Nie wierzę już w miłość...ani w przyjaźń - Netkobiety.pl

Między chodzeniem do wróżek, a postępowaniem wg zaleceń wróżek, wierzeniem ślepo we wróżki, może być przepaść.
Osobiście byłam kilka razy u wróżki, w okresie kryzysowym najczęściej. Po co? Pewnie, aby ktoś powiedział mi co się dzieje (i było to zgodne z prawdą) i dał... nadzieję?  Oczywiście po wizycie sama się z siebie śmiałam i niczego ta wizyta nie zmieniała. To podobny schemat, jak kupno toto lotka. Wiem, że nie wygram, ale próbuję. No i ... nie wygrywam. Niestety. Za to płacę podatek od szczęścia.
Cóż, my kobiety tak mamy. I nie zmienia to faktu, że akurat ja bardzo twardo stąpam po ziemi. Da się to rozgraniczyć.

Nie umniejszaj kobietom?
Czyli umniejszam sobie, bo chodzę do wróżki?
Czyli umniejszacie bż, bo chodziły do wróżki?

Dobrze, że mam  poczucie własnej wartości. 

No i chyba muszę znowu iść do wróżki, bo trzeba podtrzymać tradycję.

Autorze, szczerze gratuluję! Naprawdę fajnie jest słyszeć, że osoba wierząca w zasady, znowu w te zasady zaczęła wierzyć. I tego się trzymaj! Może niektórzy na tym świecie tego nie pojmą, ale pewne sprawy właśnie są i zostaną czarno-białe.

Wierzenia wróżkom czy chodzenia do wróżek nie skomentuję...I nie chodzi tylko o to, że ktoś zamiast rozmawiać z partnerem, rozmawia o swoich osobistych sprawach z obcą osobą, tylko po prostu no, z pewnych rzeczy warto wyrosnąć, jak człowiek dorasta i stopniowo zaczyna pobierać edukację..

Shoggies jeżeli ktoś będąc nastolatkiem, bawił się we wróżby - nie mam zamiaru skreślać takiej osoby, bo wiem co się wyprawiało w tym wieku... Mówiłem bardziej o kobietach w "pewnym wieku"... i raczej zdania nie zmienię
Co do Ciebie - wiem, że się sparzyłaś na swoim chłopaku i cieszy mnie jedno, że nie tracisz nadziei... Na szczęście, nie każdy facet to palant i dobrze, że zdajesz sobie z tego sprawę ))) To Forum to taki mały przykład tego. Czytaj różne wątki, przeanalizuj swój dotychczasowy związek, a dużo jeszcze dotrze do Twojej mądrej główki...
Powodzenia

Dzięki za wyjaśnienie z wróżkami. Jeeeeeeeny to jest dla mnie takie nieprawdopodobne, że dorosła osoba boi się sama podjąć decyzji i szuka pomocy u wróżki można się w to bawić, ale raczej na zasadzie - ile będę miała dzieci, czy pojade na wymarzone wakacje....ale na pewno nie w kwestii być z kimś/nie być itp.
Odbiegając całkowicie od tematu - a ja lałam kiedyś kiedyś wosk na andrzejkach, tak o śmiechy chichy, później interpretowaliśmy to coś wylanego. Oczywiście zapomniałam o tym. I za jakiś czas się sprawdziło dopiero później sobie przypomnialam co tam wylałam aaaalee to byla zabawa

Dziękuję Wam wszystkim za odpowiedzi. Czytam je z zapartym tchem.

A żeby Wam choć w ułamku ukazać, co "wróżki" i "horoskopy urodzeniowe" mogły uczynić w życiu dorosłej i wykształconej kobiety napisze, jak to wyglądało u mnie przez 1,5 roku...
Postaram się ograniczyć komentarz do niezbędnego minimum.

Zaczęło się zupełnie niewinnie. Pierwsza potajemna wizyta u wróżki z pytaniem o to, który z nas (ja czy Pan X) będzie lepszym kandydatem na partnera. Potem oczywiście pytania o to jak potoczy się przyszłość małżeństwa mojej jż.... Tyle, że tu "pani wróżka" wyczuła chyba, ze można więcej zarobić i zaprosiła jż na sesję indywidualną, aby sporządzić horoskop urodzinowy ,  aby mnie ocenić po wielu latach małżeństwa nie widząc mnie nigdy osobiśsie na oczy i nie zamieniwszy ze mną nawet jednego słowa...
I tu pojawił się problem dla mojej jż - bo pani wróżka nr 1 oceniła, że "...mąż jest o wiele lepszą opcją. Przykro mi". Już sama końcówka - to "Przykro mi" rozbawiło mnie wtedy jak to czytałem.
"Pani jż" - postanowiła jednak nie poddawać się i chyba założyła, ze pani wróżka nr 1 nie zna się, więc zaczęła umawiać się do innych wróżek. Część tych "specjalistek" była z Warszawy, ale odwiedziła też jedną panią w Markach.
Te "zabawy" zaczęły się od czerwca 2019. I tak oto "pani jż" wolno nabierała rozpędu. Do dokładnej "analizy" panie wróżki zażądały dokładnej daty urodzenia wraz z godziną. Oczywiście i mojej i pana X. Zaczęły się więc pretensje do mnie dlaczego nie znam godziny swojego urodzenia a potem naciski, żebym pojechał i sprawdził w USC. Ja jeszcze wtedy nie miałem wiedzy, co jż w głowie siedzi, ale te naciski na zdobycie godziny urodzenia, znoszone do domu książki związane z astrologią zaczęły budzić mój niepokój.
Potem doszło do tego przeglądanie wszelakich stron związanych z astrologią, horoskopami urodzeniowymi, kosmogramami (wystarczy w Google wpisać i wierzcie mi na słowo - "pani żona" wszystkie je przejrzała). Chciała się nawet zapisać na kurs astrologii...
Ja na początku podchodziłem do tego sceptycznie, nie znając jeszcze wtedy prawdziwych motywacji jż, które skrzętnie ukrywała. Jż przekonywała mnie w domu, że astrologia jest nauką ścisłą - taką samą, jak inne przedmioty. W domu oczywiście zawsze siedziała z nosem w telefonie pisząc w "tajemnicy z panem X" i zaznajamiając się jednocześnie z wiedzą w tym temacie.
Żebyście wiedzieli ile miałem w domu zapisanych kartek A4 z tym wszystkim. Diagramy, wykresy kołowe, jakieś "domy", analizy urodzeniowe. Porównania.
Żeby to kryć - szanowna pani - większość tych rzeczy robiła w miejscu swojej pracy. Miała zawsze wymówkę, że ma prace do sprawdzania a w tym czasie pisała wiadomości do Pana X no i oczywiście tam przeprowadzała "swoje badania i analizy".

Dopiero po jakiś czasie - jak odkryłem prawdziwą motywację jż, jak zobaczyłem te wszystkie "naukowe" tabele, diagramy, kosmogarmy - wiedziałem, że jż straciła kontakt z rzeczywistością. Mówiąc krótko poczułem się bezsilny. Nie przesadzę jeśli powiem, że każdą wolną chwilę poświęcała na zgłębianie tej wiedzy.
Ja tu i tak pisze tylko pobieżnie, bo były momenty, że zastanawiałem się czy to nie początek jakiegoś problemu zdrowotnego.
Te wróżby przejęły kontrolę nad jej życiem. Dlatego też - proszę mi wybaczyć - ale jako słyszę cokolwiek związanego z wróżkami to od razu wiem, że muszę uciekać. Nie pytam, nie dociekam, nie chce wiedzieć. Wykształcił mi się nowy naturalny odruch. I podpiszę się wszystkimi kończynami pod opinią m.in Artiego, w tym temacie.

Natomiast "wróżby andrzejkowe" to inny kaliber zabawy. Tak jak to KoloroweSny opisała. Mają swój początek i swój koniec. Kończy się zabawa andrzejkowa i kończą się wróżby. U mojej "pani żony" te zabawy przybrały lekko odmienną postać.  Jak jakaś obsesja czy choroba.

O kurcze Kubuś przeczytałam Twój post z otwartą buzią. Później jednak wybuchłam śmiechem. Wyobraziłam ją sobie jako osadzoną w jakimś XVII wieku, chodzącą do tajnej chatki w lesie, w której ukrywa szklane kule, przeciery z żuka i inne eliksiry. Odprawiającą jakieś rytuały magiczne, piszącą kredą pod Waszym łóżkiem jakies piktogramy i odprawiającą obrzędy .

Kuba widzę że twoja żona ostro odpłynęła nie tylko emocjonalnie od Ciebie, ale też ... no właśnie ciężko to nawet określić.
Pytanie czy taki zwrot i całkowita odmiana psychiki człowieka z którym spędziłeś tyle czasu i nie obserwowałeś do tej pory odpałów nie ma jakiegoś głębszego podłoża w jakiejś rozwijającej się chorobie psychicznej - inaczej tego nie da się wyjaśnić.
Rozumiem zdradzić, rozumiem odejść od partnera, ale szukać powodów tych decyzji w siłach astralnych - to już gruba jazda po bandzie i totalny brak samoświadomości twojej jż.

Cały problem polegał na tym, że ja naprawdę nie potrafiłem zrozumieć tego co się wokół zaczęło dziać. Ani to nie wyglądało na hobby ani na niewinną zabawę. Wtedy naprawdę nie wiedziałem jak pomóc i sobie i jej. Nie było to zabawne.
Próby rozmowy na ten temat kończyły się szybkim ucinaniem tematu. Zostałem więc tylko biernym obserwatorem. I to wszystko u osoby, która przez lata zachowywała się zupełnie normalnie.

PS. A do "tajnej chatki" w parku chodziła niestety w innych celach... Mam nawet dobre zdjęcia na tę okoliczność

Każdy z nas pamięta wróżby andrzejkowe za małolata - to były czasy )) Lecz z wiekiem, normalna postać rzeczy, że człowiek dorasta i z wiekiem zdaje sobie sprawę, że to była wyłącznie zabawa... Tak jak z mikołajem ))

Co do wróżek - to nie jest żadna choroba, taka osoba, która mocno w to wierzy z pewnością brakuje jej pewności siebie, nie umie zadecydować za siebie, boi się odpowiedzialności - tak czasami niestety bywa, że osoba dorosła zachowuje się jak dziecko. I idąć do wróżki, jakby przeżuca na nią swoją odpowiedzialność, oszukuje własne sumienie... Przecież to nie ja, tylko ona tak powiedziała... Umniejsza swoją głupotę i naiwność...
Moja bż, jak poszła do wróżki zadała jej pytanie o mnie, czy nadal powinna być ze mną.  To były czasy kiedy boczniak zawrócił jej w głowie, zamiast podejść do tego z rozsądkiem, ona wybrała swoją głupotę...
Ja nie wiem co jej wtedy siedziało w głowie, bo pierwszą osobę jaką powinna wybrać to psycholog, bo ewidentnie nie radzi sobie ze swoimi emocjami... Niestety bała się odpowiedzialności za swoje życie i wybrała wróżkę... Lepiej zagłuszyć swoje sumienie, które i tak kiedyś da o sobie znać...
Nie wiem jak to było u Kacpra, ale u Kubusia jego małżonka popłynęła już na maxa !!! Jak widzicie tak czasami bywa, jak ktoś jest niedojrzały emocjonalnie - tak naprawdę, teraz to widzę, że z taką osobą można zrobić dosłownie wszystko !!!

Każdy z nas pamięta wróżby andrzejkowe za małolata - to były czasy )) Lecz z wiekiem, normalna postać rzeczy, że człowiek dorasta i z wiekiem zdaje sobie sprawę, że to była wyłącznie zabawa... Tak jak z mikołajem ))

Co do wróżek - to nie jest żadna choroba, taka osoba, która mocno w to wierzy z pewnością brakuje jej pewności siebie, nie umie zadecydować za siebie, boi się odpowiedzialności - tak czasami niestety bywa, że osoba dorosła zachowuje się jak dziecko. I idąć do wróżki, jakby przeżuca na nią swoją odpowiedzialność, oszukuje własne sumienie... Przecież to nie ja, tylko ona tak powiedziała... Umniejsza swoją głupotę i naiwność...
Moja bż, jak poszła do wróżki zadała jej pytanie o mnie, czy nadal powinna być ze mną.  To były czasy kiedy boczniak zawrócił jej w głowie, zamiast podejść do tego z rozsądkiem, ona wybrała swoją głupotę...
Ja nie wiem co jej wtedy siedziało w głowie, bo pierwszą osobę jaką powinna wybrać to psycholog, bo ewidentnie nie radzi sobie ze swoimi emocjami... Niestety bała się odpowiedzialności za swoje życie i wybrała wróżkę... Lepiej zagłuszyć swoje sumienie, które i tak kiedyś da o sobie znać...
Nie wiem jak to było u Kacpra, ale u Kubusia jego małżonka popłynęła już na maxa !!! Jak widzicie tak czasami bywa, jak ktoś jest niedojrzały emocjonalnie - tak naprawdę, teraz to widzę, że z taką osobą można zrobić dosłownie wszystko !!!

Paslawek ale to jest sztuka, zgonić wszystko na czary, magię )) Wpadłbyś na taki pomyśl, bo ja nie

Wróżka jest prostrzym wyjściem. Zasugeruje, najczęściej mówi to co dana osoba chce usłyszeć.. a psycholog...? Terapia wymaga pracy, zaangażowania, czasami podejmowania trudnych dla nas kroków... i to często przerasta. Strasznie to Dziwne, że byle żony, niektórych Panow tutaj podobnie postępowały w tej kwestii...

A ja początkowo myślałam, że tylko się naśmiewacie. A Wy tak poważnie z tym atakiem na wróżki.
A przecież to tylko zagubione osoby, które manipulują same sobą. I nie zdanie wróżki jest tutaj ważne, bo one same podjęły decyzję. SAME. A wcześniej często: rozmawiały z przyjaciółką, chodziły do wróżek, może do psychologa, może były na forum "mąż jest zły i muszę od niego odejść", jakiś tarot, może coś  jeszcze. Często to takie działania "zamiast", przed podjęciem decyzji. Rzadko ktoś wsiąka w to dosłownie, choć i tak może być.
Myślę, że jednak nie tak łatwo podjąć decyzję: zdradzę, rozwalę rodzinę, odejdę itd. Więc racjonalizuje się to przed sobą, zakłamuje, robi jakiś galimatias, aby się w tym pogubić. Mój  mąż też opowiadał coś o tym, że to "podziało się poza mną" i inne głupoty. Byleby nie stanąć i nie powiedzieć: tak, to moja wina, to moja decyzja, jestem świnią.
Więc i wróżka to taka ucieczka przed sobą, swoją odpowiedzialnością itd. 
Tylko tyle i aż tyle.
Myślę, że w takim "amoku" to tak się traci kontakt z rzeczywistością, ze sobą, że ta wróżka to mały pikuś, tylko jeden ze środków do zakłamania siebie. Takie chwytanie się brzytwy, jak czasami nawrócenie religijne, ucieczka w sport i inne.
Więc nie ma co demonizować środka do osiągnięcia celu, bo jest ich wiele. I te biedne wróźki nie są niczemu winne.

Również mam za sobą takie rozmowy...., niestety jeszcze wczoraj

Kubuś już tak nie wiele, dzieli nas od Nowego Lepszego Życia ))

Pozdrawiam i Szczęśliwego Nowego Roku !!!!

Teraz będzie tylko lepiej...

Kuba dziękuję i nawzajem dla ciebie i syna.

Witam wszystkich,
Chciałbym dziś tylko przekazać, że z dniem wczorajszym moje małżeństwo przeszło do historii.
Choć oficjalnie jż jest „moją żoną” jeszcze przez 21 dni - przynajmniej do uprawomocnienia się wyroku. Wyrok zapadł zgodnie z moimi oczekiwaniami. Mam orzeczenie, syn zostaje przy mnie.
Proszę mi tylko nie gratulować. Nie dałem rady wczoraj się tu zalogować. Nie będę też pisał jaki to niby „jestem szczęśliwy”. Nie jest tak.

Przez wiele miesięcy od jej wyprowadzki - udało mi się odzyskać spokój. A wczoraj znów go zburzyła. Już po wyjściu z sali sądowej podeszła do mnie i zaczęła mnie przepraszać za to wszystko...
Prosiłem by przestała. Że nie mogę tego słuchać. Łzy płynęły jej po twarzy. Mówiła, że wszystko zwaliło się jej na głowę, że nie może spać ... z mojego powodu.
Nie chce już tego komentować.

Jedyne co mi przychodzi do głowy to apel do wszystkich tych, którym chodzą po głowie pomysły by „zasmakować” czegoś na boku. Zastanówcie się proszę 10 razy czy to co uzyskacie będzie warte tych „przyjemności”.

Mam jeszcze wielką prośbę do moderacji - prosiłbym o zamknięcie tego wątku.

Chciałbym też podziękować za to, że mogłem spotkać tu na forum fajnych ludzi. 
Dziękuje każdemu z osobna - i tym, którzy się tu udzielali i tym, których wątki czytałem. Każdy z Was bardzo wiele mi pomógł.
Nie znam Was - ale jesteście mi wszyscy bliscy.

Pozdrawiam,

NIe chcesz, aby Ci składano gratulacje, ale powiem Ci, że fajnie jest przeczytać jak ktoś w końcu kończy pewien ciężki etap i go za sobą zamyka. Pokazałeś, żę jesteś silny i nie nabierasz się na fałszywe gierki Twojej ex żony. Bądź silny i wytrwały w dalszym ciągu, bo teraz może być tylko lepiej! Powodzenia!

Wieki się nie logowałam ale teraz musiałam. Nie gratuluję ale przesyłam wirtualny uścisk i dużo pozytywnej energii. Trzymaj się.

Kubuś - teraz już będzie tylko pięknie! A z wróżkami - bez przesady, każdy ma prawo wierzyć w to w co chce...

Wszystkiego dobrego Kubuś i tradycyjnie trzymaj się
Zaglądaj czasem na forum.

To akurat działa w obie strony ..

Widzisz Orwel da się , dał radę i ty też dasz i pewnikiem za jakiś czas po rozwodzie też usłyszysz pianie panci nad tobą gdy zobaczy co sobie narobiła ale ty wtenczas powinieneś być już daleko w przodzie z emocjami. Tak samo inni mieli i wyszli z tarczą a nie na tarczy .

Ajko - dziękuję za życzenia i sam się do nich przyłączę.

Życzę absolutnie Wszystkim znalezienia właściwej drogi w Nowym Roku i odnalezienia miłości przy której diamenty będę bledły...

Nie chciałem tu więcej wracać do swojego wątku, bo ... jakoś tu teraz nie pasuje (do siebie z tamtego okresu)
Ta kobieta odmieniła i mnie i mojego syna.
Nawet nie jestem w stanie napisać i właściwie ująć jak duże zmiany zaszły.
Ale najlepiej odda to fragment tego co mój syn zadedykował Danusi. To słowa nastolatka, który nigdy w życiu nie uzewnętrznił się w taki sposób:

"...chciałbym podziękować Tobie i Tacie za te wspaniałe chwile. Za nasze wieczory filmowe, za nasze wycieczki. Za naszą pierwszą kilkudniową wyprawę na Mazury. Za smakowite obiady, które w trójkę gotowaliśmy (dobra, dobra, powiedzmy, że tak było:) i za Twoje pyszne zimowe herbatki Danusiu.
Ale przede wszystkim chciałbym Wam podziękować za to, że poznając się i będąc razem daliście  mi nadzieję na w miarę normalne dzieciństwo i życie. Oby kolejne lata były choć w połowie tak cudowne, jak ten niecały rok. Mam też nadzieję, że Ty i Tata spędzicie razem całe życie a nawet i dłużej...
Kto wie - może ta Rodzina kiedyś się rozrośnie? Na przykład o Zosię i Puderka Nie żebym cos sugerował, ale... No bo marzenia w końcu się spełniają w teorii i w praktyce też ...."

PS. Zosia - to imię jakie chciałaby dać Danusia córce, gdyby nam się przytrafiła a Puderek - to imię dla pieska

Pozdrawiam,

Ze zdjęciami sądzę to samo co autor.
Ale niech każdy wybiera po takich znacznikach które są dla niego ważne. Wygląd, wiek, kasa, chęć posiadania jeszcze dzieci.
Jeśli to wyglaď i zdjęcie mu to oddaje, to ludzie naturalnie się odsieją.
W opowiesci brakuje mi opisu emocji przy przechodzeniu na miejsce randki w Łazienkach 

Podwójnie post mi się wstawił - przepraszam....

Kubusiu, gratuluję.

Witaj Autorze!

Muszę to napisać, ale fajnie jest wrócić do niby starego wątku, gdzie wiało wcześniej smutkiem aż tu nagle widzi się kogoś, kto odżył i niemal narodził się na nowo. Szczególnie, jak widać to, że rany zostały zabliźnione a życie znowu toczy się szczęśliwie Miło patrzeć, jak człowiek, który pragnął tego szczęścia a mocno wcześniej się na kimś bliskim zawiódł, ponownie znalazł spokojną przystań.
Naprawdę miło to słyszeć!

Trzymaj się mocno i powodzenia!

Kolejny, pełny analogii do mojej aktualnej sytuacji życiowej temat, z którego mogę brać garściami wiedzę wręcz. W moim małżeństwie poza kłamaniem, też był fioł na punkcie horoskopów wróżek, porównywanie mnie z Panem X, jak i dużo, dużo innych podobieństw - i też wykształcona niby osoba. Jestem gdzieś w połowie Twej drogi tak widzę, dlatego też dobrze było to wszystko przeczytać.

Nie znamy się Kubo, trafiłem dopiero na to forum z własnym problemem, ale naprawdę szczerze gratuluję. I przyznać muszę, że Twoja sprawa otwiera oczy, ale też i napawa... optymizmem. Ma szczęśliwe zakończenie, co jest naprawdę budujące dla osób będących w trudnych sytuacjach w życiu.
Zdrowie masz, pieniądze jak piszesz - jesteś w stanie sam zarobić, także szczęścia i radości z życia pozostaje mi tylko życzyć!

Moja prośba by nawet nie próbować takiej zmiany. Forum jest lekturą, jeśli ktoś, kiedyś trafi na Twój wątek, powinien móc widzieć jaka przemiana zachodzi.
Niech zostanie jak jest.

Sorki za poniższą łyżkę dziegciu,
Oczywiście życzę wszystkiego najlepszego.
Autorze, finał trochę jak z romantycznej powieści ale ... czy nie obawiasz się, że odezwą się demony ? Szybko wszedłeś w nowy związek.
O ile dobrze pamiętałam gdy od początku pisałeś mocno bezkrytycznie o "swoim aniele" nie przyjmowałeś niektórych słów krytyki (bo rzeczywiście ten "mój anioł" wzbudzał odruch wymiotny).
Teraz wskakujesz na głęboką wodę, szybko bo jest fajna kobieta, bo syn ją akceptuje i podziwia ale trochę jak oszołomiony, jak zamroczony.

Dobrze się czyta o pozytywnych zakończeniach, ale akurat u mnie lampka się zapaliła, niestety brzmi wg mnie równie bezkrytycznie jak poprzednio.

Życzę szczęścia całym sercem i trzymam kciuki bym nie miał racji.

List napisał syn.
Miał prawo bo to jeszcze dziecko, w przeciwieństwie do wątków gdzie twierdzi się że 15 latek jest dorosły.
Ja tam nie widzę slepych zachwytów nad nową Panią.  Raczej opisy jej konkretnych zachowań w pozytywnym świetle.
Ale do tego trzeba mieć pozytywne nastawienie i otwarcie na drugiego człowieka.
Samą podejrzliwoscią wiele się nie ugra.