować.
Wszystko stare trzeba zburzyć i pomyśleć. czy to ta kobieta?? O co myśli ona.

Rozwieść się zdążysz..