"Nie potrafiłem Ci wczesniej o tym powiedzieć" - kłamstwo w związku - Netkobiety.pl

trudno wiedzieć cokolwiek o człowieku z opisu osoby która sama o nim praktycznie nic nie wie albo tylko tyle ile sam cedzi informacje wrzucając bomby między motyle.

Myślę, że byłabym w stanie wyczuć, gdyby facet planował ewakuację. Poza tym on wręcz nie znosi pisać wiadomości, smsów itd. Jak nawet mu coś wyślę, jakieś krótkie pytanie, to zamiast odpisać tak lub nie, od razu oddzwania. A takie romansiki to chyba głównie poprzez tego typu pisanie się rozwijają.
Także wątpię by równolegle z kimś się spotykał.

Ale właśnie też dzięki temu ta znajomość była inna niż wszystkie. Smsy są często skrótami myśli, nie oddają emocji, wkrada się gra słów, nakręcanie itd. Natomiast nawet najkrótsza rozmowa daje znacznie więcej niż 100 smsów. Dlatego też ta znajomość się tak dotąd fajnie rozwijała, nie było nieporozumień, czy wątpliwości co "autor" miał na myśli. Poza tym też jest inaczej jak np jestem w stanie widzieć reakcję podczas (trudnych) rozmów. Nawet jak jest chwila ciszy, to jest zupełnie inna niż czekanie aż odpisze.

Może moja teoria kuleje i posiada logiczne luki, ale ja tego faceta na oczy nie widziałem i opieram się tylko na tym co tutaj przeczytam.

Gdyby gość miał czyste intencje i od początku zakładał, że być może to jest właśnie TA z którą będzie chciał się związać na stałe,
to nie widzę ani jednego racjonalnego powodu, dla którego miałby ukrywać przed nowo poznaną dziewczyną fakt posiadania dziecka.
Dorosły, wolny, ustawiony, żadnych zobowiązań, nie ma nic co mogłoby go powstrzymywać przed wyjawieniem prawdy.

Czy zdecydował się powiedzieć po to, żeby się Roxann pozbyć, czy być może dlatego że się w niej zakochał, a może mu się tylko wyrwało...
nie potrafię w tym momencie orzec na odległość dysponując tak naprawdę strzępkiem informacji, jednak mając na uwadze jego przeszłość
no sorry, ale pewne wnioski nasuwają się jakby same i nie da się ich przykryć wyjazdem do rodziców czy ich rozwodem,
bo chyba wszyscy się zgadzamy, że to jest pierwszy z brzegu temat zastępczy w którym Pana Ładnego trzeba jakoś upchnąć,
żeby bajka się za szybko nie skończyła... i znowu mam deżawju, a przed oczami Becketta, który żyje od wakacji do wakacji,
odkładając na bok przyziemne problemy życia codziennego, koncentrując energię i uwagę na wyjeździe ze swoją królewną gdzieś tam.

Może właśnie facet się zabujał w Roxann ha.Chociaż wcale nie zamierzał i nie planował .Miała być tylko (kolejna )przygoda .
Przyroda zna takie przypadki nawet u "seryjnych" podrywaczy i nawet u takich co udało się im dożyć do 50 jakimś cudem.
Podrywacze niby odporni,wyćwiczeni,zabezpieczeni,ale przekonania o nadludzkich mocach i jakiejś niesamowitej ich znajomości kobiecej natury moim zdaniem jest przesadzona .Nikt nie jest doskonały
Niemożliwe ? A co to w Roxann się nie można zakochać ? Jakaś "dziwna" jest czy co ?
Wiem że "niebezpieczne" takie pisanie bo przypadek mało prawdopodobny a Rox i tak ma zamieszanie w sobie.

On początkowo w ogóle nie zakładał, że coś z tego będzie. Po rozwodzie przestał wierzyć w sens związków, miłość itd. Poza tym zakładał, że jak (prawie) każda kobieta będę chciała ślub, dziecko.. a on już to wszystko miał i w momencie kiedy po 20-stu latach rozstał z żoną, ostatnią rzeczą o której myślał, to ponownie się z kimś na poważnie związać.
Także to nie tak, że on mnie zobaczył i od razu pomyślał, że to TA, tylko, że zwrócił na mnie uwagę (podobno jeszcze wcześniej niż wtedy w sklepie)  i jak nadarzyła okazja postanowił zagadać. Sam nie wierzył, że się nim zainteresuję, że ta znajomość rozwinie. Dopiero w miarę upływu czasu zaczął myśleć, że nie wszystko stracone i jeszcze może sobie na nowo ułożyć z kimś życie, tylko no właśnie... jak jej (mi) teraz powiedzieć o dziecku. Podobno chciał to zrobić wcześniej, ale nie wiedział jak. Obawiał się mojej reakcji. Wiedział, że nawalił.
Na swoją obronę, że traktował mnie poważnie, ma tylko to, że szybko poznał mnie z córką. Ona była/jest najważniejszą osobą w jego życiu i od tego postanowił zacząć. A ja od początku byłam nieufna, dlatego domyślał się, że informacja o małym dziecku go przekreśli i nawet nie będę chciała go bliżej poznać. Sam przyznał, że działał trochę po omacku, bo jestem pierwszą kobietą poznaną po rozwodzie, na której zaczęło mu zależeć. Podobno żałuje, że nie zrobił tego wcześniej, ale tłumaczy to tym, że nie wierzył, że nam się uda stworzyć taką relację, że w ogóle jest zdolny pokochać kobietę. Wiedział, że ta informacja może wszystko zaprzepaścić, że odejdę.
Taka jego wersja.

Ale powiedzieć można wszystko. Mam kilka pomysłów, jak go przetestować/sprawdzić, ale to nie kwestia kilku dni tylko minimum 2 tygodni.
Ogólnie chyba jestem już w 1/3 na drodze ewakuacyjnej, ale dla spokojnego snu chcę jeszcze coś w tej sprawie zrobić.

Haha
Ja wiem, że nie jestem idealną kandydatką na "żonę". Sama uznaję zasadę, że razem ma być lepiej, nie gorzej. A za mną problemy.
Btw gdyby A. opisał tu swoją historię, jestem na 99% pewna, że nasz naczelny Andesrsud by mu mnie odradzał.

I o to w tym wątku rozchodzi. Gdyby nie to wątku by nie było a ja byłabym "szczęśliwie zakochana".
Mogę tylko się domyślać co czuje człowiek rozwodząc po 20-stu latach małżeństwa, który wiele poświęcił w dom, wychowanie dziecka.. a żona postawiła na karierę i odeszła do innego. I to w momencie kiedy córka już była (prawie) dorosła. Został sam.
I jestem w stanie zrozumieć, że wpadł w wir niezobowiązujących znajomości, tylko pytanie, czy na pewno tamta ciąża go "otrzeźwiła", czy traktuje mnie poważnie i serio zakochał.
Zresztą, fakt, że skończył z niezobowiązującymi znajomościami bo wpadł, też nie działa na jego plus. I to, że przez ten czas za bardzo nie interesował dzieckiem.
Pochrzanione to wszystko

Oj, już sam fakt, że miałam więcej niż 2-3 facetów, mnie dyskwalifikuje. A co dopiero jakieś trupy

Jestem szczególnie ciekawy, kiedy on sam się dowiedział o tym dziecku? Kiedy tamta kobieta mu powiedziała, że dochował się potomka?Głównie, jak długo to przed Tobą ukrywał..? Gość, jak widać trochę w życiu przeszedł. Sam fakt, że posiada ponad dwudziestoletnią córkę, z którą zresztą jest mocno związany, trochę wyklucza możliwość, że facet zalicza przypadkowe kobiety i zostawia je po krótkim okresie znajomości.
Skoro chciałby szlaeć po rozwodzie, to chyba nie przedstawiałby Ci córki... W takich wypadkach to lepiej unikać rozgłosu, jeśli chce się utrzymywać relacje towarzyskie w tajemnicy Co do motywacji ukrywania faktu posiadania dziecka : tego typu tłumaczenia w stylu " bać się czyjejś reakcji" wydają się być całkiem rozsądne. Przecież czasami boimy się, co druga strona może sądzić na dany temat, więc zatajamy pewne informacje, będac przekonanym, że wybieramy mniejsze zło. Jak to się później końćzy to już inna sprawa...

Jezeli moge cos dodac od siebie to zadziwia mnie fakt ile ludzie maja teraz tajemnic wchodzac w zwiazek z partnerem a o ktorych dowiadujemy sie po czasie gdy zaczyna dzialac ta niby chemia miedzy dwojgiem ludzi ale....temat o ukryciu posiadania dziecka przed Toba dalby mi duzo do myslenia bo z takim czyms to na dzien dobry bym Ci wyskoczyl. Szczerosc to podstawa tym bardziej na poczatku.Pobyt u Twoich rodzicow to wybielenie wlasnej osoby by temat o jego przeszlosci ucichl.Ja nie mam zamiaru ukladac Ci zycia ale zycze Ci jak najlepiej 

Zrobił się z tego temat zastępczy ale naprawdę to wyszło całkiem przypadkiem. U Rodziców było przez ostatnie tygodnie w miarę spokojnie (przynajmniej nic do mnie nie dochodziło), zaczęło 1 listopada .. nie wiem czy punktem zapalnym  czy czarą która przelała kielich był 'komentarz' ojca skierowany do matki by poszła na grób kochanka. I znów III wojna światowa. A. zadzwonił kiedy byłam tuż po rozmowie z rodzicami, płakałam, przyjechał. I tak jakoś wyszło, że ze mną pojedzie. Nie planowałam tego.

Wbrew pozorom mamy wiele ze sobą wspólnego. Inaczej się jednak czyta "cudzą" historię. Moje zaangażowanie w jego wątek wynikało też z tego, że z podobnymi problemami stykam a irytacja, bo widzę odzwierciedlenie swoich wad.
Nawet teraz moja sytuacja jest niemal odbiciem lustrzanym sytuacji Becketta tylko z małymi przetasowaniami. Ja jestem potencjalną partnerką ojca dziecka jego Lady. Może i ta matka dziecka mego A. ma takiego Becketta. Tego nie wiem, A. też nie wie.

2-3, a nawet 23 facetow Cie nie dyskwalifikuje. Trupy w szafie - tak

No dziś samo wejście w związek jest dość trudne do zdefiniowania - co to jest związek, kiedy jest jego początek. W czasach randek internetowych spotykasz się z wieloma kobietami, często jest seks, a po jednej randce, po kilku, po miesiącu, dwóch, trzech i tak się to kończy. Jak się spotkasz z 15 kobietą to też już nie będzie ci się chciało i nie będziesz widział sensu w opisywaniu swoich trupów w szafie. To jest na zasadzie - wyjdzie z tego coś poważnego, to opowiem, a na razie nie widzę powodu. Później się robi z tego problem, bo jak wytyczyć moment, w którym powiedzenie jest już niezbędne.

Wczuj się - masz sytuację podobną do faceta Roxann. Uważasz, że takie coś trzeba powiedzieć na pierwszej randce. To mówisz: mam dziecko z przypadkową kobietą. I zaczyna się przesłuchanie:
A masz kontakt z tym dzieckiem? A dlaczego nie masz kontaktu? A nie uważasz, że to błąd, że nie masz? A może... A jednak... A gdybyś... Pamiętaj, że kobiety uwielbiają takie sprawy drążyć bez końca i robić ci psychoanalizę, umoralniać itd. itp.

Z randki wracasz z kwaśną miną, zmęczony jak po całodniowym składaniu zeznań w prokuraturze. Sorry, Winnetou, ale po takim czymś już nigdy więcej nie popełnisz błędu zwierzania się na samym początku, kiedy jeszcze nie wiesz czy coś z tego będzie, kiedy nawet nie wiesz czy chcesz, żeby coś z tego było.

Kiedyś miałem taki przypadek, że na randce - chyba już piątej z daną kobietą - przypadkowo wywiązała się dyskusja o alkoholizmie. I niebacznie wspomniałem, że mam takiego typa w rodzinie, ale nie utrzymuję z nim kontaktów. Facet, co się działo - półtorej godziny magla: "A może zerwaniem kontaktów mu zaszkodziłeś?", "A jakbyś był dobrym krewnym, to byś starał się pomóc, a nie odsuwał się", "A nie myślałeś, żeby...", "A nie uważasz, że...", "A ja gdyby w mojej rodzinie...". Wtedy po raz pierwszy w życiu zastosowałem ghosting. I od tej pory nie zwierzam się ze swojego życia dopóki nie uznam, że coś jest na tyle poważne, że powinienem.

Moim zdaniem, co do otwartości i szczerości, to wszystko wygląda pięknie w teorii. Oczywiście popieram ogólnie zachowanie, kiedy ludzie mówią sobie wszystko, a co najważniejsze informują siebie nawzajem o pewnych istotnych kwestiach swego życia, jak choćby właśnie dziecko. Im większy kaliber tym warto go wcześniej odkryć, wiadomo.
Z drugiej strony, w tym co pisze JaJakoJa jest też trochę racji. Bywa tak, że zatajamy pewne rzeczy, właśnie w obawie przed ewentualną reakcją drugiej strony. Wydaje się nam, że wyłożenie takich kawiatków z naszego życia na stół może zadziałać jak przysłowiowe włożenie kija w mrowisko. Jest w stanie spowodować akurat zupełnie odrowtne skutki do tych, jakie byśmy chcieli, w tym przypadku właśnie wycofanie się Rox z tej relacji tylko po usłyszeniu faktu, że 50-letni gość ma dziecko z obcą kobietą i nie utrzymuje z nią kontaktu. Można uznać, że tak właśnie facet pomyślał: "Powiem jej o tym, ale co będzie dalej? Dozna wstrząsu, zapali jej się lampka ostrzegawcza i się wycofa? Jeszcze się nasłucham tego i owego". Sam fakt, że kobieta może zacząć wypytywać, doradzać pouczać, przesłuchując gościa niczym zawodowy śledczy, już moze zniechęcić do tego, aby wyłożyć wszystko na stół. Z tym przykładem alkoholika akurat trafne porównanie, bo żeby wyjść z nałogu to trzeba samemu chcieć a pomoc z zewnątrz nie gwarantuje przecież sukcesu..
W moim odczuciu opowiadanie o sobie to zwyczajna kolej rzeczy, ale nie wiem czy kazdy, kto zaczyna sie z kimś spotykać, od razu widzi w drugiej osobie partnera. Po tych dwóćh czy trzech spotkaniach, nie wyobrażam sobie nas od razu jako pary, starałbym się podchodzić do tego na luzie, albo przynajmniej znaleźć jakiś złoty środek. Przejechałem się parę razy właśnie przez to, że na pierwszym spotkaniu potraktowałęm dziewczynę od razu jak partnerkę, słowem zaangażowałem się zbyt szybko W każdym razie, będąc na miejscu Rox, jeśli już miałbym zakończyć znajomość, to przez okoliczności związane z zatajeniem faktu posiadania dziecka a właściwie przez jego wcześniejsze deklaracje żę nie chce mieć dzieci, podczas gdy Rox poszła mu dlatego na ustęstwa, rezygnując z macierzyństwa.

Mi osobiście bliżej jest jednak do podejścia JaJakoJa, niż Anderstuda. Sama miałam podobne doświadczenia i uważam, że pierwsze spotkania nie są od tego by się ze wszystkiego spowiadać. Owszem, jakieś podstawowe informacje powinny paść, jeśli ktoś uważa coś za szczególnie istotne to wiadomo, że pyta. Jednak co do istotności to też jest bardzo indywidualna sprawa, bo coś co dla kogoś jest nie do przyjęcia, dla kogoś innego nie będzie przeszkodą. Inna sprawa, to czy jak nawet kogoś o coś zapytamy, czy uzyskamy szczerą odpowiedź.
Ja na przykład czułabym się nieswojo gdyby mi jakby nie patrzeć obcy facet, na pierwszy spotkaniu zaczął wyciągać wszystkie trupy. Zapewne by było tak jak pisze JaJaKoJa, potraktowałabym je raczej tak, że facet ma problemy i postanowił wygadać, niż jako randkę... więc psychoanalizę miałby gwarantowaną ale kolejne spotkanie już niekoniecznie.
Poza tym odpalając od razu jakąś bombę właściwie zamykamy sobie drogę do poznania kogoś bo większość po czymś takim po prostu odpuści. Niby siedząc przed komputerem łatwo mówić, że problemy rodzinne mnie nie przekreślają, ale mogę pójść o zakład, że gdybyśmy zrobili eksperyment, jestem w 100% pewna, że 99% facetów po informacji że moja matka ma chorobę alkoholową by się ulotniło (jakoś w przypadku ojców to tak bardzo nie odstrasza). Zostałby tylko ten co sam ma taki problem.
Dlatego w pewnym sensie potrafię A. zrozumieć.
Problem mam jednak z tym jego "jestem za stary na dziecko" w kontekście jego 2-letniego syna. Nie miałabym gdyby ta "wpadka" była dawno temu, gdyby to dziecko było większe, albo gdyby nie zarzekał się tak, że nie chce mieć dzieci. To powoduje, że nawet dla mnie to chyba jednak "zbyt wiele".

Nie raz spotykałem się z opiniami, że całkowite otwarcie się lub bardziej wyłożenie prawie całego swojego życia na stół, jest w pewnym sensie nieatrakcyjne. Do tego stopnia, iż druga osoba się zniechęca, bo ma już wszystko podane na tacy. O tak istotnych sprawach, jak dziecko powinno się oczywiście wspomnieć. W każdym razie ja nie potraktowałbym dopiero co poznanej osoby,jako przyszłego małżonka i nie miałbym ochoty spowiadać mu się od razu z całego życia. Zresztą też pewne rzeczy bywają wstydliwe( nie mówię tutaj o dziecku), jak niektóre problemy zdrowotne, i człowiek niekoniecznie może chcieć to przsed drugą osobą odkrywać. Oczywiśćie w takich sytuacjach Ci, którzy coś ukrywają dostają często łatkę tchórzy, co niekoniecznie musi się przekładać na rzeczywistość. Według mnie obaj panowie mają sporo racji, no może poza tym, że na pierwszych spotkaniach traktuję dziewczynę jak przyszłą żonę

Z alkoholem to niestety tak jest. Najlepszym sposobem, żeby sobie zrobić wolne od picia to raz się porzadnie urżnąć   Tak zupełnie poważnie, to największa wściekłość ogarniała mnie, jak przez procenty, cały nastęny dzień bywał stracony a najgorzej, jak przepadają naprawdę ważne sprawy. Patrząc po sobie i swoich znajomych, to czasami wole unikać takich spotkań, szczególnie na jakiś zjazdach tematycznych. Bywa tak, że nikt tam nie kończy imprezy na trzeźwo i pomimo tego, że od czasu do czasu się napiję, to poziom płynów jakie tam się rozlewają, mnie przeraża.
Dlatego silna wola jest w cenie

Wybieranie sobie samemu o czym powiem, a o czym nie, żeby jak najkorzystniej wypaść w oczach nowo poznanej osoby
w sposób wystarczający, przynajmniej dla mnie, określa podejście do ludzi i związków.
Jeśli spotykam na swej życiowej drodze Roxann, Elę, Gracjanę, Anię, Hanię, Kasię, Basię... i zaczynam prowadzić wstępne rozmowy na temat wiadomy,
to muszę zakładać taką ewentualność, że coś poważnego w przyszłości z tego wyniknie, inaczej nie zawracałbym sobie głowy takimi znajomościami.
No więc jeśli zakładam taką ewentualność, powinienem zakładać i przewidywać, że wszystko co mam za uszami czy to jaki naprawdę jestem,
prędzej czy później wyjdzie na jaw, każde kłamstwo może się wydać, każde świństwo jakie komuś zrobiłem, każde zatajenie czegokolwiek.

I w tym momencie nawet samo rozważanie co powiedzieć, a co lepiej nie, już jest nie w porządku, tym bardziej zostawianie sobie co lepszych kąsków
na potem, kiedy relacja nabierze tempa, minie jakiś tam czas, sprawy się pokomplikują i druga strona zostaje postawiona w sytuacji bez wyjścia,
bo zdążyła się zaangażować, zakochać, przywiązać, być może coś zaplanować, wdrożyć w temat własne dzieci, rodzinę, znajomych, bliskich, dalszych...
nagle któregoś dnia się dowiaduje a to o tym, a to o tamtym, to znów o jeszcze czymś i za każdym razem słyszy tłumaczenie "nie chciałem ci mówić"

- wiesz nie chciałem ci mówić, ale jestem hazardzistą, ostatnio przegrałem 16 tysięcy euro w salonie (autentyczny przypadek znajomego z pracy)
- wiesz nie chciałem ci mówić, ale muszę sobie golnąć wieczorem dwie małpki i doprawić czteropakiem, inaczej nie mogę zasnąć
- wiesz nie chciałem ci mówić, ale lubię swojej kobiecie spuścić lekki łomot od czasu do czasu, wtedy lepiej się czuję, a i ona równo chodzi
- wiesz nie chciałem ci mówić, ale mam małe dziecko w Łodzi i jeszcze jedno we Wrocławiu, ale posłuchaj, one mnie wrobiły, tak było, nie kłamię

Lista rzeczy, o których "nie chciałem ci mówić" jest praktycznie nieskończona i kto ma teraz decydować o czym mówić i kiedy, a o czym nie wspominać?

Ale właśnie dlatego, że o ta szczerość i normalność tak trudno w dzisiejszych czasach - dlatego jest to tak bardzo w cenie. Bo "na pierwszy rzut oka" takich idealnych ludzi jest wielu, a wystarczy trochę poskrobac i niezły syf wychodzi. Każdy potrafi się zareklamować. Ukrywanie ważnych faktów i udawanie kogoś kim się nie jest nazywam cwaniactwem, a tego cwaniactwa jest tak dużo, że żadna sztuka z kimś takim być. Pytanie czy warto?
Ech, ja właśnie przed chwilą wróciłam z takiego spotkania i mam kaca moralnego, że w ogóle straciłam czas na kogoś takiego...

Fakt jest taki, że związki, które nie sa oparte szczerości (od samego początku) szybko się rozpadają. Przenalizujcie sobie swoją przeszłość a zoabczycie. Mnie też zdarzyło się nagiąć pewne fakty, a wręcz skłamać. Z reguły szybko się to kończyło. W odwrotna stronę to samo - nawet jak zaczynaliśmy od szczerości a potem - z jakiś powodów - zaczęliśmy ubarwiać rzeczywistość ta więź naturalnie się rozluźnia a relacja kończy. Najwet najbardziej syfiasta szczerość łączy ludzi bardziej niż kolorowe bańki mydlane.

A jaki jest sens spotykać się z osoba z którą nie zakladamy, że będziemy tworzyć stały związek?

Jeśli szukamy przygody to ok, ale jeśli szukamy stałego związku to od razu to załóżmy i zachowujmy się proporcjonalnie do tego czego chcemy.

Jeżeli na samym początku nie opowiemy o jakiś ciężkich faktach z naszego życia (np. "mam nieślubne dziecko"- jak w przypadku faceta Roxann) to później bardzo trudno jest poruszyć takie tematy. Tworzy się więź i takie wyznanie burzy to, co do tej pory udało się zbudować. Już nie ma zaufania.
Mówiąc o takich faktach na początku ta osoba albo się ulotni albo zostanie - doceniają przy tym szczerość, co buduje zaufanie.
Najzwyczajniej świecie nie traktujesz później takiej osoby jak oszusta.
Miałam taka sytuację. Po jakimś czasie trwania znajomosci, gdy dowiadujesz się takich rzeczy, to ta osoba traci na autentyczności na tyle, że zaczynasz się zastanawiać czy wszystko, co do tej pory opowiadała nie jest kłamstwem. A być może ta historia, opowiedziana na początku, nie urosła by do takiej rangi.

Wszystko pięknie Bagienniku, ale fakt posiadania 2-letniego malucha, ma i będzie miało ogromny wpływ na obecne i przyszłe życie Pana Ładnego, jak i również Roxann, o ile ta zdecyduje się z nim zostać.

Co do posiadania dziecka - powtórzę raz jeszcze: JEST ono wydarzeniem o takiej randze, o którym NALEŻY informować potencjalnego partnera. W przypadku partnera Rox zastanawiałem się nad MOTYWEM dlaczego ten fakt został zatajony, jednocześnie nie zakładając z góry, że zrobił to z pełnym wyrachowaniem, żeby Autorkę zdobyć. Zakładam, że mógł obawiać się mimo wszystko jej reakcji, będąc nieco rozdartym, między poczuciem uczciwości a chęcią stworzenia związku, który JEGO zdaniem, mógłby się nie rozwinąć, gdyby od razu Rox się dowiedziała o dziecku. Nie zastanawiam się nad tym, czy SAM FAKT ukrycia dziecka jest prawidłowy czy nie, ale nad MOTYWACJĄ postępowania Pana A.

Co do pogrubionego tekstu: na pewno w MOIM odczuciu takie zdarzenie, jak tamta choroba, nie miałoby wpływu na to, czy będę mógł się z kobietą związać czy nie. Znając jednak rzeczywiśtość, to mogę się założyć, że gdybym coś takiego zataił, to niejedna niewiasta oburzyłaby się później, albo na sam fakt zatajenia, albo uznając subiektywnie, żę jednak wydarzenie to było na tyle istotne, że należało ją o tym poinformować..
Podałem tu zresztą przykład z własnego życia, bo zwyczajnie łatwiej mi to ocenić.

Weekend minął... z Rodzicami sprawy nie rozwiązałam, bo z nimi już się nie da normalnie rozmawiać, szczególnie z ojcem... po 2 zdaniach następuje monolog z delikatnie rzecz ujmując podniesionym głosem i nie ma szans by go przerwać czy przedstawić swój punkt widzenia, argumenty... można tego słuchać tak spokojnie nawet godzinę lub dwie, albo próbować przekrzyczeć, ale i tak nic to nie da, albo wyjść. Ja po kilku próbach wybrałam opcję trzecią. Z mamą trochę porozmawiałam, ustaliłyśmy kilka rzeczy by ją jak najskuteczniej od ojca odseparować.  No i tyle w sumie, także żadnego przełomu.
Co do A. dużo ze sobą rozmawialiśmy, może mniej o nas, jako nas, tylko o tym jak on chce tą swoją sytuację rozwiązać, jak to sobie wyobraża i czy ma świadomość z czym to się wiąże. Szczerze, to on chyba sam nie do końca zdawał sobie z tego sprawę. Chodziło głównie o (ewentualne) widzenia (tak, wątek Becketta niewątpliwie był dla mnie inspiracją i skarbnicą wiedzy, ale nie tylko jego, też wypowiedzi w tym wątku). U niego/nas dodatkowym problemem jest odległość - kilkaset km. On jest nieugięty co do tego, że spotykanie z dzieckiem w domu matki jest absolutnie wykluczone. Ogólnie plan na razie jest taki, że w tym lub następnym tygodni ma(my) się spotkać z prawnikiem i dowiedzieć co w tej sytuacji można zrobić, jakie są inne możliwości. Potem on podejmie decyzję. Możliwe, że będzie tak, że dopiero za kilka lat zacznie zabiegać o kontakt z synem, o ile on będzie chciał. Ja w tej kwestii nie jestem w stanie mu nic podpowiedzieć/pomóc. Jestem w stanie go zrozumieć dlaczego widzenia w domu u matki nie wchodzą w grę. Ale czy da się to inaczej rozwiązać, jeszcze przy takiej odległości? Nie wiem. I w pierwszej kolejności tego należy się dowiedzieć. Jeszcze nie wiem czy pójdę z nim czy sam.
Także na razie z obu stron sytuacja patowa.

Nawet jeśli płaci alimenty?
Z tego co się orientuję on powiedział jej, że jakby coś to może liczyć na jego pomoc mimo, że od początku jasno jej zakomunikował, że nie chce dziecka i chyba wolał by usunęła... ale to inna kwestia. Wiadomo, że nie jest tak, że co tydzień do niej dzwoni i pyta o nie. W sumie trudno to wyobrazić kiedy go nie widuje.

Tak, tata w ostatnich 2 latach miał dwie dość poważne operacje. Wcześniej był okazem zdrowia, bardzo aktywny intelektualnie i fizycznie itd. Teraz niestety 'starość' coraz bardziej daje o sobie znać, co pewnie powoduje u niego dodatkowe frustracje i agresje. Poza tym w okolicy, wśród znajomych jest najstarszy, wszyscy rówieśnicy już odeszli, nawet ci młodsi bliscy znajomi, więc pewnie to też ma wpływ.

A co do mamy to była na terapii i wciąż leczy farmakologicznie. Ogólnie jej stan psychiczny i fizyczny jest dość dobry. Gorzej z tatą.

Przekażę mu to. Na razie miał umówić się z prawnikiem by zorientować co i jak może zrobić.  No zobaczymy...

Tata chodzi regularnie na badania. Z tym nie ma problemu. Początkowo się wzbraniał (a raczej nic nie mówił, że coś dolega) aż doszło do sytuacji dość krytycznej, więc teraz pilnuje kolejnych wizyt i jak coś się dzieje to umawiam go na jakieś badania specjalistyczne a nawet operację.
Psycholog by mu się pewnie przydał, ale jak mu o tym wspomnieć? Zaraz by mnie wyzwał, że mam go za chorego psychicznie i chcę zamknąć w psychiatryku. Poza tym nie wiem czy on by coś wskórał. Zauważyłam, że liczba tematów ojca systematycznie się zmniejsza i niestety w kółko jest wałkowane to samo W tym nr 1 (niestety) nieudane małżeństwo, 2 religia, 3 polityka... ale to już chyba standard.

I to jest pomysł!

IsaBella77, ja nie mam dziecka i nie ma takich doświadczeń jednak Ty wcześniej już jeden post w tym wątku napisałaś w podobnym tonie i jemu tak to przedstawiłam. On rzeczywiście nie ma bladego pojęcia co i jak bo nie planował i nie chciał tego dziecka. Już zostawmy szczegół "wpadki", ale fakt jest faktem. On nie chciał i nie chce być z tą kobietą, czuje się oszukany. Ma nauczkę tylko dość sporą i do końca życia. Ja nie znam się na tych wszystkich procedurach itd. ale mimo tego, że on od razu mówił, że dziecka nie chce i (chyba) sugerował aborcję (nie bardzo chciał o tym mówić, ten temat go drażni i boli zarazem), uznał dziecko i płaci alimenty. Ona mimo jego woli, wiedząc że nie będą razem, zdecydowała urodzić dziecko i żyć z 500+ i alimentów. Choć on jej płaci na razie wedle uznania ale regularnie. Nie bronię go ale mogę zrozumieć frustrację. Też co innego dowiedzieć się, że kobieta z którą się 'przypadkiem' przespałem jest w ciąży, a co innego jak to dziecko już jest na świecie i rośnie. Ja mu nie zazdroszczę tej sytuacji. Ale sam sobie 'winien'. Tylko czy tak można mówić o dziecku, które niczemu nie winne? To chyba w końcu go ruszyło.
Rozmawiając z nim odnoszę wrażenie, że on sam nie wie co robić, chciałby mieć kontakt z dzieckiem skoro już je ma i na nie płaci i będzie płacił, ale z matką absolutnie.. ale tak się nie da. Sporo w nim rozgoryczenia.
Córka o tym dziecku jeszcze nie wie, nikt nie wie poza mną. A to też świadczy o tym, że z jakiegoś powodu tyle czasu to ukrywał. Mi się zwierzył, bo (za)ufał tylko ja nie wiem co z tym zrobić. Ot tak zostawić, bez sensu. Pomóc też nie bardzo wiem jak.

Mnie też zdumiewa sytuacja w przypadku "wpadki" takiej stricte, że kobieta decyduje na urodzenie. W końcu dziecko to odpowiedzialność obu stron. Jeśli nie byli w związku, nawet nie znali a on komunikuje, że tego dziecka nie chce, wtedy jeszcze w początkowym stadium ciąży, to …no właśnie. Jeśli kobieta dorosła chyba prawie 40-stoletnia, mimo wszystko chce urodzić, to facet może czuć się oszukany i wrobiony. Potem wiadomo dziecko rodzi i rośnie.
No tak, można powiedzieć, było z nią nie spać. Ale kiedy tylko dowiedziała o ciąży wiedziała, że z nią nie będzie. Nie usprawiedliwiam go ale to są trudne sytuacje.
Nie wiem ile on tam jej płaci ale na pewno więcej niż 1 tys. miesięcznie.

No nie nalegała, bo on nie chciał, sama zdecydowała, że urodzi. On jej płaci naprawdę nie wiem ile i nie wnikam ale na pewno więcej niż 1 tys. msc. A pewnie więcej.
Odpowiadając na twoje pytanie, nie, nie wyobrażam sobie wychowywać dziecka (i siebie) za 1700. Wiem jednak, że tamta kobieta była 30+, także gdyby pracowała, alimenty i to +/500 daje dużo większą kwotę. Tyle, że on sam niewiele o tej kobiecie wie i nie chce...